Για ό,τι αναφέρω επάνω στο θέμα αυτό, ελπίζω οι αδελφοί μου να μην σκεφτούν ότι δεν νιώθω γι αυτούς καθόλου σεβασμό.
Πάντοτε έπαιρνα από καλό τις κριτικές τους και αναγνώριζα τις καλές τους προθέσεις.
Τώρα πια είμαι ένας γέροντας, και πολλές από τις απόψεις και τις μεθόδους μου είναι γνωστές στο κοινό. Θα ήταν άτοπο από μέρους μου αν μιλήσω ελεύθερα στους υπεύθυνους της διακονίας γι αυτό το θέμα; σε απάντηση των επικρίσεών τους, τους είπα κάποιες φορές κάτι που ένας δικαστής του ανώτατου δικαστηρίου μου είχε πει: “Οι υπηρέτες του Ευαγγελίου δεν χρησιμοποιούν την κοινή λογική. Φοβούνται τις επαναλήψεις. Χρησιμοποιούν ορολογία που δεν είναι κατανοητή από τους απλούς ανθρώπους. Τα παραδείγματα που χρησιμοποιούν δεν είναι παρμένα από καθημερινές καταστάσεις. Αν το έκαναν αυτό οι δικηγόροι, τότε θα κατέστρεφαν τους εαυτούς τους και τις υποθέσεις τους. κι όχι να κάνουμε επίδειξη της ρητορείας μας και μετά να τους αφήσουμε να φύγουν. Πρέπει να παρθεί μια απόφαση. Γιαυτό πρέπει να είμαστε κατανοητοί. Εάν οι κήρυκες το έκαναν αυτό, τα αποτελέσματα του κηρύγματός τους θα ήταν σε τεράστιο βαθμό διαφορετικά απ' όσο είναι τώρα.”
Όταν βρισκόμουν στην αίθουσα του δικαστηρίου, θεωρούσα δεδομένο ότι θα έπρεπε να επαναλαμβάνω τα κύρια επιχειρήματά μου περίπου τόσες φορές όσος ήταν ο αριθμός των ενόρκων. Έμαθα ότι εάν δεν το έκανα, θα έχανα την υπόθεσή μου. Ο στόχος ήταν να έχουμε την ετυμηγορία προτού οι ένορκοι βγουν από την αίθουσα,Ποτέ δεν κράτησα πικρία στους άλλους κήρυκες, για τον σκληρό τρόπο που συχνά μου φέρονταν. Ήξερα πως προσπαθούσαν μόνο να βοηθήσουν. Κάποια φορά, ένας πολύ γνωστός μετριοπαθής ομιλητής από το Connecticut ήρθε για να με ακούσει να κηρύττω. Ήταν αγανακτισμένος, γιατί θεωρούσε ότι με τον τρόπο μου αφαιρούσα κάθε αξιοπρέπεια από τον άμβωνα. Επέμεινε ότι δεν έπρεπε να μου επιτρέπεται να κηρύττω, μέχρι να αποκτήσω κατάλληλη εκπαίδευση για τη διακονία. Είπε ότι έπρεπε να σταματήσω να κηρύττω και να πάω άμεσα στο Princeton για να διδαχθώ θεολογία.
Δεν θέλω να δώσω την εντύπωση ότι πίστευα πως οι απόψεις και οι μέθοδοί μου ήταν τέλειες, γιατί δεν πίστευα κάτι τέτοιο. Γνώριζα ότι δεν ήμουν παρά μόνο ένα παιδί, κατά κάποιον τρόπο. Δεν φοίτησα στα ανώτερα σχολεία, επομένως δεν είχα καμία υψηλή φιλοδοξία πέρα από το να πάω σε νέους συνοικισμούς και σε μέρη που το Ευαγγέλιο δεν είχε κηρυχθεί. Συχνά έμενα κατάπληκτος, τον πρώτο χρόνο που κήρυττα, που μορφωμένοι άνθρωποι έβρισκαν το κήρυγμά μου τόσο αποτελεσματικό. Αυτό ήταν περισσότερο απ' ό,τι θα μπορούσα να περιμένω. Στην πραγματικότητα, ήταν περισσότερο απ' ό,τι θα τολμούσα ποτέ να ελπίσω.
Αλλά όσο περισσότερο έβλεπα τα αποτελέσματα του κηρύγματός μου, τόσο περισσότερο μπορούσα να δω ότι ο Θεός με είχε οδηγήσει και με είχε διδάξει, και μου είχε δείξει τον σωστό τρόπο για να κερδίσω ψυχές. Ξέρω ότι πρέπει να ήταν ο Θεός που με δίδαξε, γιατί ποτέ δεν έλαβα αυτές τις αρχές από άνθρωπο. Συχνά έχω σκεφτεί ότι, σαν τον Παύλο, δεν διδάχτηκα το Ευαγγέλιο από άνθρωπο, αλλά από το ίδιο το Πνεύμα του Χριστού. Και με δίδαξε με έναν τρόπο που ήταν τόσο ξεκάθαρος και δυνατός, ώστε καμιά επίκριση από τους αδελφούς μου στη διακονία δεν μου δημιούργησε οποιοδήποτε βάρος.
Θεωρώ καθήκον μου να το πω αυτό. Γιατί παραμένω απόλυτα πεπεισμένος ότι, σε μεγάλο βαθμό, τα σχολεία καταστρέφουν τους κήρυκες. Οι κήρυκες σήμερα, έχουν θαυμάσιες ευκολίες στη λήψη πληροφοριών για όλα τα θεολογικά ζητήματα και είναι πάρα πολύ πληροφορημένοι, όσον αφορά στη θεολογική, στην ιστορική και στη βιβλική γνώση, από οποιαδήποτε άλλη περίοδο στην ιστορία. Ενώ έχουν τόση γνώση όμως, δεν ξέρουν πώς να τη χρησιμοποιήσουν. Είναι, σε μεγάλο βαθμό, όπως ο Δαυίδ μέσα στην πανοπλία του Σαούλ. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να μάθει να κηρύττει, παρά μονάχα κηρύττοντας.
Οι εργάτες του Ευαγγελίου χρειάζονται ένα πράγμα πάνω απ' όλα, κι αυτό είναι η αφοσίωση στο σκοπό τους. Αν αισθάνονται ότι πρέπει να προστατέψουν την υπόληψή τους, πολύ λίγα θα καταφέρουν. Πριν από πολλά χρόνια, ένας φίλος μου πάστορας πήρε άδεια λόγω υγείας και προσέλαβε έναν νεαρό που μόλις είχε αποφοιτήσει από θεολογική σχολή, για να κηρύττει για το διάστημα που εκείνος θα απουσίαζε. Αυτός ο νεαρός έγραψε και κήρυξε όσο πιο μεγαλοπρεπή κηρύγματα μπορούσε. Η σύζυγος του πάστορα, στο τέλος αναγκάστηκε να του πει, “Κηρύττεις πάνω από το διανοητικό επίπεδο των πιστών μας, δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε τη γλώσσα σου ούτε τα παραδείγματα που χρησιμοποιείς. Χρησιμοποιείς υπερβολική γνώση στον άμβωνα.” Εκείνος απάντησε, “Είμαι ένας νέος άνθρωπος. Καλλιεργώ ένα ύφος. Προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου ώστε να υπηρετήσω μία μορφωμένη συνάθροιση. Δεν μπορώ να κατέβω στο επίπεδο των πιστών σας. Πρέπει να καλλιεργήσω ένα πιο ανώτερο ύφος.” Δεν έχω δει ποτέ το όνομα του ανθρώπου αυτού να συνδέεται με οποιαδήποτε αναζωπύρωση, μεταξύ όλων των μεγάλων αναζωπυρώσεων που είχαμε από τότε, κι ούτε περιμένω να το δω, εκτός κι αν αλλάξουν ριζικά οι απόψεις του.
Θα μπορούσα να ονοματίσω εργάτες που ζουν μέχρι σήμερα, οι οποίοι ντρέπονταν βαθιά για μένα όταν πρωτάρχισα να κηρύττω, επειδή θεωρούσαν ότι ήμουν τόσο αναξιοπρεπής στον άμβωνα, χρησιμοποιούσα τόσο απλή γλώσσα και μιλούσα στους ανθρώπους με τόση αμεσότητα.
Γνώριζα εξ αρχής ότι θα δεχόμουν επικρίσεις, και ότι υπήρχε μεγάλη διάσταση απόψεων ανάμεσα σε μένα και στους άλλους κήρυκες. Ποτέ δεν ένιωσα πραγματικά σαν ένας από αυτούς, ούτε ότι θεωρούσαν πως ανήκα πραγματικά στην αδελφότητά τους. Απέκτησα μόρφωση δικηγόρου. Βρέθηκα από το δικηγορικό γραφείο κατευθείαν στον άμβωνα, και μιλούσα στους ανθρώπους όπως θα μιλούσα στους ενόρκους.
Οποιοδήποτε σκεπτόμενο άτομο, θα έβλεπε ότι ήταν εντελώς εκτός τόπου να χρησιμοποιείται γλώσσα μόρφωσης και ρητορικής, τη στιγμή που αθάνατες ψυχές βρίσκονται στο νήμα, κρέμονται στο χείλος του αιώνιου θανάτου. Οι άνθρωποι δεν μιλούν μ' αυτόν τον τρόπο όταν πραγματικά υπάρχει έκτακτη ανάγκη. Όταν μια πόλη καίγεται, ο επικεφαλής της πυροσβεστικής δεν διαβάζει στους άντρες του μια έκθεση ή ένα ρητορικό κείμενο. Είναι επείγουσα κατάσταση και κάθε του λέξη πρέπει να είναι πολύ σημαντική.
Έτσι γίνεται πάντα, όταν οι άνθρωποι βρίσκονται μπροστά σε επείγουσες και σοβαρές καταστάσεις. Η γλώσσα τους πρέπει να είναι στοχευμένη, άμεση και απλή. Οι προτάσεις τους να είναι σύντομες και δυναμικές. Κάνουν έκκληση για άμεση δράση. Αυτός είναι ο λόγος, που οι ανεκπαίδευτοι Μεθοδιστές κήρυκες και οι σοβαροί Βαπτιστές κήρυκες, πάντοτε είχαν μεγαλύτερη επίδραση απ' όση οι περισσότεροι μορφωμένοι θεολόγοι μας. Και έχουν μέχρι σήμερα. Η γεμάτη πάθος προτροπή ενός απλού πιστού, συχνά θα αγγίξει μια συνάθροιση πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε είδος καλλιεργημένης ρητορείας. Τα μεγάλα κηρύγματα, οδηγούν τους ανθρώπους να επαινούν τον κήρυκα. Το καλό κήρυγμα, οδηγεί τους ανθρώπους να επαινούν τον Θεό.
Οι άνθρωποι συχνά μου έχουν πει: “Δεν κηρύττεις. Μιλάς στους ανθρώπους.” Ένας άνδρας στο Λονδίνο, επέστρεψε στο σπίτι του έπειτα από μια συνάθροισή μας, βαθιά ελεγχόμενος. Η σύζυγός του τον ρώτησε, “Πήγες να ακούσεις το κήρυγμα του κ. Finney;” Εκείνος απάντησε: “Ήμουν στη συνάθροιση του κ. Finney. Δεν κηρύττει. Μονάχα εξηγεί τι κηρύττουν οι άλλοι άνθρωποι.” Έχω ακούσει τέτοιου είδους σχόλια ξανά και ξανά. Οι άνθρωποι λένε, “Ο καθένας θα μπορούσε να κηρύξει όπως εσύ. Απλά μιλάς στους ανθρώπους. Μιλάς σαν να ήσουν στο σπίτι, καθισμένος σαλόνι.” Άλλοι έχουν πει: “Φαινόταν λες και ο κ. Finney μ' είχε πάρει σε μια μεριά και μου μιλούσε πρόσωπο προς πρόσωπο”.
Οι κήρυκες, συνήθως αποφεύγουν να απευθύνονται στους ανθρώπους καθώς κηρύττουν. Θα κηρύξουν για άλλους και για τις αμαρτίες άλλων, αλλά σπάνια θα πουν ποτέ: “Είστε ένοχοι γι αυτές τις αμαρτίες, και ο Κύριος απαιτεί αυτό από εσάς.” Συχνά κηρύττουν 'για' το Ευαγγέλιο αντί να κηρύττουν το Ευαγγέλιο. Συχνά κηρύττουν 'για' τους αμαρτωλούς αντί να κηρύττουν σ' αυτούς. Θα έκαναν τα πάντα, προκειμένου να αποφύγουν να εκληφθούν προσωπικά τα όσα κηρύττουν. Αλλά εγώ πάντοτε ακολουθούσα διαφορετική τακτική απ' εκείνη. Συχνά έχω πει, “Μην νομίζετε ότι αναφέρομαι σε κανέναν άλλον. Μιλάω σε εσένα και εσένα και εσένα.”
