| 
Στο κατά Ματθαίον 23/κγ', ο Ιησούς κήρυξε επτά ουαί προς τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους. Οι λόγοι Του ήταν καυστικοί. Οι καταγγελίες Του σοβαρές, οι κατηγορίες Του καυτές. Το κεφάλαιο αυτό σε συνταράζει, όταν το διαβάζεις. Δυστυχώς έχουμε συνηθίσει το κατά Ματθαίον κγ'. Στο κάτω-κάτω αυτοί ήταν Φαρισαίοι! Ήταν απλά ένα μάτσο υποκριτές, σωστά;
Λοιπόν, πρέπει να παραδεχτούμε από τα Ευαγγέλια ότι υπήρχαν μερικοί καλοί Φαρισαίοι που στάθηκαν με τον Ιησού και Τον υποστήριξαν, αλλά οι υπόλοιποι δεν ήταν παρά μόνο ξετσίπωτοι ψεύτες; Δεν ήταν απατεώνες; Δεν ήταν προφανές σε όλους ότι αυτοί οι θρησκευτικοί ηγέτες ήταν άδειοι εσωτερικά; Όχι απαραίτητα. Πολλοί από τους ανθρώπους τους σέβονταν πάρα πολύ. Δεν ήταν σαν τον ποιμένα που την κοπανάει με τη γραμματέα του ή τον τηλεοπτικό κήρυκα που κάνει ισχυρισμούς για ψεύτικα θαύματα. Αυτοί ήταν υπέρ-αφοσιωμένοι, υπέρ-αφιερωμένοι και υπέρ-σοβαροί με τον Νόμο του Θεού.
Σε πολλούς απ' αυτούς όμως, η υπερηφάνεια μπήκε στη ζωή τους. Η θρησκεία τους έγινε παράσταση, η ευλάβεια τους θέαμα. Εξωτερικά ήταν άψογοι? εσωτερικά ήταν βρώμικοι. Δεν εφάρμοζαν αυτά που κήρυτταν και όταν ο Ιησούς ήρθε, είδε μέσα στην ψυχή τους. Διάβασε τις καρδιές τους σαν ανοιχτό γράμμα και τους εξόργισε με τον τρόπο και τα λόγια Του. Στην πραγματικότητα πολύ νωρίς στη διακονία Του μερικοί από τους ηγέτες άρχισαν να σχεδιάζουν πώς μπορούσαν να σκοτώσουν τον Υιό του Θεού (κοίτα κατά Μάρκο 3/γ':6). Αποκάλυψε την υποκριτική θρησκεία τους και δεν υπάρχει τίποτα που να εναντιωθεί στην αναζωπύρωση από την υποκριτική θρησκεία.
Τώρα σκεφτείτε αυτό προσεκτικά: Τα ίδια οδοφράγματα που στέκονται στον δρόμο της αναζωπύρωσης, συχνά φράζουν τον δρόμο για τον ουρανό. Εκείνο που σου κλέβει την ευλογία του Θεού σ' αυτόν τον κόσμο, μπορεί να κλέψει την αιώνια ζωή στον κόσμο που θα έρθει. Η θρησκευτική υποκρισία είναι επικίνδυνη! Η θρησκευτική υποκρισία καταστρέφει.
Μερικοί από μας φαίνεται να νομίζουμε ότι υπάρχουν μόνο συγκεκριμένες θρησκευτικές ομάδες ή δόγματα που έχουν μονοπώλιο στη θρησκευτική υποκρισία. Η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε ορισμένους δεξιοτέχνες, έμπειρους υποκριτές πλήρους απασχόλησης ανάμεσά μας, καθώς και πολλούς υποκριτές μερικής απασχόλησης, όποια κι αν είναι η θρησκευτική ή η δογματική μας πεποίθηση. Όπου υπάρχει θρησκεία, θα υπάρχει υποκρισία.
Εδώ βρίσκεται μία κατάσταση για αυτοεξέταση. Αν αποτύχεις ολοκληρωτικά, πιθανόν να χρειάζεσαι να σωθείς! Διαφορετικά, να χαίρεσαι όπου περνάς το τεστ και να μετανοείς και να ζητάς χάρη για να αλλάξεις όπου αποτυγχάνεις. (Παρεμπιπτόντως, αν βρεθείς να θυμώνεις ή να αμύνεσαι καθώς διαβάζεις, ίσως ο Θεός προσπαθεί να σου μιλήσει. Ήδη πέρασα μέσα από κάρβουνα στη δική μου ζωή καθώς το έγραφα αυτό!)
1. Ένας θρησκευτικός υποκριτής ισχυρίζεται ότι έχει μία αποκλειστική γωνιά στην αλήθεια, ακόμα κι ανάμεσα στον λαό του Θεού.
Ένας επίσκοπος της Εκκλησίας της Αγγλίας είπε κάποτε στον Λέοναρντ Ράβενχιλλ: «Δεν παραδεχόμαστε το χρίσμα σου.» Ο Ράβενχιλλ απάντησε: «Η Εκκλησία της Ρώμης δεν παραδέχεται το δικό σας.» «Εμείς όμως έχουμε την αποστολική διαδοχή!» ήρθε η ηχηρή απάντηση. «Η μόνη απόδειξη της αποστολικής διαδοχής», είπε ο Ράβενχιλλ με το διαυγές μυαλό, «είναι η αποστολική επιτυχία.» Εκεί είναι το σημαντικό σημείο.
Τόσες πολλές ομάδες (και άνθρωποι μεμονωμένα) νομίζουν ότι αυτοί και μόνο αυτοί τα έχουν όλα. «Εμείς έχουμε την αληθινή ερμηνεία. Εμείς έχουμε την αδιάσπαστη αλυσίδα της αποκάλυψης. Εμείς έχουμε την ορθόδοξη διδασκαλία.» Πόσο οικείο ακούγεται αυτό!
«Ελοιδόρησαν λοιπόν αυτόν (δηλ. τον τυφλό που θεράπευσε ο Ιησούς) και είπον, συ είσαι μαθητής εκείνου, ημείς δε του Μωυσέως είμεθα μαθηταί. Ημείς εξεύρομεν ότι προς τον Μωυσήν ελάλησεν ο Θεός, τούτον όμως δεν εξεύρομεν πόθεν είναι." (Μαρκ. 9/θ':28-29).
Το τελευταίο κύμα θρησκευτικής υπεροψίας στην Αμερική σήμερα έρχεται από το στρατόπεδο του απόλυτου προορισμού: «Τα προβλήματα στην εκκλησία μπορούν να αποδοθούν πίσω στο γεγονός ότι έχουμε απομακρυνθεί από τον Καλβινισμό! Αυτή είναι η μόνη Θεοκεντρική αλήθεια. Αυτή μόνο είναι η αγνή Βίβλος.»
Όχι, ούτε η «Μεταρρυθμιστική» διδασκαλία έχει όλες τις απαντήσεις, παρόλο που οι σύγχρονοι Καλβινιστές δάσκαλοι στο ραδιόφωνο και στα βιβλία θα σου πουν ότι εκείνοι έχουν το κλειδί. Και μερικοί απ' αυτούς, όπως οι παλιοί θρησκευτικοί ηγέτες δεν φοβούνται να εξαπολύουν προσβολές ενάντια στους μη Μεταρρυθμιστές αδελφούς, καταδικάζοντας για την κόλαση εκείνους τους πιστούς που τολμούν να διαφωνήσουν μαζί τους. Προσοχή!
Εκείνοι που ισχυρίζονταν ότι ήταν μαθητές του Μωυσή δύο χιλιάδες χρόνια πριν, δυσκολεύονταν να ακολουθήσουν τον Ιησού, τον Προφήτη που ήταν ως ο Μωυσής, όταν ήρθε.
Το Παροιμίαι 3/γ':7-8 είναι το αντίδοτο για τον ελιτισμό: «Μη φαντάζεσαι σεαυτόν σοφόν, φοβού τον Κύριον και έκκλινον από κακού. Τούτον θέλει είσθαι ίασις εις τα νεύρα σου και μυέλωσις εις τα οστά σου.»
Η υπερηφάνεια σκοτώνει.
2. Ο θρησκευτικός υποκριτής δικαιώνει τον εαυτό του.
Θυμήσου, η θεμελιώδης στάση της θρησκευτικής υποκρισίας είναι ότι θέλει να είναι κάτι για τα μάτια του ανθρώπου. «Σεις είσθε οι δικαιόνοντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων, ο Θεός όμως γνωρίζει τας καρδίας σας, διότι εκείνο, το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού.» (Λουκ. 16/ις':15) Η θρησκευτική υποκρισία μετράται με ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. «Είπε δε και προς τινάς, τους θαρρούντας εις εαυτούς ότι είναι δίκαιοι και καταφρονούντας τους λοιπούς, την παραβολήν ταύτην.» (Λουκ. 18/ιη':9)
Η θρησκευτική υποκρισία εξαπατά τον εαυτό της και αποτυγχάνει να δει το βάθος της φτώχειας της.
Επομένως, δεν μπορεί να θεραπευτεί. Λέει: «Δεν είμαι άρρωστη!» Επειδή εμπιστεύεται τη δική της δικαιοσύνη, δε μπορεί να λάβει τη δικαιοσύνη που προέρχεται μόνο από τον Θεό. «Και άκουσαν ταύτα όσοι εκ των Φαρισαίων ήσαν μετ' αυτού, και είπον προς αυτόν, Μήπως και ημείς είμεθα τυφλοί; Είπε προς αυτούς ο Ιησούς, Εάν ήσθε τυφλοί, δεν ηθέλετε έχει αμαρτίαν, τώρα όμως λέγετε ότι βλέπομεν, η αμαρτία σας λοιπόν μένει.» (Ιωάν. 9/θ':40-41) Και η Γραφή παραπέρα δηλώνει: «Δεν έχουσιν χρείαν ιατρού, οι υγιαίνοντες, αλλ' οι πάσχοντες. Υπάγετε δε και μάθετε τι είναι, Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν. Διότι δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν.» (Ματθ. 9/θ':12-13)
Πώς προσευχόταν ο Φαρισαίος στο κατά Λουκά 18/ιη':11-12; «Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι...» Είμαι θρησκευόμενος! Είμαι καλύτερος! «Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ' έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων, Ο Θεός, ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ. Σας λέγω, Κατέβη ούτος (είπε ο Ιησούς) εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος...» (Λουκ.18/ιη':13-14)
Σε ποιανού τα μάτια θέλεις να δικαιωθείς;
3. Ο θρησκευτικός υποκριτής είναι σκλάβος της ανθρώπινης δόξας και κριτικής.
 Δεν είναι ελεύθερος να ευαρεστεί τον Θεό, αφού ο φόβος των ανθρώπων τον δένει και ο έπαινος των ανθρώπων τον εξυψώνει. Αυτό το είδος στάσης καθιστά την πίστη και τη θαρραλέα δημόσια ομολογία ουσιαστικά αδύνατες.
«Πώς δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμβάνητε δόξαν ο εις παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνου Θεού;» (Ιωάν. 5/ε':44)
«Αλλ' ενώ έκαμε τόσα θαύματα έμπροσθεν αυτών, δεν επίστευον εις αυτόν ... Αλλ' όμως και εκ των αρχόντων πολλοί επίστευσαν εις αυτόν, πλην δια τους Φαρισαίους δεν ωμολόγουν, δια να μη γείνωσιν αποσυνάγωγοι. Διότι ηγάπησαν την δόξαν των ανθρώπων μάλλον παρά την δόξαν του Θεού.» (Ιωάν. 12/ιβ': 37, 42-43).
Σύγκρινε αυτό με τη στάση του Παύλου:
«Διότι τώρα ανθρώπους πείθω ή τον Θεόν; ή ζητώ να αρέσκω εις ανθρώπους; διότι εάν ακόμη ήρεσκον εις ανθρώπους, δεν ήθελον είσθαι δούλος Χριστού.» (Γαλ. 1/α':10)
Ο φόβος των ανθρώπων είναι παγίδα! Για τους αληθινούς πιστούς στον ένδοξο Κύριο Ιησού, αυτό είναι παραφροσύνη.
«Δεν επίστευσαν λοιπόν οι Ιουδαίοι περί αυτού ότι ήτο τυφλός και ανέβλεψεν, έως ότου εφώναξαν τους γονείς αυτού του αναβλέψαντος και ηρώτησαν αυτούς, λέγοντες, Ούτος είναι ο υιός σας, τον οποίον σεις λέγετε ότι εγεννήθη τυφλός; πώς λοιπόν βλέπει τώρα; Αποκρίθησαν προς αυτούς οι γονείς αυτού και είπον, Εξεύρομεν ότι ούτος είναι ο υιός ημών και ότι εγεννήθη τυφλός.
Πώς δε βλέπει τώρα δεν εξεύρομεν ή τις ήνοιξε τους οφθαλμούς αυτού ημείς δεν εξεύρομεν, αυτός ηλικίαν έχει, αυτόν ερωτήσατε, αυτός περί εαυτού θέλει λαλήσει. Ταύτα είπον οι γονείς αυτού, διότι εφοβούντο τους Ιουδαίους, επειδή ήδη είχον συμφωνήσει οι Ιουδαίοι, εάν τις ομολογήσει αυτόν Χριστόν, να γείνη αποσυνάγωγος. Δια τούτο οι γονείς αυτού είπον ότι ηλικίαν έχει, αυτόν ερωτήσατε.» (Ιωαν. 9/θ':18-23)
Αναρωτιέμαι πώς αισθάνονται αυτοί οι γονείς σήμερα. 4. Ο θρησκευτικός υποκριτής ζηλεύει, φθονεί και ανταγωνίζεται.
Αντί να χαρούν που η βασιλεία προωθείται μέσα από άλλους, που το όνομα του Ιησού υψώνεται, που άνθρωποι ευλογούνται, οι θρησκευτικοί υποκριτές θυμώνουν και κρίνουν, επειδή η διακονία δεν προέρχεται απ' αυτούς. Αρκετά σύντομα εναντιώνονται. Λαέ του Θεού, πρόσεχε! Αυτού του είδους η στάση μπορεί να είναι καταστρεπτική. Προξένησε στους θρησκευτικούς ηγέτες την απόρριψη του Ιησού και των αποστόλων. Να βρίσκεσαι σε επαγρύπνηση!
«Επειδή ήξευρεν (ο Πιλάτος) ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν.» (Ματθ. 27/κζ':18).
«Πολλά δε σημεία και τέρατα εγίνοντο εν τω λαώ δια χειρών των αποστόλων, και ήσαν ομοθυμαδόν άπαντες εν τη στοά του Σολομώντος. Εκ δε των λοιπών ουδείς ετόλμα να προσκολληθή εις αυτούς, ο λαός όμως εμεγάλυνεν αυτούς, και προσετίθεντο μάλλον πιστεύοντες εις τον Κύριον, πλήθη ανδρών τε και γυναικών, ώστε έφερον έξω εις τας πλατείας τους ασθενείς και έθετον επί κλινών και κραββάτων, δια να επισκιάση καν η σκιά του Πέτρου ερχομένου τινά εξ αυτών. Συνήρχετο δε και το πλήθος των πέριξ πόλεων εις Ιερουσαλήμ φέροντες ασθενείς και ενοχλουμένους υπό πνευμάτων ακαθάρτων, οίτινες εθεραπεύοντο άπαντες. Και σηκωθείς ο αρχιερεύς και πάντες οι μετ' αυτού, οίτινες ήσαν αίρεσις των Σαδδουκαίων, επλήσθησαν ζήλου και επέβαλον τας χείρας αυτών επί τους αποστόλους, και έβαλον αυτούς εις δημοσίαν φυλακήν». (Πραξ. 5/ε':12-18)
«Το δε ερχόμενον Σάββατον σχεδόν όλη η πόλις συνήχθη δια να ακούσωσι τον λόγον του Θεού. Ιδόντες δε οι Ιουδαίοι τα πλήθη, επλήσθησαν φθόνου και ηναντιούντο εις τα υπό του Παύλου λεγόμενα, αντιλέγοντες και βλασφημούντες.» (Πραξ. 13/ιγ':44-45).
Από πού προέρχεται το πνεύμα της ζήλειας και του φθόνου;
«Εάν όμως έχητε εν τη καρδίαν υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαινουσα, αλλ' είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα.» (Ιακ. 3/γ':14-16)
Ένα βράδυ κατά τη διάρκεια της Ουαλικής αναζωπύρωσης, ο Ήβαν Ρόμπερτς κήρυττε με μεγάλη δυσκολία.
Το ευαίσθητο πνεύμα του μπορούσε να ξεχωρίσει τη διαφορά ανάμεσα στην εχθρότητα μιας αμαρτωλής καρδιάς και την εναντίωση από ένα αποφασισμένο θέλω. Αναγνωρίζοντας την εναντίωση σ' αυτή την περίπτωση να προέρχεται από το δεύτερο, σταμάτησε να κηρύττει και είπε: «Υπάρχει μια ηθελημένη εναντίωση εδώ στον Λόγο του Θεού και στο Πνεύμα του Θεού. Εμποδίζει τη φανέρωσή Του ανάμεσά μας. Ας προσευχηθούμε όλοι και να ζητήσουμε εκείνοι που εναντιώνονται στο Άγιο Πνεύμα ή να μετανοήσουν ή να φύγουν από τη συνάθροιση.
Κατά τη διάρκεια της προσευχής τέσσερις άντρες σηκώθηκαν και έφυγαν. Ο κύριος Ρόμπερτς ένιωσε την αλλαγή στην ατμόσφαιρα και συνέχισε να κηρύττει. Και οι τέσσερις άντρες που έφυγαν ήταν εργάτες του Ευαγγελίου. Ίσως είχαν επιτρέψει στη ζήλεια από την άβυσσο να γραπώσει την καρδιά τους. Ίσως έλεγαν: Γιατί να μπορεί ένας απλός ανθρακωρύχος να κάνει αυτά τα πράγματα που είναι δική μας δικαιοδοσία;»
Πώς τολμά αυτός ο νεαρός, άπειρος άντρας να προσελκύει τέτοια πλήθη!
Πώς τολμά να είναι τόσο ευλογημένος;
Κοιτάξτε προσεκτικά στο κατά Ιωάννη κεφ. 11/ια':
«Συνεκρότησαν λοιπόν συνέδριον οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι και έλεγον? Τι κάμνομεν, διότι ούτος ο άνθρωπος πολλά θαύματα κάμνει. Εάν αφήσωμεν αυτόν ούτω, πάντες θέλουσι πιστεύσει εις αυτόν, και θέλουσιν ελθεί οι Ρωμαίοι και αφανίσει και τον τόπον ημών και το έθνος.» (Ιωαν. 11/ια':47-48)
Η σύγχρονη έκδοση αυτού είναι η εξής: «Πρέπει να κάνουμε κάτι γρήγορα γι' αυτή την καινούρια διακονία στην πόλη! Άνθρωποι σώζονται, ελευθερώνονται και θεραπεύονται εκεί. Αν δεν τη μειώσουμε και δεν δουλέψουμε εναντίον της, σύντομα θα χάσουμε όλους τους ανθρώπους μας και μαζί όλα τα χρήματά τους.» (Υπάρχει φυσικά και η εναλλακτική. Θα αντιγράψουμε αυτά που κάνει η νέα διακονία. Θα δώσουμε την ίδια παράσταση. Θα δώσουμε έμφαση στα ίδια πράγματα. Τι κι αν ο Θεός δεν μας έχει καλέσει ή δεν μας έχει χρίσει να υπηρετήσουμε όπως εκείνοι; Τουλάχιστον δεν θα μας πάρουν τους ανθρώπους μας.)
Πόσο σαρκικοί μπορούμε να γίνουμε! Ο Κύριος του θερισμού προωθεί εργάτες στον αγρό του θερισμού και αντί να χαρούμε, κάνουμε επίθεση. Με ποιανού το μέρος είμαστε τέλος πάντων;
Γιατί να μην υιοθετήσουμε τη στάση του Παύλου; Φυλακισμένος στους Φιλίππους γνωρίζοντας ότι άνθρωποι κήρυτταν τον Ιησού με κάθε είδους αναμειγμένα κίνητρα, χαιρόταν ακόμα γιατί τα Καλά Νέα εξαπλώνονταν. Είναι φανερό για ποιανού τη βασιλεία μαχόταν ο Παύλος και δεν ήταν η αυτοκρατορία της «Αποστόλου Παύλου Διεθνούς Διακονίας».Ήταν ζηλωτής για τον Κύριο, αντί να ζηλεύει τους αδελφούς του. Μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον εαυτό μας; Ας είναι αυτό οδηγός μας:
«Μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας, ή κενοδοξίας, αλλ' εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών.» (Φιλ. 2/β':3).
 Υπερνικήστε το πνεύμα της ζήλειας και του φθόνου με αγάπη - αγάπη για την Εκκλησία, αγάπη για τους χαμένους, αγάπη για τον Κύριο. Αν είσαι ασφαλής στη σχέση σου μ' Εκείνον, αν γνωρίζεις το χαμόγελό Του, δεν αισθάνεσαι απειλή από τίποτα και δεν έχεις συναγωνισμό με κανέναν. Η μόνη σου επιθυμία θα είναι να βλέπεις τους άλλους ευλογημένους!
Θυμηθείτε το παράδειγμα του Ιησού: Επειδή ήξερε ποιος ήταν, από πού ερχόταν και πού πήγαινε, έπλυνε τα πόδια των μαθητών (Ιωαν. 13/ιγ').
Εδραίωσε την καρδιά σου στον Θεό, έπειτα υπηρέτησε και προώθησε άλλους.
5. Ένας θρησκευτκός υποκριτής κριτικάρει υπερβολικά.
Αυτή είναι η φυσική συνέπεια της νεκρής θρησκείας ή ενός ξερού, φθαρμένου βαδίσματος. Οι θρησκευτικοί υποκριτές δεν είναι αληθινά χαρούμενοι, έτσι δεν τους αρέσει να βλέπουν άλλους χαρούμενους. Δεν μπορούν να δεχτούν το γεγονός ότι άνθρωποι ευλογούνται. Μίζεροι άνθρωποι που κάνουν κι άλλους ανθρώπους μίζερους! Κι επειδή δεν βαδίζουν με πίστη και δεν βιώνουν τα πλούτη της χάρης του Θεού στη δική τους ζωή, οι θέσεις τους είναι σχεδόν πάντα αρνητικές. Αν υπάρχει ένα προβληματικό μέρος στη συνάθροιση κι ένα αδύναμο σημείο στον εργάτη, θα το βρουν. Και θα παίξουν μ' αυτό με όλα τους τα δυνατά, με την αντοχή και την επιμονή ενός μπουλντόγκ. Ένα ελάχιστο ψεγάδι γίνεται μέγιστη αποτυχία.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν λάμπουν, στραβώνουν. Κανένας δεν είναι αληθινά ελεύθερος όταν βρίσκεται μπροστά τους. Με κάποιο τρόπο υπάρχει πάντα το αίσθημα ότι δικάζεσαι, παρακολουθείσαι, παρατηρείσαι, κρίνεσαι. Το πάντοτε παρατηρητικό μάτι τους σε ερευνά με μια γρήγορη, αυτοδικαιωμένη ματιά, κάνοντάς σε να ξέρεις απλά ότι δεν είστε του ίδιου επιπέδου. Η υπεροπτική αγιότητά τους σε περιορίζει? η ψευδοπνευματική αυταρέσκειά τους σε πνίγει. Δεν προωθούν το έργο του Θεού.
Οι φιλόψογοι, αυστηροί υποστηρικτές της παράδοσης πάντα καταφέρνουν να βρουν κάτι κακό να πουν για εκείνους που ο Κύριος χρησιμοποιεί. Όταν ήρθε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, τον έκριναν για το στυλ της ζωής του, της γεμάτης ακραίας αυταπάρνησης. Όταν ο Ιησούς ήρθε, οι ίδιοι άνθρωποι τον έκριναν επειδή έτρωγε κι έπινε (κοίτα Ματθ. 11/ια'). Γιατί; Σκοπός τους δεν ήταν να γνωρίσουν την αλήθεια. Σκοπός τους ήταν να αποδείξουν ότι «μάχονται ενάντια» στο λάθος. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν οι θρησκευτικοί υποκριτές. Τόσο στενόμυαλοι είναι! Είμαστε κι εμείς έτσι;
Όταν ο Ιησούς θεράπευσε το Σάββατο, οι υποκριτές δεν χάρηκαν. Ήταν αγανακτισμένοι επειδή αθέτησε έναν από τους ελάχιστους κανόνες τους.
Όταν τα πλήθη μαζί με τα μικρά παιδάκια Τον δόξαζαν με ιαχές ως Υιό του Θεού, όταν έμπαινε στην Ιερουσαλήμ, οι υποκριτές δεν πρόσθεσαν και τις δικές τους φωνές. Ήταν αναστατωμένοι επειδή γινόταν πολλή φασαρία και αταξία. Αλλά ο Ιησούς είπε ότι θα γνωρίζουμε το δέντρο από τους καρπούς του. Τι είδους καρπό παράγουν αυτοί οι υποκριτές; Τι είδους μαθητές παράγουν; Πού είναι η απόδειξη της ευσέβειάς μας;
Ορισμένα πράγματα είναι πραγματικά πολύ απλά. Η κριτική δεν θα βγάλει οίκτο και η επίκριση δεν θα φέρει πίστη. Είναι εύκολο να καθόμαστε πίσω και να κατεδαφίζουμε. Όμως τι έχουμε οικοδομήσει εμείς; Πόσους ανθρώπους έχουμε επηρεάσει έντονα, που κάνουν τώρα το έργο του Θεού αποτελεσματικά; Παράγουμε ζωή ή θάνατο, ελπίδα ή απογοήτευση, στάση αγάπης ή ένα πνεύμα που βρίσκει τα λάθη; Γιατί δεν σταματάμε να πολεμάμε τους συστρατιώτες μας που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, αντί να βγούμε έξω και να ενωθούμε μαζί τους;
Ίσως ανακαλύψουμε ότι κάνουν καλύτερη δουλειά ακόμα κι απ' αυτήν που θα μπορούσαμε να ονειρευτούμε να κάνουμε εμείς! Κι αν δούμε ότι, στ' αλήθεια κάνουν κάτι λάθος, είμαστε στη θέση τώρα να μπορούμε να τους βοηθήσουμε, όχι να τους πληγώσουμε.
Υπάρχει χώρος για να φέρεις διόρθωση. Η άσκηση της διάκρισης είναι απαραίτητη. Μερικά πράγματα είναι λάθος και μερικά μάλιστα είναι ολοφάνερα. Η διόρθωση όμως φέρνει ζωή και βελτίωση και η διάκριση παράγει αύξηση και πρόοδο. Και τα δύο να κινούνται από αγάπη για τον Κύριο, για τον λαό Του και για εκείνους που κάνουν λάθος. Δεν είναι αυτό για ένα αρνητικό, μεμψίμοιρο, επικριτικό πνεύμα. Ποτέ δεν φέρνει καλό καρπό που να μένει. Τροφοδοτείται από αυτοδικαίωση περισσότερο, παρά από συμπόνοια και αλήθεια.
Η μία πλευρά είναι ένας έμπειρος, ζηλωτής, ενεργός στον αγρό του Κυρίου που κερδίζει ψυχές, που τυγχάνει να είναι και δάσκαλος σε βιβλικό κολλέγιο να κάθεται με έναν νεαρό ευαγγελιστή και να του δείχνει το λάθος και το ελάττωμά του. Η άλλη πλευρά είναι κάποιος διανοούμενος θεολόγος που σχεδόν ποτέ δεν πλησίασε τα απολωλότα να κάθεται πίσω και να κατεδαφίζει κάθε σύγχρονη ευαγγελιστική διακονία σαν πολύ «ρηχή». Αν έχει τα προσόντα, ας δείξει τον δρόμο!
Αρκετά πια με τον πλευρικό σαρκασμό και την υπεροψία της πολυθρόνας. Ας πάρουμε τον σταυρό μας και να βάλουμε κάτω την κριτική. Είναι αδύνατον να τα κουβαλάμε και τα δύο.
| | Στο προηγούμενο μέρος είδαμε τα πέντε σημεία της υποκριτικής θρησκείας. Εξέτασες τον εαυτό σου, αιτιολόγησες τον εαυτό σου, ή απλά τον δικαιολόγησες; Βρήκες ίχνη θρησκευτικής υποκρισίας; Είσαι ειλικρινής; Ή για να κάνω την ίδια ερώτηση λίγο διαφορετικά, τι βαθμό σου βάζουν οι φιλικές κριτικές; (Είναι κάτι που αξίζει να το σκεφτείς!) Λοιπόν, έχει και συνέχεια. Τώρα, πάμε στην καρδιά της θρησκευτικής υποκρισίας: την εξωτερική θρησκεία.
6. Ένας θρησκευτικός υποκριτής θέλει η πνευματικότητά του να φαίνεται.
Υπογραμμίζοντας τις πράξεις του υποκριτή είναι η επιθυμία να τον υπολογίζουν πολύ οι άλλοι άνθρωποι. (Γιατί αλλιώς κάποιος να παρουσιάσει μία πράξη;) Πόσο τυφλή υπερηφάνεια είναι αυτή! Οδηγεί τον υποκριτή στο να φορέσει μία εξωτερική επίδειξη για να λάβει εύνοια από τον άνθρωπο, ενώ ευθύς εξαρχής, ο Θεός γνωρίζει τη χρεοκοπία της καρδιάς. Τι μίζερος τρόπος για να ζεις. «Και όλα τα έργα τους τα κάνουν, για να βλέπονται από τους ανθρώπους· και πλαταίνουν τα φυλακτήριά τους, και μεγαλώνουν τα κράσπεδα από τα ιμάτιά τους· και στα δείπνα αγαπούν την πρώτη θέση, και στις συναγωγές τις πρωτοκαθεδρίες, στις αγορές τούς χαιρετισμούς, και να αποκαλούνται από τους ανθρώπους: Ραββί, Ραββί.» (Ματ. 23/κγ’:5-7)  Μας αρέσει να «φοράμε» και την πνευματικότητά μας, βεβαιώνοντας ότι όλοι γνωρίζουν πόσο κοντά είμαστε στον Κύριο. Οι δημόσιες προσευχές μας είναι μακρόσυρτες, δυνατές και δυναμικές (ενώ οι ιδιωτικές μας προσευχές είναι σχεδόν ανύπαρκτες). Η δοξολογία μας εν τω μέσω της σύναξης είναι τόσο εκδηλωτική (χέρια υψωμένα ψηλά, ένα λαμπερό χαμόγελο στο πρόσωπό μας, ένα ελαφρώς χορευτικό βήμα στον διάδρομο) και ούτε καν σκεφτόμαστε τον Θεό! Για ποιον δίνουμε παράσταση;
Χρόνια αφότου συνέβη το γεγονός o John G. Lake, ένας ιεραπόστολος στη Νότια Αφρική στις αρχές του 20ου αιώνα, ανέφερε το εξής: Κοντά σε μια Νοτιαφρικανική πόλη όπου υπηρετούσα υπήρχαν λόφοι με βράχια που προεξείχαν, σε σειρές, ο ένας πάνω στον άλλο. Πήγαινα σ’ αυτούς τους λόφους για να μείνω μόνος και να ξεκουραστώ. Μια μέρα παρατήρησα μία κυρία να φέρνει ένα μικρό παιδί και να το βάζει να καθίσει σε μία από αυτές τις πεζούλες πάνω σ’ ένα μικρό βράχο. Άφησε στο παιδί λίγο φαγητό και νερό. Φαινόταν κάτι επικίνδυνο αυτό που έκανε, αφού το παιδί μπορούσε να πέσει και να χτυπήσει. Παρατήρησα όμως ότι το παιδί ήταν παράλυτο για να μπορούσε να κινηθεί και να πάει τριγύρω. Μετά που έφυγε η μητέρα, το πλησίασα, έβαλα τα χέρια μου πάνω του και προσευχήθηκα. Αμέσως το παιδί αναπήδησε και έτρεξε κάτω στον λόφο για να προλάβει τη μητέρα του. Δεν με ένοιαζε να συναντήσω κάποιον, έτσι πήγα πίσω από τον λόφο και εξαφανίστηκα.1 Εμείς τι θα κάναμε; «Φέρτε τις κάμερες! Ας κάνουμε ομολογία και ας βγάλουμε μερικές καλές φωτογραφίες. Θα τα βάλουμε στα νέα μας. Πραγματικά θα αποφέρουν μερικά δολάρια.» Ελαχιστότατοι Αμερικανοί εργάτες που είναι εκπαιδευμένοι στα ΜΜΕ θα είχαν την καθαρότητα της καρδιάς να πουν: «Ας βγάλουμε μερικές φωτογραφίες να ενθαρρύνουμε τους φίλους μας και τους συνεργάτες μας. Θα τους ευλογήσει να δουν πώς κινείται ο Κύριος.» χωρίς κάποιο απώτερο σκοπό, χωρίς κίνητρο που να εξυψώνει τη σάρκα, χωρίς τεχνάσματα για δημοσιότητα στο νου. Ελάχιστοι από μας θα μπορούσαν να πάνε στη μητέρα του θεραπευμένου παιδιού και να πουν: «Ο Ιησούς το έκανε!» χωρίς να κλέψουν λίγη δόξα για μας. Έχουμε πάρει τα λόγια του Ιησού: «Όλα τα έργα τους τα κάνουν, για να βλέπονται από τους ανθρώπους.» και σχεδόν τα έχουν μετατρέψει σε προτάσεις μάρκετινγκ. Τι συνέβη στην κρυφή αφιέρωση, την κρυφή υπακοή και τους κρυφούς άθλους; Τι έγινε το ταμείο της προσευχής μας; Να μπούμε μέσα και να αφήσουμε τον Θεό να μας αμείψει στο φανερό; Γιατί πρέπει τόσο πολύ εμείς οι ίδιοι να συγχαίρουμε τους εαυτούς μας; Υπάρχει ο καιρός της δημόσιας ομολογίας, αλλά η επιλογή του χρόνου μας αφήνει πολλά να φανούν. Σκεφτείτε μόνο, στους σημερινούς Χριστιανικούς κύκλους βραβεύουμε το χρίσμα και καυχιόμαστε για τους «μεγάλους» άντρες και γυναίκες μας. «Ποιος είναι ο Χριστιανός άντρας ή γυναίκα της χρονιάς; Ποιος είναι ο Χριστιανός τραγουδιστής της δεκαετίας;» Πριν 1900 χρόνια θα γινόταν μάχη: «Και τώρα, τα βραβεία για τον απόστολο της χρονιάς. Οι υποψηφιότητές μας είναι ο Παύλος για τη διακονία του προς τα έθνη και ο Πέτρος για το έργο του ανάμεσα στους Ιουδαίους.» Ή τι γίνεται σήμερα στις χώρες όπου το να είσαι Χριστιανός σου κοστίζει πολλά: «Δείτε τον αιδεσιμότατο Λη, τον διωκόμενο άγιο της χρονιάς. Τον βασάνιζαν για δέκα χρόνια κρατημένος στην απομόνωση και δεν λύγισε.» Θα του δώσουμε τιμητική πλακέτα; Ή ένα δαχτυλίδι; Θα σας πω την αλήθεια. Συχνά αναρωτιέμαι αν γνωρίζουμε έστω κι έναν από τους εκατό κορυφαίους ηγέτες της Εκκλησίας σήμερα. Αναρωτιέμαι πόσοι απ’ αυτούς έχουν εμφανιστεί ποτέ στην τηλεόραση, μόνοι τους να εμφανιστούν στο κανάλι. Αναρωτιέμαι πόσοι από τους αγίους αυτής της γενιάς που ηγούνται, είναι «στη διακονία», όπως εμείς την ορίζουμε. Τι μέρα θα είναι εκείνη, όταν οι πρώτοι θα γίνουν έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι. Τι οικτρή απογοήτευση θα είναι για εκείνους για τους οποίους ο Κύριος λέει: «Εσείς πήρατε τον μισθό σας στο ακέραιο.» Πόσο θλιβερός θα φαίνεται εκείνος ο «μισθός» εκείνη την ημέρα!
7. Ο θρησκευτικός υποκριτής είναι κυνικός και σκεπτικιστής. Όταν ο Ιησούς ήταν πάνω στον σταυρό, ο Μάρκος αναφέρει:
«Παρόμοια, μάλιστα, και οι αρχιερείς, εμπαίζοντας ο ένας προς τον άλλον, μαζί με τους γραμματείς, έλεγαν: Άλλους έσωσε, τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώσει· ο Χριστός, ο βασιλιάς τού Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από τον σταυρό, για να δούμε και να πιστέψουμε…» (Μαρκ. 15/ιε’:31-32) Κι όμως μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους είχαν δει τον Ιησού να εκτελεί κάθε θεραπεία και απελευθέρωση που μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους κι όμως δεν πίστεψαν. Ο τρόπος της Γραφής είναι πίστεψε και θα δεις. (Ιωαν. 11:40) Η πίστη δεν είναι επιλογή! Και για εκείνους που είναι αληθινοί εκζητητές, όταν βλέπουν τη δύναμη του Θεού, θα πιστέψουν. (Κοιτάξτε Ιωάν. 4:46-53) Φυσικά, υπάρχουν πολλά παιδιά του Θεού σήμερα που αγαπούν τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, που ενστερνίζονται τη διακονία Του πλήρως, που ρέουν μέσα στα χαρίσματά Του και το χρίσμα, που πιστεύουν στα σημεία και τα τεράστια, αλλά που δεν είναι τίποτα άλλο παρά αφελείς. Γέμισαν από τις σύγχρονες χαρισματικές ανοησίες, και ξέρουν ότι η αφέλεια δεν είναι αρετή. Έχουν δει πάρα πολλές παραπλανητικές προβολές του Αγίου Πνεύματος και έχουν μπουχτίσει με δήθεν 'πλήρης πνέυματος' καταστάσεις. Στα μάτια τους μόνο ένας ανόητος θα πίστευε καθέναν που λέει: «Ο Θεός μου είπε» και «Ο Ιησούς θεράπευσε την παρωνυχίδα μου.» Αλλά είναι κι άλλοι που είναι τόσο επιφυλακτικοί που πρέπει να κουράζουν τον Θεό. Είναι τόσο μη χαρισματικοί που για κάθε πρακτική πρόθεση πρέπει να γίνονται και αντιχαρισματικοί. (Στην πραγματικότητα μερικοί απ’ αυτούς είναι περήφανοι να αποκαλούνται αντιχαρισματικοί. Άλλοι πάλι απλά δίνουν δόξα στην «ισορροπία» τους. Δεν είναι απλά διστακτικοί απέναντι στις υπερφυσικές εργασίες του Θεού, συχνά εμποδίζουν και αποφεύγουν το χέρι Του. Κι όμως ισχυρίζονται ότι είναι πρωταθλητές του Λόγου! Είναι ακούραστοι σταυροφόροι για την πλήρη εξάρτηση από τις Γραφές και τις Γραφές μόνο. Κάτι όμως δεν κολλάει. Ισχυρίζονται ότι πιστεύουν σε όλα τα θαύματα της Βίβλου, αλλά τη στιγμή που αναφέρεται ένα σύγχρονο θαύμα, γίνονται εντελώς σκεπτικιστές για αν μπορεί να λάβει χώρα ένα τέτοιο πράγμα. Ισχυρίζονται ότι πιστεύουν ότι ο Θεός μιλούσε στον λαό Του «τότε, πολύ παλιά», αλλά ας πει κάποιος ότι ο Θεός του μίλησε σήμερα με όραση ή με φωνή και η θρησκευτική ομάδα των Αυτόκλητων Προστατών και Φρουρών της Αλήθειας αναλαμβάνουν δράση: «Αυτά τα πράγματα δεν είναι για σήμερα!»  Αναρωτιέμαι κάπως πώς αυτοί οι ειδικοί θα περνούσαν κατά την έξοδο από την Αίγυπτο (μαζική υστερία και παραισθήσεις;) ή στη διακονία του Ηλία (μια τυχαία αστραπή που δημιουργήθηκε από φωτιά;) ή μετά την ανάσταση του Ιησού (οι γυναίκες που Τον είδαν, υπέφεραν από διανοητική δυσαρμονία) ή στις μέρες του βιβλίου των Πράξεων (κανένας από τους προφήτες , ούτε καν ο Μωυσής, δεν μίλησε ποτέ με γλώσσες και είχαν βέβαια το Πνεύμα. Δεν υπήρξε γιατρός παρών να επιβεβαιώσει ότι η Δορκάς είχε πράγματι πεθάνει. Ο Παύλος προφανώς βρισκόταν κάτω από συναισθηματική φόρτιση, όπως υπέφερε και από υπερκόπωση και αφυδάτωση όταν ισχυρίστηκε ότι του εμφανίστηκε άγγελος πάνω στο πλοίο. Μερικοί από εμάς δεν θα πιστεύαμε να ήμασταν τότε εκεί!
Οι θρησκευτικοί υποκριτές είπαν: «Αν ήμασταν στις ημέρες των πατέρων μας, δεν θα είχαμε συμμετοχή μαζί τους στο αίμα των προφητών.» (Ματθ. 23:30). Κι όμως απέρριψαν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και παρέδωσαν τον Ιησού να σταυρωθεί. Ήταν ακριβώς όπως οι πατέρες τους, εχθρικοί στην προφητική φωνή. Μερικοί από μας κάνουμε το ίδιο πράγμα. Λέμε: «Ω! Τις μέρες της Μεγάλης Αφύπνισης, ή της Αναζωπύρωσης στην Ουαλία ή στην οδό Αζούζα» (όποια κι αν είναι η προτίμησή μας). «Εκείνες οι ημέρες πρέπει να ήταν υπέροχες.» Μόλις όμως ο Θεός αρχίζει να κάνει κάτι κάπως παρόμοιο μ’ εκείνες τις μέρες, αντιδρούμε αμέσως. «Αυτό δεν μπορεί να είναι το Πνεύμα!»
Ένας μη χαρισματικός ποιμένας κάποτε μου περιέγραψε το δόγμα του λέγοντας: «Αν αυτό δεν υπάρχει στη Βίβλο, εμείς δεν το πιστεύουμε.» Μπήκα στον πειρασμό να απαντήσω: «Η προσέγγισή μου είναι λίγο διαφορετική. Αν αυτό βρίσκεται μέσα στη Βίβλο, εγώ το πιστεύω!» Υπάρχει μία αντίθεση εδώ.
Είναι ένα πράγμα το να ασκείς σοφία, να δοκιμάζεις συγκλονιστικές μαρτυρίες και να ερευνάς ασυνήθιστους ισχυρισμούς. Αλλά μία σκεπτικιστική, θρησκευτική συμπεριφορά είναι εντελώς αντίθετη με το πνεύμα της Βίβλου, ενός βιβλίου που μιλάει για το ακατόρθωτο., ενός βιβλίου που μιλάει για το υπερφυσικό, ενός βιβλίου που μιλάει για τεράστια και σημεία. Στην πραγματικότητα, μπορείς να συνοψίσεις το πνεύμα της εποχής της Καινής Διαθήκης με τα λόγια: «Όλα είναι δυνατά σ' αυτόν που πιστεύει.»(Μαρκ.9:23), όχι σ’ αυτόν που υποτιμά. 8. Ο θρησκευτικός υποκριτής δημιουργεί δεσμά αντί για ελευθερία. Η θρησκεία του υποκριτή είναι επιφανειακή όχι της καρδιάς. Ο υποκριτής γίνεται πιο «πνευματικός» κάνοντας περισσότερους κανόνες. Η θρησκεία του είναι γεμάτη από καταλόγους με «κάνε αυτό» και «μην κάνεις εκείνο» και μετρά τον εαυτό του (και τους άλλους) με την εξωτερική συμπεριφορά και με αυταρχικά μέτρα και σταθμά. Λέει στους ανθρώπους τι να κάνουν χωρίς να τους φέρνει σε επαφή με Εκείνον που μόνο Εκείνος μπορεί να τους δώσει τη δύναμη να το κάνουν. Αυτό δεν είναι το ευαγγέλιο! Αντί να ενθαρρύνουμε τους πιστούς να υπηρετούν τον Κύριο από αγάπη και αφιέρωση, η υποκριτική θρησκεία φέρνει τα παιδιά του Θεού κάτω από δεσμά σε φόβο. Και δεν είναι ο φόβος του Κυρίου, εκείνο το υγιές δέος και ο σεβασμός για έναν πανάγιο Θεό, που έχει τη δύναμη να σώσει ή να καταστρέψει. Αντίθετα, είναι ο φόβος που έχει ένας σκλάβος για έναν απρόβλεπτο, σκληρό αφέντη. Μία λάθος κίνηση και τελείωσες! Ήταν ιδιαίτερα στους Γαλάτες που έγραψε ο Παύλος για το πρόβλημα του νομικισμού. Ήθελε να το καταλάβουν πλήρως ότι «επειδή είστε γιοι, ο Θεός έστειλε το Πνεύμα τού Υιού του στις καρδιές σας, το οποίο κράζει: Αββά, Πατέρα. Ώστε, δεν είσαι πλέον δούλος, αλλά γιος· αν, όμως, είσαι γιος, είσαι και κληρονόμος τού Θεού διαμέσου τού Χριστού.» (Γαλ. 4/δ:6-7) Είμαστε παιδιά στη μεγάλη οικογένεια του Θεού! Ο θρησκευτικός υποκριτής δεν μπορεί να το πιάσει αυτό. Επιμένει να φορτώνει τους ελέγχους του και τις συνήθειές του στις πλάτες των άλλων πιστών. Βάζει βαρύ ζυγό στους ώμους τους. Είναι ένας ανθρώπινος ζυγός, σε αντίθεση με εκείνον που έχει γεννηθεί από τον Θεό και συνθλίβει εκείνους που τον φορούν. Ο Ματθαίος γνώριζε πώς ήταν να συναλλάσσεσαι με υποκριτές ηγέτες και ξεκαθάρισε τα πράγματα στο Ευαγγέλιο του. Στο τέλος του κεφαλαίου 11, αναφέρει αυτά τα όμορφα λόγια του Κυρίου:
«Ελάτε σε Μένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, και Εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό Μου, και μάθετε από Μένα· επειδή, είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά· και θα βρείτε ανάπαυση μέσα στις ψυχές σας. Επειδή, ο ζυγός Μου είναι καλός, και το φορτίο Μου ελαφρύ.» (Ματθ. 11/ια’:28-30) Παρατηρήστε όμως τι ακολουθεί στην αρχή του κεφαλαίου 12/ιβ’:
ΚΑΤΑ τον καιρό εκείνο, σε ημέρα Σαββάτου, ο Ιησούς πορευόταν διαμέσου των σπαρτών· και οι μαθητές του πείνασαν, και άρχισαν να κόβουν στάχυα και να τρώνε. Και βλέποντας αυτό οι Φαρισαίοι, Του είπαν: Δες, οι μαθητές Σου κάνουν ό,τι δεν επιτρέπεται να γίνεται το Σάββατο.» (12:1-2) Οι Φαρισαίοι είχαν έναν διαφορετικό ζυγό! Δεν κουβαλούσαν το φορτίο του Κυρίου. Είχαν γονατίσει από το βάρος των δικών τους κανονισμών και σκανδαλίζονταν από την αληθινή ελευθερία που ο Ιησούς και οι μαθητές Του απολάμβαναν. Και ήθελαν να φέρουν και όλους τους υπόλοιπους σε δεσμά όπως ήταν αυτοί.  Ο Ιησούς πρόσφερε ανάπαυση, εκείνοι πρόσφεραν κανόνες. Σήκωσε τα βάρη των κουρασμένων. Εκείνοι φόρτωναν περισσότερα βάρη. Ο Ιησούς ήταν πράος και ταπεινός στην καρδιά. Εκείνοι ήταν γεμάτοι κρίση και σκληροκαρδία. Ο Ιησούς εργαζόταν στους ανθρώπους από μέσα προς τα έξω. Εκείνοι ξεκινούσαν από το εξωτερικό και ποτέ δεν έμπαιναν μέσα. Μόνο η χάρη μπορεί να αλλάξει την καρδιά!
Και όταν η καρδιά σου ελευθερωθεί, όταν κουβαλάς το βάρος του Κυρίου, μπορείς να υπηρετήσεις με χαρά και να θυσιάσεις και να υποφέρεις. Θα κάνεις οτιδήποτε, οποτεδήποτε για τον Ιησού. Μπορείς να εργάζεσαι μέρα και νύχτα και ακόμα να βρίσκεσαι σε ανάπαυση. Όπως είπε ο Ιωάννης: «Οι εντολές Του δεν είναι βαριές» ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να θυσιάσουμε τη ζωή μας. Αλλά ο υποκριτής δεν βρίσκεται ποτέ σε αληθινή ανάπαυση. Η θρησκεία του είναι καταπιεστική και βαριά. Κουβαλά λάθος ζυγό. Τι γίνεται με σένα; Ποιανού ζυγό κουβαλάς; Ποιανού ζυγό φοράς; Σε όλους όσους είναι κουρασμένοι και φορτωμένοι, ο Ιησούς λέει ακόμα: «Ελάτε σε Μένα.»
| | 
9. Ο θρησκευτικός υποκριτής ενδιαφέρεται περισσότερο για τους εξωτερικούς τύπους και τις παραδόσεις παρά για τη δύναμη του Θεού, το έλεος και τους οικτιρμούς. Αντικαθιστά τον Λόγο και το Πνεύμα με ανθρώπινες παραδόσεις. Ο Ιησούς επιλήφθηκε του θέματος ως εξής:
«Και εκείνος, απαντώντας, είπε σ' αυτούς, ότι: Καλά προφήτευσε ο Ησαΐας για σας τους υποκριτές, όπως είναι γραμμένο: «Ο λαός αυτός με τιμάει με τα χείλη, η καρδιά τους όμως απέχει μακριά από μένα· και μάταια με σέβονται, διδάσκοντας διδασκαλίες, εντολές ανθρώπων. Επειδή, ενώ αφήσατε την εντολή τού Θεού, κρατάτε την παράδοση των ανθρώπων, πλύσεις ξύλινων δοχείων και ποτηριών, και άλλα πολλά τέτοια παρόμοια κάνετε. Και τους έλεγε: Ωραία αθετείτε την εντολή του Θεού, για να τηρείτε την παράδοσή σας.» (Μαρκ.7΄/ζ’:6-9) Αυτό που πραγματικά σημαίνει είναι ότι δίνουμε περισσότερη αξία στη δική μας σοφία (παραδόσεις) απ’ ότι στη σοφία του Θεού (τον Λόγο). Προσέξτε καλά τι είπε ο Αυγουστίνος: «Αν πιστεύεις αυτά που σου αρέσουν στο Ευαγγέλιο και απορρίπτεις αυτά που δεν σου αρέσουν, δεν είναι το Ευαγγέλιο αυτό που πιστεύεις, αλλά ο εαυτός σου.» Η αλαζονική συμπεριφορά οδηγεί τους ανθρώπους να εξυψώνουν τον τύπο παρά την ουσία. Λέει: «Δεν μας νοιάζει η φανέρωση της δύναμης και της χάρης του Θεού. Αυτοί οι τυχάρπαστοι δεν το έκαναν με το δικό μας τρόπο. Έσπασαν τις παραδόσεις μας!» Με άλλα λόγια, Έσπασαν την δύσκαμπτη, αλύγιστη και αδιάλλακτη τάξη της συνάθροισής μας. Ήρθαν κόντρα στους ακίνητους κανόνες μας και στις πνευματικές πεποιθήσεις μας που καθορίζουν επακριβώς πότε και μέσα από ποιον ο Θεός επιτρέπεται να κινηθεί. Παρέλειψαν τη λειτουργία μας. Ύψωσαν τις φωνές τους πιο πάνω από το επίπεδο που θεωρούμε αποδεκτό (ή δεν ήταν αρκετά δυνατές). Επέτρεψαν σε νέους πιστούς να ασκήσου χαρίσματα. Δεν ήρθαν στην πόλη κάτω από το δικό μας δογματικό κάλυμμα. Σταμάτησαν να κηρύττουν στη μέση του μηνύματος και κάλεσαν τους χαμένους μπροστά για προσευχή. Ακόμα τόλμησαν να εκφράσουν τον ενθουσιασμό τους με χορό. Το χειρότερο απ’ όλα: Πολλοί θεραπεύτηκαν αληθινά και σώθηκαν μέσα στις συναθροίσεις!  Και μήπως συνέβη ποτέ σε μας, ο λόγος που μπόρεσαν να κάνουν αυτό που έκαναν ήταν ακριβώς επειδή έσπασαν αυτές τα έθιμα και τους νόμους που πνίγουν το Πνεύμα; Πώς προώθησαν οι νεκρές παραδόσεις μας το Ευαγγέλιο, ενεθάρρυναν την άγια ζωή, φανέρωσαν τη δύναμη του Θεού ή αύξησαν απόλυτη πίστη μέσα στον ζωντανό Λόγο; Ω! Τι θάνατο έχουν οι παραδόσεις μας σφυρηλατήσει! Η εικόνα του υποκριτή είναι παθητική.
Εδώ είναι ένας Μουσουλμάνος τρομοκράτης που βασανίζει τον φυλακισμένο του. Ξαφνικά σταματάει. Γιατί; Είναι ώρα να πει τις προσευχές του! Τι υποκρισία! Ή σκεφτείτε τον ανήθικο Ιουδαίο που κλέβει τους ανθρώπους, τυφλός μέσα στις μπίζνες του, αλλά καλύτερα να πέθαινε από της πείνας, παρά να φάει κάποιο απαγορευμένο φαγητό. Τι υποκρισία!
Στο κατά Ιωάννη 18/ιη’, οι θρησκευτικοί ηγέτες που παρέδωσαν τον Ιησού να σταυρωθεί, δεν θα τολμούσαν να μπουν στην κατοικία του Πιλάτου επειδή δεν ήθελαν γίνουν τελετουργικά ακάθαρτοι. Τι υποκριτές! Εμείς όμως κάνουμε παρόμοια πράγματα. Υπάρχουν πιστοί που θα δουν βρώμικες ταινίες, δικαιολογώντας τον εαυτό τους ότι είναι αδύναμοι κι όμως να αγανακτούν με τον ποιμένα που παραθέτει ένα κείμενο της Γραφής με ανακρίβεια. Άλλοι δεν σηκώνουν ούτε το δαχτυλάκι τους για ευαγγελισμό στον κόσμο, αλλά μάχονται έως θανάτου για ένα δογματικό θέμα μικρότερης σημασίας, ενώ άλλοι κρίνουν εκείνους που ψάλλουν σύγχρονες επωδούς του Ευαγγελίου αντί τους φοβερούς, παλιούς ύμνους, αλλά δεν μπαίνουν καθόλου σε λατρεία. Τι υποκριτές! «Αλλοίμονο σε σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές· επειδή, αποδεκατίζετε τον δυόσμο, και τον άνηθο και το κύμινο· αφήσατε, όμως, τα βαρύτερα του νόμου: Την κρίση και το έλεος και την πίστη· αυτά έπρεπε να κάνετε, και εκείνα να μη τα αφήνετε. Τυφλοί οδηγοί, που στραγγίζετε το κουνούπι, καταπίνετε όμως την καμήλα.» (Ματθ.23/κγ’:23-24)
Ας μας κάνει ο Θεός μεγαλόψυχους και ευγενικούς, δίνοντας τη ζωή μας για τη δικαιοσύνη, το έλεος και την πιστότητα, ακολουθώντας τα χνάρια του Κυρίου, βαδίζοντας με αγάπη και οικτιρμούς, υπηρετώντας τη χάρη και ζώντας για να ευλογούμε. Ας μας ελευθερώσει ο Θεός από την υποκριτική θρησκεία. Αν υπάρχει κάτι που δεν χρειάζεται η Εκκλησία, είναι ένας ακόμα υποκριτής. 10. Ο θρησκευτικός υποκριτής είναι στενά εθνικιστικός και επικίνδυνα δογματικός. Ο Ιωνάς δεν είχε πρόβλημα να προφητεύσει ότι τα σύνορα του Ισραήλ θα αυξάνονταν (κοίτα Β’ Βασ. 14:25). Αλλά να πάει στους ειδωλολάτρες, τους εχθρούς του έθνους του και να τους δώσει την ευκαιρία να ακούσουν τον Λόγο του Κυρίου, αυτό είναι διαφορετικό θέμα! Ο Παύλος μπορούσε να τραβήξει την προσοχή των οργισμένων συμπατριωτών του Ιουδαίων στις Πράξεις κεφ. 22 μιλώντας τους στη ντόπια διάλεκτο. Είχαν πιστέψει τις φήμες που άκουσαν και κάπως σκέφτηκαν πως δεν ήταν ένας απ’ αυτούς. Αλλά, όταν τους μίλησε στην Αραμαϊκή (ή πιθανόν στα Εβραϊκά), άκουσαν προσεκτικά τη δραματική μαρτυρία, μέχρι που Του είπε: «Και μου είπε (ο Κύριος): Πήγαινε· επειδή, εγώ θα σε στείλω σε έθνη, μακριά.» (Πραξ. 22/κβ’:21)
Αυτό του έπεσε βαρύ! Τρελάθηκαν, «φώναζαν δυνατά, και τίναζαν τα ιμάτια, και έρριχναν σκόνη στον αέρα. (22/κβ’:23) Ναι! «..Ύψωσαν τη φωνή τους, λέγοντας: Σήκωσε από τη γη έναν τέτοιον άνθρωπο· επειδή, δεν πρέπει να ζει.!» (22/κβ’:22). «Θα πάει στα έθνη! Ένας από μας θα πάει σ’ αυτούς. Αδύνατον! Σκοτώστε τον! Εξαλείψτε τον!» Τέτοιο είναι το πνεύμα της θρησκευτικής υποκρισίας. Ξέρετε τι ξεκαθάρισε εντελώς σε πολλούς λευκούς Χριστιανούς ότι η έκχυση στην Αζούζα δεν ήταν από τον Θεό; Μαύροι και λευκοί λάτρευαν μαζί! Ακόμα χειρότερα, οι λευκοί πήγαιναν σε εκκλησία μαύρων. Ποτέ! (Σήμερα υπάρχει μία απειλητική αύξηση του ρατσισμού των μαύρων μέσα στην εκκλησία. Είναι τόσο άσχημος και δαιμονικός όπως ο ρατσισμός των λευκών πριν εκατό χρόνια, ένας ρατσισμός που παραμένει σε συγκεκριμένους κύκλους. Προσέξτε!) Οι θρησκευτικοί υποκριτές (ή να τους πω θρησκευτικούς ρατσιστές;) είναι επικίνδυνα στενόμυαλοι. Αν η πνευματική έμφαση δεν προέρχεται από την ομάδα τους, την απορρίπτουν κατηγορηματικά. Αν η αναζωπύρωση δεν αντικατοπτρίζει τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο αυτοί κάνουν τα πράγματα, δεν μπορεί να είναι από τον ουρανό. Και πιθανόν να διώξουν το νέο πράγμα που ο Θεός κάνει στη γη. Όπως είπε ο Παύλος «Αλλά, όπως τότε αυτός που γεννήθηκε κατά σάρκα καταδίωκε αυτόν που γεννήθηκε κατά πνεύμα, έτσι και τώρα.» (Γαλ. 4/δ’:29) Πόσο λυπηρό που αυτή η ιστορία συχνά επαναλαμβάνεται. Οι πρώτοι Μεθοδιστές διώχθηκαν και εκδιώχθηκαν από τις εκκλησίες από τους υποκριτικούς εργάτες της εποχής τους. Γιατί; Οι Μεθοδιστές έσπασαν κάθε κανόνα και κάθε εκκλησιαστικό προηγούμενο κηρύττοντας αναγέννηση στους δρόμους και στις πλατείας της πόλης. Έναν αιώνα αργότερα όμως, ήταν ο παραδοσιακός Μεθοδιστής εργάτης που δίωκε το νεοσυγκροτημένο Στρατό Σωτηρίας. Γιατί; Ο Στρατός Σωτηρίας δίδασκε την αναγέννηση στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης. Ξεκινάμε με το Πνεύμα με ένθερμο, ακολουθώντας τον Θεό με κάθε κόστος. Μετά, αν δεν είμαστε προσεκτικοί, η επιτυχία μας μας οδηγεί και εφησυχάζουμε και συμβιβαζόμαστε και είμαστε ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας. Αρκετά σύντομα αντιμαχόμαστε εναντίον εκείνων που θέλουν να γυρίσουν πίσω στο Πνεύμα, στην ένθερμη πίστη και στην ριζοσπαστική υπακοή. Τώρα μας απειλούν: «Τίποτα καινούργιο εδώ, παρακαλούμε!» Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε ομάδα που διώκεται είναι από τον Θεό, ή δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να απορρίψουμε μηνύματα, μηνυτές και κινήσεις που ισχυρίζονται ότι είναι σταλμένα από τον ουρανό αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να εναντιωθούμε. Αυτό για το οποίο μιλάω είναι μία στενόμυαλη, προκατειλημμένη συμπεριφορά. Κάντε στον εαυτό σας μια ερώτηση: Ανέχεστε ένα είδος συμπεριφοράς στην ομάδας, ενώ απορρίπτετε την ίδια συμπεριφορά σε ομάδες των οποίων απορρίπτετε τη διδασκαλία; Αποδοκιμάζετε ηγέτες έξω απ’ τη δική σας ομάδα επειδή τους λείπουν συγκεκριμένες αρχές, αλλά δικαιολογείτε τους δικούς σας ηγέτες όταν υπολείπονται αυτές τις ίδιες συγκεκριμένες αρχές; Απορρίπτετε μία αποκαλούμενη αναζωπύρωση, επειδή έχει σαρκικές εκδηλώσεις και άστατες ακρότητες, ακόμα κι όταν παρόμοιες εκδηλώσεις και ακρότητες μπορεί να βρεθούν και στην αναζωπύρωση που η ομάδα σου ή το δόγμα σου βοήθησε να γεννηθεί; «Μα είναι διαφορετικό!», λέτε. Λες κι ο Θεός μεταχειρίζεται την αμαρτία ή τη σάρκα ή τις αποτυχίες ή τα σφάλματα στη δική σου παράταξη πιο ελαφριά από ότι μεταχειρίζεται στην παράταξη εκείνων με τους οποίους δεν συμφωνείς. Όχι, αυτό είναι δογματισμός και σεχταρισμός, (μία τάση για διάσπαση). Είναι η χρησιμοποίηση άνισων μέτρων και σταθμών, το να κρατάς δύο μεγέθη κρίσης. Είναι υπερηφάνεια· είναι ασυγχώρητο· και αντικατοπτρίζει μια επιθυμία για έλεγχο και επιρροή πάντοτε.
Οι μαθητές του Ιησού το αντιμετώπιζαν αυτό συνεχώς. Στην πραγματικότητα, οι θρησκευτικοί ηγέτες ήταν σίγουροι ότι ο Ιησούς δεν ήταν ο Μεσσίας επειδή δεν ανήκε στην ομάδα τους. Κορόιδευαν τους υπηρέτες του ναού που εντυπωσιάστηκαν με τον Κύριο, ρωτώντας: «Μήπως κάποιος από τους άρχοντες πίστεψε σ' αυτόν ή κάποιος από τους Φαρισαίους; Ο όχλος αυτός, όμως, που δεν γνωρίζει τον νόμο, είναι επικατάρατοι.» (Ιωαν. 7/ζ’:48-49) «Μόνο αυτοί οι αγράμματοι ανόητοι θα μπορούσαν να πιαστούν κορόιδα από έναν τέτοιο πλάνο! Εμείς ξέρουμε καλύτερα.» Αρκετά σύντομα ένα τέτοιο πνεύμα μπορεί να γίνει ανταγωνιστικό, ακόμα και βίαιο. Ένα υποκριτικό πνεύμα φέρνει μίσος και το μίσος είναι φονικό: «ΚΑΙ καθώς αναχώρησε από εκεί, ήρθε στη συναγωγή τους. Και να! Ήταν εκεί ένας άνθρωπος που είχε το χέρι του παράλυτο· και τον ρώτησαν, λέγοντας: Άραγε, επιτρέπεται σε κάποιον να θεραπεύει το Σάββατο; Για να τον κατηγορήσουν. Και εκείνος είπε σ' αυτούς: Ποιος άνθρωπος από σας θα είναι, που, έχοντας ένα πρόβατο, αν αυτό πέσει σε λάκκο κατά το Σάββατο, δεν θα το πιάσει και θα το σηκώσει; Πόσο, λοιπόν, διαφέρει άνθρωπος από πρόβατο! Ώστε, επιτρέπεται να αγαθοποιεί κάποιος κατά το Σάββατο. Τότε, λέει στον άνθρωπο: Τέντωσε το χέρι σου. Και το τέντωσε, και αποκαταστάθηκε υγιές, όπως το άλλο. Και οι Φαρισαίοι, καθώς βγήκαν έξω, έκαναν συμβούλιο εναντίον του, για να τον εξολοθρεύσουν.» (Ματθ. 12:9-14) «Και ένα μεγάλο πλήθος από τους Ιουδαίους έμαθε ότι είναι εκεί· και ήρθαν όχι μονάχα για τον Ιησού, αλλά για να δουν και τον Λάζαρο, τον οποίο είχε αναστήσει από τους νεκρούς. Και οι αρχιερείς έκαναν συμβούλιο για να θανατώσουν και τον Λάζαρο· επειδή, πολλοί από τους Ιουδαίους πήγαιναν γι' αυτόν, και πίστευαν στον Ιησού.» (Ιωαν. 12:9-11) Αυτά είναι τρομακτικά εδάφια, έτσι δεν είναι; «Θα θανατώσουμε οτιδήποτε είναι ζωντανό και απειλεί την ομάδα μας. Αν δεν μπορούμε να τους χτυπήσουμε, θα τους θανατώσουμε!» Πρέπει να ερευνήσουμε τις καρδιές μας και να δούμε αν έχουμε έστω κι ένα ίχνος από τέτοιου είδους στενόμυαλο, περιορισμένο και εχθρικό πνεύμα. Αυτού του είδους η συμπεριφορά θα χάνει την επίσκεψη του Θεού κάθε φορά.
Αλλά, ευχαριστώ τον Θεό, όταν Εκείνος έρχεται, «οι ταπεινοί θα ακούσουν και θα χαρούν». Θα λάβουν την ευλογία από τον ουρανό. Σκεφτείτε απλά το πνεύμα που επικρατούσε κατά την αναζωπύρωση στην Ουαλία το 1904, όταν όλοι οι ποιμένες στο Pentre αντάλλαζαν άμβωνα για μία μέρα σε ένδειξη ενότητας. Η υποκρισία είχε ηττηθεί! Και όπως έγινε εκείνη την ημέρα, θα γίνει ξανά. Το Πνεύμα του Θεού θα σαρώσει τη γη. Οι κοιλάδες θα υψωθούν. Οι πραείς θα κληρονομήσουν τη γη. Ο Θεός θα χρησιμοποιήσει τα μωρά για να καταισχύνει τους σοφούς και τα ασθενή για να συντρίψει τα ισχυρά. Θα κάνει κάτι από το τίποτα. Θα χρησιμοποιήσει τα άχρηστα! Έτσι λοιπόν:
Ταπεινωθείτε μπροστά στον Κύριο και θα σας υψώσει. ….. Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη. (Ιακ. 4/δ’:10,6) Κύριε, δώσε μας περισσότερη χάρη! e-jesus
|
| |
Πηγή. www.e-jesus.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου