Blogger Widgets




28 Φεβρουαρίου 2016

CHARLES FINNEY – ΟΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΕΙΣ (Κεφάλαιο 1ον)

Σε μια σειρά από δώδεκα κεφάλαια με θέμα: Oι ποιο δυναμικές αναζωπυρώσεις, θα δούμε τη ζωή ενός θαυμάσιου ανθρώπου Του Θεού, του CHARLES FINNEY.
Αναδημοσιεύουμαι τη συγκεκριμένη σειρά, γιατί πιστεύουμε ότι είναι πολύ σημαντική για όλους μας, ιδικά αυτές τις μέρες που διανύουμε σαν άτομα, αλλά και σαν εκκλησία.
Κεφάλαιο πρώτο: ΤΑ ΠΡΩΙΜΑ ΧΡΟΝΙΑ

''Είναι αλήθεια, ότι το όνομά μου έχει συνδεθεί με μια πλατιά κίνηση από αναζωπυρώσεις, αλλά εγώ κρατώ μια στάση συγκρατημένη για πολλούς λόγους. 
Δεν έχω κρατήσει ποτέ ημερολόγιο κι έτσι πρέπει να εξαρτηθώ από τη μνήμη μου. 
Ωστόσο, έχω ανατρέξει με το νου μου σε αυτές τις αναζωπυρώσεις τόσες πολλές φορές, και τόσο συχνά έχω αναφερθεί σε αυτές σε όλα τα χρόνια της διακονίας μου, που είμαι βέβαιος ότι τις θυμάμαι λίγο πολύ όπως συνέβησαν.''
Γεννήθηκα στο Warren, του Κοννέκτικατ στις 29 Αυγούστου 1792. Όταν ήμουν περίπου δύο χρονών, ο πατέρας μου μετακινήθηκε προς το Oneida, της Νέας Υόρκης, που ήταν μια ερημιά εκείνη την εποχή. 
Καμία χριστιανική συνάθροιση δεν γινόταν εκεί. Πολύ λίγα χριστιανικά βιβλία βρίσκονταν. Οι νέοι άποικοι, οι περισσότεροι από τη Νέα Αγγλία, σχεδόν αμέσως ίδρυσαν κοινά σχολεία, αλλά άκουσαν ελάχιστο χρισμένο κήρυγμα του Ευαγγελίου. (πολύ σημαντικό αυτό)
Πήγα σε ένα κοινό σχολείο, έως ότου ήμουν δεκαπέντε ή δέκα έξι χρονών.
Κανένας από τους γονείς μου δεν ήταν θρησκευόμενος, και μεταξύ των γειτόνων μας υπήρχαν πολύ λίγοι θρησκευόμενοι άνθρωποι. 
Σπάνια άκουγα κάποιο κήρυγμα, εκτός αν ήταν ένα περιστασιακό από κάποιον περαστικό εργάτη του ευαγγελίου, ή η αξιοθρήνητη αγόρευση κάποιου αμαθή ιεροκήρυκα, που βρισκόταν μερικές φορές σε εκείνη την περιοχή. 
Η άγνοια αυτών των ιεροκηρύκων ήταν τέτοια, που οι άνθρωποι συχνά επέστρεφαν από τις συναθροίσεις γελώντας ασυγκράτητα με τα παράξενα λάθη που είχαν γίνει και τα παράλογα πράγματα που μας είχαν ειπωθεί.
Στη γειτονιά μας, είχαμε μόλις χτίσει ένα οίκημα για τις συναθροίσεις και είχαμε φέρει έναν πάστορα για να μείνει εκεί, όταν ο πατέρας μου μετακινήθηκε πάλι – προς την ερημιά που περιζώνει τη νότια ακτή της λίμνης Οντάριο. Εκεί πάλι έζησα για αρκετά χρόνια χωρίς περισσότερη επαφή με το  Χριστιανισμό από όση είχα στο Oneida.
Όταν ήμουν περίπου είκοσι χρονών, ταξίδεψα στο Νιου Τζέρσεϋ, κοντά στην πόλη της Νέας Υόρκης, όπου εργάστηκα ως δάσκαλος. Δίδαξα και μελέτησα όσο καλύτερα μπόρεσα, και επέστρεψα στη Νέα Αγγλία για να παρακολουθήσω δύο φορές στο γυμνάσιο.

Σκέφτηκα να φοιτήσω στο κολέγιο Yale. (φωτο-πάνω δεξιά)
Ο καθηγητής μου ήταν πτυχιούχος  του Yale, αλλά με συμβούλεψε  να μην πάω. Είπε ότι θα ήταν χάσιμο χρόνου, δεδομένου ότι θα μπορούσα εύκολα να ολοκληρώσω το πρόγραμμα σπουδών τους σε δύο έτη, ενώ θα μου κόστιζε τέσσερα έτη για να αποφοιτήσω από το ίδιο  το Yale. 
Σαν αποτέλεσμα, δεν κατάφερα να συνεχίσω τη σχολική εκπαίδευσή μου περαιτέρω εκείνη την εποχή. 
Ωστόσο, απέκτησα αργότερα κάποια γνώση των Λατινικών, Ελληνικών, και Εβραϊκών. Αλλά δεν ήμουν ποτέ κλασσικός μελετητής.
Ο καθηγητής μου θέλησε να τον ακολουθήσω να διευθύνει μια ακαδημία σε κάποια από τις νότιες πολιτείες. Ήμουν έτοιμος να δεχτώ την πρότασή του, αλλά όταν ενημέρωσα τους γονείς μου, τους οποίους δεν είχα δει για τέσσερα χρόνια, και οι δύο ήρθαν αμέσως κοντά μου και με έπεισαν  να γυρίσω στο σπίτι μαζί τους στο Jefferson, της Νέας Υόρκης. Έτσι, έγινα σπουδαστής στο δικηγορικό γραφείο του Squire W στο Adams, του Jefferson. Αυτό έγινε το 1818.
Μέχρι εκείνη την περίοδο, δεν είχα απολαύσει ποτέ αυτά που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Χριστιανικά προνόμια. Δεν είχα ζήσει ποτέ σε μια κοινότητα προσευχής, εκτός από όταν παρακολουθούσα στο γυμνάσιο στη Νέα Αγγλία και ο Χριστιανισμός εκεί δεν ήταν σχεδιασμένος να  ελκύσει την προσοχή μου. Το κήρυγμα γινόταν από έναν ηλικιωμένο κληρικό – έναν άριστο άνδρα, που αγαπήθηκε αληθινά από τους ανθρώπους του. Αλλά διάβαζε τα κηρύγματά του με τέτοιο τρόπο, ώστε δεν άφηναν καμία εντύπωση στο μυαλό μου. Είχε έναν μονότονο, πληκτικό τρόπο να διαβάζει ό,τι είχε γράψει, πιθανώς πολλά έτη πριν.
Για να δώσω κάποια ιδέα του κηρύγματός του, τα γραπτά του ήταν τόσο μεγάλα ώστε χωρούσαν σε μια μικρή Βίβλο. Καθόμουν στον εξώστη κι έβλεπα ότι τοποθετούσε τα δάχτυλά του στη Βίβλο, στα εδάφια που θα αναφερόταν κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του κηρύγματός του. Αυτό καθιστούσε απαραίτητο να κρατάει τη Βίβλο του και στα δύο χέρια. Καθώς συνέχιζε, ελευθέρωνε το ένα δάχτυλο μετά από το άλλο, έως ότου διαβάζονταν έως το τέλος τα εδάφια που έδειχναν τα δάχτυλα και των δύο χεριών. Όταν γινόταν αυτό, ήταν κοντά στο τέλος του κηρύγματός του. 
Η ανάγνωσή του ήταν εντελώς μονότονη και αν και οι άνθρωποι άκουγαν προσεκτικά, πρέπει να πω ότι δεν φαινόταν σαν κήρυγμα σε μένα.
Άκουγα συχνά ανθρώπους να μιλούν καλά για τα κηρύγματά του, και μερικές φορές  αναρωτιόνταν εάν αναφερόταν σε  γεγονότα που συνέβαιναν μεταξύ τους. Φαίνονταν πάντα περίεργοι να μάθουν πού στόχευε, ειδικά εάν υπήρχε κάτι περισσότερο στο κήρυγμά του από μια ξερή δογματική συζήτηση. Και το κήρυγμά του ήταν τόσο καλό όσο οποιοδήποτε είχα ακούσει οπουδήποτε αλλού έως τότε. Αλλά καθένας μπορεί να κρίνει, εάν ένα τέτοιο κήρυγμα θα μπορούσε να καθοδηγήσει ή να ενδιαφέρει έναν νεαρό άνδρα που ούτε ήξερε ούτε ενδιαφερόταν  για το Χριστιανισμό. Όταν δίδασκα στο σχολείο στο Νιου Τζέρσεϋ, το κήρυγμα στη γειτονιά μου ήταν κυρίως στα γερμανικά. Δεν νομίζω να άκουσα πάνω από μισή ντουζίνα κηρύγματα στα αγγλικά, κατά τη διάρκεια ολόκληρης της παραμονής μου στο Νιου Τζέρσεϋ, η οποία διήρκεσε περίπου τρία έτη. Κατά συνέπεια, όταν πήγα στο Adams να μελετήσω νομικά, ήμουν σχεδόν τόσο ανίδεος για τον  Χριστιανισμό  όσο ένας ειδωλολάτρης. Είχα ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στα δάση.
Στο Adams, για πρώτη φορά, βρέθηκα κάτω από ένα εκπαιδευμένο εργάτη του ευαγγελίου.
Ο ηγ. George Gale από το Princeton, του Νιου Τζέρσεϋ, έγινε πάστορας της Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας  σ' εκείνο τον τόπο, σύντομα αφότου πήγα εκεί. Το κήρυγμά του ήταν της παλιάς σχολής. Ήταν λεπτομερώς Καλβινιστικό, και όποτε ξεστόμιζε κάποιο δόγμα, το οποίο σπάνια έκανε,  κήρυττε αυτό που ονομαζόταν Υπέρ-Καλβινισμός. Φυσικά, τον θεωρούσαν ορθόδοξο με υπόληψη, αλλά δεν πήρα πολλά από το κήρυγμά του. Όπως του είπα κάποιες φορές, φαινόταν να αρχίζει  από τη μέση, και να υποθέτει πολλά πράγματα που σκεφτόμουν πως χρειαζόταν να αποδειχθούν. Φαινόταν πως θεωρούσε δεδομένο, ότι οι ακροατές του ήταν θεολόγοι, και υπέθετε ότι καταλάβαιναν όλα τα μεγάλα και θεμελιώδη δόγματα του Ευαγγελίου. Πρέπει να πω ότι ήμουν πιο μπερδεμένος παρά βοηθήθηκα με το κήρυγμά του.
Μέχρι εκείνη την περίοδο, δεν είχα ζήσει ποτέ κάπου που να μπορώ να συμμετέχω σε μια συνάθροιση προσευχής. Αλλά επειδή κάποια οργανώθηκε από την εκκλησία κοντά στο γραφείο μας κάθε εβδομάδα, πήγαινα και παρακολουθούσα τις προσευχές αρκετά συχνά.
Μελετώντας Νομικά, βρήκα τους παλαιούς συγγραφείς συχνά να αναφέρονται στο Μωσαϊκό Νόμο ως αυθεντία για πολλές από τις μεγάλες αρχές του κοινού Νόμου. Αυτό κίνησε την περιέργειά μου τόσο πολύ, ώστε πήγα και αγόρασα μια Βίβλο, την πρώτη που απέκτησα ποτέ και όποτε έβρισκα κάποια  αναφορά από τους συντάκτες του Νόμου για τη Βίβλο, γύριζα στα εδάφια και τα συμβουλευόμουν. Αυτό σύντομα με οδήγησε σε  ένα νέο ενδιαφέρον για τη Βίβλο, και τη διάβασα και τη μελέτησα πολύ περισσότερο από όσο είχα κάνει ποτέ πριν. Εντούτοις, ένα μεγάλο μέρος της δεν το καταλάβαινα.
Ο κ. Gale είχε τη συνήθεια να περνάει από το γραφείο μας συχνά, και φαινόταν πως επιθυμούσε να ξέρει τι εντύπωση μου είχαν κάνει τα κηρύγματά του. Συνήθιζα να συζητάω το καθετί ειλικρινά μαζί του, και τώρα σκέφτομαι ότι μερικές φορές επέκρινα τα κηρύγματά του ανηλεώς.
Αντιλήφθηκα ότι ούτε με το ίδιο του το μυαλό, δεν μπορούσε να καθορίσει τι εννοούσε πραγματικά με  την ορολογία που χρησιμοποιούσε.  Στην πραγματικότητα στάθηκε αδύνατον να δώσω κάποιο νόημα σε πολλούς όρους, στους οποίους αναφερόταν κάθε φορά. Τι εννοούσε λέγοντας μετάνοια; Ήταν μόνο ένα συναίσθημα της θλίψης για την αμαρτία; Εάν αυτό ήταν μια αλλαγή του νου, από ποια άποψη ήταν μια αλλαγή του νου; Τι εννοούσε λέγοντας πίστη; Ήταν μόνο μια διανοητική δήλωση; Ήταν μόνο μια πεποίθηση, ή μια βεβαίωση, ότι τα πράγματα που αναφέρονται στο Ευαγγέλιο ήταν αληθινά; Δεν ήξερα να πω, ούτε κι ο ίδιος φαινόταν να γνωρίζει πραγματικά.
Είχαμε πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις, οι οποίες με έκαναν να αναρωτιέμαι περισσότερο και περισσότερο, αντί να με ικανοποιούν ως προς το ποια είναι η αλήθεια.
Άλλα όσο μελετούσα τη Βίβλο μου και παρακολουθούσα τις συναθροίσεις προσευχής, άκουγα τα κηρύγματα του κ. Gale, και μιλούσα μαζί του και με άλλους, έγινα πολύ ανήσυχος. Ήμουν πλέον πεπεισμένος, ότι δεν ήμουν σε κατάσταση να πάω στον ουρανό εάν πέθαινα. 
Φάνηκε σε μένα, ότι πρέπει να υπήρχε κάτι στη θρησκεία που ήταν άπειρης σπουδαιότητας και αποφάσισα ότι, εάν η ψυχή ήταν αθάνατη, χρειαζόμουν μια μεγάλη αλλαγή μέσα μου για να με κάνει να πάω στον ουρανό. Αλλά, ακόμα μες στο μυαλό μου δεν είχα αποφασίσει εάν ο χριστιανισμός ήταν αληθινός ή όχι. Όπως και να 'χει, η ερώτηση ήταν πάρα πολύ σημαντική για να την αγνοήσω.
Σκόνταφτα ιδιαίτερα στο γεγονός ότι οι προσευχές που άκουγα κάθε εβδομάδα δεν απαντιόνταν, απ' όσο μπορούσα να γνωρίζω. Όταν διάβασα τη Βίβλο μου έμαθα ότι ο Χριστός είχε πει για την προσευχή, και για τις απαντήσεις στην προσευχή: « Ζητάτε, και θα σας δοθεί· ψάχνετε, και θα βρείτε· κρούετε, και θα σας ανοιχτεί.» Διάβασα επίσης τι ο Χριστός είπε – ότι ο Θεός είναι προθυμότερος να δώσει το Άγιο Πνεύμα Του σε αυτούς που το ζητούν, περισσότερο από όσο είναι πρόθυμοι οι ατελείς γονείς να δώσουν καλά δωρήματα στα παιδιά τους. 
Τους άκουγα να προσεύχονται συνεχώς για την έκχυση του Αγίου Πνεύματος, και έπειτα να ομολογούν ότι δεν λάμβαναν αυτό που ζητούσαν.
Προέτρεπαν ο ένας τον άλλον να ξυπνήσουν και να προσεύχονται σοβαρά για αναζωπύρωση, λέγοντας ότι εάν έκαναν το καθήκον τους και προσεύχονταν για την έκχυση του Πνεύματος, τότε η αναζωπύρωση θα ερχόταν. Αλλά στις συναθροίσεις προσευχής τους, συνεχώς ομολογούσαν ότι δεν σημειωνόταν καμία πρόοδος ως προς την αναζωπύρωση.
Αυτή η ασυνέπεια, το γεγονός ότι προσεύχονταν τόσο πολύ και δεν έπαιρναν απάντηση, ήταν ένα θλιβερό εμπόδιο για  μένα. Δεν ήξερα πώς να το ερμηνεύσω. 
Δεν ήταν αυτοί οι άνθρωποι πραγματικοί Χριστιανοί, και επομένως δεν υπερίσχυαν μετά του Θεού; ή εγώ παρανοούσα τις υποσχέσεις και τις διδασκαλίες της Βίβλου; ή έπρεπε να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι η Βίβλος δεν ήταν αληθινή;
 Ήμουν πραγματικά σε μεγάλη σύγχυση, και για λίγο φάνηκε πως θα  οδηγόμουν στην απιστία. Φαινόταν ότι οι διδασκαλίες της Βίβλου δεν ευθυγραμμίζονταν με τα γεγονότα που βρίσκονταν μπροστά στα μάτια μου.
Κάποτε, όταν ήμουν σε μια από τις συναθροίσεις προσευχής, ρωτήθηκα εάν ήθελα  να προσευχηθούν για μένα. Τους είπα «Όχι,» επειδή δεν είδα ο Θεός να έχει απαντήσει στις δικές τους προσευχές. Είπα, «Υποθέτω έχω ανάγκη να προσευχηθεί κάποιος για μένα, επειδή γνωρίζω ότι είμαι αμαρτωλός, αλλά δεν βλέπω ότι θα σας ωφελήσει σε κάτι  να προσευχηθείτε για μένα. Ζητάτε  συνεχώς, αλλά δεν λαμβάνετε. Προσεύχεστε συνεχώς για αναζωπύρωση από τότε που ήρθα στο Adams, και όμως δεν έχει γίνει τίποτα. Έχετε προσευχηθεί αρκετά από τότε που παρακολουθώ αυτές τις συναθροίσεις. Αλλά να, προσεύχεστε συνέχεια, και ακόμα παραπονιέστε.» Ήμουν αρκετά ταραγμένος νομίζω, επειδή εκείνη την περίοδο ερχόμουν συνεχώς πρόσωπο με πρόσωπο με την πνευματική αλήθεια – που ήταν κάτι καινούριο για μένα.
 Αλλά στην περαιτέρω ανάγνωση της Βίβλου, ανακάλυψα ότι ο λόγος για τον οποίο οι προσευχές τους δεν απαντώνταν ήταν επειδή δεν ικανοποιούσαν τους όρους του Θεού για  να απαντηθεί μια προσευχή. Δεν προσεύχονταν με πίστη, περιμένοντας από τον Θεό να τους δώσει αυτό που ζήτησαν. 
Για κάποιο διάστημα αυτή η σκέψη γυρνούσε στο μυαλό μου ως ταραγμένη ερώτηση, παρά ως μια ξεκαθαρισμένη απάντηση. Αλλά μου έδωσε μια αίσθηση ανακούφισης όσον αφορά την αλήθεια του Ευαγγελίου και έπειτα από αγώνα δύο ή τριών χρόνων, στο μυαλό μου καταστάλαξα ότι, παρά τις οποιεσδήποτε απορίες που εγείρονταν, είτε στο δικό μου είτε στου πάστορά μου το μυαλό, η Βίβλος ήταν ο αληθινός Λόγος του Θεού.
Έχοντας ξεκαθαρίσει αυτό το θέμα, βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με το ερώτημα άν θα δεχόμουν τον Χριστό όπως Αυτός φανερωνόταν μέσα από τα Ευαγγέλια, ή αν θα ακολουθούσα μια κοσμική ζωή. Το Άγιο Πνεύμα εργαζόταν μέσα μου τόσο έντονα ώστε δεν μπορούσα να αγνοήσω αυτήν την ερώτηση για πολύ καιρό.

Τέλος πρώτου κεφαλαίου: Tα πρώιμα χρόνια
Συνεχίζεται.........
Η σειρά αυτή της ιστορίας της ζωής του CHARLES FINNEY, δόθηκε από τον αδελφό Μανώλη Οικονομάκη για τα Xristianikanea.gr, και μεταφράστηκε στα Ελληνικά από την Κατερίνα Παρασκευά.
Ευχαριστούμε πολύ τα αδέλφια μας γι`αυτό. Ο Κύριος να τους ευλογεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Πήγαινε!

Eπέστρεψε στο Χριστό

Φυλαχτείτε από ένα σοβαρό σύνδρομο....

Που είναι οι άνδρες?

Τρέξε για τη ζωή σου!

Ξύπνα εκκλησία!

Προσευχηθείτε για τη δύναμη του Θεού

Υπάρχει Ένας Άλλος Κόσμος

Zώντας την αγάπη