Οι δύο δρόμοι

«Τότε εσταυρώθησαν μετ’ Αυτού δύο λησταί,

εις εκ δεξιών, και εις εξ αριστερών.»

(Ματθαίος κζ΄ 38)

«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία Σου.»

(Λουκάς κγ΄ 42)

Δεν ξέρουμε αν ήταν και στη ζωή τους σύντροφοι όπως στάθηκαν στο θάνατό τους. Πιθανόν. Και οι δυο πίστεψαν πως με τη βία και την αρπαγή θα μπορούσαν να χτίσουν τη ζωή τους. Και οι δυο έβαψαν τα χέρια τους με αίμα αθώου. Και οι δυο ποδοπάτησαν κάθε θεϊκό και ανθρώπινο νόμο. Και οι δυο κάποτε ένιωσαν επάνω τους το χέρι του νόμου, να ζητά δικαιοσύνη. Κοινή στάθηκε η πορεία τους, να φορτωθούν τα σταυρό τους, για το Γολγοθά. Συντροφικά τους κάρφωσαν και τους έστησαν, τον έναν αριστερά και τον άλλον δεξιά. Τους ίδιους πόνους νιώθανε και την ίδια αγωνία. Ύστερα από λίγο, μαζί θα παίρνανε τα σκαλοπάτια του Άδη, αν δεν συνέβαινε, αυτό που συνέβη. Κάποιος άλλος μπήκε ανάμεσά τους, καρφωμένος σε έναν τρίτο σταυρό. Κάποιος, που λέγανε πολλά κι εντυπωσιακά γι’ Αυτόν. Λίγες ώρες αγωνίας μεσολαβήσανε πάνω στο σταυρό. Λίγα λόγια Του, κάποια προσευχή Του. Και αμέσως ένας τρομερός διαχωρισμός. Ο ένας και κοινός τους δρόμος, χωρίζεται στα δύο. Ο ένας θέλησε να συνεχίσει όπως άρχισε. Ο άλλος, παρά ένα λεπτό, ζητά να αλλάξει τρένο. Και το πετυχαίνει. «Μνήσθητί μου Κύριε…» Δεν ήξερε και τίποτα άλλο να πει. Κάτι είδε. Κάτι κατάλαβε. Αυτός, ένας ματοβαμμένος, αγροίκος, ληστής. Κάτι που εμείς οι εκλεπτυσμένοι και καλλιεργημένοι δεν το βλέπουμε. Κατάλαβε πως Αυτός, που ανάμεσά τους πέθαινε, δεν ήταν σαν όλους τους άλλους. Δεν ήταν από εδώ. Ήταν ο Ουρανός εδώ στη Γη μας. Ήταν η αγάπη του Θεού, προσωποποιημένη. Ήταν η μόνη ελπίδα. Όχι μονάχα για τον ληστή, μα και για σένα. Και άπλωσε το χέρι. Και κέρδισε. Εσύ, τι θα κάνεις;

Θα απλώσεις το χέρι σου στον Ιησού?

Θα απλώσεις το χέρι σου στην αγάπη του Θεού?