ου· δίδαξόν με τα βήματά σου. Οδήγησόν με εν τη αληθεία σου και δίδαξόν με· διότι συ είσαι ο Θεός της σωτηρίας μου· σε προσμένω όλην την ημέραν… Τας αμαρτίας της νεότητός μου και τας παραβάσεις μου μη μνησθής· κατά το έλεός σου μνήσθητί μου συ, Κύριε, ένεκεν της αγαθότητός σου… Αι θλίψεις της καρδίας μου ηύξησαν· εξάγαγέ με εκ των στενοχωριών μου…»
1. Θεέ μου, επί σε ήλπισα. Στις πιο δύσκολες στιγμές, τότε που όλα γύρω γκρεμίζονται και καταρρέουν, τότε που το παρελθόν κατατρώγει με τις μαύρες αναμνήσεις του και το παρόν νικημένο καταθέτει τα όπλα, ο άνθρωπος έχει για τελευταίο αποκούμπι του την ελπίδα. Αλίμονο αν του έφευγε κι αυτή. Ελπίδα όμως σε τι; Πόσες φορές, αλήθεια, ελπίζουμε και απελπιζόμαστε και ξαναελπίζουμε και πάλι απελπιζόμαστε! Πόσες φορές γελαστήκαμε από εκείνους, στους οποίους στηριχτήκαμε και ελπίσαμε. Πόσες άλλες φορές απατηθήκαμε και κλάψαμε. Όμως εκεί ψηλά υπάρχει Εκείνος, στον Οποίον όλοι οι απελπισμένοι και αποτυχημένοι αυτής της ζωής μπορούν να ελπίσουν. Αυτός κανένα δεν απέλπισε. Κανένα δε γέλασε. Είναι ο Θεός της ελπίδας.
2. Οι προσμένοντές σε δεν θέλουσι καταισχυνθή… Περιμένεις από το δυνατό να σε βοηθήσει. Προσμένεις από το συγγενή να σε συμπονέσει. Από τον μεγάλο να σε τακτοποιήσει. Περιμένεις… Τι άσχημο, αλήθεια, να περιμένεις και να μη σε ακούνε και να μη σε προσέχουν και να αδιαφορούν στα αιτήματά σου. Ντρέπεσαι. Εκτός αν στρέψεις την προσοχή σου και πεις τα αιτήματά σου και προσμένεις τη λύση των προβλημάτων σου από τον Θεό. Ω ναι, τότε δεν περιμένεις άδικα, αβέβαια, κούφια. Θα ’ρθει ο Θεός με το δικό Του τρόπο και στο δικό Του χρόνο, με την απάντηση στο αίτημα, στην ανάγκη σου.
3. Θέλει διδάξει τους αμαρτωλούς την οδόν. Ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η οδός». Και η Αγία Γραφή είναι το βιβλίο που μας εξηγεί το δρόμο της μετάνοιας και επιστροφής στον Κύριο. Οι άνθρωποι σήμερα, μέσα σε μια υποκρισία και από αυταρέσκεια κινούμενοι, προσπαθούν να φτιάξουν δικούς τους δρόμους, να διδάξουν δικούς τους τρόπους σωτηρίας. Όμως άλλος δρόμος δεν υπάρχει, από εκείνον που άνοιξε η αιματηρή θυσία του Χριστού πάνω στο Γολγοθά. Κατηγορηματικά η Βίβλος το διασαλπίζει: «Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία». Ο Χριστός είναι ο μοναδικός δρόμος. «Κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα, παρά μόνον δι’ Εμού». Οι άλλοι δρόμοι είναι ανθρώπινα, νόθα κατασκευάσματα.
4. Οι αμαρτίες της νεότητός μου. Αλήθεια, χρειάζεται περισσότερο θάρρος να αναγνωρίσεις και να ομολογήσεις την αμαρτία σου, απ’ όσο να πράξεις την αμαρτία. Οι αμαρτίες της νεότητας. Τα νιάτα, τα στολισμένα από τον Πλάστη τους με τα πάλλευκα κρινολούλουδα της ηθικής τους ομορφιάς, σήμερα ιδιαίτερα βρίσκονται νικημένα, με τσακισμένα τα φτερά και ρυτιδιασμένα τα πρόσωπα, δουλωμένα στην αμαρτία και στον εχθρό της ψυχής, το διάβολο. Έπαψαν ν’ αποτελούν την ελπίδα του αύριο και αποτελούν αντίθετα το μεγάλο πρόβλημα του σήμερα. Ποιος, αλήθεια, θα μπορέσει να τα λυτρώσει; Ποιος θα μπορέσει να τα στολίσει και πάλι με ηθική ομορφιά, να τα οπλίσει με δύναμη αντίστασης στο κακό, να τα προβάλει νικητές στο στίβο της ζωής; Ο Θεός, αν… Ναι, βασική προϋπόθεση αυτή, αν αυτά ταπεινά και μετανιωμένα γονατίσουν και πουν: «Κύριε, τις αμαρτίες της νεότητός μου μη μνησθής. Κύριε, κατά το πολύ Σου έλεος συγχώρησέ με». Τα υπόλοιπα είναι δουλειά του Θεού.
5. Εξάγαγέ με εκ των στενοχωριών μου. Αν, ιδιαίτερα στην πολυτάραχη εποχή μας, κάποιος σηκωθεί και πει ότι δεν έχει στενοχώριες, δίκαια θα θεωρηθεί ψεύτης. Τεράστιες φουρτούνες φαίνονται στα πελάγη της ανθρώπινης καρδιάς. Δράματα συγκλονίζουν τις οικογένειες. Αναστατώσεις και τρόμοι συνέχουν τα σύνολα. Και ποιος μπορεί να αντέξει το δικό σου πρόβλημα; Αλήθεια, δοκίμασες ποτέ να φέρεις τα προβλήματά σου στον Θεό;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου