Ρωμαίους 10:12-21 Η σημασία, αυτής της περικοπής είναι μεγάλη γιατί μας βοηθάει να καταλάβουμε πώς ο άνθρωπος λυτρώνεται από την οργή του Θεού, από την ενοχή και την κυριαρχία της αμαρτίας, και πως αποκτά την ελπίδα της αιώνιας δόξας του Θεού.
Είναι μια θεμελιώδης περικοπή που μας βοηθάει να καταλάβουμε τι χρειάζεται τελικά, ώστε τα παιδιά μας, οι γονείς μας, ή τα αδέλφια μας, οι γείτονες, όλος ο κόσμος, τι χρειάζεται να συμβεί, για να συμφιλιωθεί με το Θεό.
Πολύ σύντομα να θυμηθούμε γιατί ποιο είναι το γενικότερο θέμα της περικοπής. Διαβάζουμε αρχικά πως ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, αγαπάει όλους το ίδιο. Από όπου κι αν προέρχεται ο άνθρωπος, μπορεί να απολαμβάνει το Θεό, αν τον επικαλεστεί! Μια που, δεν υπάρχει διαφορά, ανάμεσα στον Ιουδαίο και τον Έλληνα· επειδή, ο ίδιος Κύριος είναι για όλους, πλούσιος προς όλους εκείνους που τον επικαλούνται. Επειδή, «καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί» (Ρωμαίους 10:12-13). Απλό, ξεκάθαρο σταράτο. Ο Θεός δεν έχει παιδιά κι αποπαίδια.
Το γενικότερο θέμα στα κεφάλαια αυτά, το 9 και το 10 είναι γιατί εντέλει ο λαός Ισραήλ μένει έξω από τις ευλογίες του Θεού, δεν πιστεύει στο Μεσσία, και γιατί αυτή η απιστία δεν υπονομεύει την πιστότητα και την αξιοπιστία του Θεού. Στο σημείο που είμαστε, στο τέλος του κεφαλαίου 10, διαβάζουμε πως ο λόγος για τον οποίο ο Ισραήλ δεν συμμετέχει στη σωτηρία αυτή, είναι επειδή δεν πιστεύει. Σε δύο σημεία το λέει αυτό. Αρχικά στο εδάφιο 16, Αλλά, δεν υπάκουσαν όλοι στο ευαγγέλιο· επειδή, ο Ησαΐας λέει: «Κύριε, ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας;» (Ρωμ. 10:16). Κι αυτό είναι από το πολύ γνωστό κεφάλαιο 53 του Ησαΐα. Δηλαδή πολύ λίγοι είναι αυτοί που πιστεύουν στο κήρυγμα, πως ο Χριστός θα έρθει και θα πάθει και θα αναστηθεί. Πιο κάτω στο εδάφιο 21 ξανά αναφέρει τον Ησαΐα (από το κεφάλαιο 62 αυτή τη φορά) που Αλλά, προς τον Ισραήλ λέει: «Όλη την ημέρα άπλωσα τα χέρια μου προς έναν λαό που απειθεί και αντιμιλάει» (Ρωμ. 10:20-21).
Το βασικό σημείο της περικοπής, λοιπόν, είναι το εξής: Η απιστία είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ισραήλ δεν απολαμβάνει τα οφέλη της σωτηρίας. Υπάρχει βέβαια η σκέψη πως ίσως κι ο Θεός να φταίει. Να φταίει επειδή δεν τους έχει δώσει ότι χρειάζονται για να πιστέψουν. Δεν τους έχει δώσει ότι είναι απαραίτητο ώστε να είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για τις επιλογές τους.
Σε αυτή την ερώτηση απαντάει ο Λόγος του Θεού δίνοντας μας αναλυτικά όλα τα βήματα που χρειάζονται για να σωθεί ο άνθρωπος. Κι αυτά τα βήματα αφορούν κάθε άνθρωπο. Γιατί είπαμε: δεν υπάρχει διαφορά, ανάμεσα στον Ιουδαίο και τον Έλληνα. Ο Θεός με τον ίδιο τρόπο σώζει, φέρνει κοντά του κάθε άνθρωπο.
Τα εδάφια λοιπόν, αυτά μας μαθαίνουν ότι είναι απαραίτητο να ξέρουμε ώστε να είμαστε μέρος του σχεδίου του Θεού, για τη δική μας σωτηρία, αλλά και για τη σωτηρία άλλων, φίλων, γνωστών κι άγνωστων, όλων των εθνών γύρω μας. Διαβάζουμε λοιπόν, στα εδάφια 14 ως 17:
Πώς, λοιπόν, θα επικαλεστούν εκείνον στον οποίο δεν πίστεψαν; Και πώς θα πιστέψουν σ' εκείνον, για τον οποίο δεν άκουσαν; Και πώς θα ακούσουν, χωρίς να υπάρχει εκείνος που κηρύττει; Και πώς θα κηρύξουν, αν δεν αποσταλούν; Όπως είναι γραμμένο: «Πόσο ωραία είναι τα πόδια εκείνων που ευαγγελίζονται ειρήνη, εκείνων που ευαγγελίζονται τα αγαθά!». Αλλά, δεν υπάκουσαν όλοι στο ευαγγέλιο· επειδή, ο Ησαΐας λέει: «Κύριε, ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας;». Επομένως, η πίστη είναι διαμέσου της ακοής· η δε ακοή διαμέσου τού λόγου τού Θεού (Ρωμ. 10:14-17).
Όταν γράφει πως τα πόδια εκείνων που ευαγγελίζονται ειρήνη είναι ωραία, είναι κι αυτό από τον Ησαΐα, και το σημείο αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι διπλό!
Πρώτο, αυτοί που κηρύττουν το ευαγγέλιο, αυτοί που λένε τα καλά νέα είναι πολύτιμοι άνθρωποι, άνθρωποι για τους οποίους ο κόσμος δεν είναι άξιος, είναι άνθρωποι με όμορφα πόδια γιατί πηγαίνουν σε μέρη που κανείς άλλος δεν πάει για να πουν κάτι που είναι απίστευτα σημαντικό. Τα όμορφα πόδια καταλαβαίνουμε πως δεν είναι τα περιποιημένα πόδια, αλλά τα ταλαιπωρημένα, πιθανώς ματωμένα πόδια που υπηρετούν τη βασιλεία του Θεού.
Είναι άνθρωποι που χάνουν τη ζωή τους, που πεθαίνουν καθημερινά για να γεννηθεί ζωή αλλού. Γιατί χρειάζεται να θανατώνει κανείς ακόμη και την αξιοπρέπειά του, να υπομένει ακόμη και την ειρωνεία, και την απομόνωση επειδή αυτά τα καλά νέα, δεν είναι επιθυμητά από τους ανθρώπους, αν ο Θεός δεν τους ανοίξει τα μάτια, και δεν μαλακώσει την καρδιά. Μην ξεχνάμε ποτέ αδελφοί σε ποιον κόσμο ζούμε. Σε ένα κόσμο που σταύρωσε το Χριστό. Ακολουθούμε ένα σωτήρα που πέθανε μόνος Του, γυμνός και ντροπιασμένος και υπέμεινε τον ονειδισμό των ανθρώπων. Αν Τον ακολουθούμε σωστά, κι εμείς θα έχουμε το δικό μας μέρος σε αυτή την ντροπή.
Μια από τις ευλογίες που πάντα έχουν όσοι παίρνουν μέρος σε προσπάθειες όπως αυτή στη Μεσσηνία, με τη διανομή Αγίων Γραφών είναι αυτή. Να γυρίσεις πίσω, και να μη νοιώθεις τα πόδια σου από το περπάτημα. Και να έχεις αυτό το ανάμικτο συναίσθημα, της χαρμολύπης, επειδή κάποιοι σε καλοδέχτηκαν και κάποιοι άλλοι σε πρόσβαλαν. Δημιουργείται μια μικρή εικόνα μέσα σου, από το πώς είναι τα πράγματα. Και ξέρετε τι άλλο καλό κάνει; Αν πάει κάποιος σε ένα μακρινό μέρος και το κάνει αυτό, διαπιστώνει πως μπορεί να το κάνει και στο γείτονά του, και στο συνάδελφό του. Όπου πάλι θα είναι εκτεθειμένος στις αντιδράσεις τους.
Όμως, η αλήθεια είναι πως ενώ οι άνθρωποι θα κοροϊδέψουν, θα ειρωνευτούν, θα απομονώσουν, στα μάτια το Θεού τα πράγματα είναι αλλιώς: «Πόσο ωραία είναι τα πόδια εκείνων που ευαγγελίζονται ειρήνη, εκείνων που ευαγγελίζονται τα αγαθά!» (Ρωμ. 10:15β).
Μια ακόμη αλήθεια που αξίζει να κρατήσουμε είναι πως για τα πει τα καλά νέα ο Θεός, έχει στείλει ανθρώπους. Δηλαδή, εμάς! Δηλαδή καθένα που λέει πως ο Χριστός είναι Σωτήρας Του, Κύριός Του. Δεν χρησιμοποίησε ο Θεός αγγέλους αδελφοί. Έστειλε τον Υιό Του. Και δεν χρησιμοποιεί ούτε σήμερα αγγέλους. Χρησιμοποιεί τα παιδιά Του.
Και τι πρέπει να συμβεί; Πώς, λοιπόν, θα επικαλεστούν εκείνον στον οποίο δεν πίστεψαν; Και πώς θα πιστέψουν σ' εκείνον, για τον οποίο δεν άκουσαν; Και πώς θα ακούσουν, χωρίς να υπάρχει εκείνος που κηρύττει; Και πώς θα κηρύξουν, αν δεν αποσταλούν; (Ρωμ. 10:14-15α).
Δηλαδή για να τα πάρουμε από την ανάποδη, από το τέλος.
1. Πρέπει να σταλεί ένας κήρυκας.
2. Ο κήρυκας πρέπει να κηρύξει τα καλά νέα.
3. Τα καλά νέα πρέπει να ακουστούν.
4. Τα νέα που ακούστηκαν πρέπει να τα πιστέψει ο άνθρωπος.
5. Η πίστη πρέπει να είναι τέτοια, ώστε ο άνθρωπος πραγματικά να επικαλεστεί το Θεό.
Αποστολή, κήρυγμα, ακοή, πίστη, επίκληση του Θεού. Αυτά στα εδάφια 14 και 15. Πιο κάτω στο εδάφιο 17, υπάρχει και κάτι ακόμη. Πιο συγκεκριμένο. Αφού αναφέρει από τον Ησαΐα 53:1, «Κύριε, ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας;», επαναλαμβάνει 3 από τα 5 αυτά βήματα και για ένα από αυτά, επιμένει περισσότερο. Επομένως, η πίστη είναι διαμέσου της ακοής· η δε ακοή διαμέσου τού λόγου τού Θεού (Ρωμ. 10:17). Εδώ λοιπόν, επαναλαμβάνονται, η πίστη, η ακοή και το κήρυγμα.
Το κήρυγμα όμως, ορίζεται όχι ως οποιοδήποτε κήρυγμα, αλλά ως το κήρυγμα του Λόγου του Θεού. Δηλαδή αυτό που έκανε ο Θεός με τον Χριστό. Είναι αν θέλετε αυτό που γράφει στην ίδια περικοπή, λίγο πιο πριν στο εδάφιο 9: Αν με το στόμα σου ομολογήσεις Κύριο, τον Ιησού, και μέσα στην καρδιά σου πιστέψεις ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς (Ρωμ. 10:9). Πρέπει να ακούσει για τον Χριστό ο άνθρωπος.
Έτσι λοιπόν, τι μαθαίνουμε:
1. Κάποιος αποστέλλεται για να κηρύξει
2. Το κήρυγμα είναι το ευαγγέλιο του Χριστού.
3. Πρέπει να ακουστεί το ευαγγέλιο του Χριστού.
4. Να πιστέψει ο άνθρωπος στο Χριστό.
5. Να επικαλεστεί τον Χριστό για να σωθεί.
Να τα πιάσουμε λοιπόν, πάλι από το τέλος για να δούμε πως εφαρμόζονται αυτά σήμερα στη ζωή μας.
Ξεκινώντας από τo τελευταίο, να ξαναδιαβάσουμε το εδάφιο: Επειδή, «καθένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί» (Ρωμ. 10:13). Γιατί υπάρχει η επίκληση του Κυρίου εδώ; Γιατί να πρέπει να γίνει κι αυτό, αφού κάποιος πιστέψει; Δεν δικαιωνόμαστε με την πίστη μόνο;
Πιστεύω πως ο λόγος που αναφέρεται η επίκληση του Κυρίου, εκτός της πίστης, είναι επειδή η σωτηρία είναι κάτι περισσότερο από την δικαίωση. Ξεκινάει με τη δικαίωση, αλλά δεν σταματάει εκεί. Η σωτηρία είναι απελευθέρωση από την ενοχή της αμαρτίας, από τη δύναμή της, από τους πειρασμούς, από τις δοκιμασίες, από την κόλαση, από την οργή του Θεού την έσχατη μέρα. Ο Θεός μας δικαιώνει βεβαίως, αλλά ο δικαιωμένος, θα ξοδέψει όλη τη ζωή του εξασκώντας πίστη, πως; Επικαλούμενος το Θεό για βοήθεια κι ελευθερία με ένα σωρό τρόπους.
Στους Ψαλμούς για παράδειγμα. Γράφει: Θα επικαλεστώ τον αξιύμνητο Κύριο, και θα σωθώ από τους εχθρούς μου (Ψαλμός 18:3). Πιο μετά, στον Ψαλμό 50, Να επικαλείσαι εμένα σε ημέρα θλίψης, θα σε ελευθερώσω, και θα με δοξάσεις (Ψαλμός 50:15). Και πιο κάτω, στον 91, Θα με επικαλείται και θα τον εισακούω· μαζί του θα είμαι στη θλίψη· θα τον λυτρώνω, και θα τον δοξάζω (Ψαλμός 91:15). Στον Ψαλμό 145, Ο Κύριος είναι κοντά σε όλους εκείνους που τον επικαλούνται· σε όλους εκείνους που τον επικαλούνται αληθινά (Ψαλμός 145:18).
Κι από την Καινή Διαθήκη, θυμάστε τον τυφλό Βαρτίμαιο, που ακούει πως ο Χριστός έρχεται ...άρχισε να φωνάζει δυνατά και να λέει: Υιέ τού Δαβίδ, Ιησού, ελέησέ με (Μάρκος 10:47). Ο Χριστός του λέει, Τι θέλεις να σου κάνω; Και ο τυφλός τού είπε: Ραββουνί, να ανακτήσω το φως μου. Και ο Ιησούς είπε σ' αυτόν: Πήγαινε· η πίστη σου σε έσωσε (Μάρκος 10:50-52). Η επίκληση του Βαρτίμαιου προς τον Χριστό ήταν μια επίκληση πίστης. Ο Χριστός, που είναι καρδιογνώστης είδε την πίστη του και είπε πως αυτή η πίστη τον οδήγησε στη σωτηρία.
Η σωτηρία λοιπόν, είναι πολλές ευλογίες που έρχονται στη ζωή μας, όταν ο Χριστός είναι Κύριος. Ευλογίες που αφορούν τη ζωή μας εδώ, αλλά και μετά. Είναι αυτό που γράφει στο Ρωμαίους 8:28, πως όλα συνεργούν στο καλό μας, που είναι να μορφωθεί ο Χριστός μέσα μας. Για αυτό επικαλούμαστε τον Κύριο πάντοτε.
Επίσης γράφει στην Α΄ Κορινθίους, Προς την εκκλησία τού Θεού, που είναι στην Κόρινθο, τους αγιασμένους εν Χριστώ Ιησού, τους προσκαλεσμένους αγίους, μαζί με όλους εκείνους που σε κάθε τόπο επικαλούνται το όνομα του Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας, που είναι και δικός τους και δικός μας (Α΄Κορινθίους 1:2). Τι είναι ένας χριστιανός; Κάποιος που επικαλείται το Όνομα του Κυρίου. Κάποιος που μιλάει στο Θεό συνέχεια, κάποιος που όταν είναι αδύναμος, ζητάει δύναμη, όταν είναι άσοφος, σοφία, όταν περνάει δυσκολίες, υπομονή, όταν έχει πειρασμούς ζητάει δύναμη. Αυτό είναι ένας χριστιανός.
Κι αυτό μας οδηγεί στο αμέσως προηγούμενο που είναι η πίστη. Πώς, λοιπόν, θα επικαλεστούν εκείνον στον οποίο δεν πίστεψαν; (Ρωμαίους 10:14). Πρέπει να πιστέψω για να επικαλεστώ. Υπάρχει βέβαια το ερώτημα, η σκέψη, πως πολλοί άνθρωποι, επικαλούνται το Θεό, όπως την πυροσβεστική. Χωρίς να πιστεύουν εντέλει στο Θεό. Συνήθως ακούς να επικαλούνται τον Θεό οι άνθρωποι, αν χτυπήσουν το δάχτυλο με το σφυρί, ή αν έχουν κάποιο ατύχημα. Αυτές οι επικλήσεις δεν είναι απαραίτητα επειδή πιστεύουν. Μπορεί να είναι από την οργή, ή την απόγνωση λόγω ανάγκης. Δεν υπάρχει πραγματική αγάπη για το Χριστό. Ο Χριστός είναι ο πυροσβέστης που πρέπει να τρέξει να μας γλιτώσει (γιατί αυτή είναι η δουλειά του) και μετά πρέπει να φύγει, χωρίς να μας ζητήσει κάτι.
Δεν μιλάει προφανώς για τέτοιου είδους επίκληση εδώ. Το έχει εξηγήσει ήδη. Η επίκληση είναι ένα κάλεσμα στον Χριστό ως «Κύριο», ως τον δικό μας «Κύριο», όχι κάποιο ξένο που έρχεται να μας βγάλει μόνο από τη δυσκολία. Ήδη το διαβάσαμε, να το ξαναδούμε: Αν με το στόμα σου ομολογήσεις Κύριο, τον Ιησού, και μέσα στην καρδιά σου πιστέψεις ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς (Ρωμαίους 10:9). Η επίκληση, επομένως που σώζει, είναι να καλέσω τον Χριστό ως Κύριό μου. Όταν γράφει επομένως, Πώς, λοιπόν, θα επικαλεστούν εκείνον στον οποίο δεν πίστεψαν; (Ρωμ. 10:14α), εννοείται πως για να επικαλεστείς το Χριστό πρέπει να τον επικαλεστείς ως Κύριο, για αυτό που είναι.
Κι εδώ αδελφοί, πρέπει να κάνουμε τις εξής παρατηρήσεις για την πίστη. Τι σημαίνει να πιστεύω; Τι ζητάει ο Θεός, όταν ζητάει πίστη; Πολλοί άνθρωποι θα πουν, ‘πιστεύω’, ‘κι εγώ πιστεύω’ στο Θεό. Τι εννοεί η Γραφή όμως;
Η πίστη που σώζει, πιστεύει πως ο Χριστός είναι «Κύριος» και τον επικαλείται ως «Κύριο» πάντα. Το είδαμε το εδάφιο, να το ξαναδούμε: Αν με το στόμα σου ομολογήσεις Κύριο, τον Ιησού, και μέσα στην καρδιά σου πιστέψεις ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς (Ρωμαίους 10:9). Αν δηλαδή ο άνθρωπος δεν ομολογήσει πως ο Χριστός είναι Κύριος, δεν θα σωθεί. Ο Κύριος τον οποίο επικαλούμαστε για να σωθούμε είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτό κάνει η αληθινή πίστη. Απευθύνεται στον Χριστό ως Κύριο.
Πολλοί έχουν διδαχθεί πως η εμπειρία τους με τον Κύριο μπορεί να διατυπωθεί και να εξηγηθεί ως εξής. Κι εγώ έτσι πίστευα κι έτσι ζούσα. Πως δηλαδή; Έλεγα, δέχτηκα τον Χριστό ως προσωπικό μου Σωτήρα και δεν άλλαξαν πολλά. Αργότερα αφιερώθηκα σε Αυτόν ως Κύριο και μεγαλύτερη αλλαγή ήρθε στη ζωή μου. Αυτή δεν είναι η σωστή Βιβλική περιγραφή. Πιο σωστό είναι, Εμπιστεύθηκα το Χριστό, αλλά καταλάβαινα λίγο από το τι σημαίνει να έχω σωθεί και να είναι αυτός Κύριός μου. Ήμουν ανώριμος στην πίστη και στην αγάπη μου για το Χριστό. Αργότερα, καθώς ο Χριστός συνέχισε να εργάζεται μέσα μου, η καρδιά μου άνοιξε περισσότερο στον πλούτο του Χριστού ως Κύριο και η ζωή μου μεταμορφώνεται όλο και περισσότερο.
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει χριστιανός που να μην επικαλείται τον Χριστό ως Κύριο. Δεν μπορείς να Τον επικαλεστείς σαν κάτι άλλο. Δεν είναι πυροσβέστης, όπως λέγαμε πέρυσι με τους έφηβους στο συνέδριο. Δεν είναι τροχονόμος, δεν είναι ένας παραμυθάς παππούς στον ουρανό με άσπρη ωραία γενειάδα που του αρέσει να λέει ιστορίες στα εγγόνια του. Δεν είναι ένας ράφτης που να κόβει και να ράβει τη σχέση μας μαζί του, όπως θέλουμε εμείς. Πράγματι ο χριστιανισμός είναι σχέση, αλλά όπως κάθε σχέση έχει κι αυτή κανόνες. Και τα όρια στη σχέση μας, με το Θεό, τα βάζει ο Χριστός, όχι εμείς. Ο Χριστός είναι Κύριος. Και μόνο όταν ο άνθρωπος τον επικαλεστεί έτσι, σώζεται. Η πίστη που σώζει είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό τον Κύριο, ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνουμε πολύ καλά στην αρχή τι σημαίνει αυτό.
1. Η πίστη που σώζει, πιστεύει πως ο Χριστός είναι «Κύριος» και τον επικαλείται ως «Κύριο» πάντα.
2. Η πίστη που σώζει πιστεύει σε συγκεκριμένα γεγονότα για τον Χριστό ως Κύριο. Πιστεύει πως αναστήθηκε από τους νεκρούς!
Ξανά στο εδάφιο 9 γράφει: Αν με το στόμα σου ομολογήσεις Κύριο, τον Ιησού, και μέσα στην καρδιά σου πιστέψεις ότι ο Θεός τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς (Ρωμαίους 10:9). Η ανάσταση του Χριστού από τους νεκρούς είναι ιστορικό γεγονός.
Πραγματικά συνέβηκε μέσα στο χώρο και τον χρόνο της ιστορίας. Η πίστη που σώζει το πιστεύει αυτό. Αν κάποιος δεν το πιστεύει αυτό η πίστη του είναι αδύναμη. Στο χριστιανισμό αδελφοί, όλα βασίζονται σε ιστορικά γεγονότα. Δεν είναι απλά η πίστη που υπάρχει μέσα μου και δεν στηρίζεται σε κάτι άλλο. Δεν είναι μόνο εσωτερική υπόθεση.
Το σύμβολο της πίστης γράφει ιστορία. Ο Χριστός έζησε τότε. Αναστήθηκε τότε. Δεν ζει απλά μέσα μας ως κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Είναι κυριολεκτικά ζωντανός.
3. Η πίστη που σώζει, είναι η προσωπική πεποίθηση πως ο Θεός μέσω του Χριστού με έχει δεχθεί, και θα εκπληρώσει στη ζωή μου τα δικά Του σχέδια!
Με άλλα λόγια είναι κάτι πολύ προσωπικό. Επηρεάζει τον τρόπο που σκέφτομαι, που ενεργώ, που επιθυμώ. Αυτά που επιθυμώ, τον τρόπο με τον οποίο κάνω πράγματα. Να πιστεύεις, δεν σημαίνει πως απλά πάω εκκλησία κι έχω το Θεό όποτε τον χρειαστώ. Να πιστεύω σημαίνει πως ο Χριστός και στη δική μου ζωή είναι Κύριος.
Διαβάζουμε στον Ιάκωβο: Εσύ πιστεύεις ότι ο Θεός είναι ένας· καλά κάνεις· και τα δαιμόνια πιστεύουν, και φρίττουν (Ιάκωβος 2:19). Τα δαιμόνια λοιπόν, πιστεύουν πως ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο ενσαρκωμένος, πως έζησε μια αναμάρτητη ζωή, πέθανε κι αναστήθηκε και βασιλεύει, και πως μια μέρα ο σατανάς και τα δαιμόνιά του θα ριχτούν στη λίμνη της φωτιάς. Αυτή η πίστη όμως, δεν βοηθάει σε τίποτα γιατί είναι εχθροί του Χριστού. Πιστεύουν και φρίττουν.
Η αληθινή πίστη όμως, η πίστη που σώζει, μεταμορφώνει τη ζωή τελικά. Η αληθινή πίστη αναπαύεται στο ότι ο Χριστός πέθανε και πλήρωσε τα λύτρα για μένα. Ικανοποίησε το Θεό. Ξεκουράζεται στο ότι ο Χριστός έχει δώσει τη δικαιοσύνη Του, την συγχώρηση, την ελπίδα του ουρανού, σκοπό για τη ζωή αυτή.
Η γνήσια πίστη στηρίζεται σε γεγονότα και συνεχίζει σε καινούργια γεγονότα μιας αλλαγμένης ζωής.
Αν βρίσκεσαι σε δυσκολία με την πίστη σου, να θυμάσαι πως σε όλη τη ζωή μας, η πίστη έρχεται με την ακοή και η ακοή με το Λόγο το Θεού. Πάρε την Αγία Γραφή στα χέρια σου, κι άρχισε να τη διαβάζεις. Συνέχισε να τη διαβάζεις, επέμεινε σε αυτή την πρακτική. Γιατί κι όταν τη διαβάζω, ακούω το Θεό να μου μιλάει. Βλέπω το Χριστό, βλέπω το Σταυρό, βλέπω την ανάσταση. Βλέπω τον κόσμο που με τα φυσικά μάτια δεν φαίνεται.
4. Η πίστη που σώζει, είναι βαθειά ικανοποιημένη με τον Χριστό.
Αυτό αν θέλετε περιλαμβάνει και το συναισθηματικό στοιχείο. Ο Χριστός θέλει και τα συναισθήματά μας. Αγιάζει και τα συναισθήματά μας. Η πίστη που σώζει έχει κάνει τον Χριστό «θησαυρό».
Πάλι να θυμηθούμε του Παύλου τα λόγια, πως τα πάντα είναι σκουπίδια προκειμένου να γνωρίσει τον Χριστό. Ποια είναι τα πάντα; Η καριέρα του! Το καλό του όνομα! Η καταγωγή του. Το γεγονός πως οι άνθρωποι που τον στήριζαν τώρα τον κυνηγάνε. Αυτοί που τον επαινούσαν τώρα τον κατηγορούν. Πως τα πετάς όλα αυτά; Πως;
Όταν δεις και καταλάβεις πως ο Χριστός είναι Κύριος!
Όταν δεις πως η βασιλεία του Θεού είναι σαν το θησαυρό που τον βρίσκει κάποιος και πάει και τον θάβει στο χωράφι και μετά με χαρά πουλάει όλα όσα έχει για να πάρει το χωράφι εκείνο.
Σήμερα, θα έχουμε το Δείπνο του Κυρίου. Ο Χριστός λέει στο Ιωάννης 6:35, Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής· όποιος έρχεται σε μένα, δεν θα πεινάσει· και όποιος πιστεύει σε μένα, δεν θα διψάσει ποτέ (Ιωάννης 6:35).
Εσύ, έχεις πίστη που σώζει; Τι είναι ο Χριστός για σένα; Πυροσβέστης, ράφτης, παραμυθάς, τροχονόμος, ή Κύριος; Χορταίνει το μυαλό και την ψυχή σου;
Αν δεν είναι ο Χριστός, Κύριός σου, ζήτησέ του να γίνει, εκεί που είσαι! Κάντο τώρα.
Κι αν είναι ήδη, δύο πράγματα. Ζήσε με τον Χριστό ως Κύριο. Και πες στους άλλους ανθρώπους πως αν δεν ομολογήσουν πως ο Χριστός είναι Κύριος, δεν θα σωθούν! Γράφει ο Ιωάννης στο ευαγγέλιο του, στην αρχή: Όσοι, όμως, τον δέχθηκαν (αρχ. έλαβον αυτόν), σ' αυτούς έδωσε εξουσία να γίνουν παιδιά τού Θεού, σ' αυτούς που πιστεύουν στο όνομά του (Ιωάννης 1:12).
Για να γίνει κάποιος παιδί του Θεού πρέπει να λάβει το Χριστό, να τον δεχθεί ως Κύριο! Κι αυτό αδελφοί μου είναι ευθύνη δική μας να το πούμε. Ο Θεός να μας αξιώνει να γινόμαστε άνθρωποι με ωραία πόδια, που στο περιβάλλον μας, αλλά και παραπέρα, θα εξηγούμε, θα κηρύττουμε, θα δείχνουμε ποιος είναι ο Χριστός. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου