Στη Γένεση στο α΄ κεφάλαιο, διαβάζουμε ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατά τη δική Του εικόνα και ομοίωση, προικίζοντας τον με πολλές και έξοχες αρετές-ιδιότητες.
Μετά την πτώση του, ο άνθρωπος έχασε πλήρως την ομοίωση του με τον Θεό (εσωτερική πνευματική ταύτισή του με το πνεύμα του Θεού), αλλά και ένα μεγάλο μέρος της εικόνας (έχασε την εξουσία που του είχε δοθεί, δεν ήταν πλέον ελεύθερος αλλά δούλος της αμαρτίας, η εξωτερική ωραία εμφάνισή του άρχισε λόγω γήρατος να αλλοιώνεται, και επήλθε ο σωματικός θάνατος).
Κάποια όμως στοιχεία της εικόνας του Θεού, ο άνθρωπος έστω και σε μικρότερο βαθμό εξακολουθεί να τα έχει.
Μια ιδιότητα-αρετή που έχει ο άνθρωπος από την εικόνα του Θεού, είναι η δημιουργικότητα και η παραγωγικότητα.
Ο άνθρωπος καθώς μεγαλώνει: θα σπουδάσει, θα εργαστεί, θα κάνει καριέρα,θα αγοράσει ένα όμορφο αυτοκίνητο ή ένα μεγάλο σπίτι, θα κάνει οικογένεια, θα σπουδάσει τα παιδιά του...
Όλα καλά και ευλογημένα και σίγουρα τίποτα το μεμπτό δεν υφίσταται σε όλα αυτά γιατί, αφενός ο άνθρωπος εργάζεται αυτό που του έχει δοθεί από το Θεό και είναι στη φύση του (να δημιουργεί-παράγει) και αφετέρου καθώς πράττει αυτά βοηθάει τον εαυτό του να περάσει σ' αυτόν τον βίο όσο πιο ευχάριστα και άνετα μπορεί.
Το κακό και το λάθος όμως θα έρθει όταν ο άνθρωπος δεν προσέξει, και όλα αυτά που αναφέραμε πάψουν να είναι απλώς δημιουργικές δυνατότητες και ευκολίες στο να ζήσει μια ευπρεπή και χωρίς ελλείψεις ζωή, και του γίνουν εμμονές, αυτοσκοπός και αποκλειστικότητες στη ζωή του.
Ο Ιωάννης, στην Α' Επιστολή, κεφ. ε': 21, προτρέπει νουθετώντας κάθε πιστό-άνθρωπο να φυλάγει τον εαυτό του από τα είδωλα.
Και είδωλα δεν είναι μόνο οι εικόνες, και τα αγάλματα που βλέπουμε σε διάφορους (χριστιανικούς οίκους) τα οποία προσκυνά ο κόσμος έξω, αλλά και οτιδήποτε υψώνεται ως αγάπη και ενδιαφέρον μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, πάνω από την αγάπη και το ενδιαφέρον του προς τον Θεό.
Εκκλησιαστής α. 14 Είδον πάντα τα έργα τα γινόμενα υπό τον ήλιον, και ιδού, τα πάντα ματαιότης και θλίψις πνεύματος.
Βλέπουμε καθημερινά τη ματαιότητα να χτυπάει επίμονα την καρδιά του ανθρώπου.
Μάταιο: είναι αυτό που ως σκέψη ή πράξη είναι άσκοπο, ανώφελο, ψεύτικο, κάτι που, ως ενέργεια, δεν φέρνει καμιά ουσιαστική ωφέλεια στον άνθρωπο.
Βλέπουμε σκύβαλα, όπως τα λέει ο Παύλος, να έρχονται για να προσκολλήσουν τον άνθρωπο στα επίγεια, παγιδεύοντάς τον σε μια ατέλευτη κίνηση και ενέργεια, ξεφεύγοντας έτσι από το σωστό, ορθό μέτρο. Συνωστίζεται σ' έναν αγώνα βιοτικής πάλης και μέριμνας, προσωπικής ανάδειξης και κοινωνικής υπόληψης.
Θέλει ν' ανεβεί κοινωνικά, προσωπικά, οικονομικά, γενικά. Καμαρώνει στα δημιουργήματα των χειρών του, στα ψέμματα που εποίησε, γιατί κανείς δεν ξέρει αν θα τα έχει και αύριο. Δένεται στα του κόσμου και αντί να θησαυρίζει θησαυρούς εν ουρανώ, θησαυρίζει θησαυρούς που τους τρώει ο σκώληξ και η σκωρία. Εξωτερικά μπορεί να είναι πλούσιος, αλλά έσω, είναι “άδειος, κενός, μη γνωρίζοντας ουσιαστικά τον σκοπό για τον οποίο ήρθε σ' αυτόν τον βίο.
Εβραίους ια.24-26 Διά πίστεως ο Μωϋσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, 25προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, 26κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν.
Ευτυχώς, κάποιοι άνθρωποι καταλαβαίνουν το σκοπό για τον οποίο ήρθαν σε αυτή τη ζωή. Εννοούν την επίγεια αποστολή τους των 50, 60, 70, 80 χρόνων, η οποία είναι ο άνθρωπος να γνωρίσει το σχέδιο του Θεού, τη θυσία του Αμνού, να πιστέψει και να κρατήσει έως τέλους το σωτήριο κάλεσμα του Κυρίου. Και πλέον το ζητούμενο είναι να πράξουμε (εμείς αλλά και όλος ο κόσμος) αυτό το οποίο έπραξε ο Μωυσής . Να αρνηθούμε να λεγόμαστε γιοί και θυγατέρες του κοσμικού φρονήματος, όπως ο Μωυσής αρνήθηκε να λέγεται γιος της θυγατέρας του Φαραώ και να προτιμήσουμε να κακουχηθούμε από το θάνατο της σάρκας μας (αιγυπτιακοί θησαυροί), παρά να έχουμε πρόσκαιρη απόλαυση (αποβλέποντας όχι στα επίγεια πλούτη, αλλά στην ουράνια μισθαποδοσία).
Και σίγουρα, ο Μωυσής μέσα από την πολυτάραχη ζωή των 120 χρόνων σ' αυτόν εδώ το βίο, έχει να μας διδάξει πολλά.
Και όλα τα διδάγματα, βιώματά του, τα αποδίδει στην προσευχή που λέει λίγο προτού αναπαυθεί, ανεβασμένος στο βουνό Νεβώ, στην κορυφή Φασγά, αντικρίζοντας τη γη Χαναάν, στην οποία δεν θα έμπαινε.
Ψαλμ.Ϟ':3-4 Επαναφέρεις τον άνθρωπον εις τον χούν· και λέγεις, Επιστρέψατε, υιοί των ανθρώπων. 4Διότι χίλια έτη ενώπιόν σου είναι ως ημέρα η χθές, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή νυκτός.
Ο ψαλμός κόπα είναι ο αρχαιότερος ψαλμός του ψαλτηρίου. Αποδίδεται στο Μωυσή και γράφτηκε πριν 3.400 χρόνια. Σ' αυτόν το ψαλμό-προσευχή, ακούγονται ίσως τα τελευταία λόγια του ανθρώπου του Θεού, λίγο προτού αναχωρήσει από την επίγεια ζωή του.
Ο Μωυσής πέρασε πολλά και αυτό που κατάλαβε, ήταν η ανθρώπινη αδυναμία και η προσωρινότητα της ζωής του, αλλά και η κατάρα που υπάρχει για τον άνθρωπο σ' αυτά τα λίγα χρόνια της επίγειας ύπαρξής του (ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης).
Στα εδάφια που διαβάσαμε, βλέπουμε την ανθρώπινη, πεσμένη φύση, την αδυναμία αυτής, αλλά και το έξοχο της φύσεως του Θεού, τη μεγαλοπρέπεια της υποστάσεως του Κυρίου. Για το πνεύμα του Θεού δεν υφίσταται ο χρόνος, παραμένει άφθαρτος και αναλλοίωτος, καθώς ζει εις τους αιώνες. Αντιθέτως, ο τελικός προορισμός, το τέλος αυτού του μάταιου κόσμου για τον κάθε άνθρωπο, έχει την ίδια κατάληξη, το ίδιο αποτέλεσμα: το χώμα. Επιστήμονες, μετά από μελέτες, συμπέραναν ότι από την αρχή της δημιουργίας του κόσμου έως τώρα, έχουν ζήσει περίπου 80.000.000.000 άνθρωποι. Αυτή τη στιγμή , ζουν μόλις τα 7.000.000.000. τα υπόλοιπα 73.000.000.000 έχουν φύγει από τη ζωή αυτή και δεν υπάρχουν ανάμεσά μας. Ο Κύριος όμως ζει, υπάρχει και είναι ο ίδιος χθες, σήμερα, εις τους αιώνες.
Εκκλησιαστής 12: 7και επιστρέψη το χώμα εις την γην, καθώς ήτο, και το πνεύμα επιστρέψη εις τον Θεόν, όστις έδωκεν αυτό.
Το τέλος, όμως, της επίγειας ζωής του ανθρώπου, δεν είναι το τέλος της συνολικής του ύπαρξης. Το σώμα πεθαίνει, αλλά το πνεύμα συνεχίζει να ζει, καθώς ο σωματικός θάνατος και το τέλος του ανθρώπου σ' αυτή τη ζωή, είναι η αρχή μιας νέας ζωής, της πνευματικής, μιας ζωής που διαρκεί αιώνια. Και είναι πρέπον, καθώς είμαστε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο, να εξαγοράζουμε τον καιρό μας ως πάροικοι, ξένοι και παρεπιδημούντες. Γιατί μια μέρα θα φύγουμε, και για το πού θα πάμε, αποκλειστικά υπεύθυνοι είμαστε εμείς, ο καθένας για τον εαυτό του.
Oι επιλογές είναι δύο: η μια, είναι η κόλαση, ο τόπος της βασάνου, ένα σκοτεινό μέρος όπου το πνεύμα του ανθρώπου θα βασανίζεται, θα θλίβεται, θα αγωνιά αιωνίως, και η άλλη, είναι η παρουσία του Θεού, ένα μέρος γεμάτο ανείπωτη ομορφιά, και άπλετο φως, όπου δεν θα υπάρχει θλίψη, πόνος, δάκρυ, αλλά αιώνια ευφροσύνη, ειρήνη, ανάπαυση. Εκεί, το πνεύμα του ανθρώπου, μαζί με αγίους, μαζί με αγγέλους και τον Κύριο Ιησού Χριστό, θα ζει μια αιώνια πανήγυρη δόξας και ευλογίας.
Η ζωή αυτή περνά γρήγορα, ας είμαστε λοιπόν σοφοί, κι ας κάνουμε σωστές επιλογές, εναρμονισμένες στο ουράνιο θέλημα κι όχι στο σαρκικό, για να καταφέρουμε δια της χάριτος, να εισέλθουμε στα ουράνια, επιτυγχάνοντας τον σκοπό για τον οποίο ήρθαμε σ' αυτόν τον κόσμο.
Ψαλ.Ϟ':5-6 Κατακλύζεις αυτούς· είναι ως όνειρον της αυγής, ως χόρτος όστις παρέρχεται· 6το πρωΐ ανθεί και παρακμάζει· το εσπέρας κόπτεται και ξηραίνεται.
Εδάφια γεμάτα νόημα και αλήθεια. Όλα σβήνουν, φεύγουν, τελειώνουν, δεν υπάρχουν πια.
Διαβάζουμε στον Εκκλησιαστή, κεφ. α' Ποια είναι η ωφέλεια στον άνθρωπο από κάθε μόχθο του, που μοχθεί κάτω από τον ήλιο; Γενεά πηγαίνει, και γενεά έρχεται·
Όπως μια ξαφνική καταιγίδα, τόσο συνηθισμένη στις ξηρές περιοχές της Μέσης Ανατολής. Μια εμπειρία του Μωυσή στις άγονες περιοχές του όρους Σινά και της ερήμου, όπου για 40 χρόνια ο λαός Ισραήλ περιπλανιόταν. Πρόκειται για εκείνες τις αιφνίδιες μπόρες, που ξεσπούν για ένα πολύ σύντομο διάστημα. Σύννεφα μαύρα, αστραπές, κεραυνοί, μια σύντομη καταιγίδα που σε λίγα λεπτά διαλύεται και ο ήλιος βγαίνει ξανά.
Όπως ένα πρωινό όνειρο. Επιστημονικές έρευνες, έχουν αποδείξει ότι η διάρκεια των ονείρων -μέσα στο τελευταίο στάδιο των κύκλων του νυκτερινού ύπνου- είναι 5 έως 10 λεπτά!
Όπως ένα λουλούδι που ανθεί και την ίδια μέρα δεν υπάρχει πια.
Ψαλμό ργ':15-16 Του ανθρώπου αι ημέραι είναι ως χόρτος· ως το άνθος του αγρού, ούτως ανθεί. Διότι διέρχεται ο άνεμος επ' αυτού, και δεν υπάρχει πλέον· και ο τόπος αυτού δεν γνωρίζει αυτό πλέον. Σχόλιο λουλουδιού σε αγρό (αυτή είναι η ζωή του ανθρώπου, όπου όταν κάποιος παρέλθει, διαβάζουμε στον Εκκλησιαστή α':11 Δεν υπάρχει ανάμνηση εκείνων που έχουν γίνει).
Ψαλ. Ϟ':10 Αι ημέραι της ζωής ημών είναι καθ' εαυτάς εβδομήκοντα έτη, και εάν εν ευρωστία, ογδοήκοντα έτη· πλην και το καλήτερον μέρος αυτών είναι κόπος και πόνος, διότι ταχέως παρέρχεται και εμείς πετώμεν.
Ο Μωυσής εκφράζει εδώ, ένα καταθλιπτικό και απαισιόδοξο συμπέρασμα για την ανθρώπινη ζωή. Ο καθένας μας ζει εβδομήντα, ογδόντα χρόνια, τα οποία παρέρχονται ως ένα διανόημα. Κι από αυτά, όχι μόνο το γήρας, αλλά και τα πλέον παραγωγικά μας χρόνια, είναι γεμάτα από πόνο, κόπο και φορτία.
Ας θυμηθούμε τη βρεφική ηλικία (το κλάμα, τα πονάκια των νηπίων), (τις παιδικές ασθένειες, τον σχολικό κόπο), την εφηβική (τα έντονα προβλήματα της εφηβείας), τη νεανική (την αβεβαιότητα της επαγγελματικής και οικογενειακής αποκαταστάσεως), την ώριμη ηλικία (τον συνεχή αγώνα για τη φροντίδα της οικογένειας, και για επαγγελματική εξασφάλιση και επιτυχία) και τέλος, τη γεροντική ηλικία (με την αυξανόμενη επισώρευση προβλημάτων υγείας).
Συχνά βλέπουμε στα πρόσωπα των συνανθρώπων μας, ίσως και στα δικά μας, άγχος, μελαγχολία, κόπωση, απογοήτευση, θλίψη, που συχνά επικαλύπτονται από ένα χαμόγελο, όχι προσποιητό, αλλά μιας «πολιτιστικής» ευπρέπειας ή ευγένειας… Αποδίδουμε την αρνητική αυτή διάθεση σε ποικίλες καταστάσεις μέσα στη ζωή μας, οικονομικές, οικογενειακές, κοινωνικές, χωρίς ποτέ να συνειδητοποιούμε ότι αυτή οφείλεται πρωταρχικά στη δυσαρμονία μας με το θείο θέλημα.
Λέει ο Λόγος Του Θεού: Οι φυλάττοντες ματαιότητας ψεύδους εγκαταλείπουσι το έλεος αυτών.
Όποιος φυλάττει ματαιότητα ψεύδους, εγκαταλείπει το έλεος αυτού. Όποιος φυλάττει ψέμματα μέσα στη ζωή του και φεύγει μακριά από τον Κύριο, ενώ Τον έχει γνωρίσει ή ένεκεν αυτών δεν Τον γνωρίζει, τότε δεν μπορεί να λάβει έλεος, βοήθεια, χάρη, στήριξη, ευλογία από τον Κύριο.
Ζει και βαδίζει κυριολεκτικά μόνος του σ' αυτόν τον κόσμο (που πολλοί αποκαλούν “ζούγκλα”), όπου ο διάβολος και οι άνθρωποι (άπιστοι) είναι συνεχώς έτοιμοι να τον πληγώσουν, εκμεταλλευτούν, κλέψουν, συντρίψουν. Άραγε, πού θα πάει μετά αυτός ο άνθρωπος για έλεος και βοήθεια; Όταν θα αντιμετωπίσει μια δυσκολία, ένα πρόβλημα, μια ασθένεια, πού θα βρει παρηγοριά, ειρήνη, ίαση; Πού; Στην οικονομική του δύναμη; Στο κοινωνικό του προφίλ; Στην υπόληψή του; Ή στο σπορ του αυτοκίνητο; Ποιος μόνο μπορεί να σώσει, να ευλογήσει, να θεραπεύσει, να προστατεύσει, να σκεπάσει, να ευοδώσει, να αποδώσει δικαιοσύνη, να συγχωρήσει, να οδηγήσει; Ποιος;
Μόνον ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι σανίδα ελπίδας και σωτηρίας στον απέραντο ωκεανό αυτού του βίου.
`Α Ιωάννου β':15-17 Μη αγαπάτε τον κόσμον μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον, η αγάπη του Πατρός δεν είναι εν αυτώ· 16διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου. 17Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία αυτού· όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα.
Γιαυτό, ας αφήσουμε τα μάταια, την αμαρτία, τα του κόσμου.
Την επιθυμία της σαρκός (σεξουαλικές αμαρτίες, λαιμαργία, μέθη, νικοτίνη, ναρκωτικά).
Την επιθυμία των οφθαλμών ( επιθυμία πλούτου, με αποτέλεσμα την απληστία, τη φιλαργυρία, το ψέμα, την εξαπάτηση, την κλεψιά).
Την αλαζονεία του βίου (το υψωμένο ανθρώπινο “εγώ”, που αποφέρει ματαιότητα, ειδωλολατρεία, υπερηφάνεια, εγωισμό, καύχηση, πικρίες, θυμό, φιλονικίες, φόνο).
Εφεσίους ε΄:5 Διότι τούτο εξεύρετε, ότι πας πόρνος ή ακάθαρτος ή πλεονέκτης, όστις είναι ειδωλολάτρης, δεν έχει κληρονομίαν εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού.
Και ας πράξουμε το θέλημα του Κυρίου, για να μείνουμε εις τον αιώνα κοντά σ' Εκείνον που μένει εις τον αιώνα, τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Ας μάθουμε να ζητάμε πρώτα τη βασιλεία του Θεού και όλα τα υπόλοιπα θέλουν προστεθεί σε μας και, τέλος, ας κάνουμε αυτό που μας λέει ο Κύριος στο Ματθαίο ια':28 να ερχόμαστε κοντά του, εμείς οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, για να μας παίρνει τα βάρη και τα φορτία αυτής της ζωής, δίνοντάς μας παράλληλα παρηγοριά και ειρήνη.
Ιεζεκ.ιδ. 6 Διά τούτο ειπέ προς τον οίκον Ισραήλ, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός· Μετανοήσατε και επιστρέψατε από των ειδώλων σας και αποστρέψατε τα πρόσωπά σας από πάντων των βδελυγμάτων σας.
Ο Κύριος γεμάτος από αγάπη κράζει:
Υιοί ανθρώπων, έως πότε αγαπάτε ματαιότητα και ζητήτε ψεύδος;
Γιατί ο λογισμός σας είναι στα επίγεια προσκολλημένος και όχι στα ουράνια;
Τι ωφελείται ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του; (Ματθαίος ις':26)
Ζητώντας από εμάς να αποστρέψουμε τα πρόσωπά μας από ματαιότητες, βδελύγματα που έγιναν είδωλα μέσα στη ζωή μας και καθαίρεσαν αυτόν από την πρώτη θέση αγάπης μέσα στην καρδιά μας.
Θέλει, αφενός να μοχθούμε με συνέπεια και ορθότητα για τα προς το ζην και την οικογένειά μας, αφετέρου, όμως, όλα αυτά να έχουν βάση τον Κύριό μας και τον ουρανό.
Ο Κύριος μας σήμερα, ζητά να μην επιτρέψουμε σε κανένα από τα επίγεια φρονήματα να κυριαρχήσουν πάνω μας και να μας εξουσιάσουν, και τέλος, να ερευνήσουμε τις καρδιές μας, και να φέρουμε μπροστά στο θυσιαστήριο της αγάπης Του, οτιδήποτε μάταιο, σκύβαλο, είδωλο, το οποίο υποβόσκει μέσα στην καρδιά και τη ζωή μας, μπροστά στον άγιο θρόνο Του.
Η λέξη “μετάνοια” στην ελληνική απόδοσή της σημαίνει ότι, αυτός που μετανοεί, αλλάζει τρόπο σκέψης και οι ενέργειές του πλέον είναι προς το καλό.
Στα εβραϊκά, η λέξη “μετάνοια” είναι shuv (σουβ) και σημαίνει ότι, αυτός που μετανοεί αλλάζει πορεία σε όλες τις εκφράσεις της ζωής του, που έχουν τώρα αποκλειστικό και μοναδικό στόχο το θέλημα του Κυρίου, ώστε πλέον ο άνθρωπος: Να φρονεί τα άνω και όχι τα επί της γης.
Κολοσσαείς γ':2
Του Νικήτα Παρασκευά για τα Xristianikanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου