Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΟΡΓΑΝΟ ΘΑΝΑΤΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ

Ο Σταυρός ήταν από αρχαιότατα χρόνια όργανο θανατικής εκτελέσεως. ήταν ένα σύμβολο καταισχύνης.

Κατ΄ αρχάς φαίνεται ότι γίνονταν χρήση αυτού εις τους Ασσύριους αλλά μετά από λίγο εισήχθηκε και στους Βαβυλώνιους, Μήδες και Πέρσες. Έτσι ο Διόδωρος μαρτυρεί περί του σταυρικού θανάτου ως συνήθεια στους Ασσύριους (2,1), στους Ινδούς, ο δε Ηρόδοτος στους Μήδους (1, 128) και Πέρσες (3, 125). Επί της εποχής των Πατριαρχών ο σταυρικός θάνατος ήταν συνηθισμένος και στους Αιγυπτίους. (Γεν. 40, 19 και 41, 13). Εντούτοις οι Ιουδαίοι δεν παρέλαβαν αυτήν την συνήθεια από αυτούς αλλά από τους ωμούς βασιλείς των Σύριων. Και αναφέρεται πολύ πριν της εποχής του αυτής το «κρεμάν» επί ξύλου ή σταυρού από τους Ιουδαίους (Αριθ. 25,4 Ιησού Ναυή 8, 29 και 10, 26. Εσδρ. 6,11.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΝ ΕΚΑΝΑΝ ΤΥΠΟ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

Άξιος παρατηρήσεως είναι ότι ο σταυρός και στους προχριστιανικούς Εθνικούς λαούς είχε βαθύτερη έννοια και δηλαδή θρησκευτική. Στους Αιγυπτίους δήλωνε την μέλλουσα ζωή συμβολικά, στους Φοίνικες και τους Ασσύριους την δύναμη του ήλιου που ζωογονεί τα πάντα, άλλοτε δε και επί τους στήθους των Ασσύριων βασιλέων υποδηλώνοντας την εξουσία αυτών. Επίσης και στους Βουδιστές και στους Ινδούς βρίσκουμε το σύμβολο αυτό με βαθύτερη και συμβολική έννοια.

ΤΗ ΔΙΕΤΑΞΕ Η ΠΕΝΘΕΚΤΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

Η πενθέκτη σύνοδος διέταξε να τίθεται επί του σταυρού ο Χριστός εσταυρωμένος (καν. 82) όπως και επικράτησε.

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η δίκη του Ιησού Χριστού και η σταύρωσή του είναι η μεγαλύτερη σε διαφθορά και απάτη καταδίκη εις θάνατον ενός αθώου με το μεγαλύτερο και πιο απάνθρωπο σύστημα ποινής.

Ο Ιησούς συνελήφθη ως κοινός εγκληματίας και κλέφτης και δικάστηκε σε μια παράνομη δίκη, ελλείψει αποδείξεων και με όχι όλα τα μέλη του συμβουλίου παρόντες. Η δίκη αυτή είχε πολλές παράνομες διαδικασίες.

Ο ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ

Ο Κορνήλιος ο Ιταλός διηγείται πως τα όργανα της μαστίγωσης του Κυρίου ήσαν:

1. αλυσίδες

2. βούνευρα *

3. βέργες ακανθωτές

4. σχοινιά περιπλεγμένα με άγκιστρα στις άκρες

(*κατά το λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη, είναι το μαστίγιο για την κατασκευή του οποίου χρησιμοποιείται το δέρμα ή το αυχενικό νεύρο του βοδιού, δηλαδή το σκληρότερο)

Οι ραβδισμοί ήταν απεριόριστοι στην πλάτη του Ιησού και το χειρότερο από τα εργαλεία της εκτέλεσης της τιμωρίας με μαστίγωμα ήταν τα λεγόμενα «flagra» (flagello Acumicato)

(Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κζ΄ «26 τότε ἀπέλυσεν αὐτοῖς τὸν Βαραββᾶν, τὸν δὲ Ἰησοῦν φραγελλώσας παρέδωκεν ἵνα σταυρωθῇ»).

Ήταν μεταλλικά κομμάτια μυτερά «scorpions» δεμένα στην άκρη του μαστιγίου που ξέσκιζαν ανελέητα τις σάρκες.

Ο Οράτιος αποκαλεί το φραγγέλιο όργανο τρομερό «horribile flagellum». Σύμφωνα με το νόμο τα μαστιγώματα δεν έπρεπε να ξεπερνούν τα 40.

Οι δήμιοι ή οι στρατιώτες που τον βασάνισαν, ήσαν 60 στον αριθμό και εναλλάσσονταν όταν κουράζονταν. Με αυτή την συστηματική μέθοδο του έσκισαν τις σάρκες από όλο σχεδόν το σώμα και όχι μόνο από την πλάτη, μέχρι που φάνηκαν τα οστά του, όπως άλλωστε είχε προφητευτεί στην Παλαιά Διαθήκη.

(Ψαλμοί, Κεφ. κα΄ «16 ἐξηράνθη ὡσεὶ ὄστρακον ἡ ἰσχύς μου, καὶ ἡ γλῶσσά μου κεκόλληται τῷ λάρυγγί μου, καὶ εἰς χοῦν θανάτου κατήγαγές με. 17 ὅτι ἐκύκλωσάν με κύνες πολλοί, συναγωγὴ πονηρευομένων περιέσχον με, ὤρυξαν χεῖράς μου καὶ πόδας. 18 ἐξηρίθμησαν πάντα τὰ ὀστᾶ μου, αὐτοὶ δὲ κατενόησαν καὶ ἐπεῖδόν με. 19 διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον.»)

ΤΟ ΑΚΑΝΘΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ

Το ακάνθινο στεφάνι «casco di spine, corona spinea» ήταν από το φυτό «lucium spinosum» ή ίσως κάποιο άλλο αγριόδενδρο.

(Κατά Ιωάννη, Κεφ. Ιθ΄ «2 καὶ οἱ στρατιῶται πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθῶν ἐπέθηκαν αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ»)

ΤΟ ΞΥΔΟΝΕΡΟ Η POSCA

Το ξύδι και η χολή που έδωσαν στον Χριστό,

(Κατά Ματθαίον, Κεφ. κζ΄ «33 Καὶ ἐλθόντες εἰς τόπον λεγόμενον Γολγοθᾶ, ὅ ἐστι λεγόμενος κρανίου τόπος, 34 ἔδωκαν αὐτῷ πιεῖν ὄξος μετὰ χολῆς μεμιγμένον· καὶ γευσάμενος οὐκ ἤθελε πιεῖν»)

ήταν η λεγόμενη «posca» που οι Ρωμαίοι έπιναν για να τους κόβεται η δίψα , διότι το νερό της περιοχής δεν ήταν καλό στην ποιότητα.

TO KOYΒΑΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ο Ιησούς ήταν ο μόνος που μετέφερε ολόκληρο τον σταυρό και όχι το οριζόντιο τμήμα του όπως γίνονταν γενικά εκείνη την εποχή, το λεγόμενο «Pattibulum». Έγινε κατʼ αυτόν τον τρόπο διότι τον χλεύαζαν ως βασιλιά των Ιουδαίων και τον στόλιζαν με τύπους θεατρινισμού, υποκρισίας και θεάματος.

Επειδή ακριβώς ο Χριστός κουβάλησε ολόκληρο τον σταυρό, και όχι μόνο το οριζόντιο τμήμα,ήταν και μια από τις αιτίες που κατέπεσε στην διαδρομή με συνέπεια να τον βοηθήσει ο Σίμων ο Κυρηναίος.

(Κατά Ματθαίον, Κεφ. κζ΄ «32 Ἐξερχόμενοι δὲ εὗρον ἄνθρωπον Κυρηναῖον ὀνόματι Σίμωνα· τοῦτον ἠγγάρευσαν ἵνα ἄρῃ τὸν σταυρὸν αὐτοῦ.»)

Η ΛΟΓΧΗ ΣΤΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Κατά Ιωάννη, Κεφ, Ιθ΄ «30

ὅτε οὖν ἔλαβε τὸ ὄξος ὁ Ἰησοῦς εἶπε· Τετέλεσται, καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα. 31 Οἱ οὖν Ἰουδαῖοι, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτῳ, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνου τοῦ σαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν. 32 ἦλθον οὖν οἱ στρατιῶται, καὶ τοῦ μὲν πρώτου κατέαξαν τὰ σκέλη καὶ τοῦ ἄλλου τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ· 33 ἐπὶ δὲ τὸν Ἰησοῦν ἐλθόντες ὡς εἶδον αὐτὸν ἤδη τεθνηκότα, οὐ κατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη, 34 ἀλλ' εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε, καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ. 35 καὶ ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία, κἀκεῖνος οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγει, ἵνα καὶ ὑμεῖς πιστεύσητε. 36 ἐγένετο γὰρ ταῦτα, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ, Ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ. 37 καὶ πάλιν ἑτέρα γραφὴ λέγει· Ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν.»

Ο ρωμαίος στρατιώτης λόγχισε την πλευρά του εσταυρωμένου και ήδη νεκρού Ιησού Χριστού για να διαπιστώσει τον θάνατό Του. Δεν χρειάσθηκε να σπάσουν τα πόδια του Χριστού, ώστε να σιγουρευτούν πως θα πέθαινε.

Αυτό το έκαναν για εκείνους που ήθελαν να τους θανατώσουν γρήγορα και ήσαν ακόμη ζωντανοί.

Ο θάνατος αυτός επέρχονταν από ακατάσχετη εσωτερική αιμορραγία και κυκλοφοριακή και καρδιακή ανεπάρκεια και υπόταση καθώς και από αναπνευστική ανεπάρκεια, δυσφορία και οίδημα λόγω δυσκολίας που θα συναντούσε το σώμα στην αναπνοή χωρίς (υποστήριξη) των ποδιών κατά την φάση της εισπνοής.

Με το σπάσιμο των ποδιών, ο σωματικός θάνατος έρχονταν πιο γρήγορα διότι τα πόδια πλέον δεν υποβάσταζαν το σώμα και η καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια βρίσκονταν προς των θυρών. Στην περίπτωση του Ιησού Χριστού όμως, οι στρατιώτες φαίνεται πως γνώριζαν πως ήταν νεκρός γι αυτό και λόγχισαν για επιβεβαίωση.Οριζόντιες εικόνες της Σινδόνης του Τορίνου της πλευρικής λόγχισης. Εικονίζεται μια πυκνή κηλίδα αίματος.Στην πραγματ

Το αίμα, κατά τον θάνατο του Ιησού, ήταν διαχωρισμένο.

(«καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ») στο ερυθρό του τμήμα και σε εκείνο του άχρωμου ορού, συνεπώς το αίμα δεν ανήκε σε ζωντανό οργανισμό. Ο Ιησούς Χριστός είχε πλέον πεθάνει στον σταυρό πριν η λόγχη του τρυπήσει τα πλευρά.

Μαύρες τελείες: το αιμοπερικάρδιον

Το αιμοπερικάρδιο είναι εξωτερική μεμβράνη της καρδιάς γεμάτη με ορό «ύδωρ». Εξʼ αιτίας της πίεσης που εξασκείται μέσα στις κοιλότητες, όταν το υπέρπυκνο αίμα (λόγω αφυδάτωσης από τα τραύματα, τα μαστιγώματα και την ταλαιπωρία) προσπαθεί να διοχετευτεί στις αρτηρίες με δυσκολία και πιέζει τα τοιχώματα διανοίγοντάς τα, τότε με ώσμωση «φιλτράρει» τον ορό από τις διάφορες αρτηρίες .

Η λόγχη διατρύπησε ίσως:

α. το ήπαρ (πυκνός ιστός που δίνει και έξοδο στο αίμα από τα χιλιάδες αιμοφόρα αγγεία και ίσως δίνει και αυτό ΥΔΩΡ λόγο γεμίσματος των εξωτερικών του μεμβρανών της περιτονιακής κοιλότητας) ή τον αιμοθώρακα (μεμβράνη γεμάτη αίμα που καλύπτει τους πνεύμονες)

β. την καρδιά (περικάρδιον γεμάτο ορό και μυοκάρδιον, γεμάτο αίμα ,εξʼ ου και έξοδος ύδατος και αίματος / ορού και αίματος). Πιθανόν όμως το αίμα να εξήλθε με την διάτρηση κάποιου χώρου πλήρες σε αίμα (π.χ. αιμοθώρακα), ένεκα συγκέντρωσής του σε αυτά κατά την διάρκεια του βασανισμού και της μαστίγωσης.

Τελικός αποδέκτης Σταυρώσεως: Η καρδιά του Ιησού Χριστού.

Η καρδιά του Ιησού Χριστού σταμάτησε από την ταλαιπωρία που υπέστη. Ο Ιησούς στον σταυρό πρήσθηκε, όπως όλοι οι εσταυρωμένοι, η καρδιά του δεν άντεξε πλέον και έπαψε να κτυπά. Ο θάνατος προήλθε από καρδιακή ανεπάρκεια. Όχι από αναπνευστική ανεπάρκεια (μηχανική ασφυξία) διότι μέχρι τέλους ο σταυρωμένος διατηρούσε ακέραιες τις αισθήσεις του, από εγκεφαλική πλευρά, δηλαδή δεν έπαθε εγκεφαλική συμφόρηση, δυσφορία ή ανοσία εφόσον ο εγκέφαλος οξυγονώνονταν κανονικά. Απόδειξη προς αυτό είναι πως παρʼ όλο το μαρτύριο πριν και κατά την σταύρωση στον σταυρό, μπορούσε να συνομιλήσει ακριβώς λίγο πριν πεθάνει.

Κατά Ιωάννη, Κεφ. ιθ΄ «25

Οἱ μὲν οὖν στρατιῶται ταῦτα ἐποίησαν. εἱστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. 26 Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρί αὐτοῦ· Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου, 27 εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ· Ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου. καὶ ἀπ' ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια.» και ο.π. «30… Τετέλεσται, καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα»

Από την παράδοση και από την κοινή εντύπωση πιστεύουμε ότι τα καρφιά πέρασαν τις παλάμες.

Όμως από πειράματα που έκανε ένας Γάλλος χειρουργός ο Barbet επάνω σε πτώματα, είδε ότι είναι αδύνατον ένα καρφί που περνάει ανάμεσα στα κόκαλα τής παλάμης να συγκρατήσει το ανθρώπινο σώμα, ακόμη και αν αυτό στηρίζεται με καρφιά από τα πόδια. Κάτω από το βάρος αυτό, εάν περνούσαν από εκεί τα καρφιά, τα καρφιά θα έσχιζαν το δέρμα που είναι στην πρόσθια και στην οπίσθια επιφάνεια τής παλάμης πέρα για πέρα ανάμεσα στα δάκτυλα και ο Εσταυρωμένος θα έπεφτε με το κεφάλι κάτω ενώ θα τον συγκρατούσαν μονάχα τα καρφιά με τα οποία ήταν καρφωμένα τα πόδια του. Ο ίδιος χειρουργός έδειξε ότι το μόνο σημείο στα χέρια τού ανθρώπου που μπορεί να στηρίξει το σώμα, αν περάσει ένα καρφί απ’ αυτό, είναι ο καρπός, και σε επανειλημμένα πειράματα που έκανε έδειξε ότι σε όποιο σημείο τού καρπού και αν βάλουμε ένα καρφί, αυτό οδηγούμενο από τα οστά και τους συνδέσμους που βρίσκονται εδώ, θα περάσει από έναν ανατομικόν χώρον, γνωστό στους γιατρούς, που λέγεται ο χώρος τού destot, ανάμεσα σε δύο οστάρια τού καρπού.

Και εκείνο που είναι χαρακτηριστικό από μια σειρά 12 παρομοίων πειραμάτων που έκανε ο χειρουργός αυτός είναι δύο παρατηρήσεις του, ότι και στα 12 χέρια κανένα κόκαλο δεν τραυματίσθηκε ή δεν έσπασε από την ήλωση τού χεριού, για να επιβεβαιωθεί αυτό που λέει και με άλλη μια ευκαιρία, όπως θυμάστε, το Ευαγγέλιο, ότι δεν θα συντριβή κανένα κόκαλο.

Και δεύτερον ότι ακριβώς από τον χώρο αυτό σε επαφή με το καρφί βρίσκεται ένα μεγάλο νεύρο τού χεριού, το μέσο νεύρο, και φαίνεται πειράχθηκε το κινητικό / αισθητήριο νεύρο του χεριού.

το οποίο σε όλες τις κακώσεις που θα υποστεί επάνω στον Σταυρό το χέρι τού Εσταυρωμένου θα βρίσκεται σε αδιάκοπη επαφή και τριβή και τραυματισμό από το καρφί. Τώρα το τι σημαίνει να δέχεται και ένα απλό, ελαφρό ερέθισμα ένα νεύρο, το έχουμε όλοι δοκιμάσει, όταν δεχθούμε σ’ ένα σημείο εδώ στον αγκώνα μας, ένα κτύπημα. Εκείνο το

αφόρητο αίσθημα τής ηλεκτρικής εκκενώσεως και τής παραλύσεως που δοκιμάζουμε και που πραγματικά επαναστατεί όλο το είναι μας από το ελαφρό κίνημα. Ας σκεφθούμε λοιπόν ότι όλη την ώρα τής σταυρώσεως ένα πολλαπλάσιο ερέθισμα πόνου συνόδευε το μαρτύριο τής Σταυρώσεως.

Επίσης για το καρφί που θα περάσει από τα πόδια ευρέθηκε ότι κι αυτό πρέπει να περάσει από ένα σημείο των ποδιών και δεν μπορεί παρά να βρει διέξοδο εκεί, και αυτό είναι ανάμεσα στο δεύτερο και στο τρίτο μετατάρσιο.

ΑΠΟΔΗΞΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

ΜΗΠΩΣ ΑΠΑΤΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ?

Ας πούμε, λοιπόν, ότι οι μαθητές του Χριστού έπεσαν θύματα· ότι απατήθηκαν!

Γεννάται το ερώτημα: Από ποιόν; Από τι;

Στα ερωτήματα αυτά δίδονται οι εξής απαντήσεις:

α. από τον Χριστό που είχε πάθει νεκροφάνεια·

β. από δικές τους παραισθήσεις-ψευδαισθήσεις·

γ. από ένα τυχαίο λάθος τους!

Ας ασχοληθούμε λοιπόν με τις τρεις αυτές θεωρίες να δούμε: Στέκουν;

Α` Η Θεωρία της νεκροφάνειας

α. Θεωρία.

Η θεωρία αυτή αποτελεί επινόηση του Γερμανού πάστορα (Καρόλου Ερρίκου Γεωργίου Βεντουρίνι). Ο Venturini εξέδωκε μεταξύ 1800-1802 μια τρίτομη μυθιστορηματική βιογραφία του Ιησού υπό τον τίτλο Natürliche Geschichte des grossen Propheten von Nazareth (η αληθινή ιστορία του μεγάλου προφήτη της Ναζαρέτ)

Ο Βεντουρίνι γράφει ότι:

Ο Χριστός στον Σταυρό δεν είχε πράγματι πεθάνει. Απλώς είχε χάσει τις αισθήσεις του. Είχε πάθει νεκροφάνεια από εξάντληση, και από απώλεια αίματος.

Όμως όλοι γύρω του επίστευσαν ότι απέθανε και τον εκήδευσαν. Μα στον τάφο ο Ιησούς συνήλθε, χάρις στην αγαθή επίδραση της δροσιάς του τάφου και της … σμυρναλόης. Εκύλισε τον λίθο. Εβγήκε από τον τάφο. Εβάδισε. Επήγε και ευρήκε τους μαθητές Του. Και … «τους έκαμε», πώς αναστήθηκε! Εκείνοι Τον επίστευσαν. Ο Χριστός, όταν είδε πως είχε κάμει καλά την δουλειά Του, εξαφανίστηκε. Επήγε και εκρύβη στο μοναστήρι των Εσσαίων στο Κουμράν! Και άφησε τους μαθητάς Του να δέρνωνται με την ιδέα, πώς είχε αναστηθή και αναληφθή στον ουρανό!

Πολύ «έξυπνη» η θεωρία αυτή!

Ο Δ.Φ. Στράους. Ο Φιλόσοφος αυτός, παρʼ ότι σκεπτικιστής, σεβόμενος τον εαυτό του απέρριψε την θεωρία του Βεντουρίνι σαν παράλογη, σαν αντίθετη στον ορθό λόγο.

Παρʼ ότι ο Δ.Φ.Στράους (1808-1874) ΔΕΝ επίστευε για την θεωρία του Βεντουρίνι γράφει:

«Είναι αδύνατο άνθρωπος μισοπεθαμένος να βγη από τον τάφο! Πώς να το κατόρθωνε, αφού μόλις θα έστεκε στα πόδια του;

Μα έστω, ότι ο Χριστός είχε πράγματι πάθει νεκροφάνεια, και ότι συνήλθε στον τάφο! Μόνο για να σταθή στα πόδια του, μετά από όσα είχε πάθει, χρειαζόταν ένα σωρό φάρμακα δυναμωτικά, επιδέσμους, ιατρική περίθαλψη! είναι ποτέ δυνατό μετά από τόσα πάθη και τόση εξάντληση να μπόρεσε να αποκυλίση τον λίθο; Ένα λίθο που δυο νέες γυναίκες δεν είχαν την δύναμη να τον μετακινήσουν!

Μα έστω! Ας το παραδεχθούμε, ότι και με τέτοιες συνθήκες το κατάφερε να συρθή μέχρι το σπίτι, όπου ήσαν οι μαθητές συνηγμένοι δια τον φόβο των ιουδαίων. Πώς αντί για οίκτο προκάλεσε τόσο θαυμασμό, ώστε να πιστεύσουν ότι είχε νικήσει τον θάνατο;

Μια τέτοια εμφάνιση, το φυσικό ήταν ότι θα έσβηνε κάθε καλή εντύπωση, που τυχόν θα διατηρούσαν από την επικοινωνία μαζί Του κατά το διάστημα της ζωής Του.

Μια τέτοια επικοινωνία το πολύ-πολύ θα τους ωδηγούσε σʼ ένα βαθύ αίσθημα οίκτου και συμπόνιας. Μα τότε και επʼ ουδενί λόγω δεν θα τους έκανε να νοιώσουν την ανάγκη να Τον προσκυνήσουν σαν Θεό, σαν Κύριο της ζωής και του θανάτου».

Με άλλα λόγια, ο Στράους διεκήρυξε, ότι ο άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του σαν ον λογικό, δεν μπορεί να αποδεχθή μια τέτοια ανόητη θεωρία. Γιατί δεν στέκει λογικά.

Και όμως το βιβλίο του Βεντουρίνι διαβάστηκε πολύ! Γιατί; Γιατί πολλοί άνθρωποι ψάχνουν για μαλακό μαξιλαράκι. Να κοιμίζουν την συνείδηση τους, να μην τους ελέγχει για τα έργα τους.

Ιατρική θεώρηση της θεωρίαςπερί νεκροφάνειας

Σήμερα τα πράγματα είναι πιο πολύ ξεκαθαρισμένα από ό,τι εφαντάζετο ο Στράους. Γιατί έχει αποδειχθή ιατρικά, ότι περίπτωση νεκροφάνειας ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ.

Ας δούμε λοιπόν:

· Πώς εσταυρώθη ο Χριστός.

· Πώς απέθανε ο Χριστός στον Σταυρό.

· Πώς επιστοποιήθη, ότι ο Χριστός είχε πράγματι πεθάνει στον Σταυρό.

1. Πώς εσταυρώθη ο Χριστός.

1.Ο Χριστός δεν «έπαθε νεκροφάνεια , ενώ εκοιμάτο ήσυχος στο «κρεβατάκι» Του. Οι τελευταίες Του ημέρες ήσαν ημέρες αφορήτου ψυχικού και σωματικού πόνου. Και τρομερά εξαντλητικές. Ακόμη και για τον πιο ρωμαλέο οργανισμό.

2. Τις δυο τελευταίες ημέρες ο Ιησούς δεν αναπαύθηκε καθόλου, ούτε για μια στιγμή. Και ψυχολογικά καταπονήθηκε τόσο, ώστε Του παρουσιάσθη το σπανιώτατο φαινόμενο της αιμαθιδρωσίας. Ενώ προσευχόταν στο Όρος των Ελαιών «εγένετο εν αγωνία» και εγένετο ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην» (Λουκ. 22,44).

Το φαινόμενο είναι ιατρικά τεκμηριωμένο, προϋποθέτει ασύλληπτο στην διάνοια εσωτερικό πόνο και επιφέρει ολοσχερή εξάντληση.

3. Ακολούθησε ένα απίθανης βιαιότητας και μοχθηρίας διήμερο μαρτύριο (εμπτυσμοί, ραπίσματα, κολαφίσματα, γρονθοκοπήματα, κ.ά.), από ανθρώπους που μʼ αυτά ενόμιζαν «λατρείαν προσφέρειν τω Θεώ» (Ιωάν. 16,2). Με κορύφωση το φραγγέλιο.

4. Το φραγγέλιο ήταν ένα σατανικής επινόησης μαστίγιο. Αποτελείτο από πολλά λουρίδια πέτσινα στα άκρα των οποίων είχαν προσδεθή αιχμηρά σιδερένια αγγίστρια, που σε κάθε χτύπημα κυριολεκτικά εξέσχιζαν τις σάρκες του τιμωρουμένου, σε βαθμό που να φαίνωνται τα κόκκαλά του! Η φραγγέλωση εγίνετο με τρόπο που να «πιάνη» όλη την έκταση του σώματος από τους ώμους μέχρι τα γόνατα.

5. Με το φραγγέλιο δεν προσεφέρετο καμμιά απολύτως ιατρική βοήθεια. Έτσι οι συνέπειες της φραγγελώσεως, όχι μόνο παρέμεναν, αλλά και επολλαπλασιάζοντο. Γιʼ αυτό στάθηκε αδύνατο στον Χριστό να βαστάση τον σταυρό Του. Και ηγγάρευσαν τον Σίμωνα τον Κυρηναίον, ίνα άρη αυτόν (Ματθ. 27,32).

6. Επακολούθησε η σταύρωση του Ιησού Χριστού κατά το ρωμαϊκό σύστημα· δηλ. τον εκάρφωσαν σε σταυρό σχήματος (Οι σταυροί των

ρωμαίων ήσαν συνήθως σχήματος Τ ή + ή Χ). Οι Πέρσες

εκρεμούσαν τους καταδίκους δεμένους από τα χέρια σε ένα σταυρό, που ήταν ένας απλός στύλος. Έχει σήμερα διαπιστωθή ότι τα καρφιά στα χέρια του καταδίκου ενεπηγνύοντο στον καρπό και όχι στην παλάμη, ώστε άντεχαν να βαστάζουν το βάρος του εσταυρωμένου, χωρίς να σπάζουν τα κόκκαλά του.

2.Πώς απέθανε ο Χριστός στον Σταυρό

Παίρνουμε για οδηγό τον καθηγητή Σπ. Μακρή Γράφει:

«Το αν ο Χριστός απέθανε απάνω στο σταυρό είναι θέμα που έχει απόλυτη συνάφεια με την επιστήμη της ιατρικής. Γιατί αυτή μελετάει την φύση και τις συνέπειες όλων των σωματικών κακώσεων που επιφέρουν την βαθμιαία κατάρρευση των ζωτικών λειτουργιών του σώματος, και αυτή διαπιστώνει, αν έχη επέλθει ο θάνατος.

Αξίζει, λοιπόν, πρώτα από όλα να επισημανθή το ότι: για πρώτη φορά στην ιστορία αμφισβητήθηκε, αν ο Χριστός είχε πεθάνει επάνω στον Σταυρό κατά τον 17^ο αιώνα. Και αυτό γιατί τότε, τουλάχιστον στην Ευρώπη, δεν υπήρχαν πια άνθρωποι, που να είχαν κατά κάποιο τρόπο αποκτήσει κάποια - έστω και ελάχιστη - εμπειρία για το πώς πέθαινε ο κατάδικος στον Σταυρό. Έτσι φαντάστηκαν, ότι ο θάνατος επήρχετο από αιμορραγία, από απώλεια αίματος και δυνάμεων.

Μα σήμερα είναι πια γνωστό και τεκμηριωμένο ιατρικά, ότι ο θάνατος στον Σταυρό επήρχετο από ασφυξία».

Αυτό ετεκμηριώθη ως εξής:

α. Κατά την διάρκεια του Αʼ Παγκοσμίου πολέμου (1914-1918) οι Γερμανοί έκαμαν χρήση μιας πειθαρχικής ποινής, που την ωνόμαζαν Aufbinden (= ανάρτηση). Έδεναν και εκρεμούσαν τον κατάδικο σε ένα στύλο από τα χέρια, ώστε να μην πατούν τα πόδια του στην γη.

β. Στη θέση αυτή, το βάρος του σώματος τραβούσε ολόκληρο τον άνθρωπο προς τα κάτω. Εσφίγγετο τόσο πολύ το στήθος, ώστε να διακόπτεται η λειτουργία της αναπνοής. Για να αποκαταστήση την αναπνοή του ο κατάδικος έπρεπε - εντείνοντας όλες τις δυνάμεις των βραχιόνων - να ανυψωθή τόσο, ώστε να ελευθερωθή τουλάχιστον η λειτουργία των πνευμόνων. Στην προσπάθεια του να κρατηθή όσο το δυνατόν μακρότερο χρονικό διάστημα ανυψωμένος, κατέβαλλε τόση προσπάθεια, ώστε από την εξάντληση έρρεε ποταμηδόν από όλο του το σώμα ιδρώτας. Κάτω από τα πόδια των «αναρτημένων» εδημιουργείτο μια κατά κυριολεξία λίμνη από ιδρώτα!

γ. Η μελέτη των περιστατικών και συμπτωμάτων, κάτω από τα οποία απέθνησκαν οι «αναρτημένοι», ωδήγησε τους ιατρούς στα εξής συμπεράσματα:

· Ακόμη και στην περίπτωση που ο «αναρτημένος» είχε υπεράνθρωπη δύναμη και είχε επιδείξει ανάλογες αθλητικές επιδόσεις, οι δυνάμεις του εξαντλούντο πολύ γρήγορα.

· Οι κινήσεις που χρειάζονται για να ανυψωθή το κορμί του σταυρωμένου για να μπορέση να αναπνεύση απέβαιναν όλο και πιο εξαντλητικές και επώδυνες.

· Τελικά ο κατάδικος δεν κατώρθωνε να ανυψωθή, όσο απαιτείτο για την αναπνοή, και έτσι μετά 3-6 λεπτά επήρχετο θάνατος από ασφυξία.

Το κάρφωμα στο σταυρό έκανε το μαρτύριο ολίγο πιο οδυνηρό στην αρχή· αλλά επέφερε σε πιο σύντομο χρόνο την πλήρη εξάντληση και άρα τον θάνατο. Από αυτό συμπεραίνομε, ότι το κάρφωμα στον σταυρό (που εφάρμοζαν οι Ρωμαίοι) ήταν φιλανθρωπότερη μορφή σταυρώσεως από την πρόσδεση στον σταυρό (που εφάρμοζαν οι Πέρσες και οι Γερμανοί).

δ. Οι Ρωμαίοι εθεωρούσαν την σταύρωση σαν το πιο απάνθρωπο και φρικώδες μέσο εκτελέσεως (Deterrimum et crudelissimum supplicium).

Πραγματικά είναι ένα σατανικό σχέδιο θανατώσεως ο σταυρός και γι’ αυτό και οι Ρωμαίοι τόσο πολύ ικανοποιούντο, μέσα σε κείνη την βάρβαρη επιθυμία τους να βλέπουν τον άνθρωπο να βασανίζεται, από την θέα των σταυρωμένων ανθρώπων. Και γι’ αυτό, επειδή ήταν τόσο άθλιος ο θάνατος, στην Ρωμαϊκή νομοθεσία αυτός ο θάνατος, ορίζεται να χρησιμοποιείται μονάχα στους δούλους και στους προδότες.

-Ο Κικέρων, που είχε παρακολουθήσει θάνατο επάνω στον σταυρό, τον ονομάζει: «Cruderissimum et deterimum Supplicium», δηλ. το πλέον φρικτό βασανιστήριο το οποίο είχε ποτέ παρακολουθήσει.

Ο Χριστός εξ αιτίας της εξάντλησής Του, που είχε προηγηθή, έμεινε στον σταυρό μόνο τρεις ώρες. Το χρονικό αυτό διάστημα ήταν ασυνήθιστα μικρό. Και έκαμε τον ηγεμόνα Πόντιο Πιλάτο να απορή, πώς ο Χριστός είχε τόσο γρήγορα πεθάνει (Μαρκ. 15,44)! Αυτή είναι η εξήγηση που μας δίνει η ιατρική επιστήμη. Ο Ιησούς απέθανε από ασφυξία. Μα επειδή ο Ίδιος το ηθέλησε.

Σήμερα δεν υπάρχει πια ιατρικά καμμιά αμφιβολία, ότι οι κατάδικοι στον σταυρό απέθνησκαν από ασφυξία.

Έχει τεκμηριωθή ιατρικά, ότι και μετά από εξάντληση και λιποθυμία, ο από ασφυξία θάνατος δεν ανακόπτεται.

· Οι σταυρωμένοι πέθαιναν από ασφυξία. Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιπτώσεις.

3. Πώς επιστοποιήθη ότι ο Χριστός είχε πράγματι πεθάνει στον Σταυρό.

Ο θάνατος του Χριστού στον Σταυρό επιστοποιήθη. Και μάλιστα με ιατρικά έγκυρο τρόπο. Ιδού πως:

1 Οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι (= στρατιώτες), επαγγελματίες σκληρών τιμωριών, ήξεραν πότε ένας τιμωρημένος είναι λιποθυμισμένος και πότε πραγματικά πεθαμένος. Παρακολουθούσαν άγρυπνα την καλή εκτέλεση των ποινών. Γιατί ο νόμος ώριζε σαφώς, ότι αν ο αρμόδιος στρατιώτης επιστοποιούσε θάνατο που δεν είχε επέλθει πράγματι, καταδικαζόταν σε σταύρωση, λόγω κακής εκτελέσεως του καθήκοντός του.

2. Όταν οι στρατιώτες είχαν κάποιο λόγο να τελειώνουν γρήγορα με τις εκτελέσεις αυτές, χτυπούσαν τα σκέλη των καταδικασμένων με ένα σιδερένιο λοστό και τους ετσάκιζαν τα οστά των μηρών και των κνημών. Μετά από αυτό ο σταυρωμένος παρέλυε εντελώς και ο από ασφυξία θάνατος επακολουθούσε σε ελάχιστα λεπτά. Η μέθοδος αυτή (επισπεύσεως του θανάτου!) εφαρμόσθηκε στους δύο ληστές, που είχαν σταυρωθή μαζί με τον Κύριο.

3. Προκειμένου περί του Ιησού, ο αρμόδιος στρατιώτης θέλοντας να πεισθή, ότι είχε πράγματι πεθάνει, «λόγχησε την πλευράν αυτού ένυξε· και ευθέως εξήλθε αίμα ύδωρ».

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης που έτυχε να είναι τότε κοντά στον Σταυρό, μας πληροφορεί ότι αυτό το είδε με τα μάτια του. «Και ο εωρακώς μεμαρτύρηκε και αληθινή εστίν η μαρτυρία αυτού» (Ιωάν. 19,35).

Σήμερα είναι ιατρικά βέβαιο ότι.

το Αίμα και το Ύδωρ είναι ένα υγρό που δημιουργείται στον χώρο του άνω διαφράγματος λίγη ώρα μετά τον βιολογικό θάνατο του ανθρώπου. Συνεπώς η εκροή υγρού αυτού μαρτυρεί ότι ο βιολογικός θάνατος του Ιησού είχε επέλθει.

από την πληγή αυτή εμπήκε στον χώρο του άνω διαφράγματος ατμοσφαιρικός αέρας, που, όταν περάση εκεί επιφέρει ακαριαία τον θάνατο (πνευμονοθώρακας).

δ. Συμπέρασμα

Μετά από αυτά, κάθε κουβέντα για νεκροφάνεια του Ιησού δεν είναι παρά αντιεπιστημονικές φλυαρίες.

Όμως το βιβλίο αυτό του Βεντουρίνι επραγματοποίησε πολλές εκδόσεις! Το διάβασαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι! Και τους διέλυσε πνευματικά.

Βʼ Η θεωρία των ψευδαισθήσεων

α. θεωρία

1. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, οι μυροφόρες γυναίκες έπεσαν θύματα παραίσθησης ή ψευδαίσθησης. Από την συγκινησιακή τους φόρτιση κατάντησαν σε φαντασιώσεις και αυταπάτες. Νόμισαν πως κάτι είδαν, χωρίς να δούν.

Έτσι έπλασαν τον μύθο της αναστάσεως. Επηρέασαν τους μαθητές με τα λόγια τους. Και άρχισαν να έχουν και εκείνοι τις ίδιες ψευδαισθήσεις!

Να λοιπόν το ερώτημα:

Απατήθηκαν οι μαθητές;

Έπεσαν θύματα παραίσθησης ή ψευδαίσθησης;

2. Αλλά τί είναι οι παραισθήσεις ή ψευδαισθήσεις;

Οι ψευδαισθήσεις, οι παραισθήσεις και οι φαντασιώσεις είναι ένα θέμα που σήμερα η ιατρική επιστήμη το έχει μελετήσει εξαντλητικά, χρόνια πολλά, και σε πολλές χιλιάδες περιπτώσεις. Ας δούμε τα πορίσματά της:

α. ψευδαισθήσεις μπορεί να έχουν άνθρωποι μιας ωρισμένης κατηγορίας που έχουν προδιάθεση για αυτές.

β. οι ψευδαισθήσεις τους αποτελούν προέκταση διαθέσεων και επιθυμιών τους, των οποίων επιθυμούν πολύ την πραγματοποίηση.

γ. όταν πολλά άτομα επιρρεπή σε ψευδαισθήσεις έχουν μια ταυτόχρονη ψευδαίσθηση, η ψευδαίσθηση τους έχει στον καθένα διαφορετικό περιεχόμενο.

δ. οι ψευδαισθήσεις επέρχονται κάτω από συνθήκες (τόπο, χρόνο, περιστάσεις) που δημιουργούν προδιάθεση και υποβάλλουν τον άνθρωπο.

ε. όταν επαναλαμβάνονται, παρουσιάζονται μετά από πολύ χρονικό διάστημα.

β. Έπεσαν οι μαθητές θύματα ψευδαισθήσεων;

Ας δούμε τώρα, αν μπορεί να εφαρμοσθούν αυτά στους μαθητές, για να μπορέσουμε να συμπεράνουμε, αν είναι δυνατόν να είναι η πίστη, στην ανάσταση του Χριστού καρπός ψευδαισθήσεων.

1Οι μαθητές δεν είχαν καμμιά σχετική προδιάθεση. Πριν δούν οι ίδιοι τον Χριστό, τους είχαν ειπεί άλλοι ότι Τον είδαν, και εκείνοι δεν τους επίστευαν.

Γιʼ αυτό και ο Κύριος τους ήλεγξε την απιστία αυτών και σκληροκαρδία, ότι τοις θεασαμένοις αυτόν εγηγερμένον ουκ επίστευσαν (Μαρκ. 16,14)!

Άρα οι μαθητές όχι μόνο δεν είχαν σχετική προδιάθεση, αλλά ήσαν και αρνητικά προδιατεθειμένοι!

2. Ψυχολογική ανάλυση των μαθητών δείχνει ότι δεν ήσαν καθόλου επιρρεπείς σε ψευδαισθήσεις. Ούτε ο Ματθαίος ο τελώνης, ούτε ο Θωμάς, που έδειξε τόση δυσπιστία και πόσο σκεπτικισμό. Ούτε ο Πέτρος, που ήταν πάντοτε τόσο τρομερά ρεαλιστής, ώστε να βλέπη την μεταμόρφωση και η πρώτη του αντίδραση να ήταν ότι, για να μείνη κανείς στο Θαβώρ με οποιεσδήποτε συνθήκες, χρειάζεται κατάλυμα, σκηνές!

3. Οι εντυπώσεις των μαθητών του Χριστού από της εμφανίσεως του Χριστού ήσαν πάντοτε οι ίδιες σε όλους, παρʼ ότι έγιναν πολλές φορές και ήσαν πολλά πρόσωπα την κάθε φορά παρόντα (2,11,100 και 500 πρόσωπα ταυτόχρονα!). Είναι ποτέ δυνατόν και οι 11 μαθητές και οι 500 να ανήκαν στον ίδιο τύπο ανθρώπου που έχει προδιάθεση για ψευδαισθήσεις, ώστε να δούν απολύτως τα ίδια πράγματα;

Και θυμηθήτε ότι ιατρικά είναι βέβαιο, ότι οι ψευδαισθήσεις είναι διαφορετικές σε κάθε άνθρωπο με διαφορετικό χαρακτήρα∙ σήμερα είναι ιατρικά βέβαιο, ότι οι μαθητές είχαν πολύ διαφορετικό ψυχολογικό χαρακτήρα ο καθένας! Οι χαρακτήρες των μαθητών του Χριστού αποτελούν ένα φάσμα, που καλύπτει όλους τους ψυχολογικούς τύπους των ανθρώπων.

Και όμως όλοι οι μαθητές είχαν τις ίδιες πάντοτε εντυπώσεις από τις εμφανίσεις του Χριστού, πράγμα που ιατρικά-επιστημονικά δεν επιτρέπει να λέμε ότι είναι δυνατόν οι εμπειρίες τους αυτές να ήσαν ψευδαισθήσεις.

4. Ως προς τις συνθήκες (χώρο, χρόνο, περιστάσεις) πρέπει να μη λησμονούμε ποτέ, ότι οι εμφανίσεις του Χριστού γίνονται σε τόπους που δεν ευνοούν καθόλου ψευδαισθήσεις:

· στον δρόμο προς Εμμαούς,

· σε ένα κήπο,

· σε ένα χωράφι,

· στην λίμνη Γεννησαρέτ,

· μεσημέρι,

· απόγευμα,

· ενώ εκείνοι περιπατούν συνομιλώντας,

· ενώ ψαρεύουν αμέριμνοι,

· τους αναλύει επί ώρες την αγία Γραφή,

· τους ψήνει ψάρια στα κάρβουνα,

· τρώει μπροστά τους ψάρι και κερήθρα με μέλι,

· τους ελέγχει,

· τους επιτιμά,

· τους κάνει ψυχρολουσία,

· τους κάνει να αισθάνωνται άσχημα!

5. Οι ψευδαισθήσεις επαναλαμβάνονται σε όλο και αραιότερα διαστήματα, μέχρι που σβήνουν, ή γίνονται όλο και συχνότερες, μέχρι που να καταλήξουν σε νευρική κρίση.

Μα αντίθετα στους μαθητές οι εμπειρίες της αναστάσεως επαναλαμβάνονται επί 40 ημέρες στον ίδιο ρυθμό. Τις βλέπουν πάντοτε πολλοί μαζί και διαρκούν ώρες. Δημιουργούν πάντοτε γαλήνη, χαρά και ακλόνητη πεποίθηση, ότι ο Χριστός ζη και βασιλεύει εις τους αιώνας.

Όλα αυτά είναι αδύνατο να συμβιβασθούν με όσα δέχεται η ιατρική επιστήμη για τις ψευδαισθήσεις σήμερα^[17].

γ. Εμπειρία των αισθήσεων

1. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έβλεπαν οι μαθητές τον Κύριο, τους έπεισαν (και πείθουν και μας), ότι η επικοινωνία τους με τον αναστάντα Ιησού ήταν μια ολοκάθαρη εμπειρία αισθήσεων.

Εμπειρία αισθήσεων είχαν∙

για εμπειρία αισθήσεων μιλάνε.

Λόγια σαφή. Ξεκάθαρα. Που αντέχουν σε κάθε έλεγχο λογικό και ψυχολογικό.

2. Ας δούμε τί λένε οι ίδιοι:

α. Ο Πέτρος.

Τον είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια. Δεν σας λέμε φιλοσοφίες και συλλογισμούς. Μιλάμε για γεγονότα, που έγιναν μπροστά μας! (Β΄ Πέτρου 1,16).

β. Ο Ιωάννης.

Μιλάμε για πράγματα, που τα είδαμε με τα μάτια μας. Τα ακούσαμε με τα αυτιά μας. Τα ψηλαφήσαμε με τα χέρια μας. Δεν μιλάμε για ιδέες, αλλά για χειροπιαστή πραγματικότητα (Αʼ Ιωάν. 1,1-3).

Μπροστά μας ο Χριστός έκαμε πολλά θαύματα. Όχι μόνο αυτά που γράφομε. Γράφομε λίγα. Μόνο όσα ενομίσαμε πως αρκούν, να Σας βοηθήσουν να καταλάβετε, ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, για να αποκτήσετε στο Όνομά Του την αληθινή ζωή (Ιω. 20,30).

γ. Ο Λουκάς.

Αυτά που κηρύττουμε, μας τα παρέδωκαν εκείνοι που υπήρξαν σε όλα τα επεισόδια της ζωής Του αυτόπτες μάρτυρες. Αυτοί είναι οι κήρυκες της πίστης μας (Λουκ. 1,1-3).

Ο Χριστός, αφού εσταυρώθη και ετάφη, μετά παρουσιάστηκε πολλές φορές στους μαθητές Του. Τους έδειξε με τρόπο αδιαμφισβήτητο, πώς είναι ζωντανός. Τους το έδειξε με πολλές και πολλών ειδών ενέργειές Του σε διάστημα όχι μιας ή δύο, αλλά σαράντα ολοκλήρων ημερών (Πραξ. 1,3).

3. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά ακόμη λόγια από τα άγια Ευαγγέλια, που μαρτυρούν ολοκάθαρα, ότι οι μαθητές Του είδαν τον Χριστό μετά την ανάστασή Του.

Περιοριζόμαστε να συνοψίσουμε τις μαρτυρίες τους επισημαίνοντας ότι:

· Είδαν τον Κύριο πολλές φορές. 40 ημέρες τους εφανερωνόταν συνεχώς (Πραξ. 1,3).

· Όχι ένας ή δύο την κάθε φορά, αλλά δώδεκα και περισσότεροι, και κάποια φορά επάνω από 500 άτομα.

· Τον είδαν με τα ίδια τους τα μάτια.

· Τον άκουσαν με τα ίδια τους τα αυτιά.

· Τον άκουσαν να τους μιλάη για πράγματα εντελώς συγκεκριμένα και να τους ερμηνεύη τις άγιες Γραφές.

· Τον εψηλάφησαν πολλές φορές με τα ίδια τους τα χέρια.

· Μίλησαν μαζί Του.

· Περπάτησαν μαζί Του.

· Και, ακόμα, τον άκουσαν:

· να τους εξουσιοδοτή να συγχωρούν αμαρτίες,

· να τους δίνη εξουσία να πατούν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, χωρίς τίποτε να μπορή να τους βλάψη!...

· να τους δίνη δύναμη να κάνουν θαύματα, και να ανασταίνουν νεκρούς.

· Πώς να αμφιβάλλουν για την ανάστασή Του;

· Πώς να μην είναι έτοιμοι και να πεθάνουν ακόμη για την πίστη τους σʼ Αυτόν;

Γ. Η θεωρία του λάθους

1 Σύμφωνα με την θεωρία αυτή, όταν οι μαθητές του Χριστού την μίαν Σαββάτων ηθέλησαν να επισκεφθούν τον τάφο του Διδασκάλου τους, έκαμαν λάθος... στον τάφο! Έτσι μπήκαν σε ξένο τάφο, που τον βρήκαν κενό, και έτσι σχημάτισαν την γνώμη ότι ο Χριστός είχε αναστηθεί.

2. Στην θεωρία αυτή δεν έδωσε ποτέ κανείς καμία σημασία. Και μαρτυρεί μόνο, ότι ο Kirshop Lake που την επινόησε, το είχε ρίξει στο σορολόπ.

ΜΗΠΩΣ ΠΑΛΙ ΉΤΑΝ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ;

Εάν τώρα οι εμφανίσεις αυτές που περιγράφηκαν δεν είναι αποτέλεσμα αυταπάτης μήπως είναι αποτέλεσμα απάτης; Διότι αυτή η διέξοδος μένει στην αμφισβήτηση. Αυτή η διέξοδος μένει στην αμφιβολία. Ότι ήταν δηλαδή αποτέλεσμα απάτης. Ο πρώτος λόγος για τον οποίο δεν μπορεί οι εμφανίσεις αυτές να είναι αποτέλεσμα απάτης οφείλεται στο γεγονός, ότι τα πρόσωπα απ’ τα οποία μαρτυρείται ότι είδαν τον Χριστό και μαρτυρείται επί πολλά χρόνια, αρκετά χρόνια μετά την Ανάσταση Του ότι είδαν τον Χριστό, (στην Α΄ προς Κορ. επιστ. απαριθμούνται τα πρόσωπα αυτά και αναφέρει εκεί ο Απ. Παύλος συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται και στο Ευαγγέλιο τού Μάρκου, ότι πάνω από 500 άνθρωποι είδαν τον Χριστό), τα πρόσωπα λοιπόν αυτά ήσαν πάρα πολλά. Είναι λοιπόν πραγματικά αδύνατο, τόσο πολλά πρόσωπα, επί τόσο πολλά έτη, να έκαναν μια τόσο χονδροειδή και βλάσφημο απάτη και να μη βρέθηκε ούτε ένα πρόσωπο, το οποίο να επανέλθει και να μαρτυρήσει και να διαμαρτυρηθεί ότι το ίδιο συμμετέσχε σε μια απάτη και έπεσε θύμα αυτής. Οπότε αυτό για κάθε δικαστήριο, για κάθε κριτή που χρησιμοποιεί τους κανόνες περί ενδείξεων τής νομικής επιστήμης, το ότι έχει τόσους πολλούς μάρτυρες η εμφάνισις τού Χριστού, αυτό και μόνο αποκλείει το ενδεχόμενο τής απάτης.

Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο το ενδεχόμενο τής απάτης πρέπει να αποκλεισθεί είναι ότι η πληροφορία και το κήρυγμα για την εμφάνιση τού Χριστού και την Ανάσταση Του, συνοδεύεται και συνοδευόταν πάντα, με την διακήρυξη τού πιο υψηλού κηρύγματος αρετής που δέχθηκε ποτέ η ανθρωπότης. Μιας αρετής που δεν περιορίζεται μονάχα στην πραγματοποίηση ορισμένων πράξεων ενάρετων αλλά και φθάνει με απόλυτο αυστηρότητα ακόμη και στις σκέψεις, στα συναισθήματα και στις διαθέσεις τού κάθε ανθρώπου. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν, άνθρωποι που όχι μονάχα κήρυξαν αυτό το κήρυγμα αλλά άνθρωποι, που κατά την μαρτυρία των πιο ασπόνδων εχθρών τους, στάθηκαν συνεπείς σε όλη τους τη ζωή στο κήρυγμα αυτό το τόσο αυστηρό, να πουν και να στηρίξουν όλο τους το κήρυγμα πάνω σ’ ένα τόσο χονδροειδές ψέμα;

Ακόμη η υποψία ότι πρόκειται για μία απάτη αποδεικνύεται εσφαλμένη από το γεγονός τής συμπεριφοράς των αποστόλων που αναφέραμε μέχρι τής 3ης ημέρας μετά την σταύρωση τού διδασκάλου. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν περίτρομοι, ήσαν καταπτοημένοι. Ήσαν πεπεισμένοι, όπως τόσο ωραία περιγράφεται εκεί στα λόγια τους με τα οποία περιγράφουν την σταύρωση και τις φήμες όπως νόμιζαν περί αναστάσεως, στον Χριστό, στον ίδιο τον Χριστό, οι δύο μαθηταί προς Εμμαούς. Ήσαν πεπεισμένοι ότι η υπόθεσης αυτή τού Χριστού έληξε άδοξα με την σταύρωση Του. Ήσαν οχυρωμένοι, όπως είπαμε, επάνω στην πεποίθηση ότι είναι αδύνατον να τον είδαν άνθρωποι ζωντανό και αυτό δεν ντρέπονται να το

φανερώσουν οι ίδιοι και αυτήν την στροφή των 180^ο την εμφανίζουν οι ίδιοι μόνον μετά απ’ την τρανή απόδειξη ότι πράγματι δεν μπορεί παρά να είναι μία αληθινή παρουσία η συνάντηση τους μαζί Του.

Εάν αυτοί οι άνθρωποι ήθελαν να πουν μια απάτη, δεν θα απέφευγαν να φανερώσουν όλους τους ενδοιασμούς τους οποίους είχαν; Δεν θα απέφευγαν να διακηρύξουν σ’ όλα τα πέρατα τής γης και να το γράψουν σ’ όλα τα Ευαγγέλια ότι ήσαν οι ίδιοι εκείνοι που αμφισβητούσαν, εκείνοι που δεν ήθελαν να πιστέψουν, εκείνοι που παρουσίαζαν επιχειρήματα, εκείνοι που έλεγαν ότι επρόκειτο για λήρο, για μια συναρπαγή, για ένα ψέμα, αυτές οι διηγήσεις για την εμφάνιση τού Χριστού και πώς αυτά τα πρόσωπα τώρα, τα τρομαγμένα, τα περίτρομα έρχονται όχι μονάχα να το διακηρύξουνε μπροστά στους δυνατούς τής γης, μπροστά στους ισχυρούς και μπροστά στους ενόπλους, που ήταν έτοιμοι να τους συντρίψουν, αλλά και δίνουν μετά από διωγμούς και μετά από βασανιστήρια, άκαμπτοι όλοι, χωρίς εξαίρεση την ζωή τους για μια τέτοια απάτη;

Όπως λέει, πολύ σωστά, ένας Γάλλος, ο Goguel, «είναι αδύνατον για ένα ψέμα να υποβληθεί κανείς σε διωγμούς και να δώσει την ζωή του με βάσανα και με τυρρανισμούς». Το ψεύδος το χρησιμοποιεί ο άνθρωπος δια να αποφύγει τον διωγμό όχι δια να τον υποστεί. Ώστε λοιπόν, το όλο κήρυγμα τής Εκκλησίας, στηρίζεται επάνω στη διαβεβαιώσει για την Ανάσταση. Και πρέπει να πούμε ακόμα και θάπρεπε να το πούμε ίσως πρώτο απ’ όλα, ότι αυτήν την διαβεβαιώσει για την Ανάσταση την έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Το είπε σαφέστατα και το διακήρυξε και το υπεστήριξε.

Και πώς είναι δυνατόν, αυτόν που όχι απλώς εκήρυξε, αυτόν ο οποίος έζησε από το κήρυγμα, αυτόν ο οποίος χωρίς καμία αμφισβήτηση ανέβηκε πάνω στον Σταυρό γι’ αυτό το κήρυγμα, πώς είναι δυνατόν αυτόν τον άνθρωπο να τον θεωρήσουμε σαν ένα απατεώνα, ο οποίος σκηνοθετεί την ταφή Του, ο οποίος σκηνοθετεί την Ανάσταση Του;

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Thomas Arnold, Καθηγητής Ρωμαϊκής Ιστορίας

Ο Thomas Arnold (Τόμας Άρνολντ), καθηγητής της Ρωμαϊκής Ιστορίας, συγγραφέας μιας υπέροχης τρίτομης Ιστορίας του Ρωμαϊκού Κόσμου (έργο κλασσικό), γράφει: «Χρόνια μελετούσα την αρχαία ιστορία. Ερευνούσα τις πηγές. Και «ζύγιζα» τις απόψεις των νεωτέρων συγγραφέων, που ασχολήθηκαν με την εποχή αυτή. Σαν κατασταλάγματα των μελετών μου λέγω τούτο: Δεν ξέρω να υπάρχει στην ιστορία ολόκληρης της ανθρωπότητας άλλο γεγονός, που να θεμελιώνεται - για τον απροκατάληπτο ερευνητή - σε πιο πειστικές και αξιόπιστες μαρτυρίες και σε πιο εξαντλητική έρευνα από το σημείο (εννοώ τον κενό τάφο) που μας έδωκε ο Θεός, για να δείξει, ότι ο Χριστός απέθανε μεν, αλλά και αναστήθηκε εκ νεκρών» (Πηγή: Arnold, Th. Christian Life, Its Hopes, its Fears and its Glory, London 1859, σελ. 324.)

A. Fr. Gfrörer, Ιστορικός

Ο διάσημος ιστορικός A. Fr. Gfrörer, (Α. Γραίρερ), που από άθεος μετά βαθιά μελέτη των πηγών επίστευσε στον Χριστό, λέγει: «Η ανάσταση του Χριστού είναι το πιο έγκυρο και το πιο μαρτυρημένο γεγονός της αρχαίας ιστορίας. Αν αφήσω τον εαυτό μου να μην παίρνει στα σοβαρά τις μαρτυρίες για την ανάσταση του Χριστού, μόνο και μόνο επειδή προέρχονται από χριστιανούς (από τους αποστόλους), δεν έχω πια δικαίωμα να θεωρώ κανένα γεγονός της αρχαίας ιστορίας έγκυρο και αξιόπιστο» (Πηγή:Koch, Anton. Hom. Handbuch, Band 1, Freiburg 1952, σελ. 443.)

Dr Simon Greenleaf, νομική αυθεντία των Η.Π.Α.

Ο Dr Simon Greenleaf (Σίμων Γκρήνληφ), ένας από τους πιο μεγάλους αμερικανούς νομικούς (θεωρείται η πιο μεγάλη νομική αυθεντία των Η.Π.Α.) έγραψε ένα βιβλίο αφιερωμένο στο θέμα: Έχουν νομική αξία οι μαρτυρίες των αποστόλων για την ανάσταση του Χριστού; Τα συμπεράσματα του είναι:

· Αποκλείεται (σαν από νομικής πλευράς απίθανη) η υπόθεση ότι θα μπορούσαν οι απόστολοι να μείνουν για πάντα σταθεροί στην άποψη ότι ο Χριστός αναστήθηκε, αν αυτό δεν ήταν όχι απλώς γεγονός, αλλά γεγονός αδιαμφισβήτητο και ένδοξο.

· Η ανάσταση ήταν για τους απόστολους γεγονός τόσο γνωστό και σαφές, όσο τα πιο σοβαρά γεγονότα της ζωής τους, για τα οποία δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι έγιναν.

· Η ανάσταση του Χριστού - από πλευράς των αποδείξεων που εξετάζουν και λαμβάνουν υπʼ όψιν τους τα σημερινά δικαστήρια - είναι το πιο αδιαμφισβήτητο γεγονός της παγκοσμίου ιστορίας.

(Πηγή:Greenleaf, Simon, An Examination of the Testimony of the Fourth Evangelist by the Rules of Evidence Administrated in the Courts of Justice, New York. Grand Rapids 1965, σελ. 29.)

Frank Morisson, Νομικός

Όμως ένας άλλος διαπρεπής νομικός, ο Frank Morisson έβαλε στόχο του να διαμφισβητήσει τις μαρτυρίες που έχουμε για την ανάσταση του Χριστού. Ο Μόρισον

· Παραδεχόταν ότι ο Χριστός υπήρξε∙ ότι ήταν πρότυπο αρετής και υπέροχος διδάσκαλος∙

· δεν παραδεχόταν μόνο την ανάστασή του.

· έλεγε πως η ανάσταση ήταν μια μυθοποιημένη ωραιοποίηση της ιστορίας του Χριστού.

Μέσα σʼ αυτό το πλαίσιο των ιδεών του ο Μόρισον αποφάσισε να γράψει την ιστορία των τελευταίων ημερών του Ιησού, χωρίς να κάμει καμία αναφορά στην ανάστασή του. Του είχε μπει η ιδέα, ότι αν έγραφε τέτοιο τεκμηριωμένο βιβλίο, θα έκανε να ... ξεχασθεί η ανάσταση του Χριστού! Άρχισε λοιπόν να έρχεται σε επαφή με τα γεγονότα και με τα προβλήματα που τα ακολουθούν. Και τότε η δικαστική του ευσυνειδησία τον έκαμε να αλλάξει γνώμη και τοποθέτηση.

Ασχολήθηκε λοιπόν με το θέμα αυτό στα σοβαρά . Μελέτησε, όσο πιο καλά μπορούσε, όλα τα στοιχεία που είχε στην διάθεσή του. Και κατάλαβε, ότι ακόμα και αν το ήθελε, ήταν αδύνατο να γράψει το βιβλίο, που είχε σχεδιάσει και όπως το είχε σχεδιάσει. Και κατέληξε να γράψει ένα βιβλίο εντελώς διαφορετικό από εκείνο που είχε προγραμματίσει. Ο τίτλος του βιβλίου αυτού είναι: «Ποίος απεκύλησε τον λίθο»; Στο πρώτο κεφάλαιο ο Μόρισον δηλώνει: «Ποτέ μου δεν το είχα φαντασθεί ότι θα κατέληγα να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο» (Πηγή:Morisson, Frank, Who Moved the Stone. London (Faber and Faber) 1930)!

Το βιβλίο του Μόρισον είναι μια συνεχής διακήρυξη, ότι η ανάσταση του Χριστού είναι γεγονός. Κυκλοφόρησε σε εκατομμύρια αντίτυπα και αποτελεί αληθινό μνημείο μιας λογικής εργασίας, που κυριολεκτικά ξετινάζει όλα τα επιχειρήματα εκείνων που προσπάθησαν να αμφισβητήσουν την ανάσταση του Χριστού.

Josh Mc Dowell, Επιστήμων

Ο Josh Mc Dowell (Πηγή:Mc Dowell, Josh. More than a Carpener. Eastbourne, 1989, σελ. 86.), διαπρεπής αμερικανός επιστήμων, ξεκίνησε άθεος. Πάλεψε να παραμερίσει από το φάσμα της ζωής του την πίστη στον Χριστό Μα δεν τα κατάφερε. Η διακήρυξη του για την ανάσταση του Χριστού:

Κάποτε ένας φίλος μου με ρώτησε:

- Τί είναι εκείνο, που σε κάνει να μένεις δεμένος με τον Χριστιανισμό; Του απάντησα:

-Ένας και μόνο λόγος. Έψαχνα για χρόνια να βρω μια εξήγηση για την ανάσταση του Χριστού. Έψαχνα χρόνια να δώ: μπορεί να δοθεί στην ανάσταση του Χριστού εξήγηση διαφορετική από αυτήν που δίνουν οι απόστολοι στα ευαγγέλια και στις επιστολές τους; Συγκεκριμένα «έφαγα» εφτακόσιες (ναι, εφτακόσιες!) ώρες εργαστηριακής έρευνας επάνω στο θέμα αυτό! Ερεύνησα όλες τις πηγές. Και εξέτασα όλες τις δυνατές εκδοχές.

Ξεκίνησα από την σκέψη, ότι η ανάσταση του Χριστού πρέπει να είναι:

· ή η πιο μεγάλη απάτη και πονηρία στον κόσμο,

· ή το πιο μεγάλο γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας.

Στην συνέχεια όμως η έρευνά μου με υποχρέωσε να παραδεχθώ, ότι

· Η ανάσταση του Χριστού είναι γεγονός.

· Γεγονός, που έγινε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.

· Γεγονός, που έχει μάρτυρες και αποδεικτικά στοιχεία (πειστήρια).

Η έρευνα μου με έκαμε να καταλάβω, ότι η χριστιανική πίστη∙

· Δεν είναι στοχασμός.

· Δεν είναι φιλοσοφία.

· Δεν είναι μια πλαστή ιστοριούλα.

· Είναι η πιο αληθινή ιστορία στον κόσμο.

Με άλλα λόγια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και τόσο απλοϊκά, όσο φαντάζονται μερικοί με την απλοϊκότητα και απλότητά τους.

Υπήρχε στην Αγγλία ο Καθηγητής Joad, Καθηγητής τής Φιλοσοφίας

από τους πιο γνωστούς, ο οποίος ήταν τόσο πολύ φανατικός στην άρνηση, ώστε δεν άφηνε ευκαιρία, με τον γραπτό λόγο αλλά και με μία σειρά από εβδομαδιαίες ομιλίες στο αγγλικό ραδιόφωνο με τίτλο «ο Joad και ο Θεός», να υποστηρίζη την ανακρίβεια τού Ευαγγελίου. Αυτό έκανε ο Joad μελετώντας ακριβώς την Αγία Γραφή, για να παρουσιάσει επιχειρήματα. Ο ίδιος όμως από μόνος του χωρίς καμία επίδραση πείσθηκε ότι το αντίθετο από όσα κήρυττε ήτο αλήθεια και σε μεγάλη ηλικία παρουσιάσθηκε αιφνιδίως και είπε ότι «όσα πίστευα ήταν ψέμα», και αγωνίσθηκε σαν τον Θωμά και εκήρυξε σ’ όλο τον κόσμο ότι ο Χριστός είναι πραγματικά ο Κύριος και Θεός.

Την εποχή του 18^ου αιώνα δύο μορφωμένοι νέοι από το Πανεπιστήμιο τής Οξφόρδης έβαλαν για σκοπό τής ζωής τους να συγγράψουν δύο συγγράμματα, για να αποδείξουν ο πρώτος ότι η επιστροφή τού Παύλου δεν οφείλεται σε πίστη, σε αληθινή πίστη, και ο δεύτερος ότι η Ανάσταση τού Χριστού ήτο ψέμα.
Ο πρώτος, ο Λόρδος Lytletton μετά από ορισμένο χρονικό διάστημα επέστρεψε με ένα κείμενο που απεδείκνυε ότι η συνάντησης τού Παύλου με τον αναστημένο Χριστό είχε πραγματικά συμβεί στο δρόμο τής Δαμασκού.

Και ο άλλος, ο Gilbert West έγραψε ολόκληρο σύγγραμμα το οποίο ονομάζει «Παρατηρήσεις επί τής Ιστορίας και των Ενδείξεων τής Αναστάσεως τού Χριστού» και περιέχει μία σωρεία από επιχειρήματα, πολλά περισσότερα από όσα εγώ σας παρουσίασα τώρα, λογικότατα επιχειρήματα για την αλήθεια τής Αναστάσεως.

Σπύρος Μακρής, Καθηγητής Ιατρικής Πανεπιστημίου θεσαλονικης

Αυτά που γράφω είναι όλα προσωπικά μου βιώματα. Είναι πράγματα που παίδεψαν την ψυχή μου∙ που αποτελούν το τέρμα της πνευματικής μου πορείας∙ που μπορώ να τα βεβαιώσω με την σφραγίδα της απόλυτης εσωτερικής μου πληροφορίας, από την βίωση και την παρατήρηση αρκετών δεκαετιών από τον καιρό που επέστρεψα στον Κύριο μας Ιησού Χριστό.
Η σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού είναι το επίκεντρο, είναι ο πυρήνας της κατάφασης του Χριστιανισμού. Γιατί, αν η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού είναι αλήθεια, τότε όλα εκείνα που πιστεύουμε και ακολουθούμε (και είναι ξένα και αντίθετα στον Χριστό και στο ευαγγέλιό Του) πρέπει να γκρεμιστούν∙ γιατί είναι είδωλα και ψέματα. Γι΄ αυτό ξεσηκώνονται με τόση μανία και τόσο πείσμα να μας πείσουν με ένα σωρό επιχειρήματα παραπλανητικά, ότι η Ανάσταση του Χριστού δεν έγινε.

Επειδή: Αν η Ανάσταση του Χριστού έγινε, τότε ο Χριστός είναι Θεός∙ και όλα όσα μας λέει είναι αλήθεια. Και συνεπώς θα πρέπει να πεθάνουμε για το κάθε τι, που είναι αντίθετο στο λόγο του Χριστού. Και να ζήσουμε μια ζωή σύμφωνη με αυτά που είπε ο Χριστός και πρεσβεύει η Εκκλησία Του. (Πηγή: Σπυρ. Μακρή, καθηγητού Αναισθησιολογίας, Ιατρική Σχολή Πανεπ. Θεσσαλονίκης: Η Επιστήμη μπροστά στην Σταύρωση και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, Θεσσαλονίκη 1981).

George Eldon Ladd, Νομικός

Γράφει ο διαπρεπής αμερικανός νομικός George Eldon Ladd (Τζώρτζ Έλντον Λάντ)

Σήμερα ο πιστός χριστιανός μπορεί να είναι 100% σίγουρος ότι ο Χριστός αναστήθηκε. Η πίστη μας δεν στηρίζεται σε μύθους. Ούτε σε φιλοσοφικές στοχαστικές συλλήψεις. Στηρίζεται σε ιστορικά γεγονότα με αδιάσειστη βάση∙ και με αναντίρρητες αποδείξεις. (Πηγή:Ladd, George Eldon, I Believe in the Resurrection of Jesus, Grand Rapids 1975, σελ.. 141.]

Λόρδος Darling, Νομικός και αρχιδικαστής της Αγγλίας

Ένας άλλος διαπρεπής νομικός ο αρχιδικαστής της Αγγλίας (Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, θα λέγαμε εμείς), λόρδος Darling (Λόρδος Ντάρλινγκ) μετά μια νομική έρευνα επάνω σε όλες τις μαρτυρίες που έχουν σχέση με την ανάσταση του Χριστού, γράφει:

Για την ανάσταση του Χριστού έχουμε πάρα πολλές μαρτυρίες. Και θετικές. Και αρνητικές. Που όλες, η κάθε μία με τον τρόπο της μας δίνουν τόσες πολλές ενδείξεις, ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι μια ζωντανή πραγματικότητα, ώστε κανένα σώμα από μελετημένους δικαστικούς (από όποιο μέρους του κόσμου κι αν είναι!) δεν θα μπορούσε να βγάλει - με βάση τα στοιχεία που μας δίνουν οι μαρτυρίες αυτές - απόφαση διαφορετική από ότι:

· η Ανάσταση του Χριστού είναι γεγονός∙

· ο Χριστός ανέστη.

Οι προφητείες και η επιστημονική τους βαρύτητά

Ο Ιησούς είναι ένα μοναδικό στην ιστορία πρόσωπο. Όλοι οι άνθρωποι αρχίζουν να υπάρχουν με την γέννησή τους. Και παύουν να ζουν και να ενεργούν με τον βιολογικό τους θάνατο. Αντίθετα ο Ιησούς μαρτυρείται ότι ζει αιωνίως. Ζει, πριν γεννηθεί. Ζει∙ και ενεργεί. Και ο κόσμος τον περιμένει. Και μετά το βιολογικό Του θάνατο εξακολουθεί να ζει. Πριν ο Χριστός γεννηθεί, ένας λαός μιλάει γιʼ Αυτόν. Και Τον περιμένει. «Η προσδοκία της ελεύσεως του Ιησού υπήρχε πάντοτε στον κόσμο» (Lʼ attente et la venue de Jésus était toujours sur la terre), λέγει ο Πασκάλ.

Μήπως οι προφητείες της Π.Δ. θα μπορούσαν να εφαρμοστούν και σε άλλα πρόσωπα; π.χ. τον Μ. Αλέξανδρο, τον Ιουστινιανό, τον Λουδοβίκο, τον Κρόμβελ, τον Λίνκολν, κ.ο.κ.;

Η Παλαιά Διαθήκη είναι ένα μεγάλο βιβλίο. Με πολλές προφητείες και ακόμη περισσότερες προτυπώσεις.

Οι προφητείες, που μιλούν ξεκάθαρα για τον ερχόμενο Μεσσία, είναι επάνω από 60. Μα υπάρχουν και πολλές άλλες εκατοντάδες προφητείες, που μιλούν για τον Χριστό κάπως συνεσκιασμένα. Όλες αυτές ταιριάζουν στον Χριστό. Ολόκληρη η Π.Δ. μπορεί να θεωρηθεί σαν μια προφητεία για τον Χριστό. Κάθε της Κεφάλαιο έχει και κάποια προφητεία, που εκπληρώθηκε στον Χριστό. Ταιριάζουν άραγε και σε άλλα πρόσωπα;

Peter Stoner

Ένας Αμερικανός, ο Peter Stoner (Πήτερ Στόνερ) έχει γράψει για το θέμα των προφητειών που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Χριστού, ένα βιβλίο που τιτλοφορείται: Ομιλεί η επιστήμη (Πηγή: Stoner, P.-Newman, R.C. Science Speaks, Chicago 1976, σελ.. 106-112.).

Σήμερα έχει προσελκύσει την προσοχή του επιστημονικού κόσμου η μαθηματική θεωρία των πιθανοτήτων.

· Τί πιθανότητα έχουμε να κληρωθεί ο αριθμός του λαχείου μας; Κάποια. Ελάχιστη.

· Τί πιθανότητα έχουμε, αν ρίχνουμε τυχαία ένα κουτάκι με στοιχεία του αλφαβήτου επάνω σε ένα τραπέζι, να ιδούμε σχηματισμένο το «Πάτερ ημών»;...

· Τί πιθανότητα υπάρχει, να συμπέσουν τόσες προφητείες τυχαία σε ένα πρόσωπο;

· Τί πιθανότητα...

Αν θελήσουμε, μας λέγει λοιπόν ο Στόνερ, να εφαρμόσουμε τις σύγχρονες μεθόδους της θεωρίας των πιθανοτήτων σε οχτώ μόνον προφητείες έχουμε το εξής αποτέλεσμα:

η πιθανότητα να επιζήσει ένας άνθρωπος και να πραγματοποιήσει στον εαυτό του τις οχτώ αυτές προφητείες είναι μία στις δέκα υψωμένες στην 17 δύναμη (1/10^17). Αυτό σημαίνει ότι η πιθανότητα αυτή είναι 1/100.000.000.000.000.000 δηλ. μία στα εκατό τετράκις εκατομμύρια!

Τι σημαίνει αυτό;

· Αν πάρουμε 10^17 (δηλ. εκατό τετράκις εκατομμύρια) μεταλλικά εικοσάδραχμα και τα απλώσουμε στο έδαφος του Τέξας (έχει έκταση, όση και η Βαλκανική!) θα χρειασθεί να σκεπάσουμε το έδαφός του σε πάχος 0,60 μ.

· Μετά παίρνουμε ένα κάποιο από αυτά τα νομίσματα και το σημαδεύουμε. Και μετά το ανακατεύουμε μέσα σʼ εκείνο το χάος των νομισμάτων.

· Μετά παίρνουμε έναν άνθρωπο, του δένουμε τα μάτια, και του δίνουμε την άδεια να ψάξει σε όποια κατεύθυνση θέλει, για να βρει το σημαδεμένο νόμισμα! Και όχι μόνο να το βρει μα και να μας βεβαιώσει ότι είναι εκείνο που του ζητάμε και όχι κάποιο άλλο!

Τί πιθανότητα υπάρχει, να μπορέσει να βρει το σημαδεμένο νόμισμα;

Μηδενική!

Αν λοιπόν οι συγγραφείς των βιβλίων της αγίας Γραφής έγραψαν τις οκτώ μόνον προφητείες κατά υπαγόρευση της φαντασίας τους - επειδή δηλ. έτσι τους κατέβηκε - η πιθανότητα να πραγματοποιηθούν σε ένα πρόσωπο είναι μία στα εκατό τετράκις εκατομμύρια, δηλαδή μηδενική. Για φανταστείτε τώρα να εφαρμόσουμε την θεωρία των πιθανοτήτων όχι μόνο σε οκτώ προφητείες, αλλά σε 300. Τί πιθανότητα έχουμε να συμπέσουν σε ένα πρόσωπο; Ο Στόνερ γράφει: 1/10^157. Σε τί μεταφράζεται αυτός ο γρίφος, αν το 10^17 μας κάνει εκατό τετράκις εκατομμύρια;

Επειδή οι περισσότεροι δεν ξέρουμε πολλά πράγματα για την θεωρία των πιθανοτήτων - πολλοί, ακόμη και επιστήμονες, δεν ξέρουν τίποτε για αυτήν - διερωτώμεθα:

Harold Hartzler, γραμματέας της «εταιρείας επιστημών»

Απάντηση μας δίνει ο Harold Hartzler, (Χάρολντ Χάρτσλερ) γραμματέας της «εταιρείας επιστημών» της Αμερικής, στον πρόλογό του στο ως άνω βιβλίο του Στόνερ. Λέει:

«Το βιβλίο του Στόνερ το μελετήσαμε με πολλή προσοχή

α) μια Επιτροπή Επιστημόνων μελών της «Εταιρείας Επιστημόνων» της Αμερικής ,

β) η εκτελεστική Επιτροπή της Εταιρείας. Και οι δύο επιτροπές κατέληξαν στη διαπίστωση ότι το βιβλίο αυτό χρησιμοποιεί σωστά και με ακρίβεια το επιστημονικό του υλικό. Η επιχειρούμενη μαθηματική ανάλυση γίνεται με βάση τις αρχές της θεωρίας των πιθανοτήτων, που δεν διαμφισβητούνται. Και ο καθηγητής Στόνερ χρησιμοποίησε τις αρχές αυτές σωστά και πειστικά».

Αν λοιπόν θελήσει κανείς να κατανοήσει το θέμα αυτό με το φως της θεωρίας των πιθανοτήτων, καταλαβαίνει, ότι: η εκπλήρωση οκτώ μόνον προφητειών στον Χριστό είναι μια υπέροχη απόδειξη, ότι:

· οι προφητείες γράφτηκαν με τον φωτισμό του Θεού∙ και

· εκπληρώθηκαν σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο (τον Ιησού) με το πανσθενές θέλημα του Θεού, που δεν υπόκειται στον νόμο των πιθανοτήτων!

Θα μπορούσε να ειπεί κανείς:

Καλά! Και αν έτσι έτυχε και εκπληρώθηκαν όλες οι «τάχα προφητείες» στον Χριστόν;

Απάντηση:

- Η τοποθέτηση αυτή μεταφράζεται με τα λόγια: ου με πείσεις καν με πείσης. Και η απροθυμία ενός ανθρώπου να αποδεχθεί ό,τι αποτελεί καταστάλαγμα σοφίας. Λέγεται «δογματισμός». Οι άθεοι (και γενικά οι αρνητές του Χριστού) είναι οι πιο σκληροί «δογματικοί», που μπορεί να συναντήσει κανείς στον κόσμο

Κατά Μάρκον, Κεφ. η΄ «17 καὶ γνοὺς ὁ Ἰησοῦς λέγει αὐτοῖς· Τί διαλογίζεσθε ὅτι ἄρτους οὐκ ἔχετε; οὔπω νοεῖτε οὐδὲ συνίετε; ἔτι πεπωρωμένην ἔχετε τὴν καρδίαν ὑμῶν; 18 ὀφθαλμοὺς ἔχοντες οὐ βλέπετε, καὶ ὦτα ἔχοντες οὐκ ἀκούετε;»

Στα 1887 βρέθηκε σε μονή του Θιβέτ ινδικό χειρόγραφο, γραμμένο πέντε χρόνια μετά την σταύρωση του Χριστού, που αναφέρει αμερόληπτα το ιστορικό γεγονός του θείου δράματος.

«Η γή εσείσθη και οι ουρανοί εθρήνησαν για το μεγάλο έγκλημα που έγινε τελευταία στο Ισραήλ», «Εβασάνησαν και δολοφόνησαν τον μεγάλο δίκαιο Ισσάν, που έκλεινε μέσα του την ψυχή του σύμπαντος»

(βλ. Στυλ. Πρωτονοτάριου: Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Περίδ. Εργασία Έτος 1935) (Πηγή: «Η δίκη του Χριστού», τ. Εισαγγελέως Πρωτοδικών Διπλωματούχου Πανεπιστημίου Παρισίων Παναγιώτη Δ. Ηλιάδη 1982, Εκδόσεις Α. Καράβια, σελ. 206)