Το δείπνο Του Κυρίου (2)

Μετά απ’ αυτά, (βλέπε "Δείπνο 1"), δεν νομίζω να υπάρχει καμία αμφιβολία για την αξία που δίνει ο λόγος του Θεού στη ΜΙΑ θυσία του Ιησού Χριστού, αλλά και στην κατάφωρη καταπάτηση των εντολών και των τύπων που ο Θεός δίνει.
Ξέρουμε δε πόσο ο Θεός είναι ζηλωτής στους τύπους που έχουν να κάνουν με τον Υιόν Του τον αγαπητό στον Οποίο ευηρεστήθη. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μωυσής δεν μπήκε μέσα στη Γη Χαναάν, γιατί παράκουσε τον Θεό και χάλασε ένα τύπο κατά την πορεία των Ισραηλιτών μέσα στην έρημο. (Αριθμ.κ:11).
Άραγε όταν αυτοί οι άνθρωποι σταθούν στο βήμα του Χριστού για να δώσουν λόγο για τα έργα τους τι θα πουν (αν μέχρι τότε δεν έχουν μετανοήσει);

Κάτι άλλο τραγικό που συμβαίνει είναι το εξής: Σε κάποια στιγμή ο ιερέας λέει: «Πρόσχωμεν τα άγια τοις αγίοις». Δηλαδή ας προσέξουμε γιατί αυτά τα Αγια, προορίζονται μόνο για αγίους, δηλαδή όσοι κοινωνήσουν πρέπει να είναι άγιοι (ξεχωρισμένοι από τον κόσμο).

Όμως με ποια λογική δίδονται αυτά τα δώρα σε ανθρώπους που είναι βουτηγμένοι στην αμαρτία για να λάβουν «άφεσιν αμαρτιών» δι’ αυτών;

Πουθενά ο λόγος του Θεού δεν λέει ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες δια της κοινωνίας. Αν ήταν έτσι, ο καθένας θα μπορούσε να ζει τη ζωή του και εφ’ όσον μπορεί να κοινωνεί ανεξέλεγκτος, κάποια στιγμή να το κάνει και να δικαιώνεται!

Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούν να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας είναι δια της πίστεως στην μία και μόνη θυσία του Ιησού Χριστού. Αφού μετανοήσουμε από τα έργα του σκότους, να βαπτιστούμε στο όνομα του Ιησού Χριστού, να λάβουμε Πνεύμα Άγιο, ζητώντας χάρη από Τον δίδοντα πλουσίως, κι έτσι σωζόμαστε (Ιωαν.ς:47, Ιωαν.α:12, Γαλ.β:16, Ιωάν.ς:37).

Ένα άλλο θέμα που πρέπει να προσέξουμε, είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η κοινωνία: Βάζουν σ’ ένα ποτήρι κρασί, ψωμί και ζεστό νερό, και μετά προσφέρουν το κατασκεύασμα μ’ ένα κουταλάκι βάζοντας κάτω από το σαγόνι αυτού που παίρνει κοινωνία ένα πετσετάκι.

Όλα αυτά τα αντικείμενα και οι κινήσεις δεν
έχουν να κάνουν βέβαια τίποτα με το λόγο του Θεού, και τις αλήθειες που ο Κύριος ήθελε ν’ απεικονίσει.
 Όταν ο Κύριος έφαγε το Πάσχα, μας λέει ο λόγος του Θεού ότι πήρε πρώτα το ψωμί το ευλόγησε και έδωσε στους μαθητές.
Μετά το κρασί και έκαμε το ίδιο.
Χωριστά πάντως το ένα από το άλλο.
Δεν χρησιμοποίησε ποτήρι που να τα έβαλε όλα μαζί μέσα, ούτε κουταλάκι, ούτε μαντιλάκι!

Για το ποτήρι αυτό που χρησιμοποιούν σήμερα, ο λόγος του Θεού λέγει: Αποκ.ιζ:4 «Και η γυνή (εκκλησιαστικό σύστημα) ήτο ενδεδυμένη πορφύραν (αυτοκρατορικό επένδυμα το οποίο απέκτησε από τις παράνομες σχέσεις της με τους αυτοκράτορες) και κόκκινον, και κεχρυσωμένη με χρυσόν και λίθους τιμίους και μαργαρίτας έχουσα εν τη χειρί αυτής χρυσούν ποτήριον, γέμον βδελυγμάτων και ακαθαρσίας της πορνείας αυτής».

Να πως βλέπει ο Θεός όλα αυτά τα «Μυστήρια» και τις τελετές που δεν έχουν άλλο σκοπό από το να απομακρύνουν τον άνθρωπο από την απλότητα την εν Χριστώ Ιησού.

Ο Alexanter Hislop στο βιβλίο του «Οι δύο Βαβυλώνες» παραλληλίζοντας το σημερινό θρησκευτικό κατεστημένο με την Βαβυλώνα βρίσκει ότι και στα δύο συστήματα ήταν απαραίτητο το «Μυστήριο». Σήμερα μας λένε ότι πολλά πράγματα είναι μυστήρια και μόνο ο «ιερέας» μπορεί να τελέσει, αλλά και τότε είχαν τα Χαλδαϊκά μυστήρια, έτσι ώστε οι άνθρωποι, οπουδήποτε εκτεινόταν το Βαβυλωνιακό σύστημα, ήταν χειροπόδαρα δεμένοι στους ιερείς. Οι ιερείς ήταν οι μοναδικοί θεματοφύλακες των θρησκευτικών γνώσεων. Μόνο τα μέλη του ιερατείου είχαν την γνήσια παράδοση με την οποία τα γραπτά και τα σύμβολα της επίσημης θρησκείας θα μπορούσαν να ερμηνευτούν. Χωρίς τυφλή και ανεπιφύλακτη υποταγή σ’ αυτούς κανένας δεν θα μπορούσε να γνωρίσει τι ήταν αναγκαίο για τη σωτηρία του.

Στο ίδιο βιβλίο βρίσκουμε ότι «αναίμακτες θυσίες» προσφερόταν στην Αφροδίτη από ειδικούς ιερείς (σελ.312). Αλλά το ίδιο συνέβαινε και στις Ινδίες στην θεά Λακομί, και στην Κίνα στην θεά Κονανγίν (σελ.313,314).

Όσον αφορά το θέμα της νηστείας πριν την κοινωνία, σύμφωνα με το θρησκευτικό κατεστημένο όσοι πρόκειται να κοινωνήσουν πρέπει να είναι νηστικοί. Έχοντας όμως υπ’ όψιν ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θέσπισε το δείπνο - ανάμνηση αφού ήδη είχαν φάει το Πασχαλινό δείπνο, αυτό φαίνεται ακατανόητο.
Όμως κι εδώ «Οι δύο Βαβυλώνες» δίνουν την απάντηση: Αν δούμε την διάταξη σχετικά με την αναίμακτη θυσία της λειτουργίας υπό το φως των Ελευσινίων Μυστηρίων αμέσως θα καταλάβουμε. Η πρώτη ερώτηση που απευθυνόταν σ’ όσους επρόκειτο να μυηθούν ήταν, “Νηστεύεις”; και αν η απάντηση δεν ήταν καταφατική, τότε δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί η μύηση. Βέβαια δεν τίθεται θέμα όταν η νηστεία είναι χριστιανικό καθήκον όπως ο Κύριος την δίδαξε. Έτσι ενώ ούτε το γράμμα αλλά ούτε το πνεύμα του θεσμού αυτού απαιτούν κάποιο τέτοιο αυστηρό κανονισμό, οι ιεροτελεστίες των Ελευσινίων και Βαβυλωνιακών μυστηρίων δείχνουν ολοφάνερα ποια είναι η πραγματική προέλευση όλων αυτών των κανονισμών.

Σχετικά με τον τρόπο τέλεσης του θεσμού, η εκκλησιαστική ιστορία σελ 105,307,308 γράφει:
Εις εκάστην τέλεσιν της θείας ευχαριστίας όλοι οι παρόντες χριστιανοί προσήρχοντο προ του ιερουργούντος πρεσβυτέρου, ίνα λάβωσι τα υλικά αυτής, τα οποία βαθμηδόν ακόμη περισσότερον ωλιγόστευσαν. Λαβίς δεν υπήρχεν ακόμη. Επειδή όμως αυτός ο τρόπος περιέκλειε κινδύνους βεβηλώσεως αυτής (;) προ πάντων κατά την μετάληψιν μεγάλου αριθμού χριστιανών, νηπίων και ασθενών. Απαιτείτο πολύς χρόνος και μεγάλη ποσότης ηγιασμένου άρτου και μάλιστα ηγιασμένου οίνου. Τους κινδύνους και τας δυσκολίας ταύτας η ανατολική εκκλησία αντιμετώπισεν ως εξής. Ηλάττωσεν ακόμη περισσότερον τα τεμάχια του ηγιασμένου άρτου, ανέμιξεν αυτά μετά του ηγιασμένου οίνου και εισήγαγε την χρήσιν της λαβίδος, κατ’αρχάς διά τα νήπια, έπειτα διά τους ασθενείς και τέλος δι’όλους τους χριστιανούς.

Για να δούμε το χάος που χωρίζει αυτούς τους ανθρώπους από την αλήθεια, καλά είναι τώρα να δούμε τι ο Κύριος παρέδωσε, και τι εμείς πρέπει να κρατούμε. Ας αφήσουμε το λόγο του Θεού να μας πλύνει τώρα και να μας καθαρίσει από κάθε ψευδοδιδασκαλία.

Ο απόστολος Παύλος δεν ήταν παρών τη νύχτα που ο Κύριος θέσπισε το δείπνο. Είναι όμως ο απόστολος που πήρε όλη την αλήθεια του λόγου του Θεού με αποκάλυψη κατ’ ευθείαν απ’ τον Κύριο (Γαλ.α:11-24) και γι’ αυτό τολμά να λέει:
Α’Κορ.ια:23 «Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε, και είπε, Λάβετε, φάγετε τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου. Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού. Ώστε όστις τρώγει τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και αίματος του Κυρίου. Ας δοκιμάζει δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου, και ας πίνη εκ του ποτηρίου. Διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως, τρώγει και πίνη κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Δια τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί».
Εκείνη η νύχτα δεν ήταν σαν όλες τις άλλες, ήταν μια ιδιαίτερη νύχτα. Σε λίγο θα έπιαναν το Χριστό θα Τον δίκαζαν στην πιο άδικη δίκη που έγινε ποτέ και την άλλη μέρα θα Τον σταύρωναν.

Όμως εκείνη την νύχτα είναι που ο Ιησούς θέλησε να έχει κοινωνία με τους δικούς Του. Θα μπορούσε να την είχε κάνει την μέρα που τάισε τους 5000 άνδρες, όμως δεν το έκανε. Θα μπορούσε να είχε καλέσει όλους τους μαθητές Του, όμως προτίμησε αυτό τον πολύ στενό κύκλο των 12. Προτίμησε αυτούς που δεν έλειψαν ούτε στιγμή από κοντά Του, αυτούς που τα άφησαν όλα για να Τον ακολουθήσουν.

Διάλεξε αυτούς που είχαν κληθεί από το Πνεύμα το Άγιο και είχαν παραδοθεί τέλεια στην διδαχή του λόγου Του.

Ήταν το βράδυ που έσφαζαν το αρνί για να γιορτάσουν το Πάσχα, την φυγή τους από την Αίγυπτο. Έπρεπε να γιορτάζουν το Πάσχα για να θυμούνται την εξαγορά τους από την δουλεία του Φαραώ (Δευτ.ις:1-8).

Αυτή τη νύχτα όμως, σταματούσε ο τύπος της θυσίας της Π.Δ. και άρχιζε η Κ.Δ. ένα καινούριο είδος θυσίας που ήταν ΜΙΑ για πάντα και που ο Κύριος είπε ότι αυτή η θυσία είναι στο σώμα Του και στο αίμα Του.

Επειδή οι θυσίες των τράγων και των ταύρων και η σποδός της δαμάλεως δεν μπορούσαν να τελειοποιήσουν τον άνθρωπο (Εβρ.θ:9) ήρθε ο Χριστός δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν (Εβρ.θ:12) έτσι ώστε να δύναται να σώζει εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού ζων πάντοτε δια να μεσιτεύει υπέρ αυτών (Εβρ.ζ:25).

Τώρα πλέον τα αίμα του Ιησού Χριστού θα έσωζε τον αμαρτωλό, η ουσία και όχι ο τύπος ο μέλλων να καταργηθεί. Γι’ αυτό η κοινωνία που έχουμε τώρα στο αίμα του Ιησού είναι ουσιαστική, αληθινή, κι όχι ένας ξερός τύπος.

Αυτή τη νύχτα ο Χριστός καταργεί το Πάσχα των Εβραίων και θεσπίζει το Πάσχα ημών κατά το οποίο εθυσιάσθη υπέρ ημών ο Χριστός (Α’Κορ.ε:7).

Γι’ αυτό σε λίγο θα τους πει: “Τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου” που είναι η ανάμνηση της απολύτρωσής μας από τα δεσμά του κόσμου και του Σατανά, δια του θανάτου του Ιησού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά.

Ελαβεν άρτον. Το ένα από τα δύο σύμβολα του δείπνου. Ο άρτος μέσα στην Αγία Γραφή συμβολίζει πάντοτε το λόγο του Θεού που είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο Ίδιος ο Κύριος είπε: “Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής” (Ιωάν.ς:48) και λίγο παρακάτω (εδ.51) λέγει ότι είναι η εκπλήρωση του μάννα που έπεσε από τον ουρανό.

Χρησιμοποιώντας γεγονότα που ήξεραν προσπαθεί να τους αποκολλήσει από τους τύπους και να τους προσκολλήσει στον Εαυτό Του, στη θυσία Του, στο λόγο Του! Λέει λοιπόν: “Εάν τις φάγει εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίο εγώ θέλω δώσει, είναι η σάρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου.

Τα γεμάτα αγάπη, δύναμη και ελπίδα λόγια του Χριστού δεν μπόρεσαν να διαπεράσουν τη σκληροκαρδία των Ιουδαίων και γι’ αυτό εμάχοντο μεταξύ τους (εδ.52) λέγοντας πως είναι δυνατόν να φάμε την σάρκα Του;

Όμως ο Χριστός θέλοντας να ολοκληρώσει το μήνυμα της σωτηρίας, λέει: Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον....

Φαίνεται όμως ότι τα λόγια αυτά φάνηκαν σκληρά και στους μαθητές (εδ.60) και γι’ αυτό Τον πλησίασαν για να τους εξηγήσει. Έτσι γινόταν κάθε φορά. Ο Χριστός μιλούσε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην καταλαβαίνουν όλοι αμέσως. Όμως αυτοί που πίστευαν ότι «έχει λόγους ζωής αιωνίου» δεν Τον άφηναν αλλά Του ζητούσαν να τους εξηγήσει τους λόγους Του. Αυτοί που ήθελαν να μάθουν, μάθαιναν (Λουκ.η:10).

Έτσι ο Ιησούς απευθυνόμενος στους μαθητές Του (εδ.61) τους λέει: «Το πνεύμα είναι εκείνον το οποίον ζωοποιεί, η σάρξ δεν ωφελεί ουδέν, οι λόγοι τους οποίους εγώ λαλώ προς εσάς, πνεύμα είναι και ζωή είναι πλήν είναι τινές από σας οίτινες δεν πιστεύουσι» Ιωάν.ς:63.

Να η θαυμαστή ερμηνεία των λόγων του Κυρίου!!! Η σάρκα δεν ωφελεί ουδέν! Αυτό που ζωοποιεί τον άνθρωπο είναι ο λόγος του Θεού, και γι’ αυτό όταν λείψει ο λόγος από τη ζωή μας είμαστε σαν νεκροί.

Σήμερα για να μπορέσει ο πιστός να ζήσει και να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις του Σατανά στη ζωή του, πρέπει να είναι γεμάτος με το λόγο του Θεού.

Ο Χριστός μ’ αυτό τον τρόπο μπόρεσε να κρατήσει μακριά Του τον διάβολο όταν Τον πείραξε στην έρημο.

Ο Κύριος Ιησούς είπε: “Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή” (Ιωάν.ιδ:6). Για να είναι λοιπόν ο Ιησούς η ζωή μας, ο λόγος Του, η διδασκαλία Του πρέπει να γίνει βίωμα στη ζωή μας και όχι κάτι το τυπικό.

Ο Θεός απεικόνισε αυτή την όμορφη αλήθεια στην Π.Δ. διατάζοντας τους Ισραηλίτες, τη νύχτα που έτρωγαν το αρνί μέσα στην Αίγυπτο, να το φάνε ΟΛΟ δίχως ν’ αφήσουν τίποτα γιατί αυτό το αρνί συμβόλιζε τον Ιησού Χριστό, και ο Κύριος τρώγεται ολόκληρος, δεν υπάρχει τίποτα που να μην τρώγεται στον Χριστό (Εξ.ιβ:9,10).

Στο Ιωάν.ς:40 λέει ότι το θέλημα του Πατέρα είναι: «Πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχει ζωήν αιώνιον» που σημαίνει ότι την αιώνια ζωή την έχουμε δια πίστεως στο όνομα του Υιού του Θεού. Δεν δίδεται λοιπόν η ζωή με την κοινωνία, αλλά ζώντας και πράττοντας το λόγο του Θεού διατηρούμε την αιώνια ζωή.

Εάν πραγματικά ο Χριστός ήθελε να τους πει ότι η αιώνια ζωή εξασφαλίζεται δια της βρώσεως και πόσεως τους σώματος και αίματός Του, τότε τα λόγια Του στο Ιωάν.ς:35 «όστις έρχεται προς εμέ, δεν θέλει πεινάσει και όστις πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει διψήσει πώποτε» δεν θα είχαν κανένα νόημα.

Δεν μπορούμε λοιπόν να πάρουμε κυριολεκτικά τα λόγια του Κυρίου μας στο Ιωάν.ς, γιατί τότε σύμφωνα με το Ιωάν.ιε:5 θα έπρεπε να βλέπουμε το Χριστό σαν ένα αμπέλι, αλλά κι εμείς να αισθανόμαστε ότι είμαστε κλήματα!!! Ή τι θα πούμε για το Αποκ.α:8 «Εγώ είμαι το Α και το Ω» ή ακόμα Ιωάν.ι:7 «Εγώ είμαι η θύρα» που είναι λόγια του Κυρίου!!

Λίγο παραπάνω απ’ τα εδάφια που εξετάζουμε, βλέπουμε τον Κύριο να λέει στους Ιουδαίους ότι Τον ζητούν «διότι έφαγαν εκ των άρτων και εχορτάσθησαν» (Ιωάν.ς:26) και ξέρουμε ότι ο Χριστός τους έδωσε πραγματικό ψωμί (ς:5-14).

Όμως ο Κύριος προσπαθεί να τους κάνει να μη βλέπουν σε υλικά πράγματα αλλά στα αιώνια, τα ουράνια, τα μη φθειρόμενα, που είναι οι λόγοι Του και γι’ αυτό τους λέγει:
«Εργάζεσθε μη δια την τροφήν την φθειρομένην, αλλά δια την τροφήν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον, την οποίαν ο Υιός του ανθρώπου θέλει σας δώσει».

Ακόμα στο Ματθ.δ:4 ο Κύριος λέγει: «Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον δια στόματος Θεού».

Να, ποιος είναι ο άρτος για το Χριστό! Πώς όμως είναι ο Χριστός ο άρτος της ζωής;

Ιωάν.ιβ:24 Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει.

Ο Κύριός μας σαν ο κόκκος του σίτου έπεσε στη γη και πέθανε προκειμένου να φέρει πολύ καρπό προς τον Πατέρα, κι εμείς είμαστε ένα μέρος αυτού του καρπού που επί 2000 χρόνια ο Χριστός φέρνει και θα φέρνει!!! Και αυτό σημαίνει ότι σωθήκαμε δια του θανάτου του Ιησού, δια πίστεως.

Ο κόκκος λοιπόν αφού πεθάνει στη γη φέρει καρπό με τον οποίο πρέπει να τρέφεται ο σωσμένος λαός του Θεού! Έτσι, ο άρτος συμβολίζει το σώμα του Χριστού το οποίο εκόπη για να βρούμε εμείς τη λύτρωση, αλλά όπως λέει στο Ιωάν.ς:56 «Όστις τρώγει την σάρκα μου....» που δηλώνει ότι η πράξη πρέπει να γίνεται συνέχεια για να συντηρείται μέσα μας η πνευματική ζωή.

Α’Κορ.ι:17 «Διότι εις άρτος, εν σώμα είμεθα οι πολλοί επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν».

Στην Παλαιά Διαθήκη είχαν 12 άρτους που εκπροσωπούσαν τις 12 φυλές Ισραήλ (Λευ.κδ:5),τώρα όμως έχουμε ΕΝΑ άρτο που θυμίζει την ΜΙΑ θυσία, τον ΕΝΑ Κύριο τη ΜΙΑ ενωμένη εκκλησία.

Πουθενά αλλού δεν συνειδητοποιείται τόσο, όσο κατά τη συμμετοχή μας στο δείπνο του Κυρίου, όπου ζούμε την ενότητα και παγκοσμιότητα του σώματος του Χριστού, της εκκλησίας Του.

Καθαρά λέγει ο λόγος του Θεού ότι ο άρτος που συμβολίζει το σώμα του Χριστού και που δεν είναι παρά η εκκλησία (Α’Κορ.ιβ:27 και Εφεσ.α:22,23) είναι ΕΙΣ.
 Είναι το παγκόσμιο σώμα του Χριστού που ίσως δεν φαίνεται, δεν έχει κάποιο όνομα αλλά όμως αγαπά, θυμάται και δουλεύει ασταμάτητα για τον Κύριό του.

Τι ήταν αυτό που ένωνε τον Κύριο με τους αποστόλους; Ήταν ο ίδιος σκοπός που είχαν, ο ίδιος στόχος. Κι εμείς σήμερα έχουμε όλοι ένα σκοπό στη ζωή μας: “Θέλουμε τη βασιλεία των ουρανών, τον ΠΛΟΥΤΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, και γι’ αυτό αγωνιζόμαστε. Δεν θέλουμε να μας ταράζουνε σκέψεις εγωιστικές, ποιος θα φανεί, ποιος είναι τί, αλλά το πώς θα ευαρεστήσουμε τον Κύριό μας!!!
Έχουμε τον ίδιο Πατέρα, τον ίδιο οδηγό, έχουμε την αγάπη που μας ενώνει, την ίδια αλήθεια, την ίδια πίστη.
πηγη. epistoli
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
 Για κάθε επικοινωνία τηλεφωνείτε στο 6949750957 η στο παρακάτω email.
 

Το δείπνο Του Κυρίου (3)