Blogger Widgets




18 Οκτωβρίου 2013

Το πιο παράξενο δωμάτιο προσευχής…


Ιωνάς 2:1-10
Όταν ο Ιωνάς γυρνούσε την πλάτη του στο Θεό δεν συνειδητοποιούσε πως ο Θεός θα τον φέρει σε καταστάσεις τόσο ακραίες. Βρέθηκε σε μια κατάσταση απίθανη, να νομίζει πως ο Θεός τον εγκατέλειψε. Αυτό βέβαια, δεν του άρεσε καθόλου. Ο Θεός όμως, δεν τον είχε αφήσει, να κι ο ίδιος έτσι ένοιωθε.....

Με εξαιρετική απλότητα το κείμενο μας λέει, Και ο Κύριος διέταξε ένα μεγάλο κήτος να καταπιεί τον Ιωνά.
 Και ο Ιωνάς ήταν στην κοιλιά τού κήτους τρεις ημέρες και τρεις νύχτες (Ιωνάς 2:1).
Μέσα εκεί λοιπόν, σε αυτό το παράξενο δωμάτιο προσευχής, ο Ιωνάς αναγκάστηκε να βρει το χρόνο να σκεφτεί, να κάτσει, να αναλογιστεί τι είχε συμβεί και να αρχίσει να βρίσκει τον εαυτό του.
Το τι συνέβη μέσα του, θα το μάθουμε διαβάζοντας την προσευχή του. Θα δούμε πως καθώς ο Θεός τον έφερε στο μεγαλύτερο βάθος μιζέριας που θα μπορούσε να βρεθεί, εκεί μέσα τον συνάντησε το έλεος του Θεού. Ανακάλυψε πως παρόλο που ο ίδιος εγκατέλειψε το Θεό, ο Θεός δεν τον είχε εγκαταλείψει.
Θα μελετήσουμε λοιπόν, το τι είπε αυτός ο άνθρωπος, αλλά κυρίως το «πως» το είπε.
Τι χαρακτηριστικά είχε η προσευχή του, που την έκαναν μια πραγματική προσευχή. Αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να υπάρχουν και στις δικές μας προσευχές πάντοτε, ιδιαίτερα όμως, όταν βρισκόμαστε μπλεγμένοι εξαιτίας της αμαρτίας μας έχουμε ανάγκη μετάνοιας και συμφιλίωσης με το Θεό.
Τα λόγια της προσευχής του ήταν:
Μέσα στη θλίψη μου βόησα στον Κύριο,
και με εισάκουσε·
από την κοιλιά τού άδη βόησα,
και άκουσες τη φωνή μου.
Επειδή, με έριξες στα βάθη,
στην καρδιά τής θάλασσας,
και ρεύματα με περικύκλωσαν·
όλες οι τρικυμίες σου και τα κύματά σου
πέρασαν από πάνω μου.
Κι εγώ είπα: (Προσέξτε το εγώ είπα, δεν το είπε ο Κύριος)Απορρίφθηκα μπροστά από τα μάτια σου·
όμως, θα επιβλέψω ξανά στον άγιο ναό σου.
Τα νερά με περικύκλωσαν μέχρι την ψυχή,
η άβυσσος με έκλεισε ολόγυρα,
τα φύκια τυλίχθηκαν γύρω από το κεφάλι μου.
Κατέβηκα στα τελευταία μέρη των βουνών·
οι μοχλοί τής γης είναι για πάντα από πάνω μου·
αλλ' η ζωή μου ανέβηκε από τη φθορά, Κύριε Θεέ μου.
Ενώ η ψυχή λιποθυμούσε μέσα μου,
θυμήθηκα τον Κύριο·
και η προσευχή μου πέρασε μέσα προς εσένα,
στον ναό σου τον άγιο.
Αυτοί που τηρούν τις ματαιότητες του ψέματος,
εγκαταλείπουν το έλεός τους.
Εγώ, όμως, θα θυσιάσω σε σένα με φωνή αίνεσης·
θα αποδώσω όσα ευχήθηκα·
η σωτηρία προέρχεται από τον Κύριο.
(Ιωνάς 2:3-10)
Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι η ειλικρίνεια. (1) Η προσευχή του Ιωνά ήταν ειλικρινής, θα λέγαμε εξαιρετικά κι εξαντλητικά ειλικρινής.
Πολύ τακτικά δεν είμαστε ειλικρινείς στις προσευχές μας. Πλησιάζουμε το Θεό, ηθελημένα αγνοώντας κάποια αμαρτία μας που ξέρουμε ότι είναι εκεί, ή παραβλέποντας κάποια περίσταση που καταλαβαίνουμε πως Εκείνος μας οδήγησε ή προσπαθώντας να αποφύγουμε τις βουλές Του, ή ακόμη ζητώντας κάτι για το οποίο ξέρουμε πως ο Θεός δεν θέλει.
Ένας πιστός αδελφός διηγείται την εξής πραγματική ιστορία από την οικογένειά του. Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι από εμάς είτε ως παιδιά, είτε ως γονείς θα καταλάβουμε καλά την ουσία της.
 Η κόρη του πήγε και τον βρήκε ζητώντας του κάτι, ήταν μικρή. Αρνήθηκε όμως να της κάνει αυτό που ήθελε. Έτσι λοιπόν, στεκόταν μπροστά του για αρκετή ώρα.
Κάποια στιγμή η μητέρα της τη φωνάζει, μετά από πολλή ώρα: «Που είσαι; Τι κάνεις; Σε ψάχνω». Η κόρη απαντά, «περιμένω να μου πει ο μπαμπάς τι θέλει να κάνω». Στο σημείο αυτό, ο πατέρας της, την ξανακοίταξε και της λέει: «ό,τι και να είναι αυτό που κάνεις εκεί όρθια στην πόρτα, σίγουρα δεν περιλαμβάνει το ότι περιμένεις να σου πω τι θέλω. Σου είπα τι θέλω και δεν σου αρέσει. Κάθεσαι και περιμένεις μήπως αλλάξω γνώμη».
Κάθε σκεπτόμενος χριστιανός θα δει τον εαυτό του στην ιστορία αυτή. 
Πολλές από τις προσευχές μας είναι προσπάθειες να κάνουμε το Θεό να πραγματοποιήσει κάτι για το οποίο ξεκάθαρα έχει πει «όχι». 
Κι αν στη συνέχεια απορρίψουμε το θέλημά του, και γίνουμε ανυπάκουοι, κάνοντας αυτό που θέλουμε εμείς, και στη συνέχεια αρχίζουμε και θερίζουμε τις συνέπειες, τότε προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, χωρίς να ρίξουμε φταίξιμο στον εαυτό μας.
Οι χριστιανοί πρέπει να είναι ρεαλιστές.  Δεν είμαστε όμως.
Ιδιαίτερα όταν κάνουμε το δικό μας, δεν υπακούμε το Θεό, και προσπαθούμε να του ξεφύγουμε.
 Αντί να είμαστε τίμιοι, και ειλικρινείς για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, προσπαθούμε να καθησυχάσουμε τις ενοχές μας, λέγοντας, «ε, τι να γίνει, συμβαίνουν τέτοιες ατυχίες στη ζωή».
 Ή σκεφτόμαστε, «δεν πειράζει, είναι δύσκολα, αλλά αν επιμείνω, δεν μπορεί, τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα».
Ο Ιωνάς, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, δεν το έκανε αυτό. Διάλεξε την αλήθεια. Αναγνώρισε ποια ήταν η αλήθεια για το χάλι στο οποίο είχε βρεθεί.
Μέσα στη θλίψη μου βόησα στον Κύριο
από την κοιλιά τού άδη βόησα…… (εδ. 1)
ρεύματα με περικύκλωσαν (εδ. 4)
νερά με περικύκλωσαν μέχρι την ψυχή,
η άβυσσος με έκλεισε ολόγυρα,
τα φύκια τυλίχθηκαν γύρω από το κεφάλι μου (εδ. 6)
Δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, σχετικά με τις περιστάσεις του. Παραδέχεται πως «Ναι, είμαι μέσα στη θλίψη, είμαι στην κοιλιά του άδη. Τα νερά έχουν περικυκλώσει ως βαθιά μέσα μου. Έχω φτάσει στο θάνατο». Παραδέχτηκε τη μιζέρια του. Είναι πολύ σημαντικό αδελφοί να βλέπουμε τις περιστάσεις μας όπως είναι. Μην τις ωραιοποιούμε. Συχνά το κάνουμε, δεν παραδεχόμαστε την κατάστασή μας.
Ο Ιωνάς επίσης παραδέχτηκε κάτι ακόμη πιο σημαντικό, πως την κατάσταση αυτή στην οποία βρίσκεται, ο Θεός την προκάλεσε, και το βλέπουμε ποιό κάτω.
με έριξες στα βάθη,
στην καρδιά τής θάλασσας
όλες οι τρικυμίες σου και τα κύματά σου
πέρασαν από πάνω μου (εδ. 4)
Δεν προκάλεσαν  την κατάσταση αυτή οι περιστάσεις γενικώς, ούτε οι ναύτες. Ήταν Θεέ τα δικά σου κύματα, οι δικές σου τρικυμίες. Σαφώς και οι ναύτες εντέλει τον έριξαν στη θάλασσα εξαιτίας της τρικυμίας, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Την τρικυμία ο Θεός την προκάλεσε, και τους ναύτες Αυτός τους οδήγησε.
Κατά μια έννοια αυτό αυξάνει την τρομακτικότητα της κατάστασης. Ήταν που ήταν κακή η κατάστασή του, μακριά από τη στεριά, χωρίς να μπορεί να διαφύγει. Προσθέστε σε αυτό το ότι ο Θεός το προκάλεσε. Επιπλέον απευθύνθηκε στον Ιωνά ως κριτής καθώς τον κάλεσε σε δίκη, έδωσε μαρτυρία εναντίον του, τον έκρινε ένοχο, και τον οδήγησε σε μια απίθανη κατάσταση.
Το να είναι ο Θεός εναντίον σου, είναι κάτι που δε θέλεις να σου συμβεί. Όμως επειδή είμαστε παιδιά του, ξέρουμε πως η παιδεία του, θα μας κάνει καλό. Η παρουσία του, είναι παρηγοριά, ακόμη κι όταν <<τιμωρεί>>. Γιατί το έλεος ακόμη μέσα στην <<τιμωρία>> μας βρίσκει.
Θυμάστε στο τέλος του Β’  Σαμουήλ; Ο Δαβίδ αμάρτησε γιατί αποφάσισε να αριθμήσει το λαό, ενώ ήταν ξεκάθαρο πως δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Τότε πήγε ένας προφήτης που τον έλεγαν Γάθ και του είπε πως έχει τρεις επιλογές.
Μπορούσε να διαλέξει 7 χρόνια πείνας, 3 μήνες που συνεχώς θα χάνει από τους εχθρούς του ή τρεις μέρες θανατικό που θα φέρει ο Θεός.
Ο Δαβίδ διάλεξε το τελευταίο λέγοντας, Βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη θέση. Ας πέσω στα χέρια του Κυρίου γιατί είναι πολυεύσπλαχνος, ας μη πέσω σε ανθρώπινα χέρια...... (Β’  Σαμ. 24:14).
Ήταν σοφή η απόφασή του. Γιατί παρόλο που ξέσπασε η κρίση, ο Θεός είδε το κακό και σταμάτησε. Πρόσταξε στον άγγελο να τραβήξει το χέρι του. Ο Θεός είναι Θεός που κρίνει. Η κρίση του όμως πάει χέρι-χέρι με το έλεος Του.
Ο Ιωνάς λοιπόν, προσεύχεται ειλικρινά. Αναγνωρίζει την κατάστασή του όπως είναι, δεν την ωραιοποιεί. Επίσης παραδέχεται πως ο Θεός τον έχει φέρει στο σημείο αυτό.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό της προσευχής είναι(2) η ομολογία του. Αυτό είναι ένα δεύτερο βήμα, που ακολουθεί την ειλικρίνεια. Ξέρετε είναι δυνατόν να αναγνωρίζουμε τη δυσκολία που έχουμε περιέλθει, να καταλαβαίνουμε πως ο Θεός μας έχει φέρει εκεί, αλλά να είμαστε ακόμη θυμωμένοι με το Θεό. Πας, κάνεις την αμαρτία και μετά φταίει ο Θεός για τις συνέπειες. Θυμάστε όταν μελετούσαμε την επιστολή Ιακώβου είχαμε αναφερθεί σε αυτό.
Στην Οδύσσεια, κάποια στιγμή ο Δίας παραπονιέται και λέει:
και πώς γυρεύουνε παντοτινά οι ανθρώποι
να ρίχτουνε το φταίξιμο σ' εμάς για τα δεινά τους,
και λένε εμείς τα φέρνουμε· μα από δική τους τύφλα
παθαίνουν πέρα απ' το γραφτό
(Ραψωδία α, 32-34).
Γράφει στις Παροιμίες 19:3, Η αφροσύνη του ανθρώπου διαστρέφει τον δρόμο του· και η καρδιά του αγανακτεί ενάντια στον Κύριο. Η δική μας ανοησία μας οδηγεί σε κακές επιλογές, αλλά μετά αγανακτούμε με το Θεό και λέμε, «γιατί Θεέ».
Είναι ο Θεός κακός για αυτά που μας συμβαίνουν.
O Λόγος του Θεού μας διαβεβαιώνει στην επιστολή Ιακώβου, Κανένας, όταν πειράζεται, ας μη λέει ότι: Από τον Θεό πειράζομαι… Και υπάρχει λόγος για αυτό. Και ο λόγος είναι διπλός. …επειδή, ο Θεός είναι απείραστος κακών, κι αυτός δεν πειράζει κανέναν. Τι σημαίνει αυτό;
Το ότι ο Θεός είναι απείραστος κακών σημαίνει πως ο ίδιος ο Θεός δεν πειράζεται από το κακό. Η θεία φύση Του, είναι άγια, απόλυτα άγια και δεν είναι δυνατόν να μπεί στον πειρασμό να μας βλάψει. Δεν είναι ευάλωτος ο Θεός στο κακό. Έχει πλήρη συναίσθηση του κακού και της πηγής του κακού, που είναι ο εχθρός της ψυχής μας, αλλά δεν τον αγγίζει. Είναι σαν μια ηλιαχτίδα που λάμπει πάνω σε ένα σκουπιδότοπο, αλλά δεν τα σκουπίδια δεν την αγγίζουν.
Σύμφωνα με την περικοπή στην επιστολή Ιακώβου, ούτε ο Θεός φταίει, αλλά ούτε κι ο διάβολος Φταίμε εμείς! 
Πειράζεται, όμως, κάθε ένας, από τη δική του επιθυμία, καθώς παρασύρεται και δελεάζεται (Ιάκ. 1:14).
Το πρόβλημα με άλλα λόγια είναι μέσα μας. Οι επιθυμίες μέσα μας, μας έλκουν, και μας δελεάζουν σε αυτό που ο Θεός δεν θέλει.
   Αυτό σημαίνει πως η ευθύνη είναι δική μας
 Όταν κάνουμε μια αμαρτία, φταίμε και την κάνουμε. Παρασυρόμαστε και δελεαζόμαστε.
Ο Ιωνάς λοιπόν, παραδέχεται πως η κατάστασή του είναι απελπιστική. Ο Θεός τον έφερε σε αυτή. Και αυτό έγινε επειδή φταίει ο ίδιος. Αυτό το καταλαβαίνουμε από δύο φράσεις της προσευχής του:
Αυτοί που τηρούν τις ματαιότητες του ψέματος,
εγκαταλείπουν το έλεός τους (εδ. 8).
Δηλαδή, το έλεος του Θεού, έφυγε από εμένα, επειδή διάλεξα ένα ψέμα που δεν με οδηγεί πουθενά. Έκανα μια επιλογή που με παίρνει μακριά από το Θεό. Διάλεξα ένα είδωλο. Για αυτό Θεέ,
Απορρίφθηκα μπροστά από τα μάτια σου (εδ. 5).
        Είμαι ένοχος και φταίω για αυτό εγώ και κανείς άλλος.
Το τρίτο χαρακτηριστικό της προσευχής είναι(3) η ευχαριστία. Για ποιο λόγο θα μπορούσε ο Ιωνάς μέσα στη θάλασσα, στην κοιλιά ενός κήτους να ευχαριστεί;
Αν η σκέψη μας πηγαίνει μόνο στην απελευθέρωση από τα φυσικά δεινά, από τη φυλακή που ήταν μέσα, τότε όντως δεν υπάρχει απάντηση. Η στάση του μας μπερδεύει.
Αν όμως, σκεφτούμε το θέμα από πνευματικής άποψης, η απάντηση είναι εύκολη. Πράγματι ο Ιωνάς δεν είχε ελπίδα να βγει από εκεί μέσα. Εκεί όμως, ξανασυνάντησε το Θεό και τη χάρη του. Και αυτό τον έκανε ευγνώμων.
Εγώ, όμως, θα θυσιάσω σε σένα με φωνή αίνεσης·
θα αποδώσω όσα ευχήθηκα·
η σωτηρία προέρχεται από τον Κύριο (εδ. 10).
Προφανώς δεν ήταν ευγνώμων επειδή ο Θεός τον ελευθέρωσε από το κήτος, γιατί δεν τον είχε ελευθερώσει ακόμη. Δεν ήξερε καν αν θα τον ελευθερώσει.
 Ήταν ευγνώμων γιατί ο Θεός τον έφερε πίσω στον εαυτό του. 
Από την επανάστασή του, τον έστρεψε να κράξει προς το Θεό ξανά. Ήταν ευγνώμων για την χάρη και το έλεος του Θεού, που τον ξανασυνάντησε, αν και με οδυνηρό τρόπο.
Ο Ιωνάς διαπιστώνει πως παρόλο που ο ίδιος γύρισε την πλάτη του στο Θεό και άξιζε να πεθάνει, εκεί μέσα την τελευταία στιγμή ο δίκαιος Θεός δεν σταμάτησε να προσφέρει τη χάρη του.
Μέσα στη θλίψη μου βόησα στον Κύριο,
και με εισάκουσε·
από την κοιλιά τού άδη βόησα,
και άκουσες τη φωνή μου… (εδ. 3)
Ενώ η ψυχή λιποθυμούσε μέσα μου,
θυμήθηκα τον Κύριο·
και η προσευχή μου πέρασε μέσα προς εσένα,
στον ναό σου τον άγιο (εδ. 5).
η ζωή μου ανέβηκε από τη φθορά, Κύριε Θεέ μου (εδ. 7)
Κι εγώ είπα: Απορρίφθηκα μπροστά από τα μάτια σου·
όμως, θα επιβλέψω ξανά στον άγιο ναό σου (εδ. 8)
Πάλι και πάλι, ξανά και ξανά αναφέρει πως ο Θεός τον άκουσε. 
Ούτε κι ο ίδιος δεν το πιστεύει. Έκραξε στο Θεό και ο Θεός του απάντησε ακόμη και την τελευταία στιγμή. Για αυτό είναι ευγνώμων. Θυμάστε τα λόγια του αποστόλου Παύλου; Αν απιστούμε, εκείνος μένει πιστός· να αρνηθεί τον εαυτό του δεν μπορεί (Β’  Τιμ. 2:13). Ο Θεός πάντα θα ανταποκριθεί φτάνει να Τον ζητήσουμε όπως πρέπει. Φτάνει να μην προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας, και το Θεό. Αλλά να σταθούμε γνήσια, καθαρά, αληθινά μπροστά του. Γράφει στον Ψαλμό 30:5,Επειδή, η οργή του διαρκεί μονάχα μία στιγμή· ζωή, όμως, είναι στην ευμένειά του· την εσπέρα μπορεί να συγκατοικήσει κλαυθμός, αλλά το πρωί έρχεται αγαλλίαση. Αυτό το ένοιωσε ο Ιωνάς, το κατάλαβε, το έζησε. Για αυτό και ευχαρίστησε το Θεό.
Υπάρχει κι ένα ακόμη χαρακτηριστικό της προσευχής του Ιωνά. Και αυτό είναι (4) η υπόσχεση που δίνει στο Θεό. Είναι έτοιμος να κάνει αυτό που του ζητάει ο Θεός. Νωρίτερα με τη στάση του είχε πει, «Είμαι Εβραίος και δεν θέλω να πάω να κηρύξω στους ειδωλολάτρες». Τώρα είναι και αυτός άνθρωπος που έχει νοιώσει το έλεος του Θεού στη ζωή του και θα κάνει το βήμα αυτό.
Που το βρίσκουμε αυτό στην προσευχή του; Στα εξής λόγια:
…θα θυσιάσω σε σένα με φωνή αίνεσης·
θα αποδώσω όσα ευχήθηκα… (εδ. 10)
Θυμάστε πως αντέδρασαν οι ναύτες; Φοβήθηκαν το Θεό και έκαναν θυσίες: Τότε, οι άνθρωποι φοβήθηκαν με μεγάλον φόβο, και πρόσφεραν θυσία στον Κύριο, και έκαναν ευχές (1:16). Ό,τι έκαναν κι εκείνοι, το ίδιο έκανε κι ο Ιωνάς.
Όταν τα έχουμε αυτά στο μυαλό μας, καταλαβαίνουμε πως ο Ιωνάς πλησίασε το Θεό όχι από θέση ισχύος πια. Όχι ως Ιουδαίος που πίστευε πως έχει ιδιαίτερα προνόμια στο Θεό μπροστά, αλλά σαν όλους τους άλλους, που χρειάζονται τη χάρη του Θεού.
Τα λόγια του Χριστού με τα οποία τελείωσε την παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου εφαρμόζονται και στον Ιωνά και στον καθένα από εμάς. Όποιος υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί· και εκείνος που ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί (Λουκάς 18:14β). Ο Ιωνάς ύψωσε τον εαυτό του, και κατέληξε στην κοιλιά ενός κήτους. Όταν ταπείνωσε τον εαυτό του, ο Θεός τον ύψωσε.
Γράφει με εξαιρετική απλότητα το κείμενο: Και ο Κύριος πρόσταξε το κήτος, και ξέρασε τον Ιωνά επάνω στην ξηρά (Ιωνάς 2:11).
Ο καθένας από εμάς μπορεί να βρεθεί σε μια κατάσταση σαν του Ιωνά. 
Και είναι πιθανό εκεί να μας οδηγήσει η αμαρτία και η ανυπακοή μας. Αν έτσι είναι, τότε θα πρέπει και η δική μας προσευχή να έχει αυτά τα τέσσερα χαρακτηριστικά:
(1)                Ειλικρίνεια. Δηλαδή να αναγνωρίσουμε την κατάστασή μας, χωρίς να την ωραιοποιούμε, χωρίς να εθελοτυφλούμε.
(2)                Ομολογία. Να παραδεχτούμε πως βρεθήκαμε εκεί επειδή ο Θεός μας έφερε εκεί και αυτό οφείλεται στην αμαρτία μας.
(3)                Ευχαριστία. Να ευχαριστήσουμε το Θεό γιατί σε οποιαδήποτε κατάσταση μας ακούει και μας ξαναφέρνει κοντά του, και αυτό είναι το σημαντικό, ανεξάρτητα από το αν θα έρθει και η φυσική απελεύθερωση.
(4)                Υπακοή άνευ όρων, αντιρρήσεων και αμφιβολιών. Παράδοση στο Θεό. «Κύριε, θα κάνω αυτό που θες, κι όπου κι αν με βγάλει». Τι άλλο χειρότερο θα μπορούσε να του συμβεί από το να κάτσει τρεις μέρες μέσα στην κοιλιά του κήτους;
Αυτά αφορούν εμάς. Υπάρχει όμως και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Θεός! Τι μας μαθαίνει αυτή η ιστορία ως τώρα για το Θεό; Μαθαίνουμε τις εξής αλήθειες.
Πρώτο,  ο Θεός απαντά στις προσευχές των δικών του όταν θλίβονται! Ο Θεός είναι πιστός αδελφοί. Ευτυχώς που είναι πιστός, γιατί αν εξαρτώνταν η έκβαση των πραγμάτων από τη δική μας πιστότητα, τίποτα δε θα γινόταν.
 Μέσα στη θλίψη μου βόησα στον Κύριο,
και με εισάκουσε (εδ. 3).
Κράτησε το αυτό για τη ζωή σου, γιατί θα σου χρειαστεί. 
Οποτεδήποτε βρεθούμε σε θλίψη, και κράξουμε στο Θεό, Αυτός απαντάει. Μας απαντά, προσέξτε, παρά την ενοχή μας, παρά την παιδεία Του στη ζωή μας, παρά τις δύσκολες περιστάσεις μας, μας απαντάει όποτε κι όπως θέλει Εκείνος, αφήνοντας μας συχνά να θερίσουμε τις συνέπειες των πράξεων μας, μας απαντάει γιατί θέλει να μας ξαναφέρει κοντά του. Δεν ελέγχουμε, ούτε μπορούμε να προκαθορίσουμε πως θα απαντήσει και πότε, αλλά απαντάει. Μέσα στη θλίψη μας, ο Θεός απαντάει. Ζήτησέ τον, μίλησε του, θα απαντήσει.
Δεύτερο, μην παίζεις μαζί Του. Μην προσπαθείς να τον ξεγελάσεις. Μη πλανιέστε· ο Θεός δεν εμπαίζεται· επειδή, ό,τι αν σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει (Γαλάτες 6:7). Ο Θεός δε θα διστάσει επειδή είμαστε παιδιά του, να μας παιδέψει, αν δεν Τον υπακούμε. Γιατί; Επειδή μας αγαπάει.
Όταν ο Δαβίδ δεν ήθελε να δει το γιο του τον Αβεσσαλώμ, ο Ιωάβ έστειλε μια γυναίκα και του είπε τα εξής: Επειδή, αναπόφευκτα θα πεθάνουμε, και είμαστε σαν το χυμένο νερό επάνω στη γη, που δεν μαζεύεται ξανά· και ο Θεός δεν θέλει να χαθεί μια ψυχή, αλλ' εφευρίσκει μέσα, ώστε ο εξόριστος να μη μένει εξωσμένος απ' αυτόν (Β’ Σαμουήλ 14:14). Τα μέσα που εφευρίσκει ο Θεός είναι εκπληκτικά, ακόμη και η κοιλιά ενός κήτους. Αλλά θα μας φέρει κοντά Του.
Η παιδεία του Θεού αδελφοί πολές φορές στη ζωή μας είναι επώδυνη, αλλά ευλογημένη.
 Στην προς Εβραίους επιστολή διαβάζουμε, «Γιε μου, μη καταφρονείς την παιδεία τού Κυρίου· ούτε να αποθαρρύνεσαι, όταν ελέγχεσαι απ' αυτόν. Επειδή, όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον περνάει από παιδεία· και μαστιγώνει κάθε γιο τον οποίο παραδέχεται» (Εβραίους 12:5-6).
Και πιο κάτω συμπληρώνει, Κάθε παιδεία, βέβαια, για μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης· έπειτα, όμως, σ' αυτούς, που διαμέσου αυτής γυμνάστηκαν, αποδίδει ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης (Εβραίους 12:11).
Γιατί το κάνει ο Θεός; Γράφει το εδάφιο 10, Επειδή, εκείνοι μεν για λίγο καιρό μάς παιδαγωγούσαν, σύμφωνα με την αρέσκειά τους· ο Θεός, όμως, για το συμφέρον μας, για να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητάς του (Εβραίους 12:10).
Αυτό που θέλει ο Θεός από εμένα κι από εσένα είναι για το συμφέρον σου.
 Όταν ο Θεός λέει «όχι» σε κάτι και σου φαίνεται δύσκολο, και πιθανώς είναι, είναι για το συμφέρον σου. Το ίδιο είναι για το συμφέρον μου όταν μου ζητάει να κάνω κάτι που μου φαίνεται βουνό. Είναι για το συμφέρον μου. Και το συμφέρον μου ποιο είναι δηλαδή; Να γίνω μέτοχος της αγιότητας του. Να γίνω σαν το Χριστό. Θέλω το Χριστό;
Εύχομαι να τον θέλεις. Προσεύχομαι ο Θεός να μας ανοίγει τα μάτια τα πνευματικά να βλέπουμε, να καταλαβαίνουμε πως το θέλημά του, είναι για το καλό μας.
Αδελφοί, δεν ξέρουμε εμείς ποιο είναι το καλό μας. Νομίζουμε ότι ξέρουμε. Αλλά δεν ξέρουμε. 
Για αυτό και πάμε μια στον κόσμο, μια στο Θεό, μια κάνουμε ό,τι και οι άλλοι, μια ό,τι θέλει ο Θεός. Για αυτό και οι προτεραιότητές μας είναι τόσο μπλεγμένες.
Υπάρχει αυτό το πολύ πικρό τραγούδι του Γιάννη Μηλιώκα, «Για το καλό μου». Το θυμάστε ίσως μερικοί. Οι στίχοι είναι μια κυνική σάτιρα και κριτική των βασάνων που πέρασε «για το καλό του». Μερικοί από τους στίχους λένε,
Είδα ένα κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά μου
είδα να γίνεται γιαπί η γειτονιά μου,
Για το καλό μου.
Είδα τα δέντρα που σκαρφάλωνα κομμένα
σε φορτηγό τα όνειρά μου φορτωμένα
Για το καλό μου.
Είδα το δάσκαλο να με χτυπάει με ζήλο
είδα τα χέρια μου πρησμένα από το ξύλο
είδα τα νεύρα μου σιγά-σιγά να σπάνε
Με καλοσύνη και στοργή να με χτυπάνε
Για το καλό μου, για το καλό μου
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου
στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου.
Ίσως αναρωτιέστε ποια η σκοπιμότητα αυτής της αναφοράς. Επειδή κάπου στο μυαλό μας ταυτίζουμε αυτό που οι άνθρωποι μας λένε πως είναι «για το καλό μας», με αυτό που ο Θεός θέλει. Και την ίδια απόρριψη που έχουμε για τους ανθρώπους και τα συστήματά τους, την μεταγγίζουμε στο Θεό. Επειδή αντιδρούμε στους ανθρώπους, αντιδρούμε και στο Θεό. Την απογοήτευσή μας με τους ανθρώπους την προβάλουμε στο Θεό.
Το καλό μας, το συμφέρον μας είναι να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητας του Θεού. Αυτό θέλει ο Θεός. Για αυτό και θα μας παιδέψει. Γιατί μας αγαπάει. Δεν ξέρω αν νοιώθεις πως βρίσκεσαι μέσα στην κοιλιά ενός ψαριού. Αν βρίσκεσαι εκεί, στάσου με ειλικρίνεια στο Θεό μπροστά, μην παίζεις μαζί Του, φώναξέ Του και θα σε ακούσει. Ίσως να βρίσκεσαι στο πιο παράξενο δωμάτιο προσευχής. Ο Θεός ακούει. Και θέλει το συμφέρον σου. Να σε κάνει σαν τον Υιό του, τον Ιησού Χριστό (Γαλάτες 4:19). Μίλησέ του και θα σου απαντήσει. Αμήν.
gec.gr Του Γεωργίου Αδάμ
 Σταλμένο απο Χρυσούλα Λυκοπάντη για τα xristianikanea.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Πήγαινε!

Eπέστρεψε στο Χριστό

Φυλαχτείτε από ένα σοβαρό σύνδρομο....

Που είναι οι άνδρες?

Τρέξε για τη ζωή σου!

Ξύπνα εκκλησία!

Προσευχηθείτε για τη δύναμη του Θεού

Υπάρχει Ένας Άλλος Κόσμος

Zώντας την αγάπη