Πολλές φορές μέσα στη ζωή μας αδέλφια, τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα τα θέλαμε.
Πίεση, αναπάντεχα προβλήματα, βάρη που βαραίνουν τους ώμους μας, αδιέξοδα να ορθώνονται, δημιουργώντας μια συννεφιά, σκοτεινιάζοντας τη ψυχή μας, τη διάθεσή μας.
Κράζουμε προς τον Θεό για βοήθεια, αλλά απάντηση ή βοήθεια δεν λαμβάνουμε.
Αλήθεια, τι γίνεται, αδέλφια;
Στο Ψαλμό 90 και 14 εδάφιο λέει Ο Λόγος Του Κυρίου.
Ψαλμοί ϟ':14 Διότι δεν θέλει απορρίψει ο Κύριος τον λαόν αυτού, και την κληρονομίαν αυτού δεν θέλει εγκαταλείψει.
Κατ' αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο άνθρωπος μπορεί να εγκαταλείψει τον Θεό, αλλά ο Θεός τον άνθρωπο ποτέ.
Όταν ένας άνθρωπος γνωρίσει τον Θεό και αναγεννηθεί, κυριολεκτικά ο Κύριος θέτει υπό την κατοχή και τη χάρη Του τον άνθρωπο αυτόν, όχι προσωρινά, αλλά για πάντα.
Ποτέ ο Θεός δεν απορρίπτει ή εγκαταλείπει τον άνθρωπο, τον οποίο αγαπά τόσο πολύ: Ιωάννης γ':16 Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.
Λέει επίσης::
(Δευτ. 31:6 )
Ανδρίζεσθε και θαρρείτε, μη φοβείσθε μηδέ δειλιάτε από προσώπου αυτών· διότι Κύριος ο Θεός σου, αυτός είναι ο πορευόμενος μετά σού· δεν θέλει σε αφήσει ουδέ θέλει σε εγκαταλείψει.
Ποτέ ο Κύριος δεν φεύγει από κοντά μας, είναι δίπλα μας σε κάθε πρόβλημα, κατάσταση, γεγονός, δυσκολία, σκεπάζοντάς μας με την πλούσια χάρη Του. Ακόμα και αμαρτία να υπάρχει, αν ο άνθρωπος επιστρέψει στον Θεό, που είναι γεμάτος έλεος και αγάπη, ζητώντας έλεος, θα το λάβει.
Να θυμηθούμε τον Πέτρο, που αρνήθηκε τον Κύριο τρεις φορές, τον Δαβίδ, που μοίχευσε και φόνευσε, ή πιστεύετε πως αν ο Σαούλ μετά από τόσα σφάλματα δεν πήγαινε στη μάγισσα αλλά στο Θεό, δεν θα τον συγχωρούσε; ή ακόμα κι ο Ιούδας αν έκραζε για άφεση αμαρτιών, αντί να κρεμαζόταν, δεν θα τη λάμβανε; Φυσικά και θα την λάμβανε.
O Kύριος μας είναι γεμάτος με έλεος και αγάπη, γιατί Αυτός ΕΙΝΑΙ η Αγάπη!
`Οταν λοιπόν πολλοί πιστοί περνούν θλίψεις και δεινά, ζουν με την εξής απορία: μα πού είναι ο Θεός; γιατί αργεί; άραγε με αγαπά; θα με βοηθήσει; θα θα θα θα.....
Ας δούμε, όμως, το παράδειγμα του Μωυσή.
Οι γιοι του Ιακώβ, κατοικούν ήδη 370 χρόνια στην Αίγυπτο και η παλιά προνομιούχα θέση τους δεν υπάρχει πλέον. Τώρα, είναι ένα υπόδουλο έθνος, σ' έναν νέο Φαραώ, σε μια δυναστεία που, από καιρό, έχει ξεχάσει το χρέος της Αιγύπτου προς τον Ιωσήφ.
Διαβάζουμε για τα σκληρά μέτρα των Αιγυπτίων, για τη δουλεία των υιών Ισραήλ και για το βασιλικό διάταγμα που πρόσταζε το θάνατο όλων των αρσενικών παιδιών, από φόβο μην αυξηθεί ο λαός Ισραήλ και υπερισχύσει της Αιγύπτου, σ' έναν επερχόμενο πόλεμο.
Στο β' κεφάλαιο της Εξόδου,διαβάζουμε για τη γέννηση ενός
αγοριού από τη φυλή Λευί, του Μωυσή, τον οποίο έφεραν στον κόσμο ο Αμράμ και η Ιωχαβέδ. Μαθαίνουμε για τον τρόπο που διασώθηκε το μικρό αγόρι από το φονικό διάταγμα: η μητέρα, μετά τρεις μήνες, δεν μπορεί πλέον να κρύβει το μωρό κι έτσι το βάζει μέσα σ' ένα σπάρτινο κιβώτιο αλειμμένο με πίσσα και το αφήνει στην άκρη του ποταμού. Εκεί το βρίσκει και το μαζεύει η θυγατέρα του Φαραώ και παίρνει το μωρό προς υιοθεσία, γνωρίζοντας ότι είναι σπέρμα Εβραίων. Ο Μωυσής, ζει και μεγαλώνει μέσα στα ανάκτορα του Φαραώ. Διδάσκεται τα της Αιγύπτου, γνωρίζοντας όμως την καταγωγή του.Εβραίους ια':24-26 24 Διά πίστεως ο Μωϋσής, αφού εμεγάλωσεν, ηρνήθη να λέγηται υιός της θυγατρός του Φαραώ, 25 προκρίνας μάλλον να κακουχήται με τον λαόν του Θεού παρά να έχη πρόσκαιρον απόλαυσιν αμαρτίας, 26 κρίνας τον υπέρ του Χριστού ονειδισμόν μεγαλήτερον πλούτον παρά τους εν Αιγύπτω θησαυρούς· διότι απέβλεπεν εις την μισθαποδοσίαν.
Ο Μωυσής, καθώς μεγάλωσε, γνώρισε τον αληθινό Θεό, πίστεψε και αγάπησε Αυτόν, αρνούμενος να λέγεται γιος της θυγατέρας του Φαραώ.
Προτίμησε να στερηθεί την πρόσκαιρη απόλαυση της Αιγύπτου (=κόσμος και αμαρτία), κρίνοντας ότι ο μεγαλύτερος θησαυρός είναι ο Χριστός και όχι τα πλούτη της Αιγύπτου.
Όλα μέσα στη ζωή του Μωυσή, αλλάζουν. Καταφεύγει κατατρεγμένος, γεμάτος φόβο στην έρημο (στην περιοχή Μαδιάμ, που σημαίνει αγώνας, πέρα της χερσονήσου του Σινά).
Μέσα σε λίγο διάστημα, ο Μωυσής, από πρίγκηπας της Αιγύπτου, από τα πλούτη, την εξουσία και την ισχύ που είχε, βρίσκεται στην έρημο, σ΄ ένα τόπο άγνωστο, δύσκολο, ξερό, κακοτράχαλο, χωρίς ανέσεις. Σίγουρα μέσα στην καρδιά του Μωυσή, μέσα στη ψυχή του, θα υπήρχε θλίψη, προβληματισμός, απογοήτευση, και τέλος, απορία: πού είναι ο Θεός; αλλά και γιατί, αφού έκανε κάτι γι' Αυτόν, βοηθώντας έναν γιο του, έναν Ισραηλίτη, βρέθηκε σ' αυτήν την χαώδη κι απελπιστική κατάσταση, χάνοντας τα πάντα, νιώθοντας απορριμένος από ανθρώπους, αλλά κι από τον Θεό;
Τα χρόνια περνούν, ο Μωυσής είναι πια 80 χρονών. Πέρασαν 40 χρόνια από τη φυγή του από την Αίγυπτο.
Kαι ο Λόγος Του Θεού μας λέει στην `Εξοδο γ κεφάλαιο....
Έξοδος γ':1-6 1 Ο δε Μωϋσής έβοσκε τα πρόβατα του Ιοθόρ, πενθερού αυτού, ιερέως της Μαδιάμ· και έφερε τα πρόβατα εις το όπισθεν μέρος της ερήμου και ήλθεν εις το όρος του Θεού, το Χωρήβ. 2 Εφάνη δε εις αυτόν άγγελος Κυρίου εν φλογί πυρός εκ μέσου της βάτου· και είδε και ιδού, η βάτος εκαίετο υπό του πυρός και η βάτος δεν κατεκαίετο. 3 Και είπεν ο Μωϋσής, Ας στρέψω και ας παρατηρήσω το μέγα τούτο θέαμα, διά τι η βάτος δεν κατακαίεται. 4 Και ως είδεν ο Κύριος τον Μωϋσήν ότι έστρεψε να παρατηρήση, εφώνησε προς αυτόν ο Θεός εκ μέσου της βάτου και είπε, Μωϋσή, Μωϋσή. Ο δε είπεν, Ιδού, εγώ. 5 Και είπε, Μη πλησιάσης εδώ· λύσον τα υποδήματά σου εκ των ποδών σου· διότι ο τόπος επί του οποίου ίστασαι είναι γη αγία. 6 Και είπε προς αυτόν, Εγώ είμαι ο Θεός του πατρός σου, ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ. Έκρυψε δε το πρόσωπον αυτού ο Μωϋσής· διότι εφοβείτο να εμβλέψη εις τον Θεόν.
Μια μέρα, καθώς έβοσκε τα πρόβατά του πεθερού του, τα οδηγεί στο πίσω μέρος της ερήμου, πλησιάζοντας στο βουνό του Θεού, το Χωρήβ. Άγγελος Κυρίου εκεί, φανερώνεται σ΄αυτόν, από το μέσον μιας βάτου, κάνοντας τον Μωυσή να παρατηρήσει με δέος αυτό το έξοχο γεγονός, μια βάτο να καίγεται από φωτιά, χωρίς να κατακαίγεται. Ο Θεός φανερώνεται στον Μωυσή, γνωστοποιώντας του το έξοχο μεγαλείο Του, το όνομά Του, αλλά και την απόφασή Του, να του αναθέσει το έργο της εξόδου του λαού Του από την Αίγυπτο.
Ο Μωυσής μένει έκπληκτος από αυτήν την απρόσμενη συνάντηση. Τα πάντα αλλάζουν εκ νέου στη ζωή του Μωυσή και πλέον αρχίζει μια νέα περίοδος στην πολυτάραχη ζωή του.
Ερώτηση: Αλλάζει η ζωή του Μωυσή έτσι ξαφνικά, γιατί απλώς έπρεπε να γίνει το έργο, ή αλλάζει γιατί ο Θεός βλέπει μια εντελώς νέα καρδιά, έτοιμη να αναλάβει το έργο; Φυσικά το δεύτερο, γιατί αν δεν άλλαζε ο χαρακτήρας και η καρδιά του Μωυσή, ο Θεός δεν θα του φανερωνόταν, αναθέτοντάς του την ευθύνη να οδηγήσει το λαό Ισραήλ από την Αίγυπτο, στη γη Χαναάν.
Ας το δούμε αυτό λίγο παρακάτω:
Έξοδος γ':7-10 Και είπεν ο Κύριος, Είδον, είδον την ταλαιπωρίαν του λαού μου του εν Αιγύπτω και ήκουσα την κραυγήν αυτών εξ αιτίας των εργοδιωκτών αυτών· διότι εγνώρισα την οδύνην αυτών· 8 και κατέβην διά να ελευθερώσω αυτούς εκ της χειρός των Αιγυπτίων και να αναβιβάσω αυτούς εκ της γης εκείνης εις γην καλήν και ευρύχωρον, εις γην ρέουσαν γάλα και μέλι, εις τον τόπον των Χαναναίων και Χετταίων και Αμορραίων και Φερεζαίων και Ευαίων και Ιεβουσαίων· 9 και τώρα ιδού, η κραυγή των υιών Ισραήλ ήλθεν εις εμέ· και είδον έτι την κατάθλιψιν, με την οποίαν οι Αιγύπτιοι καταθλίβουσιν αυτούς· 10 ελθέ λοιπόν τώρα και θέλω σε αποστείλει προς τον Φαραώ, και θέλεις εξαγάγει τον λαόν μου τους υιούς Ισραήλ εξ Αιγύπτου.
Ο Θεός εισακούει την κραυγή του λαού Του και, όπως έχουμε πει, θέτει τον Μωυσή ως κεφαλή για να βγάλει τους Ισραηλίτες από τη γη της Αιγύπτου (της δουλείας), οδηγώντας τους στη γη Χαναάν (της ελευθερίας, στη γη της επαγγελίας, όπου ρέει γάλα και μέλι ). Ο Μωυσής πηγαίνει στην Αίγυπτο, και μετά από πολλή επιμονή και προσπάθεια (εξαιτίας της σκληροκαρδίας του Φαραώ, ο οποίος δεν ήθελε να δώσει σ' αυτούς την ελευθερία τους), βγάζει τον Ισραήλ από τη σκλαβιά.
Σ' αυτό το ταξίδι, σ' αυτήν τη σαραντάχρονη πορεία στην έρημο, αντιμετώπισε σκληροτράχηλες καρδιές (ανυπάκουες), αντιμετώπισε ολιγοπιστία (όταν ανέβηκε στο βουνό Σινά για να λάβει τις 10 Εντολές από τον Θεό και καθώς είχε αργήσει, ο λαός έφτιαξε ένα χρυσό μόσχο, λατρεύοντάς το σαν θεό), αντιμετώπισε αποστασία (όταν ο Κορέ και η συνοδεία του, αμφισβήτησε ως ηγέτη το Μωυσή). Καθημερινά, σχεδόν, άκουγε παράπονα πείνας, δίψας, κούρασης, ολιγοψυχίας. Ακόμα, άκουσε κατηγορίες από τα ίδια του τα αδέλφια, τον Ααρών και τη Μαριάμ, όταν πήρε ως γυναίκα μια Αιθιόπισσα (=τύπος Χριστού και εθνών).
Όλα τα άντεξε ο Μωυσής, γεμάτος, μάλιστα, μεσιτεία υπέρ του λαού, όταν ο Θεός επιζητούσε να φέρει κρίση στους ενάντιους του Μωυσή.
Πώς, αδέλφια, μορφώθηκε αυτός ο έξοχος χαρακτήρας; πού μορφώθηκε; τι βοήθησε ώστε να μορφωθεί αυτή η έξοχη καρδιά (η οποία ήταν γεμάτη δύναμη, αγάπη, υπηρεσία, μακροθυμία, επιείκεια, σπλάχνα, χάρη, μεσιτεία); στα παλάτια της Αιγύπτου ή στην έρημο;
Στην έρημο, αδέλφια.
Εκεί, στη ξερή γη, ο Θεός γκρέμισε από την καρδιά του Μωυσή, όλη την αιγυπτιακή διδαχή, οικοδομώντας τη δική Του, την πνευματική διδαχή, που του δίδασκε μέσα από τις καθημερινές καταστάσεις, γεγονότα (της ζωής στην έρημο). Εκεί, τον εκπαίδευε, μέσα από τα βιώματά του, για την ανώτερη υπηρεσία που θα του ανέθετε.
Στην προς εβραίους επιστολή μας λέει ο Λόγος Του Κυρίου.
Εβραίους ιβ':5-11 και ελησμονήσατε την νουθεσία, ήτις λαλεί προς εσάς ως προς υιούς, λέγουσα· Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Κυρίου, μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ' αυτού. 6 Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται. 7 Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς ως προς υιούς· διότι τις υιός είναι, τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ; 8 Εάν όμως ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι και ουχί υιοί, 9 έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς και εσεβόμεθα αυτούς· δεν θέλομεν υποταχθή πολλώ μάλλον εις τον Πατέρα των πνευμάτων και ζήσει; 10 Διότι εκείνοι μεν προς ολίγας ημέρας επαίδευον ημάς κατά την αρέσκειαν αυτών, ο δε προς το συμφέρον ημών, διά να γείνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού. 11 Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι' αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.
Όποιον αγαπά ο Κύριος τον περνάει από παιδεία, που μερικές φορές είναι σκληρή και δύσκολη για τον άνθρωπο, γιατί ο Κύριος χρησιμοποιεί μαστίγιο, εάν η καρδιά μας δεν χαλιναγωγείται στο θέλημά του. Ο Θεός, βλέποντας την καρδιά του Μωυσή, είδε μια καρδιά υπηρεσίας, μια καρδιά υπευθυνότητας. Παράλληλα, όμως, είδε και στοιχεία τα οποία έπρεπε να αφαιρεθούν, γεμίζοντας την καρδιά αυτή (του Μωυσή) με αρετές, ευλογίες, ικανότητες, πνευματικότητα.
Και όλη αυτή η εργασία του Θεού, έγινε στην έρημο. Ευχαριστούμε Το Θεό για την έρημο!
Εκεί, αφαιρέθηκαν μέσα από το χαρακτήρα του Μωυσή, στοιχεία όπως: υπερηφάνεια, εγωισμός, ειδωλολατρεία (σε οτιδήποτε κοσμικό), ακαθαρσίες (γκρεμίστηκε από μέσα του όλη η Αίγυπτος και η αμαρτία αυτής), έπαψε να στηρίζεται στον άνθρωπο ή στον εαυτό του. Και προστέθηκαν οικοδομούμενα στοιχεία, όπως: απλότητα, ταπεινότητα, εμπιστοσύνη στο Θεό, ελπίδα στην έλευση του Κυρίου σε κάθε πρόβλημα, αλτρουισμός. Σίγουρα, η παρούσα παιδεία της διαβίωσής του στην έρημο, να του προξενούσε λύπη και όχι χαρά, αλλά έτσι εκγυμνάστηκε για να αποδώσει ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης. Της παιδείας οι ρίζες είναι πικρές, οι καρποί όμως είναι γλυκοί (γιατί η παρούσα λύπη θα αποδώσει εξαιρετικούς καρπούς ευλογίας). Ο Μωυσής, δεν καταφρόνησε την παιδεία, γιατί ήταν παιδί-υιός του Θεού αληθινός, και όχι νόθος (παιδί-υιός που, καθώς ελέγχεται από τον Θεό, δυσανασχετεί, απιστώντας) και δέχτηκε αυτήν στην έρημο.
Ας μιλήσουμε λίγο για την έρημο.
Συμβολικά, η έρημος είναι η δοκιμασία στη ζωή ενός ανθρώπου, ενός πιστού. Είναι μια δύσκολη, άνυδρη, ξερή (χωρίς χαρά), κακοτράχαλη περίοδος, όπου ο άνθρωπος παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό, για να παραμείνει όρθιος εν μέσω δυσκολιών.
Στην έρημο της δοκιμασίας, στο καύμα του ήλιου, δοκιμάζεται ο χαρακτήρας του πιστού, η συμπεριφορά του, η πίστη του, η εμπιστοσύνη του προς τον Θεό, εκεί, καθώς οι δυσκολίες και τα προβλήματα ορθώνονται επιβλητικά στη ζωή του πιστού.
Στην έρημο, αδέλφια, υπάρχουν δύο επιλογές:
Η πρώτη είναι, καθώς ο άνθρωπος βαδίζει σ' αυτήν, να κουραστεί, να αποθαρρυνθεί, πέφτοντας στην άμμο και να πεθάνη.
Δηλ. καθώς δοκιμάζεται ο πιστός, κουράζεται ολιγοπιστεί, πέφτοντας σε απιστία ή αποστασία, και πεθαίνη πνευματικά.
Η δεύτερη είναι, ο άνθρωπος καθώς οδοιπορεί σε μια έρημο, να σταθεί όρθιος, να μην τα παρατήσει, μέχρι να φτάσει σε κάποια όαση, όπου θα δροσιστεί και θα ξεκουραστεί.
Δηλ. ο πιστός να σταθεί ακέραιος, δυνατός, καθώς περνά θλίψη, πρόβλημα, δοκιμασία, μέχρι να βρεθεί στην όαση της νίκης, της επίλυσης του προβλήματος, της αίσιας έκβασης κάθε δυσκολίας.
Όποιος διαλέξει την πρώτη επιλογή, μόνο χαμένος βγαίνει, αντιθέτως, ο πιστός που διαλέγει τη δεύτερη επιλογή, καρπώνεται οφέλη πολλά.
Η πίστη και η αγάπη του για το Θεό, θα του αποδώσουν έξοχες ευλογίες, η εμπιστοσύνη του προς το πρόσωπο του Κυρίου, θα επιφέρουν ελευθερία και νίκη σε όποιο πρόβλημα υπάρχει μέσα στη ζωή του. Αλλά, παράλληλα, καθώς ο πιστός θα σταθεί όρθιος κατά τη διέλευσή του από την έρημο, αφού θα έχει παλέψει με τον ίδιο του εσωτερικό κόσμο, θα έχει μορφώσει έναν εντελώς νέο χαρακτήρα μέσα του.
Αν ο Μωυσής δεν πήγαινε στην έρημο, ποτέ δεν θα μορφωνόταν (καθώς έβοσκε τα κοπάδια των προβάτων του πεθερού του στα κακοτράχαλα μέρη, μέσα σε δύσκολες συνθήκες και καταστάσεις) αυτός ο χαρακτήρας της αγάπης, της υπηρεσίας.
Γι αυτό, αδέλφια, ο Θεός πολλές φορές επιτρέπει να περάσουμε, να οδοιπορήσουμε σε μια έρημο, για να δούμε την καρδιά μας, τη συμπεριφορά μας, την υπομονή μας, την αγάπη και την πίστη μας σ`αυτόν, για να γίνουμε πιο δυνατοί, να ανδρωθούμε, να μάθουμε να αποβλέπουμε στον Ιησού και όχι στις δικές μας δυνάμεις.
Η έρημος (=δοκιμασία) είναι, πολλές φορές, ο τρόπος να μπορέσουμε να μορφωθούμε και να αναπτυχθούμε πνευματικά (καθώς το πρόβλημα θα μας βάλει στην προσευχή και στη νηστεία), αλλά και να τα βρούμε, ησυχάζοντας, με τον εαυτό μας.
Μάρκος ς':30-32 Και συνάγονται οι απόστολοι προς τον Ιησούν και απήγγειλαν προς αυτόν πάντα, και όσα έπραξαν και όσα εδίδαξαν. 31 Και είπε προς αυτούς· Έλθετε σεις αυτοί κατ' ιδίαν εις τόπον έρημον και αναπαύεσθε ολίγον· διότι ήσαν πολλοί οι ερχόμενοι και οι υπάγοντες, και ουδέ να φάγωσιν ηυκαίρουν· 32 και υπήγον εις έρημον τόπον με το πλοίον κατ' ιδίαν.
Σ' αυτά τα εδάφια, βλέπουμε τον Κύριο Ιησού Χριστό να προτρέπει τους αποστόλους να πάνε μαζί του ιδιαιτέρως σ' ένα ερημικό τόπο, για να αναπαυθούν λίγο (ήταν τόσο μεγάλο το έργο, ώστε δεν ευκαιρούσαν ούτε να φάνε).
