Η φλογερή αγάπη του Θεού

Όλα ξεκινούν από την ελεύθερη αγάπη του Θεού. 
Μια μέρα είδε μια παραπεταμένη κόρη, "πέρασα από κοντά σου, σε είδα να κυλιέσαι μες στο αίμα σου, κι έτσι στην κατάσταση που βρισκόσουνα, σου είπα: Πάρε ζωή" (Ιεζεκιήλ 16:6). Και συνεχίζει, 
"ξαναπέρασα από κοντά σου κι είδα πως ήσουν στην ηλικία της παντρειάς. Τότε άπλωσα το μανδύα μου πάνω σου και σκέπασα τη γυμνότητά σου. Κι έκανα εγώ ο Κύριος, ο Θεός, μαζί σου διαθήκη  Έτσι έγινες δική μου"(Ιεζ. 16:8).
Η σχέση διαθήκης του Θεού με το λαό Του περιγράφεται ως μία σχέση γάμου. 
Αυτή η σχέση οφείλεται απόλυτα στην χάρη του Θεού που αγαπά τον μη αξιαγάπητο, τον αποκρουστικό (Ρωμαίους 5:6,8). 

Αυτή την ειδυλλιακή περίοδο της έναρξης της σχέσης του Θεού με τη νύφη Του έχει ως υπόβαθρο η υπόσχεση που διαβάζουμε στο Ωσηέ 2:16, "Θα ξαναοδηγήσω όμως τη μάνα σας στην έρημο κι εκεί στην καρδιά της θα μιλήσω τρυφερά".
Αυτή την φλογερή αγάπη ο Θεός συνέχιζε με πιστότητα να εκδηλώνει σταθερά μέσα στα χρόνια.
Ήταν Αυτός που "της έδινε το στάρι, το νέο κρασί και το καινούργιο λάδι" κι ακόμη "την πλούτιζε με ασήμια και χρυσάφια" (Ωσηέ 2:10).
Δυστυχώς όμως η ιστορία της αγάπης του Θεού με το λαό Του είχε μία τραγική τροπή. 
Η νύφη του Θεού φέρθηκε με απιστία στο σύζυγό της.

Να ο τρόπος με τον οποίο ανταποκρίθηκε η νύφη στην αγάπη του Θεού.

"Θέλω να πάω με τους εραστές μου...Μ' εκείνους που μου εξασφαλίζουν το ψωμί μου και το νερό μου, το λάδι μου και το κρασί μου, μαλλί μου δίνουν για να υφάνω και λινάρι" (Ωσηέ 2:7).

Αντί λοιπόν, να είναι πιστή και αφοσιωμένη στο σύζυγό της αυτή "στολιζόταν με τα σκουλαρίκια και με τα στολίδια της κι έτρεχε πίσω από τους εραστές της", και ο Θεός καταλήγει με πίκρα, "κι εμένα με ξεχνούσε" (Ωσηέ 2:15). 

Σε τι αναφέρεται όμως ο προφήτης όταν μιλά για την απιστία του λαού Του; 

Πώς εκφράστηκε στην πράξη αυτό που ο προφήτης συμβολικά περιγράφει ως "μοιχεία";

Α. Η "μοιχεία" του Ισραήλ εκφράστηκε με την αδιαφορία Του για το Νόμο του Θεού.
Οι υποχρεώσεις της "νύφης" συνοψίζονται στις ηθικές επιταγές του Θεού και συγκεκριμένα στις Δέκα Εντολές.
Στη γη του Ισραήλ όμως "επιορκία, και ψεύδος, και κλοπή και μοιχεία πλημμύρησαν και είδωλα στοιβάζονται το ένα δίπλα στο άλλο" (ΩΣΗΕ 4:2). 
Στον κατάλογο αυτό αναφέρεται η παράβαση έξι από τις δέκα εντολές του Δεκαλόγου. 
Β. Η "μοιχεία" του Ισραήλ εκφράστηκε με την προσκόλλησή του στα είδωλα.

Οι εραστές πίσω από τους οποίους τρέχει ο Ισραήλ δεν είναι άλλοι από τα είδωλα και τις ψεύτικες θεότητες των γύρω λαών. 
Και ενώ ο Θεός φρόντιζε για το λαό Του αυτός ότι έπαιρνε "στη λατρεία του Βάαλ τα' δινε"  Αντί να λατρεύει το σύζυγό της αυτή "πρόσφερε λιβάνια στους Βααλίμ" και τα φιλιά της τα έδινε σε ..."μοσχάρια" (ΩΣΗΕ 13:2) μία αναφορά στο χρυσό μοσχάρι που ύψωσε ο Ιεροβοάμ Α' στη Βαιθ - Αυέν.
Πώς πρέπει να αντιδράσει ο Θεός;
Πώς πρέπει ο πιστός σύζυγος να φερθεί στην άπιστη νύφη του;
Πριν συνεχίσουμε αξίζει να σταθούμε για λίγο στην ερώτηση αυτή επειδή μας αποκαλύπτει την ουσία της Θείας οργής.
Α. Η φύση της Θείας οργής.
Η οργή του Θεού είναι η αγανάκτηση μιας αγάπης που ποδοπατιέται και προδίδεται από τον αποδέκτη της.
Η οργή δεν είναι το αντίθετο της αγάπης αλλά μία έκφρασή της. 
Η κρίση δεν είναι μία ψυχρή απόδοση δικαιοσύνης από έναν απρόσωπο δικαστή αλλά το τραγικό ξέσπασμα μια προδομένης και πληγωμένης καρδιάς.
Β. Ο χαρακτήρας της Θείας οργής.
Η οργή του Θεού επίσης εκφράζεται με δικαιοσύνη και όχι με αυθαιρεσία. 
Εύκολα διαπιστώνουμε την αντιστοιχία της ποινής με την παράβαση. Διαβάζουμε, "ας πετάξει από πάνω της τα σημάδια της πορνείας της κι από τα στήθη της τα σημάδια της μοιχείας της. Αλλιώς θα την ξεγυμνώσω και θα την κάνω όπως τη γέννησε η μάνα της" (2:4-5). 
Αφού φέρεται με "ξετσιπωσιά" ο Ισραήλ ο Θεός θα τον "ξεγυμνώσει" μπροστά σε όλους.
Επίσης, ο Θεός κατηγόρησε τη "νύφη" του ότι "έτρεχε πίσω από τους εραστές της" για αυτό "το δρόμο της μ' αγκάθια θα τον φράξω, γύρω της πέτρινο θα χτίσω τοίχο για να μη βρίσκει το μονοπάτι να διαβεί. Θα κυνηγάει τους εραστές της δίχως να τους φτάνει, θα τους αναζητάει και δε θα τους βρίσκει" (ΩΣΗΕ 2:6-7).
Τέλος, η "νύφη" του πίστευε ότι οι εραστές της ήταν αυτοί που της "εξασφάλιζαν το ψωμί της και το νερό της, το λάδι της και το κρασί της, μαλλί της δίνουν για να υφάνει και λινάρι". 
Επειδή, λοιπόν, δεν αναγνώριζε την πηγή των ευλογιών της ο σύζυγός της λεει, "πίσω το στάρι μου θα πάρω στον καιρό του θερισμού, στην εποχή του τρύγου το κρασί μου και θα της πάρω το μαλλί και λινάρι που της έδινα, τη γύμνια της για να σκεπάζει" (2:9).
Βλέπουμε μία δίκαιη αντιστροφή των όρων. 
Ο Θεός θα πάψει να είναι Θεός για αυτήν και αυτή ενώ ήταν λαός Του θα πάψει να είναι λαός Του. 
Αυτό της λεει ο Θεός, "Τότε ο Θεός είπε στον Ωσηέ: "Το παιδί θα το ονομάσεις "Λο-Αμμί"(Μη Λαός μου) γιατί εσείς δεν είστε πια λαός μου κι εγώ δεν υπάρχω πια για σας"". 

Η φράση "κι εγώ δεν υπάρχω πια για σας" είναι ένας υπαινιγμός στο όνομα "Γιαχβέ"που σημαίνει "αυτός που είμαι". Ουσιαστικά λοιπόν, ο Θεός τους λέει, "θα πάψω να είμαι "Γιαχβέ" για σας".

Πριν συνεχίσουμε ας θυμηθούμε ότι οι προφήτες ήταν πρώτα και κύρια "κήρυκες". 
Στόχος τους ήταν να πείσουν, να παρακινήσουν, να ανακινήσουμε συναισθήματα, να ταράξουν συνειδήσεις. 
Ας φανταστούμε για λίγο λοιπόν το ακροατήριο που ακούει το προφητικό μήνυμα όπως το είδαμε να ξεδιπλώνεται ως εδώ. Στην αρχή αγανακτεί καθώς οι πορνείες και οι άλλες αισχρές πράξεις της αχάριστης συζύγου περιγράφονται η μία μετά την άλλη. 
Κατόπιν ανακουφίζεται καθώς βλέπει την κρίση να ξεσπά. 
Ο Θεός κάνει αυτό που κάθε αξιοπρεπής σύζυγος θα έκανε. 
Εδώ όμως, έρχεται η μεγάλη έκπληξη!
Τη στιγμή που όλοι είναι έτοιμοι να πάνε στο σπίτι τους ανακουφισμένοι από την "κάθαρση" της κρίσης ο προφήτης συνεχίζει το μήνυμά του.
-Τώρα.
Στην  ερώτηση κλειδί που είδαμε στην προηγούμενη ενότητα είναι "τι πρέπει να κάνει ο σύζυγος στην άπιστη γυναίκα του;" Με την αναφορά στην κρίση θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ερώτηση απαντάται με τρόπο οριστικό.
Η "σύζυγος" παίρνει αυτό που της αξίζει και εκεί κλείνει το όλο θέμα. 
Η αγάπη όμως του συζύγου τον οδηγεί σε πράξεις απρόβλεπτες, έξω από τα αναμενόμενα, πέρα από τα κοινώς αποδεκτά.
Η πληγωμένη και προδομένη αγάπη ''κρίνει'' όχι εξουθενώνοντας αλλά διεκδικώντας. 
Διαβάζουμε, "Θα ξαναοδηγήσω τη μάνα σας στην έρημο κι εκεί στην καρδιά της θα μιλήσω τρυφερά" (2:16) και "θα σε κερδίσω με την αταλάντευτη πιστότητά μου και θα με αναγνωρίσεις για Κύριό σου" (2:22).  
Επίσης διαβάζουμε, "θα ελεήσω τη "Μη Ελεημένη", και θα πω στο "Μη Λαό μου": "Λαός μου είσ' εσύ". Κι αυτός θα πει: "εσύ είσαι Θεός μου""" (2:25).
Αυτή την αγάπη που κήρυξε ο προφήτης Ωσηέ γευόμαστε και εμείς, η "νύφη του Χριστού" (Εφεσίους 5) στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. 
Ο απ. Παύλος στην Ρωμαίους 9:25 και ο απ. Πέτρος στην Α΄ Πέτρου 2:10 βλέπουν το έλεος που ο Θεός δείχνει στη ζωή μας ως μία εκπλήρωση της υπόσχεσης του Ωσηέ 2:25.

 Ο Θεός λοιπόν δεν μας αγάπησε με μία εύκολη, φτηνή και αβασάνιστη αγάπη. 

Μας αγάπησε παρά την αναξιότητά μας, παρά την απομάκρυνσή μας, παρά την αδιαφορία μας. 
Μας αγάπησε όχι επειδή προσπέρασε με αδιαφορία την απιστία μας αλλά επειδή προτίμησε να τιμωρήσει τον Υιό Του στη θέση μας. 
Μας αγαπά διεκδικώντας μας μέσα από την σκλαβιά της αλλοτρίωσής μας.
Κλείνουμε με τους στίχους του υμνογράφου:
"Η θαυμαστή αγάπη Σου, ω Ιησού Χριστέ,
με είλκυσε πλησίον Σου και με κατέκτησε". 
 http://www.gec.gr/  Π. Κανταρτζής  Α΄ Ε.Ε.Ε