Όταν κάποιος βρίσκεται στην ‘κορυφή’

«Περηφανεύτηκες και ισχυρίστηκες πως είσαι θεός κι ότι κάθεσαι στο θρόνο του Θεού μες στην καρδιά των θαλασσών, ενώ είσαι ένας απλός άνθρωπος κι όχι θεός, κι ας θεωρείς εσύ τον εαυτό σου σοφό σαν το Θεό.»
(Ιεζεκιήλ 28:2)
Στα μάτια εκατομμυρίων θεατών, ήταν υπεράνω υποψίας. Οι ακόλουθοί τους τούς θεωρούσαν φωτισμένους, αξιόλογους υπηρέτες του ευαγγελίου.
Μέχρι που πολλοί βρέθηκαν μπλεγμένοι σε σκάνδαλα.

Η πλευρά που σπάνια εξετάζεται είναι το πώς φτάνει κανείς από υπηρέτης να θεωρείται ‘ηγέτης’. Μπορεί να είναι κλήση από το Θεό ή η αίσθηση της ανάγκης κάποιου να υπηρετήσει από μία θέση. Τι γίνεται όμως όταν το βαθύτερο κίνητρο είναι η δίψα για αποδοχή, επιδοκιμασία και χειροκρότημα ή η επιθυμία για έλεγχο;

Όταν κάποιος βρίσκεται στην ‘κορυφή’ μιας διακονίας και αυτό το αποδίδει σε προσωπική επιτυχία, τότε αρχίζουν οι προκλήσεις.

Πρώτα έρχεται ο τίτλος: Πρόεδρος, ιδρυτής, γενικός ....… Σιγά σιγά αποκτά γραφείο, βοηθούς και δημοσιότητα.

Ύστερα από όλα αυτά, η απώλεια της κυριαρχίας ή η μεταβίβαση της εξουσίας μπορεί να είναι καταστροφική για τον ως πρότινος ηγέτη.

Αυτό συνέβη και στο βασιλιά Σαούλ: «Ο Δαβίδ διεξήγαγε με μεγάλη επιτυχία οποιαδήποτε αποστολή του ανέθετε ο Σαούλ. Έτσι τον τοποθέτησε αρχηγό του στρατού του. Αυτό ευχαρίστησε όλο το στρατό και τους αξιωματούχους του βασιλιά. Καθώς ο στρατός επέστρεφε, αφού ο Δαβίδ είχε σκοτώσει το Γολιάθ, έβγαιναν οι γυναίκες από όλες τις ισραηλιτικές πόλεις, απ’ όπου περνούσαν, και υποδέχονταν το βασιλιά Σαούλ με τραγούδια και χορούς, με τύμπανα, με κύμβαλα και με κραυγές χαράς. Οι γυναίκες που χόρευαν φώναζαν χαρούμενα η μια στην άλλη κι έλεγαν: ‘Ο Σαούλ σκότωσε χιλιάδες μα ο Δαβίδ μυριάδες’. Του Σαούλ του κακοφάνηκαν αυτά τα λόγια και οργίστηκε πάρα πολύ.
‘Απέδωσαν στο Δαβίδ τις μυριάδες και σ’ εμένα τις χιλιάδες’, έλεγε. ‘Δεν απομένει τίποτ’ άλλο πια γι’ αυτόν, παρά η βασιλεία’. Έτσι από τη μέρα εκείνη ο Σαούλ άρχισε να ζηλεύει το
Δαβίδ.» (Α’ Σαμουήλ 18: 5-9)
Στο Δευτερονόμιο είναι γραμμένες κάποιες οδηγίες για το βασιλιά του Ισραήλ: «Ο βασιλιάς σας δε θα πρέπει να έχει στην ιδιοκτησία του πολλά άλογα… Ούτε πολλές γυναίκες δικές του θα πρέπει να έχει ο βασιλιάς σας… ούτε πάρα πολύ ασήμι και χρυσάφι πρέπει να έχει στην ιδιοκτησία του… Να μη θεωρήσει τον εαυτό του ανώτερο από τους ομοεθνείς του και να τηρήσει απαρέγκλιτα τις εντολές.» (Δευτ. 17: 16, 17, 20).
Όσοι βασιλείς κλήθηκαν να υπηρετήσουν το λαό του Θεού, υπέκυψαν παρ’ όλα αυτά σε κάποιον πειρασμό.
Ο Δαβίδ και ο Σολομών είναι γνωστοί για τις αμαρτίες τους που αφορούσαν στον πλούτο και τις γυναίκες. Από την άλλη, στα χρόνια των αποστόλων, βλέπουμε το πρόβλημα της υπερηφάνειας και τη δίψα για εξουσία μέσα στη νεοσύστατη Εκκλησία: «Έστειλα στην εκκλησία ένα γράμμα. Ο Διοτρεφής όμως, που του αρέσει να παρασταίνει τον αρχηγό τους, δε μας αποδέχεται», γράφει ο Ιωάννης σε μία από τις επιστολές του (Γ’ Ιωάννου 9).
Φαίνεται πως αυτή η διάσταση των ανθρωπίνων σχέσεων που καλείται ηγεσία, αντιμετώπιζε ανέκαθεν
τα ίδια βασικά προβλήματα. Η ανάγκη για αναγνώριση οδηγεί κάποιους σε ανήθικες επιλογές. Έπειτα έρχεται η υπερηφάνεια, η ταύτιση με τον ‘οργανισμό’ και τελικά ο ηγέτης δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη θέση του.
Όσοι υποκύπτουν στους πειρασμούς που έρχονται μαζί με την εξουσία, πληγώνουν τελικά τους εαυτούς τους και τους υποστηρικτές τους, ενώ προσβάλλουν το Θεό. Η λανθασμένη διαχείριση των πόρων και η παρερμηνεία του ενθουσιασμού των ακολούθων οδηγούν τη θεωρούμενη προσωπική επιτυχία σε όντως προσωπική αποτυχία. Έτσι καταστρέφονται γάμοι, τα παιδιά των πρώην ηγετών
μεγαλώνουν με μια απέχθεια για το Θεό, ενώ οι άλλοτε πιστοί ακόλουθοι γίνονται κυνικοί και χάνουν το όραμα που είχαν κάποτε. Το ερώτημα είναι ‘ποιον ακούν τελικά οι ίδιοι οι ηγέτες;’. Είναι στ’ αλήθεια ο Λόγος του Θεού  που τους καθοδηγεί; Είναι η πεποίθησή τους ότι οι ίδιοι μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον; Ή μήπως συνεισφέρουν και οι ίδιοι οι πιστοί σε αυτήν την έπαρση; Διότι για να ονομαστεί κάποιος ‘ηγέτης’, πρέπει να ικανοποιείται η προϋπόθεση ότι κάποιος ‘άγεται’, κάποιος καθοδηγείται, κάποιος ακολουθεί. Κανείς δεν μπορεί να αυτοαποκαλεστεί ηγέτης, αν δεν υπάρχουν πιστοί ακόλουθοι. Αλλά σε τι βαθμό είναι πιστοί αυτοί οι ακόλουθοι; Και πότε η υποστήριξη μετατρέπεται σε λατρεία; «Δε θα υπάρχουν για σένα άλλοι θεοί εκτός από μένα», λέει η πρώτη από τις δέκα εντολές. «Δε θα κατασκευάσεις για σένα είδωλα… Δε θα τα προσκυνάς ούτε θα τα λατρεύεις, γιατί εγώ ο Κύριος, ο Θεός σου, είμαι Θεός που απαιτώ αποκλειστικότητα.(Δευτερονόμιο 5: 7-9).
Δεν είμαστε βεβαίως παγανιστές που κατασκευάζουν είδωλα, ούτε προσκυνούμε χρυσά μοσχάρια. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν έχουμε άλλα, ‘εκκλησιαστικά’ είδωλα. Μπορεί να μην έχουν τη λάμψη των ‘ηρώων’ του αθλητισμού ή του χώρου του θεάματος, έχουν όμως φανατικούς οπαδούς και ισχυρό ‘fan club’ ......Συνήθως οι πιστοί ακόλουθοι ενός συγκεκριμένου αρχηγού έχουν σκοπό να ευχαριστήσουν εκείνον.
Έχουν όμως λάβει υπ’ όψιν ότι ακόμα και οι θρησκευτικοί- εκκλησιαστικοί ηγέτες είναι άνθρωποι;
«Να θυμάστε τους εκκλησιαστικούς ηγέτες σας, που σας μετέδωσαν το λόγο του Θεού, να βλέπετε πώς τέλειωσαν τη ζωή τους και να ακολουθείτε το παράδειγμα της πίστης τους.», γράφει ο συγγραφέας της επιστολής προς τους Εβραίους. (13:7)Είναι άλλο όμως το να ακολουθούμε το παράδειγμα της πίστης των εκκλησιαστικών ηγετών, και άλλο το να τους τοποθετούμε στο κέντρο.
Αν η διακονία μας, η προσφορά μας, η συμμετοχή μας στην Εκκλησία εξαρτάται από το ποιος είναι ο ‘αρχηγός’, κάνουμε μεγάλο λάθος. Αποφασίζουμε αν θα πάμε στην εκκλησία ανάλογα με το ποιος κηρύττει; Ακούμε μόνο τους ομιλητές που ‘μας αρέσουν’ ή ‘μιλάνε τη γλώσσα μας’; Μήπως τελικά υπερεκτιμούμε κάποιους ενώ είμαστε προκατειλημμένοι έναντι άλλων; Αυτό γίνεται εύκολα ‘στάση
ζωής’. Καταλήγουμε έτσι αμέτοχοι θεατές: Γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός που ‘τα λέει καλά’, είναι δραστήριος, χαρισματικός… Τον συγχαίρουμε, τον θαυμάζουμε… Και όλα αυτά χωρίς να συμμετέχουμε ουσιαστικά στη ζωή της Εκκλησίας. Εκθειάζουμε κάποιον που ‘τα κάνει όλα τέλεια’, για να μην κοπιάσουμε να κάνουμε εμείς  κάτι… Αυτού του τύπου η ειδωλολατρία λοιπόν, είναι
στην ουσία αποφυγή ανάληψης προσωπικής ευθύνης.
Είμαστε άρα όλοι υπεύθυνοι για την κατάσταση της Εκκλησίας, μιας και εμείς την αποτελούμε. Είτε ως ηγέτες είτε ως πιστοί ακόλουθοι, είμαστε υπηρέτες. Και αν εξυψώνουμε περισσότερο από το Χριστό οποιονδήποτε άλλον, είμαστε ένοχοι για ειδωλολατρία. Ας δώσουμε λοιπόν τη δόξα σ’ Εκείνον στον οποίο πραγματικά ανήκει. Γιατί όση πίστη κι αν έχουν οι προσωπικότητες της Εκκλησίας, δε θυσιάστηκαν εκείνες στο Σταυρό για εμάς.

Αποσπάσματα από astir tis anatolis
Της Ειρήνης Β. Τερζάκη Νοσηλεύτριας Π.Ε.
Πηγές
Η Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), Μετάφραση από τα πρωτότυπα κείμενα. Ελληνική Βιβλική Εταιρία, Αθήνα, 2003
Koop CE. Faith-Healing and the Sovereignty of God. The Agony of Deceit- What Some TV Preachers are Really Teaching. Moody
Press. Chicago 1990
MacDonald G. Ancient Counsel; Modern Predicaments. Tabletalk January 1997
Martin W. Ye shall Be as Gods. The Agony of Deceit- What Some TV Preachers are Really Teaching. Moody Press. Chicago 1990
Smartt K. Sheepfolds, Not Ranches. Tabletalk January 1997
Sproul RC. Hero Worship in the Church. Tabletalk January 1997
Sproul RC Jr. Rubbing Shoulders. Tabletalk January 1997