Το τελικό κριτήριο με το οποίο θα κριθεί η κάθε πράξη είναι το κίνητρο της καρδιάς.
Οπως το νερό δεν μπορεί να ανέβει ψηλότερα από την πηγή από την οποία προέρχεται, με τον ίδιο τρόπο και το ηθικό ποιόν μιας πράξης δεν μπορεί ποτέ να είναι ευγενέστερο από το κίνητρο που την ενέπνευσε. Γι’ αυτό το λόγο μια πράξη που βασίστηκε σε πονηρά ελατήρια δεν μπορεί ποτέ να είναι καλή, ακόμα κι αν κάτι καλό προήλθε από αυτήν κατά τα φαινόμενα. Για παράδειγμα, κάθε πράξη που σαν κίνητρό της είχε το θυμό ή τη μοχθηρία, στο τέλος θα αποκαλυφθεί ότι έγινε για λογαριασμό του διαβόλου και ενάντια στη Βασιλεία του Θεού.
Δυστυχώς, η φύση της θρησκευτικής δραστηριότητας είναι τέτοια, ώστε μεγάλο μέρος από αυτήν μπορεί να γίνεται για λόγους όχι αγαθούς, όπως θυμός, ζηλοτυπία, φιλοδοξίες, κενοδοξία και φιλαργυρία. Κάθε τέτοια δραστηριότητα είναι στην ουσία της πονηρή και ως τέτοια θα λογιστεί την ημέρα της Κρίσης.
Στο θέμα αυτό των κινήτρων, όπως και σε τόσα άλλα, οι Φαρισαίοι μάς παρέχουν καθαρά παραδείγματα. Είναι και θα παραμένουν οι πιο ζοφερές θρησκευτικές αποτυχίες που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, όχι επειδή ελάνθαναν σε δογματικά ζητήματα, ούτε επειδή ήταν αμελείς ή χλιαροί ή εξωτερικά ασεβείς και άσωτοι. Το πρόβλημά τους ήταν εξ ολοκλήρου στη φύση των θρησκευτικών τους κινήτρων. Προσευχόντουσαν, αλλά το έκαναν για να ακουστούν από τους ανθρώπους κι έτσι το κίνητρό τους ακύρωνε τις προσευχές τους και καθιστούσε τους ίδιους, όχι απλώς άχρηστους, αλλά και αμαρτωλούς. Έδιναν απλόχερα χρήματα για τη λειτουργία του Ναού, αλλά μερικές φορές το έκαναν για να γλιτώσουν από την υποχρέωση προς τους γονείς τους, και αυτό ήταν αμαρτία. Είναι αλήθεια ότι κατέκριναν την αμαρτία και την στιγμάτιζαν όταν την έβλεπαν στους άλλους, αλλά αυτό το έκαναν με ελατήρια αυτοδικαίωσης και σκληρότητα καρδιάς. Το ίδιο ίσχυε για σχεδόν όλα όσα έκαναν. Οι πράξεις τους είχαν ένα εξωτερικό φαινόμενο αγιότητας και οι ίδιες αυτές πράξεις αν είχαν γίνει με τα σωστά κίνητρα θα ήταν καλές και αξιέπαινες. Ολη η αδυναμία των Φαρισαίων βρισκόταν στη φύση των κινήτρων τους.
Το ότι αυτό δεν είναι κάτι το ασήμαντο, μπορεί να αποδειχτεί από το γεγονός ότι αυτοί οι ‘ορθοτομούντες’ και άμεμπτοι θρησκευτικοί ηγέτες ήταν εκείνοι που, πορευόμενοι μέσα στην τύφλα τους, κατέληξαν να σταυρώσουν τον Κύριο της δόξης δίχως υπόνοια για τη σοβαρότητα του εγκλήματός τους.
Ευσεβείς θρησκευτικές πράξεις που έχουν ταπεινά ελατήρια είναι διπλά κακές και πονηρές, κακές από μόνες τους και κακές επειδή γίνονται στο όνομα του Θεού. Αυτό ισοδυναμεί με το να αμαρτάνει κάποιος στο όνομα του Αναμάρτητου, να ψεύδεται στο όνομα του Αψευδούς και να μισεί στο όνομα Εκείνου που από τη φύση Του είναι Αγάπη.
Οι Χριστιανοί, και ιδιαίτερα όσοι δραστηριοποιούνται σε κάποια διακονία, θα πρέπει συχνά να ερευνούν τις καρδιές τους για να σιγουρεύονται για τα κίνητρά τους. Πολλoί είναι οι ύμνοι που ψάλονται από διάθεση επίδειξης. Πολλά είναι τα κηρύγματα που έχουν σκοπό να καταδείξουν το ταλέντο του ομιλητή.
Πολλές οι εκκλησίες που ιδρύονται ως κόλαφος σε κάποια άλλη εκκλησία. Ακόμα και το ιεραποστολικό έργο μπορεί να μετατραπεί σε ανταγωνισμό, ότι το δικό μας έργο είναι καλύτερο από το άλλο, η η δικιά μας εκκλησία είναι καλήτερη απο την άλλη, και ας είναι αδελφικές εκκλησίες. και η προσπάθεια να κερδηθούν ψυχές στον Χριστό να μετατραπεί σε ένα είδος εμπορικού πολέμου που ικανοποιεί τη σάρκα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Φαρισαίοι ήταν σπουδαίοι ιεραπόστολοι και διάβαιναν θάλασσες και στεριές για να κάνουν έναν προσύλητο.
Ενας καλός τρόπος να αποφύγουμε την παγίδα μιας τέτοιας ‘κούφιας’ θρησκευτικής δραστηριότητας είναι να εμφανιζόμαστε ενώπιον του Θεού κάθε τόσο με τις Γραφές μας ανοιχτές στο 13ο κεφάλαιο της Α΄ Κορινθίους επιστολής. Αυτή η περικοπή, αν και έχει ονομαστεί μια από τις ομορφότερες στο Λόγο του Θεού, απότελεί επίσης και μια από τις πιο δύσκολες σε όλα τα Άγια Κείμενα. Ο Απόστολος παίρνει την υψηλότερη και ακριβότερη υπηρεσία στον Θεό και την χαρακτηρίζει άχρηστη αν δεν κινείται από αγάπη. Χωρίς αγάπη, προφήτες, διδάσκαλοι, κήρυκες, φιλάνθρωποι και μάρτυρες αποδιώχνονται δίχως ανταμοιβή.
Για να συνοψίσουμε, μπορούμε απλά να πούμε ότι ενώπιον του Θεού κρινόμαστε όχι τόσο για ό,τι κάνουμε, αλλά για τους λόγους για τους οποίους το κάνουμε. Οταν εμείς οι Χριστιανοί θα εμφανιστούμε ενώπιον του βήματος για να αποδώσουμε λόγο για τα πεπραγμένα διά του σώματος, αυτό που θα μετρήσει δεν θα είναι τόσο το τι αλλά το γιατί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου