Η σχολή της υπακοής No4

 Η υπακοή του Χριστού

«Δια της υπακοής του ενός οι πολλοί θέλουσι κατασταθή δίκαιοι» (Ρωμ. ε΄ 19).  

Αυτά τα λόγια εκφράζουν, τί χρεωστούμε στον Χριστό. Όπως μέσω του Αδάμ γίναμε αμαρτωλοί, έτσι γίναμε μέσω του Χριστού δίκαιοι.

Εδώ όμως επίσης βρίσκουμε, τί είναι εκείνο, μέσω του οποίου βασικά μας χορηγεί ο Χριστός τη δικαιοσύνη. Ακριβώς όπως κατασταθήκαμε μέσω της ανυπακοής του Αδάμ αμαρτωλοί, έτσι η υπακοή του Χριστού μας καθιστά δικαίους. Έτσι λοιπόν χρεωστούμε τα πάντα στην υπακοή Του.

Αυτός είναι ένας από τους πιο πολύτιμους θησαυρούς της κληρονομιάς μας εν Χριστώ. Πόσοι από μας δεν τον γνώρισαν ποτέ, για να τον αγαπήσουν και να τον απολαύσουν και να λάβουν όλη την ευλογία, η οποία συνδέεται μ’ αυτόν! Είθε ο Θεός – δια του Αγίου Πνεύματος – να μας δείξει πόσο ένδοξος είναι αυτός ο θησαυρός και να γίνουμε συμμέτοχοι της δύναμής του.

Σίγουρα γνωρίζουμε την ευλογημένη αλήθεια της δικαίωσης εκ πίστεως. Στο μέρος της επιστολής προς Ρωμαίους, το οποίο προηγείται του εδαφίου μας (κεφ. γ΄ 21-ε΄ 11), ο Παύλος δίδαξε, ποια είναι η βάση της δικαίωσης εκ πίστης: Το αίμα του Χριστού είναι το αντίτιμο. Δίδαξε επίσης, ποιος ήταν ο δρόμος και η προϋπόθεση για τη δικαίωση: η πίστης στην ελεύθερη χάρη ενός Θεoύ, ο Οποίος δικαιώνει τον ασεβή. Έδειξε επίσης τον ευλογημένο καρπό: η παραχώρηση της δικαιοσύνης του Θεού, με την ανεμπόδιστη είσοδο του πιστού στην εύνοια του Θεού, και η ελπίδα της δόξας. Στο επόμενο μέρος της επιστολής συνεχίζει να εμβαθύνει στην αλήθεια της ένωσης με τον Χριστό δια της πίστης, στην οποία βασίζεται η δικαίωση και η οποία καθιστά ενώπιον του Θεού δυνατό και δίκαιο, να μας δέχεται εξ αιτίας του Χριστού. Ο Παύλος κάνει ανασκόπηση μέχρι τον Αδάμ και τη σχέση μας μαζί του με όλες τις συνέπειες εξ αυτού, για ν’ αποδείξει, πόσο αρμοστό, πόσο φυσιολογικό (με την ύψιστη έννοια της λέξης) είναι, να γίνεται κοινωνός της ζωής Του, όποιος δέχεται τον Χριστό εν πίστει, συνδεόμενος έτσι μαζί Του. Τονίζει σ’ αυτή την επιχειρηματολογία ιδιαίτερα την αντίθεση μεταξύ της ανυπακοής του Αδάμ με την κατάκριση και τον θάνατο, ο οποίος συνεπάγεται, και της υπακοής του Χριστού με τη δικαιοσύνη και τη ζωή, την οποία φέρει. Και αναγνωρίζοντας εμείς τη θέση, την οποία έχει η υπακοή του Χριστού στο απολυτρωτικό Του έργο, θα γνωρίσουμε, ποια θέση πρέπει να παραχωρήσουμε στην υπακοή μέσα στη δική μας καρδιά και ζωή.

«Δια της υπακοής του ενός οι πολλοί θέλουσι κατασταθή δίκαιοι» (Ρωμ. ε΄ 19). Πώς έγινε αυτό;

Ανάμεσα στον Αδάμ και τους απογόνους του υπάρχει μια διπλή σχέση – η σχέση της δικαιοσύνης και η σχέση της ζωής.

Μέσω της σχέσης της δικαιοσύνης κατέπεσε όλο το ανθρώπινο γένος υπο τη θανατική ποινή, ακόμη πριν τη γέννηση του καθενός. «Εβασίλευσεν ο θάνατος από Αδάμ μέχρι Μωϋσέως και επί τους μη αμαρτήσαντας (π.χ. τα μικρά παιδιά) κατά την ομοιότητα της παραβάσεως του Αδάμ» (Ρωμ. ε΄ 14).

Αυτή η σχέση της δικαιοσύνης βασίζεται στη σχέση της ζωής. Η ποινή δεν θα είχε επέλθει σ’αυτούς, εάν δεν ήταν κατά την ομοιότητα του Αδάμ. Και από την άλλη μεριά η σχέση της ζωής αποτέλεσε τη φανέρωση της σχέσης της δικαιοσύνης. Κάθε απόγονος του Αδάμ εισέρχεται στη ζωή υπό την εξουσία της αμαρτίας και του θανάτου. «Δια της παρακοής του ενός ανθρώπου οι πολλοί κατεστάθησαν αμαρτωλοί», και μάλιστα ήταν υποταγμένοι υπο την κατάρα της αμαρτίας ως προς τη θέση, καθώς και υπό την εξουσία της ως προς την ουσία.

Ο Αδάμ είναι «τύπος του μέλλοντος» (Ρωμ. ε΄ 14), ο οποίος ονομάζεται «έσχατος Αδάμ» (Α΄ Κορ. ιε΄ 45). Η ανυπακοή του Αδάμ με τις επιδράσεις της είναι ακριβώς το αντίθετο προς εκείνο, το οποίο σημαίνει η υπακοή του Χριστού για μας. Όταν ένας αμαρτωλός πιστεύει στον Χριστό, ενώνεται μαζί Του και δικαίως θεωρείται ενώπιον του Θεού δίκαιος και αποδεκτός. Η σχέση της δικαιοσύνης βασίζεται στη σχέση της ζωής. Παλαιότερα ήταν αμαρτωλός, τώρα έχει τον Ίδιο τον Χριστό και η θέση του είναι εν Χριστώ.

Ας κατανοήσουμε το εξής:

Δια της ανυπακοής του Αδάμ κατασταθήκαμε αμαρτωλοί. Το μόνο το οποίο ζήτησε ο Θεός από τον Αδάμ στον παράδεισο, ήταν υπακοή. Το μόνο, μέσω του οποίου μπορεί ένα πλάσμα να δοξάσει τον Θεό ή ν’ απολαύσει την εύνοια και την ευλογία Του, είναι υπακοή. Από την άλλη πλευρά η ανυπακοή είναι η μοναδική αιτία της εξουσίας, την οποία απέκτησε η αμαρτία στον κόσμο, ακόμη και της φθοράς, την οποία επέφερε.

Ολόκληρη η εξουσία της αμαρτίας μέσα μας είναι ακριβώς το εξής: όπως λάβαμε τη φύση του Αδάμ, έτσι κληρονομήσαμε και την ανυπακοή του – είμαστε «υιοί της απειθείας» (Εφεσ. β΄ 2). Είναι φανερό, ότι το έργο, για το οποίο χρειαζόταν ένας Χριστός, ήταν το ακόλουθο: να παραμερίσει την ανυπακοή, μαζί και την κατάρα, την κυριαρχία, την κακή φύση και τις επιδράσεις της. Η ανυπακοή ήταν η ρίζα κάθε αμαρτίας και κάθε ταλαιπωρίας. Ο πρώτος σκοπός της απολύτρωσης ήταν ν’ αποκοπεί η κακή ρίζα και να επαναφερθεί ο άνθρωπος στον αρχικό προορισμό του – σε μια ζωή υπακοής απέναντι στον Θεό.

Πώς το έκανε ο Χριστός;

Πρώτον μέσω του ερχομού Του ως ο έσχατος Αδάμ, για να αφαιρέσει εκείνο, το οποίο έκανε ο πρώτος. Η αμαρτία μας έκανε να πιστεύουμε, πως είναι υποβάθμιση συνεχής αναζήτηση και διάκρισης του θελήματος του Θεού, καθώς και εφαρμογή του. Ο Χριστός ήρθε, για να μας δείξει την εξοχότητα, την μακαριότητα και την ουσία της υπακοής. Όταν ο Θεός μἀς έδωσε το ένδυμα του πλασμένου, δεν ξέραμε, ότι η ωραιότητα, η άμωμη αγνότητα είναι η υπακοή προς τον Θεό.

Ο Χριστός ήρθε και φόρεσε αυτό το ένδυμα (Φιλ. β΄ 7), για να μας δείξει, πώς να το φοράμε και πώς να ερχόμαστε μ’ αυτο στην παρουσία και δόξα του Θεού. Ο Χριστός ήρθε, για να υπερνικήσει κι έτσι ν’ αφαιρέσει την ανυπακοή μας, ώστε να την αντικαταστήσει μέσα μας με τη δική Του υπακοή. Όσο εκτεταμένη, όσο δυνατή, όσο διαπεραστική ήταν η ανυπακοή του Αδάμ, μάλιστα ακόμη πιο απέραντη απ’ όλα αυτά έπρεπε να είναι η δύναμη της υπακοής Του Χριστού.

Η ζωής της υπακοής του Χριστού είχε επίσης το σκοπό να μας δείξει ένα παράδειγμα για το τί είναι αληθινή υπακοή.

Έτσι πέθανε, για να μας δείξει επίσης, ότι η υπακοή Του συνεπάγεται και την προθυμία να υπακούσει μέχρις εσχάτου, μάλιστα να πεθάνει για τον Θεό.

Η ανυπακοή του Αδάμ με όλες τις πιθανές συνέπειες της έπρεπε ν’ αφαιρεθεί και ν’ αντικατασταθεί από την υπακοή του Χριστού. Ακριβώς όπως κατασταθήκαμε αμαρτωλοί μέσω της ανυπακοής του Αδάμ, έτσι δικαιωθήκαμε τώρα και απελευθερωθήκαμε απο την εξουσία της αμαρτίας και του θανάτου: βρισκόμαστε ενώπιον του Θεού ως δικαιωμένοι. Ουσιαστικό είναι, ότι για την πλευρά της δικαιοσύνης και της ζωής είμαστε αχώριστα συνδεδεμένη τώρα με τον Χριστό στο θάνατο και την ανάστασή Του όπως παλαιότερα με τον Αδάμ. Έτσι λοιπόν είμαστε πραγματικά νεκροί ως προς την αμαρτία και ζωντανοί για τον Θεό, όπως ήταν Εκείνος. Και η ζωή, την οποία λάβαμε δεν είναι καμία άλλη από τη ζωή της υπακοής.

Ακριβώς όπως η ανυπακοή του Αδάμ ήταν η δύναμη, η οποία κυριαρχούσε στη ζωή μου, δηλαδή η εξουσία της αμαρτίας μέσα μου, τώρα η υπακοή Του γίνεται εξουσία ζωής της νέας φύσης μέσα μου. Τότε κατανοώ, γιατί ο Παύλος συνδέει σ’ αυτό το μέρος της επιστολής τη δικαιοσύνη τόσο στενά με τη ζωή. «Διότι αν και δια το αμάρτημα του ενός ο θάνατος εβασίλευσε δια του ενός, πολύ περισσότερον οι λαμβάνοντες την αφθονίαν της χάριτος και της δωρεάς της δικαιοσύνης θέλουσι βασιλεύσει εν ζωή δια του ενός Ιησού Χριστού» (Ρωμ. ε΄ 17), ήδη εδώ στη γη. Η δικαιοσύνη του ενός αρκεί για όλους τους ανθρώπους προς δικαίωση της ζωής (Ρωμ. ε΄ 18).

Όσο πιο προσεκτικά παρακολουθήσουμε την ομοιότητα μεταξύ του πρώτου και του έσχατου Αδάμ, πώς στον έναν κυριαρχούσε ο θάνατος και η υπακοή, στους απογόνους του όπως στον ίδιο, και τα δυο αυτά στοιχεία κληροδοτήθηκαν, τόσο περισσότερο θα μας καταλάβει η πεποίθηση, ότι η υπακοή του Χριστού είναι κατά παρόμοιο τρόπο η δική μας, όχι να μας καταλογιστεί, αλλά να την κατέχουμε. Δεν μπορεί να χωριστεί από Εκείνον, ώστε το να λάβουμε Εκείνον και τη ζωή Του να σημαίνει, ότι αποκτούμε και την υπακοή Του.

Δες πώς αυτή η σχέση εμφανίζεται στο επόμενο κεφάλαιο. Αφού ο Παύλος μιλά για τη σχέση ζωής μας με τον Χριστό, δίνει για πρώτη φορά μια εντολή σ’ αυτή την επιστολή: «Ας μη βασιλεύη λοιπόν η αμαρτία εν τω θνητώ ημών σώματι» (Ρωμ. ς΄ 12). Μετά συνεχίζει τη διδασκαλία, ότι αυτό σημαίνει αποκλειστικά υπακοή: «Δεν εξεύρετε ότι εις όντινα παριστάνετε εαυτούς δούλους προς υπακοήν, είσθε δούλοι εκείνου εις τον οποίον υπακούετε, ή της αμαρτίας προς θάνατον ή της υπακοής προς δικαιοσύνην;» (Ρωμ. ς΄ 16). Η σχέση σου προς την υπακοή είναι μια πρακτική σχέση.
 Διότι απελευθερώθηκες από την ανυπακοή (του Αδάμ και τη δική σου) και τώρα έγινες σκλάβος της δικαιοσύνης – και αυτό «προς δικαιοσύνην».

Η υπακοή είναι εκείνη, η οποία κατέστησε τον Χριστό αντικείμενο της αγάπης του Πατρός (Ιωαν. ι΄ 17.18) και λυτρωτή μας. Αποκλειστικά η υπακοή μπορεί να μας οδηγήσει στο να ζούμε σ’ αυτή την αγάπη (Ιωαν. ιδ΄ 21.23) και να χαιρόμαστε γι’ αυτή την απολύτρωση.

Συνεχίζεται…  A. Murray Μετ.:  Ιωνάς Ζάϊντελ για τα Xristianikanea.gr