Κεφ.θ24- Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου, και επί την πόλιν την αγίαν σου, δια να δια να συντελεσθή η παράβασις, και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, και να γείνη εξιλέωσις περί της ανομίας, και να εισαχθή δικαιοσύνη αιώνιος, και να σφραγισθή όρασις και προφητεία, και να χρισθή ο Άγιος των αγίων.
Εδώ τώρα έρχεται ο άγγελος για να του δείξει τι μέλλει γενέσθαι.
Έχουμε έξι πράγματα τα οποία θα γίνουν στο τέλος των 70 αυτών εβδομάδων:
1) Θα συντελεστεί η παράβαση.
2) Να τελειώσουν οι αμαρτίες.
3) Να γίνει εξιλέωση περί της ανομία.
4) Να εισαχθεί δικαιοσύνη αιώνια.
5) Να σφραγιστεί η όραση και η προφητεία (δηλαδή να πραγματοποιηθεί).
6) Να χριστεί ο Άγιος των Αγίων.
Αυτά είναι έξι πράγματα που θα γίνουν στο τέλος των 70 εβδομάδων και το οποίο θα σημάνει την συντέλεση του σχεδίου του Θεού και αποτελούν την διαθήκη που ζητάει ο Δανιήλ να γίνει (4ο εδάφιο)
Όταν λέμε 70 εβδομάδες, δεν σημαίνει ότι ο Θεός δεν μπορούσε να τα κάνει, ας πούμε σε πέντε χρόνια.
Ο Θεός όμως κάνει τα σχέδια Του, βάσει πρόγνωσης. Θα μπορούσε να είχαν γίνει όλα ακριβώς στις 70 εβδομάδες, που οποίες είναι εβδομάδες ετών.
Ο Θεός δίνει τις οράσεις αυτές βάσει πρόγνωσης. Επειδή προγνωρίζει τους ανθρώπους, το τι θα κάνουν, πως θα σταθούν, πως θα αντιμετωπίσουν τα εμπόδια τους, αν θα έχουν πίστη ή απιστία, πως θα εξελιχθούν οι καταστάσεις και ανάλογα ο Θεός δίνει τον χρόνο αυτό. Επειδή ο χρόνος αυτός δεν εξαρτάται από τον Θεό, αλλά εξαρτάται από τους ανθρώπους. Έτσι ο Κύριος ξέρει πότε είναι η κατάλληλη ευκαιρία, η καλύτερη στιγμή για να κάνει τα έργα Του. Για παράδειγμα, θα μπορούσε ο Χριστός να έρθει 2000 χρόνια πριν από την χρονολογία που ήρθε και όλα να τελείωναν γρηγορότερα. Όμως ο Θεός είχε δει μέσα στην πρόγνωση Του, ότι δεν ήταν τότε οι κατάλληλοι καιροί. Θα χανόταν αυτό που ο Θεός ήθελε να κάνει. Το προείδε και σχεδίασε έτσι τη σωτηρία και να φτάσει μέχρι τέλους.
Όπως είπαμε οι 70 εβδομάδες δεν είναι ημερών,
δηλαδή 490 ημέρες. Πρώτον επειδή δεν έγινε τίποτα σ’ αυτό το διάστημα. Ο Λόγος όμως του Θεού μας προμηθεύει μια βάση, με την οποία βλέπουμε τις 70 εβδομάδες σαν χρόνια.
δηλαδή 490 ημέρες. Πρώτον επειδή δεν έγινε τίποτα σ’ αυτό το διάστημα. Ο Λόγος όμως του Θεού μας προμηθεύει μια βάση, με την οποία βλέπουμε τις 70 εβδομάδες σαν χρόνια.
Λευι.κε3- Έξ έτη θέλεις σπείρει τον αγρόν σου, και έξ έτη θέλεις κλαδεύει την άμπελον σου, και θέλεις συνάγει τον καρπόν αυτής× 4- το δε έβδομον έτος θέλει είσθαι σάββατον αναπαύσεως εις την γην, σάββατον δια τον Κύριον× τον αγρόν σου δεν θέλεις σπείρει, και την άμπελον σου δεν θέλεις κλαδεύσει. 5- Δεν θέλεις θερίσει τον βλαστάνοντα αφ’ εαυτού θερισμόν σου, και τα σταφύλια της ακλαδεύτου αμπέλου σου δεν θέλεις τρυγήσει× ενιαυτός αναπαύσεως θέλει είσθαι εις την γην.
Εδώ μας δίνει τον νόμο του Σαββάτου, τα Σαββατικά έτη και το 50ο το οποίο είναι το Ιωβηλαίο έτος. Ξέρουμε ότι όλα αυτά τυπολογικά είναι συνδεδεμένα με την Πεντηκοστή και την ανάπαυση.
Γεν.κθ27- έκπλήρωσον την εβδομάδα ταύτης, και θέλω σοι δώσει και αυτήν, αντί της εργασίας την οποίαν θέλεις κάμει εις εμέ ακόμη άλλα επτά έτη.
Δούλεψε μια εβδομάδα ετών για να πάρει την Λεία και μετά άλλη μια εβδομάδα ετών για να πάρει την Ραχήλ. Όλα μαζί 14 χρόνια.
Αριθ.ιδ34- κατά τον αριθμόν των ημερών εις τα οποίας κατεσκοπεύσατε την γην, ημέρας τεσσαράκοντα, εκάστης ημέρας λογιζομένης δι’ έν έτος, τεσσαράκοντα έτη θέλετε φέρει εφ’ εαυτούς τας ανομίας σας, και θέλετε γνωρίσει την εγκατάλειψιν μου.
Έκαναν σαράντα ημέρες κατασκοπίας και έμειναν στην έρημο σαράντα χρόνια.
Ο Κύριος μετράει τις ημέρες και τις εβδομάδες σε χρόνια.
Ιεζ.δ4- Και συ πλαγίασον επί την αριστεράν σου πλευράν, και θες την ανομίαν του οίκου Ισραήλ επ’ αυτήν× κατά τον αριθμόν των ημερών, καθ’ άς θέλεις πλαγιάσει επ’ αυτήν, θέλεις βαστάσει την ανομίαν αυτών. 5- Διότι εγώ επί σε έθεσα τα έτη της ανομίας αυτών κατά των αριθμόν των ημερών, τριακοσίας εννενήκοντα ημέρας× και θέλεις βαστάσει την ανομίαν του οίκου Ισραήλ. 6- Και αφού τελειώσεις ταύτας, πλαγίασον πάλιν επί την πλευράν σου την δεξιάν, και θέλεις βαστάσει την ανομίαν του οίκου Ιούδα τεσσαράκοντα ημέρας× εκάστην μίαν ημέραν προσεδιώρισα εις σε αντί ενός έτους.
Το έτος το Σαββατικό έχει να κάνει με την ανάπαυση. Δεν τους επιτρέπονταν εργασίες βαριές, όπως η συγκομιδή, ο θερισμός, η σπορά, η ανοικοδόμηση, αλλά η ζωή τους πρέπει να κυλούσε με τις εργασίες της καθημερινότητας και της ανάγκης. Για να κάθεται ο λαός να απολαμβάνει.
Ο Θεός βλέπει ότι ο άνθρωπος ζει 70-80 χρόνια εν ευρωστία και είναι συνέχεια σε άγχος. Μέσα στο σχέδιο Του, ήθελε ο λαός Του να είναι σαν σε μια γιορτή συνέχεια. Οι εργασίες τους, να είναι γι’ αυτούς λίγος κόπος και μετά να έχουν χρόνο να απολαμβάνουν τον Κύριο, να απολαμβάνουν ο ένας τον άλλο, να χαίρονται, να έχουν γιορτές, να έχουν χαρά και ευφροσύνη μέσα στην ζωή τους. Το ίδιο θέλει να κάνουμε κι εμείς.
Ο διάβολος όμως θέλει να μας βάλει σε ένα μπουντρούμι, να μας βάλει το κεφάλι μέσα σ’ ένα λούκι σκοτεινό, μαύρο και βρωμερό μέχρι να πούμε ότι δεν αντέχουμε άλλο αυτή τη ζωή.
Ενώ ο Κύριος, αν ψάξουμε μέσα στον Λόγο Του, θα δούμε ότι ο Κύριος συνέχεια τους έδινε γιορτές, τη μία πίσω από την άλλη. Να αφήνουν τις δουλειές τους, να πηγαίνουν στον ναό, να ευφραίνονται με τον Κύριο, να έχουν κοινωνία μεταξύ τους, να χαίρονται, να βλέπουν την δόξα του Θεού, να ακούν τον Λόγο Του, να ξεχνιούνται λιγάκι, για να έχουν μετά δύναμη να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Βλέπουμε πόσο σοφά τα έφτιαξε ο Θεός.
Εμείς όμως δυσκολευόμαστε. Μπαίνουμε μέσα στη ρουτίνα, πιεζόμαστε εκεί και δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που ο Κύριος θέλει.
Ο Θεός δεν θα ήθελε ποτέ να ζημιώσει τον λαό Του. Απλά τους ξεκουράζει έναν χρόνο, ξεκουράζοντας ταυτόχρονα και την γη ώστε να μπορεί να αποδώσει. Αλλιώς από ένα σημείο και μετά ο άνθρωπος θα δουλεύει περισσότερο αλλά η γη θα του δίνει λιγότερο. Ο Θεός είναι δυνατός να ανταποδώσει διπλάσια. Αν είχαν την απαραίτητη πίστη να ζήσουν με τον νόμο του Θεού, θα ήταν όλα πολύ διαφορετικά.
Πραγματικά ο Θεός δεν αφήνει τα παιδιά Του. Αυτό είναι μέσα στην Διαθήκη του.
Αν κάποιος είναι τεμπέλης ο Θεός θα τον αφήσει να πεινάσει τόσο που να αναγκαστεί να πάει να δουλέψει. Αλλά κάποιον που είναι συνετός και προκομμένος και αγαπάει την δουλειά, ο Θεός δεν θα τον αφήσει.
Στην Αγγλία, σε ένα βιβλικό σχολείο, ένα μάθημα που έκαναν στους μαθητές, ήταν να τους στείλουν το πρωί, χωρίς καθόλου να τους δώσουν χρήματα, να φύγουν με το λεωφορείο και να επιστρέψουν το βράδυ φαγωμένοι πάλι με το λεωφορείο, δια πίστεως. Εκείνοι πήγαιναν, και ο Κύριος τους έδειχνε πως μπορούσε να τους προμηθεύσει, εφόσον Τον εμπιστευόντουσαν.
Πρέπει να μάθουμε να μην εξαρτάμε αυτά που κάνουμε για τον Κύριο από τα υλικά, αλλά από Εκείνον.
Κάποτε ένας κήρυκας που έπρεπε να πάει σε ένα μακρινό μέρος για να κηρύξει, δεν είχε καθόλου λεφτά, ούτε για να βάλει βενζίνη στο αυτοκίνητο του. Του λέει ο Κύριος να πάει στο βενζινάδικο. Πήγε, και μάλιστα γέμισε τελείως το ντεπόζιτο, και περίμενε…
Όταν ο ιδιοκτήτης άρχισε να τον πλησιάζει, η καρδιά του άρχισε να χτυπάει πιο δυνατά, αλλά μόλις τον έφτασε του είπε ότι κάποιος πλήρωσε για την βενζίνη του και μπορούσε να φύγει.
Αυτά βέβαια είναι ακραία παραδείγματα, αλλά είναι αληθινά!
Κεφ.θ25- Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε, ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ, έως του Χριστού του Ηγουμένου, θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά, και εβδομάδες εξήκοντα δύο× θέλει οικοδομηθή πάλιν η πλατεία και το τοίχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας.
Η προφητεία αυτή είναι πάρα πολύ σημαντική και λίγο πολύπλοκη. Την βλέπουμε ξανά στην Αποκάλυψη και τους 144.000 Ισραηλίτες.
Του δείχνει ότι ο Θεός θα τηρήσει την διαθήκη και θα την ολοκληρώσει, δίνοντας του κάποια χρονικά στοιχεία.
Αυτές οι 70 εβδομάδες, είναι εβδομάδες ετών, δηλαδή στην ουσία 490 χρόνια.
«Από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ». Πάνω σ’ αυτό το εδάφιο, οι Ευαγγελικοί έχουν δημιουργήσει μια παράδοση πάνω σ’ αυτή την προφητεία. Μπορεί κάποιος να τη βρει μέσα σε όλους τους σχολιαστές τους, οι οποίοι έχουν επηρεάσει πάρα πολύ κόσμο. Λένε ότι η προσταγή αυτή δεν είναι αυτή του Κύρου, που εκδόθηκε το 536 π.Χ. αλλά είναι η προσταγή του Αρταξέρξη, η οποία δόθηκε το 445 π.Χ. για να οικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, τότε που πήγε ο Νεεμίας.
Αν τους ρωτήσουμε γιατί να είναι έτσι, απαντάνε ότι ο Αρταξέρξης έδωσε εντολή να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, ενώ ο Κύρος έδωσε εντολή να ανοικοδομηθεί μόνο ο ναός.
Β’Χρον.λς22- Εν δε τω πρώτω έτει Κύρου του βασιλέως της Περσίας, δια να πληρωθή ο λόγος του Κυρίου ο δια στόματος Ιερεμίου, διήγειρεν ο Κύριος το πνεύμα του Κύρου βασιλέως της Περσίας, και διεκήρυξε δια παντός του βασιλείου αυτού, και μάλιστα εγγράφως, λέγων, 23- Ούτω λέγει Κύρος ο βασιλεύς της Περσίας× Πάντα τα βασίλεια της γης έδωκεν εις εμέ Κύριος ο Θεός του ουρανού× και αυτός προσέταξεν εις εμέ να οικοδομήσω εις αυτόν οίκον εν Ιερουσαλήμ, ήτις είναι εν τη Ιουδαία× τις εξ υμών είναι εκ παντός του λαού αυτού; Κύριος ο Θεός αυτού έστω μετ’ αυτού, και ας αναβή.
Από αυτά τα εδάφια λοιπόν λένε ότι η διαταγή δεν ήταν για την πόλη αλλά για τον ναό.
Αν δεν γνωρίζουμε, τότε το στόμα μας μένει κλειστό και δεν μπορούμε να αντικρούσουμε.
Όμως, επιμένουμε ότι είναι του Κύρου επειδή, ο Κύρος εξέδωσε το διάταγμα να οικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ και ο ναός. Αυτό το βρίσκουμε στον Ησαΐα. Ησα.μδ28- ο λέγων προς τον Κύρον, Ούτος είναι ο βοσκός μου, και θέλει εκπληρώσει πάντα τα θελήματα μου× και ο λέγων προς την Ιερουσαλήμ, Θέλεις ανακτισθή× και προς τον ναόν, θέλουσι τεθή τα θεμέλια σου.
Εκεί είναι όλο το διάταγμα του Κύρου. Και μάλιστα είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο, προφητικά, που να μην μπορεί κανείς να το αμφιβάλει.
Ένας άλλος λόγος που μας επιβεβαιώνει ότι ο Κύρος έδωσε το διάταγμα, είναι ότι δεν μπορούσε να γίνει ο ναός μόνος του, χωρίς να υπάρχει πόλη, μέσα στην οποία να κατοικούν άνθρωποι. Αλλιώς που θα έμεναν όλοι οι εργάτες. Όμως αφού τους έδωσε το δικαίωμα να επιστρέψουν στον τόπο τους, τον καιρό του Έσδρα, σημαίνει ότι από τότε άρχισαν να κτίζουν και την Ιερουσαλήμ.
Εκτός αυτού ο ναός, όπως ξέρουμε είναι χτισμένος στην άκρη του τοίχους. Οπότε για να χτιστεί ο ναός έπρεπε να χτιστεί και το τοίχος. Και χτίστηκε ένα μικρό κομμάτι της Ιερουσαλήμ.
Ο Αρταξέρξης, εξ αιτίας της αντίδρασης των Σαμαρειτών, έψαξε τα αρχεία του κράτους, και βρήκαν το διάταγμα στον θερινό οίκο του βασιλιά Κύρου. Ότι πράγματι ο Κύρος είχε δώσει διάταγμα να οικοδομηθεί ο ναός και η Ιερουσαλήμ. Πάνω σ’ αυτό, επανέκδωσε την άδεια για να ολοκληρωθεί το πρώτο διάταγμα του Κύρου.
Εξάλλου η Ιστορία λέει ότι όταν σταμάτησαν τα έργα από τους Σαμαρείτες, λόγω του ότι θέλησαν και αυτοί να συμμετάσχουν στην οικοδόμηση του ναού και οι Ιουδαίοι αρνήθηκαν, ο Κύριος διέγειρε τον προφήτη Αγγαίο που τους ρωτούσε, αν είναι ωραίο αυτοί να κατοικούν σε φατνωτούς οίκους, ενώ ο ναός Του έμενε άδειος! Άρα είχαν φτιάξει τα σπίτια τους.
Αυτοί λοιπόν παίρνουν αυτή την ημερομηνία επειδή θέλουν να ταιριάξουν τα 490 χρόνια, ακριβώς.
Η προφητεία όμως λέει ότι από το διάταγμα του Κύρου μέχρι του Χριστού του Ηγουμένου, θα είναι εβδομάδες εφτά και εβδομάδες εξήντα δύο.
Αν πάρουμε λοιπόν το 536 π.Χ. που εκδόθηκε το διάταγμα του Κύρου, μέχρι το 26 μ.Χ. που ο Χριστός βαπτίστηκε στο νερό και αρχίζει την διακονία του, έχουμε 562 χρόνια μείων ένα χρόνο που είναι η αλλαγή που είναι από το 1 π.Χ. στο 1 μ.Χ. Δεν υπάρχει ο χρόνος μηδέν, έχουμε 561 π.Χ. Δεν βγαίνει έτσι. Γιατί 490 χρόνια είναι όλες οι εβδομάδες (70 εβδομάδες).
Εμείς λοιπόν πρέπει να δικαιολογήσουμε 561 χρόνια στην προφητεία αυτή.
Αν πάρουμε την ημερομηνία των Ευαγγελικών έχουμε 445+26-1=470. Έχουμε 13 χρόνια διαφορά, ακόμα και αν κάνουμε τα χρόνια αυτά με χρόνια διαθήκης (360 ημερών).
Αν προσθέσουμε 7+62=69 εβδομάδες. 69*7=483 χρόνια. Πάλι δεν βγαίνει.
Βλέπουμε όμως ότι με τον τρόπο που έχει ειπωθεί η προφητεία, έχει ένα κενό.
«Από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθή η Ιερουσαλήμ, έως του Χριστού του Ηγουμένου, θέλουσιν είσθαι εβδομάδες επτά, και εβδομάδες εξήκοντα δύο× θέλει οικοδομηθή πάλιν η πλατεία και το τοίχος, μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας.».
Οι καιροί της στενοχωρίας, είναι η κατάσταση που δημιούργησαν οι Σαμαρείτες με τους υπόλοιπους Παλαιστίνιους και αργότερα ο Οττοβίας με τον Σαναβαλάτ και όλους τους άλλους.
Το προβλέπει αυτό, οπότε…
Βλέπουμε επίσης, τόσο στον Αγγαίο όσο και στον Ζαχαρία, ότι ο Θεός παραπονιέται που άφησαν τον οίκο του έρημο. Δείχνει ότι οι Ιουδαίοι είχαν αναπαυθεί, δεν έκαναν το θέλημα του Θεού, κοιτούσε ο καθένας την δική του ζωή, έκαναν ότι τους άρεσε, ότι τους ευχαριστούσε και άφησαν τον οίκο του Θεού να είναι έρημος.
Αυτό είναι ένα μήνυμα και για μας σήμερα. Ο οίκος του Θεού οικοδομείται και χρειάζονται χέρια, χρειάζεται δύναμη, χρειάζεται κόπος και αντοχή, κουράγιο. Και πρέπει να μπούμε όλοι μέσα σ’ αυτό. Εμείς θα το κάνουμε. Έχει μπει το θεμέλιο, αλλά πρέπει να μπει και το υπόλοιπο.
Αυτό λοιπόν δείχνει ότι ο Θεός δεν καταλόγιζε τον χρόνο που οι άνθρωποι αυτοί δεν εργάζονταν για να οικοδομήσουν τον ναό Του. Δεν ήταν χρόνος διαθήκης. Διαθήκη σημαίνει ότι κάνουμε το μέρος μας και ο Θεός κάνει το δικό Του. Όταν δεν κάνουμε το μέρος μας, δεν υπάρχει διαθήκη. Ο Θεός το κρατάει και περιμένει πότε θα επανασυνδεθούμε μαζί Του.
Βλέπουμε παρακάτω ότι στην τελευταία εβδομάδα, την 70η θα κοπεί ο Χριστός και ότι στο ήμισυ της εβδομάδας θα σταματήσει η θυσία και η προσφορά.
Το άλλο μισό πότε το εκπληρώνει;;;
Απορρίπτει τον Ισραήλ και τον ξαναπαίρνει όταν έρχονται πάλι μέσα στην Διαθήκη.
Βλέπουμε την 70η εβδομάδα κομμένη στη μέση, ανοιγμένη, επειδή έφυγαν από την διαθήκη. Είναι ευνόητο λοιπόν ότι υπάρχουν μερικά χρονικά κενά εδώ, που ο Θεός τα έβγαλε, γι’ αυτό έχουμε και παραπάνω χρόνια.
Αν βρούμε λοιπόν αυτά τα κενά και τα υπολογίσουμε θα πρέπει να έρθουμε ακριβώς.
Ποια είναι αυτά τα κενά;;;
1) Το χτίσιμο του ναού άρχισε το 536 π.Χ.
Οι Σαμαρείτες αμέσως μίσθωσαν εναντίον των Ιουδαίων σύμβουλους και άρχισαν με εκφοβισμούς αλλά και μέσα από τους ίδιους τους βασιλείς, να τους εμποδίζουν και κατάφεραν να σταματήσουν τα έργα της ανοικοδόμησης.
Αυτοί οι βασιλείς είναι ο Κύρος, ο Δαρείος ο Ιστάσπις και ο Ασσουήρης ο βασιλιάς της Περσίας, ο οποίος είναι ο Καμβύσης, ο οποίος βασίλευσε από το 529-522 π.Χ.
Ο Άνταμ Κλαρκ που είναι ένας πολύ καλός σχολιαστής του περασμένου αιώνα, λέει ότι βασίλευσε περίπου εφτά χρόνια και πέντε μήνες.
Ο επόμενος από αυτόν, ήταν ο Αρταξέρξης ή Σμέρδης που τον έλεγαν μάλιστα Ψευδοσμέρδη, επειδή άρπαξε με βία τον θρόνο, παριστάνοντας ότι ήταν αδελφός του Καμβύση ενώ δεν ήταν. Ήταν ένας άρπαγας.
Επομένως το χτίσιμο σταμάτησε το 522 π.Χ. επειδή τότε στάλθηκε ένα άλλο γράμμα από τους Σαμαρείτες προς τον Σμέρδη.
Οπότε από το 535 π.Χ. που σταμάτησαν μέχρι το 522 π.Χ. που αναγκάστηκαν να στείλουν άλλο γράμμα, επειδή οι προφήτες παρακίνησαν τους Ιουδαίους να ξαναχτίσουν την οικοδόμηση του ναού με πίστη. Το γεγονός αυτό τους έβαλε μέσα στη διαθήκη, οπότε ο Θεός αρχίζει να μετράει τον χρόνο.
Έχουμε 13 χρόνια.
2) Ο Αρταξέρξης στέλνει άλλο διάταγμα και σταματάει το χτίσιμο. Εσδ.δ12-13.
Τα έργα σταμάτησαν, αλλά για πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Εσδ.δ21.
Το χτίσιμο σταμάτησε μέχρι το 2ο έτος του Δαρείου, το έτος 519 π.Χ. Εσδ.δ24.
Έχουμε λοιπόν άλλα 2 χρόνια.
3) Το χτίσιμο ξανάρχισε το 519 π.Χ. Εσδ.ε2.
Ο ναός τελείωσε μετά από τέσσερα χρόνια, το 515 π.Χ. Εσδ.ς15.
Ο ναός τελείωσε, αλλά δεν συνέχισαν να χτίζουν την πόλη. Ο Θεός λοιπόν κόβει πάλι τον χρόνο, μέχρι τον Νεεμία, ο οποίος έρχεται, το 445 π.Χ. και αρχίζει να οικοδομεί την Ιερουσαλήμ, μέχρι που τελείωσε.
Έχουμε άλλα 70 χρόνια.
Σύνολο 85 χρόνια. Τα χρόνια αυτά είναι ιστορικά, με 365 ημέρες.
Έχουμε λοιπόν 85 χρόνια κενό!
Έχουμε 69*7=483 χρόνια διαθήκης. Τα πολλαπλασιάζουμε επί 360 ημέρες διαθήκης και έχουμε 483*360=173.880 ημέρες.
Αν διαιρέσουμε τις ημέρες αυτές με το 365 (δικές μας μέρες του χρόνου), έχουμε 173.880/365=476 χρόνια ιστορικά. Βγαίνουν λιγότερα επειδή είναι περισσότερες ημέρες ο κάθε χρόνος.
Προσθέτουμε 85 χρόνια που έχουμε το κενό και έχουμε 476+85=561 χρόνια. Ακριβώς τα χρόνια που ζητάμε από την αρχή!
Άρα τα 483 χρόνια της διαθήκης αντιστοιχούν από το 536 π.Χ. μέχρι το 26 μ.Χ.
Αυτός είναι ο σωστός τρόπος να ερμηνεύσουμε την προφητεία. Διαφορετικά, με τίποτα δεν βγαίνει ακριβώς.
Ένα άλλο λάθος που κάνουν είναι στο 27ο εδάφιο, συνοδεύουν την λέξη θέλει με το αυτός. Δηλαδή αυτός θέλει, και πάνω εκεί βάζουν το πρόσωπο του αντίχριστου και μεταφέρονται στα 7 χρόνια της βασιλείας του αντίχριστου.
Με όλα αυτά κάνουν πολλές αναμείξεις και χαλάνε τις προφητείες, ενώ δεν είναι έτσι και θα το δούμε.
Είναι θαυμαστή η σοφία με την οποία ο Θεός κρύβει τις αλήθειες Του. Θα πρέπει κάποιος να καθίσει, να ασχοληθεί, να ψάξει, να επιμείνει ξανά και ξανά, μέχρι να του τα ανοίξει ο Κύριος και να τα νοήσει.
Έτσι, μέσα από τον τρόπο αυτό είναι ο Κύριος που δίνει και φανερώνει την αλήθεια, γι’ αυτό Τον ευχαριστούμε και του δίνουμε όλη τη δόξα.
Κεφ.θ26- Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδας, θέλει εκκοπή ο Χριστός, πλην ουχί δι’ εαυτόν× και ο λαός του ηγουμένου όστις θέλει ελθεί, θέλει αφανίσει την πόλιν και το αγιαστήριον× και το τέλος αυτής θέλει ελθεί μετά κατακλυσμού, και έως του τέλους του πολέμου είναι διωρισμένοι αφανισμοί.
Όταν λέει μετά τις 62 εβδομάδες, δεν πρέπει να μπερδευόμαστε, γιατί πριν από αυτές έχουμε άλλες 7, σύνολο 69 εβδομάδες. Μιλάει λοιπόν εδώ για την τελευταία εβδομάδα και αναφέρεται στην βάπτιση του Ιησού, όπου και χρίστηκε.
Όταν λοιπόν λέει ότι θα κοπεί μετά, εννοεί κατά την διάρκεια της 70ης εβδομάδας.
Και όταν λέει ότι θα κοπεί, ξέρουμε ότι εννοεί ότι θα τον σκοτώσουν. Δεν θα πεθάνει φυσιολογικό θάνατο.
Ησα.νγ8- Από καταθλίψεως και κρίσεως ανηρπάχθη× την δε γενεάν αυτού τις θέλει διηγηθή; Διότι εσηκώθη από της γης των ζώντων× δια τα παραβάσεις του λαού μου ετραυματίσθη.
Καθαρότατα μας λέει για τον βίαιο θάνατο του Ιησού.
Και ο Δαβίδ επίσης μας λέει για τον σταυρικό θάνατο του Ιησού.
Ο Χριστός δεν θα κοπεί για τον εαυτό Του, αλλά για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Ησα.νγ4-6,10-12.
Ο ηγούμενος αναφέρεται σε έναν άρχοντα, ο οποίος θα αφάνιζε την πόλη και το αγιαστήριο. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Τίτο, ο οποίος ήρθε το 70 μ.Χ. και αφάνισε την πόλη το αγιαστήριο.
Από τον καιρό του Δανιήλ μέχρι τώρα, μόνο ένας αφανισμός έγινε στο αγιαστήριο: το 70 μ.Χ. Επειδή τον καιρό του Δανιήλ, ο ναός ήταν ακόμα γκρεμισμένος, οπότε η προφητεία αυτή μιλάει για μελλοντικά γεγονότα.
Ηγούμενος στα Εβραϊκά σημαίνει ακριβώς αυτό. Δεν έχει την έννοια κάποιου βασιλιά, αλλά έχει την έννοια κάποιου ηγέτη. Και ο Τίτος ήταν ένας στρατηγός, όχι αυτοκράτορας και κατάστρεψε την πόλη και το αγιαστήριο, επειδή πλήθυναν οι αμαρτίες των Ισραηλιτών.
Πράγματι, ο κατακλυσμός δεν ήταν από νερά, αλλά από στρατεύματα τα οποία κατάκλυσαν την Ιερουσαλήμ και κυριολεκτικά ισοπέδωσαν τον τόπο και δεν έμεινε απολύτως τίποτα, για πολλές-πολλές εκατονταετηρίδες, μέχρι που κάποιος σουλτάνος ο Σουλεϊμάν ο 3ος ή 4ος έχτισε τη σημερινή Ιερουσαλήμ.
Όλα αυτά είναι διορισμένα. Θα γίνονταν σαν τιμωρία. Οι Ιουδαίοι, όταν πήγαν τον Ιησού στον Πιλάτο για να Τον σταυρώσει, είπαν ότι το αίμα Του να είναι πάνω τους και στα παιδιά τους. Ακριβώς αυτή την κατάρα που ζήτησαν, αυτή ήρθε και ορίστηκαν οι αφανισμοί από αυτά οι ίδιοι είπαν και έκαναν. Παρά τις προειδοποιήσεις του Θεού, μέσα από εργάτες Του, όπως ο Παύλος, ο οποίος ήταν σημείο γι’ αυτούς. Όταν τον άκουγαν, έρχονταν σε σύγχυση, επειδή αυτός ήταν από τους πιο φανατικούς ανάμεσα τους. Ίσως όσο κανείς άλλος στην εποχή του. Και ξαφνικά τον είδαν να πιστεύει στον Ιησού Χριστό.
Τους έδωσε ο Θεός τόσα πολλά σημεία, που δεν είχαν δικαιολογία γι’ αυτά που έκαναν. Ήταν καθαρή κακία, απιστία, φόνος μέσα τους εναντίον των χριστιανών.
Κεφ.θ27- Και θέλει στερεώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μια εβδομάδι× και εν τω ημίσει της εβδομάδος θέλει παύσει η θυσία και η προσφορά, και επί το πτερύγιον του Ιερού θέλει είσθαι το βδέλυγμα της ερημώσεως και έως της συντελείας του καιρού, θέλει δοθή διορία επί την ερήμωσιν.
Σ’ αυτό το εδάφιο, οι Ευαγγελικοί και πολλοί Βαπτιστές έχουν κάνει ένα λάθος κι έχουν βγάλει μια λάθος θεωρία.
Ενώνουν το «Και θέλει στερεώσει την διαθήκην εις πολλούς εν μια εβδομάδι» με τον ηγούμενο στο 26ο εδάφιο, που θα αφανίσει. Αυτό το αφανίσει το συνδέουν με τον αντίχριστο. Ότι θα έρθει ο αντίχριστος και θα κάνει με τους Ισραηλίτες συνθήκη μιας εβδομάδας, δηλαδή εφτά χρόνια.
Έτσι, πηγαίνουν όλη την εβδομάδα στον καιρό του αντίχριστου, ενώ είναι η μισή εβδομάδα και λίγο μετά (το 2ο μισό της επταετούς βασιλείας του αντίχριστου).
Το 1ο θέλει πηγαίνει στον Χριστό και όχι στον ηγούμενο ή στον λαό.
Και θα δούμε γιατί!
Εκτός του ότι συντακτικά ταιριάζει έτσι, υπάρχει πάντα κάποιος λόγος μέσα στις Γραφές!
Η εβδομάδα αυτή είναι η τελευταία, δηλαδή η εβδομάδα του βαπτίσματος.
Λέει ότι θα στερεώσει την διαθήκη σε πολλούς, αλλά όχι σε όλους. Οι πολλοί είναι αυτοί που θα θελήσουν, αυτούς που θα δεχθούν τον Ιησού Χριστό.
Τα 3 ½ χρόνια που ο Χριστός υπηρέτησε το θέλημα του Θεού στη γη, στερέωσε τη Διαθήκη Του σε πολλούς.
Αλλά δεν σταμάτησε εκεί!
Είδαμε στην Αποκάλυψη για τους 144.000 Ισραηλίτες και τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός μετράει τον χρόνο.
Το ρολόι του Θεού σταμάτησε στην 69 ½ εβδομάδα. Στα 486,5 χρόνια διαθήκης.
Το τελευταίο μισό της τελευταίας εβδομάδας θα αρχίσει να μετριέται από την μεριά του Θεού, όταν ο Ισραήλ σαν έθνος αρχίσει να επιστρέφει στον Θεό. Όχι ατομικά.
Η πρώτη σημαντική προσχώρηση του Ισραήλ σαν έθνος, βλέπουμε να γίνεται τον καιρό, λίγο πριν ανοίξει η 7η σφραγίδα, που είναι η μέση περίπου της επταετής βασιλείας του αντίχριστου. Εκεί βλέπουμε να σφραγίζονται οι 144.000 Ισραηλίτες. Αυτοί είναι άνδρες. Ο Λόγος του Θεού δεν υπολογίζει ποτέ γυναίκες όταν μετράει. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα είναι μόνο αυτοί αλλά θα είναι γυναίκες, παιδιά και υπερήλικες. Οπότε μιλάμε για έναν αριθμό της τάξης του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων, υπολογίζοντας ανά οικογένεια δύο παιδιά.
Είναι μια σημαντική προσέλευση από πλευράς Ισραήλ, γι’ αυτό και τους το καταλογίζει ο Θεός και τους ονομάζει ότι αυτοί είναι οι απαρχές του Ισραήλ. Τους δέχεται, δέχεται ο Θεός ότι έχουν επανέλθει στη Διαθήκη, γι’ αυτό και το ρολόι του Θεού αρχίζει να μετράει. Γι’ αυτή την Διαθήκη είναι που γίνεται ο Λόγος. Δαν.θ24.
Η Διαθήκη αυτή δεν είναι για τους εθνικούς. Ο Δανιήλ προσεύχεται εδώ για τον λαό Ισραήλ. Η στερέωση λοιπόν αυτή, περικλείει τα 3 ½ χρόνια που ήταν ο Χριστός στη γη, το κενό που δημιουργήθηκε εξ αιτίας της παρακοής των Ισραηλιτών (περίπου 2000 χρόνια) και τα δεύτερα 3 ½ χρόνια, που θα είναι ο καιρός των πληγών. Μέσα σ’ όλο αυτό το χρονικό διάστημα είναι που ο Ιησούς θα στερεώσει την Διαθήκη Του σε πολλούς (μια εβδομάδα διαθήκης, αλλά πολύ περισσότερα ιστορικά χρόνια).
Βλέπουμε την δομή της προφητείας, τη δομή της ιστορίας. Ότι υπήρχαν τα κενά και ότι τα κενά αυτά θα μεγάλωναν τόσο πολύ, επειδή τόσο πολύ θα έκαναν οι άνθρωποι αυτοί να επιστρέψουν στον Θεό.
Πρέπει όμως να αγαπάμε και να ευλογούμε τον λαό του Θεού. Υπάρχει και επαγγελία σ’ αυτό. Αν τους ευλογούμε ο Θεός θα ευλογήσει εμάς. Λέει, Αν η απόρριψη τους έγινε σ’ εμάς πλουτισμός, η επιστροφή δεν θα είναι παρά ανάσταση εκ νεκρών.
Η στάση του λαού μας πρέπει ν’ αλλάξει απέναντι στους Εβραίους, γιατί είναι εχθρική. Αλλά είναι λάθος. Είναι ένας λαός βασανισμένος και κάτω από την παιδεία του Κυρίου, επειδή παράκουσαν. Από την άλλη, αυτό δεν μας δίνει το δικαίωμα να μισούμε τους Παλαιστίνιους. Πρέπει να τους αγαπάμε κι αυτούς, το ίδιο. Επειδή ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Ρωμ.ιε8.
Ο ίδιος ο Ιησούς τήρησε την Διαθήκη τέλεια. Ιωα.η29.
Την στερέωσε με το να συμφιλιώσει όλους με τον Θεό. Β’Κορ.ε19.
Τελικά θα την στερεώσει, όταν ο Ισραήλ επιστρέψει. Ματ.ιε24, Λουκ.α72, Πρξ.γ25-26, Γαλ.γ17, Ρωμ.ιε8.
Εμείς είμαστε προνομιούχοι. Έχουμε την ευλογία να τα βλέπουμε όλα καθαρά. Μπορούμε να καταλάβουμε το καθετί. Και πρέπει να το αφήσουμε να οικοδομήσει πίστη μέσα μας. Εμπιστοσύνη στο Πνεύμα του Θεού. Ότι αφού μας τα δείχνει, όλα αυτά που έχει πει για μας, θα γίνουν ακριβώς όπως μας τα είπε. Ούτε ένα δεν θα πέσει στο έδαφος. Όπως τότε, στην εποχή του Ιησού του Ναυή.
Η θυσία και η προσφορά θα πάψει επειδή ο Ιησούς θα γίνει πια ο Ίδιος η εκπλήρωση των θυσιών και των προσφορών! Ο Ίδιος είναι πια ο Αμνός. Δεν χρειάζεται κανείς ξανά να σφάξει αμνό. Όπως είπε ο Ιωάννης, Ιδού ο αμνός του Θεού ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου.
Η αμαρτία λοιπόν σηκώθηκε και καθώς κάποιος βλέπει στον Αμνό η αμαρτία του φεύγει, άρα δεν υπάρχει καμιά άλλη θυσία. Οπότε για τον Θεό η θυσία έπαψε. Δεν έχει πια καμιά αξία.
Το εδάφιο αυτό είναι πολύπλοκο και δύσκολο.
Στα Εβραϊκά στην κυριολεξία λέει τα εξής: και επί την πτέρυγα, βδελύγματα ερήμωσης και έως του τέλους το διορισθέν (ή αποφασισθέν) θέλει εκχυθεί επί τον ερημώνοντα.
Βδελύγματα στα εβραϊκά είναι Σικουτσείμ. Ενικός σικούτς.
Υπάρχει ένας ενδοιασμός όσον αφορά τα βδελύγματα της ερήμωσης. Ο Βάμβας τα ερμηνεύει: βδέλυγμα της ερημώσεως. Υπάρχει πιθανότητα αυτό ο πληθυντικός στα βδελύγματα, να είναι πληθυντικός έντασης. Σαν να θέλει να πει, Το βδέλυγμα των βδελυγμάτων.
Η πτέρυγα μπορεί να αναφέρεται πάνω στην εξάπλωση των βδελυγμάτων.
Τα βδελύγματα αυτά πιθανότατα δεν αναφέρονται στο βδέλυγμα του αντίχριστου, αλλά στο ότι ενώ σταύρωσαν τον Ιησού, συνέχισαν να κάνουν τις θυσίες και τις προσφορές, αρνούμενοι τον Μεσσία. Και αυτά ήταν πια βδελύγματα ενώπιον του Θεού. Και επειδή έμειναν σ’ αυτά και ο Θεός είδε την εξάπλωση τους ο Θεός έφερε την ερήμωση (με τον Τίτο). Πάνω στον ναό είναι που ανέβασαν τον Ιάκωβο, τον αδελφό το Κυρίου και τον έριξαν κάτω. Έκαναν φοβερά βδελύγματα μέσα εκεί.
Το 130 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Αδριανός, έχτισε πάνω στα χαλάσματα του ναού έναν ναό για τον Δία. Όταν γκρέμισαν τον ναό, την ίδια στιγμή έστησαν τα εμβλήματα της Ρώμης, στο σημείο που ήταν τα Άγια των Αγίων. Μετά από πολλά χρόνια, στο ίδιο σημείο στήθηκε το τέμενος του Ομάρ.
Όλα αυτά είναι πολλά βδελύγματα τα οποία προκαλούν ερήμωση. Δεν είναι το βδέλυγμα.
Αυτοί που ερήμωναν στην ουσία ήταν οι ίδιοι οι Ισραηλίτες. Και μέχρι τέλους θα εκχυθεί πάνω τους η κρίση. Μέχρι τέλους, εννοεί μέχρι τον καιρό του αντίχριστου θα εκχυθεί επάνω τους η οργή του Θεού, θα περάσουν από τη θλίψη του Ιακώβ, θα γίνει αυτή η μεγάλη μάχη του Αρμαγεδώνα, που περιγράφει ο Ζαχαρίας στο 13ο και 14ο κεφάλαιο, όπου τα 2/3 από τους Ισραηλίτες θα σκοτωθούν, οι γυναίκες θα βιαστούν, η πόλη θα αλωθεί και μέχρι το τέλος είναι διορισμένοι οι αφανισμοί. Επειδή διάλεξαν αυτό τον δρόμο και ο Θεός αυτό έχει γι’ αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου