Η πρώτη περικοπή βρίσκεται στο Κατά Ιωάννη 8 όπου διαβάζουμε :
3 Οι δε γραμματείς και οι Φαρισαίοι φέρνουν προς αυτόν μια γυναίκα που συνελήφθη να διαπράττει μοιχεία, και, αφού την έστησαν στο μέσον,4 του λένε: Δάσκαλε, αυτή η γυναίκα συνελήφθη επ' αυτοφώρω διαπράττοντας μοιχεία.5 Και στον νόμο ο Μωυσής πρόσταξε σε μας, οι γυναίκες αυτού τού είδους να λιθοβολούνται· εσύ, λοιπόν, τι λες;6 Και το έλεγαν αυτό δοκιμάζοντάς τον, για να έχουν να τον κατηγορούν. Ο δε Ιησούς, σκύβοντας κάτω, έγραφε με το δάχτυλό του στη γη.7 Και επειδή επέμεναν ρωτώντας τον, σηκώνοντας το κεφάλι, είπε σ' αυτούς: Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα εναντίον της.8 Και πάλι, σκύβοντας κάτω, έγραφε στη γη.9 Και εκείνοι, όταν το άκουσαν, και ελεγχόμενοι από τη συνείδηση, έβγαινε ένας-ένας, αρχίζοντας από τους πρεσβύτερους μέχρι τους τελευταίους· και ο Ιησούς έμεινε μόνος, και η γυναίκα που στεκόταν στο μέσον.10 Και όταν ο Ιησούς σήκωσε το κεφάλι, και μη βλέποντας κανέναν, εκτός από τη γυναίκα, της είπε: Γυναίκα, πού είναι εκείνοι οι κατήγοροί σου; Δεν σε καταδίκασε κανένας; 11 Και εκείνη είπε: Κανένας, Κύριε. Και ο Ιησούς είπε σ' αυτήν: Ούτε εγώ σε καταδικάζω· πήγαινε, και στο εξής μη αμάρτανε.
Φέρνουν λοιπόν οι Φαρισαίοι την μοιχαλίδα και την ρίχνουν στα πόδια του Ιησού και τον δοκιμάζουν λέγοντας του « Να η αμαρτία που διέπραξε και η τιμωρία που καθορίζει τη δικαιοσύνη του Θεού είναι θάνατος δια μέσου λιθοβολισμού» Εσύ τι λες ; Αναφέρετε δε ότι το κάνουν αυτό ψάχνοντας αφορμή να τον κατηγορήσουν αφού τον θεωρούσαν φίλο των τελώνων και αμαρτωλών.
Καμία απάντηση λοιπόν στη ερώτηση των «Πνευματικών» της εποχής. Ο Χριστός όμως σκύβοντας έγραφε στην γη σιωπηλός. Πόσες σκέψεις άραγε να κατάκλυζαν το μυαλό του εκείνη την ώρα…τι να ήταν αυτό που τον βασάνιζε ώστε σκύβοντας έγραφε στην γη σιωπηλός. Περνάει αρκετή ώρα και ο Χριστός διακόπτει της σκέψεις του σηκώνει το κεφάλι του και λύνει την σιωπή του λέγοντας τους «Όποιος από σας είναι αναμάρτητος, ας ρίξει πρώτος την πέτρα εναντίον της». Μια φράση που πολύ συχνά σήμερα χρησιμοποιούμε λανθασμένα για να δικαιολογήσουμε την αμαρτία μας σε σχέση με αυτή των συνανθρώπων μας χρησιμοποιείτε εδώ από τον Ιησού για να τονίσει την ενοχή και την αμαρτία όλων των ανθρώπων σε σχέση με τον άγιο και αψεγάδιαστο Θεό. Μόνο αυτός που είναι αναμάρτητος έχει δικαίωμα να εκτελέσει την ποινή που απαιτεί η δικαιοσύνη του Θεού. Αυτό κάνει όλους τους κατήγορους να τραπούν σε φυγή και δεν παραμένει κανένας για να την κατηγορήσει κανένας για να εκτελέσει την ποινή που επέβαλε ο νόμος παρά μόνο ένας…ο ίδιος ο Χριστός. Ο αναμάρτητος Χριστός θα έπρεπε λοιπόν να εκτελέσει την θανατική ποινή ενάντια στην αμαρτωλή μοιχαλίδα σηκώνοντας πρώτος την πέτρα εναντίον της. Σκύβει λοιπόν ξανά κάτω στην γη και βυθίζεται στον κόσμο των σκέψεων που των βασάνιζαν….ήξερε πως για να παραμείνει η μοιχαλίδα ατιμώρητη η μόνη λύση ήταν αυτός ο ίδιος να σηκώσει το βάρος της αμαρτίας της. Η μοναξιά του δρόμου που σύντομα θα τον οδηγούσε στον θάνατο, ο Γολγοθάς που τον περίμενε, ο ψυχρός Σταυρός, η ταπείνωση και το βάρος της αμαρτίας που θα κουβαλούσε έκαναν τον Υιό του Θεού να γονατίσει σκύβοντας κατά γης. « Που είναι οι κατήγοροι σου γυναίκα» πού είναι η κατήγοροι σου Πρόδρομε, Γιώργο, Χρήστο, Μαρία, Λευτέρη, Σάββα. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να σε κατηγορήσει αλλά αυτό δεν σε σώζει μπροστά στον Θεό. Η τελική σωτηρία και η λύτρωση από το βάρος της αμαρτίας ήρθε όταν ο Χριστός της είπε « Ούτε εγώ σε καταδικάζω· πήγαινε, και στο εξής μη αμάρτανε». Εκείνη την στιγμή η μοιχαλίδα σώθηκε από την καταδίκη της καθώς ο Χριστός υπέγραψε την δική του καταδίκη. Ο αναμάρτητος διαλέγει να γίνει αμαρτία για να σώσει τον αμαρτωλό.
Η δεύτερη περικοπή βρίσκετε στο βιβλίο του Ησαία στο κεφάλαιο 53 όπου διαβάζουμε μια σπουδαία προφητεία που θα εκπληρωνόταν 680 χρόνια αργότερα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Η προφητεία αυτή περιγράφει πολύ παραστατικά το ‘δίλημμα’ του Θεού μεταξύ της εφαρμογής του νόμου και της τιμωρίας που επέβαλε πάνω στους ανθρώπου και της γιατρειάς και της θεραπείας που η αγάπη του Θεού είχε για να προσφέρει. Εμείς αμαρτήσαμε. Αυτός μας θεράπευσε. Μελετώντας το πολύ γνωστό απόσπασμα από το προφητικό βιβλίο του Ησαΐα (χωρία 3-7) έκανα μια προσπάθεια να ξεχωρίσω τα χωρία που μιλούσαν για την αμαρτία του ανθρώπου σε αντίθεση με αυτά που μιλούσαν για την γιατρειά και την συγχώρεση του Θεού. Στην πρώτη παράγραφος λοιπόν δίνεται μια περιγραφή της ανθρώπινης αμαρτίας ενώ στη δεύτερη φανερώνεται η αποκατάσταση και η γιατρειά που προσφέρει ο Θεός.
ΗΜΑΡΤΟΝ
Εμείς τον καταφρονήσαμε τον απορρίψαμε σαν άνθρωπο θλίψεων και δόκιμος ασθένειας από τον οποίο κάποιος αποστρέφει το πρόσωπο του, τον καταφρονήσαμε , και τον θεωρήσαμε σαν ένα τίποτα.
Εμείς τον θεωρήσαμε τραυματισμένο, πληγωμένο από τον Θεό, και ταλαιπωρημένο.
Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα· στραφήκαμε κάθε ένας στον δικό του δρόμο·
ΓΙΑΤΡΕΙΑ
Αυτός, στην πραγματικότητα, βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας· ο Κύριος, όμως, έβαλε επάνω σ' αυτόν την ανομία όλων μας.
Αυτός, όμως, τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας· ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ' αυτόν· και διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς.
Αυτός ήταν καταθλιμμένος και βασανισμένος, αλλά δεν άνοιξε το στόμα του· φέρθηκε σαν αρνί σε σφαγή, και σαν άφωνο πρόβατο μπροστά σ' εκείνον που το κουρεύει, έτσι δεν άνοιξε το στόμα του. Αλλά, ο Κύριος θέλησε να τον βασανίσει· τον ταλαιπώρησε
Στην πραγματικότητα όμως καθώς κανείς διαβάζει προσεκτικά το συγκεκριμένο απόσπασμα ανακαλύπτει πως η αμαρτία του ανθρώπου με την γιατρειά του Θεού πάνε χέρι χέρι και δεν ξεχωρίζονται μέσα στον ζωντανό λόγο του Θεού. Διαβάζουμε λοιπόν την περικοπή ως έχει μέσα στον λόγο του Θεού:
Ησαΐας 53
3Εμείς τον καταφρονήσαμε τον απορρίψαμε σαν άνθρωπο θλίψεων και δόκιμος ασθένειας από τον οποίο κάποιος αποστρέφει το πρόσωπο του, τον καταφρονήσαμε , και τον θεωρήσαμε σαν ένα τίποτα.
4 Αυτός, στην πραγματικότητα, βάσταξε τις ασθένειές μας, και επιφορτίστηκε τις θλίψεις μας· ενώ, εμείς τον θεωρήσαμε τραυματισμένο, πληγωμένο από τον Θεό, και ταλαιπωρημένο.
5 Αυτός, όμως, τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας· ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας· η τιμωρία, που έφερε τη δική μας ειρήνη, ήταν επάνω σ' αυτόν· και διαμέσου των πληγών του γιατρευτήκαμε εμείς.
6.Όλοι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα· στραφήκαμε κάθε ένας στον δικό του δρόμο· ο Κύριος, όμως, έβαλε επάνω σ' αυτόν την ανομία όλων μας.
7 Αυτός ήταν καταθλιμμένος και βασανισμένος, αλλά δεν άνοιξε το στόμα του· φέρθηκε σαν αρνί σε σφαγή, και σαν άφωνο πρόβατο μπροστά σ' εκείνον που το κουρεύει, έτσι δεν άνοιξε το στόμα του.
10 Αλλά, ο Κύριος θέλησε να τον βασανίσει· τον ταλαιπώρησε
Πιστεύω πως η ανάμιξη της αμαρτίας του ανθρώπου (Εμείς) με την θεραπεία που προσφέρει ο Θεός (Αυτός) δεν γίνεται τυχαία αλλά έχει σκοπό να μας διδάξει πως η δικαιοσύνη και η αγάπη του Θεού είναι δύο αναπόσπαστα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του. Ο λόγος του Θεού δηλώνει την αμαρτία του ανθρώπου ( απόρριψε, αποστράφηκε, καταφρόνησε τον Θεό). Έρχεται λοιπόν η δικαιοσύνη του Θεού να τον καταδικάσει ένοχο και να του επιβάλει την τιμωρία του θανάτου. Παράλληλα και αναπόσπαστα όμως έρχεται η αγάπη του Θεού να αναζητήσει την δικαίωση και την αποκατάσταση του αμαρτωλού χωρίς να του επιβληθεί η τιμωρία που δίκαια του αξίζει. Ποιο χαρακτηριστικό του Θεού λοιπόν θα μπορούσε να υπερισχύσει …..η δικαιοσύνη με αποτέλεσμα τον ανθρώπινο θάνατο ή η αγάπη του με αποτέλεσμα την αποκατάσταση και την συγχώρηση του ανθρώπου χωρίς να επιβληθεί η δίκαιη τιμωρία του θανάτου. Η απάντηση; Κανένα από τα δύο από μόνο του αλλά και τα δύο μαζί . Δεν υπήρχε άλλη λύση….Ο Θεός ήταν αποφασισμένος να ικανοποιήσει πλήρως την δικαιοσύνη του χωρίς να απαρνηθεί την αγάπη του για μας. Η λύση ήταν ο ίδιος του ο γιος τον οποίο θέλησε να βασανίζει και να τον ταλαιπωρήσει με τον πιο απάνθρωπο τρόπο καθώς έριξε πάνω του την τιμωρία που έφερε την δικιά μας ειρήνη και σωτηρία. Καθώς έγινα δυο φορές πατέρας στην παροικία μου εδώ κάτω στην γη θα μπορούσα να πω με σιγουριά πως η λύση αυτή πόνεσε τον Πατέρα Θεό περισσότερο απ’ ότι πόνεσαν τα καρφιά στα χέρια και το σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Είμαι σίγουρος πως η καρδιά του Πατέρα Θεού ένιωσε τις μαστιγώσεις, το αγκάθινο στεφάνι και τον εμπαιγμό του γιου του περισσότερο από την ψυχή και το σώμα του ίδιου του Χριστού. Ένοιωσε την ίδια του την καρδιά να ξεριζώνεται όταν άκουσε τον μονάκριβο του γιο να κράζει « Κύριε, Κύριε γιατί με εγκαταλείπεις ; »
Ολοκληρώνοντας αυτή την σύντομη μελέτη μια ερώτηση θα μας βοηθήσει να συνοψίσουμε. ‘ Υπάρχει περίπτωση άνθρωπος να ομολογήσει την αμαρτία να προσπαθήσει να διορθώσει το λάθος του και παρόλα αυτά να μην λάβει συγχώρεση;’ Όσο παράδοξο και αν φαίνεται η απάντηση είναι ΝΑΙ. Στο κατά Ματθαίον 27 διαβάζουμε : Τότε, ο Ιούδας, αυτός που τον παρέδωσε, βλέποντας ότι καταδικάστηκε, αφού μεταμελήθηκε επέστρεψε στους πρεσβύτερους τα 30 αργύρια,4 λέγοντας: Αμάρτησα, επειδή παρέδωσα αθώο αίμα. Και εκείνοι είπαν: Και σε μας, τι; Αφορά εσένα.5 Και ρίχνοντας τα αργύρια μέσα στον ναό, αναχώρησε· και φεύγοντας κρεμάστηκε. Παρόλο που ο Ιούδας έζησε τόσο κοντά στον Ιησού ώστε γνώριζε πολύ καλύτερα από τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους την φιλία και την συμπάθια του προς του αμαρτωλούς άφησε την καρδιά του ασυγκίνητη μπροστά στο μεγαλείο της αγάπης του Χριστού. Στην αμαρτία του λοιπόν αντί να τρέξει στα πόδια του Χριστού και να επικαλεστεί την αγάπη του προτίμησε να επιβάλει στον εαυτό του την τιμωρία που του άξιζε. Ενώ ο Χριστός σε λίγες ώρες θα πλήρωνε την τιμωρία και της δικής του προδοσίας αυτός προτίμησε την αυτοδικαίωση περιφρονώντας της αγάπη του Θεού.
Πόσο μεγάλο λοιπόν είναι το κόστος των αμαρτιών μας; Υπερβολικά μεγάλο! Μην προσπαθείς να το σηκώσεις επιφέροντας τον δίκαιο θάνατο επάνω σου. Τρέξε στην αγάπη του Θεού διαμέσου του Ιησού Χριστού και εκεί θα δεις πως η τιμωρία σου πληρώθηκε. Είσαι ελεύθερος και δικαιωμένος αφού έχεις περάσει από τον θάνατο στην ζωή. Θυμηθείτε τον Ληστή επάνω στον σταυρό. Στο κατά Ματθαίον 27:44 αναφέρεται πως «οι δύο ληστές που είχαν συσταυρωθεί μαζί του, τον ονείδιζαν». Κοιτάξτε όμως πως άλλαξαν τα πράγματα για τον ένα από τους δύο λίγες ώρες αργότερα καθώς η καρδιά του σπάει μπροστά στο μεγαλείο της αγάπης του Χριστού για τους ανθρώπους. Διαβάζουμε στο κατά Λουκάν 23:
39 Ένας, μάλιστα, από τους κακούργους που κρεμάστηκαν, τον βλασφημούσε, λέγοντας: Αν εσύ είσαι ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου κι εμάς. ( Πλέον μόνο ο ένας ονειδίζει)
40 Αποκρινόμενος, όμως, ο άλλος τον επέπληττε, λέγοντας: Ούτε τον Θεό δεν φοβάσαι εσύ, που είσαι μέσα στην ίδια καταδίκη; ( Το μεγαλείο της αγάπης του Χριστού συγκίνησε την σκληρή καρδιά του ληστή)
41 Κι εμείς μεν δίκαια· επειδή, απολαμβάνουμε άξια των όσων πράξαμε· αυτός, όμως, δεν έπραξε τίποτε το άτοπο.(Ομολογία της αμαρτίας χωρίς ακόμα να έχει λάβει σωτηρία)
42 Και έλεγε στον Ιησού: Κύριε, θυμήσου με, όταν έρθεις στη βασιλεία σου.
43 Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Σε διαβεβαιώνω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον παράδεισο.
Στο χωρίο 42 ο ληστής επικαλείται την αγάπη του Χριστού διασφαλίζοντας έτσι την σωτηρία του λίγες μόνο στιγμές πριν τον θάνατο του (χωρίο 43). Όλες οι αμαρτίες του, ακόμα και η μεγάλη αμαρτία του ονειδισμού δεν του λογαριάστηκαν επειδή παραδέχτηκε και επικαλέστηκε την αγάπη του Χριστού που εκείνη την ίδια ώρα φρόντιζε για την σωτηρία του.
Σήμερα κάθε ένας που ταπεινώνεται μπροστά στο μεγαλείο του Σταυρού αναγνωρίζοντας την αμαρτία του μπορεί να επικαλεστεί την αγάπη του Χριστού για να τον σώσει. Ευχή μου είναι κανένας να μην χάσει το μεγάλο αυτό δώρο που προσφέρει ο Θεός στους ανθρώπους.
Πρόδρομος Κίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου