Επιμέλεια - Παρουσίαση - Μετάφραση: Μάνος & Τόνια Παπαδάκη
Όταν ο Θεός ξεκινά μια αληθινή αναζωπύρωση μέσα στις καρδιές των Χριστιανών, το Άγιο Πνεύμα θα τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι είναι αληθινή. Πολλοί άνθρωποι είναι δύσκολο να καθορίσουν την λέξη «αληθινή». Το αληθινό και το μη αληθινό θεωρούνται έννοιες αμφισβητήσιμες. Η κατάλληλη ερμηνεία της λέξης ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ για πολλούς έχει γίνει πραγματικά μία ψευδαίσθηση. Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να καθορίσουμε την ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ είναι να παραπέμψουμε σε ένα θετικό και δυναμικό παράδειγμα. Το παράδειγμα που επιλέχθηκε γι' αυτό το σκοπό είναι μία σύντομη (όσο γίνεται) αναφορά της ιστορίας της αναζωπύρωσης στην Ουαλία του 1904-05.
Ένα αιώνα πριν η Ουαλία βίωσε την τελευταία εθνική αναζωπύρωση που έφερε 100.000 ψυχές ως καρπό στον Κύριο σύμφωνα με τους υπολογισμούς της εποχής και εξαπλώθηκε με φοβερή ταχύτητα σ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Παρ' όλη την εξάπλωσή της και τη θαυμαστή κίνηση του Πνεύματος, το ξεκίνημά της ήταν μικρό. Υπήρχαν κάποια μικρά ξεκινήματα όπου δεν είχαν αρχίσει από μεγάλους, μορφωμένους κήρυκες. Αυτά τα ξεκινήματα περιελάμβαναν άτομα, όπως η Florrie Evans, μία μικρή κοπέλα, που το Φεβρουάριο του 1904 σε μια συνάθροιση νεολαίας σηκώθηκε όρθια και με τρεμάμενα χείλη διακήρυξε δημόσια ότι, αγαπούσε τον Κύριο Ιησού με όλη της την καρδιά. Μ' αυτή την αναπάντεχη, απλή και γεμάτη ειλικρίνεια διακήρυξη φάνηκε σαν να άναψε μία σπίθα. Η φωτιά μεταδόθηκε μέσα σ' ολόκληρη τη συνάθροιση και εξαπλώθηκε ταχύτατα και σε άλλους νέους στη γύρω περιοχή.
Πολύ πριν το 1904, ο Θεός άρχιζε να ετοιμάζει μία παγκόσμια αναζωπύρωση που ξέσπασε με την αλλαγή του αιώνα. Ο Edwin Orr, ιστορικός αναζωπυρώσεων, πιστεύει ότι οι ισχυρές αναζωπυρωτικές κινήσεις του Πνεύματος του Θεού κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα είναι η μεγαλύτερη κίνηση αναζωπύρωσης όλων των εποχών. Η φωτιά της αναζωπύρωσης έκαιγε πιο ζωηρά σε κάποια έθνη απ' ότι σε άλλα, όμως οι πνευματικές φλόγες άναψαν τη δόξα του Θεού στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική, την Κορέα, την Κίνα και τη Λατινική Αμερική. Πάνω από πέντε εκατομμύρια άνθρωποι σ' αυτές τις χώρες έδωσαν την καρδιά τους στο Χριστό τα πρώτα δύο χρόνια αυτής της αναζωπύρωσης.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Ξεκινάει με προσευχή
Κάθε αναζωπύρωση όταν έρχεται, προσελκύει την προσοχή όλων. Όμως καμία αναζωπύρωση δεν γεννιέται έτσι ξαφνικά. Πίσω από την εκπληκτική «έκρηξη» κρύβεται μία διαδικασία που μερικές φορές κρατάει χρόνια. Είναι μία διαδικασία καθαρισμού και προετοιμασίας. Αυτό συνέβη και με την αναζωπύρωση του 1904.
Μόνο όταν οι κατάλογοι του Θεού ανοιχτούν στον ουρανό, καθώς ο λαός του Θεού θα στέκεται ενώπιον του θρόνου της κρίσης Του για να λάβει την αιώνια αμοιβή του, μόνο τότε θα μάθουμε τις ώρες προσευχής που επένδυσαν οι μεσίτες Του, καθώς προσεύχονταν για αναζωπύρωση. Μόνο ο Θεός γνωρίζει το εκπληκτικό μέγεθος του έργου του Αγίου Πνεύματος στο να οδηγεί «πολεμιστές» να προσεύχονται για την αναζωπύρωση που τώρα γράφουμε.
Ακόμα πριν την αλλαγή του αιώνα, γίνονταν ολονύκτιες συναθροίσεις προσευχών κάθε Σάββατο για παγκόσμια αναζωπύρωση στο Σικάγο και στη Βρετανία. Συναθροίσεις προσευχών ιεραποστόλων, τοπικών εκκλησιών και προσωπικές προσευχές για την αναζωπύρωση λάμβαναν χώρα στην Ινδία, την Άπω Ανατολή, την Αφρική, την Αμερική, τη Βρετανία και τη Λατινική Αμερική. Ελάχιστοι από τους μεσίτες, που στάθηκαν πιστά στη θέση τους, κατάφεραν να δουν προσωπικά την εξαπλωμένη αναζωπύρωση. Όμως το Πνεύμα κινιόταν και καλούσε χιλιάδες από τα παιδιά του Θεού να προσεύχονται γι' αυτήν, παρόλο που δεν αντιλαμβάνονταν πλήρως πόσοι άλλοι ακόμα μοιράζονταν την ίδια όραση και το βάρος της προσευχής.
Ένας συνεχώς αυξανόμενος κύκλος
Μικρές σπίθες της φωτιάς της αναζωπύρωσης και του θερισμού προηγήθηκαν της έκχυσης του Πνεύματος στην Ουαλία. Στην Αυστραλία, από το 1890-1901, κάποιοι εργάτες συναντιόνταν κάθε Σάββατο απόγευμα για να προσευχηθούν για αναζωπύρωση. Απ' αυτό προήλθαν «κύκλοι προσευχής» και το 1901 υπήρχαν περισσότεροι από δύο χιλιάδες τέτοιοι κύκλοι, με περίπου σαράντα χιλιάδες ανθρώπους να προσεύχονται. Το 1902, ο R.A.Torrey οδήγησε καρποφόρες ευαγγελιστικές εξορμήσεις στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, που παρουσίασαν σκηνές αναζωπύρωσης. Στην Ιαπωνία η κίνηση προσευχής το 1900 εξελίχθηκε σε περιόδους ευαγγελισμού και αφύπνισης.
Τον Ιούλιο του 1902, νέα από τους κύκλους προσευχής στην Αυστραλία έφτασαν στο Keswick της Αγγλίας. Κατ' οίκον κύκλοι προσευχών για παγκόσμια αναζωπύρωση άρχισαν στην Αγγλία και εξαπλώθηκαν και σ' άλλα έθνη. Χιλιάδες προσεύχονταν στα σπίτια τους για «μία έκχυση του Αγίου Πνεύματος».
Το 1901 η Pandita Ramabai άρχισε ιδιαίτερες προσευχές για τις χήρες και τους πρόσφυγες του λιμού στην ιεραποστολή της στο Mukti, νότια της Βομβάης στην Ινδία. Το Δεκέμβριο και Ιανουάριο, 1200 απ' αυτές τις γυναίκες πίστεψαν και βαπτίστηκαν και τον Ιούλιο του 1902, ακόμα 600 πίστεψαν σε μια αναζωπύρωση που κράτησε τρεις βδομάδες. Όταν η Ramabai άκουσε για την αναζωπύρωση με τον Torrey στην Αυστραλία το 1903, ζήτησε από τους Αυστραλούς Χριστιανούς να αρχίσουν κύκλους προσευχών για το έργο της στην Ινδία. Η ίδια οργάνωσε κύκλους προσευχών από δέκα κορίτσια ο καθένας στο κέντρο της στο Μukti. Όταν η Ramabai άκουσε για την αναζωπύρωση στην Ουαλία, άρχισε να προσεύχεται ακόμα πιο ένθερμα με τα κορίτσια της. Η αναζωπύρωση ήρθε στην Ινδία στις 30 Ιουνίου 1905.
Δεκατρείς Ουαλοί έλαβαν μέρος στη συμφωνία του 1896 για εμβάθυνση της Χριστιανικής ζωής στο Keswick της Αγγλίας. Αυτοί οι δεκατρείς άρχισαν να προσεύχονται μαζί και ζήτησαν από το Θεό να ξεκινήσει μια παρόμοια συμφωνία στην Ουαλία. Μετά από επτά χρόνια οι προσευχές τους απαντήθηκαν και έγινε η πρώτη συμφωνία στο Llandrindod Wells το 1903.
Μερικοί νεαροί Ουαλοί εργάτες είχαν βαθιά συναίσθηση της ανάγκης για επίσκεψη του Θεού. Άρχισαν να κηρύττουν μετάνοια, επιστροφή και συμφιλίωση, την εξουσία του Ιησού, αγιασμό και ολοκληρωτική αφιέρωση στο Άγιο Πνεύμα. Φωτιές αναζωπύρωσης άναψαν σε μερικά μέρη. Μέσα σε βδομάδες, μερικοί εργάτες συνενώθηκαν για προσευχή.
Στις αρχές του 1903 σε ένα άλλο μέρος της Ουαλίας τέσσερις νεαροί άνδρες μαζεύονταν κάθε βράδυ για να προσευχηθούν για αναζωπύρωση. Σε δύο μήνες τουλάχιστον σαράντα άτομα μαζεύονταν τη νύκτα για προσευχή σε μια βουνοπλαγιά. Οι πιστοί μεσίτες του Θεού ετοίμαζαν την οδό του Κυρίου για δυναμικές διεθνείς αναζωπυρώσεις. Σύντομα η θέρμη τους έφτασε σ' ολόκληρη την τοπική εκκλησία και πολλοί κινήθηκαν από ένα πνεύμα προσευχής και ένα καινούριο πόθο για τις ψυχές. Σε ένα απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα ολόκληρη η περιοχή καιγόταν μέσα σε μία θεία φωτιά. Έξι συναθροίσεις λάμβαναν χώρα κάποιες Κυριακές και μια Κυριακή τριάντα καινούριοι άνθρωποι βρήκαν τον Κύριο. Η ολονύκτια προσευχή συνεχίστηκε για έξι μήνες.
Ένας άλλος ποιμένας ανέφερε ότι για πέντε μήνες ο Κύριος είχε επισκεφτεί την εκκλησία που διακονούσε. Οι νέοι άνθρωποι διψούσαν βαθιά για μια πιο άγια ζωή. Ο ποιμένας έκανε ιδιαίτερες συναθροίσεις τις Κυριακές το βράδυ. «Το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε και κατέλαβε εκείνη τη συνάθροιση και μας κυρίευσε μια δύναμη από ψηλά. .Με δυσκολία μπορούσα να μιλήσω. Τόσο έκδηλη ήταν η παρουσία του Θεού!» Για μερικά κυριακάτικα βράδια ο Θεός επαναλάμβανε την ίδια φοβερή εκδήλωση. Μετά από μερικές βδομάδες, ο ποιμένας ανέφερε: «Από τότε ψυχές σώζονταν καθημερινά. Η εκκλησία είχε μπει στην ευλογία της Πεντηκοστής. Τώρα είναι μια νέα εκκλησία με αρκετούς άνδρες και γυναίκες, πλήρεις Πνεύματος Αγίου και που χρησιμοποιούνται για να κερδίζουν ψυχές.»1
Φλόγες από τη φωτιά τοπικών αναζωπυρώσεων άρχισαν να καίνε σε αρκετά μέρη στη νότια και την κεντρική Ουαλία σαν αποτέλεσμα αυτών των ιδιαίτερων συμφωνιών για αναζωπύρωση. Πρωτοπόροι ευαγγελιστές πλήρεις Πνεύματος Αγίου από διάφορα δόγματα άρχισαν να χρησιμοποιούνται από το Θεό.
Εντωμεταξύ, για μερικά χρόνια ο Θεός οδηγούσε ομάδες δύο ή τριών ατόμων σε διάφορα μέρη της Ουαλίας να προσεύχονται σε τακτική βάση, μερικές φορές καθημερινά, για αναζωπύρωση. Τον Ιανουάριο του 1903, ένας ηλικιωμένος, αξιοσέβαστος Ουαλός εργάτης απέστειλε κάλεσμα στους Χριστιανούς να προσευχηθούν με τα λόγια του Ησαΐα 64/ξδ':1. «Είθε να έσχιζες τους ουρανούς, να κατέβαινες.»
Σε μια τοπική συμφωνία το Σεπτέμβριο του 1904, αρκετοί νεαροί, ανάμεσά τους και ο Evan Roberts, βίωσαν ένα νέο έργο του Αγίου Πνεύματος. Αναφέρθηκαν σ' αυτή την ταπείνωση ενώπιον του Κυρίου και την ολοκληρωτική παράδοση και υποταγή σ' Εκείνον ως «λύγισμα». Αυτό οδήγησε σε μια ιδιαίτερη έκχυση του Πνεύματος. Τώρα άρχιζαν οι εκπληκτικές φλόγες της αναζωπύρωσης να σαρώνουν όλη την Ουαλία και μακρινά μέρη του κόσμου. Στην Ουαλία οδηγήθηκε ιδιαίτερα από νέους ανθρώπους, παρόλο που είχε αγγίξει και ανθρώπους όλων των ηλικιών αυτή η ισχυρή κίνηση του Πνεύματος.
Η ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ EVAN ROBERTS
Πότε ξεκίνησε αυτή η σειρά των δυνατών αναζωπυρώσεων και του θερισμού του 1904; Οι ιστορικοί συνήθως αναφέρονται στην αναζωπύρωση που ξεκίνησε στο χωριό Loughor της νότιας Ουαλίας σαν το σημείο πυροδότησης της αναζωπύρωσης. Ο Evan Roberts ήταν το όργανο του Θεού στο ξεκίνημα της αναζωπύρωσης του 1904.
Ο Roberts άρχισε να έχει πείνα και δίψα το 1891, όταν ήταν 13 ετών και να προσεύχεται για δύο σημαντικά αιτήματα: (1) Να τον γεμίσει ο Θεός με το Πνεύμα Του, και (2) να στείλει αναζωπύρωση στην Ουαλία. Ο Roberts ίσως έκανε τη μεγαλύτερη επένδυση στην τράπεζα προσευχών του Θεού για την αναζωπύρωση που ο Θεός λαχταρούσε να στείλει. Και ίσως γι' αυτό ο Θεός άρχισε αυτό το διεθνές κύμα αναζωπυρώσεων στην Ουαλία μέσω του Evan Roberts.
Το πνευματικό υπόβαθρο στη ζωή του Roberts
Ο Evan Roberts ανταποκρινόταν πνευματικά όλη του τη ζωή. Σαν παιδί αγαπούσε τον Κύριο, μάθαινε ύμνους, διάβαζε τη Γραφή του και προσευχόταν. Μία φράση, που είχε ακούσει από τον κήρυκα της εκκλησίας του, είχε αλλάξει τη ζωή του. «Τι θα έκανε ο Ιησούς;» Έκανε συναθροίσεις για τα παιδιά της γειτονιάς του και τους «κήρυττε». Πάντα πεινούσε για περισσότερα από τον Ιησού. Δεν έχανε καμία συνάθροιση στην εκκλησία (την Κυριακή και πέντε βράδια κάθε βδομάδα).
Εκείνη την εποχή ελάχιστοι καταλάβαιναν τη δύναμη της προσευχής. Οι περισσότεροι πήγαιναν στην εκκλησία από ηθική υποχρέωση, παρά από ενδιαφέρον για τα πνευματικά. Όχι όμως και ο Evan. Ο Evan παραδόθηκε σε ένθερμη προσευχή και μεσιτεία. Τόσο έντονο ήταν αυτό στη ζωή του, που στην ηλικία των 20 είχε τη φήμη του «μυστηριώδη ψυχασθενή». Κυκλοφορούσαν παντού ιστορίες γι' αυτόν. Οι άνθρωποι ψιθύριζαν μεταξύ τους βλέποντας τον να στέκεται σαν σε έκσταση στην άκρη του δρόμου, ενώ έβγαζε βαθύς αναστεναγμούς και τα χείλη του κινούνταν χωρίς να ακούγονται λόγια.2
Στην ηλικία των δώδεκα, ο Evan πήγε να εργαστεί σ' ένα ανθρακωρυχείο, όπως τα περισσότερα αγόρια. Από την ηλικία των 13 όμως, προσευχόταν συνεχώς ο Θεός να τον πληρώσει με το Άγιο Πνεύμα Του και να στείλει αναζωπύρωση στην Ουαλία. Καθώς εργαζόταν στο ορυχείο, ο Roberts συνέχισε να προσεύχεται, να ψάλλει και να επαναλαμβάνει εδάφια από τη Γραφή. Το βράδυ στο σπίτι διάβαζε τη Γραφή για ώρες. Προσευχόταν σιωπηλά, αλλά συχνά αναστέναζε με μια βαθιά, άγια λαχτάρα. Συχνά προτιμούσε να προσεύχεται από το να φάει το γεύμα του και συχνά σηκωνόταν μέσα στη νύχτα να ικετεύσει το Θεό για αναζωπύρωση.
Στη δουλειά του, στο ορυχείο, κρατούσε πάντα μαζί του τη Γραφή, την οποία έκρυβε στις σχισμές του ορυχείου την ώρα που δούλευε. Μια μέρα μάλιστα, μια μεγάλη φωτιά έκαψε τα πάντα, εκτός τη Γραφή του Evan. Το μόνο που έπαθε ήταν να καψαλιστούν λίγο οι σελίδες της. Όμως συνέχιζε να την κρατάει μαζί του και να μαθαίνει εδάφια απ' έξω. Μάλιστα στεκόταν στην είσοδο του ορυχείου και έδινε ένα ιδιαίτερο εδάφιο στον κάθε εργάτη που περνούσε για να το συλλογίζεται κατά τη διάρκεια της δουλειάς του. Το βράδυ, όταν τους έβλεπε ο μικρός Evan τους ρωτούσε ποια αλήθεια είχαν βρει σ' αυτό το εδάφιο.
Για πολύ καιρό είχε βάρος μέσα του για την αποτυχία του Χριστιανισμού. Προσευχόταν, προσευχόταν, όμως δεν ένιωθε καμία ανακούφιση. Κάποιο βράδυ, όμως, καθώς προσευχόταν με αγωνία πριν πέσει να κοιμηθεί, βρέθηκε κάπου αλλού, όπου δεν υπήρχε ούτε χρόνος, ούτε χώρος. Επικοινωνούσε με το Θεό. Μιλούσε μαζί Του πρόσωπο με πρόσωπο, όπως κάποιος μιλά σε κάποιο φίλο του. Έπειτα απ' αυτή την εμπειρία ξυπνούσε κάθε βράδυ μετά τις 1. Από εκείνη την ώρα βρισκόταν σε κοινωνία με τον Κύριο για τέσσερις ώρες. Από τις 5 κοιμόταν ξανά μέχρι τις 9 το πρωί. Από τις 9 η ώρα μέχρι τις 12 το μεσημέρι είχε την ίδια εμπειρία. Αυτό κράτησε τρεις μήνες. Ο Θεός ερχόταν με δύναμη επάνω του καθώς προσευχόταν. Ένα βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. «Το δωμάτιο ήταν γεμάτο από το Άγιο Πνεύμα. Η έκχυση ήταν τόσο ισχυρή που έπρεπε να παρακαλέσω το Θεό να σταματήσει το χέρι Του!»3
Το κάλεσμα του Θεού στη ζωή του Roberts
Το Σεπτέμβριο του 1904, ο Σηθ Τζόσουα, ευαγγελιστής των Καλβινιστών Μεθοδιστών, ξεκίνησε συναθροίσεις αναζωπύρωσης στο New Quay. Ο ίδιος προσευχόταν για χρόνια ο Θεός να σηκώσει ένα νέο «Ελισσαιέ» μέσα από τα ορυχεία, ένα συνηθισμένο άνθρωπο που θα «του έριχνε τη μηλωτή της δύναμης και του χρίσματος»4 και θα αναζωπύρωνε τις εκκλησίες. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι πολύ σύντομα η προσευχή του θα απαντιόταν στο πρόσωπο του 26χρονου σπουδαστή, Evan Roberts.
Μετά το New Quay πήγε στο Newcastle-Emlyn για να επισκεφτεί ένα σχολείο που ετοίμαζε άνδρες για διακονία. Ανάμεσα στους σπουδαστές ήταν και ο Evan Roberts, ο οποίος είχε παραιτηθεί από τη δουλειά του δυο βδομάδες πριν, για να έρθει να ετοιμαστεί για τη διακονία.
Την Πέμπτη το πρωί της 27ης Οκτωβρίου, ο Σηθ Τζόσουα πήρε περίπου 20 νέους, ανάμεσά τους και το Roberts από το Newcastle-Emlyn στο Blaenanerch για να παρακολουθήσουν τις συναθροίσεις τους. Στο δρόμο έψαλλαν:
Έρχεται! Έρχεται!
Η δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Τη λαμβάνω! Τη λαμβάνω!
Τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Την επόμενη μέρα στη συνάθροιση στις 7 το πρωί, ο Σηθ Τζόσουα έκλεισε τη συνάθροιση κάνοντας αυτή την προσευχή: «Κύριε . λύγισέ μας.» Το Άγιο Πνεύμα είπε στον Evan: «Αυτό είναι που έχεις ανάγκη.» Ο Evan βγήκε έξω από την πόρτα προσευχόμενος: «Κύριε, λύγισέ με!»
Στη δεύτερη συνάθροιση στις 9 εκείνο το πρωί, το Άγιο Πνεύμα ήρθε δυναμικά πάνω του κι έπεσε στα γόνατά του κράζοντας: «Λύγισέ με, λύγισέ με, λύγισέ με! Ω! Ω! Ω! Ω! Ω!»
«Αυτό που με έκανε να λυγίσω μέσα μου ήταν το εδάφιο Ρωμ. 5/ε':8, «Ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην.» Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου και ιδρώτας έτρεχε από το πρόσωπό μου. Για περίπου δύο λεπτά ήταν τρομακτικά. (Το «τρομακτικά» χρησιμοποιείται σκόπιμα.) Ένιωθα ότι ο Θεός αποδείκνυε την αγάπη Του σε μένα κι εγώ δεν είχα τίποτα να δείξω γι' αυτό.
Αφού λύγισα, ένα κύμα ειρήνης με έλουσε και η εκκλησία άρχισε να ψάλλει τον ύμνο: «Ακούω τη φωνή που με καλεί.» Καθώς έψαλλαν, σκεφτόμουν την ημέρα της κρίσης όταν κάποιοι άνθρωποι θα πρέπει τότε να λυγίσουν μπροστά στο θρόνο του Θεού και γέμισα από πόνο για εκείνους και άρχισα να κλαίω. Από εκείνη τη στιγμή η σωτηρία των ψυχών έγινε βάρος μέσα στην καρδιά μου. Ένιωσα αναμμένος με τη φλόγα της λαχτάρας να περάσω την Ουαλία σ' όλο το μήκος και το πλάτος της και να μιλήσω για το Σωτήρα,» είπε.5
Έπειτα από 13 χρόνια προσευχής, ο Evan τελικά γέμισε με το Πνεύμα, που τόσο ποθούσε. Εκείνη τη μέρα έλαβε την αποκάλυψη της αγάπης του Θεού και επέτρεψε στους οικτιρμούς Του να τον πλημμυρίσουν. Σύντομα η 13χρονη προσευχή του για αναζωπύρωση θα απαντιόταν.
πηγη. http://www.e-jesus.gr/revival-articles/the-welsh-revival-of-1904-and-evan-roberts/184-the-wales-revival-in-1904-evan-roberts
Όταν ο Θεός ξεκινά μια αληθινή αναζωπύρωση μέσα στις καρδιές των Χριστιανών, το Άγιο Πνεύμα θα τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι είναι αληθινή. Πολλοί άνθρωποι είναι δύσκολο να καθορίσουν την λέξη «αληθινή». Το αληθινό και το μη αληθινό θεωρούνται έννοιες αμφισβητήσιμες. Η κατάλληλη ερμηνεία της λέξης ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ για πολλούς έχει γίνει πραγματικά μία ψευδαίσθηση. Ένας από τους καλύτερους τρόπους για να καθορίσουμε την ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ είναι να παραπέμψουμε σε ένα θετικό και δυναμικό παράδειγμα. Το παράδειγμα που επιλέχθηκε γι' αυτό το σκοπό είναι μία σύντομη (όσο γίνεται) αναφορά της ιστορίας της αναζωπύρωσης στην Ουαλία του 1904-05.
Ένα αιώνα πριν η Ουαλία βίωσε την τελευταία εθνική αναζωπύρωση που έφερε 100.000 ψυχές ως καρπό στον Κύριο σύμφωνα με τους υπολογισμούς της εποχής και εξαπλώθηκε με φοβερή ταχύτητα σ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Παρ' όλη την εξάπλωσή της και τη θαυμαστή κίνηση του Πνεύματος, το ξεκίνημά της ήταν μικρό. Υπήρχαν κάποια μικρά ξεκινήματα όπου δεν είχαν αρχίσει από μεγάλους, μορφωμένους κήρυκες. Αυτά τα ξεκινήματα περιελάμβαναν άτομα, όπως η Florrie Evans, μία μικρή κοπέλα, που το Φεβρουάριο του 1904 σε μια συνάθροιση νεολαίας σηκώθηκε όρθια και με τρεμάμενα χείλη διακήρυξε δημόσια ότι, αγαπούσε τον Κύριο Ιησού με όλη της την καρδιά. Μ' αυτή την αναπάντεχη, απλή και γεμάτη ειλικρίνεια διακήρυξη φάνηκε σαν να άναψε μία σπίθα. Η φωτιά μεταδόθηκε μέσα σ' ολόκληρη τη συνάθροιση και εξαπλώθηκε ταχύτατα και σε άλλους νέους στη γύρω περιοχή.
Πολύ πριν το 1904, ο Θεός άρχιζε να ετοιμάζει μία παγκόσμια αναζωπύρωση που ξέσπασε με την αλλαγή του αιώνα. Ο Edwin Orr, ιστορικός αναζωπυρώσεων, πιστεύει ότι οι ισχυρές αναζωπυρωτικές κινήσεις του Πνεύματος του Θεού κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα είναι η μεγαλύτερη κίνηση αναζωπύρωσης όλων των εποχών. Η φωτιά της αναζωπύρωσης έκαιγε πιο ζωηρά σε κάποια έθνη απ' ότι σε άλλα, όμως οι πνευματικές φλόγες άναψαν τη δόξα του Θεού στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική, την Αυστραλία, τη Νότια Αφρική, την Κορέα, την Κίνα και τη Λατινική Αμερική. Πάνω από πέντε εκατομμύρια άνθρωποι σ' αυτές τις χώρες έδωσαν την καρδιά τους στο Χριστό τα πρώτα δύο χρόνια αυτής της αναζωπύρωσης.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΜΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Ξεκινάει με προσευχή
Κάθε αναζωπύρωση όταν έρχεται, προσελκύει την προσοχή όλων. Όμως καμία αναζωπύρωση δεν γεννιέται έτσι ξαφνικά. Πίσω από την εκπληκτική «έκρηξη» κρύβεται μία διαδικασία που μερικές φορές κρατάει χρόνια. Είναι μία διαδικασία καθαρισμού και προετοιμασίας. Αυτό συνέβη και με την αναζωπύρωση του 1904.
Μόνο όταν οι κατάλογοι του Θεού ανοιχτούν στον ουρανό, καθώς ο λαός του Θεού θα στέκεται ενώπιον του θρόνου της κρίσης Του για να λάβει την αιώνια αμοιβή του, μόνο τότε θα μάθουμε τις ώρες προσευχής που επένδυσαν οι μεσίτες Του, καθώς προσεύχονταν για αναζωπύρωση. Μόνο ο Θεός γνωρίζει το εκπληκτικό μέγεθος του έργου του Αγίου Πνεύματος στο να οδηγεί «πολεμιστές» να προσεύχονται για την αναζωπύρωση που τώρα γράφουμε.
Ακόμα πριν την αλλαγή του αιώνα, γίνονταν ολονύκτιες συναθροίσεις προσευχών κάθε Σάββατο για παγκόσμια αναζωπύρωση στο Σικάγο και στη Βρετανία. Συναθροίσεις προσευχών ιεραποστόλων, τοπικών εκκλησιών και προσωπικές προσευχές για την αναζωπύρωση λάμβαναν χώρα στην Ινδία, την Άπω Ανατολή, την Αφρική, την Αμερική, τη Βρετανία και τη Λατινική Αμερική. Ελάχιστοι από τους μεσίτες, που στάθηκαν πιστά στη θέση τους, κατάφεραν να δουν προσωπικά την εξαπλωμένη αναζωπύρωση. Όμως το Πνεύμα κινιόταν και καλούσε χιλιάδες από τα παιδιά του Θεού να προσεύχονται γι' αυτήν, παρόλο που δεν αντιλαμβάνονταν πλήρως πόσοι άλλοι ακόμα μοιράζονταν την ίδια όραση και το βάρος της προσευχής.
Ένας συνεχώς αυξανόμενος κύκλος
Μικρές σπίθες της φωτιάς της αναζωπύρωσης και του θερισμού προηγήθηκαν της έκχυσης του Πνεύματος στην Ουαλία. Στην Αυστραλία, από το 1890-1901, κάποιοι εργάτες συναντιόνταν κάθε Σάββατο απόγευμα για να προσευχηθούν για αναζωπύρωση. Απ' αυτό προήλθαν «κύκλοι προσευχής» και το 1901 υπήρχαν περισσότεροι από δύο χιλιάδες τέτοιοι κύκλοι, με περίπου σαράντα χιλιάδες ανθρώπους να προσεύχονται. Το 1902, ο R.A.Torrey οδήγησε καρποφόρες ευαγγελιστικές εξορμήσεις στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, που παρουσίασαν σκηνές αναζωπύρωσης. Στην Ιαπωνία η κίνηση προσευχής το 1900 εξελίχθηκε σε περιόδους ευαγγελισμού και αφύπνισης.
Τον Ιούλιο του 1902, νέα από τους κύκλους προσευχής στην Αυστραλία έφτασαν στο Keswick της Αγγλίας. Κατ' οίκον κύκλοι προσευχών για παγκόσμια αναζωπύρωση άρχισαν στην Αγγλία και εξαπλώθηκαν και σ' άλλα έθνη. Χιλιάδες προσεύχονταν στα σπίτια τους για «μία έκχυση του Αγίου Πνεύματος».
Το 1901 η Pandita Ramabai άρχισε ιδιαίτερες προσευχές για τις χήρες και τους πρόσφυγες του λιμού στην ιεραποστολή της στο Mukti, νότια της Βομβάης στην Ινδία. Το Δεκέμβριο και Ιανουάριο, 1200 απ' αυτές τις γυναίκες πίστεψαν και βαπτίστηκαν και τον Ιούλιο του 1902, ακόμα 600 πίστεψαν σε μια αναζωπύρωση που κράτησε τρεις βδομάδες. Όταν η Ramabai άκουσε για την αναζωπύρωση με τον Torrey στην Αυστραλία το 1903, ζήτησε από τους Αυστραλούς Χριστιανούς να αρχίσουν κύκλους προσευχών για το έργο της στην Ινδία. Η ίδια οργάνωσε κύκλους προσευχών από δέκα κορίτσια ο καθένας στο κέντρο της στο Μukti. Όταν η Ramabai άκουσε για την αναζωπύρωση στην Ουαλία, άρχισε να προσεύχεται ακόμα πιο ένθερμα με τα κορίτσια της. Η αναζωπύρωση ήρθε στην Ινδία στις 30 Ιουνίου 1905.
Δεκατρείς Ουαλοί έλαβαν μέρος στη συμφωνία του 1896 για εμβάθυνση της Χριστιανικής ζωής στο Keswick της Αγγλίας. Αυτοί οι δεκατρείς άρχισαν να προσεύχονται μαζί και ζήτησαν από το Θεό να ξεκινήσει μια παρόμοια συμφωνία στην Ουαλία. Μετά από επτά χρόνια οι προσευχές τους απαντήθηκαν και έγινε η πρώτη συμφωνία στο Llandrindod Wells το 1903.
Μερικοί νεαροί Ουαλοί εργάτες είχαν βαθιά συναίσθηση της ανάγκης για επίσκεψη του Θεού. Άρχισαν να κηρύττουν μετάνοια, επιστροφή και συμφιλίωση, την εξουσία του Ιησού, αγιασμό και ολοκληρωτική αφιέρωση στο Άγιο Πνεύμα. Φωτιές αναζωπύρωσης άναψαν σε μερικά μέρη. Μέσα σε βδομάδες, μερικοί εργάτες συνενώθηκαν για προσευχή.
Στις αρχές του 1903 σε ένα άλλο μέρος της Ουαλίας τέσσερις νεαροί άνδρες μαζεύονταν κάθε βράδυ για να προσευχηθούν για αναζωπύρωση. Σε δύο μήνες τουλάχιστον σαράντα άτομα μαζεύονταν τη νύκτα για προσευχή σε μια βουνοπλαγιά. Οι πιστοί μεσίτες του Θεού ετοίμαζαν την οδό του Κυρίου για δυναμικές διεθνείς αναζωπυρώσεις. Σύντομα η θέρμη τους έφτασε σ' ολόκληρη την τοπική εκκλησία και πολλοί κινήθηκαν από ένα πνεύμα προσευχής και ένα καινούριο πόθο για τις ψυχές. Σε ένα απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα ολόκληρη η περιοχή καιγόταν μέσα σε μία θεία φωτιά. Έξι συναθροίσεις λάμβαναν χώρα κάποιες Κυριακές και μια Κυριακή τριάντα καινούριοι άνθρωποι βρήκαν τον Κύριο. Η ολονύκτια προσευχή συνεχίστηκε για έξι μήνες.
Ένας άλλος ποιμένας ανέφερε ότι για πέντε μήνες ο Κύριος είχε επισκεφτεί την εκκλησία που διακονούσε. Οι νέοι άνθρωποι διψούσαν βαθιά για μια πιο άγια ζωή. Ο ποιμένας έκανε ιδιαίτερες συναθροίσεις τις Κυριακές το βράδυ. «Το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε και κατέλαβε εκείνη τη συνάθροιση και μας κυρίευσε μια δύναμη από ψηλά. .Με δυσκολία μπορούσα να μιλήσω. Τόσο έκδηλη ήταν η παρουσία του Θεού!» Για μερικά κυριακάτικα βράδια ο Θεός επαναλάμβανε την ίδια φοβερή εκδήλωση. Μετά από μερικές βδομάδες, ο ποιμένας ανέφερε: «Από τότε ψυχές σώζονταν καθημερινά. Η εκκλησία είχε μπει στην ευλογία της Πεντηκοστής. Τώρα είναι μια νέα εκκλησία με αρκετούς άνδρες και γυναίκες, πλήρεις Πνεύματος Αγίου και που χρησιμοποιούνται για να κερδίζουν ψυχές.»1
Φλόγες από τη φωτιά τοπικών αναζωπυρώσεων άρχισαν να καίνε σε αρκετά μέρη στη νότια και την κεντρική Ουαλία σαν αποτέλεσμα αυτών των ιδιαίτερων συμφωνιών για αναζωπύρωση. Πρωτοπόροι ευαγγελιστές πλήρεις Πνεύματος Αγίου από διάφορα δόγματα άρχισαν να χρησιμοποιούνται από το Θεό.
Εντωμεταξύ, για μερικά χρόνια ο Θεός οδηγούσε ομάδες δύο ή τριών ατόμων σε διάφορα μέρη της Ουαλίας να προσεύχονται σε τακτική βάση, μερικές φορές καθημερινά, για αναζωπύρωση. Τον Ιανουάριο του 1903, ένας ηλικιωμένος, αξιοσέβαστος Ουαλός εργάτης απέστειλε κάλεσμα στους Χριστιανούς να προσευχηθούν με τα λόγια του Ησαΐα 64/ξδ':1. «Είθε να έσχιζες τους ουρανούς, να κατέβαινες.»
Σε μια τοπική συμφωνία το Σεπτέμβριο του 1904, αρκετοί νεαροί, ανάμεσά τους και ο Evan Roberts, βίωσαν ένα νέο έργο του Αγίου Πνεύματος. Αναφέρθηκαν σ' αυτή την ταπείνωση ενώπιον του Κυρίου και την ολοκληρωτική παράδοση και υποταγή σ' Εκείνον ως «λύγισμα». Αυτό οδήγησε σε μια ιδιαίτερη έκχυση του Πνεύματος. Τώρα άρχιζαν οι εκπληκτικές φλόγες της αναζωπύρωσης να σαρώνουν όλη την Ουαλία και μακρινά μέρη του κόσμου. Στην Ουαλία οδηγήθηκε ιδιαίτερα από νέους ανθρώπους, παρόλο που είχε αγγίξει και ανθρώπους όλων των ηλικιών αυτή η ισχυρή κίνηση του Πνεύματος.
Η ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ EVAN ROBERTS
Πότε ξεκίνησε αυτή η σειρά των δυνατών αναζωπυρώσεων και του θερισμού του 1904; Οι ιστορικοί συνήθως αναφέρονται στην αναζωπύρωση που ξεκίνησε στο χωριό Loughor της νότιας Ουαλίας σαν το σημείο πυροδότησης της αναζωπύρωσης. Ο Evan Roberts ήταν το όργανο του Θεού στο ξεκίνημα της αναζωπύρωσης του 1904.
Ο Roberts άρχισε να έχει πείνα και δίψα το 1891, όταν ήταν 13 ετών και να προσεύχεται για δύο σημαντικά αιτήματα: (1) Να τον γεμίσει ο Θεός με το Πνεύμα Του, και (2) να στείλει αναζωπύρωση στην Ουαλία. Ο Roberts ίσως έκανε τη μεγαλύτερη επένδυση στην τράπεζα προσευχών του Θεού για την αναζωπύρωση που ο Θεός λαχταρούσε να στείλει. Και ίσως γι' αυτό ο Θεός άρχισε αυτό το διεθνές κύμα αναζωπυρώσεων στην Ουαλία μέσω του Evan Roberts.
Το πνευματικό υπόβαθρο στη ζωή του Roberts
Ο Evan Roberts ανταποκρινόταν πνευματικά όλη του τη ζωή. Σαν παιδί αγαπούσε τον Κύριο, μάθαινε ύμνους, διάβαζε τη Γραφή του και προσευχόταν. Μία φράση, που είχε ακούσει από τον κήρυκα της εκκλησίας του, είχε αλλάξει τη ζωή του. «Τι θα έκανε ο Ιησούς;» Έκανε συναθροίσεις για τα παιδιά της γειτονιάς του και τους «κήρυττε». Πάντα πεινούσε για περισσότερα από τον Ιησού. Δεν έχανε καμία συνάθροιση στην εκκλησία (την Κυριακή και πέντε βράδια κάθε βδομάδα).
Εκείνη την εποχή ελάχιστοι καταλάβαιναν τη δύναμη της προσευχής. Οι περισσότεροι πήγαιναν στην εκκλησία από ηθική υποχρέωση, παρά από ενδιαφέρον για τα πνευματικά. Όχι όμως και ο Evan. Ο Evan παραδόθηκε σε ένθερμη προσευχή και μεσιτεία. Τόσο έντονο ήταν αυτό στη ζωή του, που στην ηλικία των 20 είχε τη φήμη του «μυστηριώδη ψυχασθενή». Κυκλοφορούσαν παντού ιστορίες γι' αυτόν. Οι άνθρωποι ψιθύριζαν μεταξύ τους βλέποντας τον να στέκεται σαν σε έκσταση στην άκρη του δρόμου, ενώ έβγαζε βαθύς αναστεναγμούς και τα χείλη του κινούνταν χωρίς να ακούγονται λόγια.2
Στην ηλικία των δώδεκα, ο Evan πήγε να εργαστεί σ' ένα ανθρακωρυχείο, όπως τα περισσότερα αγόρια. Από την ηλικία των 13 όμως, προσευχόταν συνεχώς ο Θεός να τον πληρώσει με το Άγιο Πνεύμα Του και να στείλει αναζωπύρωση στην Ουαλία. Καθώς εργαζόταν στο ορυχείο, ο Roberts συνέχισε να προσεύχεται, να ψάλλει και να επαναλαμβάνει εδάφια από τη Γραφή. Το βράδυ στο σπίτι διάβαζε τη Γραφή για ώρες. Προσευχόταν σιωπηλά, αλλά συχνά αναστέναζε με μια βαθιά, άγια λαχτάρα. Συχνά προτιμούσε να προσεύχεται από το να φάει το γεύμα του και συχνά σηκωνόταν μέσα στη νύχτα να ικετεύσει το Θεό για αναζωπύρωση.
Στη δουλειά του, στο ορυχείο, κρατούσε πάντα μαζί του τη Γραφή, την οποία έκρυβε στις σχισμές του ορυχείου την ώρα που δούλευε. Μια μέρα μάλιστα, μια μεγάλη φωτιά έκαψε τα πάντα, εκτός τη Γραφή του Evan. Το μόνο που έπαθε ήταν να καψαλιστούν λίγο οι σελίδες της. Όμως συνέχιζε να την κρατάει μαζί του και να μαθαίνει εδάφια απ' έξω. Μάλιστα στεκόταν στην είσοδο του ορυχείου και έδινε ένα ιδιαίτερο εδάφιο στον κάθε εργάτη που περνούσε για να το συλλογίζεται κατά τη διάρκεια της δουλειάς του. Το βράδυ, όταν τους έβλεπε ο μικρός Evan τους ρωτούσε ποια αλήθεια είχαν βρει σ' αυτό το εδάφιο.
Για πολύ καιρό είχε βάρος μέσα του για την αποτυχία του Χριστιανισμού. Προσευχόταν, προσευχόταν, όμως δεν ένιωθε καμία ανακούφιση. Κάποιο βράδυ, όμως, καθώς προσευχόταν με αγωνία πριν πέσει να κοιμηθεί, βρέθηκε κάπου αλλού, όπου δεν υπήρχε ούτε χρόνος, ούτε χώρος. Επικοινωνούσε με το Θεό. Μιλούσε μαζί Του πρόσωπο με πρόσωπο, όπως κάποιος μιλά σε κάποιο φίλο του. Έπειτα απ' αυτή την εμπειρία ξυπνούσε κάθε βράδυ μετά τις 1. Από εκείνη την ώρα βρισκόταν σε κοινωνία με τον Κύριο για τέσσερις ώρες. Από τις 5 κοιμόταν ξανά μέχρι τις 9 το πρωί. Από τις 9 η ώρα μέχρι τις 12 το μεσημέρι είχε την ίδια εμπειρία. Αυτό κράτησε τρεις μήνες. Ο Θεός ερχόταν με δύναμη επάνω του καθώς προσευχόταν. Ένα βράδυ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. «Το δωμάτιο ήταν γεμάτο από το Άγιο Πνεύμα. Η έκχυση ήταν τόσο ισχυρή που έπρεπε να παρακαλέσω το Θεό να σταματήσει το χέρι Του!»3
Το κάλεσμα του Θεού στη ζωή του Roberts
Το Σεπτέμβριο του 1904, ο Σηθ Τζόσουα, ευαγγελιστής των Καλβινιστών Μεθοδιστών, ξεκίνησε συναθροίσεις αναζωπύρωσης στο New Quay. Ο ίδιος προσευχόταν για χρόνια ο Θεός να σηκώσει ένα νέο «Ελισσαιέ» μέσα από τα ορυχεία, ένα συνηθισμένο άνθρωπο που θα «του έριχνε τη μηλωτή της δύναμης και του χρίσματος»4 και θα αναζωπύρωνε τις εκκλησίες. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι πολύ σύντομα η προσευχή του θα απαντιόταν στο πρόσωπο του 26χρονου σπουδαστή, Evan Roberts.
Μετά το New Quay πήγε στο Newcastle-Emlyn για να επισκεφτεί ένα σχολείο που ετοίμαζε άνδρες για διακονία. Ανάμεσα στους σπουδαστές ήταν και ο Evan Roberts, ο οποίος είχε παραιτηθεί από τη δουλειά του δυο βδομάδες πριν, για να έρθει να ετοιμαστεί για τη διακονία.
Την Πέμπτη το πρωί της 27ης Οκτωβρίου, ο Σηθ Τζόσουα πήρε περίπου 20 νέους, ανάμεσά τους και το Roberts από το Newcastle-Emlyn στο Blaenanerch για να παρακολουθήσουν τις συναθροίσεις τους. Στο δρόμο έψαλλαν:
Έρχεται! Έρχεται!
Η δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Τη λαμβάνω! Τη λαμβάνω!
Τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Την επόμενη μέρα στη συνάθροιση στις 7 το πρωί, ο Σηθ Τζόσουα έκλεισε τη συνάθροιση κάνοντας αυτή την προσευχή: «Κύριε . λύγισέ μας.» Το Άγιο Πνεύμα είπε στον Evan: «Αυτό είναι που έχεις ανάγκη.» Ο Evan βγήκε έξω από την πόρτα προσευχόμενος: «Κύριε, λύγισέ με!»
Στη δεύτερη συνάθροιση στις 9 εκείνο το πρωί, το Άγιο Πνεύμα ήρθε δυναμικά πάνω του κι έπεσε στα γόνατά του κράζοντας: «Λύγισέ με, λύγισέ με, λύγισέ με! Ω! Ω! Ω! Ω! Ω!»
«Αυτό που με έκανε να λυγίσω μέσα μου ήταν το εδάφιο Ρωμ. 5/ε':8, «Ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην.» Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια μου και ιδρώτας έτρεχε από το πρόσωπό μου. Για περίπου δύο λεπτά ήταν τρομακτικά. (Το «τρομακτικά» χρησιμοποιείται σκόπιμα.) Ένιωθα ότι ο Θεός αποδείκνυε την αγάπη Του σε μένα κι εγώ δεν είχα τίποτα να δείξω γι' αυτό.
Αφού λύγισα, ένα κύμα ειρήνης με έλουσε και η εκκλησία άρχισε να ψάλλει τον ύμνο: «Ακούω τη φωνή που με καλεί.» Καθώς έψαλλαν, σκεφτόμουν την ημέρα της κρίσης όταν κάποιοι άνθρωποι θα πρέπει τότε να λυγίσουν μπροστά στο θρόνο του Θεού και γέμισα από πόνο για εκείνους και άρχισα να κλαίω. Από εκείνη τη στιγμή η σωτηρία των ψυχών έγινε βάρος μέσα στην καρδιά μου. Ένιωσα αναμμένος με τη φλόγα της λαχτάρας να περάσω την Ουαλία σ' όλο το μήκος και το πλάτος της και να μιλήσω για το Σωτήρα,» είπε.5
Έπειτα από 13 χρόνια προσευχής, ο Evan τελικά γέμισε με το Πνεύμα, που τόσο ποθούσε. Εκείνη τη μέρα έλαβε την αποκάλυψη της αγάπης του Θεού και επέτρεψε στους οικτιρμούς Του να τον πλημμυρίσουν. Σύντομα η 13χρονη προσευχή του για αναζωπύρωση θα απαντιόταν.
πηγη. http://www.e-jesus.gr/revival-articles/the-welsh-revival-of-1904-and-evan-roberts/184-the-wales-revival-in-1904-evan-roberts
Η ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΤΟΥ 1904 (Νο2)
Η ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΤΟΥ 1904 (Νο3)
Η ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΤΟΥ 1904 (Νο4)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου