Ποιά είναι η αληθινή αναζωπύρωση; (1)

inShare

Ως κάποιος που μελετάει και γράφει πάνω στην Ιστορία της αναζωπύρωσης για πολλά χρόνια, είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να καταλάβετε γιατί συχνά με κατέβαλε λύπη από τη φθορά του όρου «αναζωπύρωση» και τι αυτό σημαίνει πραγματικά. Αυτό το βιβλίο αναφέρεται όλο στην «Αληθινή και την Ψεύτικη Αναζωπύρωση», έτσι φαντάζομαι ότι είναι η κατάλληλη ώρα να κοιτάξουμε τα στοιχεία της ΑΛΗΘΙΝΗΣ αναζωπύρωσης, τα οποία  είδαμε ξανά και ξανά μέσα στους αιώνες.

    Σήμερα, τόσο λίγοι Χριστιανοί φαίνεται να γνωρίζουν τι συμβαίνει πραγματικά όταν ο Θεός έρθει κάτω (γιατί αυτό είναι η αληθινή αναζωπύρωση – «Ο ΘΕΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΤΩ»). Όταν ο Μωυσής κατέβηκε από το όρος, κουβαλούσε μαζί τουτην άγια παρουσία και τη δόξα του Θεού.  Οι άνθρωποι ήθελαν να τρέξουν να κρυφτούν! Έτσι έμοιαζε πάντα η αληθινή αναζωπύρωση. Είναι μια εισβολή της φοβερής άγιας παρουσίας του Θεού, γι’ αυτό επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο στις αναζωπυρώσεις. Οι καρδιές των ανθρώπων είναι ουσιαστικά οι ίδιες σε κάθε γενιά, έτσι η άγια παρουσία του Θεού έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Μερικοί ελέγχονται, μερικοί θέλουν να τρέξουν να κρυφτούν, πολλοί κλαίνε δυνατά με μετάνοια. Ξανά και ξανά από το Βιβλίο των Πράξεων μέχρι τώρα βλέπουμε τα ίδια πράγματα. Και με πολλούς τρόπους αυτό κάνει ευκολότερο το να διακρίνεις το ψεύτικο από το πραγμαιτκό.
    Μιλάω τώρα για χιλιάδες χρόνια αναζωπυρώσεων, όπου ο Θεός έλεγχε τους άντρες και  τις γυναίκες με τον ίδιο τρόπο. Μερικοί  άνθρωποι μου λένε: «Ω, πρόκειται να είναι διαφορετικό αυτή τη φορά.» Ναι, θα υπάρχει πάντα κάτι «νέο» σε κάθε αναζωπύρωση, αλλά ουσιαστικά ο Θεός ασχολείται με τις καρδιές των ανθρώπων με ένα παρόμοιο τρόπο κάθε φορά. Πραγματικά μισώ όταν οι άνθρωποι αποκαλούν μια τρέλα που είναι φούσκα «αναζωπύρωση» που σαρώνει την εκκλησία. Με κάνει κομμάτια. Πραγματικά με κάνει. Έχουμε ανάγκη να δούμε ανθρώπους να «κόπτεται η καρδιά τους» αληθινά, όπως τη μέρα της Πεντηκοστής.  Έχουμε ανάγκη από κήρυγμα που να διατρυπά όπως ο Φίννεϋ, ο Ουέσλεϊ, ή ο Ιωάννης ο Βαπτιστής.
    Εκείνοι που μιλούν για αναζωπύρωση ως ώρα μεγάλης γιορτής, συγκομιδής και χαράς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται  ότι αυτά τα πράγματα είναι ο «καρπός» που ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΜΕΤΑ την αναζωπύρωση. Η ίδια η αληθινή αναζωπύρωση έχει σκοπό να καθαρίσει, να εξαγνίσει και μετά να ενδυναμώσει τον λαό του Θεού. Αν έχουν πέσει σε μια κατάσταση πνευματικού μαρασμού ή χλιαρότητας, τότε το πρώτο πράγμα που θα φέρει η αληθινή αναζωπύρωση είναι βαθιά ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Η όλη ιδέα είναι να δούμε αυτούς τους Χριστιανούς με έλεγχο και καθαρισμένους, έτσι ώστε να μπορούν για μια φορά ακόμα να γίνουν καθαρά κανάλια που θα μεταφέρουν την ευλογία και τη σωτηρία του Θεού σε έναν κόσμο που πεθαίνει· έτσι ώστε να μπορούν για μια φορά ακόμα να παρουσιάσουν πλήρως την παρουσία Του στη γη. Η αληθινή αναζωπύρωση φέρνει τα παιδιά του Θεού στα γόνατα.
    Όπως  ένας συγγραφέας σχολίασε: Η αναζωπύρωση  «δεν είναι η κορυφαία εκτόνωση, αλλά αντίθετα η κατώτατη πτώση.»  Και όπως ο Frank Bartleman (της αναζωπύρωσης στην οδό Αζούζα) έγραψε: «Έλαβα από τον Θεό στις αρχές του 1905 το ακόλουθο κεντρικό θέμα για την αναζωπύρωση: Το βάθος της αναζωπύρωσης θα καθοριστεί ακριβώς από το ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ. Και αυτό θα ληφθεί για όλους τους ανθρώπους, σε όλες τις εποχές.» Όλοι που έχουν μελετήσει Ιστορία της Αναζωπύρωσης θα πουν ένα μεγάλο «Αμήν» στα λόγια του Μπαρτλμαν εδώ.
    Δεν είναι ασυνήθιστο, στις πραγματικές  αναζωπυρώσεις οι άνθρωποι να έχουν  χτυπηθεί από έλεγχος για την  αμαρτία από το Άγιο Πνεύμα που  να μην μπορούν κυριολεκτικά να κάνουν τίποτα εκτός να είναι ξαπλωμένοι κάτω με το πρόσωπο στη γη και να κράζουν στον Θεό για έλεος μέσα στη μέγιστη συντριβή μέχρι να επιβεβαιωθούν από Εκείνον ότι έχουν λάβει συγχώρηση. (Συνήθως, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια της αναζωπύρωσης, θα υπάρξουν ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ που θα έχουν περιθάλψει κάποιο είδος αμαρτίας μέσα στη ζωή τους.) Μερικές φορές ίσως νιώσουν την ανάγκη να εξομολογηθούν την αμαρτία τους δημόσια πριν λάβει χώρα η συγχώρηση και ο καθαρισμός. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η αναζωπύρωση έχει πρώτο στόχο τους Χριστιανούς. Καθώς η ιστορία δείχνει καθαρά, είναι μία πλημμύρα βαθύ καθαρισμού, μετάνοιας και ενδυνάμωσης που στόχο έχει να «αναζωπυρώσει» τον λαό του Θεού, έτσι ώστε να αποφέρουν έναν ισχυρό θερισμό.
Τα  παρακάτω είναι μία περιγραφή  μερικών συναθροίσεων προσευχής για αναζωπύρωση που έλαβαν χώρα στην Αναζωπύρωση της Ουαλίας του 1858-59 (τυπικό πολλών αναζωπυρώσεων): «Ήταν μέσα σε τρόμο ότι τα αιώνια έγιναν πραγματικότητα για εκείνους πρώτα. Ήταν βουτηγμένοι σε βάθη θείας θλίψης… Για μερικές εβδομάδες ήταν ο ήχος κλάματος και θρήνου που ακουγόταν μέσα στις συναθροίσεις. Ο οίκος ήταν συχνά γεμάτος από τη θεία παρουσία που οι ασεβείς άνθρωποι έτρεμαν πληγμένοι από τρόπο και στο τέλος, μερικές φορές έφευγαν σαν από ένα επικείμενο κίνδυνο…»
    Ένας  αυτόπτης μάρτυρας της φημισμένης Αναζωπύρωσης του 1904 στην Ουαλία είπε ότι δεν ήταν η ρητορική δεινότητα του Ήβαν Ρόμπερτς που συνέτριβε τους ανθρώπους, αλλά τα δάκρυά του. «Συντριβόταν, κλαίγοντας πικρά ο Θεός να τους λυγίσει, μέσα σε αγωνία προσευχής,  κυλώντας δάκρυα από τα μάγουλά του, σπαρταρώντας ολόκληρο το σώμα του. Δυνατοί άντρες έσπαγαν και έκλαιγαν σαν παιδιά… ένας ήχος θρήνου και κραυγών θλίψης γέμιζαν τον αέρα.»
    Ορίστε  ένα τυπικό απόσπασμα από την  αυτοβιογραφία του φημισμένου αναζωπυρωτή Τσαρλς Φίννεϋ, που αφορά μία συνάθροιση που έλαβε χώρα σ’ ένα ιδιαίτερα ασεβές μέρος: «Δεν τους είχα μιλήσει μ’ αυτή την ένταση της άμεσης εφαρμογής περισσότερο από ένα τέταρτο της ώρας όταν εντελώς ξαφνικά μία άσχημη σοβαρότητα έπεσε πάνω τους. Το εκκλησίασμα άρχισε να πέφτει από τα καθίσματά τους προς κάθε κατεύθυνση και να κράζουν για έλεος. Αν είχα ένα σπαθί σε κάθε χέρι, δεν θα μπορούσα να τους αποκόψω από τα καθίσματά τους τόσο γρήγορα όσο έπεφταν. Πραγματικά σχεδόν ολόκληρο το εκκλησίασμα ήταν είτε στα γόνατα είτε μπρούμυτα σε λιγότερο από δύο λεπτά από αυτό το πρώτο σοκ που έπεσε πάνω τους. Όλοι που μπορούσαν να μιλήσουν έστω και λίγο, προσεύχονταν για τους εαυτούς τους. Φυσικά ήμουν υποχρεωμένος να σταματήσω να κηρύττω, διότι πλέον δεν πρόσεχαν. Είδα τον ηλικιωμένο άντρα που με προσκάλεσε εκεί να κηρύξω,  να κάθεται στη μέση της αίθουσας και να κοιτάζει τριγύρω με φοβερό σάστισμα. Ύψωσα τη φωνή μου σχεδόν σαν ουρλιαχτό να τον κάνω να ακούσει πάνω από τον θόρυβο των λυγμών και δείχνοντάς τον είπα: Δεν μπορείς να προσευχηθείς;…»
    Σ’  αυτό το είδος της γνήσιας έκχυσης  του Αγίου Πνεύματος η απτή παρουσία του Θεού είναι πολύ πραγματική. Ο Φρανκ Μπαρτλμαν περιέγραψε μία από τις συναθροίσεις κατά τη διάρκεια της αναζωπύρωσης στην οδό Αζούζα το 1906 όπως ακολουθεί: «Ο Θεός ήρθε τόσο θαυμαστά κοντά μας, η ίδια η ατμόσφαιρα του Ουρανού φαινόταν να μας περιτριγυρίζει. Τέτοιο θείο «βάρος δόξας» ήταν πάνω μας, που το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να πέσουμε κατά πρόσωπο. Για πολύ καιρό δεν μπορούσαμε καν να παραμείνουμε καθισμένοι. Όλοι ήταν με το πρόσωπο στο πάτωμα, μερικές φορές κατά τη διάρκεια ολόκληρης της συνάθροισης. Εγώ σπάνια μπορούσα να κρατηθώ και να μην πέσω μπρούμυτα κάτω στο πάτωμα.»
    Αυτή  η ακατανίκητη αίσθηση του  να βρίσκεσαι μέσα στη φοβερή παρουσία, τη «Σεκινά δόξα» ενός άγιου Θεού, φέρνει αγωνιώδη έλεγχο περί αμαρτίας σ’ εκείνους που η καρδιά τους δεν είναι εντάξει μ’ Εκείνον, αλλά επίσης και μεγάλη αγαλλίαση και αληθινή χαρά σ’ αυτούς που ξέρουν ότι έχουν πλυθεί και καθαριστεί.  Αυτές οι ακραίες καταστάσεις έντονης οδύνης για την αμαρτία που ακολουθούνταν από μια ανυπόκριτη  «χαρά ανεκλάλητη», συχνά φέρνει κατηγορίες για νοσηρό συναισθηματισμό και υστερία από εκείνους που εναντιώνονται στην αναζωπύρωση.  Παρ’ αυτά έχει ανακαλυφθεί ότι βαθιές και γνήσιες κινήσεις του Θεού που ξεκινούν με βαθύ έλεγχο και έχουν σαν αποτέλεσμα βαθιά χαρά, παρήγαν πάντα ισχυρό καρπό που έμεινε, όπου κι αν συνέβησαν αυτές.
    Πολλές  αναζωπυρώσεις κατέληξαν με τέτοια συγκλονιστική χαρά, δοξολογία και  ευφροσύνη στους πρόσφατα συγχωρημένους, που εκείνοι που έτυχαν να παραβρίσκονται εκεί, συχνά έμεναν εμβρόντητοι από τους αλαλαγμούς δόξας στον Θεό, την ασυγκράτητη λατρεία και υμνωδία κτλ. Είναι όμως σημαντικό να θυμόμαστε ότι τέτοια «δικαιοσύνη, ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω» είναι πιθανή μόνο ανάμεσα σ’ εκείνους που ήρθαν σ’ αυτό το μέρος από τον δρόμο της συντριβής και της βαθιάς μετάνοιας. Πρέπει πάντα να υπάρξει «θάνατος» πριν μπορέσει να υπάρξει ανάσταση.
    Καθώς ο Ήβαν Ρόμπερτς (της αναζωπύρωσης στην Ουαλία του 1904) είπε: «Πρώτον, υπάρχει  κάποια αμαρτία στο παρελθόν σας που δεν έχετε ειλικρινά ασχοληθεί μαζί της ώστε να την ομολογήσετε στον Θεό; Στα γόνατα αμέσως. Το παρελθόν σας πρέπει να σβηστεί και να καθαριστεί. Δεύτερον, υπάρχει κάτι στη ζωή σας που είναι αμφίβολο, κάτι που δεν μπορείς να αποφασίσεις αν είναι καλό ή κακό; Ξεφορτωθείτε το. Δεν πρέπει να υπάρχει ίχνος σύννεφου ανάμεσα σε σένα και τον Θεό. Έχεις συγχωρήσεις τους πάντες, ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ; Αν όχι, μην περιμένεις συγχώρηση για τις δικές σου αμαρτίες…» Δεν υπάρχει αντίρρηση ότι η βαθιά μετάνοια και η προσευχή είναι στ’ αλήθεια τα κλειδιά για τη γνήσια αναζωπύρωση. Έτσι είχαν τα πράγματα σε κάθε προηγούμενη έκχυση και αναμφίβολα θα είναι το ίδιο και με οποιαδήποτε άλλη έρθει.
ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ  – Ο ΝΕΟΣ ΑΣΚΟΣ
    Όποτε ο Θεός αποφασίζει ότι είναι ζωτικό η νέα αναζωπύρωση να απομακρυνθεί από την επιρροή των παλιών ηγετών και των παλιών εκκλησιαστικών συστημάτων, τότε φέρνει όχι απλά αναζωπύρωση, αλλά μία ολική «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ», μία «εγκατάλειψη» και «προσπέραση» των παλιών κατασκευασμάτων και της ηγεσίας κτλ. Στην πραγματικότητα η αρχή πίσω από αυτό είναι η ίδια που περιέγραψε ο ίδιος ο Ιησούς στο κατά Λουκά ε’/5:37-38: «Και ουδείς βάλλει οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς ει δε μη, ο νέος οίνος θέλει σχίσει τους ασκούς, και αυτός θέλει εκχυθή και οι ασκοί θέλουσι φθαρή αλλά πρέπει να βάλληται ο νέος οίνος εις ασκούς νέους….»
    Η Εκκλησιαστική Ιστορία συχνά  υπογραμμίζει τη μεγάλη μωρία να προσπαθούν να διατηρήσουν το νέο οίνο σε παλιούς ασκούς. Πόσες αναζωπυρώσεις μέσα στους αιώνες ουσιαστικά «αιμορράγησαν έως θανάτου», απλά επειδή οι άνθρωποι προσπάθησαν να στριμώξουν το νέο οίνο μέσα στα παλιά εκκλησιαστικά συστήματα και κατασκευάσματα κτλ; Συχνά όλο αυτό σήμαινε ότι η αναζωπύρωση θα διαρκούσε σχετικά λίγο και συχνά αποτύγχανε να πετύχει πλήρως σ’ αυτά που αποσκοπούσε ο Θεός γι’ αυτήν. Στην πραγματικότητα οι πιο αποτελεσματικές και μακροβιότερες αναζωπυρώσεις υπήρξαν εκείνες που όχι μόνο είχαν μεγάλες εκχύσεις του Αγίου Πνεύματος, αλλά που άφηναν πίσω τους παλιά εκκλησιαστικά συστήματα (και ό,τι ακολουθούσε αυτά) και τη μόρφωση μιας νέας κίνησης  με νέους ηγέτες κτλ. Μερικά γνωστά παραδείγματα γι’ αυτό είναι η Μεγάλη Μεταρρύθμιση υπό τον Μαρτίνο Λούθηρο, οι αναζωπυρώσεις του Ουέσλεϊ του 18ου αιώνα και οι αναζωπυρώσεις του Στρατού Σωτηρίας υπό τον Ουίλιαμ Μπουθ (για να μην αναφέρω την πιο γνήσια αναζωπύρωση του Βιβλίου των Πράξεων).
    Όλες  αυτές οι αναζωπυρώσεις ήταν πραγματικά και μεταρρυθμίσεις που εμπεριείχαν  και την παραίτηση των «παλιών» συστημάτων και την εγκαθίδρυση  ολοκληρωτικά νέων κινήσεων με νέους  ηγέτες.
Η επιθυμία να μείνεις με τα «παλιά», να κολλήσεις σ’ εκείνα που ξέρεις και να αισθάνεσαι άνετα με αυτά, να προσπαθείς να στριμώξεις τη νέα  κίνηση του Θεού στα υπάρχοντα  κατασκευάσματα κτλ, είναι συχνά  μεγάλος πειρασμός. Παρ’ αυτά αυτό το είδος της νοοτροπίας της «ζώνης άνεσης» πραγματικά πρέπει να φύγει. Μπορεί να γίνει μία νεκρή απειλή στην αποτελεσματικότητα και τη μακροβιότητα κάθε αναζωπύρωσης. Αν θα δούμε μία γνήσια κίνηση του Πνεύματος του Θεού αυτές τις έσχατες μέρες, που στ’ αλήθεια θα σαρώσει τον κόσμο, τότε καλύτερα να συνηθίζουμε την ιδέα, όχι μόνο του νέου οίνου, αλλά και των νέων ασκών που πάει μαζί του.
    Ένα πράγμα που είναι σημαντικό να θυμόμαστε είναι ότι πολλές από  τις μεγαλύτερες Αφυπνίσεις και Αναζωπυρώσεις  στην ιστορία είχαν κυρίως βάση την ύπαιθρο, τον δρόμο. Για πολλούς λόγους πιστεύω ότι κάθε επερχόμενη αναζωπύρωση θα πρέπει να είναι παρόμοια με το Βιβλίο των Πράξεων., μία απλή, αποτελεσματική, κυρίως βασισμένη σε σπίτια και στους δρόμους κίνηση του Θεού. Θα εμπεριέχει τεράστιες συναθροίσεις υπαίθριες όπου οι κήρυκες θα μιλούν για μετάνοια (με αληθινή επακολούθηση θεραπειών και θαυμάτων) και θα εμπεριέχει επίσης μικρές τοπικές συνάξεις πιστών (συνήθως από σπίτι σε σπίτι), όπου οι ντόπιοι Χριστιανοί θα μαζεύονται να προσεύχονται, να λαμβάνουν το Δείπνο του Κυρίου, να ασκούν πνευματικά χαρίσματα κτλ. «Τι πρέπει, λοιπόν, αδελφοί; Όταν συνέρχεστε, κάθε ένας από σας έχει ψαλμό, έχει διδασκαλία, έχει γλώσσα, έχει αποκάλυψη, έχει ερμηνεία· όλα ας γίνονται για οικοδομή.» (Α’ Κορ. 14/ιδ’:26)
«Και  έμεναν σταθερά στη  διδασκαλία των αποστόλων, και στην κοινωνία, και στην κοπή τού άρτου και στις προσευχές. Και κάθε ψυχή την κατέλαβε φόβος· και διαμέσου των αποστόλων γίνονταν πολλά τέρατα και σημεία. Και όλοι εκείνοι που πίστευαν ήσαν μαζί, και είχαν τα πάντα κοινά· και πουλούσαν τα κτήματα και τα υπάρχοντά τους και τα μοίραζαν σε όλους, σύμφωνα με ό,τι κάθε ένας είχε ανάγκη. Και καθημερινά έμεναν σταθερά ως μια ψυχή μέσα στο ιερό, και έκοβαν τον άρτο σε σπίτια· και έτρωγαν μαζί την τροφή με αγαλλίαση και απλότητα καρδιάς, δοξολογώντας τον Θεό, και βρίσκοντας χάρη μπροστά σε ολόκληρο τον λαό. Και ο Κύριος πρόσθετε καθημερινά στην εκκλησία αυτούς που σώζονταν.» (Πραξ. 2/β’:42-47)
ΟΙ  ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗΣ
    Μελετώντας  πολλές παλιές κινήσεις του Θεού, σύντομα μου έγινε προφανές  ότι υπήρχαν συχνά εντυπωσιακές ομοιότητες ανάμεσα σ’ εκείνους που ο Θεός είχε διαλέξει να οδηγήσουν τον λαό Του σε καιρούς μεταρρύθμισης και αναζωπύρωσης. Στην πραγματικότητα, η πνευματική καταγωγή τους φτάνει πολύ πίσω στους «ισχυρούς άντρες» του παρελθόντος, τον Ιησού του Ναυή, τον Χάλεβ, τον Μωυσή, τον Γεδεών, τον Ηλία, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή κτλ, ανθρώπους μεγάλης τόλμης και φήμης, μία μακριά λίστα μέχρι τους αποστόλους και μέχρι τον Σαβοναρόλα, τον Λούθηρο, τον Γουίτφιλντ, τον Ουέσλεϊ, τον Έντουαρντς, τον Φίννεϋ, τον Ουίλλιαμ Μπουθ, τον Ήβαν Ρόμπερτς, τον Τζόναθαν Γκόουφορθ, τον Τζων Σανγκ, τον Σμιθ Ουίγκλσγουόρθ, κτλ κτλ. Όλοι ήταν άντρες που είχαν «πληρώσει το τίμημα», που είχαν αφιερώσει πολύ χρόνο μόνοι εν τω κρυφώ με τον Θεό και συχνά χρόνια μέσα σε «έρημο» πριν χριστούν με δύναμη από ψηλά και αποσταλούν να ελευθερώσουν τον λαό του Θεού από τις αλυσίδες των δεσμών τους και την αμαρτία. Ξαφνικά έφταναν, σαν από το πουθενά, τελείως άφοβοι και με ένα καυστικό μήνυμα που διαπερνούσε τις καρδιές των ακροατών. Αυτός ήταν ο τρόπος που πάντα γινόταν και θα γίνεται πάντα, με τέτοιους «χρισμένους» του Θεού.
    Όπως  είχε πει ο Τόζερ: «Ο Θεός πάντα  είχε τους ειδικούς Του… οι οποίοι εμφανίζονταν σε κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας για να επιπλήξουν, να επιτιμήσουν και να προτρέψουν στο όνομα του Θεού και της δικαιοσύνης… Ένας τέτοιος άνθρωπος πιθανόν να ήταν έντονος, ριζοσπαστικός, πιθανόν κατά διαστήματα ορμητικός και το περίεργο πλήθος που μαζευόταν να τον δει να εργάζεται, σύντομα τον στιγμάτιζε ως ακραίο, φανατικό, αρνητικό. Και κατά μία έννοια είχαν δίκιο. Ήταν προσηλωμένος σε ένα σκοπό, αυστηρός, ατρόμητος και αυτά ήταν τα προσόντα που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Σόκαρε ορισμένους, φόβιζε άλλους και αποξένωνε όχι λίγους, αλλά γνώριζε ποιος τον είχε καλέσει και τι είχε σταλθεί να κάνει. Η διακονία του προσαρμοζόταν στην κρίσιμη κατάσταση και αυτό το δεδομένο τον σημάδευε σαν διαφορετικό, σαν άνθρωπο ξεχωριστό.»
Το  έδαφος εκπαίδευσης τέτοιων ανθρώπων βρίσκεται συχνά βαθιά μέσα στην «έρημο» της συντριβής, της ανυπαρξίας και του θανάτου του εαυτού. Όπως έγραψε ο ιστορικός Ντομπινιέ: «Ένα μεγάλο έργο του Θεού ποτέ δεν πραγματοποιείται από τη φυσική δύναμη του ανθρώπου. Είναι από τα ξερά οστά, το σκοτάδι και τη σκόνη του θανάτου, που ο Θεός ευαρεστείται να διαλέξει όργανα με μέσα με τα οποία σχεδιάζει να σκορπίσει πάνω στη γη το φως Του, αναγέννηση και ζωή.»
    Ακόμα ένας άλλος συγγραφέας παρατήρησε: «Σε διάφορες κρίσεις που έχουν λάβει χώρα στην Ιστορία της Εκκλησίας, άνθρωποι έχουν έρθει στο προσκήνιο, οι οποίοι φανέρωσαν μία άγια αψηφισιά που κατέπληξε τους συνανθρώπους τους. Όταν ο Λούθηρος κάρφωσε τις θέσεις του στην πόρτα του καθεδρικού ναού της Βιττεμβέργης, άνθρωποι επιφυλακτικοί εξεπλάγησαν από την τόλμη του. Όταν ο Τζων Ουέσλεϊ αψήφησε όλες τις εκκλησιαστικές διατάξεις και τη θρησκευτική τυπικότητα και κήρυξε στους αγρούς και στους παράδρομους, οι άνθρωποι αποφάνθηκαν ότι η φήμη του καταστράφηκε. Έτσι γινόταν σ’ όλες τις εποχές…  μία απόλυτη αψηφισιά όσον αφορά τις γνώμες των ανθρώπων και τις άλλες συνέπειες είναι η μόνη στάση που μπορεί να αντιμετωπίσει την επιτακτική ανάγκη του παρόντος καιρού.»
Τέτοιοι άνθρωποι όπως αυτοί ήταν συχνά οι πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της εποχής τους. Μερικοί τους αγαπούσαν και άλλοι τους απεχθάνονταν στο έπακρο. Συχνά τους έβλεπαν σαν απειλή στο  κατεστημένο, στο «καθεστώς» της εκκλησίας και συχνά αντιμετωπίζονταν με μεγάλη καχυποψία, ακόμα και μίσος από εκείνους που είχαν την εξουσία. Αυτοί ήταν άνθρωποι που είχαν κάνει μάχη στην προσευχή, στην ίδια την αίθουσα του θρόνου του Θεού. Εκεί είχαν γευτεί την ουράνια δόξα και είχαν λάβει μία όραση κι ένα πάθος πολύ πέρα από απλές λέξεις. Και τώρα ήταν άνθρωποι επικίνδυνοι, άνθρωποι φλεγόμενοι με αγάπη και αφιέρωση προς έναν άγιο Θεό. Ποτέ ξανά δεν θα ήταν ικανοποιημένοι με μια εκκλησία που δεν θα φανέρωνε πλήρως τη δόξα Του και τη μεγαλοπρέπειά του μέσα σ’ έναν κόσμο που πεθαίνει. Ποτέ ξανά δεν θα επέτρεπαν ο Σωτήρας του να είναι παρατημένος με πληγές «εν τω οίκω των φίλων μου.» (Ζαχ. 13/ιγ’:6)
    Αυτοί οι μεταρρυθμιστές και αναζωπυρωτές ήταν άνθρωποι είχαν αφιερώσει τα πάντα στον Θεό, που ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν όποιο τίμημα για να δουν τον Θεό να υψώνεται και τους εχθρούς Του να σκορπίζονται επάνω στη γη. Πρόθυμα είχαν επιτρέψει σ’ Εκείνον να τους ταπεινώσει και να τους συντρίψει, έτσι ώστε μία μέρα να γίνουν αληθινά όργανα της δόξας Του. Ήταν αληθινά νεκροί ως προς τον εαυτό τους, την αμαρτία, «νεκροί ως προς τον κόσμο και όλα του τα παιχνίδια, τη μάταια λαμπρότητα και τις ξεθωριασμένες χαρές. Ζούσαν μόνο για τον Ιησού και ο Λόγος Του έκαιγε στις καρδιές τους σαν πυρ καταναλίσκον και στο στόμα τους σαν δίστομος μάχαιρα.
πηγηγ.  http://www.e-jesus.gr/revival-articles/various/278-what-is-revival-1