| | |
|
Ο Δαβίδ προφήτευσε το θάνατο Του σε περισσότερους από έναν προφητικούς Ψαλμούς. Ο Ησαΐας αφιέρωσε ολόκληρα κεφάλαια που περιγράφουν τις λεπτομέρειες του θανάτου Του. Ο Ιησούς Χριστός είπε ότι είχε εξουσία να βάλει και να πάρει τη ζωή Του. «Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων» (Ιωάν. Ι 11). Και πάλι είπε: «Ούτω πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν» (Ιωάν. γ' 14-15). Ο Ιησούς Χριστός είχε αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο του σταυρού από τα βάθη της αιωνιότητας. Σ' όλους τους αιώνες που προηγήθηκαν από τη γέννηση Του, γνώριζε ότι πλησιάζει η μέρα του θανάτου Του. Όταν γεννήθηκε από την παρθένο Μαριάμ, η σκιά του σταυρού απλώθηκε επάνω Του. Είχε γίνει άνθρωπος για να μπορέσει να πεθάνει. Από τη φάτνη μέχρι το σταυρό, ο σκοπός Του ήταν να πεθάνει. Υπέφερε όσο κανένας ποτέ . Η νυχτερινή αγρύπνια της Γεθσημανή φωτισμένη με τις αναμμένες λαμπάδες, το φίλημα του προδότη, η σύλληψη, η δίκη μπροστά στον αρχιερέα, το πραιτώριο, η αποστολή Του στον Ηρώδη, η βάναυση μεταχείριση από τους αγροίκους στρατιώτες του Ηρώδη, οι δραματικές σκηνές όταν ο Πιλάτος επιχειρούσε να Τον σώσει ενώ οι ιερείς και ο όχλος φώναζαν ζητώντας το αίμα Του, οι μαστιγώσεις, τα πλήθη που ούρλιαζαν, η πορεία από την Ιερουσαλήμ στο Γολγοθά, τα καρφιά στα χέρια Του και στα πόδια Του, το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι Του, οι ειρωνείες και οι εμπαιγμοί των δύο ληστών , των αρχιερέων, των γραμματέων και των αρχόντων.. Όλα αυτά υπήρξαν μοναδικά παθήματα που πέρασε ο Γιος του Θεού για μας. Με ρωτούν πολλές φορές γιατί πέθανε ο Χριστός τόσο γρήγορα, μέσα σε λίγες ώρες πάνω στο σταυρό, ενώ άλλοι κατάδικοι έμεναν σε αγωνία πάνω στο σταυρό δύο και τρεις μέρες. Όταν έφτασε στο Γολγοθά ήταν εξασθενημένος και εξαντλημένος. Είχε μαστιγωθεί και ήταν φυσικά χωρίς αντοχή. ' Ομως όταν ο Χριστός πέθανε, πέθανε θεληματικά. Εκεί κρεμόταν εγκαταλειμμένος μεταξύ γης και ουρανού. Το αίμα έτρεχε πάνω στο πρόσωπο Του. Είχαν φτύσει στο πρόσωπο Του και τα φτύσματα των εξαγριωμένων ανθρώπων κυλούσαν πάνω Του. Δεν έβγαλε παράπονο ούτε παρακάλια παρά είπε απλά μια λέξη με την οποία μας έδωσε να καταλάβουμε ένα ελάχιστο μέρος της τρομερής φυσικής αγωνίας .Φώναξε: «Διψώ». Το αίμα χύθηκε άφθονο.. Ο Θεός ζητά το θάνατο είτε του αμαρτωλού, είτε του αντικαταστάτη Του. Ο Χριστός ο αντικαταστάτης! Δώδεκα λεγεώνες αγγέλων, πετούσαν πάνω από τον κόσμο με γυμνά ξίφη. Αρκούσε ένα βλέμμα από την άγια μορφή Του για να σαρώσουν τα οργισμένα και μαινόμενα πλήθη, να τα εξαποστείλουν στην κόλαση. Δεν Τον κρατούσαν πάνω στο σταυρό τα καρφιά. Τον συγκρατούσαν σφιχτότερα από όλα τα καρφιά που ήταν δυνατό να κατασκευάσουν οι άνθρωποι, τα σχοινιά της αγάπης. «Αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς διότι, ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών» (Ρωμ. ε' 8).
Για σας! Για μένα! Τις αμαρτίες μας βάσταξε στο σώμα Του πάνω στο ξύλο. Όπως είπε κάποιος: «Κοίταξε Τον πάνω στο σταυρό να λυγίζει το Αγιο κεφάλι, και να συγκεντρώνει μέσα στην καρδιά Του σ' αυτή την τρομερή εγκατάλειψη του χωρισμού από το Θεό, την υπόθεση της ταχτοποίησης της αμαρτίας του κόσμου και κοίταξε πώς από την αποδοχή της ταχτοποίησης της αμαρτίας, δημιουργεί εκείνο που δε ζητά για τον Εαυτό Του αλλά για κείνους των οποίων τη θέση πήρε πάνω στο σταυρό. Ενώ στεκόμαστε συντριμμένοι απέναντι στα πάθη Του και αισθανόμαστε την ανικανότητά μας να αντιληφθούμε ή να εξηγήσουμε όσα υποφέρει, και ενώ ένα μεγάλο συναίσθημα δύναμης και μεγαλείου μας κατέχει, ας ακούσουμε την επομένη λέξη που βγαίνει από τα χείλη Του: «Τετέλεσται». Αλλά τα φυσικά παθήματα του Ιησού Χριστού δεν ήταν τα πιο τρομερά Του παθήματα. Πριν από Αυτόν πολλοί άνθρωποι είχαν πεθάνει, και πολλοί αναδείχθηκαν μάρτυρες. Τα πιο φοβερά παθήματα του Ιησού Χριστού ήταν τα ηθικά, τα ψυχικά παθήματα. Είχε φτάσει στο τέρμα του αγώνα Του εναντίον της αμαρτίας και είχε δοκιμάσει την πιο βαθιά από τις θλίψεις όταν ο Θεός απέστρεψε το πρόσωπο Του απ' Αυτόν, πράγμα που Τον έκανε να φωνάξει: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» Ο Χριστός πρόφερε αυτά τα λόγια εγκαταλειμμένος σ' αυτήν την πιο κρίσιμη ώρα της ιστορίας του ανθρώπινου γένους! Ένα φως έλαμψε για να μας δώσει μια ιδέα για όλα εκείνα που Εκείνος υπέφερε, αλλ' αυτό το φως ήταν τόσο θαυμαστό ώστε κάποιος διάσημος Χριστιανός λέει ότι κανείς δεν μπορούσε να το ατενίσει. Τα λόγια εκείνα βγήκαν από το στόμα του Χριστού για να διδαχτεί ο άνθρωπος πόσα πολλά υπάρχουν που δεν έχει την ικανότητα να γνωρίσει. Εκείνος που δεν γνώρισε αμαρτία, έγινε για μας αμαρτία για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη του Θεού μέσω Αυτού. Ο Χριστός έγινε αμαρτία πάνω στο σταυρό και εγκαταλείφθηκε από το Θεό. Και επειδή δεν γνώρισε αμαρτία, υπάρχει μια αξία στην ποινή με την οποία τιμωρήθηκε που ξεπερνά κάθε αντίληψη, γιατί η ποινή αυτή δεν αρμόζει σ ' Αυτόν. Αλλά εάν με το να σηκώσει την αμαρτία στο ίδιο Του το σώμα, δημιούργησε μια αξία που δεν προοριζόταν γι' Αυτόν, τότε για ποιους δημιουργήθηκε αυτή η αξία; Ο άνθρωπος δε θα γνωρίσει ποτέ, με ποιο τρόπο έγινε τούτο μέσα στα βάθη του σκότους. Ένα μόνο πράγμα γνωρίζω - ότι Αυτός φορτώθηκε τις αμαρτίες μου στο σώμα Του πάνω στο ξύλο. Πήρε τη δική μου θέση. Οι πόνοι του άδη που ήταν η μερίδα μου, συσσωρεύτηκαν πάνω Του και τώρα μπορώ να πάω στον ουρανό και να απολαύσω ό,τι δεν είναι κτήμα μου. Αυτός έχει κάθε λόγο να το δικαιούται. 'Ολοι οι τύποι, οι θυσίες, οι σκιές και τα σύμβολα της Παλαιάς Διαθήκης εκπληρώθηκαν τότε. Οι ιερείς δεν ήταν πια υποχρεωμένοι να μπαίνουν μια φορά το χρόνο στα Αγια των Αγίων. Η θυσία του Χριστού έγινε για να πληρώσει την ποινή της δικής μας αμαρτίας, να πληρώσει τα λύτρα, να μας συμφιλιώσει με τον Πατέρα «και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι μετά δε τούτο κρίσις, ούτω και ο Χριστός προσεφέρθη άπαξ δια να σήκωση τας αμαρτίας πολλών» (Εβρ. θ' 27-28). Τώρα που έχει μπει το θεμέλιο της απολύτρωσης, εκείνο που έχει να κάνει ο ένοχος αμαρτωλός είναι να πιστέψει στον Υιό και έτσι μπορεί να έχει ειρήνη με το Θεό. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκεν τον Υιόν Αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. γ' 16).
