Και τι είναι πίστη;
Και πότε παρουσιάζεται η πίστη;
Και πώς λειτουργεί η πίστη;
Και πώς μπορώ να έχω πίστη;
Υπάρχουν πάρα πολλά περιστατικά, που έγιναν με πίστη και παρουσιάζουν την πίστη. Μα κανένα δεν είναι τόσο ζωντανό, τόσο παραστατικό, όσο η ιστορία με τους δέκα λεπρούς.
Γνωστή η ιστορία.
Οι δέκα λεπροί φωνάζανε από απόσταση: «Ιησού, Επιστάτα, ελέησον ημάς». Και ο Ιησούς τους απάντησε από απόσταση. «Υπάγετε και δείξατε εαυτούς εις τους ιερείς». Οι ιερείς ήταν οι εντεταλμένοι που χορηγούσαν το πιστοποιητικό αποθεραπείας.
Ήταν έξω από την πόλη. Οι λεπροί δεν μπορούσαν να ζυγώσουν κατοικημένες πόλεις. Μα τώρα τους λέει να πάνε να δείξουν τους εαυτούς τους στους ιερείς σαν να ήταν θεραπευμένοι. Μα δεν ήταν. Εδώ ακριβώς ξετυλίγεται το κουβάρι, το πλήρες νόημα της πίστεως.
Να ξεκινήσουν, να πάνε να δείξουν τους εαυτούς τους, τη θεραπεία τους που δεν είχε γίνει.
Μα ο Χριστός τους είπε και τους μίλησε σαν να είχε γίνει.
Τι θα κάνουν;
Θα πάνε ή δε θα πάνε;
Πάνω σε τι θα στηριχτούν;
Σε αυτό που έβλεπαν τα μάτια τους, στη λέπρα τους, ή σε αυτό που τους είχε πει ο Ιησούς;
Πίστη είναι ακοή πίστεως.
Πού θα βασιστούν;
Κάποιος είπε: «Ας πάμε». Και τον άκουσαν. Αυτό είναι πίστη.
Να προχωρείς σαν να έγινε, ενόσω δεν έγινε.
Να συμπεριφέρεσαι σαν να έλαβες, ενώ δεν έλαβες.
Να τραγουδάς σαν να είσαι πλούσιος, ενώ η τσέπη σου είναι άδεια.
Μα υπάρχει το άλλο. Το είπε ο Κύριος. Και είναι μεγάλο πράγμα.
«Ελπιζομένων υπόστασις» (Εβραίους ια’ 1). Δεν υπάρχει.
Η πίστη λέει πως υπάρχει. Υπολογίζω, όχι σε αυτό που βλέπω, μα σε αυτό που καταλαβαίνω διά της πίστεως.
Μετά από κάποια ώρα, είχαν διανύσει μια απόσταση προς την πόλη. Είπαν να εξετάσουν, να δουν, αν είχε γίνει τίποτα. Σταμάτησαν. Κοίταζαν ο ένας τον άλλον. Μήπως κάτι άρχισε να γίνεται. Μα τίποτε. Οι πληγές και τα αποστήματα ήταν στη θέση τους. Δε σταμάτησαν. Προχώρησαν, πάντα λεπροί. Ακόμα λεπροί, μα προχωρούσαν.
Βήματα πίστεως, πορεία πίστεως. Όχι λογικής, όχι αισθήσεων, μα πίστεως. Τι τεράστια διαφορά!
Και ξαφνικά, απροσδόκητα, «εν τω υπάγειν», καθαρίστηκαν.
Σε κάποια στιγμή κοιτάχτηκαν. Και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Ήταν καθαροί. Ο ένας ρωτούσε τον άλλο: Πώς με βλέπεις; Είμαι σαν και σένα καθαρός; Ναι, καθαρός.
Η πίστη είχε κάνει το θαύμα της.
Αυτή είναι πίστη.
«Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε» (Μάρκος ια’ 24).
Μα δε λάβαμε.
Ναι, μα Εκείνος το είπε. Τελείωσε. Έγινε. Ελπιζομένων υπόσταση, πραγματικότητα.
Έχεις τέτοια πίστη; Αυτή μόνον είναι πίστη. Η πίστη της λογικής δεν είναι πίστη. Η πίστη του θα, δεν είναι πίστη, μόνο η πίστη του τώρα.
Επίρριψον (Ψαλμός νε’ 22)
Αν είχαμε μάτια να βλέπαμε σωστά τους ανθρώπους, θα τρίβαμε τα μάτια μας, θα τους κλαίγαμε, θα στενάζαμε για το καθημερινό τους δράμα. Πώς ο διάβολος τα κατάφερε και τους φόρτωσε τόσα και τόσα, πάνω στην ταλαίπωρη ύπαρξή τους, που με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να τα σηκώσουν. Σηκώνονται, πέφτουν, κοιτούν με τα μάτια βγαλμένα έξω, αγωνίζονται να κρατήσουν την ισορροπία τους. Δεν τα καταφέρνουν πάντα.
Σπασμένα νεύρα.
Ξέρεις τι θα πει σπασμένα νεύρα;
Ούτε ύπνος, ούτε ξεκούραση, ούτε ανάπαυση, ούτε γαλήνη, ούτε τραγούδι, ούτε χαρά… ούτε… ούτε. Μια ζωή χειρότερη από του κτήνους. Φορτώματα, και άλλα φορτώματα, και πάλι φορτώματα και δράματα μεγάλα.
Είχα δει παλιά μια γελοιογραφία, πάνε πολλά χρόνια. Είχε σαν θέμα της αυτά που λέμε. Ένας ήταν φορτωμένος και είχε επάνω του δύο σπίτια. Ένας με ένα μαγαζί τεράστιο. Ένας ένα βαπόρι. Και συνέχεια. Όλοι σκυμμένοι μέχρι το πάτωμα. Μέχρι και ένα πολυόροφο ξενοδοχείο.
Μου έλεγε ένας γνωστός μου για ένα βιομήχανο, νέο στην ηλικία. Είχε τον αδελφό του πεθαμένο από καρδιά, τον πατέρα του το ίδιο. Ο ίδιος ήταν καρδιοπαθής. Καθόταν στο γραφείο του με δυο τηλέφωνα. Μιλούσε αδιάκοπα. Χίλιες δυο υποθέσεις. Περίμενε το επόμενο έμφραγμα. Και δεν μπορούσε να λυτρωθεί. Το μόνο που χρειαζόταν ακόμα ήταν τα λουλούδια της κηδείας. Να τον βλέπεις το χάρο να ‘ρχεται και να μην μπορείς να παραμερίσεις, να γλιτώσεις.
Το τεράστιο βάρος συντρίβει και τσακίζει.
Δεν τα έπλασε έτσι ο Θεός. Μόνοι μας τα «πλάσαμε» έτσι. Νομίσαμε πως μόνοι μας θα τα καταφέρναμε καλύτερα, αν επωμιζόμασταν εμείς, μόνοι μας, τη μέριμνα και τη φροντίδα της ζωής μας.
Και καταντήσαμε σκλάβοι και δούλοι, τρομερά υποζύγια, χωρίς λυτρωμό και ανάσα.
Το δράμα όμως είναι πως υπάρχουν και χριστιανοί, που κρατούν τη ζωή τους, και όλο το φορτίο που αυτή συνεπάγεται, με σπασμένα νεύρα, με άγχος, με αϋπνίες, λες και γι’ αυτούς δεν υπάρχει Θεός. Δεν Τον υπολογίζουν. Εξακολουθούν μόνοι τους να σηκώνουν το δυσβάσταχτο βάρος και να κάνουν τη ζωή τους ακόμα πιο δύσκολη. Ταλαίπωροι.
«Επίρριψον επί τον Κύριον το φορτίον σου». Το κάθε φορτίο σου. Και συ να είσαι ελεύθερος να τρέχεις, να πετάς, να απολαμβάνεις την ελευθερία που σου χαρίζει ο Χριστός.
KATI ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ!!!!
Οι πιο πολλοί, κάνουν την προσευχή τους, τα λένε στον Θεό, αλλά δεν τα αφήνουν εξ ολοκλήρου στα χέρια τα δικά Του και μετά την προσευχή εξακολουθούν να τα κρατούν οι ίδιοι, να τα διαχειρίζονται οι ίδιοι, να υπολογίζουν οι ίδιοι. «Ανάθες εις τον Κύριον την οδόν σου,… έλπιζε… αναπαύου… πρόσμενε» (Ψαλμός λζ’ 5-7). Όμως, αυτοί δεν αναπαύονται ποτέ. Και είναι αυτό φανερό στους ίδιους αλλά και στους άλλους που τους παρακολουθούν. Εάν θα θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την κατάσταση αυτή, μόνο απιστία θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε. Και τα αποτελέσματα δεν μπορούν να είναι παρά αποτελέσματα απιστίας, με όλες τις τρομερές συνέπειες.
«Εν τω υπάγειν… «(Λουκάς ιζ’ 14)
Είναι μια σκηνή με έντονα φορτισμένο το στοιχείο της πίστης, σε μια έκφραση τραγική.
Όλα όσα είναι γραμμένα μέσα στα Ευαγγέλια μπορούν να επαναληφθούν στις μέρες μας και σε μας τους ίδιους, όταν λειτουργήσουν οι προϋποθέσεις της πίστης.
Και αυτοί προχωρούσαν, και πήγαιναν.
Και ήταν ακόμα λεπροί, και το έβλεπαν τόσο καθαρά. Και πήγαιναν να δείξουν τι;
Τη θεραπεία τους από τη λέπρα, θεραπεία που δεν είχε γίνει. Πίστευαν όμως πως θα γινόταν, ναι, σε κάποια στιγμή, ξαφνικά και αναπάντεχα. Οπωσδήποτε θα γινόταν. Και γιατί θα γινόταν;
Αφού το είχε πει Εκείνος.
Πηγαίνετε να δείξετε τους εαυτούς σας στους ιερείς, για να σας σβήσουν από τους καταλόγους των λεπρών και να σας γράψουν στους καταλόγους των υγιών.
Έτσι τους είπε και αυτοί ξεκίνησαν.
Ναι, μα δεν είχε γίνει ακόμα τίποτα. Ναι, ήταν ακόμα λεπροί, με τα αποστήματα και τις γεμάτες πύον αποκρουστικές πληγές. Και όμως προχωρούσαν για την πόλη, το ναό.
Αν έμπαιναν με τη λέπρα τους μέσα στην πόλη, ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους, μπορεί και να τους λιθοβολούσαν.
Τα ήξεραν όλα αυτά. Μα είχαν και κάτι άλλο: το είχε πει Εκείνος. Και ό,τι έλεγε γινόταν.
Υπάρχει μια τάση όλα να βεβηλώνονται, να ευτελίζονται, να παραποιούνται, να τους δίνεται άλλο υποστασιακό περιεχόμενο. Τι είναι πίστη; Θα μπορούσα να σου πω αυτό του ενδεκάτου κεφαλαίου της προς Εβραίους επιστολής: «Είναι δε η πίστις ελπιζομένων πεποίθησις, βεβαίωσις πραγμάτων μη βλεπομένων» (Εβραίους ια’ 1).
Η εφαρμογή του ορισμού αυτού είναι οι δέκα αυτοί λεπροί. Πήγαιναν να δείξουν κάτι που δεν υπήρχε, να πάρουν κάτι που δε δικαιούντο, να ζήσουν μαζί με ανθρώπους που ήταν υγιείς, ενώ αυτοί όχι, με μόνο στοιχείο το λόγο Εκείνου.
Και πήγαιναν και προχωρούσαν.
Και κοιτάζονταν μεταξύ τους και δεν έβλεπαν ακόμα τίποτα. Μέχρι που πέρασαν το όριο της ασφάλειας και της δοκιμασίας. Και ξαφνικά, διά μιας, καθαρίστηκαν.
Ναι, είχαν πίστη στο πρόσωπο και στο λόγο του Κυρίου. Πόσα θαύματα υπάρχουν νεκρά και αδρανή μέσα στο Ευαγγέλιο από λόγια του Κυρίου μας και του Πνεύματός Του, τα οποία δεν ενεργοποιήθηκαν, γιατί δε βρέθηκαν άνθρωποι με πίστη σαν τους δέκα αυτούς λεπρούς!
Σας δίνω εξουσία «να πατήτε επάνω όφεων και σκορπίων, και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού» (Λουκάς ι’ 19) και «όστις είπη προς το όρος τούτο, σηκώθητι και ρίφθητι εις την θάλασσαν… θέλει γίνει εις αυτόν ό,τι εάν είπη» (Μάρκος ια’ 23).
Τι λες λοιπόν; Θα προχωρήσουμε;
πηγή. logiazois
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου