Πόσες φορές έχετε υποσχεθεί σε ανθρώπους, σε φίλους παλιούς, ή ακόμα και σε συγγενείς πως «δεν θα χάσουμε επαφή»; Κι όμως, πολύ σύντομα η καθημερινότητα μας απορροφά και κάποιοι άνθρωποι καταλήγουν να απομακρύνονται, να ξεγλιστρούν από τη ζωή μας στο φυσικό πέρασμα του χρόνου.
Όταν ήμασταν παιδιά, περνούσαμε την κάθε μας μέρα σχεδόν με τους συμμαθητές μας. Ελάχιστους από αυτούς ξαναείδαμε ποτέ με το που τέλειωσε το σχολείο. Τα παιδιά μας τα μεγαλώσαμε, κάθε
μέρα τα ταΐζαμε, τα διαβάζαμε, τα φροντίζαμε.
Και κάποτε παντρεύτηκαν και έπιασαν δουλειά, και μπορεί να μένουν σε άλλη πόλη και να τα βλέπουμε κάθε Χριστούγεννα και καλοκαίρι.
Αυτό ισχύει παντού, αν το παρατηρήσουμε.
Η ίδια η γη μας, οι πλανήτες, τα αστέρια, βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση.
Ακόμα και οι ήπειροι απομακρύνονται μεταξύ τους, οι οροσειρές είτε βουλιάζουν είτε αναδύονται, οι ωκεανοί μεγαλώνουν ή συρρικνώνονται.
Ελάχιστα κάθε μέρα, ανεπαίσθητα, αλλά αληθινά.
Η στασιμότητα είναι μύθος, είναι ψευδαίσθηση. Η αλήθεια είναι μία: ή πλησιάζεις ή απομακρύνεσαι.
1. Ο χρόνος θα δείξει
Για κάποιες επιλογές που κάνει ο άνθρωπος στη ζωή του μόνο ο χρόνος μπορεί να είναι ο κριτής,...... δυστυχώς πάντα εκ των υστέρων.
Πάντα η καρδιά και το μυαλό είναι σύμβουλοί του, φυσικά, αλλά ακόμα κι αυτά μπορεί να του υπαγορεύουν μία πορεία πλεύσης απατηλή και επηρεασμένη από κίνητρα ταπεινά και λανθασμένα.
Ένα πράγμα όμως είναι αδιαμφισβήτητο και αυτό είναι ο καρπός. Το αποτέλεσμα.
Ακόμα και ο γιατρός που ήταν σίγουρος στη διάγνωσή του και έδωσε ανάλογα φάρμακα και θεραπεία, δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει πια, όταν ο ασθενής είναι χειρότερα από πριν. Το μόνο λογικό συμπέρασμα ήταν πως έκανε λάθος, ό,τι και να λένε τα βιβλία του.
Το αποτέλεσμα κρίνει την πορεία.
Το αποτέλεσμα επιβεβαιώνει ή ακυρώνει την αρχική απόφαση και, αν κάποιος είναι έξυπνος, κοιτάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα τι έχουν επιφέρει οι κόποι του και διορθώνει συνεχώς την πορεία του πριν να είναι πολύ αργά.
Αν η ζωή μας δεν μας φέρνει ευτυχία, ηρεμία και κάποια υλική ευημερία, τείνουμε να προσπαθούμε να την αλλάξουμε -αυτό βέβαια δεν είναι συχνά εφικτό ούτε εύκολο, όμως μερικοί τα καταφέρνουν.
Εκείνοι μόνο που είναι απόλυτα ικανοποιημένοι δεν προσπαθούν να βελτιωθούν, κάτι το οποίο δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, γιατί ο άνθρωπος ποτέ δεν είναι απόλυτα ικανοποιημένος. Παρόμοια λογική ισχύει και για τα πνευματικά πράγματα.
Ο χαρακτήρας του ανθρώπου δεν είναι στάσιμος, όσο κι αν λέμε πως «οι άνθρωποι δεν αλλάζουν».
Αλλάζουν, απλώς όχι προς το καλύτερο συνήθως. Και πόσο μάλλον για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου πιστού, που έχει παραδώσει τον εαυτό του στα χέρια του Θεού για να τον αλλάξει, για να τον κάνει θεϊκό από γήινο και ζωντανό από νεκρό.
Ο άνθρωπος αυτός, που έχει το σπέρμα της αναγεννημένης ζωής μέσα του, που θέλει τον Θεό για Κύριο της ζωής του, συνεχώς πορεύεται προς την τελειότητα.
ας προχωρούμε προς την τελειότητα… (Εβραίους 6:1)
Συνεχώς ελαττώνεται για να αυξάνεται, να μορφώνεται μέσα του, δηλαδή, ο χαρακτήρας του Ιησού Χριστού, όπως έλεγε και ο Ιωάννης. Εκείνος πρέπει να αυξάνει, εγώ δε να ελαττώνομαι. (Ιωάννης 3:30)
Το ίδιο έλεγε και ο Παύλος. …μέχρις ότου μορφωθεί μέσα σας ο Χριστός. (Γαλάτες 4:19 Και αν δεν γίνεται αυτή η διαρκής διαδικασία, πάλι ο άνθρωπος δεν μένει ίδιος.
Δεν μένει στάσιμος. Προοδεύει πάλι, αλλά προς την άλλη κατεύθυνση. Ξαναζωντανεύει ο παλιός άνθρωπος και παλεύει να πάρει πάλι την κυριαρχία του πιστού στα χέρια του.
Και, αν ο πιστός άνθρωπος δεν φέρνει αντίσταση, δεν θανατώνει τον παλιό του εαυτό με επιμονή και επαγρύπνηση, πολύ εύκολα αναδύονται και πάλι τα παλιά, τα καταδικασμένα, τα ζωντανά στοιχεία της σάρκας.
Αν δεν πλησιάζουμε στον Ιησού Χριστό, απομακρυνόμαστε από Αυτόν.
Αυτή είναι η αλήθεια, και όσο δεν την συνειδητοποιούμε, συνεχώς θα χάνουμε έδαφος και θα νικιόμαστε από την αμαρτία και από τον ίδιο μας τον εαυτό.
2. Ο αγώνας που προδόθηκε
Κάποιες γενιές πριν, οι άνθρωποι του Θεού αποφάσισαν να διευκολύνουν λίγο τα πράγματα για εμάς τους επόμενους. Έφτιαξαν κανόνες, με ανθρώπινο όμως μυαλό, και λίστες από το τι απαγορεύεται και το τι επιτρέπεται για το παιδί του Θεού, ονόμασαν αμαρτίες εκεί που ο Λόγος του Θεού απέχει από το να ονοματίσει ξεκάθαρα κάποια κίνηση ή πράξη ως αμαρτία μόνο, αλλά βάζει έννοιες και διαθέσεις της καρδιάς σε αυτή τη θέση.
Και πορευτήκαμε σαν πιστοί και σαν εκκλησίες, γευόμενοι μία περίεργη ανάμειξη ελευθερίας και περιορισμού.
Αυτό ναι, εκείνο όχι. Αλλά τελικά ο καθένας απέκτησε τα δικά του «ναι» και «όχι». Γιατί έτσι γίνεται όταν αφήνουμε την Αγία Γραφή στην άκρη και συμβουλευόμαστε την ανθρώπινη λογική μας.
Επειδή, τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχετε από την πορνεία. (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:3)
Διαβάζοντας ένα τέτοιο εδάφιο, καθώς και άλλα για τα έργα της σάρκας και του Πνεύματος, καταλαβαίνουμε πως έχουμε να κάνουμε με έναν Θεό που δεν ξεγελιέται από μία απλή όψη ευλάβειας, αλλά κοιτάζει στην καρδιά του ανθρώπου. Η πορνεία τού να βάζεις κάτι άλλο πάνω από τον Θεό και Κύριό σου στην ημέρα, στη ζωή σου, είναι κάτι που οι περισσότεροι το έχουμε ξεχάσει.
Η πικρή αλήθεια είναι πως δεν έχουμε τον καρπό του Πνεύματος του Θεού στην καθημερινότητά μας, ούτε αγάπη, ούτε χαρά καθαρή, αγνή, ούτε ειρήνη, ούτε μακροθυμία… Καταφέρνουμε κι αυτήν να την ξεχνάμε.
Κάνουμε καλά έργα, πηγαίνουμε στην εκκλησία, καλά είμαστε. Κι όμως είμαστε τόσο μακριά.
Το παράξενο είναι ότι ακούγεται και απο ορισμένους όλα καλά όλα καλά.
Έχουμε τόσο πολύ απομακρυνθεί, κι ούτε που το <<καταλάβαμε>>.
Επειδή δεν ασχοληθήκαμε ιδιαίτερα με το να πλησιάσουμε στον Θεό, να γνωρίσουμε τον άγιο χαρακτήρα Του, να Τον μελετήσουμε, να Τον μάθουμε και να Τον αποκτήσουμε, αυτόματα απομακρυνθήκαμε.
Δεν γίνεται να αναλωθούμε σε ανθρώπινους κανόνες και τύπους και ταυτόχρονα να πλησιάζουμε τον Θεό.
Ή το ένα ή το άλλο.
Και να ’μαστε τώρα εδώ. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θα πουν με μια φωνή πως το πείραμα απέτυχε.
Πως ο χρόνος έδειξε μεγάλα λάθη και σοβαρές ελλείψεις.
Αλλά αυτό το ξέραμε από πριν.
Γιατί τι άλλο είναι ο άνθρωπος, ακόμα και στην καλύτερη περίπτωση, πέρα από λάθη και ελλείψεις;
Γι’ αυτό κοι-τά-ζου-με προς τα πίσω, για να διο-ρθώ-σου-με την πορεία μας...........
Ο Θεός μας είναι ο Θεός των δεύτερων, των τρίτων, των εκατοστών ευκαιριών, στις ψυχές που στ’ αλήθεια Τον εκζητούν.
Πολλές ευκαιρίες μετάνοιας και επιστροφής, άπειρες, μέχρι εκείνη την Ημέρα.
Ξεκινήσαμε σωστά, αλλά στην πορεία δανειστήκαμε στοιχεία του κόσμου, που δεν είχαν θέση ανάμεσά μας.
Ξεκινήσαμε βγαίνοντας από το σύστημα το θρησκευτικό του κόσμου στον οποίο ζούμε, και προσκολληθήκαμε στον Λόγο του Θεού, ως την μόνη αξιόπιστη πηγή του «πιστεύω» μας. Μετά γιατί απομακρυνθήκαμε;
Γιατί σταματήσαμε να παίρνουμε τοις μετρητοίς τα λόγια του;
Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν ξέρετε ότι η φιλία τού κόσμου είναι έχθρα προς τον Θεό; Όποιος, λοιπόν, θελήσει να είναι φίλος τού κόσμου, γίνεται εχθρός τού Θεού. (Ιακώβου 4:4)
Και βάλαμε στη ζωή μας τον κόσμο, για χάρη των παιδιών μας. «Και πού είναι το πρόβλημα; Είναι αμαρτία; Θα πάμε στην κόλαση αυτή την ίδια στιγμή;» Ακούστηκαν τόσες φορές αυτά τα ερωτήματα.
Κι όταν έγινε φανερό πως δεν πέφταν αστραπές και βροντές με το που κάποιος ξέκλινε από τους παραδοσιακούς κανόνες, ω, πανηγύρι. Άρα γίνεται. Άρα μπορούμε.
Και φυσικά γινόταν και γίνεται. Και κανείς δεν θα χαθεί αιώνια μόνο και μόνο για ένα πράγμα. Πού είναι το πρόβλημα; Πουθενά. Εκτός ίσως από ένα σημείο.
Όσο δεν πλησιάζεις, απομακρύνεσαι.
Υπάρχει μια διχάλα στο δρόμο, κι ύστερα κι άλλη κι άλλη, και είναι δίπλα-δίπλα το ένα μονοπάτι στο άλλο. Και ύστερα από λίγα χιλιόμετρα κοιτάζεις δίπλα σου, κοιτάζεις πίσω, και είσαι πια σε εντελώς διαφορετικό δρόμο από τον προηγούμενο. Και δεν υπάρχει γυρισμός.
Ποιες ήταν εκείνες οι διχάλες που μας οδήγησαν εδώ, τόσο μακριά, τόσο λάθος;
Κάθε φορά που διαλέξαμε τον κόσμο αντί για τον Κύριο.
Κάθε φορά που διαλέξαμε τον εαυτό μας αντί για τον Κύριο.
Τι μας αρέσει, τι επιθυμούμε, τι χρειαζόμαστε.
Και το σκεφτήκαμε πρώτα, δεν το περάσαμε αβασάνιστα.
Και το συζητήσαμε ίσως. Πώς σου φαίνεται αυτό; Γιατί να πειράζει; Και ήταν λογικά όσα είπαμε, όμως ξεχάσαμε το πιο σημαντικό.
Δεν υπήρχε περίπτωση, αν Τον ρωτούσαμε με καθαρή, ειλικρινή καρδιά, να μας έστελνε λάθος στο σταυροδρόμι της διχάλας.
Αλλά τις περισσότερες φορές ούτε που ασχοληθήκαμε.
Ήταν τόσο κοντά οι δρόμοι, εξάλλου, που είπαμε πως αν αλλάξουμε γνώμη, δίπλα είναι το άλλο, θα γυρίσουμε.
Όμως πέρασαν χρόνια από τότε, και δεν πλησιάζουμε. Απομακρυνόμαστε.
3. Μια αφηρημένη ιδέα
Οι εκκλησίες αδειάζουν αντί να γεμίσουν, (ίσως όχι όλες) τα παιδιά μας χάνονται ένα-ένα μπροστά στα μάτια μας, και παντού συναντάμε ανθρώπους που το στόμα τους λέει σωστά πράγματα για τον Θεό και η ζωή τους τα γκρεμίζει.
Ο εγωισμός πια επιβραβεύεται ανάμεσά μας, και γίνονται αποδεκτοί εκείνοι που προωθούν τους εαυτούς τους, γιατί δεν θεωρούμε πια αμαρτία την υπερηφάνεια και αρετή την ταπείνωση, αλλά ασχολούμαστε άλλοι με το τι θα φοράμε, άλλοι με τη θεολογία και άλλοι με τους πολιτικούς.............
Όλοι μακριά. Όλοι έχουμε ξεφύγει από το στόχο μας.
Όταν μιλάμε για έναν στόχο που έχουμε χάσει, ο νους μας πάει στην αμαρτία.
Μας κάνει εντύπωση αυτό;
Μα πού αλλού θα κατέληγε ένας δρόμος που αποκλίνει -έστω και ελάχιστα- από το δρόμο το στενό της Καινής Διαθήκης;
Δεν μιλάμε για μια αφηρημένη ιδέα. Για την αμαρτία μιλάμε.
Όσο δεν πλησιάζουμε τον Θεό, πλησιάζουμε την αμαρτία. Την απώλεια. Το χαμό.
Αυτή είναι η αλήθεια, και μόνο λύτρωση είναι να το συνειδητοποιήσουμε.
Όσο γεμίζουμε την ημέρα μας και τα ενδιαφέροντά μας με πράγματα που δεν μας φέρνουν πιο κοντά στον Θεό, την γεμίζουμε με πράγματα που μας φέρνουν πιο κοντά στον εχθρό Του. Αυτή είναι μία λογική που συμφωνεί με τον Λόγο του Θεού: «η φιλία τού κόσμου είναι έχθρα προς τον Θεό».
Αν το ξέραμε πως θα ερχόταν αύριο ο Κύριος, πώς θα ξοδεύαμε τις τελευταίες μας ώρες;
Σαν ένα παιδί που διαβάζει στο διάλειμμα πριν το διαγώνισμα, θα προσπαθούσαμε να αναπληρώσουμε έστω και πέντε λεπτά διαβάσματος, μια που χθες το βράδυ χαζεύαμε;
Θα κάναμε κάτι που μας έχει ζητήσει εδώ και χρόνια ο Κύριος να κάνουμε για Εκείνον και εμείς το αμελούμε;
Θα πέφταμε στα γόνατα να Τον δοξάσουμε και να Τον ευχαριστήσουμε, που επιτέλους ήρθε η στιγμή και, ναι, ήμασταν έτοιμοι;
Θα συντριβόμασταν μπροστά Του με μετάνοια και ταπείνωση για αμαρτίες παλιές και νέες, που δεν τις καταδικάσαμε ποτέ στα πόδια Του, γιατί λέγαμε πως έχουμε καιρό και πως δεν είναι δα και τόσο σοβαρές;
Ό,τι και από αυτά να κάναμε, αν και οι παραπάνω εικόνες ανήκουν η κάθε μία σε μία διαφορετική ηλικία πνευματικής πορείας, είναι σίγουρα γνήσια βήματα προς τον Θεό.
Και γιατί δεν τα κάνουμε τώρα;
Είμαστε τόσο σίγουροι πως έχουμε το χρόνο να τον σπαταλάμε σε πράγματα πάνω στην γκρίζα ζώνη, την αμφίβολη, την επικίνδυνη, ανάμεσα στον Θεό και την απώλεια, και το ξέρουμε με βεβαιότητα πως δεν θα πέσουμε ποτέ προς τα έξω;
Προσέχετε, λοιπόν, πώς να περπατάτε ακριβώς· όχι ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρό, επειδή οι ημέρες είναι πονηρές. (Εφεσίους 5:16)
Με φόβο και τρόμο να κατεργάζεστε τη σωτηρία σας. (Φιλιππησίους 2:12)
Προσέχετε. Με φόβο και τρόμο. Δεν μπορεί μέσα σε αυτόν τον «φόβο και τον τρόμο» να χωράει πως ναι, ας το πάρουμε κι αυτό από τον κόσμο, ας το αντιγράψουμε, καλό φαίνεται και αθώο, τι κακό να κάνει;
Αν είναι να κάνουμε λάθος, ας κάνουμε καλύτερα λάθος προς την ασφαλή μεριά του «βγείτε έξω από ανάμεσά τους και αποχωριστείτε», λέει ο Κύριος, «και μην αγγίξετε τίποτε ακάθαρτο» (Β΄ Κορινθίους 6:17).
Ας είμαστε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο ως ξένοι και παρεπίδημοι.
Τι μας νοιάζει;
Αφού δεν είμαστε από εδώ και για εδώ.
Εμάς η πατρίδα μας είναι αλλού. Κι εκεί όταν θα πάμε, μακάρι να ξέρουμε πιο πολλά για το πώς και ποιος είναι ο Κύριός μας και εμείς δίπλα σ’ Αυτόν, παρά για πράγματα πεθαμένα, που θα μείνουν πίσω και δεν θα έχουν καμία σημασία.
Κι εκείνα τα στεφάνια δεν θα τα πάρει όποιος είχε τα πιο πολλά κηρύγματα εδώ κάτω, τους πιο πολλούς οπαδούς, ή τις πιο πολλές σωστές απόψεις… θα τα πάρουν οι πιο πεθαμένοι, οι πιο εξαφανισμένοι, οι πιο ταπεινοί.
Οι άλλοι… μπορεί και να χαθούν. Θέλουμε να το διακινδυνεύσουμε;
Τόσοι τρέχουν σ’ έναν αγώνα, αλλά μόνο ένας ο νικητής. Και αν κάτι πάει στραβά και δεν τα υπολόγισε καλά, αυτός που πήγαινε για νικητής θα βγει δεύτερος.
Αλλά αυτός που πήγαινε για τελευταίος, «έλα τώρα, όλοι έτσι κάνουν, θα ακολουθήσω κι εγώ, κάπου εκεί θα τα καταφέρω, δεν χρειάζεται να είμαι και ο καλύτερος, και πιο πιστός»… μπορεί να μείνει απ’ έξω.
Δεν θα το διακινδύνευε κανένας άνθρωπος με σώας τας φρένας.
Δεν ξέρετε ότι, αυτοί που τρέχουν μέσα στο στάδιο, όλοι μεν τρέχουν, ένας όμως παίρνει το βραβείο; Έτσι να τρέχετε, ώστε να το πάρετε.
Μάλιστα, κάθε αγωνιζόμενος, εγκρατεύεται σε όλα· εκείνοι μεν, για να πάρουν φθαρτό στεφάνι, εμείς όμως άφθαρτο. Εγώ, λοιπόν, έτσι τρέχω, όχι σαν χωρίς στόχο· έτσι πυγμαχώ, όχι σαν να χτυπάω τον αέρα· αλλά, δαμάζω το σώμα μου και το δουλαγωγώ, μήπως, ενώ κήρυξα σε άλλους, εγώ γίνω αδόκιμος.
(Α΄ Κορινθίους 9:24-27)
Τώρα αυτός κι αν είναι στόχος!
4. Η καρδιά τελικά θα φανεί
Πολύ πιέσαμε τους άλλους και πιεστήκαμε κι εμείς και δεν έπρεπε. Η θρησκεία είναι αυτή που υποχρεώνει τον άνθρωπο να φέρεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, να ντύνεται, να μιλάει, να ομολογεί κάποια πράγματα ώστε να ανήκει σε κάποια ομάδα.
Ο Κύριος έχει τελείως άλλη νοοτροπία.
Ο Ιησούς, λοιπόν, είπε στους δώδεκα:
Μήπως κι εσείς θέλετε να φύγετε; (Ιωάννης 6: 67)
Ο Λόγος του Θεού, διακριτικός αλλά και απόλυτος, φέρνει μπροστά μας την αλήθεια:
και κάθε τι που δεν γίνεται εκ πίστεως, είναι αμαρτία. (Ρωμαίους 14:23)
Απλά και ξεκάθαρα. Δεν θα το φωνάξει όμως. Δεν θα αναγκάσει κανέναν να το πιστέψει, να το αποκτήσει, να ζήσει σύμφωνα με αυτό. Είναι εκεί για όποιον θέλει.
Όποιος διψάει.
Μα δεν διψούν όλοι;
Φυσικά και διψούν όλοι, αλλά δεν μπορείς να αναγκάσεις εκείνον που προσπαθεί να σβήσει τη δίψα του με κρασί να πιει καθαρό, γάργαρο νερό.
Θα του φέρει αηδία.
Μόνο αν το καταλάβει μόνος του πως το άλλο τον σκοτώνει, μόνο αν ζητήσει μόνος του θεραπεία, τότε μόνο έχει πιθανότητες να σωθεί.
Ο Θεός βλέπει την καρδιά μας, και η καρδιά, ακόμα και η δική μας, είναι κάτι που εμείς οι άνθρωποι μόνο κλεφτές ματιές μπορούμε να ρίξουμε στα ενδόμυχά της.
Όμως ο Θεός ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την καρδιά μας.
Γιατί αν το έδαφος είναι καλό, είναι σίγουρο πως θα κάνει τελικά καλούς καρπούς.
Πόσοι άνθρωποι πέρασαν από τη διακονία ανθρώπων του Θεού, συνετών, σοφών, πιστών. Και μέσα τους δεν μπήκε σταγόνα από τα λόγια του Θεού. ¨Όπως ήρθαν, έτσι έφυγαν. Γιατί; Γιατί είναι θέμα καρδιάς.
Πρέπει να επιτρέψουμε στο Πνεύμα του Θεού να διαβάσει τι έχουμε μέσα μας, να μας ανοίξει τις πόρτες της καρδιάς μας για να δούμε εμείς οι ίδιοι τι πραγματικά αγαπάμε, τι θέλουμε, τι αναζητούμε, τι είμαστε.
Και έπειτα αρχίζει το έργο το δοξασμένο του καθαρισμού.
Επίπονο, ναι. Θαυμάσιο, απίστευτα. Αλλά δεν γίνεται να ζυγίσει κανείς να υπέρ και τα κατά πριν ξεκινήσει τον ανήφορο προς την αγιότητα.
Μόνο αν το θελήσει πραγματικά.
Μόνο αν το δει σαν τον μοναδικό δρόμο προς τη ζωή και όλους τους άλλους ως δρόμους προς το θάνατο.
Και, φυσικά, αν ξεκινήσουμε αυτήν την πορεία, θα αφήσουμε τους άλλους δρόμους του εαυτού μας. Θα φύγουμε από εκεί. Θα μείνουν, ως φυσική συνέπεια, πίσω και μακριά και όλο θα απομακρυνόμαστε από τα πράγματα που είναι σημαντικά για τον κόσμο εδώ κάτω.
Ισχύει και από την άλλη πλευρά.
Όσο πλησιάζεις στον Θεό, απομακρύνεσαι από την αμαρτία.
Και αυτός είναι, ίσως, ο πιο κοντινός προσδιορισμός του τι είναι αμαρτία, που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει.
Μιλάμε για δύο διαφορετικούς δρόμους, δύο διαφορετικές ζωές, δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Ο άνθρωπος του Θεού και ο άνθρωπος της αμαρτίας.
Όσο απομακρυνόμαστε από το ένα, πλησιάζουμε στο άλλο.
Όσο δεν είμαστε το ένα, γινόμαστε το άλλο.
Δεν υπάρχει τρίτη θέση. Δεν υπάρχει τρίτος δρόμος.
πηγη.logiazois.net
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου