Η ιστορία της Ζωής
Δείτε το βίντεο
Η ιστορία μου - Φίλια - ΕΘΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
Μιά ανύπαντρη μητέρα εθισμένη στα ναρκωτικά.Δεν φαινόταν να έχει καμιά ελπίδα...
Δείτε το βίντεο
Ήμουν ένας περήφανος μουσουλμάνος!
Κατάγομαι από την Αίγυπτο. Το όνομα μου είναι Ματζιέτ Ελ Σιαφί και ήμουν ένας περήφανος μουσουλμάνος.
Από το Περλ Χάρμπορ στον Γολγοθά
Υπάρχουν πολλά περισσότερα από την ιστορία του Περλ Χάρμπορ από την τελευταία δραματική παραγωγή του Χόλιγουντ απ' όσα θα σου έδιναν να πιστέψεις. Στην πραγματικότητα, η έκδοση αυτή του Ντίσνεϊ ωχριά σε σύγκριση με τις αληθινές ιστορίες που ήρθαν στο φως από εκείνη τη φριχτή εποχή.
Κάνε με άνθρωπο κατά την καρδιά Σου
(Ομολογία αφιέρωσης του Oswald J. Smith)
Στις 8 Νοεμβρίου του 1927, τη μέρα που έγινα τριάντα οχτώ χρονών, προσευχήθηκα μ’ αυτά τα λόγια: “Κύριε, κάνε με έναν άνθρωπο κατά την καρδιά Σου!”
Το έργο έσβησε από τον ορίζοντα. Πράγματα που πριν φαίνονταν σημαντικά εξαφανίστηκαν. Κάθε τι που με ενδιέφερε πήρε μια δεύτερη θέση και η ζωή μου, η εσωτερική ζωή μου μπροστά στον Θεό, ήταν το μόνο που είχε σημασία, το μόνο που είχε κάποια αξία. Και καθώς βημάτιζα μπρος και πίσω μέσα στο δωμάτιο, προσευχόμουν ξανά και ξανά με το πνεύμα μου: “Κύριε, κάνε με έναν άνθρωπο κατά την καρδιά Σου.”
Ένας αλλαγμένος άνθρωπος
Ήταν ο φαυλότερος των φαύλων, με ιστορικό φόνου και πολλών ετών στη φυλακή.
Αλλά άλλαξε. Πως όμως?Το έγκλημα που δεν έκανε
Ο Τζος φυλακίστηκε για ένα έγκλημα που δεν έκανε.
Προσπάθησε να βρει μια διέξοδο και λειτούργησε.
Δείτε το βίντεο
(Λουκρητία) Την άλλαξε ο Χριστός
Δείτε το βίντεο με τη συγκλονιστική ομολογία της
Το ταξίδι ενός ανθρώπου από την αθεΐα, την μαγεία και τα ναρκωτικά στο Χριστό
Ο Bob Williamson 64 ετών, είναι σήμερα και ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Είναι επίσης και χριστιανός. Ποιος να πιστέψει ότι αυτός ο πρώην άθεος, στα πέντε του σκότωνε το λαγουδάκι του, στα 15 του ήταν αλκοολικός, στα 17 του τοξικομανής και στα 18 του κλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική;
Ο Williamson δεν έχει την καλύτερη γνώμη για τους ανθρώπους της εκκλησίας. Γνώρισε την υποκρισία που υπάρχει στους εκκλησιαστικούς χώρους. Οι γονείς του ήταν χριστιανοί και οι δύο συμμετείχαν ενεργά στην εκκλησία, και φυσικά έπαιρναν αυτόν και τον αδελφό του μαζί. Η εκκλησία ήταν μικρή, αλλά γεμάτη υποκρισία, λέει ο Williamson.
«Η εκκλησία είχε τους χειρότερους ποιμένες. Είτε ήταν μεθυσμένοι είτε κυνηγούσαν γυναίκες μέσα στην εκκλησία και οι εκκλησίες όλο τσακωνόντουσαν μεταξύ τους. Αλλά σου ερχόταν ένας αδαής τύπος που όλο ούρλιαζε και φώναζε. Το όλο θέμα ήταν τελείως αποκρουστικό. Όταν θα γινόμουν αρκετά μεγάλος και δεν θα ήμουν υποχρεωμένος να πηγαίνω, θα έφευγα».
Η θρησκεία ποτέ δεν ήταν πραγματικά σημαντική για αυτόν. Η όλη ιδέα του φαινόταν γελοία, ειδικά όταν άρχισε να διαβάζει διάφορα βιβλία εναντίον της. Τότε έγινε άθεος. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό του, κοιμόταν μόνο τρεις με τέσσερις ώρες την ημέρα, βρίσκοντας παρηγοριά στα βιβλία - μια συνήθεια που σχεδίαζε να την χρησιμοποιήσει ως ‘πυρομαχικά’ στη μάχη εναντίον του χριστιανισμού αργότερα στη ζωή του.
Έφυγε από το σπίτι όταν έγινε 17 και ζούσε στους δρόμους, όπου δοκίμαζε σχεδόν κάθε ναρκωτικό μπορεί να φανταστεί κανείς. Είχε πάνω του και ένα 357 Magnum. Η πρώτη του απόπειρα να ενταχθεί στον στρατό απέτυχε, αφού μπλέχτηκε σε φασαρία, βρέθηκε στο δικαστήριο και στάλθηκε να επαναξιολογηθεί από ψυχίατρο.
«Διαγνώστηκε ότι ήμουν ‘κοινωνιοπαθής’ (sociopath / ψυχοπαθής). Μου είπαν ότι δεν έχω συνείδηση και ότι η περίπτωσή μου ήταν ανίατη και γι’ αυτό θα με απάλλασσαν από την στρατιωτική θητεία», θυμάται.
Στη συνέχεια, ο Williamson συνελήφθη για κατοχή ηρωίνης, αλλά αφέθηκε ελεύθερος για τεχνικούς λόγους.
Κατά την παραμονή του στη Νέα Ορλεάνη, αποφάσισε να δοκιμάσει την μαγεία, μια πρακτική που αποδείχθηκε επιτυχής για αυτόν.
«Πίστευα στο Σατανά τότε, είχα μια μεγάλη επιτυχία σε ξόρκια για τους ανθρώπους και πετυχαίνανε. Το έβλεπα με τα μάτια μου».
Τα παράτησε όμως όταν πέτυχε να επικαλείται δαίμονες στις όχθες του ποταμού, μια πρακτική για την οποία μετάνιωσε, όπως λέει. Σύμφωνα με τη μαγεία, το ποτάμι υποτίθεται ότι θα δώσει στο άτομο περισσότερη δύναμη.
"Προσπάθησα να επικαλεστώ ένα δαίμονα κάποτε και με τρόμαξε τόσο πολύ που έφυγα από την μαγεία."
Επειδή είχε μπλέξει σε ένα καυγά σε μπαρ και παραλίγο να σκοτώσει έναν άνθρωπο με ένα σπασμένο μπουκάλι, οι αστυνομικοί τον έψαχναν. Έτσι αποφάσισε να πάει στην Ατλάντα. Δύο εβδομάδες μετά την άφιξή του, χτύπησε με το αυτοκίνητο σε μετωπική σύγκρουση που σχεδόν έφτασε κοντά στο θάνατο.
Κατά την παραμονή του στο νοσοκομείο, έκανε παρέα με μια Αφρο-Αμερικάνα νοσοκόμα. Επειδή είχε ανέκαθεν αϋπνίες και ήταν αδηφάγος αναγνώστης, της ζήτησε να του φέρει κάποια βιβλία κατά τη διάρκεια νοσηλείας του.
«Θα πήγαινε στη βιβλιοθήκη να μου τα φέρει. Ο βιβλιοθηκάριος άρχισε να μου στέλνει μια λίστα με όλα τα bestselling βιβλία στον κόσμο και ήθελα να ελέγξω ποια από αυτά θα διάβαζα. Τότε είδα ότι η Βίβλος ήταν περισσότερο bestselling βιβλίο στον κόσμο. Έτσι αποφάσισα να την διαβάσω, όχι για να γίνω χριστιανός, αλλά για να την διαψεύσω.
"Σκέφτηκα ότι αν υπήρχε Θεός, ήταν κακός και δεν ήθελα να έχω σχέσεις μαζί του, γιατί η ζωή μου μέχρι εκείνο το σημείο ήταν μια ολοκληρωτική καταστροφή και κατηγορούσα τον Θεό για αυτό."
Ξεκίνησε με την ανάγνωση της Παλαιάς Διαθήκης και διαπίστωσε ότι ήταν "απίστευτα βαρετή." Θυμάται ότι η Γένεση του φάνηκε ενδιαφέρον βιβλίο, αλλά είπε ότι δεν θα την διαβάσει πια.
Μετά την πρώτη προσπάθεια του να διαβάσει την Αγία Γραφή, η νοσοκόμα του έδωσε την δική της Αγία Γραφή, όπου πρόσεξε ότι είχε υπογραμμίσει τους στίχους στην Καινή Διαθήκη.
"Ξεκίνησα να διαβάζω ξανά και όσο πιο πολύ διάβαζα έβρισκα ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ήταν τίποτα σαν αυτό που πάντα πίστευα. Ήταν πολύ συμπονετικός, αγαπούσε και νοιαζόταν για τους ανθρώπους που ήταν είχαν πέσει και τους είχαν απορρίψει. "
Ο Williamson συνέχισε, «άρχισε να μου κερδίζει την καρδιά (ο Χριστός) όπως και όλα αυτά τα ενδιαφέροντα πράγματα στα Ευαγγέλια. Αλλά όταν έφτασα στο Φιλιππησίους 4:13 («τα πάντα μπορώ να κάνω μέσα από τον Χριστό που μου δίνει δύναμη»), την έκλεισα με δύναμη και ζήτησα τη νοσοκόμα μου.
«Της είπα ‘η Αγία Γραφή σας δεν είναι παρά ένα ψέμα’. Της έδειξα τον στίχο και είπα ‘Είμαι ένας βαριά τοξικομανής και λιγότερο από 2 τοις εκατό των που βάζουν βελόνα στο χέρι τους καταφέρνουν να γλυτώσουν. Είχα πάρα πολλούς φίλους μου να πεθαίνουν. Έχω δει ανθρώπους να αυτοκτονούν, συμπεριλαμβανομένων του αδελφού μου. Κι εγώ ο ίδιος έχω τάσεις αυτοκτονίας. Έχω διαπράξει ένοπλη ληστεία".
"Εκείνη έβαλε τα χέρια της στη μέση της και είπε: «Ο Ιησούς είναι Θεός και μπορεί να κάνει οτιδήποτε θέλει να κάνει και Αυτός μπορεί να αλλάξει την λυπητερή σου ιστορία».
«Από τότε άρχισα να πιστεύω ότι η Βίβλος είναι ο Λόγος του Θεού». «Ποτέ δεν άγγιξα ξανά ναρκωτικά και λίγο αργότερα ξέκοψα και από το αλκοόλ» λέει ο Williamson.
Όταν έφυγε από το νοσοκομείο, ερωτεύτηκε τη σημερινή του γυναίκα με την οποία είναι παντρεμένος για πάνω από 40 χρόνια και με την οποία έχει κάνει τρεις γιους.
Φυσικά, η ζωή του ως νέος χριστιανός δεν ήταν εύκολη. Χωρίς πτυχίο κολεγίου και χρήματα, άρχισε να εργάζεται σε σκληρές δουλειές σε ένα εργοστάσιο χρωμάτων.
Στα είκοσί του και κάτι, αποφάσισε ότι ο μόνος τρόπος εξόδου από την κατάστασή του ήταν να εργαστεί σκληρότερα από κάθε άλλον, πράγμα που σήμαινε να φτάνει νωρίς στην εργασία και να φεύγει αργά.
Τελικά προήχθη οκτώ φορές και έκανε να κερδίσει η εταιρεία ένα σημαντικό χρηματικό ποσό. Άρχισε να ψάχνει μέσα στην επιχείρηση χρωμάτων και πήρε ένα δάνειο $ 1.000 και άρχισε τη δική του εταιρεία στο υπόγειο, την ‘Wildlife Artist Supply’ το 1977.
"Όλοι μου έλεγαν ότι ήμουν τρελός και με κορόιδευαν, αλλά συνέχεια σκεπτόμουν «τα πάντα μπορώ να κάνω μέσα από τον Χριστό που μου δίνει δύναμη» ".
Δεν υπήρχε αερογράφος εκείνη την εποχή κι έτσι ξεκίνησε με δική του σύνθεση και μέσα σε έξι μήνες η επιχείρησή του αποδείχθηκε ένα τεχνολογικό επίτευγμα, που του έφερε πολλά δολάρια.
Αλλά το 1988 πούλησε την επιχείρησή του λόγω χρεών που δεν μπορούσε να πληρώσει εκείνη την εποχή.
Απογοητευμένος από τη βιομηχανία, αποφάσισε να βρει άλλες εναλλακτικές λύσεις. Στη συνέχεια εξέτασε την πώληση συστημάτων σε εστιατόρια σχολείων με την εταιρεία του, την Horizon, που είχε τρεις υπαλλήλους.
Το 2008, πούλησε την εταιρεία του για 75 εκατομμύρια δολάρια σε μετρητά και την έκλεισε λίγο πριν την κατάρρευση του χρηματιστηρίου, κάτι που το πιστώνει στον Θεό. Επειδή δεν είναι ο τύπος που θα κάτσει και θα βγει στην σύνταξη, αποφάσισε να χτίσει την Honey Lake Plantation, ένα θέρετρο και σπα στο Greenville της Φλόριντα.
Πρόσφατα δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του, ‘Miracle on Lucky Street’.
Παρά την επαγγελματική του επιτυχία, ο Williamson, λέι ότι η επιτυχία δεν μπορεί να βρεθεί σε κάποιο τραπεζικό λογαριασμό ή σε μεγάλα επιτεύγματα. "Η επιτυχία είναι να βρεις την ειρήνη, την χαρά και την ευτυχία στη ζωή σου και αυτά προέρχονται μόνο από τον Θεό, αλλά είναι διαθέσιμα σε όποιον τα θέλει. Νομίζω ότι μπορείτε να κάνετε τα πάντα δια του Χριστού, αλλά πρέπει να είναι κάτι που Εκείνος θέλει να κάνετε".
"Νιώθω ότι η αποστολή μου για το υπόλοιπο της ζωής μου είναι να βοηθήσω τους ανθρώπους, να πείσω τους ανθρώπους να μην εγκαταλείψουν ποτέ την ελπίδα. Ήμουν εκεί. Ήμουν ένας τοξικομανής, ήμουν στη μαγεία, παραλίγο να πεθάνω σε μετωπική σύγκρουση. Αν μπόρεσα να τα ξεπεράσω όλα αυτά με τη δύναμη του Θεού, τότε ο καθένας μπορεί. Ξέρω πολλούς κοσμικούς ανθρώπους εκεί έξω που δεν θέλουν να ακούσουν. Λυπάμαι. Ο αδελφός μου γύρισε την πλάτη στον Θεό και κατέληξε να αυτοκτονήσει. Αυτοπυροβολήθηκε και για καιρό ήμουν συντετριμμένος. Μιλάω δημόσια επειδή ξέρω πώς είναι να πέσεις κάτω και πώς μπορείς να βγεις από αυτή την κατάσταση. Ονόμασα την αυτοβιογραφία μου «Θαύμα στην Οδό Luckie (τυχερή)». Όταν προσγειώθηκα με το αεροπλάνο στην Ατλάντα, ήμουν στη διασταύρωση των οδών Luckie και Fairlie. Αρκετά τυχερός; (‘Fairlie luckie?’). Αυτός είμαι, αλλά μόνο μέσα από την αγάπη του Ιησού Χριστού.
Κοιτώντας πίσω στη ζωή μου, δυσκολεύομαι και εγώ να πιστέψω το πόσο άλλαξα.
Όταν ήμουν 5 χρονών σκότωσα το κατοικίδιο κουνέλι μου. Εξακολουθώ να βρίσκω δύσκολο να πιστέψω ότι άλλαξα τόσο πολύ. Πραγματικά, δεν θα με αναγνώριζες.
"Ευτυχώς, έγινα ένα κατά συρροή επιχειρηματίας, αντί ένας κατά συρροή δολοφόνος."
Joey, το θαύμα: το αγόρι που αρνήθηκε να πεθάνει
Η Kristen κουνούσε σθεναρά τον Matt για να ξυπνήσει. Τώρα, δεκατριών εβδομάδων έγκυος, είχε αποδεχθεί με χαρά τη νέα ζωή μέσα της, καθώς αναρωτιόταν συγχρόνως το τι μπορεί να φέρει αυτό το μικρό στην οικογένεια τους. «Τα νερά μου πρέπει να έσπασαν», ψιθύρισε με πανικό.
«Είσαι σίγουρη πώς απλά δε βράχηκες;», απάντησε ο Matt μισοκοιμισμένος.
Στο τηλέφωνο ο γιατρός της Kristen τη συμβούλεψε να επισκεφτεί το νοσοκομείο το πρωί για μια εξέταση. Της είπε πως τόσο μικρό το μωρό δε θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς αμνιακό υγρό. Ενας υπέρηχος αποκάλυψε πως δεν υπήρχε καθόλου αμνιακό υγρό, αλλά προς έκπληξη όλων, η καρδιά του μωρού χτυπούσε ακόμη. Ο γιατρός είπε στην Kristen πως το μωρό της θα πέθαινε και της υπέδειξε να πάει στο σπίτι της να ξεκουραστεί, να προσευχηθεί και να περιμένει το μωρό να «φύγει». Λίγες μέρες αργότερα, η Kristen επέστρεψε για έναν ακόμα υπέρηχο.
Προς έκπληξη όλων πάλι, το μωρό ήταν ακόμη ζωντανό, με πολύ δυνατό παλμό.
Ενας άλλος γιατρός από την αρχή είπε στους γονείς πόσο φριχτή ήταν η κατάσταση. « Χωρίς υγρό, δεν υφίστανται πνεύμονες, άρα και ζωή», είπε και παρότρυνε την Kristen και τον Matt να προχωρήσουν σε έκτρωση ωστέ να αποφύγουν την αυξημένη πιθανότητα σοβαρής μόλυνσης.
Λίγες μέρες αργότερα, ένας ειδικός σε εγκυμοσύνες υψηλού κινδύνου, είπε στους γονείς ρητώς πως η εγκυμοσύνη θα τερματιστεί μόνη της. Ο ειδικός συμβούλεψε τους γονείς να προχωρήσουν σε έκτρωση, υποδηλώνοντας το γεγονός πως αν θα περίμεναν να αποβάλλει, θα ήταν αβάσταχτο για την Kristen, οπότε θα έπρεπε αμέσως να επιλέξουν τη διαδικασία διαστολής και απόξεσης (D&C).
Διανύοντας τη 16η εβδομάδα εγκυμοσύνης, η Kristen πήγε να δει έναν διαφορετικό ειδικό. Άλλος υπέρηχος έδειξε δυνατό παλμό. Το μωρό ευημερούσε. Ο ειδικός είπε στην Kristen πως γινόταν άδικη στον άντρα και τα παιδιά της, αν θα τους άφηνε χωρίς σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα, και όλα αυτά για χάρη ενός παιδιού το οποίο δε θα επιβίωνε παραπάνω από μία μέρα. «Η μόνη σου επιλογή είναι να τερματίσεις την εγκυμοσύνη», είπε. Η Kristen και ο Matt έφυγαν δακρυσμένοι, ισοπεδωμένοι από τη θλιβερότητα της κατάστασής τους.
Ερευνες στο διαδίκτυο τους έκαναν περισσότερο μελαγχολικούς. Οπου κι αν έψαξαν, βρήκαν πως τα μωρά χωρίς αμνιακό υγρό, έχουν μηδέν τοις εκατό πιθανότητες επιβίωσης. Μην έχοντας τίποτα να χάσουν, η Kristen και ο Matt να αφήσουν τον έλεγχο στο Θεό. Είπαν πως ο Θεός θα έπαιρνε το πολύτιμο μωρό τους, όποτε Αυτός θα επιθυμούσε.
«Νιώσαμε πως δεν είχαμε ελπίδα, κι όμως ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, βρήκαμε τη δύναμη απλά να πούμε «ας είναι», και να αφήσουμε αυτό που ήταν σίγουρο πως θα γίνει(τουλάχιστον στα μάτια μας), να γίνει», είπαν.
«Αν Αυτός τον ήθελε, τότε θα ένιωθα ήρεμη ξέροντας πως θα ήταν επιλογή του Θεού και όχι δική μου», είπε η Kristen.
Η μικρότερη ηλιαχτίδα ελπίδας έσπασε το σκοτάδι, όταν οι γονείς πληροφορήθηκαν για το Οικογενειακό κέντρο Tepayac στο Fairtax της Virginia, όπου οι γιατροί πιστεύουν στο δικαίωμα γέννησης όλων των παιδιών, παρά κάποιες φριχτές προγεννητικές συνθήκες. Εδώ ήταν που η Kristen και ο Matt βρήκαν υποστήριξη για τη απόφαση τους να αφήσουν το Θεό να χειριστεί την εγκυμοσύνη.
Την 17η βδομάδα, η θλιβερή κατάσταση δεν είχε αλλάξει, αλλά αψηφώντας όλες τις ιατρικές προσδοκίες, ένας υπέρηχος έδειξε ένα μωρό που ευημερούσε, που φαινόταν απλά να ξεκουράζεται ήρεμα στη μήτρα της Kristen. Η Kristen μπήκε σε αυστηρό πρόγραμμα ξεκούρασης στο κρεβάτι, εξαιρουμένων των εβδομαδιαίων επισκέψεων στο ιατρικό κέντρο για τις απαιτούμενες εξετάσεις. Οι εβδομάδες πέρασαν. Σε κάθε υπέρηχο η Kristen περίμενε να ακούσει τα νέα που φοβόταν περισσότερο αλλά το μικρό δεν άφηνε την ευκαιρία για να ζήσει. «Κάθε μέρα έκλαιγα γιατί σκεφτόμουν πως έμενα ξαπλωμένη μόνο και μόνο για να ζήσει το μωρό λίγες ώρες ή δυο μέρες το πολύ», είπε η Kristen.
Την 26η εβδομάδα, η Kristen μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Fair Oaks, μια ώρα μακριά από τον άντρα της και τα παιδιά της, όπου την παρακολουθούσαν συνεχώς, της παρείχαν διάφορα φάρμακα και την ειχαν σε ορό.
Το μωρό συνέχιζε να ακμάζει.
Στις 32 εβδομάδες και 3 μέρες, ο παλμός του μωρού ξαφνικά άλλαξε. Οι γιατροί υποψιάστηκαν πως το μωρό υποφέρει άδικα, αλλά περίμεναν ακόμη μια μέρα πριν να κάνουν ο,τιδήποτε. Ενας υπέρηχος την επόμενη μέρα έδειξε πως το μωρό ήταν σε λήθαργο και έιχε αρρυθμίες. Η Kristen ετοιμάστηκε αμέσως για επείγουσα επέμβαση καισαρικής τομής. Φοβήθηκε πως θα έχανε το μωρό. «Το ήξερα πως μέσα μου ήταν ασφαλής, αλλά έξω δε θα μπορούσε να αναπνεύσει. Προσευχήθηκα στο Θεό να μας δώσει δύο μέρες με το μωρό μας ώστε να του πούμε πόσο πολύ τον αγαπάμε». Το μωρό βγήκε από τη μήτρα εντελώς μελανιασμένο. Ο άντρας της Kristen έκοψε τον ομφάλιο λώρο. Ολοι ήταν προετοιμασμένοι για το χειρότερο όχι όμως για αυτό που θα ακολουθούσε. «Τότε ακούσαμε τις κραυγές», είπε ο Matt – τις πιο όμορφες, συγκινητικές κραυγές ενός παιδιού που φωνάζει τη μαμά του.
Ο Joseph Charles Page, γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2006, 8 εβδομάδες πρόωρα. «Με άφησαν να τον δω και τον Matt να τον κρατήσει για πολύ λίγο, και αμέσως τον πήραν», είπε η Kristen. Το μωρό είχε αέρα ανάμεσα στα πνευμόνια και το θώρακα (pneumothorax), καταρρευση ενός πνεύμονα και χρειαζόταν χορήγηση οξυγόνου. Είχε επίσης πρόβλημα στο δεξί του πόδι, πιθανόν επειδή ήταν ξαπλωμένος πάνω του, κατά τη διάρκεια που η Kristen ήταν στο κρεβάτι.
Ο Joey πέρασε συνολικά 7 εβδομάδες στη μονάδα εκτενής φροντίδας νεογνών και αφού υποβλήθηκε σε εκτεταμένες εξετάσεις, βγήκε από το νοσοκομείο υγιής.
«Είναι γερός, αστείος και τόσο υπέροχος. Φέρνει την περισσσότερη χαρά σε όλους μας», είπαν οι γονείς του. «Είναι τόσο ευτυχισμένος μαζί μας. Ο αδερφός του και οι αδερφές του τον λατρεύουν». Η Kristen και ο Matt πιστεύουν πως ο γιός τους δεν είναι «τίποτα λιγότερο από άνα θαύμα». Οι ευτυχισμένοι γονείς ξέρουν τώρα πια με βεβαιότητα πως κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. «Τα αποδεικτικά στοιχεία μπορεί να δείχνουν μοιραίας διάγνωσης, αλλά τελικα ο Θεός αποφασίζει . Είναι εκτός ανθρώπινου ελέγχου».
«Κοιτάζουμε τον Joseph καθημερινά και ευχαριστούμε το Θεό που επέλεξε να τον κρατήσουμε. Είναι ευλογία και ένα πολυαγαπημένο μέλος της οικογένειάς μας. Ολοι ξέρουμε πως είναι ιδιαίτερος. Ακόμα φαίνεται το βαθούλωμα στο πρόσωπό του από την πίεση που υπέστη και η μύτη του είναι κάπως επίπεδη». «Αλλα ειλικρινά μόνο εμείς το καταλαβαίνουμε».Ο Joseph, 5 ετών τώρα, πρόσφατα ξεκίνησε στα προνήπια, όπου οι δάσκαλοι του, είπαν στην Kristen πως πρέπει να σταματήσει να τον κακομαθαίνει και να του υποβάλλει τις απαιτούμενες συνέπειες για τις πράξεις του. Η Kristen λέει πως ο Joey είναι το αντίθετο του «σοβαρού» παιδιού και πως είναι συνεχώς «χαζούλης».
--
==πηγη. pentapostagma=============================================================
Μαρτυρία ... Αληθινή ιστορία...
Η ιστορία που ακολουθεί είναι αληθινή και συνέβηκε σε μια δύσκολη εποχή, στην καρδιά του Β Παγκόσμιου Πόλεμου. Είναι η ιστορία του Ντήτριχ Μπονχέφερ (Dietrich Bonhoeffer), που θυσιάστηκε για την πίστη του στον Χριστό.
«Ο θάνατος θα πρέπει να είναι υπέροχος για κάποιον που πιστεύει κι αγαπά τον Θεό», σκεφτόταν συχνά το αγόρι. Δεν μπορούσε να φανταστεί πως κάποια μέρα ένας άνθρωπος, που έπαιξε έναν απαίσιο ρόλο στην Παγκόσμια Ιστορία, ο Χίτλερ, θα κυνηγούσε και το ίδιο...μέχρι το θάνατο, για την πίστη του στον Χριστό.
Ο Ντήτριχ Μπονχέφερ γεννήθηκε στις 4 Φλεβάρη 1906 στο Μπρεσλάου της Γερμανίας κι ήταν ο μικρότερος μέσα σε εφτά παιδιά. Η οικογένεια του μελετούσε καθημερινά την Αγία Γραφή και προσευχόταν, περισσότερο ίσως από συνήθεια παρά από πνευματική ανάγκη. Στην Εκκλησία πήγαιναν σπάνια.
Ένα θλιβερό γεγονός που χτύπησε την οικογένεια του, ήταν η αιτία που ο Ντήτριχ άρχισε να σκέφτεται σοβαρά τι σήμαινε η λέξη «αιωνιότητα». Ήταν ο θάνατος ενός μεγαλύτερου αδελφού του, που έκανε τον Ντήτριχ να μένει ξάγρυπνος τις νύχτες και να προσπαθεί να φανταστεί πώς θα ήταν να ζει κανείς για πάντα. Ποιος ήταν αλήθεια ο Θεός; Πώς μπορούσε κάποιος άνθρωπος να Τον βρει;
Όταν έγινε δεκάξι χρόνων, ο Ντήτριχ αποφάσισε να γίνει Ποιμένας ελπίζοντας πως έτσι θα ζούσε πιο κοντά στον Θεό. Ήταν ένας δυναμικός νέος, δυο μέτρα περίπου ψηλός, με ξανθά μαλλιά, μπλε μάτια και γερά μπράτσα, που μπορούσε το ίδιο καλά να παίξει πιάνο ή να κόβει ξύλα.
Μετά από την απαραίτητη θεολογική μελέτη ανέλαβε σαν κήρυκας σε μια εκκλησία. Αργότερα ο ίδιος ομολογούσε:
— Έκανα συχνά κηρύγματα, όμως δεν είχα νιώσει βαθειά μέσα μου τη σωτήρια χάρη του Χριστού. Η προσευχή μου μπορεί ν' άγγιζε άλλους, όχι όμως εμένα προσωπικά.
Μέσα σ' αυτή την άγνοια και τον πνευματικό τυπικισμό, πέρασαν αρκετά χρόνια, ώσπου κάποια στιγμή ανακάλυψε ότι η προσωπική επικοινωνία με τον Θεό που τόσο καιρό του λείπε, μπορούσε να γίνει «στα πόδια του σταυρού του Χριστού». Κατάλαβε ότι για να γίνει κάποιος σωστός χριστιανός, χρειάζεται να συναντήσει προσωπικά τον Ιησού Χριστό, που συγχωρεί τις αμαρτίες και χαρίζει μια καινούργια ζωή. Έτσι ο Ντήτριχ ανταποκρίθηκε σ' αυτό το κάλεσμα κι η ζωή του βρήκε το νόημα και τον σκοπό της. Έγινε ένας πραγματικός χριστιανός και σωστός υπηρέτης του Θεού.
Στο μεταξύ, η πατρίδα του η Γερμανία, αντιμετώπιζε μεγάλη ανεργία που μαζί με τ' άλλα προβλήματα έκανε τους ανθρώπους ν' αγανακτούν. Όλοι έψαχναν για έναν αρχηγό που θα τους έλυνε όλα τους τα προβλήματα!!). Ο αρχηγός αυτός «βρέθηκε» στο πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ, που στις 30 Ιανουαρίου 1933 εκλέχτηκε Καγκελλάριος της Γερμανίας. Έτσι άρχιζε μια καινούργια περίοδος στην Ιστορία, όχι μόνο της Γερμανίας, αλλά και της Παγκόσμιας.
Δυο μέρες αργότερα, ο ποιμένας Μπονχέφερ σε μια ομιλία του στο ραδιόφωνο, προειδοποίησε το ακροατήριο για το πόσο επικίνδυνο είναι να στρέψουμε την πίστη μας από τον Θεό, στο πρόσωπο ενός ανθρώπου. Η ομιλία δεν πρόλαβε να τελειώσει. Το πρόγραμμα διακόπηκε. Ο Ντήτριχ είχε τώρα αποκτήσει έναν επικίνδυνο εχθρό· τον Χίτλερ.
Είχε περάσει ένας περίπου χρόνος όταν ο Μπονχέφερ παρατήρησε πως πολλοί από τους Εβραίους φίλους του έχαναν τη δουλειά τους, απλά και μόνο επειδή ήσαν Εβραίοι. Για μια φορά ακόμη αποφάσισε να μιλήσει ενάντια σ' αυτή την κατάσταση, ενώ οι άλλοι... σιωπούσαν.
Αισθανόμενος την ανάγκη να απομακρυνθεί για λίγο από το περιβάλλον της χώρας του για να ξανασκεφτεί μερικά πράγματα της προσωπικής πνευματικής του ζωής, πήγε στο Λονδίνο, όπου ανέλαβε να κηρύττει σε δυο γερμανόφωνες εκκλησίες. Όταν όμως έμαθε πως ο Χίτλερ είχε γίνει απόλυτος δικτάτορας της Γερμανίας, αποφάσισε να επιστρέψει στην πατρίδα του.
— Μείνε κοντά μας στην Αγγλία, τον παρακαλούσαν οι φίλοι του. Η Γερμανία δεν είναι πια ασφαλές μέρος για σένα.
Όμως εκείνος έφυγε. Γύρισε πίσω στην πατρίδα του, που αισθανόταν ότι τον χρειαζόταν.
Με θάρρος, σαν γνήσιος στρατιώτης του Χριστού, μιλούσε μ' όλη του τη δύναμη μέσα στη Γερμανία, που ζούσε τώρα κάτω από τρομερή δικτατορία. Όταν ο Χίτλερ ανακηρύχτηκε «πνευματικός αρχηγός όλων των εκκλησιών», ο Μπονχέφερ τόλμησε να προσευχηθεί σ’ ένα κήρυγμα του ως εξής: «Εσταυρωμένε Κύριε, ας είσαι Εσύ ο μόνος μας Αρχηγός και Κύριος».
Ο Χίτλερ, όταν το πληροφορήθηκε, σκέφτηκε ότι ήταν καιρός να παραμερίσει τούτον τον ενοχλητικό κήρυκα. Το 1936, ο Μπονχέφερ καθαιρέθηκε από καθηγητής του Πανεπιστημίου, όπου δίδασκε Θεολογία. Όμως δεν το έβαλε κάτω. Δημιούργησε μια δικιά του Βιβλική Σχολή, την οποία η Γκεστάπο έκλεισε πριν περάσουν μερικοί μήνες.
Ο Νχήτριχ Μπονχέφερ, μαζί με μερικούς ακόμα ιεροκήρυκες κι απλούς χριστιανούς, αντιστάθηκε ζωηρά στην επίσημη εκκλησία που είχε συμβιβαστεί με τις εντολές του Χίτλερ, και που κάθε άλλο παρά χριστιανική ήταν. Το ότι τον αποκήρυξαν από καθηγητή στο Πανεπιστήμιο και του έκλεισαν τη Βιβλική του Σχολή, δεν τον αποθάρρυνε. Συνέχιζε να κάνει μαθήματα από τη Βίβλο σε πολλές ομάδες, παρ' όλο που ήταν απαγορευμένο.
Όλο εκείνο τον καιρό, έβλεπε χριστιανούς να ζουν με συμβιβασμούς και να υποχωρούν στις επιθυμίες του Χίτλερ, υποστηρίζοντας ότι αφού η Χάρις του Θεού θα συγχωρούσε όλες τους τις αμαρτίες, δεν ήταν πολύ σημαντικό αν σε μερικά σημεία συμβιβάζονταν και υποχωρούσαν. Έλεγαν πως αγαπάνε τον Θεό, μα δεν ήταν πρόθυμοι να υποφέρουν για Κείνον. Ο Μπονχέφερ ονόμαζε αυτή τη στάση: «φτηνή χάρη, χωρίς υπακοή». Και διακήρυττε πως· «οι εκτελεστές κι όχι οι ακροατές του λόγου» θα δουν το πρόσωπο του Θεού.
Στις 5 Απριλίου 1943 ο Ντήτριχ συνελήφθηκε με την κατηγορία πως μιλά ενάντια στο καθεστώς. Η φυλακή Τέγκελ κοντά στο Βερολίνο, έγινε το σπίτι του για 18 ολόκληρους μήνες.
Παράλληλα, ολόκληρος ο κόσμος βρισκόταν σε κατάσταση πολέμου. Οι φυλακισμένοι ήταν σ' άσχημη κατάσταση. Δεν είχαν ούτε μέρος να κρυφτούν όταν άρχιζαν οι βομβαρδισμοί. Όλοι ρωτούσαν:
— Πού είναι ο Θεός; Γιατί δεν κάνει κάτι; Δεν βλέπει;
Ο Ντήτριχ τους μιλούσε μ' υπομονή κι ευγένεια και τους έδινε το μήνυμα της αγάπης του Θεού. Τους έλεγε πως ο Θεός είναι έτοιμος να τους συγχωρέσει και να δώσει ειρήνη στις ψυχές τους αν πίστευαν κι υπάκουαν σ' Αυτόν. Υπηρετούσε τους αρρώστους και ξόδευε ολόκληρες ώρες σε προσευχή. Σε διάρκεια επτά μηνών είχε διαβάσει τρεις σχεδόν φορές την Παλαιά Διαθήκη!
Όταν πολύ σπάνια μοίραζαν κρέας στους φυλακισμένους, αν έβλεπε ότι κάποιος είχε περισσότερη ανάγκη απ' αυτόν, μοιραζόταν ή του έδινε το δικό του μερίδιο. Όμορφο τούτο το παράδειγμα της χριστιανικής αλληλεγγύης!
Πέρασαν 18 ατέλειωτοι μήνες. Η γυναίκα του Μπονχέφερ, Μαρία, τον περίμενε υπομονετικά. Ο Ντήτριχ ήξερε πως αν υπέκυπτε στις πιέσεις του Χιτλερικού καθεστώτος, θα ελευθερωνόταν. Όμως αρνήθηκε.
Πέρασαν 18 ατέλειωτοι μήνες. Η γυναίκα του Μπονχέφερ, Μαρία, τον περίμενε υπομονετικά. Ο Ντήτριχ ήξερε πως αν υπέκυπτε στις πιέσεις του Χιτλερικού καθεστώτος, θα ελευθερωνόταν. Όμως αρνήθηκε.
Το 1945, τρεις μόνο βδομάδες πριν τον θάνατο του ίδιου του Χίτλερ, ο Ντήτριχ Μπονχέφερ μεταφέρθηκε στο Φλοσενμπουργκ, όπου και τον απαγχόνισαν. Για έναν ακόμη που αγάπησε τον Θεό μ' όλη του την καρδιά, ο Ουρανός ήταν πια ανοιχτός κι ο ίδιος ο Πατέρας Του, τον περίμενε να του φορέσει το στεφάνι της Νίκης.
Πηγή. oikogeneia.org
Πηγή. oikogeneia.org
Μια θαυμάσια θεραπεία Του Κυρίου μας!
Ένα απόσπασμα από τη διακονία του T.B. Joshua όπου μια γυναίκα που έφτασε στο σημείο του θανάτου, λαμβάνει πραγματικά θεραπεία από μια φοβερή ασθένεια του δέρματος.
ΠΟΤΑ – ΞΕΝΥΧΤΙΑ – ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ…
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πάρα πολύ άσχημα και με απουσία της μητρικής αγάπης.
Οι γονείς μου δεν γνώριζαν τον Θεό και όταν ήμουν πέντε χρόνων η μητέρα μου χώρισε με τον πατέρα μου και μας παράτησε εμένα και την μικρότερη αδελφή μου. Αυτό με τραυμάτισε ψυχικά γιατί αγαπούσα την μητέρα μου. Μετά από τρία χρόνια ο πατέρας μου γνώρισε μια άλλη γυναίκα και ξαναπαντρεύτηκε. Οι σχέσεις με την καινούργια μητέρα μου δεν ήταν καθόλου καλές και πάντα είχαμε τσακωμούς στο σπίτι και δημιουργούσα προβλήματα.
Όταν έφτασα στην εφηβική ηλικία προσπάθησα να γεμίσω τα κενά της ψυχής μου (να βρω χαρά ,αγάπη και ευτυχία μέσα στον κόσμο της αμαρτίας και του σκοταδιού της.
Άρχισα να καπνίζω να πίνω και να ξενυχτάω μέσα στα μπαράκια τις pub και τις disco. Έκανα πολλές σχέσεις με γυναίκες αλλά όλα αυτά αντί να με γεμίζουν με άδειαζαν όλο και πιο πολύ. Μετά από λίγο διάστημα έπεσα στα ναρκωτικά και η ζωή μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.
Η αμαρτία καθημερινά με έφθειρε χωρίς να το καταλαβαίνω και η ζωή μου ήταν άδεια χωρίς αγάπη στοργή και χαρά. Όταν ήμουν στο στρατό τρεις μήνες πριν να πάρω το απολυτήριο μου τρακάρισα με μια μηχανή cross που είχα με ένα λεωφορείο της γραμμής μετωπική σε κεντρική λεωφόρο με αποτέλεσμα για ένα μήνα να είμαι κλινικά νεκρός στην εντατική στο στρατιωτικό νοσοκομείο 401.
Χωρίς να γνωρίζω τον Χριστό, εκείνος δεν επέτρεψε να πεθάνω και να χαθώ γιατί είχε σχέδια για την ζωή μου επειδή με αγαπούσε και με αγαπάει αιώνια πέρα από τις καλές και κακές μου πράξεις.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ .
Όταν έγινα καλά και βγήκα από το νοσοκομείο σκέφτηκα ότι ήμουν πολύ τυχερός και ο οργανισμός μου πολύ δυνατός.
Μετά από αυτή την περιπέτεια γνώρισα μια κοπέλα και άρχισα να κάνω καινούργια όνειρα με νέες προοπτικές για μια καλή οικογένεια.
Ύστερα από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη αναγκαστικά πολύ γρήγορα να παντρευτώ την κοπέλα αυτή. Όταν παντρεύτηκα όλοι οι φίλοι μου είπαν ότι έκανα στροφή 180 μοιρών προς το καλύτερο. Έπιασα δουλειά σαν οδηγός πωλητής σε μια εταιρεία με ψωμί του τοστ σαν του Κατσέλη. (Διανομές super market σε όλη την Αθήνα). Ο Θεός μας χάρισε ένα πολύ όμορφο αγοράκι και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά αλλά, δυστυχώς όταν ο Χριστός δεν υπάρχει στην οικογένεια τότε όλα χαλάνε γιατί δεν υπάρχει φόβος Θεού. Μετά από πέντε χρόνια γάμου χωρίσαμε γιατί υπήρξε ασυμφωνία χαρακτήρων και οικονομικά προβλήματα.
Μετά από αυτή την καταστροφή η καρδιά μου σκλήρυνε και δεν ήθελα να ακούσω ούτε να πιστέψω ότι ο Θεός υπάρχει, είναι ζωντανός και με αγαπάει.
Μισούσα την ζωή μου και τους ανθρώπους.
Ξαναγύρισα στα παλιά τα στέκια μέσα στην νύχτα και πολύ χειρότερα χωρίς να με ενδιαφέρει η ζωή μου, η υγειά μου και οι άλλοι.
Κάποιοι φίλοι μου έδωσαν να διαβάσω βιβλία αποκρυφισμού, ανατολικών θρησκειών και παραψυχολογίας.
Έψαχνα να μάθω γιατί ήρθα σε αυτό τον κόσμο; Γιατί ζω; Και που θα πάω όταν πεθάνω;
Μέσα σε αυτήν την αναζήτηση μου παρουσιάστηκαν προβλήματα υγείας και χρειάστηκε να κάνω γενικές εξετάσεις.
Είχα καρκίνο στα πνευμονία χωρίς να το γνωρίζω και μάλιστα ο γιατρός με ρώτησε αν αλλά άτομα στην οικογένεια μου έπασχαν από καρκίνο, γιατί διέγνωσε μια κληρονομικότητα. Τα συναισθήματα μου εκείνη την ώρα ήταν σε άσχημη κατάσταση και του είπα ότι όντως ο θειος μου πέθανε 35 χρόνων ,ο πατέρας μου 50 χρόνων και η μητέρα του 72 χρόνων.
Συνέχισα την ζωή μου σε πιο έντονους ρυθμούς μέσα στην νύχτα, αδειάζοντας όλο και πιο πολύ μέσα στην ψυχή μου.
Ευχαριστώ όμως τον Θεό που κάθε μέρα που περνούσε με περίμενε να γυρίσω κοντά του σαν τον άσωτο γιο του ευαγγελίου με υπομονή και με απέραντη αγάπη.
Ένα απόγευμα όπως κατέβαινα από το σπίτι μου για την νυχτερινή μου κόλαση (ψεύτικη διασκέδαση) πέρασα από το σπίτι μιας παλιάς μου φίλης που είχα να την δω καιρό. Όταν μου άνοιξε και την είδα το πρόσωπο της έλαμπε από χαρά αγάπη και ειρήνη. Την ρώτησα τι έγινε, γιατί είναι τόσο χαρούμενη; Μου μίλησε με απλά λόγια για την αγάπη του Θεού για εκείνη και όλο τον κόσμο και το έργο του Χριστού στο σταυρό και στην Ανάσταση. Μάλιστα μου έκανε Δώρο μια Καινή Διαθήκη και μου πρότεινε να διαβάζω λίγο κάθε μέρα.
Την ευχαρίστησα για το δώρο της και έφυγα προβληματισμένος γεμάτος από πολλές σκέψεις. Πήγα στο σπίτι μου και άρχισα να διαβάζω το Ευαγγέλιο και όσο διάβαζα γέμιζα ειρήνη και ηρεμία. Μετά από λίγο άνοιξα την τηλεόραση και είδα ένα χριστιανικό κανάλι που μίλαγαν διάφοροι κήρυκες για τον Χριστό και θεραπείες ανθρώπων στο όνομα του ΙΗΣΟΥ. Την πρώτη Φεβρουάριου του 1997 αποφάσισα όλα αυτά που είχα ακούσει και διαβάσει να τα πειραματιστώ. Πήγα γονάτισα στο δωμάτιο μου και φώναξα στον Θεό και είπα. Αν υπάρχεις θέλω να σε γνωρίσω να μου αποκαλύψεις το πρόσωπο σου.
Έχω ακούσει και έχω διαβάσει πολλά για σένα αλλά δεν σε γνωρίζω και δεν πιστεύω τίποτα από όλα αυτά. Είμαι αμαρτωλός και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για την αμαρτία μου! Μετά από αυτά τα λόγια όλο το δωμάτιο γέμισε από την αγάπη και την στοργή του Θεού η παρουσία του Θεού με σκέπασε και με συγκλόνισε, έκλαιγα από χαρά και τον ευχαριστούσα που πέθανε πάνω στο Σταυρό για τις αμαρτίες μου και αναστήθηκε για την δικαιοσύνη μου για να έχω ζωή αιώνια. Του είπα: Γίνε ο Κύριος μου και ο Σωτήρας μου όπως λέει στο σύμβολο της Πίστεως. Πάρε την ζωή μου στα χέρια σου οδήγησε την εσύ από δω και πέρα.
Την άλλη μέρα πήγα στην δουλειά μου άλλος άνθρωπος πέρα ότι όλο το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την χαρά και την έντονη παρουσία του Θεού. Από την ημέρα που έδωσα την καρδιά μου στον Χριστό όλα έχουν αλλάξει. Κατέβηκε ο ουρανός μέσα στην καρδιά μου. Ευχαριστώ τον Θεό που μου δίνεται η ευκαιρία να τον ομολογήσω μέσα σε λίγες γραμμές. Αν είμαι στην ζωή είναι γιατί εκείνος με κράτησε ζωντανό. Τον ευχαριστώ και τον δοξάζω. Από μια κατεστραμμένη προσωπικότητα ο Θεός με έκανε ένα ευλογημένο άνθρωπο.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΟΥ.
ΘΕΡΑΠΕΥΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕ ΣΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΜΙΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΣΥΖΥΓΟ.
ΤΕΛΕΙΩΣΑ ΤΟ ΤΕΧΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΜΕ ΠΤΥΧΙΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΜΕ 18.
ΕΦΤΙΑΞΕ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ.
ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΟΞΑΖΩ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΤΗΣ ΑΠΕΙΡΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΑΜΗΝ.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΤΖΙΜΑΣ
ΑΘΗΝΑ
sotirisforjesus@yahoo.gr
Πώς θεραπεύτηκα από τη σχιζοφρένεια
Τα προβλήματά μου άρχισαν όταν ήμουν 12 χρονών και αρρώστησα. Η διάγνωση ήταν πνευματική ασθένεια. Αντιμετώπιζα δυσκολίες με τον ύπνο και ζούσα με το φόβο ότι θα μου συμβεί κάτι κακό, όπως για παράδειγμα να μην ξυπνήσω ποτέ. Έκανα πάντα αρνητικές σκέψεις και είχα την εντύπωση ότι κάποιος άλλος ελέγχει το νου μου. Μερικές φορές ακούω ακόμα και φωνές να λένε το όνομά μου. Με τη πάροδο του χρόνου η αρρώστεια μου βγήκε εκτός ελέγχου και η διάθεσή μου κυμαινόταν μεταξύ του „πολύ καλύτερα“ και του „πολύ χάλια“. Πολύ συχνά δεν σηκωνόμουν ούτε καν από το κρεββάτι και ήμουν τόσο καταθλιπτική, που έμενα να κοιτάω για ώρες την οροφή. Σκεφτόμουν μάλιστα να πάρω χάπια, γιατί δεν ήθελα να ζήσω άλλο.
Αυτό το πράγμα συνεχίστηκε για έξι ακόμα χρόνια και με τον καιρό.
Καταλόγιζα στον εαυτό μου ότι ήμουν άχρηστη και φρικτή, και ότι ο Θεός δεν θα συγχωρούσε ποτέ έναν αμαρτωλό άνθρωπο σαν και μένα. Επειδή η σχέση μου με την οικογένειά μου δεν ήταν καλή, δεν υπήρχε κανείς με τον οποίο να μπορούσα να μιλήσω. Γι’ αυτούς αποτελούσα πάντα μία απογοήτευση και την πηγή προβλημάτων. Ό,τι και να έκανα το έβλεπαν στραβά. Κανένας δεν ήθελε να έχει σχέση, οποιασδήποτε μορφής, μαζί μου. Έτσι, δεν είχα καθόλου φίλους και κανέναν στον οποίο να μπορούσα ν΄απευθυνθώ.
Σε κάποια φάση η κατάστασή μου επιδεινώθηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αρχίσω να βλέπω σκοτεινές μορφές να με κυνηγούν και να με επιτίθονται. επίσης, έβλεπα τις φιγούρες, που απεικονιζόταν στους πίνακες του τοίχου μου, να μεταβάλλονται σε σατανικές μορφές. Μια φορά κλείστηκα στο δωμάτιό μου και τσίριζα όλη τη νύχτα από φόβο ότι θα πεθάνω. Το επόμενο πρωί οι γονείς μου με πήγαν σε ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο, όπου και εγκλείστηκα. Φοβόμουν κάθε έναν από την οικογένειά μου και η διάγνωση του νοσοκομείου ήταν ότι ήμουν σχιζοφρενής.
Σε εκείνο το μέρος ο φόβος μου γινόταν μεγαλύτερος.
Μου χορήγησαν μια μεγάλη ποσότητα ισχυρών φαρμάκων, έχοντάς με δεμένη σε ένα κρεββάτι.
Τα φάρμακα είχαν πολλές παρενέργειες, μεταξύ άλλων σπασμούς, επιληπτικές κρίσεις και απάθεια σε όλο το σώμα.
Αυτά τα φάρμακα μου χορηγούνταν δέκα μέρες συνεχώς, και οι παρενέργειες διαρκούσαν μισή ώρα μετά την παροχή τους. Όλα αυτά χειροτέρευαν την κατάστασή μου ακόμη περισσότερο. Για πολύ καιρό δεν ήμουν σε θέση ούτε καν να κουνηθώ. Ήμουν ουσιαστικά παράλυτη, παρότι ένοιωθα ακόμη τους πόνους. Βρισκόμουν στο νοσοκομείο παρά τη θέλησή μου και ήθελα να φύγω. Τα δικαστήρια όμως καθόρισαν τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί. Κανένας από την οικογένειά μου, ούτε από τις νοσοκόμες δεν με στήριζε με κάποιο τρόπο. Ούτε καν με πίστευαν, όταν τους παραπονιόμουν για τους φοβερούς πόνους. Μετά το εξιτήριο, έπρεπε να συνεχίσω να παίρνω δυνατά φάρμακα καθημερινά και σε μεγάλες δόσεις, ενώ παράλληλα ένας ψυχίατρος επέβλεπε τακτικά την κατάσταση μου.
Λόγω της αρρώστειάς μου δεν ήταν δυνατόν να τελειώσω το σχολείο και να σπουδάσω. Το ίδιο αδύνατον ήταν να κάνω μια επαγγελματική εκπαίδευση. Οι γονείς μου με απειλούσαν ότι θα με ξαναπάνε στο ψυχιατρείο, ενώ οι δικηγόροι θα μου αφαιρούσαν την δικαιοπρακτική ικανότητα, αν δεν άρχιζα να δουλεύω. Μέσα σε αυτό το κλίμα άρχισα να δουλεύω σε ένα γραφείο ως γραμματέας με σύμβαση μερικής απασχόλησης. Αυτό από μόνο του αποτελούσε θαύμα, καθώς κανένας δεν διορίζει κάποιον, που έρχεται από το ψυχιατρείο. Μετά απ΄ένα χρονικό διάστημα το αφεντικό μου άρχισε να μου μιλάει για την Βίβλο.
Μου είπε πως ακόμα και σήμερα ο Ιησούς θεραπεύει ανθρώπους. Ρωτώντας την καρδιά μου ήξερα ότι έλεγε την αλήθεια. Γι’ αυτό το λόγο τον ακολούθησα σε μια χριστιανική συνάθροιση. Πίστευα πως, αν λάβαινα το Άγιο Πνεύμα, θα γιατρευόμουν αμέσως από τα δεινά μου. Πήρα την απόφαση ν’ αφιερώσω τη ζωή μου στο δρόμο του Θεού. Μόλις έλαβα το Άγιο Πνεύμα, θεραπεύτηκα ολοκληρωτικά. Πέταξα αμέσως όλα μου τα φάρμακα και δεν ένοιωσα καμία παρενέργεια από τα συμπτώματα στέρησης, που συνήθως ακολουθούν.
Κατόπιν τούτου, ήμουν σε θέση να δουλέψω στη θέση μου με ολική σύμβαση και άρχισα μια εντελώς καινούρια ζωή. Τώρα πια έχω πολλούς φίλους, κυρίως στην Κοινότητα. Μου δείχνουν αληθινή αγάπη, με φροντίζουν και αυτό είναι αμοιβαίο. Ταξίδεψα δύο φορές στην Αυστραλία και σπουδάζω τώρα στο Πανεπιστήμιο Νοσολευτικής στο Dundee.
Ελπίζω το αρνητικό μου παρελθόν να με βοηθήσει να δείξω την ανάλογη συμπόνοια σε άλλους ανθρώπους και να κάνω αυτή τη φορά τα πράγματα σωστά. Ακόμα και οι γονείς μου πρέπει να παραδεχθούν ότι σήμερα είμαι άλλος άνθρωπος και ότι διάγω μια φυσιολογική ζωή.
Η αρρώστειά μου δεν επανήλθε ποτέ από τότε που έγινα χριστιανή, ενώ η ζωή μου καλυτερεύει περιοδικά.
Εδώ και έξι χρόνια έχω λυτρωθεί από τα δεινά της αρρώστειάς μου και σύντομα θα πάρω το πτυχίο μου ως εξειδικευμένη νοσοκόμα. Είμαι τόσο ευτυχισμένη που έχω σωθεί και αποτελώ μέρος αυτής της Κοινότητας, η οποία είναι η οικογένειά μου στο όνομα του Χριστού.
Τιμή και δόξα στον Κύριο για όλα αυτά τα θαύματα.
Ο Ιησούς θεραπεύει και σήμερα.
Την ημέρα που το έλεος του θεού ανέλαβε
Ο Ιησούς θεραπεύει!!
Ας δούμε αυτή την όμορφη ομολογία!!
Ρίτσαρντ Οουέλλεν, Ph.D., M.D.
 |
| Τζονς Χόπκινς στη Βαλτιμόρη |
Ο δρ. Ρίτσαρντ Οουέλλεν είναι ένας παλιός φίλος. Τον πρωτογνώρισα όταν έψαλλε στη χορωδία μας στο Πίτσμπουργκ και ταυτόχρονα σπούδαζε στο Κάρνεγκυ Τεκ για το διδακτορικό του (Ph.D) στην οργανική χημεία. Μετά από δυο χρόνια μεταδιδακτορικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, έκανε εγγραφή στο νοσοκομείο Τζονς Χόπκινς στη Βαλτιμόρη, όπου αποτελείωσε το διδακτορικό του (M.D.) σε τρία χρόνια. Ακολούθησε ένας χρόνος πρακτικής εξάσκησης στο νοσοκομείο και άλλος ένας χρόνος εξειδίκευσης στην παθολογία και μετά του ζητήθηκε να παραμείνει στο προσωπικό του Τζονς Χόπκινς. Από το 1968 είναι βοηθός καθηγητή της ιατρικής στο Πανεπιστήμιο, μοιράζοντας το χρόνο του μεταξύ της έρευνας για τον καρκίνο, της περίθαλψης ασθενών και της διδασκαλίας.
 |
| Koulman |
Ενώ εργαζόμουν πάνω στη διδακτορική μου διατριβή πάνω στη χημεία στο Κάρνεγκυ Τεκ, άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις της Κάθρυν Κούλμαν που γίνονταν κάθε Παρασκευή στο βόρειο άκρο του Πίτσμπουργκ στο παλιό αμφιθέατρο του Κάρνεγκυ.
Εκεί, για πρώτη φορά στη ζωή μου, ένιωσα τη δύναμη του Θεού σε ενέργεια καθώς άνθρωποι συναθροίζονταν για να λατρέψουν μαζί το Θεό. Πριν περάσει πολύς καιρός, προσφέρθηκα εθελοντικά να ψάλω στη χορωδία και εκεί συνάντησα τη Ρόουζ που είχε μεγαλώσει κυριολεκτικά μέσα στη διακονία της Κάθρυν Κούλμαν.
Η Ρόουζ κι εγώ παντρευτήκαμε τον Απρίλιο του 1959.
Ένα χρόνο αργότερα
η μικρή Τζόαν γεννήθηκε. Η Ρόουζ είχε μια φυσιολογική εγκυμοσύνη και εύκολο τοκετό, αλλά όταν φέραμε το μωρό στο σπίτι από την κλινική, παρατηρήσαμε ένα μεγάλο μώλωπα κατά μήκος των γλουτών του.
Ρώτησα το γιατρό περί αυτού, αλλά με διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε καμία ένδειξη οποιασδήποτε ανωμαλίας.
Ωστόσο, και οι δύο γονείς μου και η αδελφή της Ρόουζ παρατήρησαν κάτι παράξενο στη συμπεριφορά του μωρού. Ήταν υπερβολικά ιδιότροπο – πάρα πολύ ιδιότροπο, έλεγε η μητέρα μου. Έκλαιγε και γκρίνιαζε ασταμάτητα και δεν έτρωγε, συχνά αποδιώχνοντας το μπιμπερό και κάνοντας εμετό και ουρλιάζοντας αν συνέβαινε να τη μετακινήσουμε καθώς έτρωγε. Πέρα από αυτό, παρατηρήσαμε ότι το ένα της πόδι ήταν πάντα λυγισμένο και μαζεμένο προς τα πάνω κοντά στο σώμα, με το γόνατο και το πέλμα στραμμένα προς τα έξω, μερικές φορές σε γωνία 90 μοιρών. Ήταν αδύνατο να κάνεις και τα δυο της πόδια να τεντωθούν ταυτόχρονα.
Όταν την πήγαμε στον οικογενειακό μας γιατρό, εκείνος εξέτασε τα πόδια και τους γοφούς. «Ναι υπάρχει κάτι που είναι οπωσδήποτε στραβό σ’ αυτό το δεξί πόδι,» είπε. «Δεν είμαι σίγουρος ως προς το τι είναι αυτή τη στιγμή, αλλά ας περιμένουμε λίγο. Μερικές φορές τέτοια πράγματα φτιάχνουν από μόνα τους.»
Περιμέναμε αρκετούς μήνες, αλλά τίποτε δε φάνηκε να φτιάχνει. Αντιθέτως, φάνηκε να χειροτερεύει. Η Τζόαν εξακολουθούσε να είναι υπερβολικά ιδιότροπη κλαίγοντας συχνά όταν την αγγίζαμε. Όταν έπινε από το μπιμπερό, συχνά σταματούσε για να κλάψει. Όλα έδειχναν ότι υπέφερε από τρομακτικό πόνο. Αλλά τι; Και πού;
Στο τέλος των τριών μηνών, όταν η Τζόαν θα έπρεπε να σηκώνει το κεφάλι της από το κρεβατάκι της μόνη της, δε μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Με ολοένα και περισσότερο αυξανόμενη ανησυχία την ξαναπήγαμε στο γιατρό.
Καθώς την εξέταζε αυτή τη φορά μου έκανε νόημα να πάω και να σταθώ δίπλα του. Η μικρή Τζόαν ήταν ανάσκελα στο ιατρικό τραπέζι εξέτασης. Ο γιατρός πήρε το δεξί της πόδι στο ένα του χέρι κι έβαλε το άλλο του χέρι κάτω από το γόνατο. Άρχισε απαλά να στρέφει το πόδι της προς τα μέσα. Το μωρό ούρλιαξε από πόνο. «Το πόδι δε στρέφει καθόλου προς τα μέσα,» είπε. «Τώρα κοίτα αυτό.» Απαλά πάλι άρχισε να περιστρέφει το πόδι προς τα έξω από την άλλη μεριά. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό και κράτησα την αναπνοή μου καθώς είδα το πόδι να περιστρέφεται όχι μόνο πάνω κάτω, αλλά και σχεδόν 360 ανάποδα. Μόνο όταν είχε συμπληρώσει ένα πλήρη κύκλο περιστροφής στα χέρια του γιατρού, εκείνη άρχισε να κλαίει πάλι.
Ο γιατρός προσεκτικά τοποθέτησε το πόδι πίσω στην αρχική του θέση. Μετά μου έδειξε τις πτυχές στο δέρμα κατά μήκος της εσωτερικής πλευράς του μηρού. «Αυτό είναι ένα από αυτά που ψάχνει ένας γιατρός,» μου είπε. «Παρατήρησε ότι υπάρχουν δύο πτυχές από αυτή τη μεριά, αλλά μόνο μία από την άλλη. Ένα φυσιολογικό παιδί έχει ταυτόσημες πτυχές και από τις δύο μεριές. Η διαφοροποίηση στο σχήμα των πτυχών αυτών, δείχνει κάποιος είδος εσωτερικής αλλοίωσης, που σημαίνει ότι υπάρχει κάποιο δομικό πρόβλημα στο γοφό, την πλάτη ή το πόδι. Σ’ αυτή την περίπτωση νοιώθω σιγουριά να πω ότι είναι στο γοφό.»
Η Ρόουζ έσκυψε και σήκωσε το μωρό κρατώντας το κοντά της. «Τι θέλετε να πείτε γιατρέ;», είπε με μάτια γεμάτα δάκρυα.
Ο γιατρός έβαλε το ένα του χέρι σον ώμο της. «Δε μπορώ να πω με βεβαιότητα,» απάντησε, «και γι’ αυτό θέλω να την εξετάσει κι ένας ορθοπεδικός χειρούργος. Εκείνος θα μπορέσει να μας δώσει μια οριστική διάγνωση. Μου μοιάζει σαν να είναι ο γοφός σε λάθος σημείο.»
Η Ρόουζ έκατσε στην καρέκλα δίπλα στο τραπέζι, εξακολουθώντας να κρατά το μωρό σφιχτά πάνω στο στήθος της. Ο γιατρός συνέχισε να μιλά και με πολύ ήρεμο τρόπο μας εξήγησε τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Η Τζόαν σίγουρα θα χρειαζόταν κηδεμόνες στήριξης στα πόδια και ίσως θα έπρεπε να φοράει και κηδεμόνα σε όλο της το σώμα. Η θεραπεία θα έπαιρνε πολύ καιρό και ακόμη και τότε δεν ήταν σίγουρο ότι το πρόβλημα θα διορθωνόταν κατά 100%. Υπήρχε μια βέβαιη πιθανότητα ότι θα ήταν ανάπηρη για όλη της τη ζωή και θα περπατούσε κουτσαίνοντας. Μπορεί να είχε το ένα πόδι κοντύτερο από το άλλο, ή κάποιου άλλου είδους ανωμαλία στο σώμα.
«Μην περιμένετε καθόλου,» είπε ο γιατρός. «Πηγαίνετέ την σε ένα χειρούργο ορθοπεδικό.»
Κλείσαμε ραντεβού με το χειρούργο για την ερχόμενη Δευτέρα και πήγαμε τη Τζόαν στο σπίτι.
Εκείνο το βράδυ, πίσω στο διαμέρισμά μας, καθίσαμε, εγώ και η Ρόουζ και μιλήσαμε. Είμαστε και οι δύο συντριμμένοι κι όχι απλά από την προοπτική αν έχουμε ένα ανάπηρο παιδί. Έμοιαζε να είναι όμως τόσο άδικο.
«Δεν καταλαβαίνω,» είπα στη Ρόουζ καθώς καθόμασταν γεμάτοι σύγχυση στο καθιστικό. «Εδώ είμαστε, προσπαθώντας να υπηρετήσουμε τον Κύριο κι Εκείνος άφησε να μας συμβεί κάτι τέτοιο.»
Η Ρόουζ ήταν σιωπηλή με το όμορφο πρόσωπό της γεμάτο ένταση και τα χείλια της να τρέμουν λίγο. Ήθελα να σηκωθώ να την αγκαλιάσω και να την παρηγορήσω. Αλλά ήμουν κι ο ίδιος αρκετά ανήσυχος και θορυβημένος απ’ όλα αυτά και δεν είχα τίποτε να της προσφέρω.
«Μιλάμε σε άλλους για την πίστη μας στον Κύριο και τη θεραπευτική του δύναμη,» ξέσπασα, «και τώρα μας συμβαίνει αυτό.»
«Αν ο Θεός επέτρεψε να έχουμε ένα άρρωστο παιδί,» είπε τελικά η Ρόουζ, «τότε θα περιμένει από μας να το φροντίσουμε.»
«Δεν το συζητώ αυτό,» είπα με πίκρα. «Το αγαπώ το μωρό μας και θα κάνω ό,τι μου είναι δυνατόν για να το δω θεραπευμένο. Κι αν δεν θεραπευθεί, θα τη μεγαλώσουμε και θα την αγαπάμε σ’ όλη μας τη ζωή. Απλά δε μου φαίνεται δίκαιο. Ο κόσμος είναι γεμάτος από ανθρώπους που δεν αγαπούν το Θεό, που δε γνωρίζουν το Θεό. Πολλοί από αυτούς μισούν μάλιστα το Θεό κι όμως έχουν υγιή παιδιά. Γιατί αυτό να συμβεί σε μας;»
Ήταν μια ρητορική ερώτηση. Γνώριζα ότι η Ρόουζ δεν είχε την απάντηση κι ούτε κι εγώ την ήξερα. Επίσης γνώριζα ότι το να κάνω τέτοιες ερωτήσεις προς το Θεό ήταν ένδειξη έλλειψης πίστης. Συνειδητοποιούσα ότι δεν είχα καθόλου πίστη, τουλάχιστον το είδος εκείνο της πίστης που θα ήταν απαραίτητο για να δω το παιδί μας θεραπευμένο.
Το επόμενο πρωί καθώς ετοιμαζόμουν για το μάθημα, η Ρόουζ κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας ξύπνια με το μωρό και το πρόσωπό της φαινόταν στεγνό από την αϋπνία. «Ντικ,» μου είπε διστακτικά. «Έχουμε δει το Άγιο Πνεύμα να κάνει τόσα θαυμαστά πράγματα στις συναθροίσεις της Μις Κούλμαν. Δε νομίζεις ότι θα έπρεπε να πάμε τη Τζόαν με πίστη ότι ο Θεός θα τη θεραπεύσει;»
Η Ρόουζ είχε σταματήσει να συμμετέχει στη χορωδία της Μις Κούλμαν λίγο καιρό πριν γεννηθεί το παιδί και παρόλο πηγαίναμε σε μερικές από τις συναθροίσεις και στο Πίτσμπουργκ και στο Γιάνγκστάουν του Οχάιο η ντροπή και η ταραχή μας είχαν εμποδίσει να πούμε σε οποιονδήποτε για την κατάσταση του μωρού μας. Μόνο οι γονείς μου και η αδελφή της Ρόουζ το ήξεραν.
Σκεπτόμενος την ερώτηση της Ρόουζ, στεκόμουν μπροστά στον καθρέπτη για κάμποση ώρα, παίζοντας με τον κόμπο της γραβάτας μου.
Πίστη; Είχα πια συνειδητοποιήσει ότι δεν είχα καμιά απολύτως πίστη, τουλάχιστον όχι το είδος που θα βοηθούσε να δω τη Τζόαν θεραπευμένη. Αλλά θυμήθηκα κάτι που είχα ακούσει τη Μις Κούλμαν να λέει ξανά και ξανά: «Κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου. Μετά όταν θα έχεις φτάσει στο τέλος των δυνατοτήτων σου, άσε το Θεό να αναλάβει Εκείνος.»
Είχαμε πάει στους γιατρούς. Η μόνη πιθανή βοήθεια ήταν οι ορθοπεδικοί κηδεμόνες στα πόδια και στο σώμα χωρίς καμιά υπόσχεση θεραπείας. Η Ρόουζ είχε δίκιο. Είχε έλθει η ώρα να εμπιστευτούμε το Θεό ολοκληρωτικά.
Την Παρασκευή το πρωί αφήσαμε το σπίτι για να πάμε το παιδί στη Συνάθροιση Θαυμάτων στο Αμφιθέατρο Κάρνεγκυ. Καθισμένοι στο αυτοκίνητο, κλείναμε τα κεφάλια μας σε προσευχή. «Κύριε Ιησού, είναι γραμμένο στο Λόγο Σου ότι μπορούμε να έλθουμε μπροστά Σου και να σου ζητήσουμε, μέσα στο έλεός Σου, να αγγίξεις το σώμα της κόρης μας. Αλλά δεν απαιτούμε από Σένα Κύριε. Δεν τολμούμε ούτε καν να το ‘διεκδικήσουμε’, αν και μας το έχεις δώσει ήδη πάνω στο Σταυρό, ξέρουμε όμως ότι είναι μέσα στο έλεός Σου. Απλά Σου ζητούμε Κύριε Ιησού, να θεραπεύσεις το μικρό μας κοριτσάκι.»
Ήταν μια τόσο απλή προσευχή, όχι το είδος της προσευχής που είχα συχνά φανταστεί τον εαυτό μου να κάνει. Στην φαντασία μου θα σφυροκοπούσα το Θρόνο της Χάριτος και θα πέταγα στο Θεό τις υποσχέσεις Του κατά πρόσωπο, απαιτώντας να τις κρατήσει. Αλλά τώρα, πρόσωπο με πρόσωπο με ένα πρόβλημα που μας ξεπερνούσε, και που ξεπερνούσε και την ιατρική επιστήμη, η Ρόουζ κι εγώ αντιληφθήκαμε ότι το μόνο πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να ακουμπήσουμε με εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού.
Η συνάθροιση ήταν παρόμοια με τις εκατοντάδες που είχαμε παρακολουθήσει, μόνο που αυτή τη φορά δεν είχαμε έλθει σαν παρατηρητές. Είχαμε έλθει προσμένοντας.
Φαινόταν να είναι μια από αυτές τις μέρες που η μικρή Τζόαν ήταν ιδιαίτερα ανήσυχη. Γκρίνιαζε κι έκανε φασαρία από τον πόνο συχνά-πυκνά. Μη θέλοντας να ενοχλήσουμε τη συνάθροιση, μείναμε στο πίσω μέρος του αμφιθεάτρου με τη Ρόουζ να κρατάει το μωρό. Όταν η Τζόαν άρχιζε να κλαίει, η Ρόουζ την έπαιρνε έξω στον προθάλαμο και επέστρεφε όταν είχε ηρεμήσει. Είχαμε δώσει τα καθίσματά μας σε κάποιους άλλους και στεκόμασταν ακουμπώντας στον πίσω τοίχο του αμφιθεάτρου καθώς η συνάθροιση προχωρούσε.
Η Τζόαν ήταν τυλιγμένη σε μια κουβέρτα και συχνά-πυκνά, η Ρόουζ την ανασήκωνε και ψηλαφούσε από κάτω. Πίστευε ότι όταν ο Θεός θα άρχιζε να ενεργεί, εκείνη θα έβλεπε κάτι να συμβαίνει.
Κατά το τέλος της συνάθροισης, κάτι συνέβη πράγματι. Από τότε που είχε γεννηθεί, η Τζόαν, τα δάχτυλα του δεξιού της ποδιού ήταν πάντοτε κλεισμένα σφιχτά. Τώρα, καθώς στεκόμασταν δίπλα στον τοίχο, αυτά τα μικρά ροζ δαχτυλάκια, άρχισαν να χαλαρώνουν και να ανοίγουν μέχρι που έγιναν όπως τα δάχτυλα ενός οποιουδήποτε φυσιολογικού μωρού τεσσάρων μηνών.
Η Ρόουζ με σκούντησε με το πρόσωπό της να ακτινοβολεί. «Ο Θεός άρχισε να εργάζεται,» μου είπε. «Η παρουσία Του είναι πάνω σ’ αυτό το παιδί. Πάω πάνω στον άμβωνα.» Ήταν αποφασισμένη και μπορούσα να δω ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τη σταματήσω.
Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το διάδρομο. Πίστευα ότι οι διάκονοι θα μας σταματούσαν γιατί είχαν σαφείς εντολές να σταματήσουν οποιονδήποτε να πάει μπροστά εκτός κι αν είχε μιλήσει με κάποιον από τους βοηθούς της Μις Κούλμαν και είχε πάρει άδεια. Αλλά δεν υπήρχε κανείς να μας σταματήσει. Συνεχίσαμε μέχρι κάτω. Καθώς προχωρούσαμε, η Μις Κούλμαν κατέβηκε από την πλατφόρμα και κατευθύνθηκε προς το μέρος μας. Συναντηθήκαμε στο κέντρο του αμφιθεάτρου.
«Ρόουζ,» είπε, με έκπληξη να γεμίζει το πρόσωπό της. «Συμβαίνει κάτι στο μωρό;»
Η Ρόουζ προσπάθησε να μιλήσει, πνίγηκε, και μετά προσπάθησε ξανά. «Ν-ν-ναι, Μις Κούλμαν. Γεννήθηκε με παραμόρφωση στο γοφό.»
Η Μις Κούλμαν κίνησε το κεφάλι της με έκπληξη. «Γιατί δεν είπες τίποτε.» Μετά διέκοψε τον εαυτό της και γυρίζοντας στο κατάμεστο αμφιθέατρο, είπε, «Θέλω όλοι όσοι είναι εδώ να σταθούν και να αρχίσουν να προσεύχονται. Ο Θεός θα θερπαεύσει αυτό το πολύτιμο παιδί.»
Η Ρόουζ τράβηξε την κουβέρτα από τη Τζόαν και την κράτησε μπροστά στη Μις Κούλμαν. Σ’ όλο το αμφιθέατρο ο κόσμος στεκόταν και προσευχόταν με τα μάτια κλειστά. Προσευχόμουν κι εγώ, αλλά κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά. Ήθελα να δω τι θα συνέβαινε.
Παρακολουθούσα προσεκτικά. Η Μις Κούλμαν τέντωσε τα ευαίσθητα δάχτυλά της και άγγιξε τα δάχτυλα της Τζόαν πολύ απαλά. Δεν έκλεισε καν τα δάχτυλά της. Απλώς άγγιξε απαλά τα δάχτυλα του μωρού κι άρχισε να προσεύχεται. «Θαυμαστέ Ιησού, άγγιξε αυτό το πολύτιμο μωράκι ...»
Το είδα! Με τα μάτια μου ανοιχτά το είδα! Εκείνο το πόδι που ήταν τόσο αφύσικα στραμμένο προς τα δεξιά, άρχισε να ισιώνει. Κινιόταν σιγανά μέχρι που τα δάχτυλα και η πατούσα ίσιωσαν εντελώς, ταιριάζοντας με τα δάχτυλα και την πατούσα του άλλου ποδιού. Όλα φαίνονταν εντελώς φυσιολογικά πια. Κι όμως ήξερα ότι είχα δει το αδύνατο. Κάποια εξωτερική δύναμη είχε κινήσει εκείνο το πόδι. Αλλά η Μις Κούλμαν δεν το κινούσε. Η Ρόουζ με τα μάτια κλειστά και το πρόσωπο υψωμένο προς τον ουρανό δεν το κινούσε. Και φυσικά η μικρή Τζόαν επίσης δεν μπορούσε να το κινήσει. Ποιος άλλος λοιπόν εκτός από τον Θεό! Αληλούια, Αληλούια.
Είχα τα μάτια μου κολλημένα στο πόδι καθώς αναπαυόταν σε φυσική θέση κι ήξερα ότι η θεραπεία ήταν πλήρης. «Σ’ ευχαριστώ Κύριε,» συνέχισαν να επαναλαμβάνω συνεχώς με κομμένη ανάσα. «Σ’ ευχαριστώ.»
Η Μις Κούλμαν τέλειωσε την προσευχή της κι όλοι κάθισαν. Η Ρόουζ τύλιξε το μωρό στην κουβέρτα κι αρχίσαμε να επιστρέφουμε στο πίσω μέρος του αμφιθεάτρου.
«Το είδες;» ψιθύρισα μόλις φτάσαμε πίσω.
«Να δω τι;» με ρώτησε η Ρόουζ. «Προσευχόμουν. Εσύ δεν προσευχόσουν ;»
«Προσευχόμουν κι εγώ αλλά είχα τα μάτια μου ανοιχτά. Δε το ένιωσες;»
«Να νιώσω τι;» η Ρόουζ με κοίταξε παραξενεμένη.
«Το πόδι της Τζόαν, η πατούσα της. Είδα το πόδι της να κινείται. Ίσιωσε ολοκληρωτικά. Είδα το πόδι της να θεραπεύεται!» Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος πως μόλις μπορούσα να κρατηθώ για να μη φωνάξω.
Τα μάτια της Ρόουζ άνοιξαν διάπλατα και η χαρά γέμισε το πρόσωπό της. «Ιησού,» ψιθύρισε, «Ω Ιησού σ’ ευχαριστώ.»
Ανοίξαμε την πόρτα και σχεδόν τρέξαμε στον προθάλαμο. Εκεί, τραβήξαμε την κουβέρτα και κοιτάξαμε ξανά τα πόδια της Τζόαν. Ήταν τέλεια. Δεν ήταν πια το ένα πόδι τραβηγμένο προς το στομάχι της όπως πριν. Και τα δυο της πόδια ήσαν τόσο ίσια όσο θα έπρεπε.
«Ας πάμε σπίτι,» είπα. «Θέλω να περάσω την υπόλοιπη μέρα δοξολογώντας το Θεό.»
Όχι μόνο περάσαμε το υπόλοιπο της μέρας δοξάζοντας το Θεό, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας. Μετά από το δείπνο που για πρώτη φορά το μωρό έφαγε χωρίς προβλήματα, τη βάλαμε μπρούμυτα μέσα στην κούνια της. Για πρώτη φορά σήκωσε το κεφάλι της και κοίταξε γύρω. Μείναμε ξύπνιοι μέχρι τις τρεις το πρωί και την παρακολουθούσαμε. Κοιμόταν, ξυπνούσε, έκανε χαρούλες και μετά ξανακοιμόταν. Ήταν σα να προσπαθούσε να κερδίσει το χρόνο που είχε χάσει μέχρι τότε από τη χαρά στη ζωή της.
Το επόμενο πρωί μπορούσαμε ακόμη να δούμε την τέλεια θεραπεία στα πόδια της. Μπορούσα να της τα πειράξω και να της τα κουνήσω και τα δύο με ευκολία. Η μόνη φορά που έκλαψε ήταν όταν προσπάθησα να της γυρίσω το πόδι στην αφύσικη θέση που ήταν την προηγούμενη μόλις μέρα. Η Τζόαν μας ήταν απόλυτα φυσιολογική πια. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στα δύο πόδια ήταν οι δύο πτυχές που υπήρχαν στο δέρμα του ενός ποδιού ενώ στο άλλο υπήρχε μία – μια υπενθύμιση ότι κάτι ήταν κα΄ποτε δομικά λάθος.
Τη Δευτέρα πήγαμε στο ραντεβού μας με τον ορθοπεδικό. Εξέτασε το παιδί και διάβασε το σημείωμα που μας είχε δώσει ο οικογενειακός μας γιατρός. «Για ποιο ακριβώς λόγο σας έστειλε ο γιατρός σας εδώ;» μας ρώτησε καθώς εξέταζε τα πόδια της Τζόαν.
«Νόμιζε πως ο γοφός της ήταν εξαρθρωμένος,» απάντησα.
Την εξέτασε ακόμη πιο προσεκτικά και κούνησε το κεφάλι του. «Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο παιδί αυτό. Το αριστερό της πόδι κλίνει ελάχιστα προς τα μέσα – αλλά αυτό δεν είναι κάποιο πρόβλημα. Δε με χρειάζεστε. Αυτό το παιδί μου φαίνεται τέλειο εμένα.»
Ήμασταν πολύ χαρούμενοι που ακούσαμε την ιατρική επιβεβαίωση της θεραπείας της. Και η Τζόαν έτρωγε πια φυσιολογικά – χωρίς να σταματάει για να κλάψει.
Την Παρασκευή, μία μόλις βδομάδα μετά τη θεραπεία της Τζόαν, επισκεφθήκαμε και πάλι τον οικογενειακό μας γιατρό. Μας ρώτησε τι συνέβη και γιατί είχαμε επιστρέψει τόσο σύντομα. Του είπαμε όλη την ιστορία χωρίς να παραλείψουμε το παραμικρό.
Δεν ανοιγόκλεισε καν τα μάτια του, αλλά συνέχισε να εξετάζει τη Τζόαν και να κρατάει σημειώσεις. Του είπαμε τι είχε πει ο άλλος γιατρός. Συνέχισε να προσπαθεί να περιστρέψει το πόδι της μπρος πίσω όπως την άλλη φορά, προσπαθώντας να δει αν υπήρχε το πρόβλημα που είχε συναντήσει την προηγούμενη βδομάδα.
Γνέφοντας στη Ρόουζ της έδειξε ότι η εξέταση είχε τελειώσει και ότι μπορούσε να ντύσει τη Τζόαν. Μετά, καθισμένος στην καρέκλα του, χτυπούσε την άκρη της με τα δάχτυλά του. «Λοιπόν, τα παιδιά αλλάζουν,» είπε. Μετά πρόσθεσε, «Αλλά δεν αλλάζουν τόσο γρήγορα. Αυτό πρέπει να το έκανε ο Θεός.»
Ήμασταν εκστατικοί από χαρά. Η θεραπεία ήταν πλήρης και ακόμη και ο γιατρός έδινε στο Θεό τη δόξα.
Τώρα, αρκετά χρόνια μετά, ανήκω στο προσωπικό ενός από τα μεγαλύτερα θεραπευτικά κέντρα του κόσμου. Από αυτή τη θέση, δε βλέπω καμιά σύγκρουση μεταξύ ιατρική και πνευματικής θεραπείας. Η αλήθεια είναι πως ο γιατρός δεν θεραπεύει. Μπορεί να δώσει φάρμακα, αλλά τα φάρμακα δεν αλλάζουν τα όργανά του, απλώς βοηθούν στην καλύτερη λειτουργία τους. Κάθε θεραπεία είναι από τον Θεό. Ο χειρούργος μπορεί να κόψει κάποιο άρρωστο κομμάτι και να βοηθήσει έτσι την ταχύτερη ίαση. Αλλά κανένας χειρούργος δε φτάνει πραγματικά εντός του ανθρώπου ώστε να τον θεραπεύσει. Είναι ο Θεός που θεραπεύει.
Ο Θεός μας προμήθευσε με ένα σωρό σπουδαίες ικανότητες στη χειρουργική, τη φαρμακευτική, την ορθοπεδική, στην νοσοκομειακή περίθαλψη. Και ο χριστιανός έχει το επιπλέον όφελος να μπορεί να κοιτάξει πέρα από αυτό που μπορεί να κάνει ο γιατρός, σ’ αυτό που μπορεί να κάνει ο Θεός.
Μερικοί από τους συναδέλφους μου ειλικρινά το αρνούνται κάτι τέτοιο. Άλλοι, πάνε ακόμη πιο μακριά και αρνούνται ακόμη και την ύπαρξη του Θεού. Αλλά όταν έρχονται αντιμέτωποι με το γεγονός ότι μερικοί από τους «ανίατους» ασθενείς τους θεραπεύονται όταν στραφούν στο Θεό, τότε μένουν ειλικρινά άφωνοι.
Για μερικούς μπορεί να φαίνεται εντελώς παράξενο ότι άνθρωποι της επιστήμης, αφιερωμένοι στο να είναι ειλικρινείς ασχέτως περιστάσεων, θα αγνοούσαν μια ολόκληρη λεωφόρο θεραπείας. Αλλά τα πνευματικά δεν είναι ίδια με τα φυσικά που μπορεί να τα εξετάσει ο ανθρώπινος νους. Στην πραγματικότητα, το ανθρώπινο σκεπτικό βρίσκεται σε αντίθεση και μάχη με τα πράγματα του πνεύματος. Οποιοδήποτε πρόσωπο, ακόμη κι ένας ικανός επιστήμονας που δεν θέλει να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι είναι σε επανάσταση προς το Θεό και έχει ανάγκη τον Ιησού Χριστό, θα φτάσει σε οποιοδήποτε άκρο προκειμένου να αποφύγει το μήνυμα της σωτηρίας που δίνει ο Θεός. Ωστόσο, όλοι αυτοί που θέλουν να φτάσουν στην «επίγνωση της αλήθειας», θα έλθουν τελικά στον Ιησού Χριστό, «στον οποίο», όπως λέει ο Παύλος, «βρίσκονται κρυμμένοι όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσης.» (Κολοσσαείς 2:3).
Δεν ήταν παρά πρόσφατα, αφότου παρέμεινα σαν μέλος του προσωπικού του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς σαν βοηθός καθηγητή της φαρμακολογίας, που άρχισα να εκτιμώ ολοκληρωτικά τη μεγαλειώδη χάρη του Θεού στη θεραπεία της μικρής Τζόαν. Δεν ήταν η πίστη μου, ούτε της Ρόουζ που το έκανε. Κανείς μας δεν είχε το είδος της πίστης που απαιτούνταν για να «διεκδικήσουμε» τη θεραπεία της. Ήταν όλα από το έλεος του Θεού – η χάρη Του την οποία δεν αξίζαμε.
Όταν πήγαμε σ’ εκείνη τη συνάθροιση είχαμε κάποιο λόγο για να περιμένουμε αυτό το θαύμα. Είχαμε δει πολλούς άλλους να θεραπεύονται και γνωρίζαμε επίσης ότι ο Θεός αγαπά τα μικρά παιδιά. Αλλά ακόμη κι έτσι, δεν είχαμε την πίστη που θεωρούσαμε απαραίτητη για να δούμε ένα τέτοιο θαύμα να λαμβάνει χώρα. Όμως νιώσαμε ότι έπρεπε να δώσουμε στο Θεό μια ευκαιρία να αγγίξει το μικρό μας κοριτσάκι με το να την παραδώσουμε σ’ Εκείνον. Κι όταν την παραδώσαμε, Εκείνος έκτεινε το χέρι Του, την πήρε και την θεράπευσε.
Μέσα από αυτό το θαύμα, έμαθα τη διαφορά μεταξύ της πίστης στο Θεό, που οι περισσότεροι από μας έχουμε, και της πίστης του Θεού (ης ίδιας πίστης που ο Θεός έχει), που είναι ένα χάρισμα από το Άγιό Του Πνεύμα. Η πίστη μας στο Θεό μας βοηθάει να πιστέψουμε ότι ο Θεός θα κάνει κάτι θαυμαστό. Αλλά αν δεν έχουμε την πίστη του Θεού, χρειάζεται να κάνουμε οτιδήποτε είναι ανθρωπίνως δυνατόν και να αφήσουμε τα υπόλοιπα στα ελεήμονα χέρια Του.
Πολλοί προσπαθούν να πιέσουν το Θεό να κάνει κάτι, ερχόμενοι στην παρουσία Του και σχεδόν απαιτώντας να από Εκείνον να ενεργήσει. Περιστασιακά ο Θεός θα τιμήσει μερικές τέτοιες απαιτήσεις, όχι γιατί υποχρεούται, αλλά επειδή μας αγαπά. Όμως εγώ νιώθω πολύ πιο ασφαλής με το να στηρίζομαι απλά στο έλεός Του και τη χάρη Του ότι θα φροντίσει για όλες μου τις ανάγκες.
Είχα συχνά αναρωτηθεί αν πολλές από τις θεραπείες που είχα δει ήσαν ψυχοσωματικές. Από μια βασική μελέτη της ανθρώπινης φύσης, ήξερα ότι μερικές πιθανόν να ήταν έτσι. Αλλά ένα τεσσάρων μηνών μωρό δεν γνωρίζει αρκετά πράγματα για να έχει μια ψυχοσωματική θεραπεία. Αυτό που είδαμε εκείνη την ημέρα στο διάδρομο του Αμφιθεάτρου Κάρνεγκυ δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας διανοητικής διαδικασίας. Ήταν απόλυτα πραγματικό και ήταν στιγμιαίο. Και δεν υπάρχει κανένας ιατρικός όρος που να μπορεί να το περιγράψει εκτός από τη λέξη «θαύμα».
Συνέχεια με ρωτούν, «Γιατί η ατέλεια; Η παραμόρφωση; Γιατί ο Θεός να επιτρέπει να έλθει η αρρώστια στους ανθρώπους, ιδιαίτερα τους Χριστιανούς; Γιατί συνέβη αυτό στη Τζόαν; Αυτές είναι δύσκολες ερωτήσεις, ιδιαίτερα για ένα γιατρό. Στ’ αλήθεια δεν έχω την απάντηση. Όμως, όσον αφορά την περίπτωση της Τζόαν, είμαι απόλυτα πεπεισμένος, αν και τότε δεν ήμουν, ότι ο Θεός επέτρεψε αυτή τη συγκεκριμένη παραμόρφωση ώστε μετά η θεραπεία να είναι μια μαρτυρία γι’ Αυτόν. Νιώθαμε ότι, ο αν Θεός μπορούσε να μας εμπιστευθεί ένα ανάπηρο παιδί, μετά είχε κάτι πολύ ανώτερο να μας εμπιστευθεί επίσης – τη μαρτυρία του ελέους και της θεραπευτικής δύναμής Του
Δοξασμένο Το όνομα Του Κυρίου μας!!
Ζήτησε και εσύ σήμερα τη δική σου θεραπεία από Τόν Ιησού!!
Ο Ιησούς θεραπεύει ακόμα. Δεν σταμάτησε το έλεος Του!
Το προσφέρει σ`ατούς που πηγαίνουν να το ζητήσουν.
Πήγαινε λοιπόν σ`αυτόν, και λάβε στο όνομά Του θεραπεία.
Ο Χριστός σώζει τετράχρονο κορίτσι από ατύχημα (CBN)
MITAKIDIS SPYROS TESTIMONY ANT1
ΑΔΕΛΦΙΑ ΔΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤ1 ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΧΘΡΑ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ!
Μια αληθινή ιστορία
Του Johann Christoph Arnold
Όταν η διάσημη δολοφόνος Κάρλα Φαίη Τάκερ εκτελέστηκε στις 3 Φεβρουαρίου του 1998, στο Χάντσβιλλ του Τέξας, μία μικρή ομάδα διαδηλωτών ενάντια στη θανατική ποινή έκαναν μία ολονυχτία με αναμμένα κεριά. Αλλά πολλές περισσότερες εκατοντάδες ήταν εκεί έξω από τη φυλακή για να χαρούν για το θάνατό της. Ένα πανό που κρατούσε κάποιος τα έλεγε όλα: "Είθε ο Παράδεισος να σε βοηθήσει. Είναι τόσο σίγουρο όσο η κόλαση, ότι εμείς δεν θα σε βοηθήσουμε!"
Μέσα στη φυλακή, ωστόσο, ένας άνδρας, ονόματι Ρον Κάρλσον, προσευχόταν για την Κάρλα και όχι στην αίθουσα των μαρτύρων όπου βρίσκονταν οι οικογένειες των θυμάτων της Κάρλα, όπου λογικά θα έπρεπε να είναι, αλλά στο χώρο που η φυλακή παρείχε για την οικογένεια της δολοφόνου.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που γνώρισα τον Ρον και άκουσα το αξιοθαύμαστο ταξίδι του από το μίσος στη συμφιλίωση, αλλά αυτά που μου είπε είναι κολλημένα στο μυαλό μου λες και ήταν χτες: «Λίγο μετά που είχα γυρίσει σπίτι μετά από μία μέρα κοπιαστικής δουλειάς (ήταν 13 Ιουλίου του 1983) χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο πατέρας μου. Είπε, "Ρόν, πρέπει να έρθεις αμέσως στο μαγαζί. Έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι η αδελφή σου δολοφονήθηκε." Έπεσα στο πάτωμα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ακόμα κι όταν είδα στην τηλεόραση το σώμα της αδελφής μου να το μεταφέρουν έξω από ένα διαμέρισμα. Η Ντέμπορα ήταν αδελφή μου, και με είχε μεγαλώσει. Οι γονείς μου είχαν χωρίσει όταν ήμουν πολύ μικρός, έξη χρονών. Δεν είχα αδελφούς μόνο μία μεγαλύτερη αδελφή και γι' αυτό η Ντέμπορα ήταν κάτι το πολύ ιδιαίτερο για μένα. Πολύ ιδιαίτερο.
H Ντέμπορα φρόντιζε πάντα να έχω ρούχα, και να υπάρχει φαγητό στο τραπέζι. Με βοηθούσε στα μαθήματά μου, και με χτυπούσε στα χέρια αν έκανα κάτι λάθος. Είχε γίνει η μητέρα μου.
Τώρα ήταν νεκρή, με δεκάδες μώλωπες από γροθιές σ' όλο της το σώμα, και την πληγή από σφαίρα στην καρδιά της. Η Ντέμπορα δεν ήταν άνθρωπος που είχε εχθρούς. Απλά βρέθηκε στο λάθος μέρος, την λάθος ώρα. Οι δολοφόνοι είχαν έρθει να κλέψουν ανταλλακτικά μοτοσικλετών από το σπίτι που αυτή έμενε, και όταν ανακάλυψαν τον Τζέρρυ Ντην, τον άνθρωπο με τον οποίο ήταν μαζί, τον χτύπησαν μέχρι θανάτου. Βρίσκονταν κάτω από μεγάλη επήρεια ναρκωτικών. Μετά ανακάλυψαν την Ντέμπορα κι έτσι έπρεπε να την σκοτώσουν κι αυτήν ..».
To Xιούστον ήταν ανάστατο. Οι εφημερίδες περιέγραφαν με πηχυαίους τίτλους το έγκλημα, και η πόλη ζούσε σε φόβο. Μερικές βδομάδες αργότερα οι δολοφόνοι - δύο ναρκομανείς, η Κάρλα Τάκερ και ο Ντάνιελ Γκάρετ - παραδόθηκαν από συγγενείς. Στη συνέχεια δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ο Ντάνιελ αργότερα πέθανε στη φυλακή. Ωστόσο ο Ρον δεν αισθανόταν ανακούφιση: «Χάρηκα που συνελήφθηκαν, φυσικά, αλλά ήθελα να τους σκοτώσω εγώ ο ίδιος. Είχα γεμίσει με απόλυτο μίσος, και ήθελα να ισοφαρίσω. Ήθελα να χτυπήσω την καρδιά της Κάρλα όπως εκείνη είχε κάνει στην αδελφή μου».
Ο Ρον λέει ότι από πριν το θάνατο της αδελφής του, είχε πρόβλημα με το ποτό και τα ναρκωτικά, αλλά μετά χειροτέρεψε πολύ. Ένα χρόνο αργότερα και ο πατέρας τους πυροβολήθηκε από ληστές.
«Συχνά μεθούσα, και βυθιζόμουν στα ναρκωτικά όπως LSD και μαριχουάνα και ότι άλλο έβρισκα. Επίσης συνεχώς τσακωνόμουν με τη γυναίκα μου. Ήθελα να σκοτώσω τον εαυτό μου...
Τότε ένα βράδυ, αισθανόμουν ότι δεν άντεχα άλλο, και σκεφτόμουν ότι έπρεπε να κάνω κάτι για το μίσος και την οργή που με πλημμύριζαν. Είχαν γίνει τόσο άσχημα μέσα μου, που ήθελα συνεχώς να κάνω κακό σε αντικείμενα και ανθρώπους. Βάδιζα στο ίδιο μονοπάτι με τους δολοφόνους της αδελφής μου και του πατέρα μου. Εκείνο το βράδυ όμως αποφάσισα να ανοίξω τη Βίβλο, και άρχισα να διαβάζω.
Ήταν αλήθεια παράξενο. Ήμουν κάτω από επήρεια ναρκωτικών και διάβαζα το Λόγο του Θεού! Αλλά όταν έφτασα εκεί που σταύρωσαν τον Ιησού έκλεισα απότομα το βιβλίο. Για κάποιο λόγο με χτύπησε στην καρδιά όπως ποτέ πριν: "Θεέ μου", σκέφτηκα, "σκότωσαν ακόμα και τον Ιησού!".
Τότε έπεσα στα γόνατά μου και δεν το είχα κάνει ποτέ πριν αυτό - και ζήτησα από τον Θεό να έρθει στη ζωή μου και να με αλλάξει όπως Εκείνος ήθελε να είμαι, και να είναι Κύριος της ζωής μου. Αυτό ήταν βασικά που συνέβη εκείνο το βράδυ.
Αργότερα διάβασα περισσότερο τη Βίβλο, και μία γραμμή από το Πάτερ Ημών - εκείνη η γραμμή που λέει "συγχώρησέ μας όπως και εμείς συγχωρούμε" - πήδηξε έξω από το κείμενο προς εμένα. Το νόημα φαινόταν καθαρό: "Δεν θα συγχωρηθείς αν δεν συγχωρήσεις." Θυμάμαι ότι επιχειρηματολογούσα με τον εαυτό μου : "Δεν μπορώ Εγώ να το κάνω αυτό, ποτέ δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο". Και ο Θεός φαινόταν να μου απαντάει αμέσως, "Καλά, Ρον, Εσύ δεν μπορείς. Αλλά μέσω Εμένα μπορείς".
Δεν πέρασε πολύς καιρός και μία μέρα μιλούσα με ένα φίλο στο τηλέφωνο, και με ρώτησε αν ήξερα ότι η Κάρλα ήταν σε μία φυλακή στην πόλη μας. "Θα πρέπει να πάς εκεί και να της πεις τις σκέψεις σου", μου είπε. Αυτός ο φίλος δεν ήξερε την πνευματική μου πορεία, και δεν του είπα τίποτα. Αλλά αποφάσισα να πάω να δω την Κάρλα.
Όταν πήγα εκεί και την αντίκρισα της είπα ότι είμαι ο αδελφός της Ντέμπορα. Δεν είπα τίποτα άλλο στην αρχή. Με κοίταξε παράξενα και είπε, "Ποιος είπες ότι είσαι;" Επανέλαβα, αλλά ακόμα με κοιτούσε αποσβολωμένη, σαν να μην πίστευε αυτό που άκουγε. Μετά ξέσπασε σε κλάμα.
Είπα, "Κάρλα, ό,τι και να βγει απ' αυτό, θέλω να ξέρεις ότι εγώ σε συγχωρώ, και δεν έχω τίποτα εναντίον σου." Εκείνη τη στιγμή όλο το μίσος και η οργή έφυγε. Ήταν σαν ένα μεγάλο βάρος να σηκώθηκε από τους ώμους μου».
Ο Ρον λέει ότι μίλησε πολύ ώρα με την Κάρλα, και στη διάρκεια της συνομιλίας του ανακάλυψε ότι κι εκείνη, επίσης, πρόσφατα είχε πιστέψει στον Θεό, και ότι η πίστη της είχε αλλάξει τη στάση της για τη ζωή. Ήταν τότε που ο Ρον αποφάσισε ότι έπρεπε να ξαναπάει και να μάθει περισσότερα γι' αυτήν:
«Στην αρχή απλά ήθελα να πάω και να την συγχωρήσω και να φύγω, αλλά μετά από εκείνη την πρώτη επίσκεψη χρειαζόμουν να πάω ξανά. Ήθελα να ανακαλύψω αν ήταν ειλικρινής για τη χριστιανική πορεία την οποία ισχυριζόταν ότι είχε. Επίσης ήθελα να μάθω γιατί οι άνθρωποι σκοτώνουν, γιατί δολοφονούν ο ένας τον άλλο. Ποτέ δεν το έμαθα αυτό, αλλά έμαθα ότι η Κάρλα ήταν ειλικρινής. Επίσης ανακάλυψα, μέσα από αυτήν, ότι οι άνθρωποι μπορεί να αλλάξουν και ότι ο Θεός είναι ζωντανός.
Η μητέρα της Κάρλα ήταν πόρνη και ναρκομανής, και εισήγαγε την κόρη της από πολύ νεαρή ηλικία σε όλα αυτά. Η Κάρλα είχε αρχίσει να κάνει ενέσεις ηρωίνης από δέκα ετών. Στη φυλακή ήταν που άλλαξε η ζωή της 180 μοίρες - μέσω μίας διακονίας που ασχολούνταν με γυναίκες και έδινε Βίβλους και μιλούσε για το νόημα της ζωής με τον Θεό». Ο Ρον επισκεπτόταν κάθε δύο μήνες την Κάρλα, ενόσω αυτή ανέμενε την εκτέλεσή της, για τα επόμενα δύο χρόνια, και επίσης αλληλογραφούσε με αυτήν. Σύντομα είχαν γίνει στενοί φίλοι.
Θυμάται: «Οι άνθρωποι γύρω μου δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Έλεγαν πως είναι ολοφάνερο ότι κάτι πάει στραβά με εμένα - ότι θα έπρεπε να μισώ τον άνθρωπο που σκότωσε την αδελφή μου, όχι να την πλησιάζω. Ένας συγγενής μου είπε ότι ντρόπιαζα τη μνήμη της αδελφής μου με τον τρόπο που ενεργούσα, και ότι πιθανώς "τα κόκαλά της να έτριζαν στο τάφο της". ΄Ενας άλλος έκανε μία δημόσια δήλωση τη μέρα της εκτέλεσης της Κάρλα για το πόσο χαρούμενος ήταν που σε λίγο θα ήταν νεκρή.»
Η ίδια η Κάρλα είχε μείνει έκπληκτη από τη στάση του Ρον απέναντί της. Μιλώντας σε μία τηλεοπτική συνέντευξη λίγο πριν την εκτέλεσή της, είχε πει: "Είναι απίστευτο, φανταστικό! Η συγχώρεση είναι ένα πράγμα. Αλλά το να πάει κάποιος πέρα από αυτό και να με πλησιάσει - να με αγαπήσει ενεργά;" Της ήταν πολύ πιο εύκολα να κατανοήσει την οργή χιλιάδων ανθρώπων που ήθελαν το θάνατό της: «Μπορώ να κατανοήσω την οργή τους. Ποιος δεν θα μπορούσε; Είναι μία έκφραση του πόνου και της πληγής τους. Το ξέρω ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι αξίζω συγχώρεση. Αλλά ποιος την αξίζει; Μου έχει δοθεί μία νέα ζωή, και η ελπίδα - η υπόσχεση - ότι ο θάνατος δεν είναι η τελική πραγματικότητα». Η Κάρλα προχώρησε στον θάνατό της γενναία, χαμογελώντας καθώς έκανε την τελευταία της δήλωση: "Λυπάμαι πολύ γι' αυτό που έκανα ... ελπίζω ο Θεός να σας δώσει ειρήνη μέσω του θανάτου μου".
Όσο για τον Ρον, επιμένει ότι δεν χρειαζόταν η εκτέλεσή της: "Δεν ωφελεί ... Σίγουρα μου λείπει η αδελφή μου. Αλλά μου λείπει επίσης και η Κάρλα ...".
Γιατί άφησα το Ράσο
ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΙΕΡΕΩΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΔΕ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Στυλιανός Ι.
Χαραλαμπάκης.
Πρώην ιερέας.
|
Ο Απόστολος Παύλος γράφει στο ευαγγέλιο:
"Όταν ήμουν μωρό παιδί, μιλούσα σαν μωρό παιδί, έκανα κρίσεις μωρού παιδιού, σκεφτόμουνα σαν μωρό παιδί.
Όταν όμως έγεινα άνδρας, άφησα τα του μωρού παιδιού"
(Α΄ Κορινθίους: ιγ' 11).
Ο άνθρωπος γεννιέται σ' αυτόν τον κόσμο βυθισμένος στην άγνοια και στην αμάθεια, χωρίς να γνωρίζει ούτε τον εαυτό του ούτε το περιβάλλον του. Τον χαρακτηρίζει πάντοτε η άγνοια της παιδικής ηλικίας. Με την δύναμη όμως του Θεού και καθώς τα χρόνια περνούν, ο άνθρωπος αναπτύσσεται έτσι ώστε από την αναισθησία έρχεται στην αίσθηση και από την άγνοια στην γνώση. Σ' αυτή την κατάσταση βρέθηκα κι' εγώ. Σύμφωνα με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσα και την νουθεσία των γονέων μου, πράγματι απέκτησα κάποια γνώση για τον εαυτό μου και το περιβάλλον μου, υποστηρίζοντας πάντοτε με φανατισμό τις πεποιθήσεις τις οποίες σχημάτισα επηρεασμένος απο την διδασκαλία των γονέων μου και των διδασκάλων μου. Όλα αυτά εμόρφωσαν την νεανική μου ζωή με τον φόβο απέναντι στον Θεό. Γι' αυτό αποφάσισα να αφήσω την κοσμική ζωή και να φορέσω το καλογερικό σχήμα, νομίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα σώσω την ψυχή μου και θα υπηρετήσω τον Κύριο.
Στο Μοναστήρι όμως κατάλαβα ότι κάθε άλλο παρά υπηρετούσα τον Θεό ή ότι θα έσωζα την ψυχή μου. Εν πάση περιπτώσει με έκριναν κατάλληλο για τον βαθμό της ιερωσύνης και έτσι στις 13 Ιουνίου 1943 φόρεσα το ιερατικό ράσο, και παρέμεινα ως κληρικός του Ορθοδόξου Δόγματος επί 12 ακριβώς χρόνια.
Πώς όμως είναι βέβαιο ότι πίστευα στην αλήθεια του Θεού και όχι στα εντάλματα και στις παραδόσεις που πρόσθεσαν οι άνθρωποι στην Θρησκεία, δια μέσου των αιώνων;
Πώς είναι βέβαιο ότι δεν πλανήθηκα μαζί με τους γονείς μου και το περιβάλλον μου; Ένα αρχαίο γνωμικό λέει: "Το γινώσκειν εαυτόν, χαλεπώτερον εν ανθρώποις" και αυτό το γνωμικό μαρτυρεί και φανερώνει ότι οι άνθρωποι βρίσκονται σε άγνοια. και εξ' αιτίας αυτής της άγνοιας δέν γνώρισαν την φύση του Θεού και του ανθρώπου. Συνεπώς δέν απέδωσαν ούτε την αξία που πρέπει στον Θεό, ούτε την ανθρώπινη αξία στον άνθρωπο, επειδή η άγνοια φύτεψε στην καρδιά τους λανθασμένες δοξασίες, οι οποίες τους πλανούν και τους εξαπατούν όχι μόνο στα ζητήματα της ζωής, αλλά ακόμα και στην αληθινή λατρεία του Θεού.
Ακριβώς σ' αυτή την κατάσταση βρέθηκα κι' εγώ, χωρίς βεβαίως να το γνωρίζω. Αλλά ο Θεός δεν με άφησε να πλανώμαι σ' αυτή την φτώχια του πνεύματος μου. Ήλθε βοηθός και με την μελέτη του Θείου Λόγου Του, μου φανέρωσε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσω για να προοδεύσω και να φτάσω στο στάδιο εκείνο της πνευματικής ζωής , ώστε να είμαι πλέον υπηρέτης όχι του γράμματος, αλλά του πνεύματος.
Μελετώντας την Αγία Γραφή, ανακάλυψα την σπουδαία φράση του Κυρίου: "Μακάριοι όσοι είναι πτωχοί στο πνεύμα, διότι εις αυτούς ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών".
Τα λόγια αυτά είναι η καθαυτή αρχή της πνευματικής προόδου. Αυτή η φράση του Κυρίου με δίδαξε ότι, με την Δύναμη του Αγίου Πνεύματος, θα πρέπει να ελευθερώσω τον εαυτό μου απο κάθε φιλαυτία, υπερηφάνεια και εγωϊσμό και να γίνω ακριβώς σαν ένα άκακο και αθώο παιδί.
Με τη συστηματική πλέον έρευνα στην Αγία Γραφή, και εξ' αιτίας του φωτός που ο Θείος Φωτοδότης έδινε στην καρδιά μου, ανακάλυψα την αληθινή λατρεία (Ιωάννης: δ' 24), και τον ιδεώδη σκοπό της αποστολής μου σ' αυτόν τον κόσμο (Ματθαίος: κη' 19, - Μάρκος: ιζ' 15).
Ο Λόγος του Θεού άρχιζε πλέον να επηρεάζει την ψυχή μου και μου δίνει την απόλυτη βεβαιότητα ότι οι δοξασίες των πάτριων δογμάτων τις οποίες είχα πιστεύσει, με τους τύπους και τους Βυζαντινισμούς, δέν βρίσκονται σε συμφωνία με όσα δίδαξαν ο Κύριος και οι Απόστολοι. Η Αγία Γραφή μας πληροφορεί ότι, "Ο Θεός είναι Πνεύμα, (Ιωάννης: δ' 24). Συνεπώς και η προς Αυτόν λατρεία και προσκύνηση πρέπει να είναι ανάλογη με την πνευματική φύση του Θεού. Όταν όμως μεσολαβούν υλικά πράγματα (εκκλησιαστικά σκεύη, άμφια κ.λ.π.), τότε ασφαλώς η λατρεία δεν είναι πνευματική, επειδή η φύσις αυτών των υλικών πραγμάτων δεν είναι καθόλου ανάλογη με την πνευματική φύση του Θεού.
Αυτή την πνευματική λατρεία την βλέπουμε σε όλο το βάθος και το περιεχόμενο της στην πρώτη Αποστολική Εκκλησία. Η Εκκλησία της Αποστολικής εποχής ουδέποτε εχρησιμοποίησε ιεροτελεστίες και ιερατικές παραστάσεις ή υλικά αντικείμενα και μέσα, αλλά οι τότε πιστοί, "ενέμενον εις την διδαχήν των αποστόλων και εις την κοινωνίαν και εις την κλάσιν του άρτου και εις τας προσευχάς" (Πράξεις Αποστόλων: β' 42).
Μόλις ο Κύριος φανέρωσε στην ψυχή μου αυτές τις αλήθειες, έπαυσα πλέον να πιστεύω στα πάτρια δόγματα και στις σημερινές θρησκευτικές παραδόσεις του Ορθοδόξου Δόγματος. Όταν μάλιστα η προϊσταμένη μου αρχή με χαρακτήρισε ως "αιρετικόν", άρχισα τότε ν' αντιμετωπίζω δύσκολες περιστάσεις. Μολαταύτα, πολλή παρηγοριά μου έδινε ο Λόγος του Θεού, ότι ο Θεός δέν θα με άφηνε να πειρασθώ παραπάνω απ' όσο μπορούσα να κρατήσω (Β' Κορινθίους: ι' 13). Κι' έτσι με θάρρος πάντοτε επαναλάμβανα δυνατά τα ενθαρρυντικά λόγια του Αποστόλου Παύλου: "Τα πάντα δύναμαι δια του ενδυναμούντος με Χριστού".
Κατάλαβα ότι έπρεπε να περάσω απο κάποιο καμίνι, για να χαλυβδώσω τον χαρακτήρα μου και να αποδείξω την εμπιστοσύνη μου προς τον Θεό. Ήμουν δέ απόλυτα βέβαιος, ότι, "αρνί που το βλέπει ο Θεός, ο λύκος δέν το τρώει".
Διαρκώς σοβαρές σκέψεις με απασχολούσαν. Δέν ήταν μόνο ότι ο τελετουργικός τρόπος της λατρείας δεν συμφωνούσε με τον Λόγο του Θεού, αλλά και η ιερωσύνη δεν πρέπει να υπάρχει επειδή, εφόσον ο ίδιος ο Κύριος θυσιάστηκε, σταμάτησε το έργο των ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης, επομένως σταμάτησε και η αποστολή τους. Εφόσον ο κύριος έκανε την μοναδική θυσία που προεικόνιζαν οι θυσίες των ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης, πρέπει να δεχτούμε ότι, η ιερωσύνη μετατέθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτό ακριβώς τονίζει το Ευαγγέλιο (Εβραίους: ζ' 23-25, και θ' 12). Ο ιλασμός λοιπόν που πέτυχε ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου Ιησού Χριστού, δέν δικαιολογεί πλέον την ύπαρξη ιερέων, επειδή δέν γίνονται πλέον θυσίες. Σ' αυτό ο Λόγος του Θεού είναι καθαρός: "Αυτός, αφού πρεσέφερε μίαν θυσίαν υπέρ αμαρτιών... με μίαν προσφοράν ετελειοποίησε διαπαντός τους αγιαζομένους" (Εβραίους: ι' 12-14).
Έπειτα απ' όλα αυτά, μόνο του ήρθε το ερώτημα: Ώστε η ιερωσύνη δέν πρέπει πλέον να υπάρχει; Όχι, απαντά το Ευαγγέλιο. Αφότου ο Χριστός θυσιάστηκε στον Σταυρό, υπάρχει το "Βασίλειον ιεράτευμα" (Α' Πέτρου: β' 5-9) που το αποτελούν όλοι οι πιστεύοντες στον Λυτρωτή Ιησού, ο οποίος "έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν τον Πατέρα Αυτού" (Αποκάλυψις: α' 6).
Και η συγχώρηση των αμαρτιών δέν δίνεται απο ανθρώπους, ιερείς, αλλά απο τον Ιησού Χριστό, ο οποίος θυσιάστηκε για να συγχωρήσει αμαρτωλούς (Ματθαίος: θ' 6), και η σωτηρία προσφέρεται δια μέσου της πίστεως στο Λυτρωτικό έργο που ο Χριστός έκανε στο σταυρό (Εφεσίους: β' 8-9).
Επομένως, ο ιερατικός κλήρος δέν είναι "ταμειούχος της θείας χάριτος", καθώς λανθασμένα γράφει η Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και η εξουσία του "δεσμείν και λύειν" (Ματθαίος: ιη' 18), κακώς ερμηνεύεται ότι ανήκει στην αποστολή και στο έργο των ιερέων. Πουθενά η Καινή Διαθήκη δεν αναφέρει ότι οι Απόστολοι του Κυρίου έκαναν χρήση της εξουσίας αυτής, επειδή ουδέποτε οι Απόστολοι εκκάλεσαν τους ανθρώπους για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους σ' αυτούς. Με το "δεσμείν και λύειν" ο Κύριος έδωσε στους αποστόλους εντολή και εξουσία μόνο πειθαρχική στην χριστιανική κοινότητα.
Μέχρι τον 3ον μ.χ. αιώνα, η χριστιανική εκκλησία θεωρούσε ως ιερείς όλους τους πιστούς, χωρίς καμιά διάκριση, επειδή ο κάθε πιστός είναι μέλος του Μοναδικού ιερέως Ιησού Χριστού. Αυτό το βεβαιώνουν και οι αρχαίοι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, όπως ο Τερτυλλιανός, ο Ιουστίνος, ο Ειρηναίος του 2ου αιώνα, κα ο Ωριγένης του 3ου αιώνα. Επίσης και τα αρχαιότερα συγγράμματα, καθώς λ.χ. "Διδαχή των Αποστόλων", "Επιστολή του Κλήμεντος", και "Επιστολή του Πολυκάρπου" αναφέρουν μόνο δύο τάξεις εκκλησιαστικών προεστώτων, του Επισκόπου ή Πρεσβυτέρου, και του διακόνου. Μόνο οι επιστολές του Ιγνατίου Αντιοχείας, β' αιώνος, αναφέρουν ιερείς και αρχιερείς, αλλά καθώς γράφει ο καθηγητής της Θεολογίας Μπαλάνος στην Πατρολογία του (σελ. 48, 51, και 52), οι επιστολές αυτές νοθεύτηκαν τον 4ο και 5ο αιώνα μ.Χ. Αλλ' εφόσον ο Λόγος του Θεού είναι καθαρός, όλα αυτά δέν έχουν σπουδαία σημασία.
Φωτισμένος πλέον από την Αγία Γραφή, δέν δέχτηκα πρόταση της προϊσταμένης μου αρχής για ν' ανέβω σε ανώτερο ιερατικό βαθμό.
Έχοντας λοιπόν υπ' όψη μου όλα τα παραπάνω, καθώς και την κλίση μου απο τον Κύριο, αποφάσισα οπλισμένος με την πίστη, να απαλλαγώ απο το μεγάλο εμπόδιο της πνευματικής μου προόδου, το ράσο, και αφού κατέθεσα τα σύμβολα της ιερωσύνης, ζήτησα συγνώμη και άφεση των αμαρτιών μου απο τον Θεό και Πατέρα, δια του Αίματος του Ιησού Χριστού, για όσα εν γνώση μου ή εν αγνοία μου, έπραξα στην ζωή μου. Αμέσως ύψωσα και φωνή ευχαριστίας προς στον Θεό για την πολύτιμη υπόσχεση Του ότι, τις ανομίες μου και τις αμαρτίες μου και τις αδικίες μου δέν θα τις θυμάται πλέον (Εβραίους: η' 12).
Έφυγα από την Εκκλησία, την οποία υπηρέτησα ως κληρικός δώδεκα ολόκληρα χρόνια και προσεχώρησα στην Ευαγγελική Εκκλησία, όχι για να γίνω εχθρός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αλλά περισσότερο φίλος της. Διότι, τώρα πλέον, ως Διαμαρτυρόμενος και ελεύθερος απο τους δεσποτισμούς των Δεσποτάδων, οι οποίοι με ανάγκαζαν να βλέπω μόνο όσο και αυτοί βλέπουν, μπορώ σαν Έλληνας πολίτης, σεβόμενος τους νόμους, να υψώσω την φωνή μου, φωνή πόνου και οδύνης, και να καλέσω τους άλλοτε συναδέλφους μου ιερείς σε μετάνοια: "Μετανοείτε και πιστεύεται στο Ευαγγέλιο".
Τώρα είμαι κληρικός - διάκονος, "όχι του γράμματος αλλά του πνεύματος, διότι τα γράμμα θανατώνει το δέ πνεύμα ζωοποιεί" (Β' Κορινθίους: γ' 6). Τώρα βλέπω πλέον το ιδεώδες της ζωής μου ελευθερωμένο απο τους νεκρούς τύπους και πλαισιωμένο με το άριστο νόημα της πραγματικής πίστεως που θα με βοηθήσει να φυλάξω την παρακαταθήκη των Λόγων που ο Κύριος είπε στην Σαμαρείτιδα: "Πνεύμα ο Θεός και οι προσκυνούντες αυτόν πρέπει να προσκυνούν πνευματικά και αληθινά" (Ιωάννης: δ' 24).
Στέλιος (Σεραφείμ)
Χαραλαμπάκης
Σολωμού 4,
ΔΙΟΝΥΣΟΣ - ΑΤΙΚΚΗΣ 145 76
τηλ: 210- 6211019
***********************
|
Σημ. του Σπορέα: Ο διάκονος Χαραλαμπάκης, - όπως οι κατήγοροι του τον αποκαλούν - δεν ήταν απλά διάκονος, αλλά έφερε τον ιερατικό βαθμό του Αρχιμανδρίτη, με το όνομα Σεραφείμ, όμως λόγω του ταπεινού πνεύματος που τον διακρίνει, δεν αναφέρεται καθόλου σ' αυτό. Δεν καθαιρέθηκε επειδή μνηστεύτηκε, αλλά "ΑΥΤΟΚΑΘΑΙΡΕΘΗΚΕ" μόνος του επειδή γνώρισε τον Κύριο Ιησού Χριστό σαν σωτήρα του. Αποσχηματίστηκε, αφήνοντας το ράσσο, στις 14 Φεβρουαρίου του 1955, στην Αγία Τριάδα Αμπελοκήπων. Ιδιώτης πλέον, του έγινε μια πρώτη γνωριμία (προξενιό) με μια κοπέλα στις 28 Απριλίου του 1955. Τρεις μήνες αργότερα, στις 28 Αυγούστου του 1955, ο Στυλιανός Χαραλαμπάκης παντρεύεται την εκλεκτή Στέλλα, στην "Εκκλησία του Θεού" με ποιμένα τον Νικόλαο Ζαζάνη, όπου και ζούνε μέχρι και σήμερα.
STYLIANOS I. CHARALAMBAKIS, a former Greek Orthodox priest.
| Stylianos I. Charalambakis, a former priest (1916-2009) |
The Apostle Paul writes in the Bible:
1 Corinthians 13:11 When I was a child, I spake as a child, I understood as a child, I thought as a child: but when I became a man, I put away childish things.
|
Man is born into this world, immersed in ignorance and without knowledge, unable to recognize himself or his environment. Inherent to his nature is childhood ignorance. However, as the years go by, with God’s power, man can move from insensitivity and callousness to feeling and awareness, and from ignorance to knowledge, and such was I. Indeed, I started to learn about myself, my background and upbringing, and the values which my parents held. I always upheld the strong religious convictions which I formed under the influence of my parents and teachers. All these things in my youth taught me to fear God. Thus, I decided to become a monk, thinking I would save my soul whilst serving the Lord.
Although at the monastery I realized that I was actually far from serving God and saving my soul, they still considered me suitable for the priesthood. On 13 June 1943, I was ordained a priest and remained in the Greek Orthodox priesthood for the next 12 years.
But how could I be certain that I believed in God’s truth and not in the religious institutions and traditions added by men over the centuries? How do I know that I have not been deceived along with my parents and others in my society? There is an old [Greek] adage which says, “Among men, to know yourself is most difficult”. This proverb testifies and shows that people are in complete ignorance and do not know the nature of God or man. Consequently, they have neither rendered to God the adoration which He truly deserves, nor to man the honour he deserves. Ignorance has planted false doctrines in their hearts, leading them astray and deceiving them not only from matters of life but also in regard to the true worship of God.
I was exactly in such a condition albeit unwittingly. Thankfully, God did not leave me to wander about in my poverty stricken spirit. Help came and, as I studied His divine word, He showed me the way to become a servant of the spirit and not of the letter.
Matthew 5:3 says, “Blessed are the poor in spirit: for theirs is the kingdom of heaven.” Those words were truly the start of my spiritual journey. The Lord taught me that with the power of the Holy Spirit, I must free myself of all manner of selfishness and pride, and become like a harmless and innocent child. I discovered true worship (John 4:24) and my real vocation in life (Matt28:19, Mark 16:15) by systematically researching the Bible and as a result of the light which the Divine Light-Giver was giving to my heart.
The word of God now began to work in my heart and gave me the absolute certainty that the doctrines which we inherited from our forefathers, with all the emphasis on empty formalities and rituals, were not taught by the Lord and the Apostles. The Bible informs us that “God is a Spirit” (John 4:24). Worshipping and serving God must conform to His nature. Surely the material things, like ecclesiastical vessels, priestly vestments, etc., get in the way of true worship, because their physical nature is not at all like the spiritual nature of God.
The early apostolic Church never used religious ceremonies and rituals such as those performed by the Greek Orthodox priests. Neither did they use material objects or other items to convey their worship. Instead, the believers “continued stedfastly in the apostles' doctrine and fellowship, and in breaking of bread, and in prayers.” (Acts 2:42).
As soon as the Lord revealed these truths to me, I stopped believing in the Greek Orthodox traditions and oral teachings. Of course, when my bishop branded me as a “heretic”, I began to face difficult persecution. Nevertheless, the Word of God gave me much comfort since He would not allow me to be tempted more than I could bear (1Cor 10:13). I would always loudly repeat with boldness those encouraging words of the Apostle Paul, “I can do all things through Christ which strengtheneth me” Philippians 4:13.
I realised that I had to pass through a furnace in order to strengthen my character and prove my trust in God. I was certain that a lamb, under the watchful eye of God, will not be eaten by a wolf.
Serious issues continued to occupy my mind. It was not just that the ritualistic way of worship was not in agreement with the Word of God, but the priesthood should no longer exist. The sacrifice of our Lord abolished the need for the Old Testament priesthood. The sacrifices which were performed by the priests of the Old Testament foreshadowed the unique sacrifice of Christ. Since the Lord Himself made that sacrifice, we must accept that the priesthood was transferred to Him. This is what the Bible emphasises in Heb 7:23-25 and 9:12. Christ’s death on the cross fulfilled the propitiation, thus removing the need for priests. They should no longer exist because no more sacrifices are made. The word of God is clear about this matter. Hebrews 10:12-14 12 But this man, after he had offered one sacrifice for sins forever, sat down on the right hand of God; 13 From henceforth expecting till his enemies be made his footstool. 14 For by one offering he hath perfected for ever them that are sanctified.
According to the Bible, there should be no priesthood. Ever since Christ was sacrificed on the cross there exists “a royal priesthood” (1Peter 2:9) made up of all believers in the Redeemer Jesus who “hath made us kings and priests unto God and his Father” (Revelation 1:6).
Furthermore, human priests cannot forgive sins but only Christ can. He was sacrificed in order to forgive sinners. Matthew 9:6 “The Son of man hath power on earth to forgive sins.” Salvation is granted by believing in the redeeming work which Christ did on the cross. Ephesians 2:8-9 8 For by grace are ye saved through faith; and that not of yourselves: it is the gift of God: 9 Not of works, lest any man should boast.
Consequently, the priestly clergy are not the custodians and distributors of divine grace. Orthodox doctrine is wrong when it claims the priests have the authority to bind and loose (Matt 18:18). The Orthodox Church misinterprets this verse in applying the function to the priests. The New Testament nowhere mentions that the Apostles ever made use of this authority. They never invited people to come and confess their sins to them. The authority of binding and loosing which the Lord gave his Apostles was in relation to matters of discipline in the Christian community.
Until the 3rd century A.D. the Christian Church regarded all believers as priests, without exception. Each believer is a member of the one and only priest, Jesus Christ. This is confirmed in the writings of the Church Fathers, e.g. Tertullian, Justin, Irenaeus of the 2nd century and Origen of the 3rd century. Also other documents such as the Didache of the Apostles, Epistle of Clement and Epistle of Polycarp refer to only two ecclesiastical offices, namely, bishop or elder, and deacon. Only the Epistles of Ignatius of Antioch (2nd century) speak about priests and high priests. Balanos, a professor of theology, wrote in his Patrologia (pp.48, 51,52) that these epistles were forged in the 4th and 5th centuries A.D. However, the Word of God is clear on this, and what those epistles say is unimportant.
Now that I had more Biblical understanding, I had to decline the promotion which my superiors offered me. With my newfound faith, I felt the Lord calling me to resign from the priesthood which had been a big obstacle in my spiritual progress. I sought forgiveness, through the blood of Christ, from my God and Father for all the sins which I committed in my life, including those done in ignorance. Immediately, I lifted up my voice, thanking God for His precious promise that He would not remember my unrighteousness, sins and iniquities anymore. Hebrews 8:12 For I will be merciful to their unrighteousness, and their sins and their iniquities will I remember no more.
I left the [Greek Orthodox] Church which I served for 12 whole years and became part of the Evangelical Church, not so that I would be an enemy of the former but rather its friend. As a Protestant, free from the tyranny of the Bishops who forced me to see only as far they could see, I could, as a Greek citizen respecting the laws, raise my voice in anxiety and pain, and call my former fellow priests to repentance - “Repent and believe the Gospel.”
Now I am a minister of God “… not of the letter, but of the spirit: for the letter killeth, but the spirit giveth life” (2 Corinthians 3:6). I see the aspiration of my life freed from the dead formalities. I will hold on to those words which the Lord said to the Samaritan woman, “God is a Spirit: and they that worship him must worship him in spirit and in truth.” (John 4:24)
Stylianos (Stelios) Charalambakis
|
Those who criticize Charalambakis falsely claim that he was only a deacon and was defrocked because he got engaged. The Orthodox Church allows men who are already married to become deacons and priests. However, if a single man is ordained as a deacon or priest, then he is forbidden to marry.
In fact, Charalambakis reached the rank of Archimandrite and became known as Seraphim. He never mentioned this higher position out of humility.
|
He was not defrocked by his superiors but because he believed in Christ as his Saviour, he resigned from the priesthood of the Church of the Holy Trinity in Ampelokipi, Athens on 14 February 1955. After he became a private citizen, through a mutual friend, he met a fine young lady on 28 April 1955. Three months later, on 28 August 1955, he married Stella at the Church of God, Athens. The ceremony was performed by the then pastor, Nicolas Zazanis. Charalambakis’s marriage lasted until his death in 2009.
 |
| Charalambakis Family |
“Παρέα με το διάβολο”
ζήλεια κούρασε τη σύζυγό μου και μια μέρα με εγκατέλειψε και πήγε κοντά στους
γονείς της. Έτσι, άρχισε η μεγάλη διαδικασία του διαζυγίου.
Ύστερα από όλα αυτά έπαθα μια μεγάλη ταραχή. Τα είχα χαμένα. Δικηγορικές μάχες άρχισαν για τη διάθεση του σπιτιού μας. Άφησα την εργασία μου. Ένιωθα μια πολύ μεγάλη κατάπτωση. Ήμουν τόσο δυστυχισμένος! Άρχισε να με απασχολεί το θέμα της αυτοκτονίας, μα δεν είχα τη νευρική δύναμη, το θάρρος που χρειάζεται για μια τέτοια δουλειά. Σ' ένα από τα μπαρ που σύχναζα, συνάντησα έναν παλιό μου φίλο μοτοσικλετιστή, τον Τζιμ, που και αυτός πάλι μου γνώρισε κάποιον άλλο δικό του φίλο, ένα σαξοφωνίστα Ραλφ, που έπαιζε στο κέντρο που πηγαίναμε.
Μια μέρα η καινούρια μου παρέα μού είπε πως τη βραδιά εκείνη θα είχαμε μια ξεχωριστή δυνατή συγκίνηση. Στο δρόμο πηγαίνοντας για το σπίτι, προσκολλήθηκε και κάποιος άλλος στην παρέα μας, που τον έλεγαν Τζόνυ. Αυτός είχε το LSD στην τσέπη του. Από την πρώτη στιγμή μού έκανε εντύπωση η ματιά του. Τα μάτια του είχαν ένα βαθύ γαλάζιο χρώμα. Ήταν πολύ γυαλιστερά και διαπεραστικά, σαν γυάλινα. Ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί τέτοια μάτια. Πήραμε όλοι μας τη δόση μας από το LSD, μα δε βρήκα καμία ικανοποίηση, ούτε τίποτα το σπουδαίο. Όμως δε σταμάτησα να το παίρνω.
Σε λίγο ο φίλος μου ο Τζιμ έφυγε για κάποια άλλη πόλη. Φεύγοντας μου είπε να φυλάγομαι από τον Τζόνυ, πριν φτάσω στο σημείο που θα είναι πια πολύ αργά. Μα σε λίγες μέρες συνάντησα τον Τζόνυ σε ένα φεστιβάλ ροκ και με παρακάλεσε να του παραχωρήσω εκείνου και της φιλενάδας του, μιας χορεύτριας, το δωμάτιο που πριν είχα δοσμένο στον Τζιμ. Τους είπα πως δεν με ένοιαζε καθόλου. Έτσι κάθε βράδυ αρχίσαμε να έχουμε πάλι εκείνες τις συγκεντρώσεις με τα ναρκωτικά, μέσα στο σπίτι μου.
Ένα βράδυ, καθώς κοίταζα έναν πίνακα, είδα να βγαίνουν φλόγες γύρω μου από όλες τις μεριές. Ήταν σαν να βρισκόμουν τρομαγμένος μέσα στην κόλαση. Έτρεξα στο άλλο δωμάτιο που βρισκόταν ο Τζόνυ. Του είπα τι μου συνέβαινε και αυτός μου δήλωσε πως είχε επικοινωνία με τον διάβολο, τον "μαύρο κύριο", όπως τον ονόμαζε. Μου είπε μάλιστα, πως αυτός τον λάτρευε και πως σε αντάλλαγμα είχε διάφορες εξυπηρετήσεις από τον κύριό του. Προχώρησε σε ακόμη περισσότερα και μου πρότεινε, αν ήθελα να πουλήσω την ψυχή μου στον διάβολο και αυτός θα μου χάριζε ό,τι ήθελα. Με ρώτησε τι ήταν αυτό που επιθυμούσα περισσότερο από κάθε τι άλλο. Του είπα πως ήθελα να γίνω σταρ του κινηματογράφου, μα δεν είχα καμιά διάθεση να του πουλήσω την ψυχή μου.
Άφησα το δωμάτιό μου και σαν γύρισα ύστερα από λίγο, βρήκα το κορίτσι του μπροστά στον καθρέφτη. Σαν τη ρώτησα τι έκανε, μου απάντησε πως προσπαθούσε να έρθει σε επικοινωνία με τον "άρχοντα του θανάτου". Αυτός έρχεται, μου είπε, όταν είσαι έτοιμος γι' αυτό. Γέλασα και έφυγα. Μια άλλη μέρα ο Τζόνυ μου εξήγησε πως μπορούσε να ταξιδεύει ελεύθερα με ένα αστρικό σώμα και αυτό ήταν η πιο μεγάλη ευδαιμονία. Μετά από μέρες, ένα βράδυ, αφού είχαμε όλοι πάρει το LSD, πηγαίνοντας στο δωμάτιο του Τζόνυ, κάτι με σταμάτησε και μου είπε στη σκέψη μου να πάρω μια παθητική θέση. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ένα δυνατό χτύπημα στο σβέρκο μου, σαν να με χτυπούσε κάποια δυνατή χορδή και αισθάνθηκα η σκέψη μου να φεύγει και να αιχμαλωτίζεται μπαίνοντας στον Τζόνυ. Αυτό δεν κράτησε πολύ. Πήγα στο δωμάτιο του Ραλφ και αυτός μου είπε ότι του συνέβη το ίδιο. Μα τώρα τα μάτια του Ραλφ είχαν εκείνη τη γυάλινη όψη που είχαν και τα μάτια του Τζόνυ. Έτρεξα τρομαγμένος στον καθρέφτη και είδα πως και τα δικά μου μάτια είχαν την ίδια γυαλάδα. Τρομαγμένος φώναξα: "Θεέ μου. Τι έκανα;" Άφησα το διάβολο να μπει μέσα μου, και να ελέγχει το σώμα μου. Έτρεξα προς την τζαμόπορτα και ένα φλιτζάνι με γάλα, που κρατούσα, έσπασε.
Μετά από μερικές μέρες αρκετοί από μας είχαμε μια ειδική συγκέντρωση. Πολλά κορίτσια γύρω μου χόρευαν κάτι παράξενους σκοπούς. Σε μια στιγμή ένιωσα πάλι την ίδια παράξενη αίσθηση πίσω στο λαιμό μου. Εκείνη τη στιγμή γύρισα και κοίταξα τον Τζόνυ που μου χαμογελούσε και μου είπε: "Να δεις τώρα τι θα έχεις και τι θα μπορείς να κάνεις!" Όμως την ίδια κιόλας νύχτα οι αστυνομικοί συνέλαβαν τον Τζόνυ, που τον έψαχναν ήδη πολύ καιρό. Πάνω του βρήκαν 20 ταμπλέτες LSD καθώς και ένα όπλο. Τώρα βρίσκεται στη φυλακή και εκτίει μια μακρόχρονη ποινή.
Εκείνο το βράδυ έπεσα σε μεγάλη σκέψη. Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα πως είχα σπαταλήσει τη ζωή μου τελείως άσκοπα. Κατάλαβα πως είχα κάνει περισσότερο κακό στην κοινωνία παρά καλό. Κατάλαβα πως υπήρχε ένας μεγάλος κίνδυνος για μένα και πως ο κίνδυνος αυτός δεν ήταν έξω από μένα, αλλά μέσα μου. Γύρισα σπίτι μου και άρχισα να διαβάζω την Αγία Γραφή. Αποφάσισα να ζητήσω τη σωτηρία του Ιησού Χριστού και να ζήσω γι' Αυτόν. Για τρεις εβδομάδες ήμουν σε τραγική κατάσταση. Ζητούσα από τον Θεό να με συγχωρήσει. Πίστευα πως είχα κάνει "την ασυγχώρητη αμαρτία". Θυμήθηκα μερικούς παλιούς γνωστούς, τους οποίους συναντούσα στην Εκκλησία όταν μικρός πήγαινα με τους γονείς μου. Πήγα και τους βρήκα και τους είπα την περίπτωσή μου. "Δεν είναι τίποτα, μου είπαν αυτοί". Πέσαμε κάτω στα γόνατα όλοι μας και ζητήσαμε από τον Κύριο να με συγχωρήσει και να με ελευθερώσει. Ήμουν τόσο συντετριμμένος! Το ήξερα πως ήμουν αμαρτωλός. Φώναζα στον Κύριο πως δεν ήθελα να πάω στην κόλαση.
Την επόμενη Κυριακή πήγα μαζί τους στην Εκκλησία και έκανα δημόσια ομολογία. Το ίδιο βράδυ βαπτίσθηκα. Ο ποιμένας της Εκκλησίας όλη την εβδομάδα με στήριζε μέσα από τον Λόγο του Θεού. Σιγά-σιγά εκείνο το γυάλινο βλέμμα άρχισε να με εγκαταλείπει και εκείνη η νεύρωση που ένιωθα στο πίσω μέρος του λαιμού μου με εγκατέλειψε τελείως. Κάθε μέρα ευχαριστούσα τον Κύριο για το θαύμα αυτό το μεγάλο που έκανε σε μένα. Πραγματικά σε μένα έγινε αυτό που λέει ο Λόγος του Θεού. "Όστις ηλευθέρωσεν ημάς εκ της εξουσίας του σκότους, και μετέφερεν εις την βασιλείαν του αγαπητού Αυτού Υιού" (Κολοσσαείς α΄ 13).
Καθώς κάποιες φορές τα σκέφτομαι όλα αυτά, δεν μπορώ να φανταστώ ότι πράγματι συνέβησαν σε μένα. Είναι σαν κάτι το πολύ μακρινό. Ένας εφιάλτης που πέρασε και δεν θα ξανάρθει. Ξαναγύρισα στην εργασία μου και υπηρετώ τον Κύριο.
Μόνο ο Ιησούς Χριστός μπορεί να μας ελευθερώσει από την κυριαρχία του πονηρού.
(από το Ντεσίζιον)
ΑΝΕΣΤΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ
Πριν καν γεννηθώ, ο πατέρας μου, ο οποίος είναι πάστορας, είχε αρχίσει να δημιουργεί μία νέα Πεντηκοστιανή Κοινότητα. Όταν ήμουν σε μικρή ηλικία η μητέρα μου αρρώστησε ξαφνικά πολύ βαριά, και λίγο μετά οι γιατροί διέγνωσαν τον θάνατό της. Μετά απ΄ αυτό το αναπάντεχο γεγονός όλο το βάρος της ευθύνης για τις τρεις αδελφές μου, τον αδελφό μου και εμένα έπεσε στον πατέρα μου. Αφιερωμένος όλη τη ζωή του στο να υπηρετεί τον Θεό, ο πατέρας μου συνειδητοποίησε ότι έπρεπε ν΄αναλάβει μόνος του πια τη φροντίδα για την οικογένειά του, και ότι αυτό δεν θα του επέτρεπε να συνεχίσει ν΄αφιερώνει τη ζωή του στην ιεροσύνη. Τη μέρα που οι φίλοι και η οικογένειά του έκλαιγαν τη νεκρή, αυτός αποσύρθηκε σ΄ένα άλλο δωμάτιο για να προσευχηθεί. Οικέτευε τον Θεό να του επιστρέψει τη γυναίκα του για τουλάχιστον είκοσι χρόνια, ωσότου να μεγαλώσουν τα παιδιά του, ώστε αυτός σε αυτό το διάστημα να είναι σε θέση να υπηρετεί τον Θεό. Επέστρεψε στον τόπο όπου κειτόταν η μητέρα μου και διέταξε στο όνομα του Θεού ν΄ αναστηθεί! Εκείνη τη στιγμή η μητέρα μου άρχισε ν΄αναπνέει, άνοιξε τα μάτια της και ανακάθησε. Ο κόσμος τη ρώτησε: „Τι σου συνέβη όλες αυτές τις ώρες που ήσουν πεθαμένη;“ Εκείνη τους διηγήθηκε ότι ήρθαν και την πήραν δυο άτομα. Καθώς έφευγαν μια φωνή τους μίλησε: „Φέρτε την πίσω“. Αυτοί τον ρώτησαν: „Γιατί; Αφού μας είπες να τη φέρουμε πάνω“. Η φωνή τους αντιμίλησε: „Ο γιος μου με παρακάλεσε να του την επιστρέψω για είκοσι χρόνια, ώστε αυτός να είναι σε θέση να με υπηρετήσει“. Είκοσι χρόνια πέρασαν, όταν μια μέρα η μητέρα μου αισθάνθηκε έναν πόνο στο υπογάστριο, ο οποίος τις επόμενες μέρες εντάθηκε δραματικά. Έκανε στο νοσοκομείο υπερηχητικές εξετάσεις και διαγνώστηκε νεφρική ανεπάρκεια. Ο γιατρός αργότερα μου εξήγησε ότι η μητέρα μου υποφέρει από υπολειτουργικότητα στα νεφρά. Παρόλη την ειδική δίαιτα δεν θ΄ απέφευγε τελικώς την κατάρρευση των νεφρών και όταν η κατάστασή της θα χειροτέρευε, θα έπρεπε για να μείνει στη ζωή να γίνεται αιμοκάθαρση. Η αιμοκάθαρση δεν θα αποτελούσε κάποιο θεραπευτικό φάρμακο, αλλά θα παρέτεινε τη ζωή της μερικά χρόνια. Τελικά θα ήταν αναγκαίο να γίνει μεταμόσχευση νεφρών για να κρατηθεί στη ζωή. Αυτήν η μεταμόσχευση δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί. Μετά από δύο χρόνια -έχοντας ήδη περάσει έναν χρόνο με αιμοκάθαρση- η μητέρα μου αρρώστησε ξαφνικά πολύ βαριά και την προσκομίσαμε στο νοσοκομείο. Από τις εξετάσεις προέκυψε ότι είχε προσχωρήσει ένα υγρό στα πνευμόνια και αυτό δυσχαίρανε την αναπνοή της. Τα πράγματα χειροτέρεψαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε το υγρό να ρέει από τη μύτη της, να σταματάει η αναπνοή της και τελικώς να χάνει τις αισθήσεις της. Ο παλμός της καρδιάς έπεσε κάτω από δέκα χτύπους το λεπτό και διατηρούταν στη ζωή μόνο μέσω ενέσεων αδρεναλίνης. Οι γιατροί την κρατούσαν στη ζωή με τεχνική αναπνοή, καθώς είχε αρχίσει να αιμορραγεί εσωτερικά. Οι γιατροί θεωρούσαν ότι από στιγμή σε στιγμή θα μπορούσε να πεθάνει. Όλη η οικογένεια μου προσευχόταν για τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου οικέτευε τον Θεό να γιατρέψει τη γυναίκα του, καθώς δεν άντεχε να βλέπει τα παιδιά του να κλαίνε. Ο Θεός του μίλησε και του θύμισε ότι Τον έχει ήδη παρακαλέσει παρατείνοντας τη ζωή της για είκοσι χρόνια, τα οποία μάλιστα έφτασαν τα είκοσιδύο. Ο πατέρας μου είπε στον Θεό: „Δώσε της μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή“. Κατόπιν ο πατέρας μου μας οδήγησε στη μητέρα μας και έβαλε τα χέρια του στο κεφάλι της και τη διέταξε στο όνομα του Θεού ν΄αναστηθεί. Αυτή άνοιξε τα μάτια και εμείς παρακαλέσαμε τον γιατρό να της αφαιρέσει τα σωληνάκια, καθώς ήταν πλέον σε θέση ν΄αναπνεύσει μόνη της! Αφού ο γιατρός την εξέτασε, διαπίστωσε πως όχι μόνο επανήλθε ο κανονικός παλμός της καρδιάς, αλλά και πως σταμάτησε η εσωτερική αιμορραγία, και έτσι, της αφαίρεσε το σωληνάκι τεχνητής ανανοής. Αμέσως μετά ανακάθησε και ζήτησε να φάει. Την επόμενη μέρα πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο. Η μητέρα μου έζησε ακόμα έναν χρόνο μέχρι που μια μέρα εκμυστηρεύτηκε στις μικρότερες αδελφές μου ότι δεν θα έμενε πολύ καιρό ακόμα στη ζωή. Οι νοσοκόμες (πρόκειται για ειδικευμένο προσωπικό) μέτρησαν τον σφυγμό της και την πίεση του αίματος, αλλά δεν έβρισκαν τίποτα. Της είπαν ότι θα πρέπει να πάει στο νοσοκομείο και αυτή παρόλη την παντελή έλλειψη σφυγμού και πίεσης σηκώθηκε και πήγε στο αυτοκίνητο. Εκεί επαναλάμβανε συνέχεια πως ήρθε η ώρα της και ότι η προσκόμιση της στο νοσοκομείο είναι μάταιη. Στη διαδρομή προς το νοσοκομείο άφησε την τελευταία της πνοή και έκλεισε τα μάτια της. Δόξα τω Θεό για το θαύμα που Έκανε στην οικογένειά μου... Με την αγάπη του Ιησού Χριστού Αρούνα
Πώς θεραπεύτηκα από την κώφωση, την ινομυαλγία και άλλες αρρώστιες
Γεια σας, με λένε Ρεμπέκα και θα ήθελα να σας εκμυστηρευτώ, πώς γνώρισα τον Θεό και πώς Αυτός με θεράπευσε. Πρώτα απ’ όλα όμως θα ήθελα να σας διηγηθώ για το φόντο της ζωής μου. Μεγάλωσα στο Abernethy, μία μικρή πόλη στο Perthshire της Σκωτίας. Στα δώδεκα μου γνωρίστηκα με δυο αδέλφια, που τότε είχαν μετακομίσει στον επάνω δρόμο του πατρικού μου σπιτιού. Με τον Μπίλυ είχαμε την ίδια ηλικία, ενώ η Κλαούντια ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη. Επειδή πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο, περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί στο σχολικό λεωφορείο και στα διαλείμματα. Λίγο καιρό αφού γνωριστήκαμε, κατάλαβα ότι ήταν χριστιανοί. Οι γονείς μου δεν ενθουσιάστηκαν καθόλου απ΄αυτό το γεγονός, καθώς πίστευαν ότι είχαν να κάνουν με κάποια αίρεση. Έτσι λοιπόν, ξεκαθάρισαν σε μένα, το δίδυμο αδελφό μου και τις αδελφές μου πως θα έπρεπε να ξεκόψουμε από αυτούς. Μας είχε απαγορευτεί να έρθουμε σε επαφή με οποιονδήποτε από τη γειτονιά που ανήκε σε αυτή τη «λατρεία». Εγώ φυσικά στο σχολείο έκανα παρέα με την Κλαούντια και τον Μπίλυ, γιατί δεν έβρισκα κάτι κακό στο γεγονός ότι ήταν χριστιανοί. Θεωρούσα μάλιστα τον εαυτό μου επίσης χριστιανή, εφόσον πήγαινα με τον πατέρα μου κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Αλλά και πέρα απ΄αυτό ήταν οι φίλοι μου! Ποτέ δεν θα τους αρνούμουν έτσι απλά λόγω της θρησκείας ή της πίστης τους. Στο σχολείο ήμουν αντικείμενο πειραγμάτων και επιθέσεων που με έκαναν μελαγχολική, ενώ παράλληλα έκανα κακό στον εαυτό μου αυτοτραυματιζόμουν, όντας ήδη ανορεκτική, μια κατάσταση που έφτασε στο στάδιο της βουλιμίας. Δυο φορές μάλιστα έκανα απόπειρα αυτοκτονίας. Η Κλαούντια ήταν πάντα κοντά μου. Όποτε είχα δυσκολίες, πάντα έβρισκα σε αυτήν ένα καταφύγιο. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, αλλά όταν ήμουν μαζί της μπορούσα να ξεχάσω όλες μου τις έγνοιες. Ήμουν σε θέση να χαλαρώσω και να απολαύσω τη ζωή – ήμουν απλά ευτυχισμένη. Όταν παράτησα το σχολείο με τα 16 μου, κράτησα τη σχέση μου με τη Κλαούντια. Μετά από ένα χρονικό διάστημα όμως αρχίσαμε να αποκρυνόμαστε. Όταν έγινα δεκαεννιά χρονών, έφυγα από το σπίτι των γονιών μου και μετακόμισα στο Dunfermline, με σκοπό να κάνω μια εκπαίδευση ως σχεδιάστρια κοσμημάτων από άργυρο. Με την Κλαούντια διακόψαμε κάθε επαφή. Εκείνη την περίοδο δεν άκουγα από το δεξί μου αυτί. Έπασχα από μια εκ γενετής κεντρική διαταραχή ακοής. Αυτό το διέγνωσαν οι γιατροί όταν ήμουν τεσσάρων χρονών, ενώ ήδη από το ξεκίνημα της εφηβείας μου φορούσα ακουστικό βαρηκοϊας. Όταν έγινα δεκατέσσερα, οι γιατροί διέγνωσαν ότι έπασχα από ινομυαλγία. Εκτός από αυτές έπασχα από πολύ νωρίς στη ζωή μου από διάφορες αρρώστειες. Μερικές από αυτές ήταν: σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, ασθένεια στις κλειδώσεις της γνάθου, πάθηση του αγκώνα, φλεγμονή της επιγονατίδας (γνωστή ως „jumper’s Knee“), σύνδρομο „νευρικού εντέρου“, τινίτιδα (πάθηση ακοής), ρινίτιδα (φλεγμονή του ρινικού βλεννογόνου υμένα). Είχα προβλήματα με τη μύτη και τον φάρυγγα. Είχα αμυγδαλίτιδα και οι αδένες μου ήταν μονίμως πρησμένοι, συμπτώματα πυρετού των αδένων. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν πάντα αρνητικά. Μέχρι εκείνο το σημείο τα κατάφερνα με την κατάσταση της υγείας μου. Έπρεπε πάντα να αγωνίζομαι, αλλά παρόλα αυτά κατάφερνα να πηγαίνω στο σχολείο και στη δουλιά, και να διατηρώ μια κοινωνική ζωή. Αλλά μετά, λίγο καιρό από την άφιξη μου στο Dunfermline αρρώστησα πραγματικά. Οι πόνοι ήταν τόσο ανυπόφοροι και η κόπωση τόσο μεγάλη, που δεν ήμουν σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι. Όχι πολύ καιρό μετά, μου ήταν πλέον αδύνατο να ζήσω φυσιολογικά. Οι πόνοι και η κόπωση με παρέλυαν σε τέτοιο βαθμό, με αποτέλεσμα να παραμελώ τις σπουδές μου και τις υποχρεώσεις μου στη μερικής απασχόλησης δουλιά μου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, διαγνώστηκε ότι έπασχα από γλωσσοφαρυγγική νευραλγία. Σε αυτήν την περίπτωση ένα νεύρο και μια αρτηρία στο πίσω μέρος του εγκεφάλου τρίβονται μεταξύ τους προκαλώντας ανυπόφορους πόνους. Ήταν σαν κάποιος να μου έμπηγε ένα μαχαίρι μέσα στο αριστερό μου αυτί. Για να μη παραξηγηθώ, πρέπει να πω ότι κάποιες φορές υπήρχαν και καλές μέρες, όπου μπορούσα να κάνω καμιά βόλτα. Στην πλειοψηφία όμως των περιπτώσεων ήμουν ουσιαστικά καθηλωμένη στο κρεβάτι. Μόνο αν έχεις περάσει μέσα από ανάλογες καταστάσεις και έχεις υποφέρει τέτοιους πόνους της μίας ή της άλλης αρρώστειας, τότε μόνο είσαι σε θέση να καταλάβεις τι υπέφερα εγώ κάθε μέρα. Κάθε μέρα αδιάκοπα! Μόνο τότε μπορείς να καταλάβεις πόσο αποθαρρυντικό είναι να ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Στο νοσοκομείο μου έκαναν ένεση στεροειδών, με σκοπό να καταπραϋνουν τους πόνους μου. Έκανα χρήση και άλλων δυνατών αναλγητικών ηρεμιστικών, συμπεριλαμβανομένου και του Tramandol (το οποίο βασίζεται στη μορφίνη) και του Diazepam. Παράλληλα έπαιρνα και δυνατά αντιφλεγμονικά φάρμακα όπως Arthotec, τα οποία μου προξενούσαν στομαχικές διαταραχές. Λόγω της γλωσσοφαρυγγικής νευραυλγίας έπρεπε να χειρουργηθώ. Ήθελαν να μου ανοίξουν το κρανίο και να τοποθετήσουν μία προσθήκη μεταξύ μίας αρτηρίας και ενός νεύρου. Αυτό θα αποτελούσε μια προσπάθεια θα είχε τον σκοπό να εξαφανίσει τελείως τους πόνους μου. Το ποσοστό επιτυχίας αυτής της εγχείρησης υπολογιζόταν στα 80%. Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα χάσει κάθε φιλοδοξία για οτιδήποτε και ένοιωθα να παγιδεύομαι και σταδιακά να αποκόβομαι από τον κόσμο. Δεν είχα πλέον κοινωνικές επαφές και αναγκάστηκα να παρατήσω τόσο τις σπουδές μου όσο και τη μερικής απασχόλησης δουλιά μου. Οι γιατροί υποστήριζαν ότι δεν θα γινόμουν ποτέ τελείως καλά, αλλά ότι τα συμπτώματα είτε ίσως να σταθεροποιηθούν είτε να επιδεινωθούν. Βρισκόμουν σε κατάθλιψη και σε απόγνωση και γι΄αυτό το λόγο επισκέφθηκα έναν ψυχολόγο. Το μυαλό μου ήταν συνεχώς απασχολημένο με ερωτήσεις: „Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά και τι νόημα έχουν;“ και „τι έκανα για να αξίζω κάτι τέτοιο;“ Είχα κουραστεί να είμαι συνεχώς τόσο καταπονημένη και άρρωστη. Όταν έφτασα στο ναδίρ της ζωής μου και σκεφτόμουν διαρκώς την αυτοκτονία, βρέθηκαν δύο γυναίκες στην πόρτα μου. Τις άνοιξα και αυτές άρχισαν να μου μιλούν για τον Θεό. Πάντα πίστευα στον Θεό, αλλά έτσι από αντίδραση δεν με ενδιέφεραν αυτά που έλεγαν. Κυρίως γιατί δεν τις γνώριζα. Μου ήταν τελείως άγνωστες. Πώς είναι δυνατόν να τις εμπιστευτώ αυτές και αυτά που μου έλεγαν; Όταν έφυγαν, ξέσπασα σε κλάματα. Τότε συνειδητοποίησα τι έπρεπε να κάνω. Έπρεπε να μάθω, αν ο θεός πραγματικά υπάρχει. Η πρώτη μου σκέψη ήταν: Πού είναι η Κλαούντια; Πώς μπορώ να την βρω πάλι; Επειδή ήξερα ότι σε αυτήν θα έβρισκα τις απαντήσεις που έψαχνα. Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα, αφού γνώριζα ότι οι γονείς μου ήταν αντίθετοι σε αυτό το ενδεχόμενο. Γι΄αυτούς ήταν ξεκάθαρο ότι επρόκειτο για μια λεγόμενη αίρεση και σε αυτήν ανήκε και η Κλαούντια. Φοβόμουν την αντίδρασή τους. Θεωρούσα ότι είχα ανάγκη τους γονείς μου για λόγους υγείας. Δεν είχα σκοπό να τους ξεγελάσω. Τελικά, αφού το σκέφτηκα αρκετές εβδομάδες, αποφάσισα ότι δεν άξιζε τον κόπο. Ήμουν τόσο άρρωστη που αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο στην μητέρα μου για να τη ρωτήσω, αν μπορούσα να γυρίσω σπίτι. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Πέρα όλων αυτών, δεν ήμουν και σε θέση να φροντίσω ούτε τον εαυτό μου ούτε το διαμέρισμά μου. Οι γονείς μου και η αδελφή μου ήρθαν στο Dunfermline για να με πάρουν μαζί τους στο σπίτι. Η μητέρα μου παρατήρησε πως αυτό αποτελούσε μόνο προσωρινή λύση μέχρι να σταθώ στα πόδια μου και να γυρίσω πάλι στο διαμέρισμά μου. Πάλι στο Abernethy μερικές εβδομάδες μετά έκανα μια βόλτα στο χωριό, έτσι απλώς για να βγω λίγο έξω να ξεσκάσω. Καθώς επέστρεφα συνάντησα την Κλαούντια! Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαρούμενη ήμουν τη στιγμή που την αντίκρυσα. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που την είδα τελευταία φορά. Από εκείνη τη μέρα κρατήσαμε την επαφή μας και συναντιόμασταν τακτικά. Στη διάρκεια των συζητήσεων για τη ζωή μας έμαθε για όλα αυτά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζα. Μια μέρα για να με βγάλει από το σπίτι με κάλεσε σε μια συνάθροιση. Τότε δε γνώριζα καν τι σημαίνει «συνάθροιση». Δέχτηκα έτσι αβίαστα χωρίς να με ενδιαφέρει με ποιον, τι, γιατί, πού, πότε και πώς θα ήταν. Απλά δέχτηκα χωρίς να σκεφθώ τίποτα. Σαν να μην ήταν αναγκαίο να θέσω περισσότερες ερωτήσεις. Ήταν σαφώς πιο σημαντικό να παραβρεθώ εκεί. Στους γονείς μου δεν είπα πού θα πάω. Σηκώθηκα και πήγα. Διαπίστωσα πως αυτό που σήμαινε «συνάθροιση», ήταν η συνάντηση μιας ομάδας ανθρώπων μιας χριστιανικής εκκλησίας σε ένα σπίτι, με σκοπό να βρεθούν μαζί, να μιλήσουν για το λόγο του Θεού και να τραγουδήσουν ύμνους. Η συνάθροιση ήταν παράξενη, αλλά κατά κάποιο τρόπο μπορούσα να συνεννοηθώ με αυτούς τους ανθρώπους, τους οποίους ούτε καν τους γνώριζα. Έγινε το καταφύγιο μου. Ένοιωθα να είμαι κομμάτι τους. Ήταν κάτι ιδιαίτερο (ΙΩΑΝΝΗΝ 13:35) και δεν ήθελα να φύγω. Τις επόμενες εβδομάδες η Κλαούντια με κάλεσε και σε άλλες συναθροίσεις. Ήθελα να πάω, αλλά ήμουν άρρωστη και τελείως καταπονημένη από τα συμπτώματα. Μια Τετάρτη που αισθανόμουν καλύτερα, βρήκα τη δύναμη να παραβρεθώ σε μια συνάθροιση. Αυτή τη φορά αποφάσισα να πω στους γονείς πού είχα σκοπό να πάω. Αυτοί σοκαρίστηκαν και ήταν τελείως δυστυχισμένοι με αυτήν την εξέλιξη, αλλά τελικά δεν με απέτρεψαν. Με προειδοποίησαν όμως, και μάλιστα η μητέρα μου είπε σαρκαστικά ότι αυτοί οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να με πείσουν ότι είναι σε θέση να με θεραπεύσουν. Το πρώτο πράγμα που ειπώθηκε στη συνάθροιση ήταν ότι θα ακολουθούσε μια βραδιά θεραπείας. Σκεφτόμενη τη μητέρα μου κι αυτό που μου είχε πει πρωτύτερα, ανησύχησα κάπως. Δε γνώριζα τίποτα σχετικό με τη θεραπεία. Ακόμη περισσότερο δε γνώριζα τίποτα σχετικό με τη θεραπεία του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο μου έδειξαν γραφές της Βίβλου, όπως για παράδειγμα ΜΑΡΚΟΝ 16:15-20, ΗΣΑΊ'ΑΣ 53:5, ΜΑΤΘΑΙΟΝ 4:23 και ΕΒΡΑΙΟΥΣ 13:8 και μου εξήγησαν τι σήμαιναν αυτές οι γραφές. Καθόμουν και παρακολουθούσα, πώς προσεύχονταν γι’ άλλους. Η προσφορά ίσχυε και για μένα. Σ’ εμένα έγκειτο, αν ήθελα, να ζητήσω θεραπεία. Λόγω των αρνητικών παρατηρήσεων της μητέρας μου, ήμουν κάπως επιφυλακτική στις σκέψεις μου. Καθώς δεν είχα τίποτα να χάσω, παρά μόνο να κερδίσω, αποφάσισα να δοκιμαστώ. Είχα κλάψει τόσο συχνά για να φύγουν οι πόνοι. Παρόλα αυτά για μένα ήταν ένα μεγάλο βήμα, αφού μετά από τόσο καιρό ασθενής γίνεσαι ένα με την αρρώστεια σου. Το να σε εγκαταλείψει, ήταν σαν να χάνεις ένα κομμάτι από το σώμα σου. Πήρα το θάρρος να ζητήσω να προσευχηθούμε ειδικά για την γλωσσοφαρυγγική νευραλγία από την οποία έπασχα. Πιαστήκαμε από τα χέρια και αυτοί προσευχήθηκαν στο όνομα του Ιησού Χριστού (ΜΑΡΚΟΝ 16:18). Οι πόνοι ήταν λίγο μετά ακόμη παρόντες. Ακόμη ήταν σαν να μου τρυπούσαν το αυτί με μια βελόνα. Τα είχα λίγο χαμένα γιατί από τη μια ήθελα να θεραπευτώ αλλά από την άλλη μου περνούσαν από το μυαλό οι προειδοποιήσεις των γονιών μου. Τι θα έπρεπε να σκεφθώ; Υπήρχε πραγματικά ο Θεός; Τέλος πάντων, είχαμε κάτι να φάμε και να πιούμε και καθήσαμε να τα πούμε για ένα διάστημα. Είχα την αίσθηση ότι αυτούς τους ανθρώπους τους γνώριζα όλο και καλύτερα. Την ίδια βραδιά όταν ξεκινήσαμε να φύγουμε, βγήκα έξω στο τσουχτερό κρύο και σε μια στιγμή από το τίποτα οι πόνοι μου εξαφανίστηκαν! Εξαφανίστηκαν στην κυριολεξία!! Ήταν απίστευτο! Μετά από τρεισήμιση χρόνια συνεχών πόνων, ξαφνικά γλύτωσα απ’ αυτούς. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω και να λέω στην Κλαούντια αυτό που μου συνέβαινε. Όλο αυτό το θέμα ήταν τόσο εκπληκτικό. Ήταν ένα Θαύμα! Συνειδητοποίησα ότι Ο ΘΕΟΣ ΥΠΗΡΧΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!! Μέχρι και τώρα που σας γράφω οι πόνοι δεν επέστρεψαν ξανά. Την Τετάρτη που ακολούθησε είπα στους γονείς μου ότι θα πήγαινα πάλι σε μια συνάθροιση. Αυτοί με προειδοποίησαν πως αν το έκανα δεν θα ήμουν ξανά ευπρόσδεκτη σε αυτό το σπίτι. (ΜΑΤΘΑΙΟΝ 10:35-36). Εγώ βέβαια πήγα στη συνάθροιση. Έπρεπε να γνωρίσω τον Θεό. Έτσι, έφυγα από το σπίτι των γονιών μου και εγκαταστάθηκα σε φίλους. Την Παρασκευή ήμουν πάλι καλεσμένη σε μια βραδιά προσευχής. Πήγα γιατί ήθελα να δω πώς ήταν. Όχι πολύ μετά από τη στιγμή που αρχίσαμε τις προσευχές, παρατήρησα ότι έβλεπα γραφές στην Βίβλο (ΙΩΑΝΝΗΝ 3:5 ,ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ 2:38-39) και τότε ζήτησα να βαφτιστώ. Διαβάζαμε κάποιες γραφές σχετικά με το Άγιο Πνεύμα (ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ 2:4, ΛΟΥΚΑΝ 11:13) και μερικά λεπτά μετά καθώς μέσα μου αναζητούσα τον Κύριο, ένοιωσα να με γεμίζει το Άγιο Πνεύμα και άρχισα να μιλάω σε μια νέα γλώσσα. Μετά τη βάφτισή μου με ολική κατάδυση, πιαστήκαμε ξανά από τα χέρια. Προσευχήθηκαν στον Θεό και τον παρακάλεσαν να με λυτρώσει από όλα τα προβλήματα υγείας που είχα και συγκεκριμένα από την κώφωση στο δεξί μου αυτί. Ο Θεός με θεράπευσε αυτοστιγμεί! Λίγο μετά μίλησε κάποιος από τα δεξιά μου και τρόμαξα, γιατί μου φάνηκε ότι μίλησε πολύ δυνατά. Μάλιστα ένοιωσα κάτι να με γαργαλάει. Σαν να ξαναζωντάνεψε όλη η δεξιά πλευρά του κόσμου για μένα! Δεν ήμουν πια κουφή και δεν έπρεπε να ξαναχρησιμοποιήσω το ακουστικό βαρηκοίας. H ινομυαλγία είχε εξαφανιστεί. Δεν υπέφερα πια από τους πόνους που με ταλαιπωρούσαν όλα τα χρόνια και ένοιωθα τέτοια ενέργεια που ήθελα να τρέξω, να τρέξω, να τρέχω ασταμάτητα. Και μέσα σ’ όλα αυτά εκείνη τη νύχτα κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό τα κατάφερα να κοιμηθώ. Τι εκπληκτικό θαύμα! Και για να το επαναλάβω: Μέχρι αυτή τη στιγμή που σας γράφω δεν ξαναείχα ποτέ ξανά οποιοδήποτε σύμπτωμα αυτών των αρρωστειών. Δεν ξαναπήρα φάρμακα και δεν χρειάστηκε να ξαναπάρω ούτε καν παρασεταμόλ. Τώρα έχω δουλιά, μια ζωή και όλα αυτά χάρη στην αγάπη του Θεού που με θεράπευσε. Σ’ ευχαριστώ που βρήκες το χρόνο να διαβάσεις αυτή τη μαρτυρία. Ελπίζω να σου χρησιμεύσει για τη ζωή σου. Με αγάπη στο όνομα του Ιησού Χριστού, Ρεμπέκα
ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΝΟΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥ ΤΟΥΡΚΟΥ
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ
Ξεκίνησα από το Κοράνι
«Το όνομά μου είναι Σίλας, αν και αυτό δεν είναι το όνομα που είχα πάντα. Το πρώτο μου όνομα ήταν μουσουλμανικό, μιας και είμαι Τούρκος από την Κωνσταντινούπολη.
Τα παιδικά μου χρόνια πέρασαν μέσα σε μια οικογένεια με αρκετά παιδιά. Ορφάνεψα από μάνα μικρός. Είχα κι έναν θείο μακρινό, ο οποίος, ακόμα δε γνωρίζω πώς, είχε κάποια επαφή με χριστιανούς και με το Ευαγγέλιο κι είχαμε μιλήσει λίγες φορές.
Σε νεαρή ηλικία άρχισα να ψάχνω την αλήθεια. Πήρα ένα Κοράνι και το διάβαζα, μα όσα έγραφε αγρίευαν πολύ την ψυχή μου και κατέληξα πως είναι σατανικά και καθόλου δεν καλύπτουν τις ανάγκες μου. Μετά έψαξα και βρήκα – επηρεασμένος από το θείο – ένα Ευαγγέλιο και ξεκίνησα και μ’ αυτό. Χωρίς να το περιμένω, κόλλησα στην απάντηση του Ιησού γι’ αυτούς τους δεκαοχτώ που σκοτώθηκαν όταν κατέρρευσε ο πύργος στη Σιλωάμ. «Μήπως νομίζετε ότι αυτοί οι Γαλιλαίοι ήταν πιο αμαρτωλοί από τους άλλους; Όχι, σας λέω, αλλά εάν δεν μετανοήσετε, όλοι όμοια θα απολεσθείτε». Παρόλο που ίσως σ’ άλλους θα φαίνονταν σκληρά, τα λόγια αυτά μίλησαν στην καρδιά μου. «Αν είναι τούτα αλήθεια, σκεφτόμουν, εγώ θα πάω στην κόλαση. Όμως, δε θέλω, δε θέλω να πάω στην κόλαση… Κι έπειτα, αν υπάρχει κόλαση, τότε σίγουρα θα υπάρχει και το αντίδοτο σ’ αυτήν. Θεέ μου, πρέπει να βρω την αλήθεια…»
Μέρες τριγυρνούσαν όλα αυτά στο μυαλό μου, μαζί με αρκετά άλλα που είχα διαβάσει για τον Χριστό. Ένα βράδυ γύρισα από τη δουλειά κατάκοπος, να πέσω, να κοιμηθώ. «Γονάτισε και προσευχήσου», άκουσα μια φωνή να μου λέει. Να γονατίσω, καλώς, ήταν εύκολο. Μα να προσευχηθώ; Να πω στον Θεό τι; Γονάτισα κι έβαλα τη Βίβλο ανοιχτή μπροστά μου. Διάβαζα κι άρχισα να μιλώ στον Κύριο. Σ’ αυτή τη στάση συνειδητοποίησα όπως ποτέ άλλοτε την κατάστασή μου. Προσευχόμουν πια με δάκρυα μετάνοιας και αληθινή συντριβή, καθώς έβλεπα τον εαυτό μου και την αμαρτία μου με τα μάτια του Θεού. Όταν σηκώθηκα από την προσευχή, είχα μια ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση. Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Το Πνεύμα του Θεού με αναγέννησε χωρίς καλά – καλά να γνωρίζω τι είναι αναγέννηση, χωρίς να ξέρω από πριν τι σημαίνει ειλικρινής μετάνοια.
Από την άλλη κιόλας μέρα ήμουν ένας αλλιώτικος άνθρωπος, που τρεφόμουν και ζούσα σύμφωνα με το Λόγο του Θεού. Θυμάμαι πως χρόνια ολόκληρα μισούσα τον πατέρα μου. Μου το είχαν εμφυσήσει οι συγγενείς μου, πως τάχα αυτός ήταν υπεύθυνος για το θάνατο της μητέρας μου. Δεν είχαμε καμιά επαφή. Όταν τον ξαναείδα, στη θέση του μίσους ήρθε η αγάπη. Του μίλησα, του έδωσα χρήματα που δεν είχε, κάθισα δίπλα του και κάναμε παρέα. Δεν το πίστευα ούτε εγώ, ούτε αυτός.
Το αφεντικό μου δεν άργησε να διαπιστώσει πως δεν ήμουν πια ίδιος. «Άλλαξες εσύ!» μου είπε μια μέρα ενθουσιασμένος, γιατί η δουλειά έβγαινε πολύ καλύτερα.
Συνδέθηκα αργότερα με μερικούς από τους ελάχιστους πιστούς στην Πόλη, κάποιοι από τους οποίους διακονήθηκαν από Έλληνες αδελφούς, Πολίτες. Σε λίγα χρόνια έφυγα μετανάστης στη Γερμανία. Έφτιαξα μια οικογένεια του Χριστού. Πηγαίνω συχνά όμως πίσω, στην πατρίδα μου, γιατί είναι ανάγκη να μιλάμε στους ανθρώπους για τον αληθινό Κύριο. Στην Τουρκία τα πράγματα δεν είναι πολύ εύκολα. Όλοι ξέρετε το περιστατικό στη Μαλάτεια. Πριν γίνει το μακελειό, υπήρχε μια τοπική συνάθροιση πιστών κοντά στα 40 άτομα. Μετά έμειναν μόνο οι μισοί, καμιά εικοσαριά. Αληθινά αποφασισμένοι για τον Χριστό. Αποφασισμένοι για όλα.
Προσεύχεστε γι’ αυτούς και γι’ αυτήν την τεράστια γειτονική σας χώρα, που ζει στο σκοτάδι. Έχω μεγάλο βάρος για την Τουρκία και, παρόλο που είναι για μένα πολύ πιο εύκολο σαν παιδί του Θεού να ζω στην Ευρώπη, προσεύχομαι ο Θεός, αν θέλει, να ανοίξει το δρόμο να επιστρέψω για τις ανάγκες του Ευαγγελίου.»
Στηριζόμενος στην Πίστη μόνο
Η εκπληκτική ιστορία του Nick Vujicic. Του ανθρώπου χωρίς χέρια και πόδια. Παρακάτω θα διαβάσετε την εκπληκτική ιστορία του Nick Vujicic. Του ανθρώπου που γεννήθηκε χωρίς πόδια και χέρια, αλλά η πίστη του στον Χριστό είναι τέτοια, που μέσα από το παράδειγμά του, διδάσκει τους χριστιανούς πως να ξεπερνούν τις δοκιμασίες αντλώντας κι αυτοί δύναμη από τον Χριστό. Στηριζόμενος στην Πίστη μόνο. Κάνει σέρφινγκ. Κολυμπάει. Θα συμμετάσχει στον Μαραθώνιο του Λος Άντζελες τον επόμενο Μάρτιο. Και μεταδίδει μία αισιοδοξία για την ζωή. Και παρόλα αυτά δεν έχει πόδια και χέρια! Ο 26χρονος (με σερβικές ρίζες), Nick Vujicic, που γεννήθηκε χωρίς άκρα, έχει γίνει γνωστός σε όλο τον κόσμο σαν ένας κήρυκας του ευαγγελίου και εμπνευσμένος ομιλητής ξεσηκώνοντας 100.000 άτομα σε θέατρα και άλλα στάδια σε όλη την υφήλιο. Ιδρυτής της οργάνωσης «Ζωή χωρίς άκρα» που έχει βάση της την Καλιφόρνια, βρίσκεται τώρα σε παγκόσμια περιοδεία και πρόκειται να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Χωρίς Άκρα, Χωρίς Περιορισμούς»
'Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα'' λέει ο Vujicic. ''Αλλά οι δάσκαλοι ήταν πολύ καλοί στο να διδάξουν τα παιδιά για εμένα. Και αφότου άρχισα να μιλάω ξέχασαν ότι δεν έχω χέρια ούτε πόδια αι μπορούσαν να δουν ότι είμαι σαν όλους τους άλλους.'' Παρά την ενεργητική ζωή του, ο Vujicic έπαθε κατάθλιψη στην ηλικία των 8 ετών όταν η οικογένεια του μετακόμισε στο Brisbane της Αυστραλίας. Είδε τον εαυτό του σαν βάρος για τους άλλους , απίθανο να πάει στο κολλέγιο, να έχει μια σύζυγο ή ακόμα να αγκαλιάσει τα παιδιά του. Μια φορά προσπάθησε να πνιγεί. Αλλά στην ηλικία των 13 η μητέρα του έδωσε ένα άρθρο από μία εφημερίδα που άλλαξε τη ζωή του. Η ιστορία -ενός ανθρώπου που ξεπέρασε τις αναπηρίες του- τον ενέπνευσε να είναι ευγνώμων για την οικογένεια του, την υγεία του και τα ''μικροσκοπικά του πόδια''. ''Συνειδητοποίησα ότι είχα μια επιλογή'', λέει ο Vujicic. '' Μπορούσα είτε. να λυπηθώ τον εαυτό μου ή να ευχαριστήσω το Θεό για ό,τι έχω.'' Αλλά ακόμα ένιωθε ότι ο Θεός του χρωστούσε μια εξήγηση. ''Δεν παίζει ρόλο ποιοι είμαστε, όλοι ρωτάμε τον εαυτό μας τρεις ερωτήσεις: Ποιος είμαι; Γιατί είμαι εδώ; Πού θα πάω όταν δεν θα είμαι πλέον εδώ; '' Δεν ήξερα ποιος θα έπρεπε να είμαι. Δεν ήξερα γιατί ήμουν εδώ και δεν ήξερα πού θα πήγαινα όταν δεν θα ήμουν εδώ'', λέει ο Vujicic. ''Ήταν τρομακτικά. Και αυτός ο φόβος ήταν χειρότερος από το να μην έχεις χέρια και πόδια. Ο φόβος και η ενοχή παραλύουν τους ανθρώπους περισσότερο από το να μην έχουν άκρα.'' Στα 15, διάβασε στο κατά Ιωάννη κεφάλαιο 9 ότι ο Χριστός έδωσε όραση σε ένα τυφλό ώστε τα έργα του Θεού να αποκαλυφτούν μέσα από αυτόν. Βρίσκοντας την απάντηση που έψαχνε ο Vujicic έδωσε την καρδιά του στο Χριστό. '' Όταν το διάβασα, ένα κύμα πίστης με διαπέρασε και αυτή η ειρήνη, αυτή η κατανόηση ότι ζητούσα μια απάντηση στο γιατί όταν η απάντηση είναι να μην ξέρεις το γιατί'', λέει.'' Η απάντηση είναι ότι ο Θεός ξέρει γιατί. Αν ο Θεός χρησιμοποίησε έναν τυφλό τότε Αυτός έχει ένα σχέδιο και για μένα.'' Δύο χρόνια αργότερα, οι νέοι σε μία ομάδα που μελετούσαν την Αγία Γραφή, του ζήτησαν να μιλήσει. Η ομολογία του έφερε δάκρυα σε όλο το δωμάτιο. Σύντομα, είχε δεκάδες προσκλήσεις. Όταν μιλούσε σε ένα Γυμνάσιο 19χρονων κατάλαβε ότι ο Θεός τον καλούσε να γίνει ένας ομιλητής που εμπνέει. Καθώς άρχισε να μιλάει, μια έφηβη άρχισε να τον αποδοκιμάζει δυνατά κοροϊδεύοντάς τον''. Ο Vujicic σταμάτησε και την κοίταξε. Ντροπιασμένη αυτή σήκωσε το χέρι της και ρώτησε αν μπορούσε να τον αγκαλιάσει. ''Μπροστά σε όλους, ήρθε και με αγκάλιασε και ψιθύρισε στο αυτί μου: ''Κανένας δεν μου είπε ποτέ ότι με αγαπούσε. Κανένας δεν μου είπε ότι ήμουν όμορφη'', λέει ο Vujicic. ''Μετά με κράτησε και έκλαψε. Και αυτό μου έδωσε μια γεύση του αντίκτυπου που μπορεί η ζωή μου να έχει σε ένα άτομο.'' ''Από εκείνη την ημέρα σιγουρεύτηκα ότι αυτό ήμουν πλασμένος να κάνω: να δίνω ελπίδα, ελπίδα ανεκτίμητη, ελπίδα που ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει, ελπίδα μιας άνευ όρων αγάπης που έρχεται μόνο από τον Ουρανό. Και ήταν τότε που αφιέρωσα την διακονία μου στο Θεό.'' Ήταν τότε επίσης που ο Vujicic αποφάσισε να αγκαλιάζει και να μιλάει στους ανθρώπους μετά τις ομιλίες του. Μετά από κάθε ομιλία καλεί τους ανθρώπους να του δώσουν μια αγκαλιά. Συχνά εκατοντάδες άνθρωποι στέφονται στη ''σειρά της αγκαλιάς''. Σήμερα ο Vujicic έχει μιλήσει περισσότερες από 1500 φορές σε σχολεία, εκκλησίες, ορφανοτροφεία, φυλακές και νοσοκομεία σε 19 χώρες. Υπολογίζει ότι περισσότεροι από 30.000.000 άνθρωποι έχουν ακούσει την ομολογία του. Έχει κερδίσει ακόμα και μεταπτυχιακό. Αλλά το πιο εκπληκτικό ήταν ότι πρόσφατα εμφανίστηκε στο περιοδικό Surfer ανάμεσα στους κορυφαίους σέρφερς του κόσμου. 
Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης ομιλίας του στη Χαβάη, ο Vujicic έζησε την επόμενη καλύτερη εμπειρία από το περπάτημα στα κύματα: το σέρφινγκ. Ένας ιερέας στη Χονολουλού τον σύστησε στην Bethany Hamilton, πρωταθλήτρια του σέρφινγκ η οποία έχασε το ένα της χέρι μετά από επίθεση καρχαρία το 2003. Ο Vujicic λέει ότι η Hamilton τον είχε εμπνεύσει χρόνια πριν όταν την είδε στην εκπομπή της Oprah Winfrey. ''Την παρακολουθήσαμε στην Oprah και είπα ''ουάου, να χάνεις κάτι και να μπορείς να συνεχίζεις τη ζωή σου είναι διαφορετικό από εμένα που γεννήθηκα έτσι'', λέει ο Vujicic. Όταν η Hamilton έμαθε ότι ένα διακαές όνειρο του Vujicic ήταν να μάθει σέρφινγκ, του προσέφερε ένα μάθημα στην ακτή του Waikiki. Συγκέντρωσε γρήγορα ένα περίεργο και κατάπληκτο κοινό. Χρησιμοποιώντας τα μικροσκοπικά πόδια του, ο Vujicic όχι μόνο σηκώθηκε όρθιος και έπιασε μερικά κύματα αλλά έκανε και μια στροφή 360 μοιρών και πήδησε από σανίδα σε σανίδα. Οι εκδηλωτικοί θεατές επευφημούσαν και σφύριζαν. «Αυτός ο τύπος σε εμπνέει», λέει ο John Rogers, πάστορας της εκκλησίας στη Χονολουλού που μίλησε ο Vujicic. ''Το πως βλέπει τον σκοπό που έχει η ζωή του – όπως ο Θεός του έδειξε - είναι ότι στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν όρια. Και αυτό το εκπέμπει τέλεια. Είναι φαινόμενο''.
Σωτηρία από μια ζωή βουτηγμένη στα ναρκωτικά και τον αποκρυφισμό!
„ΕΛΘΕΤΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΘΩΜΕΝ ΛΕΓΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΕΑΝ ΑΙ ΑΜΑΡΤΙΑΙ ΣΑΣ ΗΝΑΙ ΩΣ ΤΟ ΠΟΡΦΥΡΟΥΝ ΘΕΛΟΥΣΙ ΓΕΙΝΕΙ ΛΕΥΚΑΙ ΩΣ ΧΙΩΝ ΕΑΝ ΗΝΑΙ ΕΡΥΘΡΑΙ ΩΣ ΚΟΚΚΙΝΟΝ ΘΕΛΟΥΣΙ
.“Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν, γιατί ήξερα ότι πέρα από όλα όσα διαπράξει ήμουν και ένοχη φόνου. Αυτό το αίσθημα ενοχής, όπως και οι βαθιές τύψεις που το συνόδευαν, δεν μπορούσαν να το γιατρέψουν ούτε οι ψυχολόγοι ούτε άλλες θρησκείες. Ήξερα ότι αν πραγματικά υπήρχε Θεός, εγώ είχα κάνει πολλές αμαρτίες και η ζωή μου κυλούσε μές στο ψέμα, και έτσι ανταλλάξαμε με τον Γκέοργκ τα τηλέφωνά μας. Μετά από αυτό κλείστηκα σε μια τουαλέτα για να πάρω τη δόση μου. Από τότε που συναντήθηκα με τον Γκέοργκ δε με άφηναν οι σκέψεις για το αν υπάρχει πραγματικά ο Θεός. Επειδή ήμουν απορροφημένη στη ζωή των ναρκωτικών, δεν τα κατάφερα βέβαια να βρεθώ με τον Γκέοργκ για εβδομάδες. Γι΄αυτό το λόγο κάποια μέρα ο Γκέοργκ μου άφησε το βιβλίο «Ο σταυρός και οι ήρωες των μαχαιριών» στο γραμματοκιβώτιο μου. Το βιβλίο έχει να κάνει με έναν άντρα που βρέθηκε στις συμμορίες της Νέας Υόρκης και έζησε από κοντά πολλούς ηρωινομανείς, οι οποίοι απελευθερώθηκαν από την εξάρτηση τους, αφού προηγουμένως έλαβαν το Άγιο Πνεύμα. Αυτό με απασχόλησε τόσο πολύ που δεν έκλεισα μάτι όλη τη νύχτα. Δεν μπορούσα να κατανοήσω πως δεν γνώριζαν άλλοι άνθρωποι γι΄αυτό, παρόλου που υπήρχαν αντράνταχτες αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού. Όταν την άλλη μέρα πήγαινα στη δουλιά, άρχισα ξαφνικά να κλαίω και την ίδια στιγμή συνειδητοποίησα κατά παράξενο τρόπο ότι ο Θεός υπάρχει και ότι έκανα πράγματα στο παρελθόν που ήταν ενάντια Του. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα κατάφερα να βρεθώ με τον Γκέοργκ. Καθώς πηγαίναμε με το αμάξι, με ρώτησε αν μπορούσε να μου κάνει μια προσωπική ερώτηση. Αφού του απάντησα πως ναι, με ρώτησε αν είχα κάνει ποτέ έκτρωση. Τον ρώτησα τότε με τη σειρά μου, πώς του ήρθε αυτή η ιδέα και αυτός μου είπε πώς του ήρθε απλά στο νου, όταν προσευχόταν. Συγκλονίστηκα! Αυτό το θέμα ήταν το μοναδικό που δεν με άφησε ποτέ σε ησυχία. Για κάποιο απίθανο λόγο ήξερα ότι ο Θεός ήταν πίσω από αυτό το γεγονός, και σκέφτηκα πως ίσως πράγματι να μη απώλεσε το ενδιαφέρον του για μένα, εφόσον μου στέλνει τον Γκέοργκ να μου φανερώσει την αόρατη πληγή μου. Εκείνο το βράδι βρεθήκαμε μ΄ένα ζευγάρι φίλων του Γκέοργκ και μου διηγήθηκαν και οι δύο πως βρήκαν το δρόμο του Θεού. Παρατήρησα πως κατά τη διάρκεια της διήγησης τους επαναλάμβαναν συχνά τη φράση «σχέση προς τον Θεό» και αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατό να έχει κανείς σχέση με τον Θεό, αφού αυτό δεν το είχα ακούσει ποτέ πριν, ούτε παλιότερα όταν είχα επαφή με την καθολική εκκλησία. Λίγο αργότερα πήγα μαζί τους σε μια συνάθροιση της κοινότητας τους και παρατήρησα ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν κάτι, το οποίο εγώ δεν είχα και ήθελα οπωσδήποτε να αποκτήσω. Ο Γκέοργκ μου εξήγησε πως όλοι οι άνθρωποι έχουν μια φυσική τάση να απευθύνονται στον Θεό, αλλά πως οι περισσότεροι γεμίζουν το κενό τους με την καριέρα, τα χρήματα είτε καταφεύγοντας στα ναρκωτικά. Έτσι, άρχισα να διαβάζω όλο και περισσότερο την Αγία Γραφή, επειδή όμως δεν καταλάβαινα και πολλά, ανέλαβε ο Γκέοργκ να μου εξηγεί συχνά στο τηλέφωνο διάφορα αποσπάσματα της. Ιδιαίτερα εντυπωσιακά έβρισκα τα αποσπάσματα, όπου αναφερόταν πως αν κανείς πιστέψει στον Θεό, τότε από το σώμα του θα ξεχειλίσουν ποταμοί νερού και δε θα διψάσει ποτέ: "„Jesus antwortete und sprach zu ihr: Wenn du erkenntest die Gabe Gottes und wer der ist, der zu dir sagt :
„ΑΠΕΚΡΙΘΗ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ ΕΑΝ ΗΞΕΥΡΕΣ ΤΗΝ ΔΩΡΕΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΕΓΩΝ ΣΟΙ ΔΟΣ ΜΟΙ ΝΑ ΠΙΩ ΣΥ ΗΘΕΛΕΣ ΖΗΤΗΣΕΙ ΠΑΡ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΗΘΕΛΕ ΣΟΙ ΔΩΣΕΙ ΥΔΩΡ ΖΩΝ...ΑΠΕΚΡΙΘΗ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΠΕ ΠΡΟΣ ΑΥΤΗΝ ΠΑΣ ΟΣΤΙΣ ΠΙΝΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ ΤΟΥΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΔΙΨΗΣΕΙ ΠΑΛΙΝ ΟΣΤΙΣ ΟΜΩΣ ΠΙΗ ΕΚ ΤΟΥ ΥΔΑΤΟΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΔΩΣΕΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΔΙΨΗΣΕΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΥΔΩΡ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΩ ΔΩΣΕΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΘΕΛΕΙ ΓΕΙΝΕΙ ΕΝ ΑΥΤΩ ΠΗΓΗ ΥΔΑΤΟΣ ΑΝΑΒΛΥΖΟΝΤΟΣ ΕΙΣ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ“(ΙΩΑΝΝΗΝ 4:10,13-14). Αυτό με άγγιξε πολύ, διότι αυτή τη συνεχώς επαναλαμβανόμενη δίψα την γνώριζα καλά. Μια μέρα προσευχήθηκα στο Θεό και του είπα πως θέλω να του αφιερώσω τη ζωή μου, εάν Αυτός το θέλει, και αμέσως μετά αποφάσισα να βαπτιστώ. Μέχρι εκείνο το σημείο ήμουν τελείως εξαρτημένη. Τις νύχτες όταν ξυπνούσα αλαφιασμένη, ένοιωθα να με τυραννάνε τα συμπτώματα στέρησης και έπρεπε να πάρω κάτι για να μπορώ να κοιμηθώ. Ο Γκέοργκ ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι ο Θεός θα με λύτρωνε αμέσως από την εξάρτηση της ηρωίνης και μου έδωσε μερικά παραδείγματα από ανθρώπους που το βίωσαν. Η πίστη μου τότε δεν ήταν μεγάλη. Θεωρούσα πως αυτό ήταν δυνατό γι΄ άλλους όμως όχι για μένα, καθώς εγώ είχα πάρει μεγάλες ποσότητες ηρωίνης. Στη μία το μεσημέρι πήρα για τελευταία φορά στη ζωή μου ηρωίνη και μετά προσευχηθήκαμε μαζί με σκοπό να λάβω το Άγιο Πνεύμα με το σημάδι του λόγου σε άλλες γλώσσες. Έμεινα κατάπληκτη όταν ξαφνικά άρχισαν να ρέουν από το στόμα μου ακατανόητες συλλαβές. Ήμουν συγκλονισμένη. Κατόπιν, πήγαμε σε μία λίμνη, στην οποία και βαπτίστηκα με ολική κατάδυση στο νερό. Μετά, αποφασίσαμε να πάμε στο σπίτι και να πετάξουμε όσα ναρκωτικά είχα εκεί. Όταν φτάσαμε στο σπίτι άναψα ένα τσιγάρο για τελευταία φορά. Όταν τράβηξα μια ρουφηξιά διαπίστωσα ότι μου ήταν κάτι τελείως ξένο, και παρόλο που μέχρι τότε κάπνιζα τρία πακέτα τσιγάρα την ημέρα, κατάφερα εκείνη τη μέρα να μη καπνίσω χωρίς κόπο ούτε ένα τσιγάρο. Μετά, σειρά είχαν τα ναρκωτικά. Τρέμοντας ελαφρώς άδειασα τα υπόλοιπα ναρκωτικά στην τουαλέτα. Μέχρι πριν από μερικές ώρες αυτά τα ναρκωτικά ήταν ότι πιο σπουδαίο στη ζωή μου και τώρα με τη βοήθεια του Θεού ήμουν σε θέση να τα πετάξω όλα. Τις πρώτες μέρες μετά τη βάπτισή μου έμενα σε διάφορα σπίτια των ανθρώπων της κοινότητας και παρόλου που είχα τις αμφιβολίες μου για το αν όλα θα πάνε καλά, συνειδητοποίησα πως δεν παρουσίαζα κανένα σύνδρομο στέρησης. Ένοιωθα κάπως αδύναμη, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν μπορούσε να συγκριθεί με τα συμπτώματα που παρουσίαζα παλιότερα μόνο μερικές ώρες χωρίς ηρωίνη. Ο Θεός με απάλλαξε από κάθε σωματική εξάρτηση. Όχι μόνο αυτό, αλλά με απάλλαξε και από κάθε ψυχική εξάρτηση. Ένοιωσα σιγουριά ότι κάτι άλλο συνέβαινε και πως ο Θεός ήταν μαζί μου. Εκείνο τον καιρό πολλές φορές μου ερχόταν στο νου το απόσπασμα της Βίβλου: Β΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ 5:17
„ΟΘΕΝ ΕΑΝ ΤΙΣ ΗΝΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΝ ΚΤΙΣΜΑ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΗΛΘΟΝ ΙΔΟΥ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΓΕΙΝΑΝ ΝΕΑ!”, και ήξερα πως ήταν ακριβώς έτσι. Κι ενώ όλες μου οι αναμνήσεις από την προηγούμενη μου ζωή με τα ναρκωτικά δεν είχαν εξαφανιστεί, παρόλο που είχαν περάσει μόνο λίγες μέρες εγώ ένοιωθα ότι πλέον ανήκαν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Έχουν περάσει από τότε πέντε χρόνια και ο Θεός ευλόγησε τη ζωή μου. Μετά τη βάπτισή μου βρέθηκα με τους γονείς μου και για πρώτη φορά δεν αναγκάστηκα να απαντήσω στις ερωτήσεις τους με ψέματα. Ακόμα και αν στην αρχή ήταν κάπως επιφυλακτικοί, έπρεπε να παραδεχτούν πολύ σύντομα πως ο Θεός μου γιάτρεψε τις πληγές. Τώρα είναι ευτυχισμένοι που η ζωή μου άλλαξε δραστικά. Πριν από τρία χρόνια εγώ και ο Γκέοργκ παντρευτήκαμε και τώρα προγραμματίζουμε να ζήσουμε στην Αυστραλία ως ιεραπόστολοι, κάτι που το βρίσκω συναρπαστικό. Εντωμεταξύ αποκτήσαμε μία κορούλα και ευγνωμονώ τον Θεό που μου χάρισε μια οικογένεια και μια νέα ζωή. Εκ των υστέρων μπορώ να πω ότι ο Θεός κατάφερε αυτό που ήταν αδύνατο για τους παιδαγωγούς και τους γιατρούς. Ανεξάρτητα από το ότι ο Θεός με απάλλαξε ολοκληρωτικά από την εξάρτηση ηρωίνης, αποτελεί ακόμη μεγαλύτερο και σπουδαιότερο δώρο το γεγονός ότι ο Θεός με συγχώρεσε για τις αμαρτίες μου και μέσω της θυσίας του Χριστού, της Σταύρωσης και τελικά της Ανάστασής Του, μου χάρισε αιώνια ζωή και με λύτρωσε από την αέναη τιμωρία της κόλασης. ΜΑΡΚΟΝ 8:36
„ΕΠΕΙΔΗ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΩΦΕΛΗΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΕΑΝ ΚΕΡΔΗΣΗ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΟΛΟΝ ΚΑΙ ΖΗΜΙΩΘΗ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΑΥΤΟΥ;
”.ΡΩΜΑΙΟΥΣ 6:23
„
ΔΙΟΤΙ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟ ΔΕ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΟΣ ΔΙΑ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ.
”
Ευγνωμονώ τον Θεό για το έλεός Του, Τζέσι
