ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΕΡΙ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΑΓΙΑΣΜΟΥ

από τον Brian H. Edwards πηγη e-jesus Ο αγιασμός δεν μπορεί ποτέ να είναι ανεξάρτητος από την αναζωπύρωση. Αν κάποιο είδος πνευματικής εμπειρίας σε ένα άτομο ή σε μια κοινωνία έχει πάνω της τη ταμπέλα «αναζωπύρωση», θα πρέπει πάντα να κοιτάμε τη ζωή των Χριστιανών και των νέων πιστών. Είναι άγιοι άνθρωποι που φοβούνται μόνο το Θεό και την αμαρτία και που επιτρέπουν στο Λόγο του Θεού να κυριαρχεί στη ζωή τους; Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε αυτό που βλέπουμε, δεν είναι αναζωπύρωση. Ούτε ο έντονος ενθουσιασμός, ούτε η σοβαρή ησυχία, μα ούτε και η αγάπη ή τα χαρίσματα, είναι απαραιτήτως απόδειξη αναζωπύρωσης. Όμως, ένας βαθύς έλεγχος της αμαρτίας και ο βιβλικός αγιασμός είναι απόδειξη. Ο Θεός προτιμά το φως από τη θερμότητα και τον αγιασμό από την ευτυχία. Κάποιος περιέγραψε την αναζωπύρωση σαν την έκρηξη της κορυφής. Αυτό ισχύει, όχι όμως πριν οι πρόποδες να διαλυθούν! Στο Β' Χρονικών κεφ. 29/κθ' δεν «ηγιάσθησαν» (εδ. 15) μόνο οι Λευίτες, αλλά αυτοί και οι ιερείς «εισήλθον εις το ενδότερον του οίκου του Κυρίου, δια να καθαρίσωσιν αυτόν» (εδ.15-16). Υπάρχουν δύο πράγματα που μπορούμε να παρατηρήσουμε όσον αφορά το ενδότερο του οίκου του Κυρίου. Πρώτον, ήταν το μέρος εκείνο του ναού, που ήταν το πιο απόμακρο στα μάτια των ανθρώπων. Θα μπορούσαν να το αγνοήσουν και ελάχιστοι θα το είχαν δει. Οι ιερείς μπορούσαν να σκουπίσουν όλη τη σκόνη από την εξωτερική αυλή και να καθαρίσουν άψογα γύρω από το μεγάλο θυσιαστήριο εξωτερικά. Θα μπορούσαν να αδειάσουν το παλιό, στάσιμο νερό από το μεγάλο νιπτήρα μπροστά από το θυσιαστήριο και να το γεμίσουν με καθαρό νερό. Όλοι θα εντυπωσιάζονταν. Αντίθετα όμως, πήγαν μέσα στο ενδότερο μέρος του οίκου και ξεκίνησαν από εκεί, στο πιο απόμακρο μέρος από τα μάτια των ανθρώπων. Ο Θεός κρίνει τα κρυφά του ανθρώπου. Ο αγιασμός αρχίζει με ένα συναγερμό και μια ανησυχία για την αμαρτία που κρύβεται στις σκοτεινές γωνιές της ζωής. Ο Παύλος ποτέ δεν ενεθάρρυνε τους αναγνώστες του να κάνουν απλά υποσχέσεις στο Θεό, αλλά να αναλάβουν δράση. Γράφει με απότομη γλώσσα στους Χριστιανούς της Ρώμης: «Μηδέ παριστάνετε τα μέλη σας όπλα αδικίας εις την αμαρτίαν, αλλά παραστήσατε εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν.» (Ρωμ. 6/ς':13). Ο Χριστός είπε: «Μακάριοι οι πενθούντες», το οποίο αναφέρεται σ' εκείνους που νιώθουν την αμαρτία τους και κλαίνε γι' αυτές. Η αμαρτία είναι πάντα ένα πρόβλημα για το Χριστιανό που ποθεί την αναζωπύρωση και η αναζωπύρωση νιώθει άβολα μ' εκείνα τα πράγματα που ο κόσμος γύρω μας δεν τα βλέπει. Η αναζωπύρωση ρίχνει φως στα σκοτεινά μέρη. Ενθαρρύνοντας το εκκλησίασμα στην Ουαλία το 1904 για να ετοιμαστεί για αναζωπύρωση, ο Evan Roberts τους υπενθύμιζε ότι το Πνεύμα δεν θα ερχόταν αν οι άνθρωποι δεν προετοιμάζονταν: «Πρέπει να απαλλάξουμε τις εκκλησίες από κάθε άσχημο συναίσθημα, έχθρα, φθόνο, αδικία και παρεξηγήσεις. Μη γονατίσετε για προσευχή αν δεν έχουν συγχωρεθεί όλα τα παραπτώματα. Αν νιώθεις όμως, ότι δεν μπορείς να συγχωρήσεις, σκύψε έως εδάφους και ζήτησε πνεύμα συγχωρητικό. Τότε θα το λάβεις.»1 Το δεύτερο μέρος όμως, όσον αφορά το ενδότερο του οίκου του Θεού είναι ότι, είναι το κοντινότερο στα μάτια του Θεού. Ήταν ο άγιος τόπος, που αντιπροσώπευε την παρουσία του Θεού ανάμεσα στο λαό Του. Μόνο ο καθαρός Χριστιανός μπορεί να ζήσει κοντά στο Θεό. Στο ίδιο εδάφιο στο Β' Χρονικών κεφ. 29/κθ' μας λέει ότι οι Λευίτες ασχολήθηκαν με «πάσαν την ακαθαρσίαν» και πέταξαν όλα τα σκουπίδια στο χείμαρρο Κέδρων. Ο χείμαρρος Κέδρων ξεκινάει βόρεια της Ιερουσαλήμ, περνάει το ναό και το Όρος των Ελαιών και καταλήγει στη Νεκρά θάλασσα. Τον περισσότερο χρόνο ο χείμαρρος Κέδρων είναι μία ξερή, καμένη από τον ήλιο κοίτη, αλλά την εποχή των βροχών γίνεται ορμητικός χείμαρρος. Ήταν η χωματερή της πόλης, επειδή τα σκουπίδια που άφηναν στο τέλος θα παρασύρονταν με το ρεύμα. Ο χείμαρρος Κέδρων αντιπροσώπευε μία ολοκληρωτική απομάκρυνση, ένας πλήρης καθαρισμός. Αυτοί οι Λευίτες δεν άφηναν μόνο τα σκουπίδια έξω από το ναό. Για τον ίδιο λόγο, ο Μωυσής έκανε σκόνη το μοσχάρι του Ααρών, ο βασιλιάς Ιωσίας σύντριψε τα θυσιαστήρια των ειδωλολατρών και τα διασκόρπισε στο χείμαρρο Κέδρων και οι Εφέσιοι έκαψαν τα μαγικά βιβλία τους. Όταν ο Ιησούς έλεγε να βγάλουμε το μέλος του σώματος που μας σκανδαλίζει, εννοούσε ότι δεν υπάρχει καμία θυσία τόσο μεγάλη που να μας κάνει ικανούς να μας χρησιμοποιήσει ο Θεός. Στην αναζωπύρωση οι Χριστιανοί θα κλάψουν για τις αμαρτίες τους, για τις αμαρτίες με τις οποίες προς το παρόν διασκεδάζουν. Στην πραγματικότητα, είναι αυτή η ντροπή για τις αμαρτίες που έγινε κάποτε αποδεκτή, την οποία διαβάζουμε στο Β' Χρονικών 30/λ':15: «.και εντράπησαν οι ιερείς και οι Λευίται, και αγιασθέντες.» Φαινόταν να έρχεται μπροστά τους όλο το παρελθόν τους σαν ένα μεγάλο σύννεφο αμαρτίας και αηδίαζαν με όλα αυτά με τα οποία διασκέδαζαν τόσο καιρό. Όταν ο Εζεκίας υπενθύμισε στους ηγέτες του λαού το όνειδος του παρελθόντος (29/κθ':6-9), το έκανε μόνο γι' αυτό το λόγο: ήθελε και οι πνευματικοί ηγέτες να γνωρίσουν με οδυνηρό τρόπο πώς το έθνος είχε ξεπέσει, συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων! Πρέπει να παραδεχτούμε ότι όταν έρθει η αναζωπύρωση, εκείνοι που την πόθησαν περισσότερο, ίσως νιώσουν και περισσότερο έλεγχο. Η αναζωπύρωση πάντα αγγίζει τη συνείδηση εκείνων που λαχταρούν περισσότερο να Τον υπηρετήσουν. Ήταν σαν να μετείχαν οι ιερείς και οι Λευίτες στην αναζωπύρωση ενεργά και ντρέπονταν όλο και εντονότερα για το παρελθόν τους. Σύμφωνα με το Β' Βασιλέων 18/ιη':4 τα εμβλήματα της ειδωλολατρείας και η λατρεία της θεάς της γονιμότητας, της Αστάρτης, έπρεπε να φύγουν. Τα είδωλα του θεού Βάαλ απομακρύνθηκαν και αυτά (Β' Χρον. 28/κη':2). Ακόμα χειρότερα, πολλοί απ' αυτούς θυμήθηκαν τη θυσία του παιδιού, στην οποία ενέδωσαν κάποτε (28/κη':3). Να θανατώνουν ανελέητα τα ίδια τους τα παιδιά! Όλα αυτά ήρθαν μπροστά τους ζωντανά και ένιωσαν ντροπή. Είναι λυπηρή πραγματικότητα ότι σε κανονικούς καιρούς οι Χριστιανοί εξακολουθούν να κρατάνε τέτοια πράγματα, που η αναζωπύρωση θα τα αρπάξει μακριά απ' αυτούς. Στην Κορέα και το Βόρνεο Χριστιανοί ηγέτες φυλούσαν τα φετίχ τους και τα φυλακτά τους. Η αναζωπύρωση όμως τους έκανε να ντραπούν και ομολόγησαν δημόσια αυτά τα πράγματα. Οι τωρινές κρυφές αμαρτίες των Χριστιανών θα έρθουν στο φανερό στην αναζωπύρωση, ή τουλάχιστον στο μυαλό του Χριστιανού και δεν υπάρχει ειρήνη μέχρι να εξομολογηθεί τα πάντα και να διορθωθεί. Κατά την αναζωπύρωση αυτή η επιθυμία να είσαι άγιος γίνεται ένας πόθος που καίει μέσα σου και οι Χριστιανοί συνεχίζουν να μάχονται στη ζωή τους ενάντια στην αμαρτία. «Και ήρχισαν να αγιάζωσι τη πρώτη του μηνός του πρώτου, και τη ογδόη ημέρα του μηνός εισήλθον εις το πρόναον του Κυρίου. Και ηγίασαν τον οίκον του Κυρίου εν οκτώ ημέραις, και τη δεκάτη έκτη του μηνός του πρώτου ετελείωσαν.» (Β' Χρον. 29/κθ':17). Εδώ υπήρχε μία γενική καθαριότητα 16 ημερών μέχρι να απομακρυνθεί κάθε ακαθαρσία από το ναό. Οι ιερείς ξεκίνησαν από το κέντρο και μια βδομάδα αργότερα έφτασαν στον πρόναο και μετά άρχισαν πάλι από την αρχή! Ποτέ δεν εγκατέλειψαν τη μάχη τους ενάντια σ' όλα τα σκουπίδια που συσσωρεύονταν στο ναό. Κι έπειτα οι ιερείς ανέφεραν στον Εζεκία: «Εκαθαρίσαμεν όλον τον οίκον του Κυρίου, και το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως, και πάντα τα σκεύη αυτού, και την τράπεζαν της προθέσεως, και πάντα τα σκεύη αυτής, και πάντα τα σκεύη, τα οποία εμίανεν ο βασιλεύς Άχαζ, επί της βασιλείας αυτού, ότε απεστάτησεν, ητοιμάσαμεν και ηγιάσαμεν. Και ιδού, είναι έμπροσθεν του θυσιαστηρίου του Κυρίου.» (εδ. 18-19) Η αναζωπύρωση είναι πάντα αναζωπύρωση αγιασμού. Και ξεκινά με ένα τρομερό έλεγχο για την αμαρτία. Συχνά η μορφή που παίρνει ο έλεγχος για την αμαρτία, προβληματίζει εκείνους που διαβάζουν για την αναζωπύρωση. Μερικές φορές η εμπειρία συντρίβει. Οι άνθρωποι κλαίνε ανεξέλεγκτα, και ακόμα χειρότερα! Δεν υπάρχει όμως αναζωπύρωση χωρίς δάκρυα ελέγχου και θλίψη. Τον Ιανουάριο του 1907 ο Θεός κινήθηκε με ένα δυναμικό τρόπο στη Βόρεια Κορέα και ο ιεραπόστολος από τη Δύση ανακάλεσε στη μνήμη του μια συγκεκριμένη σκηνή: «Καθώς συνεχιζόταν η προσευχή, ένα πνεύμα βάρους και θλίψης για την αμαρτία ήρθε πάνω στο ακροατήριο. Κάπου σε μια άκρη, κάποιος άρχισε να κλαίει, και σ' ένα λεπτό όλο το ακροατήριο έκλαιγε. Ο ένας μετά τον άλλο σηκώνονταν, εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους συντριμμένοι και κλαίγοντας κι έπειτα έπεφταν καταγής και χτυπούσαν το πάτωμα με τις γροθιές τους μέσα σε μια απαράμιλλη αγωνία ελέγχου. Ο μάγειράς μου προσπάθησε να κάνει μια εξομολόγηση, στη μέση όμως έπεσε κάτω και φωνάζοντας προς εμένα μέσα στην αίθουσα, μου είπε: 'Ποιμένα, πες μου, υπάρχει καμιά ελπίδα; Μπορώ να συγχωρηθώ;' Έπειτα έπεσε καταγής και έκλαιγε και έκλαιγε και σχεδόν ούρλιαζε με αγωνία. Μερικές φορές μετά από μια εξομολόγηση, όλο το ακροατήριο ξεσπούσε σε δυνατή προσευχή και το αποτέλεσμα της μαζικής προσευχής αυτού του ακροατηρίου που αποτελούταν από εκατοντάδες ανθρώπους ήταν κάτι το απερίγραπτο. Ξανά πάλι, μετά από κάποια εξομολόγηση, ξεσπούσαν σε ανεξέλεγκτο κλάμα και όλοι κλαίγαμε χωρίς να μπορούμε να το αποφύγουμε. Και η συνάθροιση συνεχιζόταν μέχρι τις δύο το πρωί με εξομολόγηση και κλάμα και προσευχή.» Συνέχισε να περιγράφει μια συνάθροιση μερικές νύχτες αργότερα, όταν πολλοί Χριστιανοί ήρθαν σε βαθύ έλεγχο της αμαρτίας τους. Η τελευταία μου ματιά προς αυτό το ακροατήριο είναι αποτυπωμένη μέσα στο νου μου με ανεξίτηλο τρόπο. Κάποιοι ήταν πεσμένοι μπρούμυτα στο έδαφος, εκατοντάδες στέκονταν με τα χέρια υψωμένα προς τον ουρανό. Όλοι είχαν ξεχάσει τους άλλους. Ο καθένας βρισκόταν πρόσωπο με πρόσωπο με το Θεό. Μπορώ ακόμα ν' ακούσω εκείνο το φοβερό ήχο των εκατοντάδων ανθρώπων που παρακαλούσαν το Θεό για ζωή, για έλεος. Η κραυγή έφτασε πάνω από την πόλη μέχρι που ήρθε μια ανησυχία πάνω στους ειδωλολάτρες.» 2 Σκηνές όπως αυτές είναι συνηθισμένες σχεδόν σε κάθε αναζωπύρωση που έχει καταγραφεί. Δεν υπάρχει καμία αναζωπύρωση χωρίς ένα βαθύ, οδυνηρό και ταπεινό έλεγχο για την αμαρτία. Είναι αυτός ο τρομερός έλεγχος περί αμαρτίας που οδήγησε τους Κονγκολέζους χριστιανούς να ψάλλουν μία επωδό που έφτιαξαν μόνοι τους κατά τη διάρκεια της αναζωπύρωσης του 1953: Λάβε σωτηρία σήμερα, Αυτή είναι η ώρα της κρίσης. Οι ιεραπόστολοι θέλησαν να αλλάξουν τα λόγια σε: «Αυτή είναι η ώρα του ελέους», αλλά τους έδειξαν το Μαλαχία 3/γ':2-3: Ο Θεός ήρθε ως «πυρ χωνευτού». Το 1949 στο νησί Λούις, στη δυτική όχθη της Σκωτίας, ο Duncan Campbell έγινε μάρτυρας παρόμοιων σκηνών ελέγχου για τις προσωπικές αμαρτίες: «Η φοβερή παρουσία του Θεού έφερε ένα κύμα ελέγχου που έκανε ακόμα και τους ώριμους Χριστιανούς να νιώσουν την αμαρτωλότητά τους, φέρνοντας στεναγμούς λύπης και προσευχές μετάνοιας στους απίστους. Δυνατοί άντρες γονάτιζαν κάτω από το βάρος της αμαρτίας και κραυγές για έλεος αναμειγνύονταν με φωνές χαράς από άλλους που είχαν περάσει πλέον στη ζωή.»3 Η αναζωπύρωση στην Κίνα το 1906 είχε «σηματοδοτηθεί από ένα εντελώς ασυνήθιστο έλεγχο για την αμαρτία.»4 Το 1921 στην αναζωπύρωση που ξεκίνησε στην ανατολική Αγγλία στα ψαρολίμανα Λόουστοφτ και Γκρέιτ Γιάρμουθ δυνατοί ψαράδες είχαν κυριολεκτικά πέσει στο έδαφος από τον έλεγχο, που κάποιος αυτόπτης μάρτυρας είπε: «Το έδαφος γύρω μου ήταν σαν πεδίο μάχης με ψυχές να κλαίνε στο Θεό για έλεος.»5 Όταν ο Θεός ήρθε στο Βόρνεο στα 1970, ένας διευθυντής σχολείου που ισχυριζόταν ότι ήταν Χριστιανός, στάθηκε ενώπιον του σχολείου του και ομολόγησε την αμαρτία ότι συνέχιζε να έχει τα πιο ισχυρά φυλαχτά του.»6 Αυτή δεν είναι μόνο η εμπειρία του 20ου αιώνα. Όταν ο Θεός ήρθε στο Κόρνγουολ το 1814, οι άνθρωποι μίλησαν για «την οδύνη της μετάνοιας», όταν άντρες και γυναίκες ένιωθαν μεγάλη θλίψη για την αμαρτία τους. Στο Τάκινμιλ μία συνάθροιση κράτησε από την Κυριακή μέχρι την Παρασκευή. Οι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν όλο αυτό το διάστημα. Κατά τη διάρκεια αυτής της «συνάθροισης» αυτή «η οδύνη της μετάνοιας» σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν ακραία: «Εκατοντάδες έκλαιγαν για έλεος με μια φωνή. Ορισμένοι παρέμεναν σ' αυτή την οδύνη της ψυχής για μία ώρα, μερικοί για δύο, μερικοί για έξι, δώδεκα και μερικά για δεκαπέντε ώρες πριν ο Κύριος μιλήσει την ειρήνη Του μέσα στην ψυχή τους. Έπειτα σηκώνονταν, ύψωναν τα χέρια τους και διακήρυτταν τα θαυμαστά έργα του Θεού.»7 Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα χρησιμοποίησε τη διακονία του Ασαήλ Νέττλετον για την αναζωπύρωση για πάνω από 30 χρόνια και κατά τη διάρκεια του κηρύγματός του σκηνές βαθύ ελέγχου ήταν συνηθισμένες. Ένας παρατηρητής περιέγραψε μία συνάθροιση στο Κάλγουεϊ στο Σαρατόγκα Σπρινγκς το καλοκαίρι του 1819: «Η αίθουσα ήταν τόσο ασφυκτικά γεμάτη, που υποχρεωθήκαμε να ζητήσουμε από όλους εκείνους που είχαν τελευταία βρει ανακούφιση να αποτραβηχτούν από το κάτω μέρος και να αφιερώσουν χρόνο στην προσευχή για εκείνους που βρίσκονταν στο πάνω μέρος. Αυτό το βράδυ θα μείνει για πάντα αξέχαστο. Η σκηνή δεν μπορεί να περιγραφεί. Έχετε δει ποτέ διακόσιους αμαρτωλούς με μια φωνή σε ένα μέρος να κλαίνε για τις αμαρτίες τους; Μέχρι να το δείτε, δεν θα μπορέσετε να κατανοήσετε επαρκώς αυτή την κατανυκτική σκηνή. Ένιωθα σαν να στεκόμουν στο κατώφλι του αιώνιου κόσμου, καθώς το έδαφος κάτω από τα πόδια μου σειόταν από το τρέμουλο των ψυχών που αγωνιούσαν στη θέα της κρίσης που ερχόταν, όταν κάθε γόνυ έκλινε στο θρόνο της χάριτος και τη σιωπή που μεσολαβούσε ανάμεσα στις προσευχές την διέκοπταν μόνο οι αναστεναγμοί και οι λυγμοί των ανήσυχων ψυχών. Δεν έχω χρόνο να αναφέρω ενδιαφέροντα περιστατικά. Το μόνο που μπορώ να προσθέσω είναι ότι μερικοί από τους πιο βίαιους, σκληρόκαρδους επαναστάτες, που αψηφούσαν τον ουρανό, βρίσκονταν στην πιο άσχημη οδύνη.» 8 Την εμπειρία αυτού του ίδιου τρομερού ελέγχου για την αμαρτία βίωσαν τον προηγούμενο αιώνα οι Ινδιάνοι Susquehannah της Βόρειας Αμερικής κάτω από το κήρυγμα του David Brainerd: «Στεκόμουν έκθαμβος μπροστά στη δύναμη που είχε καταλάβει σχεδόν ολόκληρο το ακροατήριο, η οποία δεν μπορούσε να συγκριθεί καταλληλότερα με τίποτα άλλο, παρά με την ασυγκράτητη δύναμη ενός ισχυρού χειμάρρου ή ενός φοβερού κατακλυσμού, όπου με το αβάστακτο βάρος και την πίεσή τους συνθλίβουν και σαρώνουν ό,τι μπαίνει στο δρόμο τους. Σχεδόν όλα τα άτομα, κάθε ηλικίας, ήταν γονατισμένα όλα μαζί με έλεγχο και μόλις και μετά βίας θα μπορούσε κάποιος να αντέξει τον κλονισμό από αυτή την πρωτοφανή ενέργεια. Ηλικιωμένοι άνδρες και γυναίκες που για χρόνια ήταν ταλαιπωρημένοι από τον αλκοολισμό και μερικά μικρά παιδιά, όχι πάνω από 6 ή 7 χρονών, φαίνονταν να βρίσκονται σε οδύνες για την ψυχή τους, καθώς και μεσήλικες. Και ήταν προφανές ότι αυτά τα παιδιά (τουλάχιστον μερικά απ' αυτά) δεν είχαν φοβηθεί απλά από τη γενική ανησυχία, αλλά αισθανόταν τον κίνδυνο, την ασχήμια της καρδιάς τους και την αθλιότητά τους χωρίς το Χριστό και κάποια απ' αυτά το εξέφρασαν αυτό. Οι πιο άκαμπτες καρδιές τώρα αναγκάζονταν να γονατίσουν.» 9 Τον Οκτώβριο του 1791 υπήρξε μία δυναμική εργασία του Θεού στο Bala, της Βόρειας Ουαλίας. Ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του κηρύγματος του Τόμας Τσαρλς μια Κυριακή βράδυ και γύρω στις 10 εκείνο το βράδυ: «Δεν ακουγόταν τίποτα άλλο από τη μια άκρη της πόλης μέχρι την άλλη, πέρα από τις κραυγές και τα βογκητά των ανθρώπων που βρίσκονταν σε αγωνία για την ψυχή τους.» 10 Στο Κάμπουσλανγκ το 1742, ο δρ. Τζων Χάμιλτον του Γκλάσγκοου παρατήρησε: «Βρήκα αρκετούς ανθρώπους κάτω από τη βαθύτερη άσκηση της ψυχής, να κλαίνε με φοβερή πίκρα για τη χαμένη και μίζερη κατάσταση τους εξαιτίας της αμαρτίας, για την απιστία τους, που καταφρόνησαν το Χριστό και την προσφορά του Ευαγγελίου, για τη σκληρότητα της καρδιάς τους και για αμέλεια και την αδιαφορία για το Θεό γενικά, όχι τόσο από το φόβο της τιμωρίας, όσο από το αίσθημα της ατίμωσης που έγινε στο Θεό.» 11 Οι ιερείς τον καιρό του Εζεκία ντρέπονταν, γιατί η συμπεριφορά τους είχε ατιμάσει το Θεό. Σήμερα συχνά αυτό το ξεχνάμε. Η ντροπή μας για την αμαρτία μας πρέπει να είναι για την ατίμωση που έχει φέρει αυτή στον παντοδύναμο Θεό. Η αναζωπύρωση δεν αφήνει ποτέ τους άντρες και τις γυναίκες να ξεχνάνε αυτό το γεγονός.Στο Κάμπουσλανγκ (και η εμπειρία αυτή με κανένα τρόπο δεν ήταν σπάνια στην ιστορία των αναζωπυρώσεων) οι άντρες και οι γυναίκες υπέφεραν από τέτοια αγωνία και ανησυχία για την αμαρτία τους, που ορισμένοι λιποθυμούσαν ή έπεφταν κάτω και έκλαιγαν από το βάρος. Ένας από τους εργάτες, ο Τζέιμς Ρόουμπ, μόνος του παραδέχτηκε ότι στην αρχή δεν το ενέκρινε αυτό και προσπάθησε να το σταματήσει, ζητώντας ακόμα και να μεταφέρουν αυτούς τους ανθρώπους μακριά από τη σκηνή! Παρ' αυτά, αργότερα παραδέχτηκε ότι αυτό ήταν λάθος, επειδή πάντα αυτή η οδύνη οδηγούσε τελικά σε μία φοβερή ειρήνη και χαρά με τη συγχώρηση.» 12 Ο Βασιλιάς Δαβίδ γνώριζε κάτι από το φυσικό αυτό πόνο της βασανισμένης συνείδησης: «Κύριε, μη με ελέγξης εν τω θυμώ σου, Μηδέ εν τη οργή σου παιδεύσης με. Διότι τα βέλη σου ενεπήχθησαν εις εμέ Και η χειρ σου καταπιέζει με. Δεν υπάρχει υγεία εν τη σαρκί μου εξ αιτίας της οργής σου. Δεν είναι ειρήνη εις τα οστά μου εξ αιτίας της αμαρτίας μου. Διότι αι ανομίαι μου υπερέβησαν την κεφαλήν μου. Ως φορτίον βαρύ υπερεβάρυναν επ' εμέ. Η καρδία μου ταράττεται, η δύναμίς μου με εγκαταλείπει. Και το φως των οφθαλμών μου, και αυτό δεν είναι μετ' εμού. Αλλ' εγώ ως κωφός δεν ήκουον και ήμην ως άφωνος, Μη ανοίγων το στόμα αυτού. Και ήμην ως άνθρωπος μη ακούων Και μη έχων αντιλογίαν εν τω στόματι αυτού. Επειδή εγώ θέλω αναγγέλλει την ανομίαν μου, Θέλω λυπείσθαι διά την αμαρτίαν μου.» (Ψαλμ. 38/λη':1-4, 10, 13-14, 18) Εξηγούν αυτά τα εδάφια την πτώση του Παύλου στο έδαφος έξω από τη Δαμασκό, καθώς και την παραστατική έκφραση στις Πράξεις 2/β':37 «κατενύγησαν την καρδίαν» (κατενύγησαν 'κατανύσσομαι' σημαίνει κεντούμαι κατάκαρδα). Πολύ συχνά αυτός ο βαθύς έλεγχος οδηγεί σε μια ανοιχτή και δημόσια εξομολόγηση. Στην Κορέα ήταν συνηθισμένο τις ώρες της εξομολόγησης, όπου λάθος σχέσεις τακτοποιούνταν, να ακολουθεί έλεγχος περί αμαρτίας. «Μερικές φορές ένας άντρας σηκωνόταν και έκανε μόνο μία εν μέρει εξομολόγηση για το αμάρτημά του, κρατώντας το μέρος για το οποίο πραγματικά ντρεπόταν. Το επόμενο βράδυ όμως τον έβρισκε χλωμό και ταλαιπωρημένο, έτοιμο να σηκωθεί στην πρώτη ευκαιρία και να εξομολογηθεί τη διπλή αμαρτία του, που έκρυψε τη φοβερή του αμαρτία το προηγούμενο βράδυ. Όταν το Πνεύμα έλεγχε έναν άντρα, φαινόταν να μην μπορεί να έχει μέρα ή νύχτα ανάπαυσης μέχρι να βγάλει αυτό το βάρος από την καρδιά του στην εκκλησία και να κάνει ό,τι μπορούσε για να διορθώσει την πληγή. 13 Για δύο λόγους εργάστηκα σκόπιμα πάνω σ' αυτό το θέμα της αναζωπύρωσης και έδωσα μερικά παραδείγματα. Πρώτ' απ΄ όλα, πρέπει να γνωρίζουμε πλήρως ότι αυτός ο βαθύς και οδυνηρός έλεγχος περί αμαρτίας είναι αναπόφευκτο μέρος της αληθινής αναζωπύρωσης. Αν όλο αυτό μοιάζει να έχει τρομακτική όψη, καλό είναι να καταλάβουμε ότι ο Θεός θα το φέρει και ότι ο βαθύς, δυσάρεστος και μερικές φορές αφόρητος έλεγχος για την αμαρτία είναι επιτακτικό μέρος της αναζωπύρωσης. Συχνά έχουμε μια άποψη για την αναζωπύρωση, στολισμένη με όμορφα χρώματα, καθώς τη βλέπουμε σαν ώρα δόξας και χαράς και ώρα που πλήθη κάνουν ουρές για να μπουν στις εκκλησίες. Αυτό είναι μόνο ένα μέρος από την ιστορία. Πριν τη δόξα και τη χαρά, έρχεται ο έλεγχος και ξεκινάει με τους ανθρώπους του Θεού. Υπάρχουν δάκρυα και θεία θλίψη. Υπάρχουν λάθη για να διορθωθούν, κρυφά πράγματα, μακριά από τα μάτια των ανθρώπων, που πρέπει να εξαλειφθούν και άσχημες σχέσεις, κρυμμένες για χρόνια, που πρέπει να τακτοποιηθούν ανοικτά. Αν δεν είμαστε έτοιμοι γι' αυτά, καλύτερα να μην προσευχόμαστε για αναζωπύρωση. Σκοπός της αναζωπύρωσης δεν είναι η ψυχαγωγία της εκκλησίας, αλλά ο καθαρισμός της. Τίποτα απ' αυτά δεν θα μας εκπλήσσει, αν καταλάβουμε τις οδούς του Κυρίου μέσα στη Γραφή. Η τρομερή κρίση πάνω στον Ουζά για την απρόσεκτη απείθειά του (Β' Σαμ. 6/ς':6-7) παραλληλίζεται με την εξαιρετικά παρόμοια ιστορία του Ανανία και της Σαπφείρας στην πρώτη εκκλησία (Πραξ. 5/ε':11). Στην αναζωπύρωση δεν υπάρχει κανένας μέσα στην εκκλησία και ελάχιστοι μέσα στην κοινωνία που παίρνουν ελαφρά την αμαρτία. Ο Θεός στρέφει την οργή Του σε έλεος, αλλά κάνει ακόμα τους ανθρώπους να «νιώθουν» την αμαρτία τους. Έχουμε μία ανάγια εκκλησία σήμερα, διότι οι Χριστιανοί δεν νιώθουν την αμαρτία, ούτε τη φοβούνται. Ο Θεός που τιμώρησε την αμαρτία του Ουζά και πριν απ' αυτόν, εκείνη του Αχάν, και του Ναδάβ και του Αβιούδ, είναι το ίδιο άγιος και τώρα, όπως ήταν και τότε. Η άποψή Του για την αμαρτία δεν έχει αλλάξει. Δεύτερον, πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτή η εμπειρία του ελέγχου και το φυσικό κλάμα και η λιποθυμία, που συχνά τη συνοδεύουν, μπορεί οι άνθρωποι να τα αντιγράψουν με απατηλό τρόπο. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος, ανόητοι άνθρωποι να προσπαθήσουν να «πιθηκίσουν», να μιμηθούν το έργο του Αγίου Πνεύματος. Το να αναλάβουμε να δημιουργήσουμε αυτές τις φυσικές αντιδράσεις, όποιο όνομα κι αν τους δώσουμε, είναι επικίνδυνη και πονηρή παρεμβολή στο έργο του Θεού. Δεν είναι δύσκολο να ξεσηκώνουν οι άνθρωποι τέτοιο βαθμό έντασης, που να δείχνουν τα συμπτώματα του ελέγχου χωρίς το διαρκή καρπό της ειρήνης εν Χριστώ και την άγια ζωή. Ο έλεγχος περί αμαρτίας και όλα όσα τον συνοδεύουν, είναι έργο του Θεού και ο σοφός Χριστιανός ηγέτης τα αφήνει στα ικανά Του χέρια. Εκείνοι που λαχταρούν περισσότερο την αναζωπύρωση πρέπει να αρχίσουν να εξετάζουν τις καρδιές τους και τις ζωές τους πριν το κάνει ο προβολέας ενός άγιου Θεού και του Λόγου Του. Αν καλύπτουμε την αμαρτία μας και δεν την εξομολογηθούμε τώρα, όταν έρθει η αναζωπύρωση ίσως βρεθούμε να την εξομολογούμαστε στην εκκλησία. Όταν ο Θεός ήρθε στο Κονγκό το 1953, ήταν δύο μήνες πριν αγγιχτεί ο άπιστος κόσμος. Αυτοί οι δύο μήνες όμως ήταν οδυνηροί για την εκκλησία με ιεραποστόλους, ποιμένες, πρεσβυτέρους και ευαγγελιστές να εξομολογούνται την αμαρτία τους. Ο λόγος για τον οποίο αυτός ο βαθύς έλεγχος περί αμαρτίας είναι κατά πολύ μέρος της αληθινής αναζωπύρωσης, είναι γιατί απλά η παρουσία ενός άγιου Θεού είναι τόσο πραγματική. Ένας άγιος Θεός κάνει το Χριστιανό να γνωρίσει τη σοβαρότητα και της πλέον μικρότερης αμαρτίας. Όταν ο Ησαΐας μπήκε στο ναό και στάθηκε στην παρουσία του Θεού, η ανταπόκρισή του ήταν τρομερά καταδικαστική για τον εαυτό του : «Ω τάλας εγώ, διότι εχάθην. Επειδή είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων και κατοικώ εν μέσω λαού ακαθάρτων χειλέων, επειδή οι οφθαλμοί μου είδον τον Βασιλέα, τον Κύριον των δυνάμεων.» (Ησα. 6/ς':5) Ο λόγος που υπάρχει τόσο λίγη μετάνοια μέσα στις συναθροίσεις μας σήμερα δεν είναι επειδή τα κηρύγματά μας δεν απευθύνονται ενάντια στην αμαρτία, αλλά γιατί δεν αισθανόμαστε το Θεό ανάμεσά μας. Εκείνοι που ξέρουν ότι βρίσκονται στην παρουσία του Θεού ενός άγιου Θεού πάντα γνωρίζουν την προσωπική αμαρτία. Ο Δανιήλ είναι ένα τέτοιο παράδειγμα: «Ημαρτήσαμεν και ηνομήσαμεν και ησεβήσαμεν και απεστατήσαμεν και εξεκλίναμεν από των εντολών σου και από των κρίσεών σου. Και δεν υπηκούσαμεν εις τους δούλους σου τους προφήτας, οίτινες ελάλουν εν τω ονόματί σου προς τους βασιλείς ημών, τους άρχοντας ημών και τους πατέρας ημών, και προς πάντα τον λαόν της γης.» (Δαν. 9/θ':5-6) Ο Νεεμίας ήταν ακόμα πιο συγκεκριμένος για τη δική του προσωπική αμαρτία, όταν έκραξε στο Θεό για την εγκαταλειμμένη πόλη της Ιερουσαλήμ. «. Εξομολογούμαι τα αμαρτήματα των υιών Ισραήλ, τα οποία ημαρτήσαμεν εις σε, και εγώ και ο οίκος του πατρός μου ημαρτήσαμεν. Όλως διεφθάρημεν ενώπιόν σου, και δεν διεφυλάξαμεν τας εντολάς και τα διατάγματα και τας κρίσεις, τας οποίας προσέταξας εις τον δούλον σου τον Μωυσήν.» (Νεεμ. 1/α':6-7). Μία εικόνα απ' αυτό βλέπουμε καθαρά στην εμπειρία στο Μπάρια του Βόρνεο το 1973. Ένας ντόπιος Χριστιανός, ο Τάμαν Ντγκάου, καταγράφει την ώρα που ολόκληρο το χωριό φαινόταν να πηγαίνει στην εκκλησία: «Εκεί, μέσα στην εκκλησία βρήκαμε τον Κύριο. Όλος ο τόπος ήταν γεμάτος από το Πνεύμα του Κυρίου. Νέοι άνθρωποι προσεύχονταν και λάτρευαν. Μερικοί απ' αυτούς άρχισαν να εξομολογούνται τις αμαρτίες τους και αρχίσαμε κι εμείς να κάνουμε το ίδιο. Δεν καταλαβαίναμε πριν ότι είχαμε αμαρτήσει, αλλά βλέπαμε πόσο ακάθαρτοι ήμαστε στην παρουσία ενός άγιου Θεού.» 14 Όλα αυτά όμως είναι η αρχή. Ο Ντάνκαν Κάμπελλ διακήρυττε ξανά και ξανά ότι η αληθινή αναζωπύρωση είναι αναζωπύρωση αγιασμού και ότι αυτός ο αγιασμός είναι πιο επιθυμητός κι από την ευτυχία. Ένας άντρας, που πίστεψε από το κήρυγμα του Κάμπελλ, ισχυριζόταν ότι η αλλαγή της πίστης του κόστισε $10.000. Έπρεπε να επιστρέψει στην Αμερική και να δουλέψει για ένα χρόνο για να κάνει αποκατάσταση σε πράγματα που είχε κάνει σαν αμαρτωλός.» 200 χρόνια νωρίτερα ο Τζόναθαν Έντουαρντς σχολίαζε ότι ένα αποτέλεσμα της αναζωπύρωσης είναι να φέρνει τους αμαρτωλούς «να παραιτούνται κατευθείαν από τις αμαρτωλές τους πράξεις.» Αυτή η βαθιά εργασία του ελέγχου οδηγεί πάντα σε μια ελευθερία και μια χαρά στην ολοκαίνουργια εμπειρία της συγχώρησης. Ακολουθώντας το «κόψιμο της καρδιάς», έρχονται «τα ξεσπάσματα της χαράς της σωτηρίας». Το θέμα της χαράς είναι σημαντικό στην αναζωπύρωση, όμως οι αναζωπυρώσεις δεν ξεκινάνε εκεί. Ο Θεός δεν ανησυχεί για την ευτυχία μας, αλλά για τον αγιασμό μας. Είναι αδύνατον να διαβάζουμε την ιστορία των αναζωπυρώσεων χωρίς να το καταλαβαίνουμε αυτό. Αν υπάρχουν τρία πράγματα που είναι κοινά σε όλες τις αληθινές αναζωπυρώσεις, αυτά είναι η προσευχή, το κήρυγμα και ο έλεγχος της αμαρτίας. Αν πρέπει να περιμένουμε αναζωπύρωση αυτές τις μέρες, πρέπει να την περιμένουμε ότι θα πληγώσει. Τα τελευταία χρόνια είμαστε απασχολημένοι προσπαθώντας να πείσουμε τον κόσμο για τους Χριστιανούς κλόουν μας και τους κωμικούς μας και να δείξουμε με τις μεγάλες και χαρούμενες εκδηλώσεις μας ότι ο Χριστιανισμός είναι διασκέδαση. Ο λόγος που ο κόσμος δεν παίρνει σοβαρά το Χριστιανισμό είναι γιατί οι Χριστιανοί δεν τον παίρνουν! Η αναζωπύρωση δεν πείθει τον κόσμο ότι η χριστιανική πίστη είναι διασκέδαση, αλλά ότι είναι ουσία. Υπάρχει μία κολοσσιαία διαφορά. Το πρώτο έργο του Πνεύματος δεν είναι να μας πει ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά ότι πρέπει να είμαστε άγιοι, γιατί ο Θεός είναι. Είδατε προηγουμένως το είδος των ανθρώπων που χρησιμοποιεί ο Θεός στην αναζωπύρωση. Ήταν άνθρωποι που έτρεμαν την αμαρτία και των οποίων η συνείδηση ήταν ευαίσθητη όταν πλησίαζε στην αμαρτία, άνθρωποι που δεν προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τις αδρανείς, αδιάφορες συνήθειές τους, αλλά ζούσαν μία πειθαρχημένη και σταθερή ζωή. Αν υπάρχει κάτι κοινό στους ανθρώπους που ο Θεός χρησιμοποιεί στην αναζωπύρωση, αυτό είναι ότι φοβούνται το Θεό και την αμαρτία. Ο λόγος γι' αυτό είναι ότι η αναζωπύρωση είναι πάντα αναζωπύρωση αγιασμού και επομένως τα σκεύη που ο Θεός χρησιμοποιεί, πρέπει να είναι άγια. Κάποιος άνθρωπος μπορεί να είναι ακραίος ή και άσοφος, καθώς ηγείται, όταν όμως περάσει το σύνορο προς την αμαρτία, τότε ο Θεός τον βάζει στην άκρη. Ο Χάμφρεϋ Τζόουνς χρησιμοποιήθηκε με φοβερό τρόπο στην Ουαλία το 1859 μέχρι που η υπερηφάνειά του έκλεψε από το Θεό τη δόξα κι έπειτα η αποτελεσματική διακονία του έλαβε τέλος. Όπως η ηγεσία, έτσι και ο λαός. Δεν δίδεται τιμή στο Θεό από ένα λαό που δεν είναι άγιος. Όταν κοιτάζουμε τους καρπούς της αναζωπύρωσης, θα δούμε τι μεγάλη μεταρρύθμιση φέρνει οποιαδήποτε αναζωπύρωση στην κοινωνία. Ο λόγος όμως για βαθύ έλεγχο είναι ότι οι άνθρωποι θα νιώσουν την αμαρτία του και θα τη μισήσουν. Όσο πιο βαθιά βάλεις τον πάσσαλο, τόσο ψηλότερο θα γίνει το οικοδόμημα. Όταν έρχεται η αναζωπύρωση, οι προτεραιότητες εστιάζονται σε αυτά που ευαρεστούν το Θεό. Τα μπαρ και τα κέντρα διασκέδασης κλείνουν, εγκαταλείπουν τα τζογαδόρικα μαγαζιά, ακόμα και τα αθλήματα παραμερίζονται. Αυξάνει η απόδοση στην εργασία και η τιμιότητα γίνεται κανόνας. Στην Ουαλία, κατά τη διάρκεια της αναζωπύρωσης στις αρχές του 20ου αιώνα ισχυρίζονταν ότι τα άλογα στα λατομεία σταμάτησαν να δουλεύουν γιατί δεν καταλάβαιναν πια τις διαταγές που τους έδιναν οι άντρες - κανένας δεν τα έβριζε! Κάτω από το φως όλων αυτών, ποιοι από μας είμαστε έτοιμοι για αναζωπύρωση; Έχουμε δείξει στο Θεό ότι θέλουμε αναζωπύρωση; Υπάρχει μια προετοιμασία που πρέπει να ξεκινήσει τώρα και το ενδιαφέρον μας να γίνουμε άγιοι, θα δείξει στο Θεό ότι νοιαζόμαστε. Θα λέμε στο Θεό: «Κύριε, ποθώ την αναζωπύρωση και την ποθώ τόσο πολύ, που θέλω να γίνω τόσο άγιος όσο ένας σωσμένος αμαρτωλός.» Και αν ακόμα δεν υπάρχει αναζωπύρωση, θα έχουμε κάνει τουλάχιστον το χρέος μας και ο Θεός δεν μας ζητάει να κάνουμε κάτι περισσότερο απ' αυτό. Η έκβαση είναι δική Του, η προετοιμασία δική μας. «Ο Κύριος βεβαίως θέλει δώσει το αγαθόν. Και η γη ημών θέλει δώσει τον καρπόν αυτής. Δικαιοσύνη έμπροσθεν αυτού θέλει προπορεύεσθαι, Και θέλει βάλει αυτήν εις την οδόν των διαβημάτων αυτού.» (Ψαλμ. 85/πε:12-13)