Κήρυκες μου είπαν αρχικά, ότι οι άνθρωποι δεν θα το ανέχονταν ποτέ αυτό – ότι θα σηκώνονταν και θα έφευγαν και ποτέ δεν θα γυρνούσαν πίσω. Αλλά έκαναν λάθος. Κατά ένα μεγάλο βαθμό, εξαρτάται με τι πνεύμα λέγεται κάτι. Αν γίνεται με πνεύμα αγάπης, με μια ειλικρινή επιθυμία για το καλύτερο γι αυτούς, είναι πολλοί λίγοι εκείνοι που θα συνεχίσουν να δυσανασχετούν. Εκείνη τι στιγμή ίσως νιώσουν επιπληγμένοι και αναστατωμένοι, αλλά βαθιά μέσα τους γνωρίζουν ότι το έχουν ανάγκη και ότι τελικά θα τους ωφελήσει.
ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ!!!(xristianikanea.gr)
Έχω συχνά πει στους ανθρώπους, όταν έβλεπα ότι φαίνονταν προσβεβλημένοι: “Τώρα αγανακτείτε με αυτό και θα φύγετε λέγοντας ότι δεν θα επιστρέψετε - αλλά θα επιστρέψετε. Ο έλεγχος που νιώθετε μέσα σας είναι με το μέρος μου. Γνωρίζετε πως ό,τι σας λέω είναι αλήθεια και ότι το λέω για το δικό σας καλό – και δεν μπορείτε να συνεχίσετε να δυσανασχετείτε μ' αυτό.” Και πάντοτε διαπίστωνα, ότι τα λόγια μου επαληθεύονταν. Σύμφωνα με την εμπειρία μου, η ειλικρίνεια είναι η καλύτερη τακτική για έναν κήρυκα. Οι άνθρωποι δεν είναι ανόητοι. Ελάχιστα σέβονται έναν άνθρωπο, που θα ανεβεί στον άμβωνα και θα κηρύξει μελιστάλαχτα πράγματα. Υπάρχει ένα κομμάτι μέσα τους, που το περιφρονεί αυτό.
Δεν ξοδεύω ώρες και ημέρες γράφοντας τα κηρύγματά μου, αλλά με το νου μου πάντοτε συλλογίζομαι τις αλήθειες του Ευαγγελίου, και τον καλύτερο τρόπο να τις κηρύξω. Κινούμαι τριγύρω ανάμεσα στους ανθρώπους και ανακαλύπτω τι έχουν περισσότερο ανάγκη να ακούσουν. Κατόπιν, με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, επιλέγω το θέμα για το κήρυγμά μου. Σκέφτομαι βαθιά και προσεύχομαι επάνω σε αυτό, γεμίζω το νου μου μ' αυτό – κι έπειτα πηγαίνω και το ανοίγω στους ανθρώπους. Σ' ένα κήρυγμα που έχει γραφτεί, αφότου ο κήρυκας το γράψει, δεν υπάρχει μεγάλη ανάγκη να σκεφτεί ή να προσευχηθεί άλλο γιαυτό. Μπορεί να το διαβάσει ξανά Σάββατο βράδυ ή Κυριακή πρωί, αλλά δεν νιώθει την ανάγκη να είναι χρισμένο με δύναμη, να ανοίξει το στόμα του και να γεμίσει με λόγια από τον ουρανό. Νιώθει άνετα με το γεγονός ότι πρέπει μόνο να χρησιμοποιήσει τα μάτια του και τη φωνή του, κι έτσι μπορεί να κηρύξει. Κατά συνέπεια, το μήνυμα δεν είναι απαραίτητα καινούριο ή φρέσκο – ένα χρισμένο μήνυμα απευθείας από τον Θεό.
Πιστεύω ειλικρινά, ότι έχω μελετήσει πολύ περισσότερο, επειδή δεν έχω καταγράψει τα κηρύγματά μου. Έχω αναγκαστεί να γίνω εξαιρετικά εξοικειωμένος με το θέμα μου, να γεμίσω το νου μου μ' αυτό κι έπειτα να πάω και να το ανοίξω στους ανθρώπους. Το μόνο που κάνω, είναι ένα πολύ σύντομο σχεδιάγραμμα, προτού αρχίσω.
Εκτός εάν οι κήρυκες δοκιμάσουν πραγματικά αυτό το είδος κηρύγματος, εκτός εάν αρχίσουν να μιλούν απλά στους ανθρώπους, κρατώντας τις καρδιές τους γεμάτες από την αλήθεια και το άγιο Πνεύμα, δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν αυθόρμητοι κήρυκες.
Κατά τα πρώτα δώδεκα περίπου χρόνια της διακονίας μου, δεν έγραψα ούτε μια λέξη και τις περισσότερες φορές κήρυττα χωρίς καμία προετοιμασία, εκτός από όσα μου είχαν δοθεί κατά τη διάρκεια της προσευχής. Συχνά ανέβαινα στον άμβωνα, χωρίς ούτε καν να γνωρίζω από ποια περικοπή θα κήρυττα, ούτε τι θα έλεγα. Αφηνόμουν εντελώς στο Άγιο Πνεύμα να ανοίξει όλο το θέμα στο μυαλό μου και, ποτέ δεν έχω κηρύξει με μεγαλύτερη επιτυχία και δύναμη. Εάν δεν κήρυττα από θεία έμπνευση, δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσα να κηρύξω. Ήταν πολύ συνηθισμένο και έχει συμβεί καθ' όλη τη διάρκεια της διακονίας μου, το θέμα να ανοίγει μέσα στο μυαλό μου, μ' έναν τρόπο που άφηνε έκπληκτο ακόμα κι εμένα. Φαινόταν πως μπορούσα να δω με καταπληκτική σαφήνεια, ακριβώς εκείνο που έπρεπε να πω και ολόκληρα αποσπάσματα σκέψεων, λόγων και εικόνων έρχονταν σε μένα τόσο γρήγορα όσο μπορούσα να τα μεταδώσω. Όταν πρωτάρχισα να κάνω σχεδιαγράμματα, τα έκανα μετά και όχι προτού να κηρύξω – για να καταγράψω τις σκέψεις που μου είχε δώσει ο Θεός. Αλλά διαπίστωσα ότι ποτέ δεν μπορούσα να ξαναχρησιμοποιήσω αυτά τα παλιά σχεδιαγράμματα έτσι κι αλλιώς, χωρίς να τα αναπλάσω και να λάβω μια φρέσκια προοπτική από το Άγιο Πνεύμα. Σχεδόν πάντοτε έβρισκα τα θέματα των κηρυγμάτων μου ενώ ήμουν στα γόνατά την ώρα της προσευχής. Και συχνά έχω διαπιστώσει πως, όταν το Άγιο Πνεύμα μου δίνει κάτι να κηρύξω, έρχεται με τόση δύναμη που κυριολεκτικά με κάνει να τρέμω, έτσι δυσκολεύομαι πολύ να γράψω. Διαπιστώνω πως τέτοια κηρύγματα πάντοτε επιδρούν με μεγάλη δύναμη επάνω στους ανθρώπους.
Μερικά από τα πιο δυναμικά κηρύγματα που έχω κηρύξει, πραγματικά τα έλαβα ακριβώς την ώρα που ξεκινούσε η συνάθροιση. Σας το λέω αυτό για να δώσω δόξα στον Θεό, και όχι σε οποιαδήποτε δικά μου ταλέντα. Μην αφήσετε κανέναν να σκεφτεί ότι αυτά τα δυναμικά κηρύγματα ήταν αποτέλεσμα του δικού μου μυαλού ή της δικής μου καρδιάς, χωρίς την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος. Δεν ήταν δικά μου, αλλά προήλθαν από το Άγιο Πνεύμα εντός μου.
Και μην αφήσετε κανέναν να πει ότι αυτό προϋποθέτει μια υψηλότερη έμπνευση απ' αυτήν που μπορεί να λάβει κάθε κήρυκας. Γιατί πιστεύω πως όλοι οι εργάτες του Ευαγγελίου καλούνται να κηρύξουν κάτω από το ισχυρό χρίσμα του Αγίου Πνεύματος. Τι άλλο να εννοούσε ο Χριστός όταν είπε: “Όστις πιστεύει εις εμέ... ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού”; Κάθε κήρυκας θα πρέπει να είναι τόσο γεμάτος από το Άγιο Πνεύμα, ώστε όλοι όσοι τον ακούν να είναι πεπεισμένοι ότι ο Θεός είναι μέσα του στ' αλήθεια.
Συνεχίζεται.........
Η σειρά αυτή της ιστορίας της ζωής του CHARLES FINNEY, δόθηκε από τον αδελφό Μανώλη Οικονομάκη για τα Xristianikanea.gr, και μεταφράστηκε στα Ελληνικά από την Κατερίνα Παρασκευά.
Ευχαριστούμε πολύ τα αδέλφια μας γι`αυτό. Ο Κύριος να τους ευλογεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου