...ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΑΙ !
"...ἕως πότε κύριε ἐπιλήσῃ μου εἰς τέλος ἕως πότε ἀποστρέψεις τὸ πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ
ἕως τίνος θήσομαι βουλὰς ἐν ψυχῇ μου ὀδύνας ἐν καρδίᾳ μου ἡμέρας ἕως πότε ὑψωθήσεται ὁ ἐχθρός μου ἐπ' ἐμέ ἐπίβλεψον εἰσάκουσόν μου κύριε ὁ θεός μου φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον μήποτε εἴπῃ ὁ ἐχθρός μου ἴσχυσα πρὸς αὐτόν οἱ θλίβοντές με ἀγαλλιάσονται ἐὰν σαλευθῶ
ἐγὼ δὲ ἐπὶ τῷ ἐλέει σου ἤλπισα ἀγαλλιάσεται ἡ καρδία μου ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου ᾄσω τῷ κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαντί με καὶ ψαλῶ τῷ ὀνόματι κυρίου τοῦ ὑψίστου"(ΨΑΛ.13:2).
«Έως πότε, Κύριε, θέλεις με λησμονεί διαπαντός; έως πότε θέλεις κρύπτει το πρόσωπόν σου απ' εμού;
Έως πότε θέλω έχει βουλάς εν τη ψυχή μου, οδύνας καθ' ημέραν εν τη καρδία μου· έως πότε θέλει υψόνεσθαι ο εχθρός μου επ' εμέ;
Επίβλεψον· εισάκουσόν μου, Κύριε ο Θεός μου· φώτισον τους οφθαλμούς μου, μήποτε υπνώσω τον ύπνον του θανάτου·
Μήποτε είπη ο εχθρός μου, Υπερίσχυσα κατ' αυτού, και οι θλίβοντές με αγαλλιασθώσιν, εάν σαλευθώ. Αλλ' εγώ ήλπισα επί το έλεός σου· η καρδία μου θέλει αγάλλεσθαι εις την σωτηρίαν σου. Θέλω ψάλλει εις τον Κύριον, διότι με αντήμειψε".
ἕως τίνος θήσομαι βουλὰς ἐν ψυχῇ μου ὀδύνας ἐν καρδίᾳ μου ἡμέρας ἕως πότε ὑψωθήσεται ὁ ἐχθρός μου ἐπ' ἐμέ ἐπίβλεψον εἰσάκουσόν μου κύριε ὁ θεός μου φώτισον τοὺς ὀφθαλμούς μου μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον μήποτε εἴπῃ ὁ ἐχθρός μου ἴσχυσα πρὸς αὐτόν οἱ θλίβοντές με ἀγαλλιάσονται ἐὰν σαλευθῶ
ἐγὼ δὲ ἐπὶ τῷ ἐλέει σου ἤλπισα ἀγαλλιάσεται ἡ καρδία μου ἐπὶ τῷ σωτηρίῳ σου ᾄσω τῷ κυρίῳ τῷ εὐεργετήσαντί με καὶ ψαλῶ τῷ ὀνόματι κυρίου τοῦ ὑψίστου"(ΨΑΛ.13:2).
«Έως πότε, Κύριε, θέλεις με λησμονεί διαπαντός; έως πότε θέλεις κρύπτει το πρόσωπόν σου απ' εμού;
Έως πότε θέλω έχει βουλάς εν τη ψυχή μου, οδύνας καθ' ημέραν εν τη καρδία μου· έως πότε θέλει υψόνεσθαι ο εχθρός μου επ' εμέ;
Επίβλεψον· εισάκουσόν μου, Κύριε ο Θεός μου· φώτισον τους οφθαλμούς μου, μήποτε υπνώσω τον ύπνον του θανάτου·
Μήποτε είπη ο εχθρός μου, Υπερίσχυσα κατ' αυτού, και οι θλίβοντές με αγαλλιασθώσιν, εάν σαλευθώ. Αλλ' εγώ ήλπισα επί το έλεός σου· η καρδία μου θέλει αγάλλεσθαι εις την σωτηρίαν σου. Θέλω ψάλλει εις τον Κύριον, διότι με αντήμειψε".
Όπως αντιλαμβάνεσθε η προσευχή είναι μία σκληρή μάχη του προσευχομένου με τον ίδιο του τον εαυτό, ο οποίος κατακλύζεται άπο μαύρες σκέψεις και ψεύτικες εισηγήσεις,που στόχο έχουν να τον απογοητεύσουν ανατρέποντας του την πίστη, ώστε να τον πείσουν να σταματήσει την προσευχή ή να μην πάει καν να προσευχηθεί.Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με ένα σμήνος κακών λογισμών που προσβάλουν τον εσωτερικό άνθρωπο και τους οποίους πρέπει να αναχαιτήσουμε με την χάρη του Θεού.
Το πρόβλημα ξεκινά από την στιγμή που ο άνθρωπος δεν αισθάνεται τίποτε στην προσευχή, νιώθει ξερός, ότι ο Θεός δεν ασχολείται μαζί του, ότι δεν τον ακούει καν.
Θεωρεί ότι ο Θεός τον λησμόνησε,ότι του κρύβει το πρόσωπο Του και τον αφήνει να βουλιάζει στην αμφιβολία, προκαλώντας του αβάσταχτο πόνο στην ψυχή.
Όταν ο άνθρωπος έχει πλάσει στο μυαλό του ένα "καλούπι" σχετικά με τον τρόπο που επισκέφτεται ο Θεός ή ένα συγκεκριμένο σημείο βάση του οποίου θα αναγνωρίζουμε ότι όντως παρίσταται, τότε μοιραία οδηγούμαστε σε αδιέξοδο.Και τούτο διότι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ο Θεός υπερβαίνει τις αισθήσεις και είναι πάνω από κάθε νοητική διέργασια.Έπειδή στο παρελθόν έκανε κάποιες επισκέψεις με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο ικανοποιώντας τις αισθήσεις (όραση, ακοή,ρίγη στη ραχοκοκκαλιά)- μέσα στην απύθμενη αγαθότητα Του και συγκατανεύοντας στην νηπιότητα μας - τούτο δεν σημαίνει ότι δεν έχει άλλους τρόπους.Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η χάρη Του είναι πολυειδής.
Αυτό που προσπαθεί να επιτύχει ο Θεός στον προσευχόμενο μέσα από την φαινομενική απουσία Του, είναι να τον αναβαθμίσει οδηγώντας τον σε άλλα μονοπάτια που δεν ανιχνεύονται δια γυμνού οφθαλμού.Επιδιώκει να τον κοσμήσει με μία νέα ορθή κατανόηση των πνευματικών που δεν θα στηρίζεται στα ορατά ή στα ακουώμενα,ώστε να έχει έναν μόνιμα ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας μαζί του!
Μετά από αρκετό πόνο ψυχής ο ψαλμωδός συνειδητοποιεί ότι κάτι κρύβεται πίσω από όλα αυτά και πως είναι αδύνατον ο Αγαθός να εγκαταλείψει τον τεθλιμμένο που τον εκζητά. Τότε ζητά να τον φωτίσει ώστε να καταλάβει που οδηγεί τα πράγματα Εκείνος.
Το αποτέλεσμα μετά από όλα αυτά είναι θαυμαστό "θέλω ψάλλει εις τον Κύριον, διότι με αντήμειψε"!
Ενδιαφέρουσα όμως είναι η άποψη του Φρανσουά Φενελόν, ό οποίος λέει ότι:
«Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν προσεύχονται πραγματικά, όταν σταματήσουν να νιώθουν κάποια συγκεκριμένη ευχαρίστηση κατά τη διάρκεια της προσευχής. Αλλά αν σκεφτούν ότι η τέλεια προσευχή είναι συνώνυμη με την αγάπη που οφείλουμε στο Θεό, θα σταματήσουν να πλανώνται. Η προσευχή λοιπόν δεν είναι τα ηδονικά αισθήματα, η διέγερση της φαντασίας, ο φωτισμός του νου από θείες αποκαλύψεις, ή κάποια αισθήματα παρηγοριάς. Όλα αυτά είναι εξωτερικά δώρα από το χέρι Του. Όταν αυτά εκλείψουν, μένει η αγνή αγάπη, γιατί η ψυχή προσκολλάται απ’ευθείας στο Θεό, και όχι στα δώρα Του. Αυτή είναι η αγάπη της γυμνής πίστης, που είναι συγχρόνως ο θάνατος της σάρκας, γιατί της αφαιρεί κάθε στήριγμα. Όταν είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι τα πάντα έχουν χαθεί, αυτή ακριβώς η πεποίθηση αποτελεί ένδειξη ότι τα πάντα κερδήθηκαν. Η αγνή αγάπη βρίσκεται στη θέληση. Δεν είναι συναισθηματική αγάπη, γιατί η φαντασία δεν παίζει κανένα ρόλο σ’αυτή. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αγαπάει χωρίς να νιώθει, όπως η πίστη πιστεύει χωρίς να βλέπει. Δε χρειάζεται να φοβόμαστε πως αυτή η αγάπη είναι κάτι φανταστικό: τίποτα δεν είναι λιγώτερο φανταστικό από μιά θέληση αποχωρισμένη από τη φαντασία. Όσο πιό πνευματικές γίνονται οι λειτουργίες του νου μας, τόσο περισσότερο πλησιάζουν την πραγματικότητα, και την τελειότητα που απαιτεί από μας ο Θεός.»
Σε ανάλογο μήκος κύματος εκπέμπει και ο Μάϊστερ Έκχαρτ, ο οποίος λέει ότι " αν θέλετε αληθινά να Τον γνωρίσετε πρέπει να εγκαταλείψετε το πλήθος και να επιστρέψετε στην πηγή και στα θεμέλια της προέλευσης σας.Όλες οι δυνάμεις της ψυχής και όλα τα έργα τους, αυτά είναι το πλήθος. Η μνήμη, η αντίληψη και η βούληση σας παρεκτρέπουν, γι' αυτό πρέπει να τα εγκαταλείψετε, όπως επίσης την μέσω των αισθήσεων κατανόηση, τη φαντασία ή οτιδήποτε άλλο το οποίο ζητάτε να γευτείτε. Μόνο έτσι μπορείτε να βιώσετε αυτή την ένωση - πιστέψτε με! ΕΚΕΙΝΟΣ δεν βρέθηκε ποτέ ανάμεσα σε συγγενεις και φίλους, αλλά βρισκόταν εκεί που έχανε τον εαυτό του".
πηγη. ανωθεν σοφια
Το πρόβλημα ξεκινά από την στιγμή που ο άνθρωπος δεν αισθάνεται τίποτε στην προσευχή, νιώθει ξερός, ότι ο Θεός δεν ασχολείται μαζί του, ότι δεν τον ακούει καν.
Θεωρεί ότι ο Θεός τον λησμόνησε,ότι του κρύβει το πρόσωπο Του και τον αφήνει να βουλιάζει στην αμφιβολία, προκαλώντας του αβάσταχτο πόνο στην ψυχή.
Όταν ο άνθρωπος έχει πλάσει στο μυαλό του ένα "καλούπι" σχετικά με τον τρόπο που επισκέφτεται ο Θεός ή ένα συγκεκριμένο σημείο βάση του οποίου θα αναγνωρίζουμε ότι όντως παρίσταται, τότε μοιραία οδηγούμαστε σε αδιέξοδο.Και τούτο διότι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ο Θεός υπερβαίνει τις αισθήσεις και είναι πάνω από κάθε νοητική διέργασια.Έπειδή στο παρελθόν έκανε κάποιες επισκέψεις με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο ικανοποιώντας τις αισθήσεις (όραση, ακοή,ρίγη στη ραχοκοκκαλιά)- μέσα στην απύθμενη αγαθότητα Του και συγκατανεύοντας στην νηπιότητα μας - τούτο δεν σημαίνει ότι δεν έχει άλλους τρόπους.Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η χάρη Του είναι πολυειδής.
Αυτό που προσπαθεί να επιτύχει ο Θεός στον προσευχόμενο μέσα από την φαινομενική απουσία Του, είναι να τον αναβαθμίσει οδηγώντας τον σε άλλα μονοπάτια που δεν ανιχνεύονται δια γυμνού οφθαλμού.Επιδιώκει να τον κοσμήσει με μία νέα ορθή κατανόηση των πνευματικών που δεν θα στηρίζεται στα ορατά ή στα ακουώμενα,ώστε να έχει έναν μόνιμα ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας μαζί του!
Μετά από αρκετό πόνο ψυχής ο ψαλμωδός συνειδητοποιεί ότι κάτι κρύβεται πίσω από όλα αυτά και πως είναι αδύνατον ο Αγαθός να εγκαταλείψει τον τεθλιμμένο που τον εκζητά. Τότε ζητά να τον φωτίσει ώστε να καταλάβει που οδηγεί τα πράγματα Εκείνος.
Το αποτέλεσμα μετά από όλα αυτά είναι θαυμαστό "θέλω ψάλλει εις τον Κύριον, διότι με αντήμειψε"!
Ενδιαφέρουσα όμως είναι η άποψη του Φρανσουά Φενελόν, ό οποίος λέει ότι:
«Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν προσεύχονται πραγματικά, όταν σταματήσουν να νιώθουν κάποια συγκεκριμένη ευχαρίστηση κατά τη διάρκεια της προσευχής. Αλλά αν σκεφτούν ότι η τέλεια προσευχή είναι συνώνυμη με την αγάπη που οφείλουμε στο Θεό, θα σταματήσουν να πλανώνται. Η προσευχή λοιπόν δεν είναι τα ηδονικά αισθήματα, η διέγερση της φαντασίας, ο φωτισμός του νου από θείες αποκαλύψεις, ή κάποια αισθήματα παρηγοριάς. Όλα αυτά είναι εξωτερικά δώρα από το χέρι Του. Όταν αυτά εκλείψουν, μένει η αγνή αγάπη, γιατί η ψυχή προσκολλάται απ’ευθείας στο Θεό, και όχι στα δώρα Του. Αυτή είναι η αγάπη της γυμνής πίστης, που είναι συγχρόνως ο θάνατος της σάρκας, γιατί της αφαιρεί κάθε στήριγμα. Όταν είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι τα πάντα έχουν χαθεί, αυτή ακριβώς η πεποίθηση αποτελεί ένδειξη ότι τα πάντα κερδήθηκαν. Η αγνή αγάπη βρίσκεται στη θέληση. Δεν είναι συναισθηματική αγάπη, γιατί η φαντασία δεν παίζει κανένα ρόλο σ’αυτή. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αγαπάει χωρίς να νιώθει, όπως η πίστη πιστεύει χωρίς να βλέπει. Δε χρειάζεται να φοβόμαστε πως αυτή η αγάπη είναι κάτι φανταστικό: τίποτα δεν είναι λιγώτερο φανταστικό από μιά θέληση αποχωρισμένη από τη φαντασία. Όσο πιό πνευματικές γίνονται οι λειτουργίες του νου μας, τόσο περισσότερο πλησιάζουν την πραγματικότητα, και την τελειότητα που απαιτεί από μας ο Θεός.»
Σε ανάλογο μήκος κύματος εκπέμπει και ο Μάϊστερ Έκχαρτ, ο οποίος λέει ότι " αν θέλετε αληθινά να Τον γνωρίσετε πρέπει να εγκαταλείψετε το πλήθος και να επιστρέψετε στην πηγή και στα θεμέλια της προέλευσης σας.Όλες οι δυνάμεις της ψυχής και όλα τα έργα τους, αυτά είναι το πλήθος. Η μνήμη, η αντίληψη και η βούληση σας παρεκτρέπουν, γι' αυτό πρέπει να τα εγκαταλείψετε, όπως επίσης την μέσω των αισθήσεων κατανόηση, τη φαντασία ή οτιδήποτε άλλο το οποίο ζητάτε να γευτείτε. Μόνο έτσι μπορείτε να βιώσετε αυτή την ένωση - πιστέψτε με! ΕΚΕΙΝΟΣ δεν βρέθηκε ποτέ ανάμεσα σε συγγενεις και φίλους, αλλά βρισκόταν εκεί που έχανε τον εαυτό του".
πηγη. ανωθεν σοφια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου