ΠΕΡΙ ΓΑΜΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

“Η τοπική Σύνοδος της Ελβίρα στην Ισπανία (γύρω στο 306 μ.Χ) απεφάσισε όπως όλοι οι ιερείς και οι επίσκοποι, νυμφευμένοι ή όχι, έπρεπε να απέχουν από σεξουαλικές σχέσεις. Η Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας (325 μ.Χ) αρνήθηκε να κάμη μιά τέτοια απαγόρευση. Η θέση της της Ανατολικής Εκκλησίας διευκρινίστηκε με τις αποφάσεις της Quinisext Συνόδου το 692: οι επίσκοποι πρέπει να είναι άγαμοι, αλλά οι χειροτονημένοι ιερείς, διάκονοι και υπό-διάκονοι μπορούσαν να συνεχίσουν τους ήδη τετελεσμένους γάμους” Ο άγιος λόγος του Θεού εντέλλεται το τελείως αντίθετο, όσον αφορά τους επισκόπους, ειδικά, αλλά και γενικά όλους εκείνους που ασχολούνται με τη διακονία της διαδόσεως και διδαχής του λόγου του Θεού: “Πρέπει λοιπόν ο επίσκοπος να ήναι άμεμπτος, μιας γυναικός ανήρ,………. κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα αυτού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος· διότι εάν τις δεν εξεύρη να κυβερνά τον εαυτού οίκον, πως θέλει επιμεληθή την εκκλησίαν του Θεού;” (Α΄Τιμ.3:2-5)· “Οι διάκονοι ας ήναι μιας γυναικός άνδρες, κυβερνώντες καλώς τα τέκνα αυτών και τους οίκους αυτών. ” (Α΄Τιμ.3:12 και Τίτ.1:5-6) Ο απ.Παύλος θεωρεί ως προυπόθεση της καλής επισκοπής, την κυβέρνηση πρώτα της οικογενείας του επισκόπου και μετά την ανάληψη καθηκόντων επιμέλειας της εκκλησίας. Εδώ στη λεγόμενη ορθοδοξία συμβαίνει το τελείως αντίθετο, (βλέπε ανορθόδοξο), απαγορεύεται να παντρεύεται ο επίσκοπος και σταματάει η ανέλιξη των ύπανδρων διακόνων και ιερέων για επισκοπική έδρα. Όποιος έχει μάτια γιά να βλέπει , ας βλέπει.