Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

“Πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν” Ιωάν. 3:7

Ποιος είναι αυτός που γλιστρά μέσα στο σκοτάδι φοβισμένος και διστακτικός; Καθώς ακούονται τα βήματά του στα στενά δρομάκια, τι θα απαντούσε αν τον ρωτούσε κανείς τι γύρευε αυτήν την ώρα και γλιστρούσε σαν σκιά; Κάθε άλλο παρά ύποπτος ήταν. Και όμως κινείται σαν να φοβάται μήπως εγείρει υποψίες…

Αξιοσέβαστο πρόσωπο στην κοινωνία είναι ο νυχτερινός διαβάτης….Άρχοντας των Ιουδαίων είναι ο Νικόδημος που αναζητά τον Ιησού. Αλλά γιατί τόσες προφυλάξεις; Γιατί προτίμησε την νύχτα; Γιατί απλούστατα ήθελε να αποφύγει τα επικριτικά σχόλια αν γινόταν γνωστό πως ο σοφός αυτός άρχοντας ζητούσε μία στενότερη επαφή με τον ταπεινό τούτο προφήτη και διδάσκαλο τον Ιησού και ζητούσε διαφώτιση από Αυτόν. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα Τον είχε ακούσει όταν εκήρυττε στα πλήθη έξω από τον Ναό, από κάποια απόσταση χωρίς να προδοθεί, πως θα έδειχνε ένα βαθύτερο ενδιαφέρον. Και όμως, από όσα είχε ακούσει και από όσα είχε δει, εντυπωσιάσθηκε. Κάποια χορδή στη συνείδησή του και στην καρδιά του δονήθηκε ώστε να επιχειρήσει αυτή την νυκτερινή επίσκεψη. Θέλει όμως να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του και το γόητρό του. Είναι ενδεχόμενο να ντροπιασθεί, πώς αναγνωρισμένος αυτός διδάσκαλος, θα ζητούσε φώτα από ένα μη αναγνωρισμένο και από πολλούς περιφρονημένο προφήτη από τη Ναζαρέτ. Ήταν λοιπόν κάτι τολμηρό αυτό που επιχειρούσε. ΄Οπως για πολλούς και σήμερα χρειάζεται κάποια τόλμη να αγνοήσουν τα σχόλια του κόσμου για να έλθουν πιο κοντά στο Χριστό. Δεν τους πειράζει αν Τον παρακολουθούν από απόσταση…

Τι τάχα να περίμενε ο Νικόδημος από τον Ιησού; Η ελπίδα του ήταν να ακούσει κάποια καινούργια ιδέα. Κάτι πιο βαθύ και πιο φιλοσοφικό από ό,τι ήξερε. Ίσως κάποιο καινούργιο σύστημα. Ο Χριστός όμως με χαρακτηριστική απλότητα και σαφήνεια του είπε πως αυτό που χρειαζόταν δεν ήταν μια καινούργια ιδέα ούτε κανένα καινούργιο σύστημα αλλά μία καινούργια γέννηση. Τίποτε λιγότερο. Πρέπει να γεννηθείτε άνωθεν. Που σημαίνει να ξαναγεννηθείτε· να αναπλασθείτε· να αποκτήσετε μία καινούργια πνευματική καταγωγή. Το άνωθεν σημαίνει από τον ουρανό. Μία νέα καρδιά, ένα νέο καθεστώς μέσα σας…

Ο Νικόδημος βρέθηκε σε αμηχανία όπως και κάθε άνθρωπος που το ακούει για πρώτη φορά. Εννοούμε ως ένα βαθμό τη διαδικασία της φυσικής γεννήσεως, όχι όμως τη διαδικασία της πνευματικής αναγεννήσεως. Και όμως αυτό θέτει σαν απαραίτητο όρο ο Χριστός για τη Βασιλεία Του. “Εάν τις δεν γεννηθεί άνωθεν δεν δύναται να ίδη την βασιλεία του Θεού”.

Η Βασιλεία του Θεού ενσωματώνει όλες τις ευλογίες που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο. Είναι το ξεκαθάρισμα του παρελθόντος, η σωτηρία του, παρούσα και μέλλουσα.

Είναι η ατομική λύτρωση και η επικράτηση του θελήματος του Θεού, στο άτομο, στην οικογένεια, στην κοινωνία.

Με την έλευση του Χριστού στον κόσμο έφθασε η Βασιλεία του Θεού . Δεν μπορείς να την αντιληφθείς, ούτε να την αντικρίσεις. Και φυσικά δεν μπορείς να την απολαύσεις. Αλλά γιατί;

Βέβαια και μόνο επειδή τον όρο αυτό τον θέτει ο ίδιος ο Χριστός, δεν έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε το γιατί. Δική Του είναι η Βασιλεία και στη δική Του δικαιοδοσία και εξουσία είναι να καθορίσει ποιοι και πώς θα μπουν μέσα.

Έχουμε όμως μέσα στο Λόγο του Θεού αρκετό φως που μας δείχνει γιατί είναι απαραίτητη η αναγέννηση.

1. Είναι απαραίτητη γιατί η κατάσταση του ανθρώπου, όπως βρίσκεται τον κάμνει τελείως ακατάλληλο για τη Βασιλεία του Θεού. Δεν είναι απλώς άρρωστος. Είναι νεκρός. Ο εσωτερικός άνθρωπος, ο πνευματικός, βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση. Ο προφήτης Ιερεμίας δίνει παραστατική περιγραφή. (κεφ. 17:9): “Η καρδία του ανθρώπου είναι πάνω απ’όλα απατηλή και εξαιρετικά διεφθαρμένη…”.

Από τη στιγμή που ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από το Θεό, έμεινε μόνο σάρκα, νεκρώθηκε το πνεύμα του. Το σαρκικό φρόνημα του αφαίρεσε τη δυνατότητα να αντιληφθεί αυτό που έχει πνευματικό χαρακτήρα. Και η βασιλεία του Θεού έχει κάτι το πνευματικό, το ουράνιο. “Το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν· επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται αλλ’ουδέ δύναται”(Ρωμ.8:7).

Αυτό εξήγησε ο Κύριος στο Νικόδημο: “Το γεγεννημένο εκ της σαρκός είναι σαρξ· και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα”. Ο φυσικός άνθρωπος, ο Πνευματικά νεκρός, που έσβυσε από μέσα του η εικόνα του Θεού, δεν διαθέτει τα μέσα επαφής με τον Θεό. Το μικρόβιο της αμαρτίας έχει καταστρέψει την πνευματική προσωπικότητα του ανθρώπου. Ύστερα από ένα σεισμό ελέγχονται τα κτίρια που έπαθαν ζημιά. Έρχεται λοιπόν ο μηχανικός και εξετάζει αυτή τη ραγισμένη οικοδομή. Αφού ελέγχει τους τοίχους, τις κολώνες, τα θεμέλια, διαπιστώνει πως δεν χωρεί επάνω στα ίδια θεμέλια ανοικοδόμηση. Είναι καταδικασμένη και πρέπει μια καινούργια με νέα θεμέλια να κτισθεί. Το παλαιό κτίριο θα ξεκαθαρισθεί. Το ίδιο λέγει ο Χριστός: αυτός ο άνθρωπος, όπως είναι, είτε ο Νικόδημος είναι, είτε οποιοσδήποτε απόγονος του Αδάμ, δεν μπορεί να γίνει κατοικητήριο του Θεού. Είναι κλονισμένος και καταδικασμένος. Για να δει τη Βασιλεία του Θεού πρέπει να γίνει νέος άνθρωπος. Να ξαναγεννηθεί. Εάν λοιπόν δεν γεννηθεί άνωθεν δεν μπορεί να δει τη Βασιλεία του Θεού.

2. Είναι απαραίτητη η αναγέννηση γιατί το απαιτεί ο Χαρακτήρας της βασιλείας του Θεού.

Δεν είναι από αυτόν εδώ τον κόσμο. Αλλα αισθητήρια απαιτούνται για να αντιληφθεί την ουσία της ο άνθρωπος. Ο κουφός έξαφνα δεν είναι σε θέση να νοιώσει την πιο γλυκιά μουσική. Δώσε μου ακοή πνευματική για να μπορέσω να πιάσω τις μελωδίες του ουρανού. Εκείνος που έχει αυτιά ας ακούει! Πώς να ακούσει αν δεν διαθέτει ακοή; Πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν αν πρόκειται να τραβήξετε προς τα άνω και να γίνετε ένα με τα άνω!

Αλλά πώς; Πώς γίνεται αυτή η επιθυμητή και απαραίτητη αναγέννηση; Δεν είναι έργο ανθρώπου. Αφού είναι μία νέα δημιουργία ξεφεύγει από τις δυνατότητές μας. Δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε τίποτε. Ούτε την ύλη. Την δουλεύουμε την ύλη αλλά την βρίσκουμε δημιουργημένη. Την αναλύουμε· την ερευνούμε· την διαμορφώνουμε. Και η αναγέννηση δημιουργία είναι! Καινή κτίσις.

“Ανεγέννησε ημάς”, λέει ο Απ. Πέτρος. Ποιος μας αναγέννησε; Ο Θεός ο ίδιος! Το γεγεννημένο εκ του Πνεύματος είναι Πνεύμα. Εμείς μπορούμε να διδάξουμε· να δώσουμε τη μαρτυρία μας· να παραπέμψουμε σ’Εκείνον που μπορεί να κάνει το θαύμα της αναγεννήσεως. Αλλά δεν μπορούμε να ενεργήσουμε την αναγέννηση ούτε στους ίδιους μας τους εαυτούς. Ακούμε καμιά φορά την φράση “θα τον κάμω Χριστιανό”, “θα την κάμω Χριστιανή”. Αυτό είναι κάτι το ανεδαφικό, το ανέφικτο-έξω από τις δυνατότητες του ανθρώπου όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις του. Ούτε του θέλοντος ούτε του τρέχοντος αλλά του ελεούντος Θεού.

Ο Θεός είναι Εκείνος που ενεργεί μέσα μας, τόσο στη θέλησή μας όσο και στις απαιτούμενες κινήσεις κατά την ευδοκίαν Αυτού. Χρησιμοποιεί το Λόγο Του, που είναι το πνευματικό σπέρμα και κινητοποιεί το Πνεύμα Του, που είναι η ζωογόνος δύναμη. Ο Ιάκωβος στην επιστολή του (1:18) γράφει: “Εξ ιδίας αυτού θελήσεως εγέννησεν ημάς”-πώς; “δια του Λόγου της αληθείας”. Και ο Πέτρος στην Α΄ επιστολή του 1:23, γράφει: “Ανεγεννήθητε ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλ’αφθάρτου”. Ποιο είναι αυτό το άφθαρτο σπέρμα; “Διά του Λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα”. Το κήρυγμα του Ευαγγελίου σκορπίζει τον πνευματικό σπόρο της αλήθειας. Και έτσι γεννάται ο νέος άνθρωπος. Λέει ο Παύλος (Α΄ Κορ. 4:15): “εγώ σας εγέννησα εν Χριστώ Ιησού δια του Ευαγγελίου”. Δια της μωρίας του κηρύγματος ηυδόκησε να σώσει τους πιστεύοντας.

Η αναγέννηση λοιπόν είναι έργο δημιουργικό του Θεού. “Εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού τα πάντα έγιναν νέα". Ισοδυναμεί με νεκρανάσταση. “Ούτος ο υιός μου χαμένος ήταν και βρέθηκε, νεκρός ήταν και αναστήθηκε”. Και εσάς όντας νεκρούς μέσα στις παραβάσεις και τις αμαρτίες εζωοποίησε και συνανέστησε… Εγκαθιστά μέσα μας καινούργια καρδιά· καινούργιο θεμέλιο· καινούργιο κέντρο από το οποίο εκπορεύεται η θέληση, τα αισθήματα, οι επιθυμίες, οι διαλογισμοί, οι αποφάσεις-όλη η πορεία της ζωής. Αυτό είχε υποσχεθεί ο Θεός με τα λόγια του προφήτη Ιεζεκιήλ (36:26): “θα βγάλω από μέσα σας την παλιά, την πέτρινη καρδιά και θα σας δώσω καινούργια”. Και αυτό το πραγματοποιεί με την αναγέννηση. Είναι η περιτομή της καρδιάς, είναι το μπόλιασμα, είναι το “λουτρό της παλιγγενεσίας” όπως το ονομάζει ο Παύλος (Τιτ. 3:5).

Με την αναγέννηση ο άνθρωπος μπαίνει σε μια διαδικασία που τον εξομοιώνει με τον Θεόν. Γίνεται “κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν” (Κολοσ. 3:10). Αυτός είναι ο στόχος: να μας κάνει “σύμμορφους της εικόνος του υιού αυτού”.

Βλέπουμε ένα παιδί και λέμε: πώς μοιάζει στον πατέρα του! Πώς να μην μοιάζει αφού είναι παιδί του…Και αφού με την αναγέννηση γίνεσαι παιδί του Θεού, γεννημένος από το Πνεύμα, θα είναι παράξενο αν δεν Του μοιάζεις. Γίνεσθε οικτίρμονες όπως ο Πατέρας σας, είπε ο Χριστός. Αγιοι γίνεσθε διότι εγώ είμαι άγιος. Γίνεσθε όπως ο Χριστός που είναι ο αδελφός σας και το υπόδειγμά σας. Αλλά για να μπείτε σε αυτόν τον δρόμο της εξομειώσεώς σας με τον Χριστό πρέπει να αναγεννηθείτε. Πρέπει να γεννηθείτε άνωθεν!