Η όραση του Roberts για αναζωπύρωση
Ο Roberts άρχισε να προσεύχεται για 100.000 ψυχές και ο Θεός του έδωσε την επιβεβαίωση ότι 100.000 ψυχές θα κερδίζονταν για το Χριστό. Ομολόγησε: «Η θεία φωτιά μας είχε καταλάβει.»6 Σε μια όραση είδε ένα λαμπερό φεγγάρι και ένα χέρι να απλώνεται προς τον κόσμο. Είδε ξανά την όραση και αυτή τη φορά το χέρι κρατούσε ένα κομμάτι χαρτί που είχε γραμμένο πάνω τον αριθμό: «100.000».
Ο Θεός έδωσε στον εργάτη Του οράσεις εκείνες τις ημέρες την ώρα της προσευχής. Σε μία όραση ο Roberts είδε τον τεράστιο φλεγόμενο λάκκο της κόλασης περιτριγυρισμένο από ένα τοίχο με μία πόρτα. Είδε να έρχονται και να πλησιάζουν την κόλαση πάρα πολλοί άνθρωποι, που έφταναν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι, στον ορίζοντα. Παρακάλεσε να κλείσει την πόρτα της κόλασης για ένα χρόνο. Σε μία άλλη όραση ο Roberts είδε το σατανά σε ένα οχύρωμα να τον χλευάζει και να τον κοροϊδεύει. Έπειτα είδε μια ένδοξη λευκή φιγούρα να κρατάει ψηλά μια φλεγόμενη μάχαιρα. Η μάχαιρα χτύπησε τη φιγούρα του σατανά, η οποία εξαφανίστηκε σε μια στιγμή. Ο Roberts ήξερε ότι ο Χριστός θα νικούσε το σατανά.
Την Κυριακή το βράδυ, στις 30 Οκτωβρίου, καθώς καθόταν στη συνάθροιση στο Newcastle-Emlyn είδε ακόμα μία όραση. Είδε την αίθουσα του σχολείου στο χωριό του και τους νεαρούς φίλους και γνωστούς του να κάθονται σε σειρά μπροστά του. Είδε τον εαυτό του να τους μιλάει. Άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: «Πήγαινε και μίλησε σ' αυτούς τους ανθρώπους.»
Τελικά ο Roberts είπε ναι στο Θεό και αμέσως η όραση χάθηκε και όλη η εκκλησία φαινόταν γεμάτη με φως και δόξα. Στη κυριακάτικη συνάθροιση οι φίλοι του Roberts παρατήρησαν ότι το πρόσωπό του έλαμπε. Στη συνάθροιση προσευχής της νεολαίας, δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του καθώς επανειλημμένα προσευχόταν: «Δόξασε τον Υιό Σου.»
Εκείνη την εβδομάδα ο Θεός έδωσε στον Evan τέτοιο βάρος προσευχής για την περιοχή του Loughor που ήταν το σπίτι του, που ζήτησε την άδεια του διευθυντή του σχολείου να πάει στο σπίτι του για μια βδομάδα για συναθροίσεις με τους νέους. Παίρνοντας λοιπόν άδεια, αμέσως επέστρεψε σπίτι, όπου η οικογένειά του δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί είχε έρθει. Τους μίλησε για την ευλογία που είχε πάρει και ότι πληρώθηκε με το Πνεύμα. Όταν σκεφτόταν την ανάγκη που υπήρχε στην Ουαλία, ξεσπούσε σε δάκρυα. Όταν σκεφτόταν την υπόσχεση του Θεού για αναζωπύρωση και ψυχές, γελούσε από χαρά. Η οικογένειά του αναρωτιόταν: «Μήπως ο Evan ήταν διανοητικά άρρωστος;»
Υπακούοντας τη φωνή του Πνεύματος
Ο Evan ζήτησε την άδεια του ποιμένα του να κάνει μια συνάθροιση νεολαίας τη Δευτέρα το βράδυ, στις 31 Οκτωβρίου, αμέσως μετά τη συνηθισμένη συνάθροιση προσευχής που είχαν τη Δευτέρα το βράδυ στην αίθουσα της εκκλησίας Moriah Chapel. Δεκαεπτά νέοι παρέμειναν για τη συνάθροιση. Ο Evan τους είπε πώς ο Θεός εργαζόταν στο New Quay και στο Newcastle-Emlyn. Μοιράστηκε μαζί τους το βάρος του και την όρασή του για την Ουαλία και ζήτησε από κάθε άτομο να ομολογήσει το Χριστό σαν προσωπικό του Σωτήρα. Μέχρι το τέλος αυτής της πραγματικά δύσκολης δίωρης συνάθροισης, όλοι το είχαν κάνει. Έκανε κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της εποχής. Δεν στάθηκε πίσω από τον άμβωνα για να κηρύξει, αλλά πήγαινε πάνω-κάτω στους διαδρόμους κι έκανε ερωτήσεις σ' εκείνους που κάθονταν στα καθίσματα, καθώς κήρυττε.
Την Τρίτη έξι ακόμα νέοι ομολόγησαν δημόσια το Χριστό σε μια τρίωρη συνάθροιση προσευχής, προτροπής και προσωπικής ομολογίας. Μερικοί είπαν πόσο αληθινός είχε γίνει γι' αυτούς ο Χριστός το προηγούμενο βράδυ. Η παρουσία και η δύναμη του Θεού αυξήθηκαν και μέχρι το τέλος της βδομάδας μια συνάθροιση είχε κρατήσει μέχρι τις 6 το πρωί.
Την Τετάρτη το βράδυ έλαβαν χώρα δύο συναθροίσεις. Η μία έγινε σε μια κοντινή εκκλησία (Congregational Church) στο Gorseinon και η άλλη στην εκκλησία Moriah Chapel. Οι άνθρωποι άκουγαν γοητευμένοι καθώς ο Roberts τους έλεγε για τη δυνατή επερχόμενη αναζωπύρωση και τους 100.000 νέους πιστούς που ο Θεός είχε υποσχεθεί να σώσει. Ο Θεός έδωσε τέτοια φοβερή ευλογία και χαρά που η συνάθροιση κράτησε οκτώ ώρες. Ο Roberts ανέφερε ότι έδωσαν την καρδιά τους ακόμα 20 άτομα.
Ο Roberts έγραψε: «Τώρα πρέπει να εργαστώ κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος μέσα σε κάθε δόγμα . Τρία πράγματα δείχνουν ότι ο Θεός είναι μαζί μας. (1) Η τεράστια προσέλευση κόσμου, που πριν δεν πήγαινε σε εκκλησία, (2) Ενότητα μεταξύ των δογμάτων, και (3) Η εκδήλωση της παρουσίας και της δύναμης του Αγίου Πνεύματος με φοβερό τρόπο πάνω σε άτομα.
Την Πέμπτη το βράδυ 20 ακόμα άτομα ομολόγησαν το Χριστό. Την Παρασκευή το βράδυ η προσέλευση ήταν μεγαλύτερη παρά ποτέ. Το Σάββατο το βράδυ τέσσερις αγγίχτηκαν με φοβερό τρόπο από την παρουσία και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.. Ένας εργάτης επιβεβαίωσε ότι όταν κάποιοι άνθρωποι αγγίζονταν από το Πνεύμα, τα πρόσωπά τους έμοιαζαν πραγματικά μεταμορφωμένα.
Ο Roberts δίδαξε τους ανθρώπους να προσεύχονται: «Στείλε το Άγιο Πνεύμα τώρα, στο όνομα του Ιησού Χριστού.» Μετέδωσε την όραση και σηκώθηκαν μεσίτες στην προσευχή, όπου τους εκπαίδευσε για να προσεύχονται για την επερχόμενη αναζωπύρωση. Δίδαξε ακόμα και τα παιδιά να προσεύχονται πρωί και βράδυ ώστε ο Θεός να στείλει το Πνεύμα Του στην εκκλησία στο όνομα του Ιησού Χριστού.
Όλη η ουαλική αναζωπύρωση θεμελιώθηκε σε τέσσερα βασικά σημεία, στα οποία δινόταν επανειλημμένα ιδιαίτερη έμφαση: (1) να εξομολογείται δημοσίως και πλήρως κάθε ανεξομολόγητη αμαρτία, (2) να τακτοποιηθεί οτιδήποτε ήταν σκοτεινό στη ζωή του ανθρώπου, (3) να υπακούσει πρόθυμα ο άνθρωπος σε ό,τι του λέει το Πνεύμα να πει ή να κάνει, και (4) Να ομολογεί το όνομα του Ιησού Χριστού δημοσίως.
Η ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ
Η παρουσία του Πνεύματος του Θεού
Η πρώτη βδομάδα της αναζωπύρωσης κάτω από τον Evan Roberts έφτασε στην αποκορύφωσή της στη φοβερή βραδινή συνάθροιση της Κυριακής.
Εδώ είναι η περιγραφή των γεγονότων κατά τον Roberts. «Κατά τα μεσάνυχτα όλη η συνάθροιση ήταν συντριμμένη, με δάκρυα στα μάτια... Έπειτα οι άνθρωποι κατέβηκαν από τους εξώστες και κάθισαν ο ένας κοντά στον άλλον.
'Τώρα', είπα, 'πρέπει να πιστέψουμε ότι το Πνεύμα θα έρθει. Όχι να το σκεφτούμε ότι θα έρθει. Όχι να το ελπίσουμε ότι θα έρθει. Αλλά να πιστέψουμε σταθερά ότι θα έρθει.' Έπειτα διάβασα τις υποσχέσεις του Θεού και τόνισα πόσο σαφείς ήταν. (Να θυμάστε ότι κάνω τα πάντα κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος και η δόξα ανήκει σ' Αυτόν.) Μετά απ' αυτό, το Πνεύμα μου είπε ότι όλοι έπρεπε να προσευχηθούν. 'Προσευχηθείτε τώρα. Μην ομολογήσετε, μην ψάλλετε, μην δώσετε τις εμπειρίες σας, αλλά προσευχηθείτε και πιστέψτε και προσμένετε. Και αυτή είναι η προσευχή: «Στείλε το Πνεύμα τώρα, στο όνομα του Ιησού Χριστού.»'
Οι άνθρωποι κάθονταν και είχαν κλείσει τα μάτια μόνο. Η προσευχή άρχισε μαζί μου. Έπειτα πήγε από κάθισμα σε κάθισμα, σε αγόρια και κορίτσια, σε νέους άντρες και γυναίκες. Μερικοί ζητούσαν σιωπηλά, άλλοι δυνατά, άλλοι ψυχρά, άλλοι με θέρμη, άλλοι τυπικά, άλλοι με δάκρυα, άλλοι με δυσκολία, κάποιοι προσθέτοντας σ' αυτή την προσευχή, αγόρια και κορίτσια, δυνατές φωνές, κι έπειτα πιο ήρεμες. Ω τι θαυμαστό! Ποτέ δεν σκεφτόμουν ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Ένιωσα ότι ο χώρος άρχιζε να γεμίζει. Πριν ξεκινήσουμε την προσευχή, είχαν φύγει οι μισοί από την αίθουσα και τώρα επέστρεφαν. Άκουγα κάποιον αδελφό να κλαίει με λυγμούς και να λέει: «Ω, Θεέ μου! Ω, Θεέ μου!» Καθώς συνεχιζόταν η προσευχή, αυτό που νιώθαμε γινόταν πιο έντονο. Ο χώρος γέμιζε όλο και περισσότερο με την παρουσία του Πνεύματος.»7
Τα εξήντα ή περισσότερα άτομα που παρέμειναν μέχρι εκείνη την ώρα μαζεύτηκαν γύρω από τον Evan. Πολλοί ήταν σχεδόν καταβλημένοι από το δέος. Μερικοί φώναζαν: «Όχι άλλο, Κύριε Ιησού, αλλιώς θα πεθάνω!» Άλλοι έκραζαν για έλεος, κλαίγοντας, ψάλλοντας, δοξολογώντας και πέφτοντας μπρούμυτα στο πάτωμα μέσα σε μια αγωνία ελέγχου για τις αμαρτίες τους. Τελικά έκλεισαν τη συνάθροιση και ο Roberts πήγε στο κρεβάτι στις 3.15 το πρωί. Ταυτόχρονα είχε έρθει αναζωπύρωση και στο Gorseinon με προσευχή, κλάμα και υμνωδία τέτοια που ποτέ πριν δεν είχαν γνωρίσει οι άνθρωποι εκεί.
Ήχοι Πεντηκοστής
Τη Δευτέρα το βράδυ της δεύτερης βδομάδας, η εκκλησία ήταν γεμάτη και σχεδόν όλοι έκλαιγαν. Έκλαιγαν δυνατά με προσευχή. Πολλοί που ήταν παρόντες επέμεναν ότι άκουσαν ένα δυνατό ήχο από μακριά κι έπειτα φαινόταν ότι η παρουσία του Θεού έμπαινε και γέμιζε το κτίριο. Πολλοί προσεύχονταν με μεγάλη θλίψη στην ψυχή ή με βάρος προσευχής για άλλους. Ο Roberts ζήτησε πάλι από τους ανθρώπους να προσευχηθούν: «Στείλε το Άγιο Πνεύμα τώρα, στο όνομα του Ιησού Χριστού.» Το αποκαλούσε αυτό «άμεση προσευχή» και ζήτησε από κάθε άτομο, ο ένας μετά τον άλλο να σταθεί και να απαγγείλει αυτή την προσευχή.
Ο Roberts επανέλαβε την αλυσίδα προσευχής δύο ή τρεις φορές μέχρι που το Πνεύμα του Θεού ήρθε πάνω στους ανθρώπους χωρίς να βρει αντίσταση. Υπήρχαν δάκρυα και αγωνιώδης προσευχή ανακατωμένη με υμνωδία. Για πρώτη φορά έψαλλαν ένα ύμνο για τον ωκεανό της αγάπης του Γολγοθά. Αυτός έγινε ο «ύμνος της αναζωπύρωσης» κατά τους μήνες που ακολούθησαν. Ήταν αδύνατο να κλείσει η συνάθροιση πριν τις 3 το πρωί.
Ο Wesley L. Duewel, ιστορικός των αναζωπυρώσεων γράφει: «Το 1964 δύο από τους πρώτους πέντε ανθρώπους που πίστεψαν απ' αυτή την αναζωπύρωση με πήγαν στην εκκλησία Moriah και μου περιέγραψαν πώς ο Θεός ήρθε ανάμεσά τους. Ο Henry Penry μου έδειξε πού καθόταν όταν έπεσε η φωτιά. Ο Roberts είχε πει στους ανθρώπους να προσεύχονται, εκείνη τη στιγμή να μην εξομολογούνται, να μην ψάλλουν, να μην κάνουν ομολογία, αλλά μόνο να προσεύχονται, να πιστεύουν και να περιμένουν. Βιώσαμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού και της θείας ευλογίας Του που γινόταν όλο και πιο δυνατή.»8
Το δέκατο βράδυ η ομάδα μετακόμισε ξανά σε μεγαλύτερο κτίριο. Οι ανθρακωρύχοι, μόλις έβγαιναν από τα ορυχεία, έτρεχαν με τα ρούχα της δουλειάς τους από φόβο μήπως και δεν βρουν χώρο μέσα στην αίθουσα. Παρόντες ήταν και δημοσιογράφοι εφημερίδων και κάθε μέρα στις εφημερίδες υπήρχαν φοβερές περιγραφές της αναζωπύρωσης. Έτσι η ιστορία απλώθηκε σ' όλο τα μήκη και πλάτη της Ουαλίας και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου.
Οι συναθροίσεις συνεχίζονταν με δύναμη. Πολλοί άνθρωποι είχαν «λυγίσει» με μια ταπεινή παράδοση κάτω από το δυνατό χέρι του Θεού. Ορισμένοι ήταν πεσμένοι στα γόνατα σε μια προσευχή αγωνίας που δεν μπορούσαν να αρθρώσουν ούτε λέξη. Ορισμένοι έπεφταν, λες και κάτι τους είχε χτυπήσει με δύναμη και τους είχε ρίξει στο έδαφος. Άλλοι προσεύχονταν με δύναμη για διαβόητους αμαρτωλούς και μέθυσους και έγιναν πολλές συμφιλιώσεις μεταξύ εχθρών.
Την Παρασκευή το βράδυ το πλήθος ήταν μεγαλύτερο από ποτέ και ήταν παρόντες Βαπτιστές, Καλβινιστές, Μεθοδιστές κ.α. Η συνάθροιση κράτησε πέντε ώρες. Ο Roberts ζήτησε σε όλους όσους ήταν παρόντες να επαναλάβουν την αλυσιδωτή προσευχή: «Στείλε το Άγιο Πνεύμα τώρα, στο όνομα του Ιησού Χριστού.» Έπειτα άρχισε ξανά από την πρώτη σειρά και όλοι επαναλάμβαναν: «Στείλε το Άγιο Πνεύμα τώρα πιο δυνατά, στο όνομα του Ιησού Χριστού.»
Δεκάδες έπεφταν στα γόνατα με βαθύ έλεγχο για τις αμαρτίες τους που δεν μπορούσαν να αρθρώσουν ούτε μία συλλαβή. Άλλοι έκλαιγαν με θλίψη για το έλεος του Θεού. Έπειτα ένας εργάτης του Ευαγγελίου προσευχήθηκε για αρκετή ώρα. Ο ίδιος ο Roberts προσευχήθηκε με τέτοιο βάρος στην ψυχή για τους ανθρώπους και για μια εθνική αναζωπύρωση που ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του. Σύντομα φώναξε: «Πως θα είναι ο ουρανός, αν εδώ είναι τόσο όμορφα!»
Η αναζωπύρωση γεννά ευαγγελισμό
Το Σάββατο δύο νεαρές γυναίκες έκαναν μια υπαίθρια ευαγγελιστική συνάθροιση κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ άλλες πήγαν σε μια κατασκήνωση τσιγγάνων και κέρδισαν πολλούς για τον Κύριο. Πολλά σπίτια στην περιοχή έκαναν ολοήμερες συναθροίσεις προσευχής. Πολλοί έκαναν υπαίθριες συναθροίσεις έξω από μπαρ. Όταν οι οινοπότες έβγαιναν έξω, τους καθήλωνε το Άγιο Πνεύμα και σώζονταν. Η φωτιά της αναζωπύρωσης άρχισε να εξαπλώνεται καθώς οι άνθρωποι διάβαζαν τα άρθρα στις εφημερίδες και έρχονταν να δουν από μόνοι τους.
Την ώρα της συνάθροισης ήταν τόσος πολύς ο κόσμος που γίνονταν ταυτόχρονες συναθροίσεις σε δύο εκκλησίες. Ένας γνωστός τραγουδιστής αγγίχτηκε τόσο πολύ που στάθηκε σε ένα μπαλκόνι και άρχισε να ψάλλει τον ύμνο: «Σωσμένος διά της χάριτος» (Saved by Grace). Οι άνθρωποι τον έψαλλαν ξανά και ξανά. Στις 2 η ώρα την Κυριακή τα ξημερώματα και οι δύο εκκλησίες ήταν ακόμα γεμάτες από κόσμο, που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν ούτε να βγουν, ούτε να μπουν. Οι άνθρωποι έχασαν παντελώς την αίσθηση του χρόνου και δεν είχαν καμία επιθυμία να φάνε ή να πάνε σπίτι. Μία συνάθροιση κράτησε μέχρι τις 6 το πρωί.
«Πάνω απ' όλα μια αίσθηση της παρουσίας και της αγιοσύνης του Θεού διαπέρασε κάθε περιοχή της ανθρώπινης εμπειρίας, στο σπίτι, στη δουλειά, στα μαγαζιά, στις δημόσιες υπηρεσίες. Η αιωνιότητα φαινόταν αναπόφευκτα κοντινή και αληθινή,» έγραψε ο Efion Evans. «Στο τέλος της δεύτερης βδομάδας ήταν εμφανές ότι τα σχέδια του Roberts είχαν παραγκωνιστεί από την πρωτοβουλία του Πνεύματος και οι ελπίδες του είχαν επισκιαστεί από τη δύναμη του Θεού.»9
Το Πνεύμα του Θεού οδηγούσε τις συναθροίσεις
Ο Roberts δεν προσπαθούσε να κατευθύνει τις συναθροίσεις αλλά ωθούσε τους ανθρώπους να υπακούσουν τον Κύριο. Μιλούσε ελάχιστα, αλλά τα λόγια του ήταν γεμάτα σοφία και ντυμένα με δύναμη, απλότητα και θέρμη. Όμως δεν έκανε κηρύγματα. Στην αναζωπύρωση η έμφαση δεν δινόταν στα κηρύγματα, αλλά στην προσευχή, τη λατρεία και τις ομολογίες. Φαινόταν ότι η συνάθροιση δεν εξαρτιόταν από την καθοδήγηση ενός ανθρώπου. Υπήρχε οδηγία, αλλά ήταν από τον Αόρατο, καθώς η μία προσευχή διαδεχόταν την άλλη και εκρήξεις χαράς που εκφραζόταν με ύμνους έφερναν τους ανθρώπους σε κοινωνία με το Θεό.
Απλοί άντρες και γυναίκες οδηγούσαν σε προσευχή με τέτοιο χρίσμα και ευγλωττία που οι εργάτες του Ευαγγελίου είχαν μείνει έκθαμβοι. Αμαρτωλοί συντρίβονταν και έκλαιγαν. Κάποιος ξεκινούσε ένα ύμνο, τον οποίο ακολουθούσαν όλοι. Συχνά ποιμένες και πρεσβύτεροι έπαιρναν μέρος σ' αυτό και οδηγούσαν σε προσευχή. Καθώς ο ένας μετά τον άλλον παραδίδονταν στον Κύριο, ομολογούσαν την πίστη τους. Έπειτα δοξολογίες υψώνονταν προς το Θεό και η συνάθροιση συνεχιζόταν. Κάποιες φορές άνθρωποι παρέλαυναν στους δρόμους όλη νύχτα ψάλλοντας ύμνους. Συχνά όταν μια εκκλησία ήταν γεμάτη, αυτοί που έμεναν έξω, πήγαιναν σε άλλη εκκλησία και άρχιζαν μια ταυτόχρονη συνάθροιση εκεί. Μερικές φορές λάμβαναν χώρα δύο ή τρεις συναθροίσεις την ίδια ώρα στην ίδια πόλη.
Ποτέ στην ιστορία των αναζωπυρώσεων δεν υπήρξε κάποια τόσο αυθόρμητη, όσο αυτή. Φλόγες ξεπηδούσαν εδώ κι εκεί, παντού χωρίς ηγέτες ή οργανισμούς ή κάποια καθοδήγηση. Αν αναφέρεται το όνομα του Evan Roberts είναι μόνο επειδή συμβαίνει να είναι μία από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες μέσα στην κίνηση του Πνεύματος. Αυτή την κίνηση όμως ούτε την οργάνωσε, μα ούτε και ασκούσε έλεγχο πάνω της. Αντίθετα ήταν απλός, ανεπηρέαστος, παντελώς ελεύθερος από όποια ματαιοδοξία ή πνευματική υπερηφάνεια.
Ο Roberts συνεχώς έκανε αποτίμηση στην πνευματική πρόοδο κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, σταματώντας για να ρωτήσει: «Πόσοι από σας λάβατε τον Κύριο τώρα και Τον ομολογήσατε σαν Σωτήρα σας;» Συχνά οκτώ με είκοσι δύο άτομα σηκώνονταν και ομολογούσαν το Χριστό για πρώτη φορά.
Εκείνοι που βρίσκονταν στη συνάθροιση ηλεκτρίζονταν από αυτά που έκανε ο Θεός. Ένας δημοσιογράφος από το Λονδίνο, που παρακολουθούσε τις συναθροίσεις, εντυπωσιάστηκε με τον τρόπο που λάμβαναν χώρα οι συναθροίσεις «χωρίς ανθρώπινη ηγεσία ή καθοδήγηση. Η υμνωδία, το διάβασμα των Γραφών, η προσευχή, οι ομολογίες των πιστών και οι σύντομες προτροπές από διάφορους ανθρώπους ακολουθούσαν το ένα το άλλο, καθώς το Πνεύμα οδηγούσε. Τα τρία τέταρτα του χρόνου της συνάθροισης έπαιρνε η λατρεία με τους υπέροχους ύμνους της εκκλησίας. Παρόλο που μπορεί να παραβρίσκονταν χίλιοι ή δυο χιλιάδες στον ίδιο χώρο, βασίλευε η τάξη. Όταν κάποιος τελείωνε μια προτροπή, κάποιος άλλος ξεκινούσε ένα ύμνο. Ο Evan Roberts συνεχώς πρότρεπε: «Υπακούτε το Πνεύμα» και το Πνεύμα κρατούσε τη συνάθροιση με ειρήνη και τάξη.»
Συνήθιζε να λέει: «Αυτή η κίνηση δεν είναι από μένα. Είναι από το Θεό. Δεν θα τολμούσα να προσπαθήσω να την κατευθύνω. Υπακούτε το Πνεύμα. Είναι μόνο το Πνεύμα που μας οδηγεί. Εσείς δεν κηρύττετε, δεν διδάσκετε και δεν κρατάτε τον έλεγχο στις συναθροίσεις; Γιατί να πρέπει να διδάσκω εγώ, όταν το κάνει το Πνεύμα; Γιατί χρειάζεται να πω σ' αυτούς τους ανθρώπους ότι είναι αμαρτωλοί; Δεν το ξέρουν; Δεν είναι η γνώση αυτό που τους λείπει, αλλά η απόφαση, η πράξη. Και γιατί εγώ να κρατάω τον έλεγχο των συναθροίσεων; Οι ίδιες οι συναθροίσεις κρατούν τον έλεγχο από μόνες τους ή μάλλον το Πνεύμα που είναι μέσα σ' αυτές κρατά τον έλεγχο.»10
Καθώς περνούσε ο καιρός, ο Roberts ελεγχόταν όλο και πιο πολύ για το ότι η προσευχή έπρεπε να είναι η προτεραιότητα πάνω απ' όλα τα άλλα, ακόμα και από την υμνωδία. Έλεγε: «Ίσως ψάλλουμε όλη τη νύχτα χωρίς σωτηρία. Η προσευχή είναι αυτή που μιλά, σώζει και φέρνει τον ουρανό εδώ κάτω ανάμεσά μας. Προσεύχεστε, φίλοι μου, προσεύχεστε.»
πηγη. http://www.e-jesus.gr/revival-articles/the-welsh-revival-of-1904-and-evan-roberts/183-the-wales-revival-in-1904-evan-roberts
Ο Roberts άρχισε να προσεύχεται για 100.000 ψυχές και ο Θεός του έδωσε την επιβεβαίωση ότι 100.000 ψυχές θα κερδίζονταν για το Χριστό. Ομολόγησε: «Η θεία φωτιά μας είχε καταλάβει.»6 Σε μια όραση είδε ένα λαμπερό φεγγάρι και ένα χέρι να απλώνεται προς τον κόσμο. Είδε ξανά την όραση και αυτή τη φορά το χέρι κρατούσε ένα κομμάτι χαρτί που είχε γραμμένο πάνω τον αριθμό: «100.000».
Ο Θεός έδωσε στον εργάτη Του οράσεις εκείνες τις ημέρες την ώρα της προσευχής. Σε μία όραση ο Roberts είδε τον τεράστιο φλεγόμενο λάκκο της κόλασης περιτριγυρισμένο από ένα τοίχο με μία πόρτα. Είδε να έρχονται και να πλησιάζουν την κόλαση πάρα πολλοί άνθρωποι, που έφταναν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι, στον ορίζοντα. Παρακάλεσε να κλείσει την πόρτα της κόλασης για ένα χρόνο. Σε μία άλλη όραση ο Roberts είδε το σατανά σε ένα οχύρωμα να τον χλευάζει και να τον κοροϊδεύει. Έπειτα είδε μια ένδοξη λευκή φιγούρα να κρατάει ψηλά μια φλεγόμενη μάχαιρα. Η μάχαιρα χτύπησε τη φιγούρα του σατανά, η οποία εξαφανίστηκε σε μια στιγμή. Ο Roberts ήξερε ότι ο Χριστός θα νικούσε το σατανά.
Την Κυριακή το βράδυ, στις 30 Οκτωβρίου, καθώς καθόταν στη συνάθροιση στο Newcastle-Emlyn είδε ακόμα μία όραση. Είδε την αίθουσα του σχολείου στο χωριό του και τους νεαρούς φίλους και γνωστούς του να κάθονται σε σειρά μπροστά του. Είδε τον εαυτό του να τους μιλάει. Άκουσε τη φωνή του Θεού να του λέει: «Πήγαινε και μίλησε σ' αυτούς τους ανθρώπους.»
Τελικά ο Roberts είπε ναι στο Θεό και αμέσως η όραση χάθηκε και όλη η εκκλησία φαινόταν γεμάτη με φως και δόξα. Στη κυριακάτικη συνάθροιση οι φίλοι του Roberts παρατήρησαν ότι το πρόσωπό του έλαμπε. Στη συνάθροιση προσευχής της νεολαίας, δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του καθώς επανειλημμένα προσευχόταν: «Δόξασε τον Υιό Σου.»
Εκείνη την εβδομάδα ο Θεός έδωσε στον Evan τέτοιο βάρος προσευχής για την περιοχή του Loughor που ήταν το σπίτι του, που ζήτησε την άδεια του διευθυντή του σχολείου να πάει στο σπίτι του για μια βδομάδα για συναθροίσεις με τους νέους. Παίρνοντας λοιπόν άδεια, αμέσως επέστρεψε σπίτι, όπου η οικογένειά του δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί είχε έρθει. Τους μίλησε για την ευλογία που είχε πάρει και ότι πληρώθηκε με το Πνεύμα. Όταν σκεφτόταν την ανάγκη που υπήρχε στην Ουαλία, ξεσπούσε σε δάκρυα. Όταν σκεφτόταν την υπόσχεση του Θεού για αναζωπύρωση και ψυχές, γελούσε από χαρά. Η οικογένειά του αναρωτιόταν: «Μήπως ο Evan ήταν διανοητικά άρρωστος;»
Υπακούοντας τη φωνή του Πνεύματος
Ο Evan ζήτησε την άδεια του ποιμένα του να κάνει μια συνάθροιση νεολαίας τη Δευτέρα το βράδυ, στις 31 Οκτωβρίου, αμέσως μετά τη συνηθισμένη συνάθροιση προσευχής που είχαν τη Δευτέρα το βράδυ στην αίθουσα της εκκλησίας Moriah Chapel. Δεκαεπτά νέοι παρέμειναν για τη συνάθροιση. Ο Evan τους είπε πώς ο Θεός εργαζόταν στο New Quay και στο Newcastle-Emlyn. Μοιράστηκε μαζί τους το βάρος του και την όρασή του για την Ουαλία και ζήτησε από κάθε άτομο να ομολογήσει το Χριστό σαν προσωπικό του Σωτήρα. Μέχρι το τέλος αυτής της πραγματικά δύσκολης δίωρης συνάθροισης, όλοι το είχαν κάνει. Έκανε κάτι ανήκουστο για τα δεδομένα της εποχής. Δεν στάθηκε πίσω από τον άμβωνα για να κηρύξει, αλλά πήγαινε πάνω-κάτω στους διαδρόμους κι έκανε ερωτήσεις σ' εκείνους που κάθονταν στα καθίσματα, καθώς κήρυττε.
Την Τρίτη έξι ακόμα νέοι ομολόγησαν δημόσια το Χριστό σε μια τρίωρη συνάθροιση προσευχής, προτροπής και προσωπικής ομολογίας. Μερικοί είπαν πόσο αληθινός είχε γίνει γι' αυτούς ο Χριστός το προηγούμενο βράδυ. Η παρουσία και η δύναμη του Θεού αυξήθηκαν και μέχρι το τέλος της βδομάδας μια συνάθροιση είχε κρατήσει μέχρι τις 6 το πρωί.
Την Τετάρτη το βράδυ έλαβαν χώρα δύο συναθροίσεις. Η μία έγινε σε μια κοντινή εκκλησία (Congregational Church) στο Gorseinon και η άλλη στην εκκλησία Moriah Chapel. Οι άνθρωποι άκουγαν γοητευμένοι καθώς ο Roberts τους έλεγε για τη δυνατή επερχόμενη αναζωπύρωση και τους 100.000 νέους πιστούς που ο Θεός είχε υποσχεθεί να σώσει. Ο Θεός έδωσε τέτοια φοβερή ευλογία και χαρά που η συνάθροιση κράτησε οκτώ ώρες. Ο Roberts ανέφερε ότι έδωσαν την καρδιά τους ακόμα 20 άτομα.
Ο Roberts έγραψε: «Τώρα πρέπει να εργαστώ κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος μέσα σε κάθε δόγμα . Τρία πράγματα δείχνουν ότι ο Θεός είναι μαζί μας. (1) Η τεράστια προσέλευση κόσμου, που πριν δεν πήγαινε σε εκκλησία, (2) Ενότητα μεταξύ των δογμάτων, και (3) Η εκδήλωση της παρουσίας και της δύναμης του Αγίου Πνεύματος με φοβερό τρόπο πάνω σε άτομα.
Την Πέμπτη το βράδυ 20 ακόμα άτομα ομολόγησαν το Χριστό. Την Παρασκευή το βράδυ η προσέλευση ήταν μεγαλύτερη παρά ποτέ. Το Σάββατο το βράδυ τέσσερις αγγίχτηκαν με φοβερό τρόπο από την παρουσία και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.. Ένας εργάτης επιβεβαίωσε ότι όταν κάποιοι άνθρωποι αγγίζονταν από το Πνεύμα, τα πρόσωπά τους έμοιαζαν πραγματικά μεταμορφωμένα.
Ο Roberts δίδαξε τους ανθρώπους να προσεύχονται: «Στείλε το Άγιο Πνεύμα τώρα, στο όνομα του Ιησού Χριστού.» Μετέδωσε την όραση και σηκώθηκαν μεσίτες στην προσευχή, όπου τους εκπαίδευσε για να προσεύχονται για την επερχόμενη αναζωπύρωση. Δίδαξε ακόμα και τα παιδιά να προσεύχονται πρωί και βράδυ ώστε ο Θεός να στείλει το Πνεύμα Του στην εκκλησία στο όνομα του Ιησού Χριστού.
Όλη η ουαλική αναζωπύρωση θεμελιώθηκε σε τέσσερα βασικά σημεία, στα οποία δινόταν επανειλημμένα ιδιαίτερη έμφαση: (1) να εξομολογείται δημοσίως και πλήρως κάθε ανεξομολόγητη αμαρτία, (2) να τακτοποιηθεί οτιδήποτε ήταν σκοτεινό στη ζωή του ανθρώπου, (3) να υπακούσει πρόθυμα ο άνθρωπος σε ό,τι του λέει το Πνεύμα να πει ή να κάνει, και (4) Να ομολογεί το όνομα του Ιησού Χριστού δημοσίως.
Η ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ
Η παρουσία του Πνεύματος του Θεού
Η πρώτη βδομάδα της αναζωπύρωσης κάτω από τον Evan Roberts έφτασε στην αποκορύφωσή της στη φοβερή βραδινή συνάθροιση της Κυριακής.
Εδώ είναι η περιγραφή των γεγονότων κατά τον Roberts. «Κατά τα μεσάνυχτα όλη η συνάθροιση ήταν συντριμμένη, με δάκρυα στα μάτια... Έπειτα οι άνθρωποι κατέβηκαν από τους εξώστες και κάθισαν ο ένας κοντά στον άλλον.
'Τώρα', είπα, 'πρέπει να πιστέψουμε ότι το Πνεύμα θα έρθει. Όχι να το σκεφτούμε ότι θα έρθει. Όχι να το ελπίσουμε ότι θα έρθει. Αλλά να πιστέψουμε σταθερά ότι θα έρθει.' Έπειτα διάβασα τις υποσχέσεις του Θεού και τόνισα πόσο σαφείς ήταν. (Να θυμάστε ότι κάνω τα πάντα κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος και η δόξα ανήκει σ' Αυτόν.) Μετά απ' αυτό, το Πνεύμα μου είπε ότι όλοι έπρεπε να προσευχηθούν. 'Προσευχηθείτε τώρα. Μην ομολογήσετε, μην ψάλλετε, μην δώσετε τις εμπειρίες σας, αλλά προσευχηθείτε και πιστέψτε και προσμένετε. Και αυτή είναι η προσευχή: «Στείλε το Πνεύμα τώρα, στο όνομα του Ιησού Χριστού.»'
Οι άνθρωποι κάθονταν και είχαν κλείσει τα μάτια μόνο. Η προσευχή άρχισε μαζί μου. Έπειτα πήγε από κάθισμα σε κάθισμα, σε αγόρια και κορίτσια, σε νέους άντρες και γυναίκες. Μερικοί ζητούσαν σιωπηλά, άλλοι δυνατά, άλλοι ψυχρά, άλλοι με θέρμη, άλλοι τυπικά, άλλοι με δάκρυα, άλλοι με δυσκολία, κάποιοι προσθέτοντας σ' αυτή την προσευχή, αγόρια και κορίτσια, δυνατές φωνές, κι έπειτα πιο ήρεμες. Ω τι θαυμαστό! Ποτέ δεν σκεφτόμουν ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Ένιωσα ότι ο χώρος άρχιζε να γεμίζει. Πριν ξεκινήσουμε την προσευχή, είχαν φύγει οι μισοί από την αίθουσα και τώρα επέστρεφαν. Άκουγα κάποιον αδελφό να κλαίει με λυγμούς και να λέει: «Ω, Θεέ μου! Ω, Θεέ μου!» Καθώς συνεχιζόταν η προσευχή, αυτό που νιώθαμε γινόταν πιο έντονο. Ο χώρος γέμιζε όλο και περισσότερο με την παρουσία του Πνεύματος.»7
Τα εξήντα ή περισσότερα άτομα που παρέμειναν μέχρι εκείνη την ώρα μαζεύτηκαν γύρω από τον Evan. Πολλοί ήταν σχεδόν καταβλημένοι από το δέος. Μερικοί φώναζαν: «Όχι άλλο, Κύριε Ιησού, αλλιώς θα πεθάνω!» Άλλοι έκραζαν για έλεος, κλαίγοντας, ψάλλοντας, δοξολογώντας και πέφτοντας μπρούμυτα στο πάτωμα μέσα σε μια αγωνία ελέγχου για τις αμαρτίες τους. Τελικά έκλεισαν τη συνάθροιση και ο Roberts πήγε στο κρεβάτι στις 3.15 το πρωί. Ταυτόχρονα είχε έρθει αναζωπύρωση και στο Gorseinon με προσευχή, κλάμα και υμνωδία τέτοια που ποτέ πριν δεν είχαν γνωρίσει οι άνθρωποι εκεί.
Ήχοι Πεντηκοστής
Τη Δευτέρα το βράδυ της δεύτερης βδομάδας, η εκκλησία ήταν γεμάτη και σχεδόν όλοι έκλαιγαν. Έκλαιγαν δυνατά με προσευχή. Πολλοί που ήταν παρόντες επέμεναν ότι άκουσαν ένα δυνατό ήχο από μακριά κι έπειτα φαινόταν ότι η παρουσία του Θεού έμπαινε και γέμιζε το κτίριο. Πολλοί προσεύχονταν με μεγάλη θλίψη στην ψυχή ή με βάρος προσευχής για άλλους. Ο Roberts ζήτησε πάλι από τους ανθρώπους να προσευχηθούν: «Στείλε το Άγιο Πνεύμα τώρα, στο όνομα του Ιησού Χριστού.» Το αποκαλούσε αυτό «άμεση προσευχή» και ζήτησε από κάθε άτομο, ο ένας μετά τον άλλο να σταθεί και να απαγγείλει αυτή την προσευχή.
Ο Roberts επανέλαβε την αλυσίδα προσευχής δύο ή τρεις φορές μέχρι που το Πνεύμα του Θεού ήρθε πάνω στους ανθρώπους χωρίς να βρει αντίσταση. Υπήρχαν δάκρυα και αγωνιώδης προσευχή ανακατωμένη με υμνωδία. Για πρώτη φορά έψαλλαν ένα ύμνο για τον ωκεανό της αγάπης του Γολγοθά. Αυτός έγινε ο «ύμνος της αναζωπύρωσης» κατά τους μήνες που ακολούθησαν. Ήταν αδύνατο να κλείσει η συνάθροιση πριν τις 3 το πρωί.
Ο Wesley L. Duewel, ιστορικός των αναζωπυρώσεων γράφει: «Το 1964 δύο από τους πρώτους πέντε ανθρώπους που πίστεψαν απ' αυτή την αναζωπύρωση με πήγαν στην εκκλησία Moriah και μου περιέγραψαν πώς ο Θεός ήρθε ανάμεσά τους. Ο Henry Penry μου έδειξε πού καθόταν όταν έπεσε η φωτιά. Ο Roberts είχε πει στους ανθρώπους να προσεύχονται, εκείνη τη στιγμή να μην εξομολογούνται, να μην ψάλλουν, να μην κάνουν ομολογία, αλλά μόνο να προσεύχονται, να πιστεύουν και να περιμένουν. Βιώσαμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού και της θείας ευλογίας Του που γινόταν όλο και πιο δυνατή.»8
Το δέκατο βράδυ η ομάδα μετακόμισε ξανά σε μεγαλύτερο κτίριο. Οι ανθρακωρύχοι, μόλις έβγαιναν από τα ορυχεία, έτρεχαν με τα ρούχα της δουλειάς τους από φόβο μήπως και δεν βρουν χώρο μέσα στην αίθουσα. Παρόντες ήταν και δημοσιογράφοι εφημερίδων και κάθε μέρα στις εφημερίδες υπήρχαν φοβερές περιγραφές της αναζωπύρωσης. Έτσι η ιστορία απλώθηκε σ' όλο τα μήκη και πλάτη της Ουαλίας και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου.
Οι συναθροίσεις συνεχίζονταν με δύναμη. Πολλοί άνθρωποι είχαν «λυγίσει» με μια ταπεινή παράδοση κάτω από το δυνατό χέρι του Θεού. Ορισμένοι ήταν πεσμένοι στα γόνατα σε μια προσευχή αγωνίας που δεν μπορούσαν να αρθρώσουν ούτε λέξη. Ορισμένοι έπεφταν, λες και κάτι τους είχε χτυπήσει με δύναμη και τους είχε ρίξει στο έδαφος. Άλλοι προσεύχονταν με δύναμη για διαβόητους αμαρτωλούς και μέθυσους και έγιναν πολλές συμφιλιώσεις μεταξύ εχθρών.
Την Παρασκευή το βράδυ το πλήθος ήταν μεγαλύτερο από ποτέ και ήταν παρόντες Βαπτιστές, Καλβινιστές, Μεθοδιστές κ.α. Η συνάθροιση κράτησε πέντε ώρες. Ο Roberts ζήτησε σε όλους όσους ήταν παρόντες να επαναλάβουν την αλυσιδωτή προσευχή: «Στείλε το Άγιο Πνεύμα τώρα, στο όνομα του Ιησού Χριστού.» Έπειτα άρχισε ξανά από την πρώτη σειρά και όλοι επαναλάμβαναν: «Στείλε το Άγιο Πνεύμα τώρα πιο δυνατά, στο όνομα του Ιησού Χριστού.»
Δεκάδες έπεφταν στα γόνατα με βαθύ έλεγχο για τις αμαρτίες τους που δεν μπορούσαν να αρθρώσουν ούτε μία συλλαβή. Άλλοι έκλαιγαν με θλίψη για το έλεος του Θεού. Έπειτα ένας εργάτης του Ευαγγελίου προσευχήθηκε για αρκετή ώρα. Ο ίδιος ο Roberts προσευχήθηκε με τέτοιο βάρος στην ψυχή για τους ανθρώπους και για μια εθνική αναζωπύρωση που ιδρώτας έτρεχε από το μέτωπό του. Σύντομα φώναξε: «Πως θα είναι ο ουρανός, αν εδώ είναι τόσο όμορφα!»
Η αναζωπύρωση γεννά ευαγγελισμό
Το Σάββατο δύο νεαρές γυναίκες έκαναν μια υπαίθρια ευαγγελιστική συνάθροιση κατά τη διάρκεια της ημέρας, ενώ άλλες πήγαν σε μια κατασκήνωση τσιγγάνων και κέρδισαν πολλούς για τον Κύριο. Πολλά σπίτια στην περιοχή έκαναν ολοήμερες συναθροίσεις προσευχής. Πολλοί έκαναν υπαίθριες συναθροίσεις έξω από μπαρ. Όταν οι οινοπότες έβγαιναν έξω, τους καθήλωνε το Άγιο Πνεύμα και σώζονταν. Η φωτιά της αναζωπύρωσης άρχισε να εξαπλώνεται καθώς οι άνθρωποι διάβαζαν τα άρθρα στις εφημερίδες και έρχονταν να δουν από μόνοι τους.
Την ώρα της συνάθροισης ήταν τόσος πολύς ο κόσμος που γίνονταν ταυτόχρονες συναθροίσεις σε δύο εκκλησίες. Ένας γνωστός τραγουδιστής αγγίχτηκε τόσο πολύ που στάθηκε σε ένα μπαλκόνι και άρχισε να ψάλλει τον ύμνο: «Σωσμένος διά της χάριτος» (Saved by Grace). Οι άνθρωποι τον έψαλλαν ξανά και ξανά. Στις 2 η ώρα την Κυριακή τα ξημερώματα και οι δύο εκκλησίες ήταν ακόμα γεμάτες από κόσμο, που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν ούτε να βγουν, ούτε να μπουν. Οι άνθρωποι έχασαν παντελώς την αίσθηση του χρόνου και δεν είχαν καμία επιθυμία να φάνε ή να πάνε σπίτι. Μία συνάθροιση κράτησε μέχρι τις 6 το πρωί.
«Πάνω απ' όλα μια αίσθηση της παρουσίας και της αγιοσύνης του Θεού διαπέρασε κάθε περιοχή της ανθρώπινης εμπειρίας, στο σπίτι, στη δουλειά, στα μαγαζιά, στις δημόσιες υπηρεσίες. Η αιωνιότητα φαινόταν αναπόφευκτα κοντινή και αληθινή,» έγραψε ο Efion Evans. «Στο τέλος της δεύτερης βδομάδας ήταν εμφανές ότι τα σχέδια του Roberts είχαν παραγκωνιστεί από την πρωτοβουλία του Πνεύματος και οι ελπίδες του είχαν επισκιαστεί από τη δύναμη του Θεού.»9
Το Πνεύμα του Θεού οδηγούσε τις συναθροίσεις
Ο Roberts δεν προσπαθούσε να κατευθύνει τις συναθροίσεις αλλά ωθούσε τους ανθρώπους να υπακούσουν τον Κύριο. Μιλούσε ελάχιστα, αλλά τα λόγια του ήταν γεμάτα σοφία και ντυμένα με δύναμη, απλότητα και θέρμη. Όμως δεν έκανε κηρύγματα. Στην αναζωπύρωση η έμφαση δεν δινόταν στα κηρύγματα, αλλά στην προσευχή, τη λατρεία και τις ομολογίες. Φαινόταν ότι η συνάθροιση δεν εξαρτιόταν από την καθοδήγηση ενός ανθρώπου. Υπήρχε οδηγία, αλλά ήταν από τον Αόρατο, καθώς η μία προσευχή διαδεχόταν την άλλη και εκρήξεις χαράς που εκφραζόταν με ύμνους έφερναν τους ανθρώπους σε κοινωνία με το Θεό.
Απλοί άντρες και γυναίκες οδηγούσαν σε προσευχή με τέτοιο χρίσμα και ευγλωττία που οι εργάτες του Ευαγγελίου είχαν μείνει έκθαμβοι. Αμαρτωλοί συντρίβονταν και έκλαιγαν. Κάποιος ξεκινούσε ένα ύμνο, τον οποίο ακολουθούσαν όλοι. Συχνά ποιμένες και πρεσβύτεροι έπαιρναν μέρος σ' αυτό και οδηγούσαν σε προσευχή. Καθώς ο ένας μετά τον άλλον παραδίδονταν στον Κύριο, ομολογούσαν την πίστη τους. Έπειτα δοξολογίες υψώνονταν προς το Θεό και η συνάθροιση συνεχιζόταν. Κάποιες φορές άνθρωποι παρέλαυναν στους δρόμους όλη νύχτα ψάλλοντας ύμνους. Συχνά όταν μια εκκλησία ήταν γεμάτη, αυτοί που έμεναν έξω, πήγαιναν σε άλλη εκκλησία και άρχιζαν μια ταυτόχρονη συνάθροιση εκεί. Μερικές φορές λάμβαναν χώρα δύο ή τρεις συναθροίσεις την ίδια ώρα στην ίδια πόλη.
Ποτέ στην ιστορία των αναζωπυρώσεων δεν υπήρξε κάποια τόσο αυθόρμητη, όσο αυτή. Φλόγες ξεπηδούσαν εδώ κι εκεί, παντού χωρίς ηγέτες ή οργανισμούς ή κάποια καθοδήγηση. Αν αναφέρεται το όνομα του Evan Roberts είναι μόνο επειδή συμβαίνει να είναι μία από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες μέσα στην κίνηση του Πνεύματος. Αυτή την κίνηση όμως ούτε την οργάνωσε, μα ούτε και ασκούσε έλεγχο πάνω της. Αντίθετα ήταν απλός, ανεπηρέαστος, παντελώς ελεύθερος από όποια ματαιοδοξία ή πνευματική υπερηφάνεια.
Ο Roberts συνεχώς έκανε αποτίμηση στην πνευματική πρόοδο κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, σταματώντας για να ρωτήσει: «Πόσοι από σας λάβατε τον Κύριο τώρα και Τον ομολογήσατε σαν Σωτήρα σας;» Συχνά οκτώ με είκοσι δύο άτομα σηκώνονταν και ομολογούσαν το Χριστό για πρώτη φορά.
Εκείνοι που βρίσκονταν στη συνάθροιση ηλεκτρίζονταν από αυτά που έκανε ο Θεός. Ένας δημοσιογράφος από το Λονδίνο, που παρακολουθούσε τις συναθροίσεις, εντυπωσιάστηκε με τον τρόπο που λάμβαναν χώρα οι συναθροίσεις «χωρίς ανθρώπινη ηγεσία ή καθοδήγηση. Η υμνωδία, το διάβασμα των Γραφών, η προσευχή, οι ομολογίες των πιστών και οι σύντομες προτροπές από διάφορους ανθρώπους ακολουθούσαν το ένα το άλλο, καθώς το Πνεύμα οδηγούσε. Τα τρία τέταρτα του χρόνου της συνάθροισης έπαιρνε η λατρεία με τους υπέροχους ύμνους της εκκλησίας. Παρόλο που μπορεί να παραβρίσκονταν χίλιοι ή δυο χιλιάδες στον ίδιο χώρο, βασίλευε η τάξη. Όταν κάποιος τελείωνε μια προτροπή, κάποιος άλλος ξεκινούσε ένα ύμνο. Ο Evan Roberts συνεχώς πρότρεπε: «Υπακούτε το Πνεύμα» και το Πνεύμα κρατούσε τη συνάθροιση με ειρήνη και τάξη.»
Συνήθιζε να λέει: «Αυτή η κίνηση δεν είναι από μένα. Είναι από το Θεό. Δεν θα τολμούσα να προσπαθήσω να την κατευθύνω. Υπακούτε το Πνεύμα. Είναι μόνο το Πνεύμα που μας οδηγεί. Εσείς δεν κηρύττετε, δεν διδάσκετε και δεν κρατάτε τον έλεγχο στις συναθροίσεις; Γιατί να πρέπει να διδάσκω εγώ, όταν το κάνει το Πνεύμα; Γιατί χρειάζεται να πω σ' αυτούς τους ανθρώπους ότι είναι αμαρτωλοί; Δεν το ξέρουν; Δεν είναι η γνώση αυτό που τους λείπει, αλλά η απόφαση, η πράξη. Και γιατί εγώ να κρατάω τον έλεγχο των συναθροίσεων; Οι ίδιες οι συναθροίσεις κρατούν τον έλεγχο από μόνες τους ή μάλλον το Πνεύμα που είναι μέσα σ' αυτές κρατά τον έλεγχο.»10
Καθώς περνούσε ο καιρός, ο Roberts ελεγχόταν όλο και πιο πολύ για το ότι η προσευχή έπρεπε να είναι η προτεραιότητα πάνω απ' όλα τα άλλα, ακόμα και από την υμνωδία. Έλεγε: «Ίσως ψάλλουμε όλη τη νύχτα χωρίς σωτηρία. Η προσευχή είναι αυτή που μιλά, σώζει και φέρνει τον ουρανό εδώ κάτω ανάμεσά μας. Προσεύχεστε, φίλοι μου, προσεύχεστε.»
πηγη. http://www.e-jesus.gr/revival-articles/the-welsh-revival-of-1904-and-evan-roberts/183-the-wales-revival-in-1904-evan-roberts
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου