Ξέχασαν να τους πουν πως είναι εχθροί. Στο νοσοκομείο της Ιερουσαλήμ, δύο παιδιά, θύματα του πολέμου, μεγαλώνουν μαζί.
Είναι και οι δύο οκτώ ετών. Εκείνος, εβραίος Ισραηλινός. Τραυματίστηκε σοβαρά από ρουκέτα της Χαμάς. Εκείνη, μουσουλμάνα Παλαιστίνια. Έμεινε παράλυτη από ισραηλινό πύραυλο. Και είναι φίλοι
Τα ονόματά τους είναι Ορέλ και Μαρία. Είναι δύο οκτάχρονα παιδιά που βρέθηκαν μαζί υπό πολύ περίεργες συνθήκες. Η παιδική τους χαρά είναι ο διάδρομος του νοσοκομείου Αλίν της Ιερουσαλήμ. Εκείνος είναι εβραίος Ισραηλινός που τραυματίστηκε σοβαρά από ρουκέτα της Χαμάς. Εκείνη είναι μουσουλμάνα Παλαιστίνια από τη Γάζα που έμεινε παράλυτη από ισραηλινό πύραυλο. Κάποιος ξέχασε να τους πει ότι είναι εχθροί.
Ζώντας δίπλα δίπλα εδώ και έναν χρόνο, συζητάνε, παρακολουθούν τηλεόραση και εξερευνούν τον κόσμο μαζί, περιφερόμενοι ο ένας στο σπίτι του άλλου. Σε εκείνη αρέσουν πολύ οι μελιτζάνες που φτιάχνει η μαμά του. Εκείνος λατρεύει το αρνί με ρύζι που κάνει ο πατέρας της.
«Είναι άτακτο παιδί», λέει η Μαρία για τον Ορέλ με ένα χαμόγελο κατανόησης. Όταν ο Ορέλ έφτασε στο νοσοκομείο πριν από έναν χρόνο, δεν μπορούσε να δει, να ακούσει, να μιλήσει ή να περπατήσει. Τώρα τα κάνει όλα αυτά αλλά διστακτικά. Ο μισός του εγκέφαλος λείπει. Οι γιατροί ήταν πολύ απαισιόδοξοι για το εάν θα επιβιώσει. Σήμερα έχουν εκπλαγεί από την πρόοδό του. Η σπονδυλική στήλη της Μαρίας έσπασε στον λαιμό και τώρα μπορεί να κινήσει μόνο το κεφάλι της. Πανέξυπνη, πάντα αισιόδοξη και με σιδερένια θέληση, κινεί την αναπηρική της πολυθρόνα πατώντας ένα κουμπί με το σαγόνι της. Τίποτα δεν ξεφεύγει από το βλέμμα της.
Ήρθαν κοντά. Κατά κάποιον τρόπο, η φιλία μεταξύ δύο πληγωμένων παιδιών από κοινωνίες που βρίσκονται σε σύγκρουση δεν προκαλεί έκπληξη. Κανένα από τα δύο παιδιά δεν καταλαβαίνει τη σφοδρή σύγκρουση που διεξάγεται εδώ και αιώνες. Όμως όσοι περνούν χρόνο μαζί τους στο νοσοκομείο έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τους γονείς τους να χτίζουν μια στενή φιλία που ξεπερνά όλες τις διαφορές.
«Τα τραύματα των παιδιών μας, ο πόνος τους, ο πόνος μας, μας έχει φέρει κοντά», λέει η μητέρα του Ορέλ, Άντζελα Ελιζάροφ. Στο διπλανό δωμάτιο βρίσκεται η Μαρία, ο 6χρονος αδελφός της Μομέν και ο πατέρας τους Χαμντί Αμάν. «Πειράζει ότι εκείνος είναι από τη Γάζα και εγώ από την Μπιρσέμπα, ότι εκείνος είναι Άραβας και εγώ εβραία; Για μένα δεν σημαίνει τίποτα. Αυτός βλέπει το παιδί μου κι εγώ το παιδί του».
Άλλαξαν γνώμη. Κάποιοι από τους εθελοντές ρωτούν τον Χαμντί Αμάν πώς μπορεί να ζει μεταξύ εκείνων ο στρατός των οποίων διέλυσε την οικογένειά του. «Ποτέ δεν αισθανόμουν ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ των ανθρώπων- εβραίοι, μουσουλμάνοι, χριστιανοί», λέει. «Το σημαντικό δεν είναι τι είσαι αλλά ποιος είσαι και αυτό δίδαξα και στα παιδιά μου». Η μητέρα του Ορέλ αναρωτιέται: «Έπρεπε να υποφέρουμε τόσα πολλά για να μάθουμε ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ εβραίων και Αράβων;»
`Ενα μεγάλο δίδαγμα που παίρνουμε μέσα από αυτή την αληθινή, αλλά και λυπητερή περιπέτεια των δύο παιδιών, είναι η εξής:
Kαλό είναι να διδασκόμαστε μέσα από το Λόγο του Κυρίου, και να γινόμαστε εκτελεστέ Του.
Να αφήνουμε το Θεό να εργάζεται μέσα μας τις αλήθειες του, ώστε να μαθαίνουμε από αυτόν δίχως να χρειαστεί να περάσουμε κάποια κατάσταση εφόσον μπορούμε με τη χάρη του να το αποφύγουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου