Ποιά είναι η αληθινή αναζωπύρωση; (2)

    Όπως  έχουμε δει, είναι πολύ γνωστό ότι  οι παλιοί άνθρωποι της αναζωπύρωσης συνήθιζαν να κηρύττουν συχνά εξονυχιστικά και άφοβα για «την αμαρτία, τη δικαιοσύνη και την κρίση». Υπάρχει πολύ καλός λόγος γι’ αυτό: Ο Ιησούς συγκεκριμένα δήλωσε ότι το Άγιο Πνεύμα θα ΕΛΕΓΧΕ πάνω σ’ αυτά τα πράγματα· «αμαρτία, δικαιοσύνη και κρίση»! (Ιωαν. 16/ις’:8) Όλος ο σκοπός αυτών των ανθρώπων που κήρυτταν ήταν να εξαπολύσουν τη δύναμη του ελέγχου του Αγίου Πνεύματος στους ακροατές. Σκοπός τους ήταν να αφυπνίσουν εντελώς τις συνειδήσεις των ανθρώπων.
Ο Ουαλός αναζωπυρωτής Χάμφρεϊ Τζόουνς μια φορά συνιστούσε σ’ έναν νεαρό κήρυκα: «…να κηρύττει με αυστηρότητα και έλεγχο· σκοπεύοντας συνεχώς στη συνείδηση· καταγγέλλοντας τους ανθρώπους με την αμαρτία τους κατά πρόσωπο· μη δίνοντας προσοχή στις καλές ή κακές γνώμες των ανθρώπων· και αποφεύγοντας την επίδειξη του εαυτού σου κατά τη διάρκεια που δίνεις το κήρυγμά σου.» Τώρα ΑΥΤΟ είναι το κήρυγμα της αναζωπύρωσης!
    Αυτοί οι άνθρωποι χειρίζονταν τον Λόγο του Θεού κάτω από ένα ισχυρό χρίσμα, όχι σαν κάποιο είδος αμβλύ  όπλου που κοπανούσε τους ανθρώπους μ’ αυτό, αλλά σαν ένα κοφτερό όργανο ακριβείας, μία «κοφτερή, δίστομο μάχαιρα», που διατρυπούσε τις καρδιές των ανθρώπων σε βάθος, φανερώνοντας κρυφές αμαρτίες, κίνητρα και επιθυμίες και φέρνοντας αληθινή ευσεβή θλίψη και βαθιά μετάνοια. Αυτό που ζητούσαν αυτοί οι κήρυκες ήταν μία «συντετριμμένη καρδιά και ένα ταπεινό πνεύμα». Όπως με τον Πέτρο κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, κήρυτταν με την όραση να δουν τους ανθρώπους να «έρχεται η καρδιά τους σε κατάνυξη», γιατί μόνο τότε θα ήταν σίγουροι ότι η αποτελεσματική μετάνοια θα ήταν και αληθινά βαθιά και αληθινά διαρκής.
    Αυτός ήταν σχεδόν πάντα ο χαρακτήρας του  κηρύγματος της αληθινής αναζωπύρωσης από τις ημέρες των αποστόλων μέχρι σήμερα. Την ημέρα της Πεντηκοστής ήταν ο Πέτρος που κατηγόρησε τους Ιουδαίους κατά πρόσωπο ότι «σταύρωσαν τον Μεσσία» που τους προκάλεσε κατάνυξη στην καρδιά και φώναξαν: «Τι πρέπει να κάνουμε, άνδρες αδελφοί;» (Πραξ. 2/β’:36-37) και η μαρτυρία των Γραφών λέει ότι τρεις χιλιάδες άνθρωποι μετανόησαν την ημέρα εκείνη αφότου άκουσαν αυτό το ένα κήρυγμα με τη φωτιά του Πνεύματος.
Αργότερα στο βιβλίο των Πράξεων διαβάζουμε για το τολμηρό κήρυγμα του Παύλου στον ηγεμόνα Φήλικα: «Και ενώ αυτός μιλούσε για δικαιοσύνη και εγκράτεια και για τη μέλλουσα κρίση, ο Φήλικας, επειδή έγινε έντρομος…» (Πραξ. 24/κδ’:25). Και για άλλο ένα παράδειγμα στη Γραφή τέτοιου είδους κηρύγματος, τολμηρό, γεμάτο έλεγχος, μπορούμε να γυρίσουμε στον μάρτυρα Στέφανο: «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι στην καρδιά και στα αυτιά, εσείς όλοι πάντοτε αντιτάσσεστε ενάντια στο Άγιο Πνεύμα· όπως οι πατέρες σας, έτσι κι εσείς…» (Πραξ. 7/ζ’:51-53) Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα τέτοιων κηρυγμάτων μέσα στην Καινή Διαθήκη (π.χ. στη διακονία του Ιησού και του Ιωάννη του Βαπτιστή).
    Το  κήρυγμα της αναζωπύρωσης δεν  είναι σχεδόν ποτέ σχεδιασμένο να  είναι προμελετημένα επιθετικό. Παρ’ αυτά συχνά είναι άκρως άμεσο και εντελώς ατρόμητο. Και όπως είχε σημειώσει ένας συγγραφέας: Το «ατρόμητο» κήρυγμα αυτού του είδος εκτιμάται ότι γεννά είτε βαθύ έλεγχο ή «την πιο πικρή έχθρα» (συχνά και τα δύο)! Οι παλιοί αναζωπυρωτές ήταν άνθρωποι τεράστιας εξουσίας από τον Θεό και χρησιμοποιούσαν τον λόγο του Θεού ως μάχαιρα για να «πολιορκήσουν» τα οχυρώματα της αμαρτίας, του συμβιβασμού και της θρησκείας που έδενε τον λαό Του. Δεν ήταν ποτέ «βολικό» κήρυγμα (διότι «η αμαρτία, η δικαιοσύνη και η κρίση» δεν είναι βολικά θέματα). Παρ’ αυτά, αυτοί οι άνθρωποι γνώριζαν καλά ότι «αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου». (Παρ. 9/θ’:10) Και τον κήρυτταν σαν τέτοιο.
    Όπως  είπε ο Μαρτίνος Λούθηρος: «Γεννήθηκα για να πολεμήσω διαβόλους και φατρίες. Είναι δουλειά μου να μετακινήσω τα εμπόδια, να κόψω να αγκάθια, να γεμίσω τα τέλματα και να ανοίξω και να κάνω ευθεία τα μονοπάτια. Αλλά αν πρέπει να έχω κάποια αποτυχία, ας μιλήσω καλύτερα την αλήθεια με πολύ μεγάλη αυστηρότητα από το να συμπεριφερθώ μια φορά υποκριτικά και να αποκρύψω την αλήθεια.»
Και ο φημισμένος αναζωπυρωτής Τσαρλς Φίννεϋ είπε για μία τυπική συνάθροιση: «Το Πνεύμα του Θεού ήρθε επάνω μου με τέτοια δύναμη, που ήταν σαν να άνοιγες μια μπαταρία επάνω τους. Για περισσότερο από μία ώρα και ίσως για μιάμιση ώρα, ο Λόγος του Θεού εξερχόταν από μέσα μου προς αυτούς με έναν τρόπο που μπορούσα να δω ότι τους μετέφερε όλους μπροστά του. Ήταν μία φωτιά και ένα σφυρί που έσπαγε τον βράχο και μία μάχαιρα που διατρυπούσε μέχρι διαίρεσης της ψυχής και του πνεύματος. Είδα ένας γενικός έλεγχος απλωνόταν πάνω σ’ ολόκληρο το εκκλησίασμα. Πολλοί απ’ αυτούς δεν μπορούσαν να σηκώσουν τα κεφάλια τους.»
    Ο ξακουστός αναζωπυρωτής του 18ου αιώνα Τζόναθαν Έντουαρντς (ο κήρυκα του γνωστού κηρύγματος: «Αμαρτωλοί στα χέρια ενός οργισμένου Θεού») σημείωσε ότι τα σημαντικά χαρακτηριστικά της γνήσιας αναζωπύρωσης ήταν ο μεγάλος έλεγχος που ακολουθούνταν από φοβερή δοξολογία και αγαλλίαση. Παρακάτω είναι τα χαρακτηριστικά που ο ίδιος παρατήρησε:
    α) Μία εκπληκτική αίσθηση της τρομερής μεγαλοπρέπειας, της μεγαλοσύνης και της αγιότητας του Θεού, έτσι σαν να κυριαρχούσε την ψυχή και το σώμα μερικές φορές, μία αίσθηση του διαπεραστικού οφθαλμού του Θεού που βλέπει τα πάντα, έτσι σαν να αφαιρεί τη δύναμη σωματικά μερικές φορές· και μία εντυπωσιακή όψη της άπειρης τρομακτικότητας της οργής του Θεού, μαζί με την ανείπωτη αθλιότητα των αμαρτωλών εκτεθειμένη σ’ αυτήν την οργή.
    β) Ένας ιδιαίτερος πόθος μετά απ’ αυτά τα δυο πράγματα: να είναι πιο τέλειοι με την ταπείνωση και τη λατρεία… Το άτομο ένιωθε μεγάλη αγαλλίαση ψάλλοντας ύμνους στον Θεό και τον Ιησού Χριστό και λαχταρώντας αυτή η παρούσα ζωή να ήταν σαν ένας συνεχιζόμενος ύμνος δοξολογίας προς τον Θεό…»
    Οι  παλιοί άνθρωποι της αναζωπύρωσης συχνά  κήρυτταν κάτω από ένα τέτοιο απίστευτο χρίσμα, που η αίθουσα γέμιζε κυριολεκτικά από τις κραυγές θλίψης και τους λυγμούς εκείνων που είχαν χτυπηθεί από το Πνεύμα του Θεού. Ένας αυτόπτης μάρτυρας έγραψε για το κήρυγμα του Σαβοναρόλα που προξένησε «τέτοιο τρόμο και φόβο, τέτοιους λυγμούς και δάκρυα που οι άνθρωποι περνούσαν τους δρόμους χωρίς να μιλούν, περισσότερο νεκροί παρά ζωντανοί»! Μερικοί μοντέρνοι Χριστιανοί, εντελώς ασυνήθιστοι σ’ αυτού του είδους το κήρυγμα, μπορεί να πουν ότι μια τέτοια έμφαση «στην αμαρτία, τη δικαιοσύνη και την κρίση» ξεπερνάει τα όρια. Παρ’ αυτά, σε περιστάσεις όπως αυτές που συναντώνται στη σημερινή εκκλησία, αυτό το είδος του κηρύγματος είναι ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που χρειάζεται. Γι’ αυτό ο Θεός συχνά φαινόταν έτοιμος να εγείρει και να χρησιμοποιήσει αυτού του είδους το κήρυγμα σε καταστάσεις πολύ παρόμοιες με τις σημερινές.
    Οι  παλιοί άνθρωποι της αναζωπύρωσης ήταν τόσο γεμάτοι από την παρουσία του Θεού,  τόσο διαποτισμένοι με τη δόξα Του, τόσο προικισμένοι με δύναμη από ψηλά, που η αναζωπύρωση ουσιαστικά τους ακολουθούσε όπου πήγαιναν.  Ποτέ δεν θα τολμούσα να κηρύξουν με τον τρόπο που το έκανα χωρίς χρίσμα (διότι το γράμμα θανατώνει, αλλά το Πνεύμα ζωοποιεί). Πώς όμως ακριβώς αποκτούσαν ένα τέτοιο ισχυρό χρίσμα; Λοιπόν, όπως φανερώνουν οι περισσότερες παλιές αναφορές, ήταν κυρίως μέσα από αγωνιώδη, θριαμβευτική ΠΡΟΣΕΥΧΗ που διέρχονταν μέσα σ’ αυτό τον χώρο της πραγματικής δύναμης της αναζωπύρωσης στη διακονία τους.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗΣ
    Ο Τσάρλς Φίννεϋ είπε: «… αν δεν είχα πνεύμα προσευχής, δεν θα έκανα τίποτα. Αν έχανα το πνεύμα της χάριτος και της ικεσίας ακόμα και για μια μέρα ή μια ώρα, δεν θα μπορούσα να κηρύξω με δύναμη και αποδοτικότητα. Ή να κερδίσω ψυχές με προσωπική συζήτηση.» Ο Φρανκ Μπάρτλμαν έγραψε: «Τη νύχτα σπάνια μπορούσα να κοιμηθώ από το πνεύμα της προσευχής… Η προσευχή ουσιαστικά με απορροφούσε.» και ο Ντ. Μ. Μακ Άινταϊρ  δήλωσε: «Πριν ξεσπάσει η μεγάλη αναζωπύρωση στο Γκαλνοϊκίρχεν, ο Μάρτιν Μπους αφιέρωνε ώρες και μέρες και συχνά νύχτες σε μοναχικές οδύνες μεσιτείας. Έπειτα, όταν εκείνος κήρυττε, τα λόγια του ήταν σαν φωτιά και οι καρδιές τω ανθρώπων σαν χορτάρι.»
    Αυτή  ήταν μία επιτακτική, χρισμένη προσευχή με φωτιά από το Πνεύμα, οδηγούμενη και εμπνευσμένη από τον Θεό. Οι παλιοί άνθρωποι της αναζωπύρωσης συνήθιζαν να μιλούν για το πνεύμα της προσευχής που «εκχυνόταν» επάνω τους. Μιλούσαν για αγωνία, κλάμα, παράκληση, πάλη, «οδύνες» στην προσευχή. Ο μόνος λόγος που αυτοί οι κήρυκες της αναζωπύρωσης ήταν τόσο  διαποτισμένοι με τη δόξα και την παρουσία του Θεού ήταν επειδή είχαν αληθινά ξεπεράσει τα εμπόδια και είχαν μπει ακριβώς στην αίθουσα του Θρόνου Του με την προσευχή και είχαν αφιερώσει πολύ χρόνο επικοινωνώντας μαζί Του εκεί. Βαθιά μετάνοια, τολμηρή πίστη και «οδύνες», προσευχή γεμάτη από το Πνεύμα ήταν πάντοτε τα κλειδιά για τη γνήσια αναζωπύρωση στην εποχή μου (και αυτό, φυσικά, εφαρμόζεται σε όλους, όχι μόνο σ’ εκείνους που είναι στη διακονία).
    Όπως  δείχνει η ιστορία, η Εκκλησία μπορεί να περιμένει αληθινή αναζωπύρωση μόνο όταν τουλάχιστον ένα υπόλοιπο του λαού του Θεού να έρθει αληθινά σε ΑΠΟΓΝΩΣΗ, να έρθει σε απόγνωση για την αποστατημένη κατάσταση της Εκκλησίας, να απελπιστεί για τη χλιαρότητα μέσα τους και γύρω τους, να έρθει σε απόγνωση για την αμαρτία και τον συμβιβασμό, να απελπιστεί για το γεγονός ότι Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ, ότι Εκείνος δεν είναι πραγματικά ΚΥΡΙΟΣ της Εκκλησίας Του, οι λόγοι Του χλευάζονται και κυρίως θεωρούνται ως άσχετοι από έναν κόσμο που πεθαίνει.
Η αναζωπύρωση θα έρθει, όταν ο λαός του Θεού πραγματικά ταπεινωθεί, όταν αντικαταστήσουν την «θετική εικόνα» τους («Σήκω, εσύ, λαέ δυνάμεως», κτλ) με την πραγματικότητα του θρήνου του Ιακώβου: «Κακοπαθήστε και πενθήστε και κλάψτε· το γέλιο σας ας μεταστραφεί σε πένθος, και η χαρά σε κατήφεια. Ταπεινωθείτε μπροστά στον Κύριο και θα σας υψώσει.» (Ιακ. 4/δ’:9-10) Όλοι χρειαζόμαστε να σταματήσουμε να παίζουμε παιχνίδια και να σοβαρευτούμε με τον Θεό. Πραγματικά πιστεύω ότι μας καλεί να έρθουμε σε «απόγνωση» για το χάλι μας ενώπιόν Του.
    Στην  ερχόμενη αναζωπύρωση, όπως με όλες τις  αναζωπυρώσεις, ο Θεός θα σηκώσει χωρίς αμφιβολία συγκεκριμένους μεσίτες που θα «ειδικεύονται» στην προσευχή. Στην πραγματικότητα όμως, μια τέτοια προσευχή είναι για όλους. Ήταν ο Μάθιου Χένρι που είπε: «Όταν ο Θεός σκοπεύει να κάνει μεγάλο έλεος στον λαό Του, το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να του βάλει προσευχή.» και ο Λέονταρντ Ράβενχιλ έγραψε ότι «ο άνθρωπος που θα μπορέσει να βάλει τους πιστούς σε προσευχή, κάτω απ’ τον Θεό, θα αποτελέσει την απαρχή της μεγαλύτερης αναζωπύρωσης που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.»
Ο Θεός συχνά θα συνάζει τον λαό Του (συνήθως δύο και τρεις και συχνά περισσότερους) για να προσευχηθούν για αναζωπύρωση, όπως στην ίδια την Πεντηκοστή. Όπως έγραψε ο Α. Τ. Πήρσον: «Από την ημέρα της Πεντηκοστής δεν υπήρξε καμία μεγάλη πνευματική αφύπνιση σε καμία χώρα, που να μην έχει αρχίσει από την ένωση προσευχής, παρόλο που μπορεί να ήταν μόνο ανάμεσα σε δύο ή τρεις· καμία τέτοια έκδηλη, ανοδική κίνηση δεν έχει συνεχιστεί αφότου ελαττώθηκαν τέτοιες συναθροίσεις προσευχής.
    Ο Τζων Ουέσλεϊ είπε: «Έχετε καθόλου  μέρες νηστείας και προσευχής; Εφορμήστε στον θρόνο της χάριτος και επιμείνετε εκεί μέσα και το έλεος θα κατέβει.» και ο Τσαρλς Φίννεϊ διεκήρυξε: «Η αναζωπύρωση έρχεται από τον ουρανό όταν ηρωικές ψυχές μπαίνουν στη μάχη αποφασισμένοι να νικήσουν ή να πεθάνουν ή αν χρειαστεί να νικήσουν και να πεθάνουν!» Αδερφοί, αδερφές, πρέπει να έρθουμε σε ΑΠΟΓΝΩΣΗ για την αναζωπύρωση!
Η ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
    Εφόσον  οι Χριστιανοί που ακούν το κάλεσμα  του Θεού, έχουν μπει μέσα στη  φωτιά του καθαρισμού και του  εξαγνισμού Του και έχουν λάβει το δυνατό χρίσμα Του, τότε έρχεται η ώρα και για την κοινωνία στο σύνολό της να βιώσει αυτή τη φοβερή εισβολή της δύναμης της αναζωπύρωσης του Θεού. Τότε είναι που αρχίζει πράγματι ο «θερισμός». Αυτή είναι η ώρα για την Εκκλησία να εισβάλλει άφοβα στο βασίλειο του σατανά κάτω από ένα ισχυρό χρίσμα, «ελευθερώνοντας τους δεσμίους» όπως πάνε. Για εκείνους που έχουν βιώσει τον καθαρισμό και τη συγχώρηση του Θεού, μια τέτοια ώρα μπορεί ουσιαστικά να είναι όπως «ο ουρανός στη γη».
Ένας συγγραφέας περιέγραψε την αναζωπύρωση ως «μία κοινωνία ποτισμένη με τον Θεό». Και ο Τζόναθαν Έντουαρντς είπε για την αναζωπύρωση της Νέας Αγγλίας το 1735: «Η πόλη έμοιαζε να είναι γεμάτη από την παρουσία του Θεού. Ποτέ δεν ήταν πιο γεμάτη από αγάπη ή πιο γεμάτη από χαρά· και συνάμα πιο γεμάτη από συντριβή όπως ήταν τότε.»
    Όταν  η αναζωπύρωση εξαπλώνεται στην κοινωνία μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν  είναι ασυνήθιστο τα μπαρ να μεταμορφώνεται σε συναθροίσεις προσευχής  δεν είναι  ασυνήθιστο πάρα πολλοί περιβόητοι εγκληματίες  να αλλάζουν και οι δικαστές να μην έχουν υποθέσεις να δικάσουν! Τέτοια είναι η απήχηση μιας ισχυρής, γενικής έκχυσης του Πνεύματος του Θεού. Και αυτό είναι το είδος του αποτελέσματος που μπορούμε να προσδοκούμε σε οποιαδήποτε επερχόμενη μεγάλη κίνηση του Θεού. Πραγματικά, αυτά τα πράγματα είναι αυτά που η Εκκλησία πρέπει να βλέπει σε μεγάλη κλίματα συνεχώς, αλλά προς το παρόν τα «κανάλια» τέτοιας ευλογίας είναι σχεδόν ολοκληρωτικά φραγμένα από την αμαρτία και τον συμβιβασμό μέσα στην Εκκλησία.
Η ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
    Πώς μπορεί κάθε Χριστιανός ξεχωριστά να βοηθήσει στην προετοιμασία του εδάφους  για μία δυναμική κίνηση του Πνεύματος  του Θεού; Πώς μπορούν να βοηθήσουν να κατέβει η αναζωπύρωση; Η απάντηση είναι πράγματι πολύ απλή: Για είναι πραγματικά έτοιμος να παίξεις ένα ρόλο σε οποιαδήποτε νέα κίνηση του Θεού, είναι απαραίτητο να βιώσεις πρώτα ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ στη δική σου ζωή. Αυτή η διαδικασία της «προσωπικής αναζωπύρωσης» περιλαμβάνει εκζήτηση του Θεού με όλη σου την καρδιά,  απαλλάσσοντας τη ζωή σου από κάθε «σύννεφο» που μπορεί να έρθει ανάμεσα σε σένα και τον Θεό (και να Του ζητάς να σου αποκαλύψει με ό,τι θέλει Εκείνος να ασχοληθείς), συντριβή και προσευχή οδυνών (ώστε ο Θεός να εκχύσει από το Πνεύμα Του επάνω σου και να σε γεμίσει με την πίστη Του, την αγάπη Του, τον λόγο Του, το χρίσμα Του, κτλ). Όπως είπε ο Ρόμπερτ Μάρρεϊ ΜακΤσέιν: «Ένας άγιος εργάτης είναι ένα φοβερό όπλο στα χέρια του Θεού.»
    Πριν  αρχίζει οποιαδήποτε αναζωπύρωση, ο Θεός αφιερώνει πολύ χρόνο (συχνά  πολλά χρόνια) εκπαιδεύοντας τους «πρωτοπόρους» Του, προετοιμάζοντάς τους (συχνά σε κάποια απόμερη πνευματική «εξορία») για την ημέρα που το Πνεύμα Του θα εκχυθεί και από την έρημο θα προκαλέσουν έκρηξη πάνω στη σκηνή του κόσμου με ένα μήνυμα που θα διατρυπάει και μια άγια τόλμη που θα ανάψει φωτιά στις καρδιές όλων εκείνων που τους ακούν. Όπως έγραψε ο Φρανκ Μπαρτλμαν για τους πρωτοπόρους της Πεντηκοστής που ήταν συναθροισμένοι για την έκχυση στην οδό Αζούζα: «Κυρίως είχαν καλεστεί και προετοιμάζονταν για χρόνια…
Είχαν καταναλωθεί, δοκιμαστεί και αποδειχθεί… Είχαν βαδίσει με τον Θεό και μάθει από το Πνεύμα Του βαθιά. Αυτοί ήταν πρωτοπόροι, «οι δυνάμεις κρούσης», οι 300 του Γεδεών για να εξαπλώσουν τη φωτιά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ακριβώς όπως οι απόστολοι είχαν προετοιμαστεί από τον Ιησού.» Επίσης παρατήρησε το εξής: «Ένα σώμα πρέπει να προετοιμαστεί με μετάνοια και ταπείνωση για κάθε έκχυση του Πνεύματος.»
    Όπως  έγραψε ο Άρθουρ Μπουθ-Κλιμπορν: «Η παρέα στο ανώγειο, όπου έπεσε  η Πεντηκοστή, είχε πληρώσει γι’  αυτό το μεγαλύτερο τίμημα. Μέσα σ’ αυτό πλησίασαν όσο πιο κοντά γινόταν σ’ Εκείνον που είχε πληρώσει το υπέρτατο τίμημα για να το στείλει. Αντιλαμβανόμαστε ποτέ πραγματικά επαρκώς πόσο πέρα για πέρα χαμένοι σ’ αυτό τον κόσμο, πόσο εντελώς καταφρονημένοι, απορριμένοι και απόβλητοι ήταν εκείνη η παρέα;… Ο Γολγοθάς τους είχε ολοκληρωθεί κι έτσι μία ολοκληρωμένη Πεντηκοστή ήρθε να το ταιριάξει. Το έσχατο θα μοιάσει στο προηγούμενο στην πληρότητα. Επομένως, ίσως ο καθένας μας να πει στον εαυτό του: Ως ο σταυρός Σου, έτσι θα είναι και η Πεντηκοστή Σου.»
    Είναι πεποίθησή μου ότι ο Θεός ακόμα  ψάχνει Χριστιανούς που θα στοιχηθούν με τους «τριακόσιους του Γεδεών» για μία αληθινή αναζωπύρωση: «Και ζήτησα ανάμεσά τους έναν άνδρα, που να ανεγείρει το περίφραγμα, και να σταθεί στη χαλάστρα μπροστά μου υπέρ της γης…» (Ιεζ. 22/κβ’:30) «δεδομένου ότι, τα μάτια τού Κυρίου περιτρέχουν διαμέσου ολόκληρης της γης, για να φανεί δυνατός σε όσους έχουν την καρδιά τους τέλεια προς αυτόν…» (Β’ Χρον. 16/ις:9). Είσαι ΕΣΥ πρόθυμος να γίνεις ένας από εκείνους που «θα σταθούν στη χαλάστρα» ενώπιον του Κυρίου;  Είσαι πρόθυμος να υποφέρεις το όνειδος και την απόρριψη των άλλων καθώς παίρνεις τη θέση σου μ’ Εκείνον; Και είσαι πράγματι πρόθυμος να πληρώσεις το τίμημα, να «πάρεις τον σταυρό σου», όποιο κι αν είναι το κόστος;
Η Γραφή μας λέει ότι ο Ιησούς ήταν «άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας». Είναι μόνο εκείνοι που είναι προετοιμασμένοι και προσεύχονται που θα εμπλακούν μέσα σε μια τέτοια αναζωπύρωση από την αρχή. Και για τους πρωτοπόρους, αυτό θα σημαίνει με πολλούς τρόπους ότι «δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου». Η πιο πιεστική επιθυμία ενός αληθινού πρωτοπόρου θα είναι να ΔΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΟΞΑΣΜΕΝΟ με πιθανό τρόπο. Αυτό ήταν πάντα το πιο αγνό κίνητρο για να επιθυμεί κανείς αναζωπύρωση στην εποχή μου. Και πιστεύω ότι ο Θεός ακόμα ψάχνει εκείνους που θα σταθούν στο κενό ενώπιόν Του γι’ αυτή την παρούσα γενιά. Πες μου, φίλε, μπορείς εσύ να είσαι ένας απ’ αυτούς;
    Είναι ελπίδα μου ότι διαβάζοντας αυτό το κεφάλαιο, οι άνθρωποι θα μπορούν να ξεκαθαρίσουν τη διαφορά ανάμεσα στις αναζωπυρώσεις που είναι αληθινές και εκείνες που είναι ψεύτικες. Η μία είναι επικεντρωμένη γύρω από τον ΣΤΑΥΡΟ και τη ΒΑΘΙΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑ και τον ΑΓΙΑΣΜΟ και τον ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ, καθώς και ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ, ΚΑΘΑΡΙΣΜΟ, και την ΠΛΗΡΩΣΗ με το ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, που είναι το Πνεύμα του «ΑΓΙΑΣΜΟΥ». Η άλλη έχει κέντρο της τις έντονες συγκινήσεις,  ψυχολογικά φαινόμενα και την εκζήτηση «εμπειριών» προς δικό τους όφελος - συχνά με μία εγωιστική διάταξη -  «Ευλόγησέ με, Θεέ», «Δώσε μου πιο πολύ» - αντί από το να επικεντρωθεί στην ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ. Ελπίζω αυτή η διάκριση να γίνεται τώρα όλο και πιο ξεκάθαρη.
πηγη.  http://www.e-jesus.gr/revival-articles/various/277-what-is-real-revival-2