‘‘Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς’’

‘‘Συγχώρεση είναι το άρωμα που το λουλούδι αφήνει στην πτέρνα εκείνου που το συνέθλιψε’’

                                          Mark Twain

Η σκληρή μάχη της Γεσθημανή έχει τελειώσει με απόλυτη επιτυχία. Οι κραυγές, τα δάκρυα και η ένθερμη προσευχή, έχουν τώρα δώσει τη θέση τους στην ουράνια αταραξία και την απόλυτη γαλήνη. 
Εβρ. 5:7 Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη διά την ευλάβειαν αυτού,
Το σκάφος του Ιησού Χριστού για μια ακόμη φορά απέφυγε, χωρίς την παραμικρή απώλεια, τους σκοπέλους και υφάλους του παμπόνηρου εχθρού. 

Από τη στιγμή της σύλληψής του ο Χριστός, υπέμεινε έξι δίκες σκέτη παρωδία. 

Πρώτα τον πήγαν στον Άννα τον πρώην αρχιερέα Ίωαν.18:12-13. 
Ο Άννας, προσωπικότητα με μεγάλη επιρροή, άγνωστο πως, κατάφερε να διατηρήσει τον τίτλο του. 
Αυτός, τον έστειλε στον Καϊάφα, το γαμπρό του και επίσημο αρχιερέα, Μάτθ. 26:57. 
 Τελικά, τον οδήγησαν στο μεγάλο συνέδριο, όπου και τον καταδίκασαν, Λουκ. 22:63-71.

Βέβαια, οι Ιουδαίοι τώρα είχαν ένα τεράστιο πρόβλημα. Δεν μπορούσαν να επιβάλλουν τη θανατική ποινή στον Ιησού, γι’ αυτό και τον έστειλαν στους Ρωμαίους κατακτητές. Πρώτα στον Πιλάτο.

Ο Πόντιος Πιλάτος, ο πραίτορας της Ιουδαίας, Σαμάρειας και Ιδουμαίας, εξπέρ στις μανούβρες και τους πολιτικούς ελιγμούς, προσπάθησε να αποφύγει τη λήψη της απόφασης, στέλνοντάς Τον στον Ηρώδη, Λουκ. 23:6-10, ο οποίος και τελικά, αφού τον περιέπαιξε και τον μεταχειρίστηκε με τραχύτητα, τον επέστρεψε στον Πιλάτο, Λουκ. 23:11-25. 
 Όταν ο Πιλάτος διαπίστωσε ότι με τίποτα δεν μπορούσε να ξεφύγει από την δυσάρεστη θέση στην οποία βρέθηκε, ικανοποίησε το αίτημα του συνεδρίου καταδικάζοντας τον Ιησού σε θάνατο, ‘‘Εὰν τοῦ-τον ἀπολύσῃς, δὲν εἶσαι φίλος του Καίσαρος. Πᾶς ὅστις κάμνει ἑαυτὸν βασιλέα ἀντιλέγει εἰς τὸν Καί-σαρα. Τότε λοιπὸν παρέδωκεν αὐτὸν εἰς αὐτοὺς διὰ νὰ σταυρωθῇ’’, Ιωαν. 19:12,16.

Ο Ιησούς μας τώρα πλέον είναι άγρυπνος, κουρασμένος και άγρια χτυπημένος.

Η μαστίγωση που προηγήθηκε ήταν εμπειρία φοβερά επώδυνη. Φρόντιζαν να δένουν τους κατάδικους σε χαμηλούς πασσάλους ώστε το δέρμα τους να είναι όσο το δυνατόν πιο τεντωμένο. 
Το μαστίγιο, που έπεφτε αλύπητα στα ανθρώπινα σώματα, αποτελείτο από δερμάτινα λουριά, στα άκρα των οποίων ήταν προσεκτικά δεμένα μικρά οστά ή μόλυβδος, μέταλλο εξαιρετικά βαρύ, για ευνόητους λόγους. 
Οι στρατιώτες που επιλέγονταν για τη δουλειά αυτή ήταν ιδιαίτερα γεροδεμένοι και άξεστοι. 
Το μαστίγιο έπεφτε αλύπητα και με φοβερή δύναμη, σημαδεύοντας την πλάτη και ορισμένες φορές, ‘κατά λάθος’, το πρόσωπο. 
Το αίμα έρεε άφθονο και ολόκληρο το σώμα, μα ιδιαίτερα το πρόσωπο, παραμορφωνόταν άγρια.

Κοντά σ’ όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η μεταφορά του σταυρού που ήταν ογκώδης και ιδιαίτερα βαρύς. Ο ανηφορικός δρόμος και η εξαντλητική πορεία λυγίζουν τον Ιησού και οι δυνάμεις Του τον εγκαταλείπουν. Αγγαρεύουν το Σίμωνα τον Κυρηναίο ώστε ο Ιησούς να ξεκουραστεί για λίγο κι έτσι φτάνουν στο Γολγοθά,

‘‘᾽Ενῷ δὲ ἐξήρχοντο, εὗρον ἄνθρωπον Κυρη-ναῖον, ὀνομαζόμενον Σίμωνα· τοῦτον ἠγγάρευσαν διὰ νὰ σηκώσῃ τὸν σταυρὸν αὐτοῦ. Καὶ ὅτε ἦλθον εἰς τόπον λεγόμενον Γολγοθᾶ, ὅστις λέγεται Κρανίου τόπος’’, Ματθ.27:32-33.

Η ενέργεια των στρατιωτών στο επόμενο εδάφιο μάλλον μπορεί να χαρακτηριστεί φιλάνθρωπη, ‘‘ἔδωκαν εἰς αὐτὸν νὰ πίῃ ὄξος μεμιγμένον μετὰ χολῆς’’. Του έδωσαν να πιει ξύδι ανακατεμένο με χολή, ένα είδος φαρμάκου που ανακούφιζε από τον πόνο και προκαλούσε κάποια απώλεια των αισθήσεων.
Ο Κύριος αρνήθηκε να το πιει πιθανότατα γιατί ήθελε να έχει πλήρεις τις αισθήσεις Του. Ήθελε να αντιμετωπίσει με πλήρη πνευματική διαύγεια τους αφόρητους και οδυνηρούς πόνους του σταυρού.

Μια μόνο λέξη, ‘‘σταυρώσαντες’’, Ματθ. 27:35, χρησιμοποιεί ο ευαγγελιστής για να αναφερθεί στην πλέον φρικιαστική Ρωμαϊκή ποινή. Καταδίκαζαν σε σταυρικό θάνατο τους μεγαλύτερους εγκληματίες, κακούργους, φονιάδες και στασιαστές.

Φαντάσου! Με μεγάλα καρφιά και ιδιαίτερη αγριότητα κάρφωναν τους καρπούς των χεριών πάνω στο σταυρό, ώστε τα σώματα να μη γλιστρούν και πέφτουν κάτω από το βάρος. Για ώρες ακίνητος πάνω στο σκληρό σταυρό, ο Κύριος μας, γιατί και η παραμικρή κίνηση προκαλούσε αφόρητους πόνους. Άγρυπνος, πεινασμένος, ακίνητος, και γυμνός, μ’ ένα μόνο μικρό ύφασμα σκεπασμένος, και τα ενοχλητικά έντομα να επικάθονται πάνω στις πληγές Του. Θάνατος αργός και φοβερά επώδυνος.

Μεγάλο το μαρτύριο του Κυρίου μας. Δεν ήταν μόνο η άβυσσος του σωματικού πόνου καθώς και του ψυχικού από την εγκατάλειψη των φίλων Του. Ήταν και η χαιρεκακία των ευεργετημένων από τον ίδιο ανθρώπων, σ’ όλο της το μεγαλείο. Οι αποδοκιμασίες και οι ονειδισμοί, τα άγρια βλέμματα, οι σαρκασμοί και οι ύβρεις που εκτοξεύονται εναντίον Του, μολύνουν τον αέρα που αναπνέει δημιουργώντας μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, Μαρκ.15:29-32.

Κι Εκείνος;

Εκείνος άραγε τι έκανε;

Πως ανταποκρίθηκε στα μάτια των ανθρώπων που ήταν γεμάτα μίσος και φθόνο; Πως αντιμετώπισε τα χείλη που ήταν γεμάτα από βρωμερές βλασφημίες; Τι αντιπαράθεσε στα χέρια που συχνά σηκώθηκαν για να Τον λιθοβολήσουν;

Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔλεγεν, Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασιν τί ποιοῦσιν, Λουκ.23:34.

Ο Ιησούς μας, χρησιμοποίησε τις τελευταίες Του άγιες ανάσες για προσευχή…Οι άλλοι κατάδικοι ανταποκρίνονταν στον επικείμενο θάνατό τους με κατάρες, βρισιές ή ακόμα και παρακάλια. Αυτός που δίδαξε το ‘‘ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς σας, ἀγαθοποιεῖτε ἐκείνους, οἵτινες σᾶς μισοῦσιν, εὐλογεῖτε ἐκείνους, οἵτινες σᾶς καταρῶ-νται, καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ ἐκείνων, οἵτινες σᾶς βλάπτουσιν’’, για μια ακόμη φορά βάζει σε εφαρμογή τα λόγια Του.

Το ‘‘δάσκαλε που δίδασκες και νόμον δεν εκράτεις’’ δεν είχε καμιά θέση στη ζωή του Ιησού, όπως πολύ συχνά φοβάμαι ότι έχει στη δική μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία∙ λίγα γραμμάρια σωστού βίου βαραίνουν περισσότερο από χιλιάδες τόνους κηρυγμάτων.

Θα μάθουμε άραγε να ξεχνάμε;

Θα βιώσουμε επιτέλους το Ευαγγέλιο;

Θα επιλέξουμε τις σπουδαιότερες εντολές, παραμερίζοντας έστω και για λίγο τα του ‘δυόσμου και κύμινου’, τα ασήμαντα δηλαδή και τους τύπους, που καταβροχθίζουν την ουσία; Ματθ.23:23.

Αν ναι, τότε το ‘‘Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς’’ απαιτεί την άμεση και ταχύτατη ανταπόκρισή μας. Ας μάθουμε να συγχωρούμε για να απολαύσουμε κι εμείς το σφουγγάρι της Χάρης του Θεού, που πλημμυρισμένο με το πανάγιο αίμα του Χριστού, καθαρίζει ξανά και ξανά το μουντζουρωμένο και γεμάτο λάθη και καρικατούρες μαυροπίνακα της καρδιάς μας. Αυτός είναι ο μονόδρομος της σωτηρίας μας.

Ο Κ.Κ. σε ηλικία 10 χρονών είχε μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία. Τον απήγαγε κάποιος που μισούσε υπερβολικά την οικογένειά του. Ο απαγωγέας επανειλημμένα τον έκαψε με αναμμένα τσιγάρα και τον χτύπησε πολλές φορές μ’ ένα μαχαίρι. Τελικά τον πυροβόλησε στο κεφάλι και τον εγκατέλειψε μόνο του για να πεθάνει. Ως εκ θαύματος το αγοράκι επέζησε, παρόλο που έχασε την όραση στο ένα του μάτι. Η αστυνομία δεν κατάφερε ποτέ να συλλάβει το δράστη.

Πρόσφατα, 22 χρόνια μετά το συμβάν, ένας άνθρωπος ομολόγησε το συγκεκριμένο έγκλημα. Ο Κ.Κ. πήγε αμέσως να τον επισκεφθεί. Βρήκε το Δ.Μ. έναν εβδομηνταεπτάχρονο πρώην κατάδικο, ασθενικό και τυφλό στο γηροκομείο της πόλης. Ο Κ.Κ. συνέχισε να τον επισκέπτεται διαβάζοντάς του την Αγία Γραφή και ξοδεύοντας χρόνο μαζί του στην προσευχή. Τελικά, οδήγησε τον απαγωγέα του στο Χριστό.

Ο Κ.Κ. έχει να πει το εξής: ‘‘Παρόλο που πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πως μπόρεσα να συγχωρήσω τον απαγωγέα μου, από τη δική μου πλευρά δε θα μπορούσα να μην τον συγχωρήσω. Εάν επέλεγα να τον μισώ όλα αυτά τα χρόνια, ή να ξοδέψω τη ζωή μου αναζητώντας ευκαιρίες για εκδίκηση, τότε δε θα ήμουν ο άνθρωπος που σήμερα είμαι, ο άνθρωπος που η γυναίκα και τα παιδιά μου αγαπούν, ο άνθρωπος που ο Θεός μ’ έχει βοηθήσει να είμαι’’.

Θυμήσου να ξεχνάς!

Απο Κώστα Εμμανουηλίδη