Στο σταυρό του Χριστού βλέπω τρία πράγματα. Πρώτο, μία περιγραφή του βάθους της αμαρτίας των ανθρώπων. Μη κακίζετε τους ανθρώπους της εποχής εκείνης επειδή ύψωσαν το Χριστό επάνω στο σταυρό. Εσείς και εγώ είμαστε ένοχοι για τούτο. Δεν ήταν ο λαός ή οι Ρωμαίοι στρατιώτες εκείνοι που Τον κάρφωσαν πάνω στο σταυρό, ήταν οι αμαρτίες σας και οι αμαρτίες μου εκείνες που κατέστησαν αναγκαίο για το Χριστό να υποστεί θεληματικά αυτόν το θάνατο. Δεύτερο, στο σταυρό του Χριστού βλέπω την καταπληκτική αγάπη του Θεού. Εάν υπάρξει ποτέ περίπτωση να αμφιβάλετε για την αγάπη του Θεού, ρίξτε ένα παρατεταμένο και βαθύ βλέμμα στο σταυρό γιατί εκεί θα βρείτε την έκφραση της αγάπης του Θεού. Τρίτο, στο σταυρό του Χριστού υπάρχει ο μοναδικός δρόμος για τη σωτηρία. Ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια και η ζωή. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι' εμού» (Ιωάν. ιδ' 6). Δεν υπάρχει δυνατότητα να σωθείτε απ' την αμαρτία και την κόλαση, παρά μόνο εάν συνταυτιστείτε με το Χριστό πάνω στο σταυρό. Αν υπήρχε κάποιος άλλος τρόπος για να σας σώσει, Αυτός θα τον έβρισκε. Αν κάποια πνευματική αναμόρφωση ή η ηθική ζωή μπορούσε να μας σώσει, ποτέ δεν θα πέθαινε ο Ιησούς Χριστός. Ένας αντικαταστάτης έπρεπε να πάρει τη θέση σας. Οι άνθρωποι δε θέλουν να ακούν γι' αυτό, γιατί προσβάλλει την υπερηφάνεια τους. Ταπεινώνει εντελώς το εγώ. Πολλοί άνθρωποι λένε: «Δεν μπορώ να σωθώ όταν ζω σύμφωνα με το Χρυσό Κανόνα; ή όταν ακολουθώ τις εντολές του Χριστού; ή όταν ζω την ηθική ζωή που δίδαξε ο Χριστός;» Και αν ακόμα μπορούσατε να σωθείτε ζώντας τη ζωή που υπέδειξε ο Χριστός, και τότε ακόμα θα είσασταν ένας αμαρτωλός ή μια αμαρτωλή. Και τότε ακόμα θα αποτυγχάνατε γιατί κανένας ποτέ δεν έζησε τη ζωή που υπέδειξε ο Χριστός, από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρις ότου πέθανε. Έχετε αποτύχει και είστε παραβάτης. Έχετε παρακούσει και έχετε αμαρτήσει. Τι πρόκειται λοιπόν να κάνετε με τις αμαρτίες αυτές; Ένα μόνο πράγμα έχετε να κάνετε και τούτο είναι να φέρετε τις αμαρτίες σας στο σταυρό και κει να βρείτε συγχώρηση. Πριν από πολλά χρόνια ο βασιλιάς Κάρολος ο Ε' δανείστηκε ένα μεγάλο ποσό χρημάτων από έναν έμπορο στην Αμβέρσα. Το γραμμάτιο έληξε, αλλ' ο βασιλιάς είχε φτωχέψει και δεν μπορούσε να πληρώσει. Ο έμπορος τότε έκανε ένα μεγάλο συμπόσιο για να τιμήσει το βασιλιά. Όταν κάθισαν όλοι οι προσκαλεσμένοι και τα φαγητά είχαν σερβιριστεί μπροστά τους, ο έμπορος είχε τοποθετήσει στο τραπέζι μια μεγάλη λεκάνη μπροστά του και μέσα σ' αυτήν ήταν αναμμένη φωτιά. Τότε, παίρνοντας από την τσέπη του το γραμμάτιο, το έβαλε μέσα στις φλόγες μέχρις ότου κάηκε και έγινε στάχτη. Ο βασιλιάς αγκάλιασε τότε τον ευεργέτη του και έκλαψε. Με τον ίδιο τρόπο και μεις είμαστε οφειλέτες στο Θεό. Το χρέος μας ήταν ληξιπρόθεσμο, αλλά δεν μπορούσαμε να το πληρώσουμε. Πριν δύο χιλιάδες χρόνια ο Θεός προσκάλεσε τον κόσμο στο δείπνο του Ευαγγελίου και κει έριξε τις αμαρτίες σας και τις αμαρτίες μου μέσα σης φλόγες της αγωνίας του σταυρού, μέχρι που εξαφανίστηκε και το τελευταίο ίχνος της ενοχής μας.
| ||||
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου