``Χριστιανικά Νέα``Λυκοπάντης Γιώργος: ΠΩΣ ΑΛΛΑΞΑ!

Δεν θα ξεχάσω τη μέρα εκείνη… Τη μέρα που με επισκέφθηκε ο Χριστός και με τα χέρια της αγάπης Του απλωμένα προς εμένα με εκάλεσε.

Ήταν μέρα Πέμπτη. Βρισκόμουν στο υπόγειο μου το οποίο χρησιμοποιούσα για να εμφανίζω φίλμς.

Εκείνη τη μέρα ένιωθα τόσο μόνος, τόσο απαγοητευμένος από τη ζωή μου. Τα είχα όλα: λεφτά, γυναίκα, παιδιά, αυτοκίνητα, σπίτια, αλλά κάτι μου έλειπε. Δεν ήξερα τι είναι.

Προσπαθούσα συνεχώς να γεμίζω τις ώρες μου με κάτι. Είτε με τη δουλειά, είτε με διασκέδαση, είτε με τη ζωγραφική, ή και με διάφορες άλλες δραστηριότητες που έκανα για να περνά η ώρα μου. Αλλά πάντα όταν τελείωνα, κάπου ήμουν ανικανοποίητος, κάπου ένιωθα μέσα μου κάποιο κενό.

Εκείνη, λοιπόν, τη μέρα όλα είχαν σκοτεινιάσει μπροστά μου. Ξαφνικά μέσα σ’ εκείνο το υπόγειο αντελήφθηκα ότι όσα έκαμα ήταν μάταια. Γιατί ζούσα; Γιατί δούλευα; Γιατί όλα αυτά, σπίτι, δουλειά, σπίτι, δουλειά και μια μέρα: …. Μια μέρα όλα θα τέλειωναν; Μια μέρα αυτός ο ωραίος ήλιος θα έσβηνε για μένα μια για πάντα; Μια μέρα όλα που έκανα θα χανόντουσαν σε μια στιγμή;

Μα τέλος πάντων γιατί ζούσα;
Για να πεθάνω μια μέρα και όλα να τελειώσουν; Όχι, δεν μπορούσα να το δεχτώ.

Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι κάποια όμορφη μέρα θα τα άφηνα όλα πίσω και θα πέθαινα! Τι τραγωδία! Τι φόβος! Ο θάνατος (ένα αναπόφευκτο γεγονός)!

Μα γιατί είχα γεννηθεί σ’ αυτό τον κόσμο; Για να αποκτήσω φήμη και δόξα και λεφτά και ένα σπουδαίο όνομα;
Όλα αυτά έκαιγαν μέσα μου, ο φόβος του αγνώστου, το άγνωστο μέλλον, ο θάνατος.

Δεν μπορούσα άλλο να αντέξω. Ήθελα να φύγω, να πάω κάπου μακριά, σε άλλη χώρα, να βρω άλλο κόσμο, στην Αμερική, κάπου μακριά. Ο χώρος με περιόριζε, με έσφιγγε! Έπρεπε κάτι να γίνει. Κόντευα να τρελλαθώ με όλες αυτές τις σκέψεις….

Βγαίνω έξω αμέσως από το σκοτεινό υπόγειο. Δεν με ένοιαζε για τίποτε. Ήμουν χαμένος, έπρεπε κάτι να κάνω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο μου και ανάβω ένα τσιγάρο και βάζω δυνατά το ραδιόφωνο. Ήθελα να ξεσπάσω, να φύγω, να αλλάξω σκέψη. Ήθελα να φύγω, να πάρω την οικογένεια μου και να πάμε κάπου σε μακρινούς τόπους, απλά για να ξεχάσω την ιδέα του θανάτου.

Καθώς οδηγούσα για να πάρω τη γυναίκα μου που βρισκόταν σε κάποια φίλη της, η απογοήτευση και η αγανάκτηση ήταν οι σύντροφοι μου.

Ήταν μεσημέρι. Φτάνω έξω από το σπίτι και κτυπώ την πόρτα. Ανοίγει η γυναίκα μου. Φαινόταν πολύ χαρούμενη και αλλαγμένη. Τι να είχε συμβεί άραγε;

Με καλοσώρισαν μαζί με τη φίλη της και με προσκάλεσαν να καθήσω για καφέ.

Αρνητικός, όμως, καθώς ήμουν και αγανακτισμένος με τις σκέψεις που με βασάνιζαν λέω στη γυναίκα μου να ετοιμαστεί να φύγουμε γιατί ήθελα να της μιλήσω για κάτι σοβαρό. Θα της έλεγα να φεύγαμε για το εξωτερικό.

Να τα παρατήσουμε, να τα πουλήσουμε όλα και να φύγουμε. Αυτό είχα σαν έμμονη ιδέα και αυτό θα έκανα. Δεν με ενδιέφερε για κανένα και από τίποτα. Δεν με ένοιαζε για το τι θα πει ο ένας και ο άλλος. Αυτός ο κόσμος μου ήταν πια άχρηστος.

Κανένας δεν με καταλάβαινε, κανένας δεν μπορούσε πραγματικά να με νιώσει, να με αισθανθεί. Όλοι ζητούσαν το συμφέρον τους. Όλοι κύταζαν πώς να φάνε, πώς να πιούν και πώς να πατήσουν επάνω σου για να κερδίσουν λίγα λεφτά παραπάνω. Αυτοί οι φίλοι, πουλούσαν τις φιλίες τους για το συμφέρον και τον εγωϊσμό.

Αλλά εκείνη τη μέρα κάτι επρόκειτο να γίνει. Κάτι πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι εγώ μπορούσα να φανταστώ ή να ονειρευτώ.

Εκείνη τη μέρα που είχα πάρει την απόφαση να πουλήσω τα πάντα και να φύγω και όπου με βγάλει το άγνωστο, κάποιος νοιαζόταν για μένα.
Κάποιος που εγώ δεν ήξερα.

Τη στιγμή που λέω στη γυναίκα μου να φύγουμε η απάντηση της ήταν αρνητική - αν και εγώ ήμουν πολύ θυμωμένος και απότομος- λέγοντας μου χαρακτηριστικά …
«Αβέρκιε μου, δεν θέλεις να ρωτήσουμε κάτι για την Αγία Γραφή»;

Μπα, τι ήταν αυτό πάλι!

Στην παρέα του σπιτιού καθόταν κάπου αριστερά στο βάθος κάποιος νέος. ΄Ηταν γύρω στα τριάντα. Ήταν ήρεμος και σταθερός. Κρατούσε πάνω στα γόνατα του με περηφάνεια κάποιο χοντρό βιβλίο … Φαίνεται ότι το μελετούσε πολύ γιατί ήταν κάπως κατεστραμμένο, μα καθαρό. Ήταν γεμάτο από σημειώσεις.

Να ρωτήσω για την Αγία Γραφή; Ρώτησα ξαφνιασμένος!
Ναι, μου λέει η γυναίκα μου, δεν έχεις να ρωτήσεις κάτι όσον αφορά την Αγία Γραφή; Για μια στιγμή τα είχα χάσει! Τι να ρωτήσω; Τι ήταν αυτό; Τι έκανε με την Αγία Γραφή και του άρεσε τόσο πολύ και την κρατούσε στα χέρια του, χαμογελώντας;

Χωρίς να σκεφτώ και πολύ τον ρώτησα ποιος ήταν και τι έγραφε μέσα σε εκείνο το βιβλίο.

Η απάντηση του ήταν σταθερή, γεμάτη πεποίθηση και αλήθεια. Μιλούσε μέσα από κάτι που κι’ αυτός είχει περάσει. Κάτι διαφορετικό ήταν επάνω στο πρόσωπο του. Κάτι που το ήθελα και εγώ.

Ο Ιησούς Χριστός, μου λέει, με έσωσε! Με ελευθέρωσε από τα ναρκωτικά, από το ποτό και μου έδωσε πραγματικά χαρά και ελπίδα στη ζωή μου και μπορεί να σώσει και εσένα και να σου χαρίσει ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ.

«Τι»; Απάντησα, «Αιώνια Ζωή»; «Υπάρχει αιώνια ζωή»; ρώτησα με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου!

«Ναι, μου λέει, ο Χριστός μάς χαρίζει από τώρα συγχώρεση και αιώνια ζωή και έτσι όταν θα ξαναέλθει από τον Ουρανό στη Δευτέρα Παρουσία Του, θα μας πάρει μαζί Του, στη Βασιλεία Του, στον Ουρανό, στον παράδεισο…

Εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου κτυπούσε δυνατά! Τι είχα ακούσει! Λόγια Αιώνιας Ζωής! Ο Χριστός υπάρχει, ζει!

Δεν ήξερα τι να πω. Τα μάτια μου και τα αυτιά μου είχαν ανοίξει διάπλατα και συνέχισα να ρωτώ ερωτήσεις, απορίες. Ήθελα να ξέρω, να είμαι βέβαιος.

Κάτι γινόταν μέσα μου. Κάποιο φώς είχε φέξει μέσα μου: ελπίδα. ΕΛΠΙΔΑ, και ασφάλεια. Μα αυτό ήταν, αυτό έψαχνα, αυτό γύρευα! Δεν το είχα, δεν το ήξερα! Ξαφνικά ακούω μια φωνή να αντηχεί μέσα μου και να μου λέει: «Όλα τα έκανες, όλα τα δοκίμασες, και Εμένα που σε έπλασα με ξέχασες…»

Δεν μπορούσα άλλο. Η καρδιά μου άρχισε να φλέγεται. Τι ήταν όλα αυτά που άκουσα. Εκεί που εγώ σχεδίαζα άλλα πράγματα, ξαφνικά η ζωή μου άλλαξε.

Δεν άντεχα άλλο. Ήθελα να πάω σπίτι να προσευχηθώ, να κλάψω, να φύγει αυτό το βάρος που είχα μέσα μου. Ήθελα να ζητήσω συγχώρεση, να καθαριστώ από τις βαρειές αμαρτίες μου, που βάραιναν την ψυχή μου. Ήθελα να φωνάξω, να μιλήσω στον Χριστό.

Ήθελα να ξέρω Ποιός είναι. Ήθελα να επικοινωνήσω μαζί Του.

Αμέσως μόλις χαιρετιστήκαμε, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και είπαμε ότι θα ξαναβρεθούμε.

Μόλις κατεβήκαμε στο σπίτι μας εκεί ο Χριστός, ο Γιός του Θεού του Ζωντανού, μας επισκέφτηκε. Η παρουσία Του μας έκανε να συντριφτούμε μπροστά Του, να κλάψουμε και να δεχτούμε το δώρο της συγχώρεσης Του.

Ο Χριστός πέθανε για μας. Ο Χριστός μού έδειξε τον πόνο του Σταυρού Του. Τώρα βρισκόμουν κάτω από τον Σταυρό και το Αίμα Του έτρεχε επάνω μου και με έπλενε. Τώρα ο Χριστός με δεχόταν, τώρα ο Ιησούς με έσωζε. Με είχε κάνει δικό Του.

Με είχε βρει, με είχε αναστήσει μαζί με τη γυναίκα μου. Τώρα είμασταν στα χέρια της αγάπης Του. Χθές είμασταν χαμένοι. Αν πεθαίναμε το επόμενο δευτερόλεπτο της ζωής μας θα πηγαίναμε στην αιώνια κόλαση (όπου εκεί είναι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων).

Μα τώρα μας βρήκε ο Λυτρωτής, μας συγχώρεσε και τώρα είμαστε μέσα στη σίγουρη ελπίδα και τη βέβαιη πίστη ότι ο Χριστός έρχεται σύντομα να μας παραλάβει μαζί Του στον Ουρανό, στη Βασιλεία Του!

Όλα είχαν αλλάξει. ΜΙΑ ΝΕΑ ΖΩΗ.

Η αγάπη πήρε τη θέση του μίσους.

Η ειρήνη πήρε τη θέση της ανησυχίας και του φόβου.

Η ελπίδα και η πίστη πήραν τη θέση της αβεβαιότητας και του άγνωστου.

Από εκείνη τη μέρα Ζωντανά νερά αγάπης άρχισαν να τρέχουν από μέσα μας για τον Χριστό. Αυτός που για μας τους αμαρτωλούς, κατέβηκε από τον Ουρανό αναμάρτητος για να πάρει τη θέση της τιμωρίας μας και να πληρώσει με το ίδιο Του το Αίμα, τη ζωή Του, για να μας λυτρώσει από τον πονηρό κόσμο και την αμαρτία την απατηλή και από τον αιώνιο θάνατο (κόλαση), και να μας χαρίσει δικαίωση στην ψυχή μας, ανάπαυση και αιώνια ζωή.

Ποιός άλλος μπορούσε να κάνει τέτοιο πράγμα;
Κανένας άλλος παρά μόνο ο Χριστός. Αυτός νοιάζεται ΓΙΑ ΣΕΝΑ, φίλε μου, και θέλει ΤΩΡΑ να έρθει και στη δική σου καρδιά.

«Όποιος πιστεύει σε μένα – λέει ο Χριστός – ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΛΗΘΕΙΑ σας λέω ΕΧΕΙ ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΑ».

Πάλιν λέει: «Σας διαβεβαιώνω απόλυτα, ότι εκείνος που ακούει τον Λόγο Μου, και πιστεύει σ' Αυτόν που με απέστειλε, έχει αιώνια ζωή, και σε κρίση δεν έρχεται, αλλά έχει ήδη μεταβεί από τον θάνατο στη ζωή» (Ιωάννης 5:24).

Ναι, φίλε μου, η μόνη ελπίδα, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ο Καλός Ποιμένας ΖΕΙ. Με άλλαξε, με έσωσε, μου έδωσε μια καινούργια καρδιά. Τώρα η αγάπη και η ειρήνη και η πίστη κατοικά στην καρδιά μας. Τώρα δεν φοβάμαι τον θάνατο γιατί ο Χριστός που είναι η Ζωή και η Ανάσταση ΖΕΙ μέσα μου.

Μου έδωσε το Άγιο του το Πνεύμα. Μου φύσηξε τη Ζωή Του και τώρα ξανάρχισα να ζω, να ζώ μόνον γι’ Αυτόν και να Τον υπηρετώ ώσπου να έρθει μια μέρα από τον Ουρανό για να παραλάβει τους δικούς Του. Τότε θα Τον δω. Ναι ποθώ να Τον δω, να δω Εκείνον που πληγώθηκε και ταλαιπωρήθηκε για μένα και να εισέλθω μια για πάντα στη χαρά Του.
Θέλεις πραγματικά και εσύ τον Χριστό να έρθει τώρα στην καρδιά σου; Είναι έξω από την καρδιά σου και σου κτυπά ευγενικά την πόρτα. Θέλει να μπει μέσα. Άνοιξε την πόρτα της καρδιάς σου. Προσκάλεσε Τον.

Κάνε αυτήν την προσευχή:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, έλα στην καρδιά μου. Πιστεύω ότι πέθανες στη θέση μου και ανεστήθηκες και είσαι τώρα ζωντανός. Συγχώρεσε με από κάθε μου αμαρτία και καθάρισε με, με το Αίμα Σου. Κάνε με από ΣΗΜΕΡΑ ένα παιδί δικό Σου. Σε ευχαριστώ γιατί από τώρα με δέχτηκες. Κράτησε με για πάντα κοντά Σου. Αμήν».

Ναι, φίλε μου, τώρα είσαι δικός Του. Πάρε αμέσως τα λόγια Του, την Αγία Γραφή και άρχισε να τα διαβάζεις. Εκεί θα Τον γνωρίσεις, θα Τον γευτείς και θα Τον αγαπήσεις.

Θα γνωρίσεις την ΑΛΗΘΕΙΑ και η ΑΛΗΘΕΙΑ θα σε ελευθερώσει.