ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥ ΤΟΥΡΚΟΥ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

Ξεκίνησα από το Κοράνι

«Το όνομά μου είναι Σίλας, αν και αυτό δεν είναι το όνομα που είχα πάντα. Το πρώτο μου όνομα ήταν μουσουλμανικό, μιας και είμαι Τούρκος από την Κωνσταντινούπολη.

Τα παιδικά μου χρόνια πέρασαν μέσα σε μια οικογένεια με αρκετά παιδιά. Ορφάνεψα από μάνα μικρός. Είχα κι έναν θείο μακρινό, ο οποίος, ακόμα δε γνωρίζω πώς, είχε κάποια επαφή με χριστιανούς και με το Ευαγγέλιο κι είχαμε μιλήσει λίγες φορές.

Σε νεαρή ηλικία άρχισα να ψάχνω την αλήθεια. Πήρα ένα Κοράνι και το διάβαζα, μα όσα έγραφε αγρίευαν πολύ την ψυχή μου και κατέληξα πως είναι σατανικά και καθόλου δεν καλύπτουν τις ανάγκες μου. Μετά έψαξα και βρήκα – επηρεασμένος από το θείο – ένα Ευαγγέλιο και ξεκίνησα και μ’ αυτό. Χωρίς να το περιμένω, κόλλησα στην απάντηση του Ιησού γι’ αυτούς τους δεκαοχτώ που σκοτώθηκαν όταν κατέρρευσε ο πύργος στη Σιλωάμ. «Μήπως νομίζετε ότι αυτοί οι Γαλιλαίοι ήταν πιο αμαρτωλοί από τους άλλους; Όχι, σας λέω, αλλά εάν δεν μετανοήσετε, όλοι όμοια θα απολεσθείτε». Παρόλο που ίσως σ’ άλλους θα φαίνονταν σκληρά, τα λόγια αυτά μίλησαν στην καρδιά μου. «Αν είναι τούτα αλήθεια, σκεφτόμουν, εγώ θα πάω στην κόλαση. Όμως, δε θέλω, δε θέλω να πάω στην κόλαση… Κι έπειτα, αν υπάρχει κόλαση, τότε σίγουρα θα υπάρχει και το αντίδοτο σ’ αυτήν. Θεέ μου, πρέπει να βρω την αλήθεια…»

Μέρες τριγυρνούσαν όλα αυτά στο μυαλό μου, μαζί με αρκετά άλλα που είχα διαβάσει για τον Χριστό. Ένα βράδυ γύρισα από τη δουλειά κατάκοπος, να πέσω, να κοιμηθώ. «Γονάτισε και προσευχήσου», άκουσα μια φωνή να μου λέει. Να γονατίσω, καλώς, ήταν εύκολο. Μα να προσευχηθώ; Να πω στον Θεό τι; Γονάτισα κι έβαλα τη Βίβλο ανοιχτή μπροστά μου. Διάβαζα κι άρχισα να μιλώ στον Κύριο. Σ’ αυτή τη στάση συνειδητοποίησα όπως ποτέ άλλοτε την κατάστασή μου. Προσευχόμουν πια με δάκρυα μετάνοιας και αληθινή συντριβή, καθώς έβλεπα τον εαυτό μου και την αμαρτία μου με τα μάτια του Θεού. Όταν σηκώθηκα από την προσευχή, είχα μια ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση. Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Το Πνεύμα του Θεού με αναγέννησε χωρίς καλά – καλά να γνωρίζω τι είναι αναγέννηση, χωρίς να ξέρω από πριν τι σημαίνει ειλικρινής μετάνοια.

Από την άλλη κιόλας μέρα ήμουν ένας αλλιώτικος άνθρωπος, που τρεφόμουν και ζούσα σύμφωνα με το Λόγο του Θεού. Θυμάμαι πως χρόνια ολόκληρα μισούσα τον πατέρα μου. Μου το είχαν εμφυσήσει οι συγγενείς μου, πως τάχα αυτός ήταν υπεύθυνος για το θάνατο της μητέρας μου. Δεν είχαμε καμιά επαφή. Όταν τον ξαναείδα, στη θέση του μίσους ήρθε η αγάπη. Του μίλησα, του έδωσα χρήματα που δεν είχε, κάθισα δίπλα του και κάναμε παρέα. Δεν το πίστευα ούτε εγώ, ούτε αυτός.

Το αφεντικό μου δεν άργησε να διαπιστώσει πως δεν ήμουν πια ίδιος. «Άλλαξες εσύ!» μου είπε μια μέρα ενθουσιασμένος, γιατί η δουλειά έβγαινε πολύ καλύτερα.

Συνδέθηκα αργότερα με μερικούς από τους ελάχιστους πιστούς στην Πόλη, κάποιοι από τους οποίους διακονήθηκαν από Έλληνες αδελφούς, Πολίτες. Σε λίγα χρόνια έφυγα μετανάστης στη Γερμανία. Έφτιαξα μια οικογένεια του Χριστού. Πηγαίνω συχνά όμως πίσω, στην πατρίδα μου, γιατί είναι ανάγκη να μιλάμε στους ανθρώπους για τον αληθινό Κύριο. Στην Τουρκία τα πράγματα δεν είναι πολύ εύκολα. Όλοι ξέρετε το περιστατικό στη Μαλάτεια. Πριν γίνει το μακελειό, υπήρχε μια τοπική συνάθροιση πιστών κοντά στα 40 άτομα. Μετά έμειναν μόνο οι μισοί, καμιά εικοσαριά. Αληθινά αποφασισμένοι για τον Χριστό. Αποφασισμένοι για όλα.

Προσεύχεστε γι’ αυτούς και γι’ αυτήν την τεράστια γειτονική σας χώρα, που ζει στο σκοτάδι. Έχω μεγάλο βάρος για την Τουρκία και, παρόλο που είναι για μένα πολύ πιο εύκολο σαν παιδί του Θεού να ζω στην Ευρώπη, προσεύχομαι ο Θεός, αν θέλει, να ανοίξει το δρόμο να επιστρέψω για τις ανάγκες του Ευαγγελίου.»