Eπέστρεψε στο Χριστό

Η αναζήτηση της ευτυχίας

Ένας Γάλλος φιλόσοφος τελευταία είπε: «Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται σε μανιώδη επιδίωξη ασφάλειας και ευτυχίας». Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου του Harvard είχε πει: «Ο κόσμος ψάχνει για μια πίστη να πιστέψει και για ένα τραγούδι να τραγουδήσει». Ένας εκατομμυριούχος του Τέξας έκανε την εξής διαπίστωση: « Νόμισα πως το χρήμα θα ήταν ικανό να αγοράσει την ευτυχία, αλλά έχω τρομερά απογοητευτεί». Μια φημισμένη ηθοποιός του κινηματογράφου εξέφρασε τη συντριβή της: « Έχω χρήμα, ομορφιά, γοητεία και δημοτικότητα. Θα έπρεπε να είμαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Εν τούτοις είμαι μια άθλια. Γιατί;». Ένας από τους μεγάλους κοινωνικούς ηγέτες της Μ. Βρετανίας εκμυστηρεύτηκε: « Έχω χάσει κάθε επιθυμία να ζω , παρ' όλο που κατέχω κάθε τι που χρειάζεται για να ζήσω. Ποια άραγε είναι η αιτία;». Κάποιος μια μέρα πήγε να επισκεφτεί έναν ψυχίατρο και του είπε: «Γιατρέ είμαι έρημος, απελπισμένος και άθλιος. Μπορείς να με βοηθήσεις;». Ο ψυχίατρος τον συμβούλεψε να πάει σε κάποιο τσίρκο να δει ένα φημισμένο γελωτοποιό, για τον οποίο λεγόταν ότι κατόρθωνε να μεταβάλει σε εύθυμο και το πιο άκεφο. Κι ο άρρωστος απάντησε: « Εγώ είμαι ο γελωτοποιός αυτός». Ένας νεαρός καθηγητής κάποιου κολεγίου ομολόγησε: «Έχω ζήσει πολλές καταστάσεις για να λογίζομαι ήδη γέρος, και νοιώθω πως η ζωή έχει τελειώσει για μένα». Ένας φημισμένος χορευτής κάποτε εξομολογήθηκε: «Ποτέ μου δεν χόρεψα μηχανικά. Αλλά εκείνο που τα χέρια μου αναζητούν ενώ κινούνται, εκείνο για το οποίο τα μάτια μου είναι συνήθως γεμάτα δάκρυα, είναι το μέχρι σήμερα άγνωστο για μένα μυστικό της ειρήνης και της ευτυχίας που τόσο πολύ διψάει η καρδιά μου». Ένας μεγάλος πολιτικός κάποια μέρα μού εμπιστεύθηκε: «Είμαι πια γέρος. Η ζωή έχασε για μένα κάθε της νόημα. Είμαι έτοιμος να κάνω το μοιραίο βήμα του θανάτου προς ένα άγνωστο. Φίλε, μπορείς να μου δώσεις μια αχτίδα έστω ελπίδας;» Ο υλιστικός μας κόσμος βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτηση της πηγής της ευτυχίας! Όσο περισσότερη γνώση αποκτάμε, τόσο λιγότερη σοφία φαινόμαστε να έχουμε. Όσο περισσότερο γινόμαστε οικονομικά αυτάρκεις, τόσο περισσότερες ανάγκες αντιμετωπίζουμε. Όσο πιο πολύ απολαμβάνουμε τις χαρές που προσφέρει η ζωή, τόσο πιο λίγο ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι είμαστε μ' αυτήν. Μοιάζουμε με μια ανήσυχη θάλασσα που βρίσκει που και που λίγη γαλήνη εδώ, λίγη ησυχία εκεί, αλλά τίποτε το μόνιμο και το ικανοποιητικό. Έτσι η αναζήτηση συνεχίζεται! Οι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να σκοτώνουν, να πουν ψέματα, να εξαπατήσουν, να κλέψουν και να ανοίξουν πόλεμο για να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για δύναμη, για απόλαυση, για πλούτο, νομίζοντας πως μόνο έτσι μπορούν να κερδίσουν για τον εαυτό τους ή για τα σύνολά τους ειρήνη, ασφάλεια, ικανοποίηση και ευτυχία. Ωστόσο μια φωνή μέσα μας συνεχώς μας λέει: « Δεν είμαι ακόμα ευχαριστημένος, αναζητώ κάτι άλλο, καλύτερο». Έχουμε μέσα μας ένα μυστηριώδες συναίσθημα που μας υπαγορεύει ότι υπάρχει κάπου μια πηγή, απ΄την οποία πηγάζει η ευτυχία, που ακριβώς έχει ανάγκη η ζωή μας. Και καθησυχάζουμε τον εαυτό μας λέγοντας του συνεχώς πως κάπου, κάποτε θα μάθουμε το μυστικό. Μερικές φορές μάλιστα νοιώθουμε ότι το έχουμε ήδη αποκτήσει, αλλά μετά από λίγο διαπιστώνουμε ότι απατηθήκαμε και μένουμε τότε απογοητευμένοι, απελπισμένοι και δυστυχείς! Η ευτυχία που δίνει αναλλοίωτη αξία στη ζωή δεν είναι η επιπόλαια ευτυχία που στηρίζεται στις περιστάσεις. Είναι η ευτυχία και η χαρά που γεμίζει την ψυχή ακόμα και μέσα απ' τις πιο θλιβερές συνθήκες. Είναι η ευτυχία που μπορεί και να αυξάνει όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και να χαμογελά μέσα από τα δάκρυα. Η ευτυχία για την οποία σκιρτά η ψυχή μας είναι εκείνη που δεν θα ταράσσεται από επιτυχίες ή αποτυχίες και που θα ριζώσει βαθιά μέσα μας δίνοντας μας εσωτερική ανακούφιση, ειρήνη και ευχαρίστηση, άσχετα με το ποια θα είναι τα προβλήματα της εξωτερικής ζωής. Αυτό το είδος της ευτυχίας δεν επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες. Κοντά στο σπίτι μου υπάρχει μια πηγή που αναβλύζει την ίδια ποσότητα νερού σε όλες τις εποχές του έτους. Σωστές πλημμύρες μπορεί να συμβαίνουν γύρω της, όμως αυτή δεν πλουτίζεται. Μια μακρόχρονη, καλοκαιριάτικη ξηρασία μπορεί να έλθει, όμως αυτή δεν λιγοστεύει. Είναι συνεχώς και πάντοτε η ίδια. Τέτοιο είναι το είδος της ευτυχίας που η ψυχή μας διψάει διακαώς. Ο άνθρωπος, εκ φύσεως και εξ ενστίκτου παραμένει ανικανοποίητος χωρίς τουλάχιστον τα εξής τρία πράγματα. Πρώτον, ο άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ' εικόνα Θεού, όμως, είναι ένα χαμένο και έρημο δημιούργημα που περιπλανάται επάνω στη γη, χωρίς να έχει επικοινωνία με τον Δημιουργό Του για την οποία έχει προορισθεί. Το να έχει μια ευρεία γνώση ότι αυτός υπάρχει, αυτό δεν είναι αρκετό. Ο άνθρωπος πρέπει να βεβαιωθεί ότι δεν βρίσκεται μόνος στον κόσμο, και ότι μια περισσότερο από επαρκής Νοημοσύνη και Δύναμη οδηγεί τα πεπρωμένα του. Δεύτερον, ο άνθρωπος βρίσκεται σε σύγχυση και αμηχανία μακριά από την αλήθεια. Έχει ανάγκη της αλήθειας που τα ζώα δεν έχουν, όχι βέβαια της αλήθειας των επιστημονικών γνώσεων αλλά εκείνης περί της υπάρξεώς του: της καταγωγής του, του σκοπού του, των αγώνων του και του μέλλοντος του. Τρίτον, ο άνθρωπος χρειάζεται ειρήνη. Όχι απλώς μια ειρήνη του νου, αλλά μια ειρήνη που να τον διατηρεί ανεπηρέαστο απ' όλους τους ταραχώδεις αγώνες της ζωής και απ' τις ματαιότητες της, μια ειρήνη ψυχής που να συνέχει ολόκληρη την ύπαρξή του, μια ειρήνη που να επικρατεί μέσα στις δοκιμασίες και στα βάρη της ζωής. Οκτώ φορές στους Μακαρισμούς, ο Ιησούς χρησιμοποίησε τη λέξη «Μακάριοι», που μπορεί να αποδοθεί με τη λέξη «Ευτυχισμένοι». Οι πρώτες του λέξεις ήταν «Μακάριοι είσθε» και μετά ακολουθούσε η συνταγή για την απόκτηση της ευτυχίας που υποσχόταν. Ασφαλώς αν υπήρχε κάποιος που κατείχε τη γνήσια ευτυχία και μακαριότητα, αυτός ήταν ο Ιησούς. Γνώριζε το μυστικό της, το οποίο και μας αποκαλύπτει στους Μακαρισμούς. Οι Μακαρισμοί δεν αποτελούν την όλη διδασκαλία του Ιησού, όχι μόνο αλλά ούτε καν την επί του όρους Ομιλία. Ζούμε σ' έναν αιώνα κατά τον οποίο ειλικρινείς άνθρωποι έχουν κάνει το τρομερό λάθος να πιστέψουν ότι ο κύριος ρόλος του Ιησού ήταν εκείνος ενός κοινωνικού μεταρρυθμιστή και ότι Αυτός υπήρξε απλά το υπόδειγμα της ιδεώδους ζωής. Όμως ο Ιησούς ήταν κάτι περισσότερο. Ήταν και είναι ο Σωτήρας που πέθανε για τους αμαρτωλούς, παίρνοντας τα παραπτώματα τους επάνω στο σταυρό. Πέθανε για να σώσει ανθρώπους που παραμόρφωσαν την ιδεώδη ζωή και που είναι τελείως ανίκανοι να την επανορθώσουν, εξαιτίας της ξεπεσμένης τους φύσης. Ακόμη και η πιο σύγχρονη κριτική των αληθειών της Βίβλου έχει συμφωνήσει στο ότι η επί του όρους Ομιλία, επομένως και οι Μακαρισμοί, δεν πρέπει ούτε είναι δυνατό να απομονωθούν από τ' όλο σωτήριο έργο του Κυρίου. Η Παλαιά Διαθήκη προανήγγειλε οτι ο Χριστός που θα ερχόταν θα ήταν πράος, ότι θα μετέβαλε το θρήνο σε χαρά, ότι το φαγητό Του και το ποτό Του θα ήταν η δικαιοσύνη, για την οποία θα παρέδιδε τον εαυτό του σε θάνατο. Μπορούμε δε να πούμε πως στην πραγματικότητα, ο Ιησούς Χριστός είναι το υπόδειγμα του τέλειου ανθρώπου τον οποίο οι Μακαρισμοί απεικονίζουν. Μόνο Αυτός, στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, έζησε σε πληρότητα όσα μας λέει περί ευτυχισμένης και μακάριας ζωής. Ότι μας λέει, μας το λέει σαν Σωτήρας που μας έχει λυτρώσει και που καλεί όλους όσοι ειλικρινά θα ήθελαν να ακολουθήσουν τα βήματα Του. Το μήνυμα που έφερε ο Χριστός επάνω στη γη ήταν ένα μήνυμα επαναστατικό αλλά και εύκολο για να το καταλάβει ο καθένας. Τα λόγια του ήταν απλά μεν, αλλά και βαθιά. Αναστάτωναν κυριολεκτικά τους ανθρώπους. Προκαλούσαν δε είτε ευμενή από μέρους τους αποδοχή, είτε τη βίαιη άρνηση τους. Εκείνοι που τον άκουγαν, ποτέ μετά δεν παρέμεναν οι ίδιοι, αλλά γινόντουσαν σταθερά καλύτεροι ή χειρότεροι. Είτε τον αγαπούσαν και τον ακολουθούσαν, είτε τον αποστρέφονταν με θυμό και αγανάκτηση. Υπήρχε κάποια μυστηριώδης δύναμη στο Ευαγγέλιό του που παρακινούσε τους ανθρώπους να πάρουν μια αποφασιστική θέση απέναντί Του. Κρατούσε τη θέση « όστις δεν είναι μετ' εμού είναι εναντίον μου». Οι άνθρωποι που Τον ακολούθησαν υπήρξαν με τη ζωή τους και τα έργα τους μοναδικοί στη γενιά τους. Ανέτρεψαν τον κόσμο όλο, εξαιτίας της στροφής που έκανε η καρδιά τους προς Αυτόν. Ο κόσμος ποτέ πια δεν υπήρξε πάλι ο ίδιος. Η ιστορία πήρε μια οριστική στροφή προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι άρχισαν να συμπεριφέρονται ο ένας προς τον άλλο με ανθρωπισμό. Αξιοπρέπεια, λεπτότητα και τιμή ακολούθησε στο άνοιγμα της μεγάλης αυτής ιστορικής περιόδου. Τέχνη, μουσική και επιστήμη ξεπήδησαν απ' την καινούρια αυτή ερμηνεία του νοήματος της ζωής και προχώρησαν με αλματώδη βήματα προόδου και ανάπτυξης. Ο άνθρωπος επιτέλους άρχισε να ξαναπαίρνει την «εικόνα του Θεού», στην οποία είχε δημιουργηθεί. Οι κοινωνίες των ανθρώπων άρχισαν να νιώθουν τη δύναμη της χριστιανικής επίδρασης. Αδικία, απανθρωπιά και μισαλλοδοξία εκτοπίζονταν μπρος στο παλιρροϊκό ρεύμα της πνευματικής δύναμης που εξαπέλυσε ο Χριστός. Έχουν κυλήσει πολλοί αιώνες από τότε που ξεκίνησε το πρώτο κύμα πνευματικής ζωής. Το ρεύμα του χριστιανισμού ρέει αδιάκοπα έκτοτε, πολλές φορές βέβαια με παλίρροιες, αλλά τις περισσότερες με αμπώτιδες. Διάφοροι παραπόταμοι - ανθρώπινα κατασκευάσματα - έχουν κατά καιρούς τρέξει μέσα σ' αυτό, μολύνοντας και νοθεύοντάς το. Θεϊσμός, Πανθεϊσμός και αργότερα Ουμανισμός και Φυσιοκρατία έχουν επίσης τρέξει, σαν βορβορώδη ρυάκια μέσα στο κύριο ρεύμα της Χριστιανικής σκέψης, έτσι που ο κόσμος δυσκολεύεται πολλές φορές να ξεχωρίσει το πραγματικό πνεύμα από το νόθο. Η γενιά μας είναι πλούσια σε γνώση και σε χριστιανική ορολογία, αλλά είναι ρακένδυτη σε πρακτική εφαρμογή των αρχών του Χριστού και της διδασκαλίας Του. Γι' αυτό και η μέγιστη μας ανάγκη σήμερα δεν είναι περισσότερος Χριστιανικός κόσμος, αλλά περισσότερο γνήσιοι Χριστιανοί. Ο κόσμος μπορεί να ελέγξει τον Χριστιανισμό, σαν ένα ίδρυμα, αλλά δεν έχει να προβάλει κανένα επιχείρημα εναντίον του ανθρώπου, ο οποίος δια του Πνεύματος του Θεού περπατάει στα ίχνη της ζωής του Χριστού. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι μια ζωντανή αντίθεση στον εγωισμό, τον ορθολογισμό και τον υλισμό, που χαρακτηρίζουν τις ημέρες μας. Είναι καιρός να ανατρέξουμε στην πηγή και να διαπιστώσουμε εκ νέου κατά πόσο είναι ανόθευτο το ποτάμι της σωτηρίας. Ο Ιησούς, στη γυναίκα δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ, είχε πει: «Όποιος πιει από το νερό που εγώ θα του δώσω, δε θα διψάσει πια ποτέ». Αυτή η αμαρτωλή, πλανημένη γυναίκα ήταν το σύμβολο όλης της ανθρωπότητας. Οι πόθοι της ήταν και οι δικοί μας πόθοι! Η κραυγή της καρδιάς της ήταν και η δική μας κραυγή! Η πλάνη της ήταν και η δική μας! Η αμαρτία της ήταν και η δική μας! Αλλά κι ο Σωτήρας της μπορεί να γίνει και δικός μας Σωτήρας! Η συγχώρησή της μπορεί να γίνει και δική μας συγχώρηση! Η χαρά της μπορεί να γίνει και δική μας χαρά... Άνοιξε την καρδιά σου στον Χριστό, παραχώρησε τη θέλησή σου, σε Αυτόν. Τότε θ' αρχίσεις να ζεις την αληθινή ζωή, θα βρεις την ικανοποίηση και τη χαρά που εξουδετερώνουν τη ματαιότητα και την κούραση της καθημερινής πορείας και θ' ανακαλύψεις το μυστικό της αληθινής ευτυχίας. Billy Graham πηγη. cbc