ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Η γιορτή των Εβδομάδων ή Πεντηκοστή (Έξοδος 23:16, Λευιτικό 23:15-21) Ήταν μια "αγροτική" γιορτή, κατά την οποία συνήθιζαν να προφέρουν στο Θεό τα πρωτογεννήματα της συγκομιδής. Ονομαζόταν και "γιορτή του Θερισμού" (Έξοδος 23:16), ή "ημέρα των Απαρχών" (Αριθμοί 28:26). Αργότερα ήταν γνωστή ως Πεντηκοστή (Πράξεις 2:1), και γιορταζόταν 50 ημέρες μετά την αρχή του Πάσχα. Η Γιορτή των Εγκαινίων (Ιωάννης 10:22) Ήταν ετήσια επέτειος του εξαγνισμού του Ναού, μετά από τη βεβήλωσή του από τον Αντίοχο τον Επιφανή, το 168 π.Χ. Η ημέρα του Εξιλασμού (Λευιτικό 23:26-31) Γιορταζόταν κάθε χρόνο, την δέκατη μέρα του έβδομου μήνα, με σκοπό την ταπείνωση, την εξομολόγηση και τον εξιλασμό των αμαρτιών των Ισραηλιτών ενώπιον του Κυρίου (Λευιτικό 23:28-29). Δεν επιτρεπόταν καμία εργασία, υπήρχε τιμωρία για τη μη εφαρμογή της εντολής. Η Νεομηνία (Ησαΐας 1:13) Κάθε πρώτη μέρα του μήνα, γίνονταν ειδικές θυσίες (Αριθμοί 28:11-15) και σαλπίσματα (Αριθμοί 10:10), και στα πρώτα χρόνια γίνονταν ειδικά γεύματα και οικογενειακές θυσίες (Α’ Σαμουήλ 20:5,24). Η Νεομηνία αναφέρεται συχνά μαζί με τα Σάββατα (Ησαΐας 1:13). Το Πάσχα ή γιορτή των Αζύμων (Μάρκος 14:1, Λουκάς 22:1, Ιωάννης 2:23) Η σπουδαιότερη εορτή. Εορταζόταν την 14η του πρώτο μήνα του θρησκευτικού έτους, δηλαδή το μήνα Νισάν (Απρίλιο). Καθιερώθηκε σε ανάμνηση της εξόδου των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο (Έξοδος 19:2, 12:8,14), και διαρκούσε επτά ημέρες (Έξοδος 12:5). Ορίστηκε από το Θεό (Έξοδος 12:1-2). Λεγόταν και Πάσχα των Ιουδαίων (Ιωάννης 2:13, 11:55), ή Πάσχα του Κυρίου (Έξοδος 12:11,27). Σε όλες τις ημέρες έτρωγαν άζυμα, ενώ το πασχαλινό αρνί τρωγόταν την πρώτη ημέρα (Έξοδος 12:6,8). Την πρώτη μέρα έσφαζαν το αρνί και μετά έκαναν όλες τις τελετουργίες που συσχετίζονταν με τη θυσία του αρνιού, και έτρωγαν το κρέας του με άζυμο ψωμί και πικρά χόρτα (Έξοδος 12:1-13, -23, 28, 43-51, Ματθαίος 26:2, Εβραίους 11:28). Την τελευταία μέρα της γιορτής γίνονταν προσφορές θυσιών προς τον Κύριο. Ήταν υποχρεωτικό κάθε άρρεν να παρευρισκόταν στη γιορτή. Κατά τη γιορτή του Πάσχα θεσπίστηκε το "Δείπνο του Κυρίου" (Ματθαίος 26:26-28). Η γιορτή των Σαλπίγγων (Αριθμοί 29:1) Γινόταν την πρώτη ημέρα του εβδόμου μήνα (Λευιτικό 23:24, Αριθμοί 29:1), ημέρα Σάββατο. Ήταν ημέρα αγία, μνημόσυνο μαζί με "αλαλαγμό σαλπίγγων" (Λευιτικό 23:24). Απείχαν από εργασίες και γίνονταν θυσίες προσφοράς στον Κύριο. Η γιορτή της Σκηνοπηγίας (Αριθμοί 29:12-23, Λευιτικό 23:33-43) Εβραϊκά "Σουκκόθ". Άρχιζε τη 15η μέρα του εβδόμου μηνός (Λευιτικό 23:34,39) και διαρκούσε οκτώ ημέρες (Λευιτικό 23:39). Ονομαζόταν και "γιορτή της Συγκομιδής" (Έξοδος 34:22), ή "γιορτή των σκηνών" (Λευιτικό 23:34) και γινόταν μετά το θερισμό και τον τρύγο (Δευτερονόμιο 16:13), για να ευχαριστήσουν το Θεό για τους καρπούς που τους χάρισε. Κρατούσαν κλαδιά από φοίνικες και έστηναν σκηνές κατά τη διάρκεια της γιορτής για να θυμούνται την περιπλάνησή τους στην έρημο (Λευιτικό 23:43). Ήταν υποχρεωτικό κάθε άρρεν να παρευρισκόταν στην γιορτή (Έξοδος 23:16-17). Κατά τη διάρκεια της γίνονταν προσφορές θυσίας στο Θεό, ενώ κάθε έβδομο χρόνο διαβάζονταν δημόσια ο νόμος (Δευτερονόμιο 31:10-12, Νεεμίας 8:18). Η γιορτή Φουρείμ (Πουρίμ) (Εσθήρ 9:26,31-32) Άρχιζε τη 13η μέρα του μηνός Αδάρ (Μάρτιο), τελευταίου μήνα του θρησκευτικού έτους, και κρατούσε μέχρι την 14η μέρα με συμπόσιο. Την 15η ξεκουράζονταν και έκαναν συμπόσιο χαράς. Θεσπίστηκε από το Μαροδοχαίο (Μαρδοχαίο, Εσθήρ 9:20) σε ανάμνηση της ήττας του εχθρού των Ιουδαίων, Αμάν, ο οποίος είχε καταστρώσει σχέδιο αφανισμού τους. Κατά τη διάρκεια των συμποσίων οι Ιουδαίοι έστελναν φαγητό ο ένας στον άλλο. Η ημέρα του Σαββάτου (Έξοδος 23:12, Αριθμοί 28:9) Η έβδομη μέρα της εβδομάδας ήταν ημέρα ανάπαυσης και λατρείας και απαγορευόταν κάθε εργασία. Καθιερώθηκε από το Θεό (Γένεση 2:3). Είχε σχέση με την ολοκλήρωση της Δημιουργίας από το Θεό (Έξοδος 20:11), την απελευθέρωση από την Αίγυπτο (Δευτερονόμιο 5:15) και την ανάγκη του ανθρώπου για ανάπαυση (Έξοδος 23:12). Ονομαζόταν και "Ημέρα αναπαύσεως" ή "Σάββατο αναπαύσεως" (Λευιτικό 23:3) ή "Σάββατο του Κυρίου" (Δευτερονόμιο 5:14). Στην Κ.Δ., ημέρα λατρείας καθιερώθηκε η πρώτη της εβδομάδας (Πράξεις 20:7, Α’ Κορινθίους 16:2) κατά την οποία γινόταν και το Δείπνο του Κυρίου. Η Κυριακή, σαν μέρα του Κυρίου, καθιερώθηκε γύρω στο 150 μ.Χ., και το 313 μ.Χ. θεσπίστηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο ως ημέρα λατρείας. Το Σαββατικό Έτος (Λευιτικό 25:1-7) Σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο, κάθε έβδομο έτος η γη έπρεπε να μένει ακαλλιέργητη. Το Ιωβηλαίο Έτος (Λευιτικό 25:8-34) Γινόταν κάθε πεντηκοστό έτος, άρχιζε την ημέρα του εξιλασμού και αναγγελλόταν με σάλπιγγες. Το χρόνο αυτό η υποθηκευμένη περιουσία επιστρεφόταν στους κατόχους της, και οι Εβραίοι σκλάβοι απελευθερώνονταν.