ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙΣ?

Ίσως κι άλλες φορές συνέβηκε να σε πλησιάσουν και να σου μιλήσουν για τον Ιησού Χριστό. Είναι πολύ πιθανό να αντιμετωπίζεις το Πρόσωπο αυτό όπως πολλοί στις μέρες μας, με κάποια παγωνιά ή και τέλεια αδιαφορία. Και τούτο γιατί πίστεψες και συ το μεγάλο ψέμα, πως ο Ιησούς Χριστός ανήκει στο παρελθόν, είναι κάτι το ξεπερασμένο και το άχρηστο στις μέρες μας. Πιστεύεις πως έχουμε προοδεύσει αρκετά εμείς οι άνθρωποι, πως έχουμε στη διάθεσή μας ασύγκριτες δυνατότητες, αξιοζήλευτη γνώση και δύναμη και έτσι φτιαγμένοι δεν χρειαζόμαστε τον Ιησού, δεν έχει χώρο η ζωή μας γι’ Αυτόν. Άλλωστε είναι και θέμα χρόνου. Είναι τόσο δυσεύρετο αυτό το αγαθό σήμερα. Ποιος έχει καιρό να ασχοληθεί…;

Μοιάζουν αληθινά όλα αυτά που σκέφτεσαι. Άλλωστε, αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε τη ζωή και τους ανθρώπους, που στροβιλίζονται με ταχύτητα και θόρυβο τρομακτικό. Συμφωνίες κλείνονται, υποθέσεις, συμβούλια, τηλέφωνα πυρωμένα, περιουσίες ξοδεύονται καθημερινά. Η μέρα κυλάει κατάμεστη από το πρωί. Όνειρα, σχέδια χαράζονται, σκέψεις αυλακώνουν τη ζωή μας, το μυαλό μας τρέχει προς όλες τις κατευθύνσεις. Εναλλακτικές λύσεις, στρατηγικές για να πετύχουμε τους στόχους μας… Δύσκολα βρίσκεις χρόνο για να ασχοληθείς με τον εαυτό σου, με το σπιτικό σου. Έτσι είναι, έχεις δίκιο.

Μα αν καταφέρεις και βγεις για λίγο έξω από τούτο τον κυκεώνα, που λέγεται σύγχρονη ζωή, και παρατηρήσεις τους ανθρώπους, θα διαπιστώσεις πως δεν περπατούν, δεν τρέχουν, όπως νόμιζες, αλλά σέρνονται αλυσοδεμένοι. Θα δεις και τον εαυτό σου εκεί μέσα. Δεν ζουν έτσι οι άνθρωποι επειδή τους αρέσει. Είναι καταδικασμένοι να ζουν έτσι. Η καθημερινότητά τους είναι πάλεμα, δεν είναι απόλαυση. Κυλάει μέσα σε αγωνίες και άγχος, χωρίς χαρά. Τα εμπόριά τους, οι επιδιώξεις τους, τα αιχμηρά τους προβλήματα είναι αλυσίδες που τις σέρνουν ισοβίτικα, χωρίς να μπορούν να απαλλαγούν.

Θα δεις και κάτι άλλο, ίσως πιο τραγικό. Δαπανώνται και ξοδεύουν τη ζωή τους ολόκληρη για να βρουν κάποια ικανοποίηση, να χορτάσουν, να φτάσουν τους στόχους τους. Μα αντί για απόλαυση συναντάς μοναξιά, πίκρα, βουρκωμένα μάτια. Τα δράματα της εποχής μας. Θέλουν να χαρούν, αυτός είναι ο στόχος τους, μα φαντάζει τόσο άπιαστος, τόσο μακρινός. Πες μου, ξέρεις πολλούς να απολαμβάνουν αυτά που κερδίζουν, αυτά που αποχτούν;

Είχαμε αρχίσει την κουβέντα μας για τον Ιησού Χριστό. Το ζωντανό αυτό Πρόσωπο, που ελαφρά και επιπόλαια οι άνθρωποι διέγραψαν από τη ζωή τους σαν άχρηστο και περιττό. Κάτι που ίσως δεν γνωρίζεις είναι πως ο Ιησούς είναι πολύ σύγχρονος, πολύ προσγειωμένος και πραγματικός, όσο δεν φαντάζεσαι. Στις μέρες που έζησε εδώ στη γη μας μίλησε για εμπόριο, για συναλλαγές και για επενδύσεις. Μίλησε για τόκους, για ποσοστά, για κέρδος εμπορικό. Γνώριζε καλά τα τραπεζικά συστήματα της εποχής Του. Μίλησε και για ζημία. Είναι Αυτός που είπε το τόσο δυνατό: «επειδή τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή;» (Ματθαίος ις’ 26).

Θέλω να σου πω, πως είναι ο Ιησούς Χριστός η μόνη και μόνιμη ανάγκη της ζωής σου. Ψάχνεις και αρπάζεις κάθε προσφορά και υπόσχεση για ικανοποίηση σε τούτο τον κόσμο, και αυτό γιατί έχεις κλείσει πεισματικά έξω από τη ζωή σου τον Ιησού. Αυτός είναι η ανάγκη σου, Αυτόν διψά η ψυχή σου. Αυτός είναι η ειρήνη και η γαλήνη που λαχταράς και δεν αγοράζεται με τίποτα σε τούτο τον κόσμο. Αυτός είναι το στήριγμα και η ασφάλεια που αναζητάς απελπισμένα. Αυτό που ο Ιησούς προσφέρει δεν είναι μερικές λύσεις ή κάποιες κατευθυντήριες γραμμές, μα ο ίδιος ο εαυτός Του.

Για να ακουμπήσεις στους ώμους Του το φορτίο της ζωής, που κάθε μέρα γίνεται και πιο σκληρή. Για να έχεις τη σοφία και την αγάπη Του σύμβουλο και οδηγό σου. Για να έχεις το χαμόγελό Του δροσιά στην ξεραΐλα γύρω σου, όταν όλες οι καρδιές των ανθρώπων δίπλα σου σφαλίσουν για σένα. Για να έχεις πλάι σου φίλο πιστό, γεμάτο προσωπική αγάπη για σένα.

Πες μου, δεν αναγνωρίζεις στις παραπάνω γραμμές αυτό που πραγματικά ζητάς στη ζωή σου; Δεν είναι αυτή η βαθιά ανάγκη σου; Γιατί λοιπόν αρνιέσαι να ταπεινωθείς μπροστά Του και να Του ζητήσεις να γίνει Κύριος και Λυτρωτής σου; Γιατί προτιμάς πεσμένος μπρούμυτα στο χώμα να ρουφάς από τα βρώμικα βουρκονέρια, τα πικρά, της αμαρτίας για να σβήσεις τη δίψα σου και αρνιέσαι το νερό το ζωντανό, που θα σε ξεδιψάσει αιώνια; Γιατί «πας όστις πίνει εκ του ύδατος τούτου, θέλει διψήσει πάλιν· όστις όμως πίη εκ του ύδατος το οποίον εγώ θέλω δώσει εις αυτόν, δεν θέλει διψήσει εις τον αιώνα». (Ιωάννης δ’ 13, 14)