Η έρημος, είναι ένας τόπος απομονώσεως, χωρίς καμιά επαφή με ανθρώπους, κατάλληλος για ανάπαυση, αυτοσυγκέντρωση και άμεση επικοινωνία με το Θεό. Σίγουρα, στην έρημο μπορεί να αναπαυθεί ένας άνθρωπος και να ησυχάσει. Φαίνεται οξύμωρο: η έρημος είναι μια περίοδος δοκιμασίας, πώς μπορεί ένας άνθρωπος να αναπαυθεί και να ησυχάσει;
Κι όμως, όταν ο άνθρωπος δοκιμάζεται, αποτραβιέται για λίγο από τις όποιες του ασχολίες της ζωής (στο μέτρο που του είναι δυνατόν), προσπαθώντας μέσα από προσωπική περισυλλογή, να ησυχάσει και να τα βρει με τον εαυτό του. Να δει τα λάθη του, τις ελλείψεις του, τις αδυναμίες που, κακά τα ψέμματα, φαίνονται μόνο όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Κι έτσι, με τη χάρη του Θεού, να θελήσει να τα φτιάξει. Μόνο μέσα απ' αυτήν την περίοδο, μαθαίνουμε να επικοινωνούμε με τον εαυτό μας, γνωρίζοντάς τον καλύτερα και ειρηνεύοντας με αυτόν.
Στην προς Εβραίους ιβ':14 ο λόγος λέει: να ζητάμε ειρήνη μετά πάντων.
Η ειρήνη στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους είναι απαραίτητη μέσα στο πνευματικό μας βάδισμα. Είναι καρπός της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος του Θεού, μέσα στην καρδιά μας. Είναι βασική αρετή, που φανερώνει τον εν Χριστό Ιησού χαρακτήρα μας, είναι η καλή ομολογία της χριστιανικής μας ζωής.
Για να ειρηνεύουμε, όμως με τον διπλανό μας, τον αδελφό μας, τον ή την σύζυγό μας, το συνάδελφο ή το γείτονά μας, με άπιστα μέλη της οικογένειάς μας, πρέπει πρωτίστως να τα βρούμε με τον εαυτό μας, έχοντας ειρήνη μέσα μας. Έτσι μόνο θα μπορούμε να ειρηνεύουμε και μετά πάντων, όπως μας λέει ο λόγος στο συγκεκριμένο εδάφιο, γιατί, αφενός θα συμπεριφερόμαστε ηθικά, σωστά, δίκαια, φιλάδελφα και αφετέρου, σε μια πιθανή μη ευπρεπή συμπεριφορά του αδελφού μας ή οποιουδήποτε ανθρώπου, θα αντιδράσουμε ειρήνια, μακρόθυμα, οικοδομητικά, με κατανόηση, συμπάθεια, συγχωρητικότητα.
Στην έρημο, ο Μωυσής ησύχασε από την Αίγυπτο και όλα τα παράγωγά της, βρίσκοντάς τα με τον εαυτό του, για να μπορεί να ειρηνεύει με το λαό αργότερα, ανεχόμενος όλη εκείνη την απρεπή συμπεριφορά εκείνου του σκληροτράχηλου λαού.
Ψαλμοί κγ':4 Και εν κοιλάδι σκιάς θανάτου εάν περιπατήσω, δεν θέλω φοβηθή κακόν· διότι συ είσαι μετ' εμού· η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρηγορούσιν.
Καθώς, αδελφέ μου, περνάς κάποια στιγμή μέσα στη ζωή σου από κοιλάδα σκιάς θανάτου, οδοιπορώντας στην έρημο κάποιας δοκιμασίας, όταν αισθάνεσαι τόσο κουρασμένος από το βάρος του προβλήματος, μη φοβηθείς, ούτε να χάσεις την πίστη και το θάρρος σου.
Να θυμάσαι ότι από την ίδια έρημο πέρασε και ο Μωυσής, και πολοί άγιοι Του Θεού!
Ο Δαβίδ, όταν γεμάτος ανησυχία, καθώς διωκόταν από τον
Σαούλ, που εξαιτίας της ζήλιας ζητούσε να τον σκοτώσει, κατέφυγε στην έρημο Ζιφ ( Σαμουήλ Α' κς':3 Και εστρατοπέδευσεν ο Σαούλ επί του βουνού Εχελά, του απέναντι Γεσιμών, πλησίον της οδού. Ο δε Δαβίδ εκάθητο εν τη ερήμω και είδεν ότι ο Σαούλ ήρχετο κατόπιν αυτού εις την έρημον.). 
Ο Απόστολος Παύλος, στην έρημο της Αραβίας για να γνωρίσει, μέσω αποκαλύψεων, τον Θεό (Γαλάτες α':17 ουδέ ανέβην εις Ιεροσόλυμα προς τους προ εμού αποστόλους, αλλ' απήλθον εις Αραβίαν και πάλιν υπέστρεψα εις Δαμασκόν.).
Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, για να δοκιμαστεί η πιστότητά Του προς τον Ουράνιο Πατέρα Του, από το διάβολο (Λουκάς δ':1 Ο δε Ιησούς, πλήρης Πνεύματος Αγίου, υπέστρεψεν από τον Ιορδάνην και εφέρετο διά του Πνεύματος εις την έρημον).Καθώς περνάς την έρημο, να γνωρίζεις ότι κακό δεν μπορεί να σε αγγίξει. Μπορεί να είναι παντού γύρω σου, αλλά δεν μπορεί να σε εξουσιάσει. Διαβάζουμε στο Ψαλμοί κγ':1 Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός. Ο Θεός ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψει, δεν είναι άλλες φορές λιγότερο και άλλες περισσότερο μέσα σου και μαζί σου, αλλά πάντοτε το ίδιο, σε χαρά ή λύπη, σε περίοδο ειρήνης ή δοκιμασίας. Δεν θα στερηθείς τίποτα μέσα στη ζωή σου, καθώς θά' χεις θέσει ως ποιμένα σου τον Ιησού Χριστό.
Γνώρισε, ότι ένα από τα ονόματα του Θεού, είναι Γιάχβε Σαμά (=ο Θεός είναι εκεί), μαζί σου παντού και πάντοτε. Δέξου ότι είναι μια περίοδος μόρφωσης, όπου ο Κύριος σε σωφρονίζει με τη ράβδο του (όπως ο βοσκός ένα πρόβατο που επαναστατεί).
Μόνο στην έρημο της δοκιμασίας:
Θα μορφωθεί ο χαρακτήρας μας.
Θα γνωρίσουμε την καρδιά μας περισσότερο.
Θα μάθουμε γεμάτοι πίστη να ελπίζουμε πλήρως στο Θεό.
Θα μάθουμε να αφήνουμε τα βάρη μας στο Θεό.
Θα γνωρίσουμε το θέλημά Του και θα οδηγηθούμε από το Άγιο Πνεύμα σε μια ανώτερη υπηρεσία.
Θα συντριφθούμε για να βγει η Αίγυπτος (=κάθε αμαρτία)από μέσα μας.
Θα αυξήσουμε την αφιέρωσή μας, καθώς μέσα από το πρόβλημα θα εκζητήσουμε τον Θεό.
Θα έχουμε προσωπική περισυλλογή και κοινωνία με τον εαυτό μας (βρίσκοντας και ειρηνεύοντας μαζί του.
Και τέλος, τα όποια βιώματα θα μας δώσουν εμπειρίες και εκπαίδευση που θα μας αυξήσουν πνευματικά, βοηθώντας μας να υπηρετήσουμε με αγάπη παθήματα των συνανθρώπων μας.
Δέξου με αγάπη, πίστη και με πολλή υπομονή, κάθε παιδεία του Θεού, στάσου όρθιος, βγες αλώβητος από την οδοιπορία της ερήμου, άδραξε κάθε διδαχή μόρφωσης και νουθεσίας , για να ονομασθείς όχι νόθος ή νόθα,αλλά γνήσιος υιός και θυγατέρα του Υψίστου, κατοικώντας όπως διαβάζουμε στο Ψαλμοί κγ':6 στον οίκο του Κυρίου σε μακρότητα ημερών, υπερπλήρης της χάριτος και του ελέους του, όλες τις ημέρες της ζωής σου.
Απο: Νικήτα Παρασκευά για τα Xristianikanea
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου