«Και είπεν ο Μωϋσής προς τον Οβάβ, υιόν του Ραγουήλ του Μαδιανίτου, πενθερού του Μωϋσέως: Ημείς υπάγομεν εις τον τόπον περί του οποίου είπεν ο Κύριος: Τούτον θέλω δώσει εις εσάς. Ελθέ μεθ’ ημών και θέλομεν σε αγαθοποιήσει. Επειδή ο Κύριος ελάλησεν αγαθά περί του Ισραήλ. Και είπε προς αυτόν: Δεν θέλω ελθεί αλλά θέλω επιστρέψει εις την γην μου και εις την γενεάν μου. Και είπε: Μη μας αφήσης, παρακαλώ, επειδή συ γνωρίζεις πού πρέπει να στρατοπεδεύωμεν εν τη ερήμω και θέλεις είσθαι εις ημάς αντί οφθαλμών» (Αριθμοί 10:29-31).
Γιατί χρειαζόταν ο Μωϋσής τα μάτια του Οβάβ; Δεν αρκούσε ο Κύριος;
Δεν γνώριζε Εκείνος την έρημο; Γιατί υπήρχε η νεφέλη και οι ασημένιες σάλπιγγες;
Δεν ήταν καλύτερες από τα μάτια του Οβάβ; Γιατί αναζήτησε ανθρώπινη βοήθεια ο Μωϋσής;
Αυτά είναι ίσως τα ερωτήματά μας και έχουμε μείνει έκπληκτοι από τη συμπεριφορά του. Δεν παρατηρούμε όμως σ’ αυτόν τη δική μας στάση καρδιάς να προτιμάμε να στηριζόμαστε περισσότερο στο πλάσμα παρά στον ζωντανό Θεό;
Πόσο ευχάριστα αναζητάμε στήριγμα σε όσα βλέπουν τα μάτια μας!
Δεν μας αρέσει να εξαρτόμαστε από τον Θεό σε κάθε βήμα του ταξιδιού.
Θεωρούμε δύσκολο να στηριζόμαστε σε μια αόρατη δύναμη. Ένας ορατός οδηγός σαν τον Οβάβ μας εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη από τον αόρατο ζωντανό Θεό.
Προχωράμε με θάρρος, όταν έχουμε στήριγμα και βοήθεια ενός θνητού, ο οποίος μας φαίνεται αξιόπιστος.
Διστάζουμε, ταλαντευόμαστε και φοβόμαστε όμως, όταν παροτρυνόμαστε να κάνουμε ένα βήμα με απλή πίστη στον Θεό.
Όλοι μας τείνουμε να στηριζόμαστε σε ανθρώπινους βραχίονες – ακόμη και με χιλιάδες παραδείγματα τα οποία αποδεικνύουν πόσο ανόητο είναι αυτό.
Πόσο συχνά βιώσαμε, πόσο πολύ εμπιστευτήκαμε ανθρώπους.......
Εν τούτοις στηριζόμαστε ξανά και ξανά σ’ αυτήν.
Αφ’ ετέρου βιώσαμε επανειλημμένως, ότι ο Θεός ποτέ δεν μας εγκατέλειψε ή μας απογοήτευσε. Αντίθετα, έκανε πολλά περισσότερα απ’ όσα Του ζητήσαμε. Εν τούτοις είμαστε πάντοτε έτοιμοι, να δυσπιστήσουμε απέναντί Του και να στηριχθούμε σε «συντριμμένη ράβδο» ή ν’ αντλήσουμε από «λάκκους συντριμμένους» (Ησαΐας 36:6, Ιερεμίας 2:13).
Μάλιστα, έτσι συμπεριφερόμαστε! Αλλά – δόξα στον Θεό – η χάρις Του απέναντί μας είναι ανεξάντλητη, όπως ήταν κάποτε απέναντι στον Ισραήλ στο περιστατικό το οποίο μελετάμε.
Αν ο Μωϋσής έβλεπε τον Οβάβ και ήθελε να καθοδηγηθεί από εκείνον, τότε ο Κύριος δίδαξε το δούλο Του, ότι Εκείνος αρκούσε πλήρως να είναι οδηγός:
«Και ωδοιπόρησαν από του όρους του Κυρίου οδόν τριών ημερών. Και η κιβωτός της διαθήκης του Κυρίου προεπορεύετο αυτών οδόν τριών ημερών, δια να ζητήση τόπον αναπαύσεως δι’ αυτούς» (Αριθμοί 10:33).
Ο Θεός έδειξε ξεκάθαρα στο Μωϋσή και το λαό, ότι Εκείνος ήταν καλύτερος οδηγός από μυριάδες σαν τον Οβάβ.
Έτσι, ο Θεός μας είναι πάντοτε υπομονετικός, ελεήμων, δυνατός και άγιος.
Με τη μεγάλη χάρη Του στέκεται πάντοτε πάνω από την απιστία και τα σφάλματά μας. Φανερώνεται εξυψωμένος με την αγάπη Του σε σχέση με όλα τα εμπόδια, τα οποία ίσως αναγείρει η απιστία μας.
C. H. Mackintosh
Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ για τα xristianikanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου