Ο ζυγός που ελευθερώνει

Ο άνθρωπος, σαν δημιούργημα του Θεού, προορίστηκε να ζήσει οπωσδήποτε κάτω από κάποιο ζυγό, τον οποίο ο ίδιος θα διάλεγε σαν ελεύθερο όν που ήταν. Η ελευθερία του αυτή θα δεσμευόταν κάτω από κάποιους νόμους, κάποιες αρχές, κάποιες οδηγίες, ή του Θεού, οπότε σ' αυτή την περίπτωση θα ήταν ένα ευτυχισμένο όν με θείους προορισμούς, ή του διαβόλου, οπότε θα ήταν ένα δυστυχισμένο όν με προορισμούς κατάρας κι απωλείας. Μόνο υπ' αυτή την έννοια θα 'ταν ελεύθερος να διαλέξει δηλαδή.

Μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχουν μόνο δύο ζυγοί, που αφορούν στον άνθρωπο και τη ζωή του. Ο ζυγός της αμαρτίας κι ο ζυγός του Χριστού. Τρίτος δεν υπάρχει. Όπου ισχύει ο πρώτος δεν ισχύει ο δεύτερος, κι όπου ισχύει ο δεύτερος δεν ισχύει ο πρώτος. Είναι και λογικά απαράδεκτο κάποιος να υπηρετεί συγχρόνως και τους δυο ζυγούς. Και την αμαρτία, δηλαδή, και τον Κύριο. "Δεν δύνασθε να δουλεύητε δύο κυρίους", είπε κάποτε ο Χριστός, κι εννοούσε σ' αυτή την περίπτωση κάτι παρόμοιο με την αμαρτία, "τον μαμμωνά", το χρήμα δηλαδή, και τον Θεό.

Κάνοντας τις σκέψεις αυτές, αναρωτιέμαι ποια είναι η σημερινή σημασία της ελευθερίας εν Χριστώ, για πάρα πολλά απ' τα τέκνα του Θεού. Σ' αυτές τις μέρες της επιπόλαιας εκτίμησης αξιών και της ελαφρότητας με την οποία σκεφτόμαστε για τα πράγματα του Θεού και τη σχέση μας μαζί Του, τείνουμε να ξεχάσουμε πως η ελευθερία την οποία ο Χριστός χορηγεί στα τέκνα του Θεού, για την απόκτηση της οποίας απέθανε στο Γολγοθά, εξασφαλίζεται μόνο μέσω ΥΠΑΚΟΗΣ μας στις άγιες απαιτήσεις του Κυρίου. "Ελεύθερος", δηλαδή, κατά τον Λόγο του Θεού είναι μόνο εκείνος, που εθελούσια υποτάσσεται στον Θεό, σηκώνοντας μόνο του το ζυγό του Χριστού στους ώμους του. "Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού...", είπε ο Κύριος (Ματθ. 11:29).

Παράδειγμα κλασικό και πρότυπο είναι η ΥΠΑΚΟΗ του Ίδιου του Χριστού, ως Υιού ανθρώπου, στον Πατέρα Του, η οποία πράγματι Τον καθιστούσε ελεύθερο από κάθε επιρροή αμαρτίας για τον Εαυτό Του και για μας ως Εκπρόσωπό μας. Μια Υπακοή, την οποία μάλιστα διαρκώς μάθαινε στο διάστημα της ενανθρώπησής Του, μέχρις ότου κατεστάθη "τέλειος" προς σωτηρία, για να μπορέσει να τελειοποιήσει άλλους. Στην προς Εβραίους 5:8-10 διαβάζουμε: "καίτοι ων υιός έμαθε την υπακοή αφ' όσων έπαθε. Και γενόμενος τέλειος κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν".

Η διαρκής αυτή νίκη του Χριστού δια της υπακοής Του χορηγούσε συγχρόνως και τη δύναμη "να διδάσκει ως έχων εξουσίαν και ουχί ως οι γραμματείς" (Ματθ. 7:29). Αλλ' ας δούμε πώς η Αγία Γραφή εκθέτει το μεγάλο αυτό θέμα.

1. "Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, θέλετε είσθαι αληθώς μαθηταί μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθεια και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει" (Ιωάν. 8:31β-32). Αυτό είναι το βασικό στοιχείο, κατά τη διδασκαλία του Κυρίου, που φέρνει τον άνθρωπο στη ζωή της ελευθερίας. Η Υπακοή του σ' έναν Κύριο που είναι Αυτός η Αλήθεια, και τον Οποίο όταν κανείς γνωρίσει ελευθερώνεται απ' το ζυγό της αμαρτίας και θέτει τον εαυτό του κάτω απ' το ζυγό του Χριστού, που είναι ζυγός ελευθερίας και όχι δουλείας.

2. "Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού... και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών" (Ματθ. 11:29-30).

Η σειρά την οποία ο Κύριος ακολουθούσε στη διδασκαλία Του, καθώς μετέδιδε τις αιώνιες αλήθειες Του, ήταν ότι χορηγεί πρώτα ανάπαυση στη συνείδηση του κουρασμένου αμαρτωλού, "Ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι και φορτωμένοι κι εγώ θα σας αναπαύσω" (11:28), και μετά ανάπαυση βαθιά μες στην ψυχή του, "Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και θα βρήτε ανάπαυσιν στις ψυχές σας" (11:29). Η πρώτη ανάπαυση αφορά απαλλαγή από ελέγχους και εφιάλτες για πράξεις αμαρτωλές, η δεύτερη αφορά απελευθέρωση απ' τη δύναμη της αμαρτίας που κατοικεί μέσα σε κάθε απόγονο του Αδάμ. Ερχόμενος, δηλαδή, στον Χριστό ο αμαρτωλός συγχωρείται και καθαρίζεται και σε συνέχεια σηκώνει ένα ζυγό, το ζυγό του Χριστού. Ζει, δηλαδή, μια ζωή ΥΠΑΚΟΗΣ που ελευθερώνει. Ο δε Απόστολος Παύλος λέει: "Εν εμοί δεν κατοικεί ουδέν αγαθόν... Ευχαριστώ τον Θεό δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών" , και συνεχίζει, "όστις με ηλευθέρωσε από του νόμου της αμαρτίας και του θανάτου..." (Ρωμ. 7:18, 25, 8:2).

3. "Εγώ είμαι η Θύρα... δι' εμού εάν τις εισέλθη θέλει σωθή, και θέλει εισέλθει και εξέλθει και θέλει ευρεί βοσκήν" (Ιωάν 10:9). "Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων" (10:11).

Μια είναι η θύρα που σε μπάζει στην ποίμνη του Χριστού, ο Ίδιος ο Χριστός. Κι ένας είναι ο Ποιμένας, ο Οποίος, ενώ Τον εμπιστεύεσαι να σε τρέφει και ποτίζει και αναπαύει και προστατεύει, αναλαμβάνει να τα κάνει όλα αυτά. Ο Χριστός είναι και η μεγάλη εγγύηση για σένα, δεδομένου ότι "έβαλε την ψυχή του υπέρ των προβάτων".

4. "Σπούδασον να παραστήσης σεαυτόν δόκιμον εις τον Θεόν... εργάτην ανεπαίσχυντον ορθοτομούντα τον λόγο της αληθείας" (Β΄ Τιμ. 2:15).

Πρώτο σου μέλημα, λέει ο Παύλος στον Τιμόθεο, είναι να αποδείξεις σεαυτόν υπακουο μαθητή, γιατί μόνο αυτός θεωρείται απ' τον Κύριο "δόκιμος" (πετυχημένος και κατάλληλος, δηλαδή) για να τον διορίσει "εργάτη" Του (μάρτυρά Του, δηλαδή), που να μπορεί "να ορθοτομεί τον λόγο της αλήθειας". Μ' άλλα λόγια, ο ζυγός του Χριστού καθιστά κάποιον ελεύθερο από κάθε δουλεία και κακή έξη και απρέπεια και αντίθετη δύναμη, για να τον καταστήσει μετά χρήσιμο για τον Θεό και για τους άλλους.

5. "Ταπεινώθητε λοιπόν υπό την κραταιάν χείρα του Θεού...δια να σας υψώση εν καιρώ" (Α΄ Πέτρ. 5:6).

Ο Πέτρος μας λέει τις ίδιες αλήθειες με άλλα λόγια. Ταπείνωση στον Κύριο σημαίνει ΥΠΑΚΟΗ, και ύψωση απ' τον Κύριο σημαίνει ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.

Η βασική μας, λοιπόν, σκέψη: Ο άνθρωπος μπορεί να βιώνει την πραγματική ελευθερία μόνο μέσω της ΥΠΑΚΟΗΣ. Της υπακοής στους νόμους της πολιτείας για την κοινωνική του ζωή, της υπακοής στις εντολές του Θεού για τη σχέση του μαζί Του.

Οι άνθρωποι μισούν την ΥΠΑΚΟΗ στον Θεό και, σαν αποτέλεσμα, υποτάσσονται σ' ό,τι χειρότερο υπάρχει. Στην αμαρτία, στο εγώ, στο διάβολο. Το να συζητάς δε το θέμα αυτό με ανθρώπους που ποτέ δεν επιστράφησαν στον Χριστό, είναι σαν να προσπαθείς ν' ανοίξεις τα μάτια ενός τυφλού με το να του ρίχνεις στο πρόσωπο εκθαμβωτικό φως. Ή σαν να προσπαθείς να κάμεις έναν κουφό ν' ακούσει, με το να μεγαλώνεις την ένταση των ήχων στ' αυτιά του. Ή σαν να προσπαθείς ν' αναστήσεις ένα νεκρό με δυναμωτικές ενέσεις ή με σκληρά ραπίσματα στο κορμί του. Ο Απόστολος Παύλος μας λέει: "Ο φυσικός άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού, διότι είναι μωρία εις αυτόν" (Α΄ Κορ. 2:14). Ο δε Κύριος είχε τότε ήδη τονίσει στο Νικόδημο: "Εάν δεν γεννηθής άνωθεν δεν δύνασαι να ίδης την βασιλείαν του Θεού" (Ιωάν. 3:3). Η Αναγέννηση έρχεται εκ των άνω, δεν πηγάζει εκ των κάτω, κι είναι αποτέλεσμα Υπακοής του αμαρτωλού στους ελέγχους και τις προτροπές του Πνεύματος, "μετανόησε και πίστεψε στον Χριστό". Έτσι κι η Απελευθέρωση απ' τη δύναμη της αμαρτίας έρχεται με Υπακοής την εντολή "άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς".

Όμως, έτσι κι η ΑΝΑΖΩΠΥΡΗΣΗ του πιστού του Χριστού, ενώ η φλόγα του κοντεύει να σβήσει και δε θα το 'θελε, έρχεται μόνο μ' ένα νέο ξεκίνημα ζωής Υπακοής στις εντολές του Κυρίου, "ενθυμού.. μετανόησε... και κάμε..." (Απ. 2:5), δηλαδή με μια νέα απόφαση να σηκώσει ξανά το ζυγό του Χριστού στους ώμους, που μόνος Αυτός χορηγεί την πραγματική ελευθερία, εκείνη που στο Λόγο του Θεού ορίζεται ως "η ελευθερία της δόξης των τέκνων του Θεού" (Ρωμ. 8:21).

Συμπερασμα, ό,τι ο τίτλος μας λέει. Ο ζυγός του Χριστού είναι ο ζυγός που ελευθερώνει. Ο Κύριος ας μας μιλήσει.