Blogger Widgets




22 Μαρτίου 2014

Πίστη και Υπομονή


Μετά από τέσσερεις μήνες ημιαφασίας τελικά επανήλθα στις αισθήσεις μου. Αμέσως, όμως, το μετάνοιωσα και ήθελα να αφαιρέσω τη ζωή μου. Όταν με κτύπησε εκείνο το αυτοκίνητο πραγματικά με σακάτεψε.
Το δεξί μου πόδι χρειάστηκε να κοπεί πάνω από το γόνατο και το αριστερό μου πόδι έσπασε σε 40 σημεία!
Αντιμετωπίζοντας τη ζωή σαν ανάπηρος ήταν κάτι περισσότερο από ό,τι μπορούσα να αντέξω. Επιπλέον οι γιατροί μού είπαν ότι έπαθα και μόνιμη βλάβη στον εγκέφαλο. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγω απ’ όλα αυτά, ήμουν σίγουρος, ήταν να θέσω τέρμα στη ζωή μου. Όταν οι απόπειρες μου απέτυχαν με έδεσαν στο κρεββάτι μου.
Πολύ γρήγορα με πήραν σε άλλη πτέρυγα του νοσοκομείου ούτως ώστε οι φωνές και τα κλάματα μου να μην ενοχλούν τους άλλους αρρώστους.
Σκέψεις από τις μέρες που ήμουν αξιωματικός της αστυνομίας μού θύμιζαν μια περίοδο από την προηγούμενη ζωή μου: Τον καιρό που είχα γυναίκα και τρία μικρά παιδιά. Μέρες που όλοι με σέβονταν και είχα ένα καλό σπίτι.
Αυτά όλα μέχρι που έγινε το πρώτο μου ατύχημα, όταν με κτύπησε ένα αυτοκίνητο καθώς έγραφα ένα πρόστιμο. Εσωτερικές πληγές και μια μόνιμη βλάβη στην πλάτη μου αποτέλεσαν την πρόωρη αφυπηρέτηση μου από την αστυνομία και έγινε η αρχή των θλίψεων μου. Οδυνηρά πράγματα για να θυμάμαι.
Προσπαθώντας να αλλάξω την κατεύθυνση της ζωής μου άνοιξα δική μου δουλειά. Σιγά – σιγά η δουλειά μου απέτυχε, έχασα την εμπιστοσύνη της οικογένειας μου και τα οικονομικά προβλήματα μού φαίνονταν άλυτα. Προσπάθησα να ξεφύγω απ’ όλα.
Το σκί ήταν μια από τις χαρές μου και έτσι πήγα στην Καλιφόρνια για χιονοδρομίες. Εκεί συνάντησα έναν άνθρωπο που μου μίλησε για τον Ιησού Χριστό. Μέσω της διακονίας αυτού του ανθρώπου πίστεψα στον Χριστό, έλαβα το Άγιο Πνεύμα και άρχισα να προσπαθώ να ζήσω μια Χριστιανική ζωή. Για λίγο καιρό όλα πήγαιναν καλά αλλά ήρθε ο καιρός που άρχισα και πάλι να είμαι επιπόλαιος. Αυτή τη φορά άφησα τον Θεό πίσω μου.
Τον Μάρτιο του 1974 με κτύπησε το αυτοκίνητο.
Μετά που οι σωματικές μου πληγές επουλώθηκαν με άφησαν να πάω σπίτι στους γονείς μου. Από εκεί πήγαινα στο νοσοκομείο των βετεράνων πολέμου και έπαιρνα ιατρική περίθαλψη.
Στο νοσοκομείο άρχισα να συναντώ και άλλους ανάπηρους. Το γεγονός ότι πολλοί από αυτούς ήταν σε χειρότερη κατάσταση από μένα με έκανε να κυτάζω προς τα έξω παρά με οίκτο προς τα μέσα.
Ένας από τους ανθρώπους που συνάντησα ήταν παράλυτος από τον λαιμό και κάτω! Μέσω της προτροπής και της χρηματικής ενίσχυσης αυτού του ανθρώπου αποφάσισα να ξαναπάω στο κολλέγιο. 
Οι ψυχολόγοι στο νοσοκομείο μού είπαν ότι δεν περίμεναν πολλά πράγματα από μένα και ότι θα αποτύγχανα. Εντούτοις όμως γράφτηκα στο κολλέγιο.
Οι δύσκολες στιγμές ήρθαν οπωσδήποτε. Χρειαζόταν να μελετώ πολύ – πολύ σκληρά. Μια νύχτα μετά που τέλειωσαν τα μαθήματα και ετοιμαζόμουν να φύγω άκουσα μια θαυμάσια υμνωδία να βγαίνει από μια από τις αίθουσες. Στην αρχή η περιέργεια και μετά μια εσωτερική παρόρμηση με οδήγησε σ’ αυτήν την αίθουσα. 
Μέσα, ήταν μια ομάδα που δόξαζε τον Θεό. Κάθησα πίσω για να ακούσω αλλά ο Θεός ήδη άρχισε να εργάζεται στην καρδιά μου. Τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν και δεν μπορούσα να τα σταματήσω. Κάποιος ήρθε κοντά μου να προσευχηθούμε και μπροστά σε όλους αφιέρωσα ξανά τη ζωή μου στον Ιησού Χριστό. Παρέδωσα αυτή τη φορά πλήρως τον εαυτό μου στο Άγιο Πνεύμα για να με καθοδηγεί. 
Ο Χριστός μάς λέει να βαστάζουμε ο ένας τα βάρη του άλλου και έτσι μου έστειλε Χριστιανούς φίλους για να βαστάζουν τα δικά μου.
Τελείωσα τις σπουδές μου με ένα πολύ καλό βαθμό. Ανήκαν πια στο παρελθόν οι μέρες που βρισκόμουν στο νοσοκομείο και σκεφτόμουν ότι δεν άξιζε πια να ζω!
Οι γιατροί, επίσης, υποτίμησαν το τι μπορεί να κάμει το ανθρώπινο πνεύμα με τη δύναμη του Θεού, όταν μου έβαλαν την ετικέττα «διανοητικά ανάπηρος» και με συμβούλεψαν να μην πάω στο κολλέγιο.
Αν και παίρνοντας το δίπλωμα μου ήταν κάτι το σημαντικό για μένα, εντούτοις κατάλαβα ότι ο Θεός είχε κάτι το διαφορετικό για μένα. Ήξερα από προσωπική μου πείρα ότι ένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να βοηθήσει έναν ανάπηρο όσο ένας άλλος ανάπηρος.
Μόνο κάποιος που υπέφερε σαν αυτόν μπορεί να έχει επίδραση πάνω του.
Αυτή την περίοδο καθώς σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω, κάτι συνέβηκε που με βοήθησε να αποφασίσω. Μια εξόρμηση για χιονοδρομίες κανονίστηκε για αρκετά τυφλά παιδιά. Όταν η μέρα έφτασε για να αναχωρήσουν για τα βουνά ήμουν ο μόνος ελεύθερος που μπορούσε να πάει μαζί τους. 
Όταν η μέρα τελείωσε, ένα από τα κοριτσάκια ντροπαλά με φώναξε. Είχε ένα δώρο για μένα. Με δάκρυα να τρέχουν από τα τυφλά της ματάκια μου έδωσε μερικές λιχουδιές που η ίδια έκανε, ευχαριστώντας με, γι’ αυτή την σπάνια ευκαιρία που είχε να βγεί έξω και να κάνει κάτι που κανονικά είναι για τα παιδιά που βλέπουν.
Από τότε κατάλαβα ότι ο Κύριος με ήθελε να εργαστώ με τους ανάπηρους.
Στις προσπάθειες μου να καταφέρω τους ανάπηρους να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, οργανώνω εκδρομές και τους προτρέπω να αγωνίζονται στους Διεθνείς Αγώνες Αναπήρων που τώρα τελευταίως γίνονται πολύ δημοφιλείς.
Τελευταίως με κάλεσαν να οργανώσω ένα πρόγραμμα για πρώην αστυνομικούς που έμειναν ανάπηροι, και δοξάζω τον Θεό γι’ αυτήν την ευκαιρία να μπορώ να βοηθήσω στο πρώην πεδίο της δουλειάς μου.
Ο Ιησούς Χριστός είναι τόσο καλός σε μένα. Περπάτησα διαμέσου δύσκολων καταστάσεων αντιμετωπίζοντας τον θάνατο αλλά ο Κύριος μας δεν με άφησε μόνο. Με αποκατέστησε και μου έδωσε τα ζητήματα της καρδιάς μου! Όλη η δόξα στο υπέροχο όνομα του Ιησού Χριστού!
Θ.Κ.
machera-pnevmatos.com

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Πήγαινε!

Eπέστρεψε στο Χριστό

Φυλαχτείτε από ένα σοβαρό σύνδρομο....

Που είναι οι άνδρες?

Τρέξε για τη ζωή σου!

Ξύπνα εκκλησία!

Προσευχηθείτε για τη δύναμη του Θεού

Υπάρχει Ένας Άλλος Κόσμος

Zώντας την αγάπη