Blogger Widgets




15 Αυγούστου 2014

Το όνειρο του Ναβουχοδονόσορα (Το δέντρο) Δανιήλ.4 κεφάλαιο (μέρος γ)


Κεφ.δ23- Περί δε του ότι είδεν ο βασιλεύς φύλακα και άγιον καταβαίνοντα εκ του ουρανού, και λέγοντα, Κόψατε το δένδρον, και καταστρέψατε αυτό× μόνον το στέλεχος των ριζών αυτού αφήσατε εν τη γη, και τούτο με δεσμόν σιδηρούν και χαλκούν, εν τω τρυφερώ χόρτω
του αγρού×και ας βρέχηται υπό της δρόσου του ουρανού, και μετά των θηρίων του αγρού ας ήναι η μερίς αυτού, εωσού παρέλθωσιν επτά καιροί επ’ αυτό× 24- αύτη είναι η ερμηνεία, βασιλεύ, και αύτη
η απόφασις του Υψίστου, ήτις έφθασεν επί τον κύριον μου τον βασιλέα× 25- και θέλεις διωχθή εκ των ανθρώπων, και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου, και θέλεις τρώγει χόρτον ως οι βόες, και υπό της δρόσου του ουρανού θέλεις βρέχεσθαι× και επτά καιροί
θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη, δίδει αυτήν. 26- Περί δε του ότι προσετάχθη να αφήσωσι το στέλεχος των ριζών του δένδρου× το βασίλειον σου θέλει στερεωθή εν σοι, αφού γνωρίσης την ουράνιον εξουσίαν. 27- Δια τούτο, βασιλεύ, ας γείνη δεκτή η συμβουλή μου προς σε, και έκκοψον τας αμαρτίας σου δια δικαιοσύνης, και τας ανομίας σου δια οικτιρμών πενήτων× ίσως και διαρκέση η ευημερία σου.
- Το κόψιμο του δένδρου έχει διπλή εφαρμογή.
Ο Θεός όταν είναι να δώσει μια μακροχρόνια στην εκπλήρωση της προφητεία, δίνει πρώτα έναν μικρό τύπο και μετά πάνω σ’ αυτόν κτίζει την υπόλοιπη.
Ο μικρός τύπος στην προφητεία αυτή είναι ο Ναβουχοδονόσορ και η μεγαλύτερη προφητεία είναι η εξής:
Το κόψιμο της Βαβυλώνας έγινε το 536 π.Χ. ή, σύμφωνα με κάποιες άλλες χρονολογίες που δίνουν άλλοι, το πολύ μέχρι το 539 π.Χ.
Η συζήτηση που λαμβάνει χώρα τώρα γίνεται το 590-600 π.Χ. περίπου, 10 χρόνια αφού ανέλαβε ο βασιλιάς την εξουσία.
Το στέλεχος θα διατηρηθεί με σιδερένια και χάλκινα δεσμά. Δεν είναι τυχαίο το ότι πρώτα μας έδωσε το όνειρο για να μας δείξει την διαδοχή των αυτοκρατοριών που επρόκειτο να έρθουν και την αντιστοιχία τους με κάποιο μέταλλο.
Ξέρουμε ότι το μέταλλο της Ελλάδας είναι ο χαλκός και το μέταλλο της Ρώμης είναι ο σίδηρος.
Μας αναφέρει τώρα, ότι αυτά θα είναι τα δεσμά τα οποία θα διατηρήσουν το στέλεχος.
Δεν θα το αφήσουν να σαπίσει. Οι ρίζες του θα απλώνονται από κάτω υπόγεια. Θα μεγαλώνουν και θα απλώνονται χωρίς να φαίνεται τίποτα από πάνω.
Ο τρόπος που διατηρήθηκε η Βαβυλώνα, με τις λατρείες της, με τις ακαθαρσίες της, τις πνευματικές της πορνείες και όλα όσα βλέπουμε μέσα από τον Λόγο του Θεού, είναι μέσα από την Ελλάδα και την Ρώμη. Επειδή η Ρώμη ναι μεν κατέλαβε την Ελλάδα και όλο τον τότε υπόλοιπο κόσμο, αλλά στην ουσία εγκολπώθηκε το ελληνικό πνεύμα. Υπερίσχυσε ο ελληνισμός πάνω στον πολιτισμό της. Ήταν δηλαδή η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μπλεγμένη μέσα στο ελληνικό ειδωλολατρικό πνεύμα.
Όταν άρχισε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία να διανύει την περίοδο της Βυζαντινής εποχής, από το διάταγμα των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ. και μετά, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος μετέφερε την πρωτεύουσα από την Ρώμη στο Βυζάντιο (το οποίο είχε στρατηγική σημασία), προσπαθώντας να ενώσει τις δύο ηπείρους. Δεν έπαυε όμως να είναι Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Βλέποντας ο Κωνσταντίνος τη δύναμη του Χριστιανισμού, ότι παρ’ όλες τις πιέσεις, τους διωγμούς και τις σφαγές δεν υπέκυπτε αλλά αντίθετα σαν θρησκεία ήταν πιο καθαρή και δημιουργούσε μια κοινωνία πολύ καλύτερη, άρχισε να διαβλέπει ότι το μέλλον της αυτοκρατορίας του θα ήταν πολύ πιο λαμπρό αν στρεφόταν προς τον Χριστιανισμό.
Όμως σαν πολιτικός και άπιστος ειδωλολάτρης, πήρε τη μάσκα του χριστιανού, ενώ ακόμα δεν είχε γίνει χριστιανός και άρχισε να πλέκει το πνεύμα της ειδωλολατρίας με τον Χριστιανισμό. Οι επόμενοι αυτοκράτορες ακολούθησαν τα βήματα του Κωνσταντίνου, εφαρμόζοντας μια πολιτική, με την οποία πίεσαν στην κυριολεξία τους ειδωλολάτρες, ακόμα και με την ρομφαία, να εγκολπωθούν τον Χριστιανισμό. Με αυτό τον τρόπο, οι αυτοκράτορες έγιναν πατρώνοι της εκκλησίας, έγιναν καισαρόπαπες, δηλαδή ταυτόχρονα πνευματικοί-θρησκευτικοί και οι πολιτικοί-στρατιωτικοί άρχοντες. Έπρεπε πια όλη η «εκκλησία» να ακολουθήσει την πολιτική των καισάρων.
Όμως η εκκλησία αυτή δεν ήταν πια του Ιησού Χριστού.
Αυτή η εκκλησία έπρεπε να στηρίζει τον καίσαρα (αφού τους γλίτωσε από διωγμούς, αφού στηρίζει την εκκλησία, αφού διώκει τους ειδωλολάτρες, εννοείται ότι ήταν με το μέρος της). Αυτό όμως το έκαναν οι κοσμικοί Χριστιανοί, όχι τα πραγματικά παιδιά του Θεού, επειδή ήξεραν τί σήμαιναν όλα αυτά. Άρχισε να μην κηρύττεται το Ευαγγέλιο, μπήκε η χαλαρότητα, έπαψε το Πνεύμα το Άγιο να εργάζεται, χάθηκαν τα χαρίσματα.
Οι αυτοκράτορες λοιπόν, για να πάρουν ακόμα μεγαλύτερη εξουσία, κύρος και έλεγχο μέσα στην εκκλησία, άρχισαν να υψώνουν μεγάλες θέσεις, δημιουργώντας τους μητροπολίτες. Καταργώντας τους χωροεπισκόπους (μικρούς επίσκοπους της χώρας) τοποθέτησαν μεγάλους μητροπολίτες στις μεγάλες πόλεις, π.χ. επίσκοπος Αλεξανδρείας, επίσκοπος Αντιοχείας, Ιερουσαλήμ, Κωνσταντινουπόλεως, Ρώμης κλπ.
Ο αυτοκράτορας αποφάσιζε ποιος θα γινόταν επίσκοπος. Αφού λοιπόν είχε αυτούς τους επισκόπους στα χέρια του, όλους τους άλλους τους κανόνιζε.
Ο Κωνσταντίνος συγκάλεσε αυτός πρώτος την 1η Οικουμενική σύνοδο.
Τί δουλειά είχε ένας ειδωλολάτρης βασιλιάς να προεδρεύει και να πρωτοστατεί στις Οικουμενικές συνόδους;
Έτσι καθιερώθηκε οι αυτοκράτορες να χρίουν τους επισκόπους. Ακολούθησε η θέση του Αρχιεπισκόπου και του Πατριάρχη. Όλα αυτά έγιναν, ώστε οι θέσεις αυτές να είναι τόσο υψηλές, ώστε μόνο ο αυτοκράτορας να τις ελέγχει για να μην μπορεί κανείς να του εναντιωθεί. Έπρεπε να τα ισοπεδώσουν όλα. Αυτό σαν αποτέλεσμα είχε, πως ό,τι και να γινόταν έπρεπε να έχει την εύνοια του αυτοκράτορα.
Αυτοί λοιπόν οι ειδωλολάτρες που μπήκαν μέσα με το ζόρι, με την πίεση των αυτοκρατόρων, φέρανε την λατρεία της Βαβυλώνας μέσα στην εκκλησία. Τη λατρεία του Μαρδούκ, του Δία, του Ερμή, της Αστάρτης, του Πάνα (άγιος Διονύσιος) και όλων αυτών των θεών-δαιμόνων. Έβαλαν μάσκες χριστιανικές πάνω σ΄ αυτούς τους δαίμονες, επειδή οι άνθρωποι του Θεού δεν μπορούσαν να αντιδράσουν πια, αφού ο κόσμος παρέμενε ο ίδιος, δεν άλλαζε προς τον Θεό.
Το κυρίαρχο στοιχείο όλο αυτό τον καιρό που διατήρησε την Βαβυλώνα αθρόα, ήταν το Ρωμαϊκό και το Ελληνικό στοιχείο, ο σίδηρος και ο χαλκός.
Ονόμασαν τους εαυτούς τους Παγκόσμια Καθολική Αποστολική Εκκλησία.
Η εκκλησία τότε ήταν μία και ήταν του καίσαρα. Το ιερατείο του καίσαρα. Αυτός ήταν που εξουσίαζε πολιτικά, στρατιωτικά και θρησκευτικά. Με αυτό τον τρόπο, ο διάβολος μπόρεσε και άπλωσε τις ρίζες της Βαβυλώνας παντού, οι οποίες απλώνονταν και απλώνονται μέχρι σήμερα.
Διατηρήθηκαν όλες οι γιορτές, τα έθιμα, όλες οι σατανολατρίες.
Για παράδειγμα το αυγό, το οποίο έχει να κάνει με τη λατρεία της Αστάρτης, της θεάς-μητέρας και συμβολίζει την κιβωτό από την οποία ξεκίνησε η
ζωή, γι’ αυτούς. Τα αυγά της Μεγάλης Πέμπτης στη Θράκη, θεωρούνται τυχερά. Γι’ αυτό παίρνουν ένα, το βάζουν στο εικονοστάσι, άλλα τα παίρνουν στο σπίτι για να τα φάνε και άλλα τα θάβουν στα χωράφια που θα καλλιεργήσουν για να είναι γόνιμα.
Στο Λεωνίδιο μας είπαν μια μαρτυρία που τους συνέβη, ότι στην περιοχή αυτή έκαναν μαγείες με τα αυγά, χρησιμοποιώντας τα για να προκαλέσουν θάνατο. Κάτι τέτοιο χρησιμοποιήθηκε εναντίον ενός ανθρώπου, στο χωράφι του οποίου έβαλαν ένα τέτοιο αυγό και ο άνθρωπος πέθανε.
Όλα αυτά βγήκαν από την Βαβυλώνα, τα έκαναν όλοι αυτοί οι ειδωλολάτρες που μπήκαν μέσα στον Χριστιανισμό.
Δεν υπάρχει βέβαια ένα ορατό δένδρο για να το βλέπουμε, αλλά το αντιλαμβανόμαστε και αποκαλύπτεται μπροστά μας, όταν ο Θεός μας το δείχνει. Επειδή δεν είναι κάτι που φαίνεται. Είναι κομμένο, υπόγειο και δρα μέσα στη γη, στους λαούς και τα έθνη.
- Ο Θεός όμως έδωσε ένα χρονικό όριο.
Για τον Ναβουχοδονόσορ ήταν 7 χρόνια μέσα στα οποία αυτός ήταν τρελός αλλά τελικά αποκαταστάθηκε.
Θα πρέπει να ήταν κάπου στα περίχωρα του παλατιού, στους κήπους, γυρνώντας κάπου εκεί τριγύρω.
Ακόμα και αν ήταν έξω από το παλάτι, οπωσδήποτε θα ήταν κάτω από επιτήρηση, θα τον επέβλεπαν, επειδή η προφητεία μιλούσε και για την επάνοδο του.
Κάτω από τον βασιλιά, ο επόμενος σε εξουσία μεγιστάνας ήταν ο Δανιήλ.
Εκείνος ήξερε την προφητεία και σίγουρα θα πρόσεχε, θα τακτοποιούσε τα πάντα, μέχρι να περάσει αυτό.
Τί σημαίνει όμως αυτό για τη μεγαλύτερη προφητεία;
Μιλάει για 7 καιρούς. 
Απ’ ό,τι ξέρουμε, ο Θεός μας μιλάει για χρόνια 360 ημερών και για μήνες 30 ημερών. Αυτά είναι τα χρόνια της Διαθήκης. Έχουμε εδώ 7 τέτοιους καιρούς, 7 χρόνια. Αν πάρουμε σε μέρες την ημερομηνία που καταστράφηκε η Βαβυλώνα και αφαιρέσουμε 7 χρόνια, δεν έχουμε κανένα περιστατικό σημαντικό, βλέποντας τον Δαρείο να βασιλεύει. Αν όμως πάρουμε έτη Διαθήκης με 360 μέρες το χρόνο και τα μετατρέψουμε σε χρόνια, μας βγαίνουν 7*360=2520 χρόνια. Τότε είναι που θα γίνει η αποκατάσταση της Βαβυλώνας, όπως έγινε η αποκατάσταση του Ναβουχοδονόσορ. Αν από αυτό αφαιρέσουμε το 536 που έπεσε, έχουμε 2520-536=1984. Αν πιθανή ημερομηνία πτώσης της πάρουμε το 539, έχουμε 2520-539=1981.
Τί θέλει να πει όμως με αυτό; Τί έγινε σ’ αυτή την ημερομηνία;
Έχουμε σίγουρα και απόλυτα, μια προφητεία. Δεν λέει σ’ αυτήν ότι τότε θα έρθει ο Χριστός ή ο αντίχριστος. Απλά λέει ότι θα αποκατασταθεί η Βαβυλώνα όπως ήταν τότε. Στην αίγλη και τη δόξα της. Και ξέρουμε ότι η 1η δύναμη της Βαβυλώνας, είναι η θρησκευτική δύναμη. Γι’ αυτό λέει «η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης» και η πορνεία αναφέρεται στη πνευματική πορνεία.
Οπότε περισσότερο αναφέρεται πρώτα στο πνευματικό της μέρος και μετά στο πολιτικό.
Βλέπουμε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών να συσταίνεται και ταυτόχρονα έχει φτιαχτεί και ο Οργανισμός Ενωμένων Εθνών. Αυτά τα δύο αρχίζουν να εργάζονται παράλληλα το ένα με το άλλο. Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών αρχίζει να παίρνει ένα σχήμα, κάποια μορφή, σ’ αυτή την ημερομηνία. Το βλέπουμε να δρα, να ενεργεί.
Το 1981 έγινε το πρώτο συνέδριο του, στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας. Το επόμενο προβλέπεται να γίνει στη Ρόδο.
Η Βαβυλώνα είναι η λατρεία πολλών θεών μαζί και σημαίνει «Σύγχυση». Άρα πρόκειται για μια σύγχυση, ένα ανακάτεμα από θρησκεύματα και πίστεις. Βλέπουμε αυτό το ανακάτεμα μπροστά στα μάτια μας σήμερα και την εκπλήρωση αυτής της προφητείας που είπε ο Δανιήλ σ’ αυτά τα εδάφια.
Δεν λέει ότι θα σηκωθεί ο αντίχριστος, αλλά είναι σίγουρο ότι για να γίνει αυτό, δηλαδή η αποκατάσταση της Βαβυλώνας, ο αντίχριστος είναι πολύ κοντά. Επειδή αυτά δρουν και ενεργούν μαζί.
Στην προφητεία αυτή, οι μάρτυρες του Ιεχωβά, αντί να πάρουν την καταστροφή της Βαβυλώνας, παίρνουν την καταστροφή της Ιερουσαλήμ σαν ημερομηνία και το 606, άρα 2520-606=1914. Αυτή είναι διδασκαλία δαιμονίων, πλάνη που τους πέρασε ο διάβολος και δεν βλέπουν. Που είναι το σημείο που λέει ότι δεν θα περάσει η γενεά αυτή μέχρι να γίνουν όλα αυτά; Αφού η γενεά αυτή πέρασε, είδε κανείς από αυτούς τον Χριστό; Τί έγινε λοιπόν με τις προφητείες και τις ερμηνείες τους;
Η προφητεία όμως λέει ότι θα ξαναζήσει η Βαβυλώνα σαν σύστημα πάνω στη γη. Φυσικά πάνω σ’ αυτό είναι που ο αντίχριστος έχει όλη τη δύναμη του και θα πάρει και τη δόξα του την άδοξη.
Κεφ.δ28- Πάντα ταύτα ήλθον επί τον Ναβουχοδονόσορ τον βασιλέα. 29- Εν τω τέλει δώδεκα μηνών, ενώ περιεπάτει επί του βασιλικού παλατίου της Βαβυλώνος, 30- ελάλησεν ο βασιλεύς, και είπε, Δεν είναι αύτη η Βαβυλών η μεγάλη, την οποίαν εγώ ωκοδόμησα δια καθέδραν του βασιλείου με την ισχύν της δυνάμεως μου, και εις τιμήν της δόξης μου;
- Η λέξη ελάλησε στο κείμενο είναι απάντησε. Δείχνει ότι μιλούσε με τον εαυτό του.
Έφτιαξε αυτή την αυτοκρατορία για τον εαυτό του πατώντας επί πτωμάτων. Πόσοι χιλιάδες σκλάβοι πέθαναν άραγε μέσα σ’ αυτά τα καταναγκαστικά έργα;
Μπορούμε να φανταστούμε με πόσο αίμα, μόχθο και ιδρώτα χτίστηκε όλη εκείνη η Βαβυλώνα.
Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να την ξανακτίσει, χρησιμοποιώντας 300.000 σκλάβους και ξαφνικά έμεινε φτωχός, δεν του έφταναν τα χρήματα και την παράτησε.
Η Βαβυλώνα ήταν ένα έργο εξαίσιο.
Ο Ηρόδοτος ο οποίος πήγε εκεί και την περιγράφει, λέει ότι ήταν ένα από τα θαύματα του τότε κόσμου. Η θέση της ήταν πάνω στις όχθες του παλιού ποταμού Ευφράτη. Σήμερα οι όχθες του έχουν μετακινηθεί περίπου 2 χιλιόμετρα.
Ο Ναβουχοδονόσορ τα έκανε όλα αυτά επειδή ήθελε να φτιάξει την τέλεια πόλη. Την είχαν ονομάσει Ειδυλλιακή Πόλη και ήταν αδύνατο να την κατακτήσει άνθρωπος. Μέσα σ’ αυτήν υπήρχαν άπλετα χωράφια για καλλιέργεια και εκτροφή ζώων, νερό είχαν άφθονο, ώστε και αν κάποιος τους πολιορκούσε δεν είχαν να φοβηθούν καμία έλλειψη.
Τα τείχη της είχαν περίμετρο 90 χλμ. Είχε φοβερά αμυντικά έργα. Είχε διπλά τείχη και ο Ηρόδοτος λέει ότι το εξωτερικό τείχος είχε 117 μ. ύψος και 29 μ. πλάτος. Είχε 250 πύργους και ο καθένας τους είχε 140 μ. ύψος.
Το τείχος κατέβαινε 12 μ. μέσα στο έδαφος, είχε δηλαδή 4 ορόφους για θεμέλιο, επειδή ήταν όλο κτισμένο πάνω στην άμμο. Οπότε δεν μπορούσε κανείς να σκάψει τούνελ και να μπει από κάτω.
Στην άμμο είναι χτισμένη η Βαβυλώνα!
Το εσωτερικό τείχος ήταν ακόμα πιο ψηλό. Είχε 125 μ. ύψος, 29 μ. πλάτος και είχε 450 πύργους χτισμένους πάνω σ’ αυτό. Το εσωτερικό τείχος από το εξωτερικό είχαν απόσταση 1.200 μ. και ενδιάμεσα υπήρχε μια βαθιά τάφρος.
Πάνω στα τείχη μπορούσαν να τρέχουν έξι άρματα στη σειρά, το ένα δίπλα στο άλλο.
Έφτιαχναν τούβλα 30x30 πόντους με πλίνθους, τα έψηναν κι έτσι η κατασκευή ήταν πάρα πολύ γερή. Τις πρώτες 30 σειρές αυτών των τούβλων, από την εξωτερική πλευρά τις είχαν πασαλείψει με κάποιο είδος από άσφαλτο, αλλά ήταν ένα υλικό το οποίο γινόταν σαν σμάλτο, ώστε όταν χτυπούσαν το τείχος με τα πολεμικά κριάρια, δεν μπορούσε να σπάσει με τίποτα.
Πολλά από τα τούβλα τα έφτιαχναν χρωματιστά και με αυτά έφτιαχναν παραστάσεις πάνω στα τείχη, από κυνήγι, θεούς κλπ. και τα ¾ από αυτά έγράφαν το όνομα του Ναβουχοδονόσορ πάνω τους.
Δρόμοι. Ο πιο επίσημος δρόμος της πόλης ήταν η οδός της Πομπής. Είχε 800 μ. μήκος και ήταν διακοσμημένος από κάθε πλευρά με σμαλτωμένα τούβλα που έδειχναν 120 λέοντες και δράκοντες, που ήταν και σύμβολα της Αστάρτης. Επίσης είχε πάρα πολλούς φτερωτούς ταύρους που είναι το σύμβολο του Μαρδούκ (δηλαδή του Βάαλ) και του Δία.
Τα σύμβολα αυτά όλα ανταποκρίνονται στον διάβολο, ο δράκος, ο λέων και ο ταύρος. Με αυτή την έννοια προσκύνησαν τον μόσχο οι Ισραηλίτες στην έρημο, όταν βγήκαν από την Αίγυπτο.
Υπήρχε μια οδός περίπου 1000 μ. μήκος, υπερυψωμένη περίπου 10 μ. πάνω από την πόλη, η οποία ήταν μεταξύ του παλατιού, που ήταν στην ανατολική πλευρά και του ναού του Βήλου (Βάαλ, Βελ) ο οποίος ήταν στην δυτική πλευρά του ποταμού.
Στο σημείο που περνούσε πάνω από το ποτάμι κατέβαιναν κρεμαστές γέφυρες που ένωναν τον δρόμο αυτό και έκαναν την πόλη ένα.
Μέσα στην ίδια την πόλη υπήρχαν καλλιέργειες από πολλά τρόφιμα, ώστε και αν αποκλείονταν η πόλη να μην πεινάσουν ποτέ.
Υπήρχαν 25 πύλες. Η μια από την άλλη απείχε περίπου 800 μέτρα. Ήταν φτιαγμένες από συμπαγή χαλκό. Κάθε πύλη άνοιγε σε πλακόστρωτο δρόμο με 50 μ. φάρδος και μήκος 22 χλμ. που ήταν η διάμετρος όλης της πόλης. Ήταν μια τέλεια τετράγωνη πόλη, με 550 μ. σε κάθε πλευρά.
Η πόλη είχε 676 πολεοδομικά οικοδομικά τετράγωνα, με οικίες που έφταναν μέχρι και τους 4 ορόφους.
Αν κοιτάξουμε σε διάφορα σχεδιαγράμματα αρχαιολογίας, θα δούμε ότι με τον καιρό αυτή η πόλη άλλαξε καθώς την χάλασαν, την ξανάφτιαξαν, την μίκρυναν και οι ανασκαφές που βλέπουμε τώρα, δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με αυτή την πόλη που έφτιαξε ο Ναβουχοδονόσορ. Ο Ηρόδοτος λέει ότι ήταν τετράγωνη, δηλαδή όσο ήταν το μήκος τόσο ήταν και το πλάτος της.
Το παλάτι του βασιλιά είχε 3 τείχη στη σειρά, το ένα μέσα στο άλλο. Το 1ο είχε περίπου 100 μ. ύψος και 11.200 μ. περίμετρο. Το 2ο ήταν λίγο πιο ψηλό με 7.200 μ. περίμετρο και το 3ο ήταν 150 μ. ύψος με 3.600 μ. περίμετρο. Το τελευταίο αυτό τείχος, ήταν όλο φτιαγμένο με επίχρισμα σαν πορσελάνη πάνω του, από τούβλα χρωματισμένα, φτιαγμένα έτσι ώστε να δείχνουν παραστάσεις από διάφορες σκηνές, κάτι που έκανε φαντασμαγορικό και μόνο το να το βλέπει κάποιος. Όλο αυτό φαινόταν από την μέσα πλευρά του παλατιού.
Στο παλάτι απέναντι και ίσως μέσα στον χώρο του παλατιού βρίσκονταν οι κρεμαστοί κήποι, οι οποίοι είχαν 33 μ. ύψος. Αντλούσαν νερό από το ποτάμι με αντλίες για να τους ποτίζουν. Αυτούς τους κήπους τους έφτιαξε ο Ναβουχοδονόσορ εξ αιτίας της γυναίκας του, μιας βασίλισσας που είχε το όνομα Αμίτις (Αμίτιδα) η οποία ήταν από την Περσία. Αυτή είχε συνηθίσει στους λόφους και τα βουνά της χώρας της, ενώ στην Βαβυλώνα που πήγε όλα ήταν επίπεδα, κάτι που της έφερε μελαγχολία. Ο βασιλιάς το έμαθε και την επόμενη μέρα που αυτή ξύπνησε, όλο αυτό το κατασκεύασμα των κήπων, υπήρχε. Μπορούμε να φανταστούμε πόσους δούλους και πλούτο είχε αυτός ο άνθρωπος! Τόσο, που όταν ο Αλέξανδρος προσπάθησε να την επιδιορθώσει, δεν τα κατάφερε.
Όμως δεν ήταν το θέλημα του Θεού να ξαναχτιστεί. Είχε ήδη μιλήσει μέσα από τον Ησαΐα και καταράστηκε την Βαβυλώνα, να γίνει φυλακή παντός ορνέου ακαθάρτου και μισητού. Έτσι και έγινε. Το 1800 μ.Χ. περίπου, σηκώθηκαν κάποιοι αμφισβητίες της Γραφής, του Λόγου του Θεού και έψαχναν να βρουν την Βαβυλώνα, αλλά δεν την έβρισκαν.
Είχαν πάει εκεί και δύο αρχαιολόγοι πιστοί. Προσευχήθηκαν στον Κύριο κι Εκείνος με κάποιο τρόπο τους οδήγησε 2 χλμ. περίπου μακρύτερα από τη σημερινή όχθη του Ευφράτη. Ένα από τα στοιχεία που τους οδήγησε, ήταν ότι στο σημείο που ήταν παραχωμένη η Βαβυλώνα, οι Βεδουίνοι ποτέ δεν έστηναν τις σκηνές τους. Επειδή φανερωνόντουσαν συνεχώς δαιμόνια, είχαν προβλήματα με τον ύπνο τους, τα ζώα τρόμαζαν συνεχώς...
Ήταν ένας καταραμένος τόπος, δεν τον πλησίαζε άνθρωπος, όμως δεν μπορούσαν να ξέρουν τι ήταν κάτω από εκεί. Αυτοί οι δύο κατάλαβαν και σκάβοντας βρήκαν τα πάντα.
Ο ναός του Βήλου είχε και αυτός γύρω του ένα τείχος 5.300 μ. περίμετρο και ήταν σε πυραμιδοειδές σχήμα. Ήταν το περίφημο σχήμα του ζιγκουράτ. Κάπως έτσι ήταν και ο πύργος της Βαβέλ. Μέσα σ’ αυτόν ήταν η πόλη των ιερέων, το βασίλειο τους.
Ήταν πράγματι μια εξαίσια πόλη. Ένα εξαίσιο κατασκεύασμα, γι’ αυτό άλλωστε και την ονόμασαν ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου. Για τους κρεμαστούς κήπους της και τα διπλά τείχη που είχε. Δεν υπήρχε ούτε και υπήρξε ποτέ, κάποιο άλλο παρόμοιο κατασκεύασμα.
Όμως όλα αυτά ήταν κτισμένα στην άμμο. Κράτησε μόνο 89 χρόνια. Ξεκίνησε από τον βασιλιά Νεβουπολασάρ που ήταν ο πατέρας του Ναβουχοδονόσορ, ο οποίος άρχισε να βασιλεύει το 625 π.Χ. και η βασιλεία της Βαβυλώνας τελείωσε το 536 π.Χ. κάτω από την βασιλεία του Ναβονίδη και του γιου του Βαλτάσαρ.
Την είχαν ονομάσει Αιώνια πόλη, πιστεύοντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να φθαρεί, να χαθεί. Όμως βλέπουμε πόσο μικρή είναι η βασιλεία της. Όλο αυτό το τέλειο οικοδόμημα που ήταν φτιαγμένο για να μείνει, έπεσε σε μία νύχτα. Αυτά είναι τα έργα του κόσμου και αυτή είναι η ελπίδα που έχει ο κόσμος. Ελπίζουν στα πλούτη, στη θέση, στη δόξα, στη φήμη, σε χίλια δυο πράγματα τα οποία είναι κινούμενα και σε μια στιγμή μπορεί να εξαφανιστούν όλα.
Μακάριος ο λαός του Θεού που ελπίζει στον ζωντανό Θεό. Ο Κύριος λέει: Εγώ είμαι ο ζωντανός Θεός… Και δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό, δόξα τω Θεώ.
Κεφ.δ31- Ο λόγος ήτο έτι εν τω στόματι του βασιλέως, και έγεινε φωνή εξ ουρανού, λέγουσα, Προς σε αναγγέλλεται, Ναβουχοδονόσορ βασιλεύ× Η βασιλεία παρήλθεν από σου× 32- και θέλεις εκδιωχθή εκ των ανθρώπων, και μετά των θηρίων του αγρού θέλει είσθαι η κατοικία σου× χόρτον ως οι βόες θέλεις τρώγει, και επτά καιροί θέλουσι παρέλθει επί σε, εωσού γνωρίσης ότι ο Ύψιστος είναι Κύριος της βασιλείας των ανθρώπων, και εις όντινα θέλη δίδει αυτήν. 33- Εν αυτή τη ώρα ο λόγος εξετελέσθη επί τον Ναβουχοδονόσορ× και εξεδιώχθη εκ των ανθρώπων, και χόρτον ως οι βόες έτρωγε, και υπό της δρόσου του ουρανού το σώμα αυτού εβρέχετο, εωσού αι τρίχες αυτού ηυξήνθησαν ως αετών πτερά, και οι όνυχες αυτού ως ορνέων.
- Αυτό που έπαθε ο Ναβουχοδονόσορ στην ψυχολογία ονομάζεται (Ινσάνια Ζωανθρώπικα) Ζωανθρωπική Τρέλα. Ο Κέιλεντ και ο Ντέλιτζ, στα σχόλια τους αναφέρουν ότι στην αρρώστια αυτή, ο άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του ότι είναι κτήνος και ζει, φέρεται και τρώει σαν κτήνος. Στο άσυλο του Γούτεμπεργκ νοσηλεύθηκε μια γυναίκα που έπασχε ακριβώς από αυτή την αρρώστια και έτρωγε χόρτα σαν ζώο.
Κεφ.δ34- Και εν τέλει των ημερών, εγώ ο Ναβουχοδονόσορ εσήκωσα τους οφθαλμούς μου προς τον ουρανόν, και αι φρένες μου επέστρεψαν εις εμέ, και ευλόγησα τον Ύψιστον, και ήνεσα και εδόξασα τον ζώντα εις τον αιώνα, του οποίου η εξουσία είναι εξουσία αιώνιος, και η βασιλεία αυτού εις γενεάν και γενεάν×
- Το ότι ύψωσε τους οφθαλμούς του σημαίνει ότι ήρθε κάποια στιγμή στα λογικά του, θυμήθηκε όλα αυτά, κατάλαβε τι έγινε, κατάλαβε ότι ο Θεός είναι που κυβερνάει από πάνω ενώ ο εαυτός του δεν είναι τίποτα και έδωσε δόξα στον Θεό.
Όμως η καρδιά του δεν άλλαξε. Οπωσδήποτε ταπεινώθηκε, ήρθε σε πιο μεγάλη ευλάβεια και συναίσθηση αλλά δεν φαίνεται ότι πίστεψε ώστε να γίνει παιδί του Θεού. Απλά μαζί με τους υπόλοιπους θεούς του, κράτησε και τον Γιάχουε. Δεν προσχώρησε όμως, όπως ο Νεεμάν για παράδειγμα, ο οποίος είπε ότι έγινε πιστός στον Θεό του Ισραήλ.
Ο Ναβουχοδονόσορ δεν το είπε.
Κεφ.δ35- και πάντες οι κάτοικοι της γης λογίζονται ενώπιον αυτού ως ουδέν× και κατά την θέλησιν αυτού πράττει εις το στράτευμα του ουρανού, και εις τους κατοίκους της γης× και δεν υπάρχει ο εμποδίζων την χείρα αυτού, ή ο λέγων προς αυτόν, Τί έκαμες;
- Κατάλαβε λοιπόν ο Ναβουχοδονόσορ, ότι πάνω από αυτόν, που σκότωνε και διέταζε τους πάντες και τα πάντα, ήταν ένας Θεός που κυβερνούσε τους πάντες και τα πάντα και αυτόν τον ίδιο και κανείς δεν μπορούσε να Του αντισταθεί, ούτε ο Ναβουχοδονόσορ.
Αυτό το μάθημα του, το έμαθε πάρα-πάρα πολύ καλά.
Κεφ.δ36- Εν τω αυτώ καιρώ αι φρένες μου επέστρεψαν εις εμέ× και προς δόξαν της βασιλείας μου επανήλθεν εις εμέ η λαμπρότης μου και η μορφή μου, και οι αυλικοί μου και οι μεγιστάνες μου με εζήτουν, και εστερεώθην εν τη βασιλεία μου και μεγαλειότης περισσοτέρα προσετέθη εις εμέ.
- Κατά την διάρκεια της αρρώστιας του θα πρέπει να είχε αλλοιωθεί η μορφή του, όπως ενός ζώου, όμως ο Κύριος του έδωσε τη μορφή του πίσω.
- Το ότι τον ζητούσαν δεν σημαίνει ότι τον έψαχναν, αλλά ότι του ζητούσαν να αναλάβει τις υπηρεσίες του ξανά και τον συμβουλεύονταν στα θέματα του βασιλείου, επειδή μετά από όλα αυτά σίγουρα θα είχε πιο πολλή σοφία, πιο πολλή σύνεση. Θα ήταν πιο κοντά στον Δανιήλ παρά σε οποιονδήποτε άλλο και αυτό και μόνο έφτανε για να του δώσει ο Θεός μεγαλύτερη λαμπρότητα απ’ όση είχε πριν.
- Η εμπειρία αυτή τον έκανε πιο ανθρώπινο, πιο ταπεινό. Είχε ξεκινήσει με θυμό και οργή, να βράζει από θυμό ώστε να αλλοιώνεται το πρόσωπο του, να ρίχνει ανθρώπους στα καμίνια, αλλά τον βλέπουμε εδώ να τελειώνει με πιο ήπιο τρόπο, επειδή ο Θεός τον ταπείνωσε.
Κεφ.δ37- Τώρα εγώ ο Ναβουχοδονόσορ αινώ και υπερυψώ και δοξάζω τον βασιλέα του ουρανού× διότι πάντα τα έργα αυτού είναι αλήθεια, και αι οδοί αυτού κρίσις× και τους περιπατούντας εν τη υπερηφανία δύναται να ταπεινώση.
- Ο Ναβουχοδονόσορ είχε γκρεμίσει τον ναό της Ιερουσαλήμ και ίσως να νόμιζε ότι οι θεοί του ήταν μεγαλύτεροι από τον Θεό των Ισραηλιτών, ότι αυτός ήταν πάνω από όλους και από όλα σαν εκλεκτός του Βήλου.
Ο Θεός έκανε μια προσωπική επίσκεψη στον Ναβουχοδονόσορ, του έμαθε το μάθημα της ταπείνωσης πολύ καλά και του έμαθε ποιος είναι ο Θεός και ποιανού Θεού τον ναό γκρέμισε. Ότι γκρέμισε ένα κτίριο το οποίο απλά αντιπροσώπευε κάτι και που ήταν φτιαγμένο για ανθρώπους οι οποίοι δεν κράτησαν την διαθήκη του Θεού. Εφόσον δεν την κράτησαν, ο ναός δεν σήμαινε τίποτα πια.
- Αυτά που λέει εδώ, ακούγονται πάρα πολύ σαν τους ψαλμούς του Δαβίδ. Αυτό δείχνει ότι οπωσδήποτε ο Δανιήλ θα του έδωσε να διαβάσει τα γραπτά των προφητών και του Νόμου. Σίγουρα του τα είχε δώσει και ο βασιλιάς πήρε από εκεί μέσα κάποιο πνεύμα, κάποια στοιχεία που τα εκφράζει εδώ.
Είχε όμως γύρω του πολύ ισχυρό, σατανικό ιερατείο που κυβερνούσε τους πάντες και τα πάντα, τόσο που ο Ναβουχοδονόσορ δεν μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό που έκανε.
- Η τελευταία κρίση ανήκει στον Θεό. Μόνο ο Θεός ξέρει τι απόγινε τελικά μ’ αυτόν!

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Πήγαινε!

Eπέστρεψε στο Χριστό

Φυλαχτείτε από ένα σοβαρό σύνδρομο....

Που είναι οι άνδρες?

Τρέξε για τη ζωή σου!

Ξύπνα εκκλησία!

Προσευχηθείτε για τη δύναμη του Θεού

Υπάρχει Ένας Άλλος Κόσμος

Zώντας την αγάπη