(Ιωάν. 5:1-11)
Το εμπόδιο στην Αναζωπύρωση του Χριστιανού και της Εκκλησίας είναι το "Εγώ"!
Εάν θέλουμε αναζωπύρωση στη ζωή μας και στην εκκλησία μας τότε, απλούστατα, το "Εγώ" πρέπει να πεθάνει.
Βέβαια, αυτό ευκολότερα λέγεται και δυσκολότερα πραγματοποιείται. Διότι, ο καθημερινός θάνατός του προϋποθέτει ένα βαρύ κόστος.
Εάν στο θέμα της Ανάγκης για Αναζωπύρωση ο Θεός μας έφερε αντιμέτωπους με την πραγματική πνευματική μας κατάσταση ρωτώντας μας, "Πού είσαι (-αστε)", σήμερα έρχεται να μας θέσει ένα δεύτερο ερώτημα. Ένα ερώτημα το οποίο είναι σχετικό με τη θέλησή μας για αναζωπύρωση. Ένα ερώτημα που αρχικά το θέτει ο Ιησούς Χριστός στον για 38 χρόνια παράλυτο της Βηθεσδά, του οποίου η κατάσταση απεικονίζει, κατά ένα θαυμαστό τρόπο, την κατάσταση της Εκκλησίας σήμερα.
Τρία σημεία ξεχωρίζουν στην ιστορία του παράλυτου:
Α. Ο Ιησούς Χριστός Βλέπει και Γνωρίζει (εδ. 6)Ο Κύριος πριν δει τον άρρωστο γνώριζε την κατάστασή του. Ήξερε ότι ο άνθρωπος αυτός για 38 χρόνια περιπλανιόταν γύρω από την κολυμβήθρα, χωρίς ποτέ να γευθεί τη λυτρωτική υγεία και να απολαύσει τη ζωή.
Κατά τον ίδιο τρόπο ο Κύριος γνωρίζει πολύ καλά την κατάστασή σου.
Σε βλέπει και ξέρει πού βρίσκεσαι καθώς κι εσύ ίσως περιπλανιέσαι
εδώ και χρόνια γύρω από κάποια "δεξαμενή" περιμένοντας κάποιον "άγγελο" να 'ρθει και να ανακατέψει τα "νερά" της πνευματικής σου ζωής για να νιώσεις κάποια γιατρευτική "εμπειρία".
Ο Κύριος βλέπει και γνωρίζει την κατάσταση της Εκκλησίας καθώς κι αυτή περιπλανιέται γύρω από κάποιες "δεξαμενές" πιστεύοντας και αναμένοντας κάποιον "άγγελο" να 'ρθει και να κουνήσει τα "νερά". Ο Κύριος απευθυνόμενος σε όλες τις Εκκλησίες της Αποκάλυψης τις βεβαιώνει μ' εκείνο το παρήγορο αλλά και ελεγκτικό "Εξεύρω!".
Β. Ο Ιησούς Χριστός Πλησιάζει και Ρωτά (εδ. 7)
Δεν είναι ο παράλυτος εκείνος που πλησιάζει τον Ιησού Χριστό.
Πώς να Τον πλησιάσει εφόσον δεν Τον γνωρίζει; Αλλά ούτε κι ο Κύριος περιμένει ο παράλυτος να Τον πλησιάσει. Ο Ίδιος παίρνει την πρωτοβουλία και πλησιάζει τον παράλυτο. Αυτός ο Οποίος Βλέπει και Γνωρίζει είναι Εκείνος που Πλησιάζει και τον Ρωτά.
Πριν όμως εξετάσουμε το ερώτημα θα ήθελα να προσέξουμε ότι στην κάθε κίνηση του Γιατρού και του αρρώστου την πρωτοβουλία των κινήσεων, σε αντίθεση με την ανθρώπινη πραγματικότητα, την έχει ο Γιατρός. Κι αυτή είναι η ουσία και ταυτόχρονα η διαφορά της Χριστιανικής Πίστης απ' όλες τις άλλες θρησκείες. Ότι ο Θεός ψάχνει τον άνθρωπο, Εκείνος τον πλησιάζει, Εκείνος γίνεται Άνθρωπος για να τον σώσει.
Πλησιάζει, λοιπόν, ο Κύριος τον παράλυτο και τον ρωτά: "Θέλεις να γίνεις καλά;
" Εάν βρισκόμασταν εκεί ίσως θα μπορούσαμε να σκεφτούμε γεμάτοι απορία, "Τι παράξενη ερώτηση? μα ποιος στραβός δεν θέλει το φως του;
Γιε του ανθρώπου ξέρεις τι ρωτάς;" Αλλά, μια στιγμή! Ο Ιησούς Χριστός γνωρίζει πολύ καλά τι ρωτά και τι εννοεί. Δεν παίρνει ως δεδομένη την επιθυμία του παράλυτου για θεραπεία. Ο Κύριος καταλαβαίνει ότι οι προσδοκίες που ο άνθρωπος έχει για τη ζωή διαμορφώνουν τη ζωή του.
Στην προκειμένη περίπτωση οι προσδοκίες που ο παράλυτος είχε, είχαν διαμορφώσει τη ζωή του.
Άραγε, ποιες είναι οι προσδοκίες που έχουμε για την πνευματική μας ζωή και πόσο επιδιώκουμε να τις δούμε να υλοποιούνται;
Το ερώτημα τίθεται στον παράλυτο, "Θέλεις να γίνεις καλά;"
Γ. Η Απάντηση του Παράλυτου (εδ. 7)
Αναμφισβήτητα, θα περίμενε κανείς ότι ο παράλυτος εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία θα απαντούσε στην ερώτηση του Ιησού Χριστού μ' ένα δυνατό: "Ναι".
Όμως, όπως και ο Αδάμ ο οποίος δεν απάντησε στην ερώτηση του Θεού "Αδάμ, πού είσαι;", αλλά αμέσως άρχισε να δικαιολογείται, έτσι και ο παράλυτος της ιστορίας.
Αντί να απαντήσει στο ερώτημα του Προσφερόμενου Ευεργέτη του, αρχίζει να δικαιολογείται.
Μέσα από τα λόγια της δικαιολογίας του εκφράζεται το αιώνιο πρόβλημα του ανθρώπου, όπως και στην περίπτωση του Αδάμ, το "Εγώ". "
Απεκρίθη αυτώ ο ασθενών, Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ βάλη με εις την κολυμβήθραν· εν ώ δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει" (εδ. 7).
Μέσα από τα λόγια του, ο παρατηρητής, μπορεί να διακρίνει και να ταξινομήσει τις δικαιολογίες του:
Άλλοι Φταίνε (7α)
Η πρώτη δικαιολογία είναι ότι άλλοι φταίνε, "άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ βάλη με εις την κολυμβήθραν". Για τον Αδάμ έφταιγε η Εύα, για τον παράλυτο οι άλλοι που δεν τον βοηθούσαν.
Για σένα ποιος φταίει εάν δεν ζεις τη ζωή της πίστης;
Είμαι Αδύναμος (7β)"εν ώ δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει". Με άλλα λόγια, "Δεν μπορώ".
Η ειρωνία είναι ότι ο Ιησούς Χριστός δεν αναζητούσε δικαιολογίες. Απλώς έθεσε ένα ερώτημα όντας ο Ίδιος έτοιμος να το πραγματοποιήσει. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ίσως ο άρρωστος δεν κατάλαβε το ερώτημα του Κυρίου. Αλλά, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται από το κείμενο.
Η αιτία για την αποφυγή της απάντησης και η προσφυγή σε δικαιολογίες βρισκόταν κάπου αλλού, στην ανευθυνότητα.
Βλέπετε, η υγεία έχει κόστος, έχει ευθύνη. Αντίθετα, η αρρώστια χαρακτηρίζεται από ανευθυνότητα. Δίχως αμφιβολία όταν ένα άτομο ασθενεί πολλές από τις ευθύνες του αναστέλλονται και αναλαμβάνονται από άλλους για λογαριασμό του. Ο άρρωστος δεν υπηρετεί, αλλά υπηρετείται. Δεν εξουσιάζεται, αλλά εξουσιάζει. Δεν ξοδεύεται, αλλά άλλοι ξοδεύονται.
Έτσι, ο άρρωστος της Βηθεσδά δεν χρειαζόταν να δουλέψει για 38 ολόκληρα χρόνια. Αλλά, για 38 ολόκληρα χρόνια άλλοι τον τάιζαν, για 38 ολόκληρα χρόνια άλλοι τον πότιζαν, για 38 ολόκληρα χρόνια άλλοι τον έντυναν, για 38 ολόκληρα χρόνια άλλοι του έπλεναν και του σιδέρωναν τα ρούχα, για 38 ολόκληρα χρόνια άλλοι τον πηγαινοέφερναν στην κολυμβήθρα, στην ουσία για 38 ολόκληρα χρόνια ο παράλυτος την είχε αραγμένη κάτω από κάποια παχιά σκιά και συζητούσε. Στην πραγματικότητα, την είχε "βολέψει".
Με αποτέλεσμα, μετά από 38 χρόνια το πρόβλημα να έχει πάψει να είναι πρόβλημα και να έχει μεταβληθεί σε δηλητηριώδη κατάσταση η οποία να έχει παραλύσει και να έχει παγιδεύσει τη θέλησή του σε σημείο που όταν η ευκαιρία για θεραπεία παρουσιάζεται το άτομο να αντιδρά με τον προβληματικό τρόπο που αντέδρασε.
Η θεραπεία που ο Χριστός του πρόσφερε αναστάτωνε τον ανεύθυνο κόσμο του. Η θεραπεία κόστιζε.
Εάν η ερώτηση "Πού είσαι;" είχε να κάνει με την Ανάγκη για Αναζωπύρωση, τότε η ερώτηση του Ιησού Χριστού "Θέλεις να γίνεις καλά;" έχει να κάνει με το Κόστος και την Ευθύνη της Αναζωπύρωσης.
Πλησιάζει, λοιπόν, ο Ιησούς σήμερα εμάς και είναι σημαντική η λεπτομέρεια ότι η πρωτοβουλία δεν είναι δική μας, αλλά είναι δική Του. Δεν Τον πλησιάζουμε, αντίθετα Εκείνος μας πλησιάζει. Η ανθρώπινη καρδιά, ακόμη και η λυτρωμένη καρδιά, είναι αλλεργική προς τον Θεό.
Πλησιάζει εμάς που προσευχόμαστε στο ταμείο μας και στις συμπροσευχές της Εκκλησίας μας για αναζωπύρωση στη ζωή μας και στην Εκκλησία μας και θέτει μπροστά μας το ερώτημα, "Θέλεις να γίνεις καλά;" Προτού βιαστείς και απαντήσεις καταφατικά, πνευματικοποιώντας την ερώτηση, σκέψου πολύ καλά. Αυτή είναι ερώτηση κόστους και ευθύνης.
Ο Ιησούς Χριστός μιλώντας στα πλήθη που Τον ακολουθούσαν τους είπε την παραβολή για τον κτίστη που πρώτα λογαριάζει τι θα του κοστίσει η οικοδομή που θέλει να χτίσει και μετά αποφασίζει (Λουκάς 14:28-29). Δυστυχώς από το κάλεσμα για σωτηρία και αναζωπυρημένη ζωή έχουμε αφαιρέσει την έννοια του "λογαριασμού" του κόστους της Χριστιανικής ζωής, με αποτέλεσμα να έχουμε τόσους και τόσους "αναγεννημένους" οι οποίοι όμως αρνούνται να σηκώνουν τον σταυρό τους καθημερινά.
Η Αναζωπυρωμένη ζωή δεν είναι για "πνευματικούς καλοπερασάκηδες", οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να απαιτούν από τους άλλους τελειότητα και υπηρεσία, ενώ οι ίδιοι κάθονται κάτω από κάποια παχιά "σκιά" γύρω από κάποια "δεξαμενή" και την "βρίσκουν" μέσα στην ανευθυνότητά τους.
Εάν πραγματικά ποθούμε την Αναζωπύρωση τότε είμαστε έτοιμοι να σηκωθούμε και να αναλάβουμε την ευθύνη και να πληρώσουμε το κόστος;
Εάν όχι, τότε κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας αναζητώντας κάτι το οποίο στην ουσία δεν το θέλουμε.
Όμως, ποιο είναι το κόστος της αναζωπηρωμένης ζωής;
Με απλά λόγια, ο καθημερινός θάνατος του ΕΓΩ μας. Είπε ο Ιησούς Χριστός, "
Όταν ο Χριστός καλεί τους οποιουσδήποτε ανά τους αιώνες μαθητές Του να σηκώνουν καθημερινά τον σταυρό τους δεν εννοεί κάποια αρρώστια, κάποια αποτελέσματα λανθασμένων αποφάσεών μας κ.λπ. Ο σταυρός για τον οποίο ο Ιησούς μιλάει είναι η απάρνηση του εαυτού μας. Όπως ακριβώς ο Ίδιος επάνω στο Σταυρό του Γολγοθά απαρνήθηκε τη ζωή στον Άγιο Εαυτό Του, το ίδιο ζητά κι από εκείνον που καυχάται ότι είναι χριστιανός. Βέβαια, ένα τέτοιο μήνυμα άρνησης του εαυτού μας δεν ηχεί τόσο όμορφα στα σύγχρονα φίλαυτα αυτιά και εγωκεντρικές καρδιές μας. Σήμερα, δυστυχώς, το κάλεσμα είναι να μάθουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας (δηλαδή το ΕΓΩ) πρώτα, για να αγαπήσουμε στη συνέχεια τον Θεό. Με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να γίνεται το μέτρο και το σημείο ενδιαφέροντος του παντός.
Ο μεγάλος Γερμανός θεολόγος και άνθρωπος του Θεού που εκτελέστηκε από τα αποσπάσματα των Ες-Ες λίγες μέρες πριν απελευθερωθεί η Γερμανία από τη Ναζιστική λαίλαπα, ο Dietrich Bonhoeffer έγραψε στο σπουδαίο βιβλίο του "Το Κόστος της Μαθητείας" ότι, "όταν ο Κύριος σε καλεί να Τον ακολουθήσεις, σε καλεί να πεθάνεις". Όταν ο Κύριος της δόξας σε καλεί να σε "γιατρέψει", να σε αναζωπυρώσει, σε καλεί να πεθάνεις προς τον εαυτό σου και να παίρνεις τον θανατοκομιστή σταυρό σου κάθε μέρα (Λουκάς 14:26-27, 33). 
Διότι, ο Χριστός δεν πέθανε επάνω στον Σταυρό για να δώσει σε φίλαυτους, εγωκεντρικούς ανθρώπους το εισιτήριο στην αιώνια ζωή ενώ αυτοί συνεχίζουν να υπηρετούν τον εαυτό τους.Ο Χριστός πέθανε με σκοπό να εκμηδενίσει την αγάπη προς το ΕΓΩ μας και να αυξήσει την αγάπη προς τον Θεό.
gec
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου