Blogger Widgets




17 Φεβρουαρίου 2015

Ζώντας στο χωριό Μετάνοια στην διεύθυνση της Απελπισίας

...και να σε ευχαριστεί να μένεις εκεί.
Από τον Tommy Tenney
Όταν αποφασίσεις να εγκαταλείψεις το μόνιμο, αναπαυτικό σου κάθισμα στο πίσω μέρος της εκκλησίας για να εκζητήσεις Εκείνον, ο Θεός θα σου δώσει ένα σημείωμα αλλαγής διεύθυνσης. Από εκείνη τη στιγμή είσαι

ένας πνευματικός ταξιδιώτης που περιφέρεται συνεχώς, ένας οδοιπόρος σε μια αιώνια πορεία πάνω στον τόπο της παρουσίας Του. 
Το πρόβλημα είναι ότι Εκείνος τον οποίον εκζητάς για ν' αγγίξεις, δεν στέκεται ακίνητος πολύ για να Τον βάλει ο άνθρωπος σε ένα μόνιμο κουτί (παρόλο που προσποιούμαστε ότι Τον έχουμε βάλει). Είναι σχεδόν σαν να διαλέγεις να εγκαταλείψεις την Αίγυπτο και είσαι πίσω από το Θεό μέσα στην Ερυθρά Θάλασσα. Η πρώτη συνάντηση με το Θεό της νεφέλης και της στήλης πυρός είναι μονάχα η αρχή.
Το πέρασμα σε ένα κεφάλαιο ζωής είναι ακόμα πιο θαυμαστό και αλησμόνητο. 
Υπάρχει όμως άλλο ένα πέρασμα μπροστά σου στην απώτερη όψη της ερήμου που συνδέεται με μια δοκιμασία πίστης. (Και δεν υπάρχει επιστροφή στις ανέσεις και στις λιχουδιές της «Αιγύπτου» του παρελθόντος.)
«Μα, Τόμμυ, δεν μ' αρέσει να ζω μ' αυτό ...... αυτό, αυτό το ανήσυχο συναίσθημα. 
Θα σταματήσω ποτέ να νιώθω ότι χρειάζομαι περισσότερο από Εκείνον;»
Θα σε βοηθούσε να σου έλεγα ότι όλοι οι πνευματικοί αστέρες των περασμένων αιώνων έζησαν σ' αυτή τη διεύθυνση της απελπισίας; Η Άγια Πείνα ήταν η οδός τους στο χωριό της Μετάνοιας και η Θεία Ανησυχία ήταν ο ταχυδρομικός τους κώδικας. Η πείνα τους ήταν μεγαλύτερη απ' αυτό που λάμβαναν και η θεία έλλειψη ικανοποίησης τους έκανε να προσεύχονται μια προσευχή όπως αυτή: «Δείξε μου τη δόξα Σου.» 
Δεν βάσιζαν την πίστη τους στην επιτυχία της εκζήτησής τους. Βάσιζαν την εκζήτησή τους στη δύναμη της πίστης τους.
Η μετάνοια μπορεί να επιταχύνει τη διαδικασία της εισόδου στην παρουσία Του. Η αληθινή μετάνοια γεννά θεία λύπη, η οποία γεφυρώνει το χάσμα της αμαρτίας που μας χωρίζει από Εκείνον. Επίσης γεννά απελπισία και συντριβή.
Αν η λατρεία ικετεύει την παρουσία του Θεού, φαίνεται ότι η μετάνοια θέτει μία διεκδίκηση της παρουσίας Του, επειδή Εκείνος δεν θα καταφρονήσει την κραυγή θυσίας μιας συντριμμένης και ταπεινωμένης καρδιάς (Ψαλμ. 51/να':17). Θέτει μία νόμιμη αίτηση για την παρουσία Του. Προμηθεύει καύσιμο, όπως όταν πατάς το γκάζι ενός αυτοκινήτου. Το πρόβλημά μας είναι ότι οι περισσότεροι από μας έχουμε ένα δικό μας κανόνα μετάνοιας. Το βλέπουμε σαν «μία περιστασιακή επίσκεψη στο χωριό της Μετάνοιας». Ο Θεός μας καλεί σε ένα τρόπο ζωής που να ζει μέσα στη μετάνοια. Να «κατοικεί» στο χωριό.
Νιώθεις ότι δεν μπορείς να αντέξεις το βάρος της πείνας σου πια;
Σ' έχει κάνει η απελπισία σου να νιώσεις σαν να βρίσκεσαι στο όριο της θλίψης κάποιες φορές; 
Ίσως νιώθεις κάπως έτσι, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι έχεις απογοητευτεί από τους ανθρώπους (ίσως όχι ειδικά με όλους τους ανθρώπους) και νιώθεις αηδιασμένος με αυτό που ονομάζουμε εκκλησία (παρόλο που αγαπάς το σώμα της τοπικής εκκλησίας σου).
Ίσως δεν φαίνεται έτσι, αλλά ποτέ δεν βρισκόσουν σε καλύτερη κατάσταση! Γιατί; Η απελπισία είναι η διεύθυνση στην οποία ο Θεός στέλνει το χρίσμα.
Αν είσαι ικανοποιημένος με όλα όσα ο Θεός έχει κάνει, που δεν χρειάζεσαι και δεν επιθυμείς τίποτα περισσότερο, τότε ίσως δεν θα καταλάβεις και πάρα πολλά απ' αυτό το μήνυμα. 
Να είσαι ευγνώμων για κάθε δώρο και ευλογία, αλλά δεν «ευλογεί το Θεό» να συμπεριφέρεσαι σαν να είχες «αρκετά από Εκείνον». Ο Θεός γεννά μία απελπισία στην καρδιά σου, που σε αναγκάζει να εκζητάς όλο και περισσότερο από την παρουσία Του, η οποία με τη σειρά της σε κάνει να Τον θέλεις ακόμα πιο πολύ! Αυτός είναι ο μόνος αληθινός «γάμος που γίνεται στον ουρανό».
Η πίστη μας δεν βασίζεται σε συναισθήματα, αλλά πυροδοτείται από πόθο. Αγκυροβολούμε την πίστη μας σ' αυτά που είπε και υποσχέθηκε ο Θεός μέσα στον θεόπνευστο Λόγο Του, αλλά ο πόθος παρέχει το θάρρος και μας οδηγεί να εκζητήσουμε και να υπηρετήσομε το Θεό του Λόγου.
Η Γραφή λέει ότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν ημίν και το θέλειν και το ενεργείν, κατά την ευδοκίαν αυτού (Φιλ. 2/β'13).
Το θέλημά Του είναι να ελκυστούν όλοι οι άνθρωποι προς τον Εαυτό Του (Ιωαν. 12/ιβ':32). Ζούμε σαν να λέει η πρώτη εντολή: «Αναγνώρισε την ύπαρξη Κυρίου του Θεού σου και να παραβρίσκεσαι σε συναθροίσεις από σεβασμό στη δύναμή Του.» Στην πραγματικότητα λέει, «Θα αγαπάς Κύριο το Θεό σου με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή, και με όλη σου τη διάνοια» (Ματθ. 22/κβ':37). Βρίσκεις έστω και μια ψυχρή, αδιάφορη, πρόχειρη, παγερά αντικειμενική, απαθή ή ήρεμη φράση σ' αυτή την εντολή;
Είναι «μια συνεχής και μόνιμη φλογερή σχέση»;
Νιώθεις την αίσθηση ότι κάτι λείπει από την Κυριακάτικη πρωινή θρησκευτική εμπειρία που ονομάζουμε εκκλησία; 
Είναι ο Θεός που έβαλε μέσα σου αυτή την απίστευτη πείνα και τη θεία έλλειψη ικανοποίησης. Ακόμα και όταν Σε ευλογεί, ανάβει μία βαθιά πείνα και λαχτάρα μέσα στα κατάβαθα της καρδιάς σου, που κράζει: «Πατέρα, Σε θέλω!»
Ο Θεός δεν μας καλεί σε ένα διανοητικό διάλογο, παρόλο που συνεργάζεται με τη διάνοια που μας έδωσε. Μας καλεί σε μία συνεχή και μόνιμη φλογερή σχέση, την οποία χαρακτήρισε σαν γάμο μεταξύ του επουράνιου Νυμφίου και της Νύμφης Του, της Εκκλησίας.
Οι πλατωνικές ή ψυχρές σχέσεις είναι ελληνική ιδέα. Η ιδέα του Θεού ήταν η ισόβια θερμή σχέση ανάμεσα στους δύο συζύγους. Ποια από τις δύο διάλεξε ο Θεός για τη σχέση Του με την εκκλησία; (Ποια από τις δύο χαρακτηρίζει περισσότερο τις συναθροίσεις της εκκλησίας μας;)
Καλούμαστε σε μια ζωή δυναμικής πίστης, που κατά διαστήματα τονίζεται από τα εναλλασσόμενα κύματα της σχεδόν αφόρητης πνευματικής πείνας και της ανείπωτης χαράς για τη βαθιά απάντηση στην πείνα μας.
Η εκζήτηση μπορεί να σε μεταφέρει στις πιο προκλητικές περιστάσεις, που θα βιώσεις ποτέ σου, επειδή η λατρεία σε πάει κάπου, που δεν μπορείς να πας διαφορετικά. Αυτό που κάνεις σ' αυτές τις περιστασιακές στιγμές της θείας απελπισίας, καθορίζει αν παραμένεις ένας εκζητητής του Θεού ή αν Τον αγγίζεις ήδη. Το πρώτο είναι καλό, όμως το δεύτερο είναι καλύτερο και η αλήθεια είναι ότι ο Θεός συνεχώς θα μας μετακινεί από το ρόλο του εκζητητή σ' εκείνου που έχει αγγίξει το Θεό και μετά πάλι στο ρόλο του εκζητητή. Σε τελευταία ανάλυση υπηρετούμε ένα Θεό που κινείται (και κρύβεται).
Ρώτησε τον αδελφό Σίλα, πού μπορεί να σε οδηγήσει η εκζήτηση και τι μπορεί να κάνει για σένα η λατρεία. 
Ο αδελφός Σίλας έγινε βοηθός στο μεγάλο ευαγγελιστή Παύλο.
Ο Σίλας ήταν ήδη ένας αξιοσέβαστος προφήτης στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ και είχε εργαστεί καλά με τον Παύλο σε άλλες εκκλησίες. Σχεδίαζαν να κηρύξουν στους Φιλίππους στη Μακεδονία και ο Σίλας ήταν ενθουσιασμένος με αυτή την προσδοκία. Σε τελευταία ανάλυση, αυτή η εξόρμηση κανονίστηκε από τον Παύλο, αφότου έλαβε την «όραση του Μακεδόνα». 
Σίγουρα ο Θεός επρόκειτο να κάνει θαυμάσια πράγματα! Έπειτα μπήκαν μέσα στη ζώνη της άγιας απογοήτευσης.
Καλώς ήρθες στη ζώνη της άγιας απογοήτευσης
Όλη η κόλαση απελευθερώθηκε όταν έκαναν το βήμα με πίστη να υπακούσουν την ουράνια όραση του Παύλου. Στο δρόμο για την εκπλήρωση του σκοπού τους, ο Παύλος διέκοψε το ταξίδι τους για να βγάλει ένα δαιμόνιο από μια νεαρή κοπέλα που τους ακολουθούσε μέρες. Αυτό θύμωσε τόσο πολύ το ντόπιο επιχειρηματία, που ξεσήκωσαν ταραχή και κόντεψαν να σκοτώσουν τον Παύλο και το Σίλα!
Αντί να κηρύττουν το Ευαγγέλιο πάνω σε μια εξέδρα με τα επακολουθούντα σημεία και τεράστια, τους πέταξαν σε ένα υγρό μπουντρούμι σε μια φυλακή στους Φιλίππους, τους έδειραν και έβαλαν τα πόδια τους μέσα σε ξύλο (Πραξ. 16/ις')
Σ' αυτό το σημείο, μπορώ να φανταστώ το Σίλα, τον προφήτη να σκέφτεται ότι ήταν η κατάλληλη ώρα να ρωτήσει τον απόστολο Παύλο μερικές ερωτήσεις.
«Εντάξει, Παύλο. Λοιπόν, τι κάνουμε τώρα που είμαστε στη φυλακή;»
«Θα κάνουμε το ίδιο πράγμα που
σκοπεύαμε να κάνουμε, αν ήμασταν έξω, Σίλα. Θα λατρεύσουμε.» (Φυσιολογικά αυτή την ώρα θα έπρεπε να αποθαρρυνθούν και να απογοητευθούν. Παρ' αυτά, αν θέλεις να είσαι από αυτούς που αγγίζουν το Θεό, θα πρέπει να φτάσει στο σημείο όπου οι περιστάσεις δεν θα επιβάλλονται πάνω σου, αλλά εσύ θα επιβάλλεσαι πάνω στις περιστάσεις!)
«Παύλο, σε χτύπησαν το ίδιο σκληρά μ' αυτό το ξύλο, όπως έκαναν εμένα; Πονάει η πλάτη μου, τα χέρια μου είναι σε αλυσίδες, τα πόδια μου μέσα στα ξύλα και νιώθω το κεφάλι μου να βρίσκεται σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Είναι μεσάνυκτα, Παύλο. Δεν χρειάζεται να κοιτάξω το ρολόι μου για να σου πω ότι είναι μεσάνυκτα. Κοίτα μόνο πόσο σκοτεινά είναι εδώ μέσα . Παύλο, εδώ είσαι;»
(Αν μπορείς να φτάσεις στο σημείο, όπου θα μπορείς να λατρεύσεις τα μεσάνυκτα, μέσα σε ένα φυσικό και διανοητικό σκοτάδι που είναι τόσο πυκνό, που δεν μπορείς να δεις ούτε το χέρι σου μπροστά στο πρόσωπό σου ή να δεις οποιαδήποτε ελπίδα για το μέλλον μέσα σε όλο σου τον πόνο και τη σύγχυση, τότε μπορείς να υψωθείς πάνω από τις περιστάσεις.)
«Μη με τρομάζεις έτσι, Παύλο. Πραγματικά με χτύπησαν πολύ και πονάει η πλάτη μου.»
«Όλα εντάξει, Σίλα. Ας ψάλλουμε.»
«Παύλο, δεν μπορείς να ψάλλεις πολύ καλά. Στην πραγματικότητα, τραγουδάς απαίσια.»
«Λοιπόν, το ξέρω, αλλά πονάω κι εγώ πολύ.»
(Τι σε κάνει να ψάλλεις τα μεσάνυκτα; 
Σημαίνει ότι πρέπει να λατρεύσεις μέσα στον πόνο σου. Σημαίνει ότι πρέπει να κοιτάξεις πέρα από τις φυσικές και πνευματικές χειροπέδες, τις ανοικτές πληγές και το συντριπτικό βάρος των περιστάσεων που φαινομενικά κάνουν αδύνατη την εκζήτηση του προσώπου Του. Μη βάζεις χειροπέδες πάνω σου με το να σε στενοχωρούν περισσότερο οι γνώμες εκείνων που κάθονται δίπλα σου, ζουν μαζί σου, ή δουλεύουν κοντά σου, παρά η γνώμη Εκείνου που στέκεται πάνω από σένα. Μερικές φορές πρέπει να ξεχάσεις τους πάντες, έτσι ώστε να συγκεντρωθείς και να συνδεθείς μαζί Του.)
«Σίλας, τι να ψάλλουμε;» 
«Δεν ξέρω.»
«Σίλα, σε πήρα μαζί μου για να με βοηθάς στους ύμνους. Τώρα πρέπει να με βοηθήσεις να ψάλλω.»
«Πονάω.»
Ίσως η καρδιά σου είναι συντριμμένη και το σώμα σου πονάει αυτή τη στιγμή. Τα πράγματα δεν πάνε καλά στη ζωή σου, και τα πάντα μέσα σου εύχονται να ήταν διαφορετικές οι καταστάσεις.
Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι τα δάκρυα είναι δάκρυα, είτε πέφτουν σε μεταξωτά μαξιλάρια ή φθαρμένα λινά σεντόνια. Ο πόνος έρχεται στη ζωή όλων. «Αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» (Ματθ. 5/ε':45) Ο πόνος είναι πόνος, αλλά αν μπορείς να Τον εκζητήσεις μέσα στην κατασκότεινη νύχτα σου, ο πόνος σου μπορεί να γίνει ο άνεμος κάτω από τα φτερά σου που θα σε υψώσουν στην παρουσία Του!
Όταν ήρθες στον Κύριο, ήρθες επειδή τα πράγματα πήγαιναν τόσο καλά στη ζωή σου, που απλά ήθελες να βρεις κάποιον να ευχαριστήσεις; (Δεν το νομίζω.) Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι από μας ήρθαμε στον Κύριο, επειδή κάτι πήγαινε άσχημα ή κάτι καταστρεφόταν στη ζωή μας και δεν είχαμε που αλλού να στραφούμε.
 Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι το να είσαι πνευματικός ταξιδιώτης σε μια συνεχή πορεία, δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε ενταγμένοι σταθερά σε μια τοπική εκκλησία. Ένα μέρος της εκζήτησης του Θεού περιλαμβάνει να υποτασσόμαστε στο Λόγο Του, στο έργο του Αγίου Πνεύματος, στην εξουσία των οδηγών της εκκλησίας που είναι χρισμένοι από το Θεό να μας προσφέρουν για το έργο της διακονίας. Οι περισσότερες από τις Επιστολές της Καινής Διαθήκης και το βιβλίο της Αποκάλυψης απευθύνονται σε εκκλησίες, όχι σε μεμονωμένους ανθρώπους.
Εκζήτησε το Θεό, λάτρευσέ Τον ενωμένος με άλλους αγίους σε μια τοπική συνάθροιση πιστών, υποτάξου στους πνευματικούς οδηγούς που ο Θεός έχει θέσει και βάδισε με ενότητα. Αυτό είναι το πιο σίγουρο μονοπάτι για να προσφέρεις μια ευάρεστη θυσία λατρείας σ' Εκείνον με τη ζωή σου.
Προσπαθούμε να αποφύγουμε αυτό που ο Θεός πλησιάζει Ο πόνος και η συντριβή πιθανόν να σε έφεραν κοντά Του την πρώτη φορά και ο πόνος και η συντριβή σίγουρα θα σε οδηγήσουν πίσω σ' Εκείνον χωρίς να αποτύχεις. Έχεις παρατηρήσει ότι, εκείνο το πράγμα που ο Θεός πλησιάζει, απ' αυτό το ίδιο πράγμα εμείς απομακρυνόμαστε; «Ο Κύριος είναι πλησίον των συντετριμμένων την καρδίαν, και σώζει τους ταπεινούς το πνεύμα.» (Ψαλμ. 34/λδ':18) Κι εμείς κάνουμε τα πάντα για να αποφύγουμε τον πόνο της συντριβής.
Η συντριβή μπορεί να έρθει μέσα από καταστροφική λύπη, συμφορά, ή αμαρτία. Μπορείς επίσης να έρθει μέσα από την αποφασιστικότητά μας να εκζητήσουμε Εκείνον, να Τον υπακούσουμε και να τολμήσουμε αδύνατα πράγματα με την δική Του προτροπή. Αυτή είναι μια συντριβή που εσύ τη δημιουργείς και μια ταπείνωση που την επιβάλλεις ο ίδιος στον εαυτό σου. Η νηστεία είναι ένας τρόπος για να το κάνεις αυτό.
Ο Παύλος ήταν ένας εκζητητής του Θεού που πάντα έψαχνε το επόμενο μέρος όπου ο Θεός θα υψωνόταν πάνω σε μια πόλη ή ένα έθνος. Ήταν φοβερά εθισμένος στο να εκζητά το Θεό και τους σκοπούς Του, που αυτό τον έκανε να γνωρίζει πολύ καλά τη συντριβή. Αυτή είναι η ταξιδιωτική περιγραφή του σε ένα μόνο κεφάλαιο από το βιβλίο των Πράξεων:
«.εμποδίσθησαν υπό του Αγίου Πνεύματος να κηρύξωσι τον λόγον εν τη Ασία . και εδοκίμαζον να υπάγωσι προς την Βιθυνίαν. Πλην δεν αφήκεν αυτούς το Πνεύμα. . Και ως είδε το όραμα, ευθύς εζητήσαμεν να υπάγωμεν εις την Μακεδονίαν, συμπεραίνοντες ότι ο Κύριος προσκαλεί ημάς δια να κηρύξωμεν το ευαγγέλιον προς αυτούς.» (Πραξ. 16/ις':6-10)
Αυτό είναι το πρότυπο του αδιάλειπτου εκζητητή του Θεού. Ο Παύλος ήταν πολύ καλά εκπαιδευμένος στην τέχνη του «να κινεί αδιάκοπα τα δάκτυλά του πάνω στις πτυχές του παραπετάσματος», διότι αυτό ήταν το τελευταίο μέρος πρόσβασης προς το Θείο. Αυτός ο άνθρωπος ζούσε με μία θεία έλλειψη ικανοποίησης.
«Για ένα λεπτό. Δεν είχε πει ο Παύλος ότι είχε μάθει να είναι αυτάρκης σε κάθε κατάσταση ή περίσταση;» ίσως ρωτήσεις. Ναι, ήταν. Συνέχισε τα λόγια του για να καθορίσει τι εννοούσε με τη λέξη «αυτάρκης»:
«Ουχί ότι λέγω τούτο διότι υστερούμαι. Επειδή εγώ έμαθον να ήμαι αυτάρκης εις όσα έχω. Εξεύρω να ταπεινώνομαι, εξεύρω και να περισσεύωμαι. Εν παντί τόπω και κατά πάντα είμαι δεδιδαγμένος, και να χορτάζωμαι και να πεινώ, και να περισσεύωμαι και να υστερώμαι.» (Φιλ. 4/δ':11-12)
Ο Παύλος ζούσε σε μια διαρκή κατάσταση θείας έντασης και έλλειψης ικανοποίησης. Εξέφραζε τη σταθερή πείνα του για το Θεό μέσα σε μια ζωή σκορπισμένη σε μια συνεχή εναντιότητα και ακατόρθωτα εμπόδια. Επανειλημμένα ακολουθούσε τον Κύριο στις ίδιες τις πύλες του θανάτου και Τον λάτρευσε σε κάθε βήμα αυτού του δρόμου.
Αυτός ο πρώην Φαρισαίος που έγινε απόστολος, αναζητούσε συνεχώς να αποβλέπει σε περισσότερα από το Θεό, περισσότερες ψυχές και περισσότερη νίκη πάνω στις παραταγμένες δυνάμεις του σκότους. Η ζωή του ήταν μία έντονη αναζήτηση για ακόμα μία συνάντηση με το Θεό και για ακόμα μία ευκαιρία που θα ευαρεστούσε και θα λάτρευε Εκείνον που πέθανε γι' αυτόν. Τα γραπτά του εκφράζουν πλούσια το στόμφο για θεία απελπισία.
«Δεν εξεύρετε, ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω, πάντες μεν τρέχουσιν, εις όμως λαμβάνει το βραβείον; Ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. . αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.» (Α' Κορ. 9/θ':24,27)
Κατά κάποιο τρόπο δεν μπορώ να φανταστώ τον Παύλο να κάθεται σε ένα αναπαυτικό κάθισμα μιας εκκλησίας. Θα συνέχιζε να βλέπει στο βραβείο και θα ξεκινούσε να «πυγμαχεί στον αέρα» στη μέση της συνάθροισης και να διαλύει τα πάντα.
Οι άνθρωποι που εκζητούν το Θεό μερικές φορές γίνονται τόσο απελπισμένοι που κάνουν και τους γύρω τους να νιώθουν το ίδιο απελπισμένοι. Φαίνεται ότι όλα όσα ζητούν από τη ζωή τους είναι το «άγγιγμα». Οι ριζοσπαστικοί αυτοί εκζητητές του Θεού που τελικά αγγίζουν το Θεό, έχουν ένα τρόπο να μπαίνουν στις συναθροίσεις μας και τα μαλλιά τους καπνίζουν ακόμα από πρόσφατες συναντήσεις κάπου σε ένα ανώγειο. Αναζητούν πάντα άλλη μια φωτιά λατρείας που θα φυσήξει μαζί με τον πόθο τους και θα κάνει το Θεό να φανερωθεί και να κάνει σχεδόν αδύνατη τη συνηθισμένη καθοδήγηση μέσα στην εκκλησία. Μερικοί άνθρωποι, εκείνοι που ποτέ δεν «αγγίζουν» το Θεό, επειδή αρνούνται να Τον αναζητήσουν, ρωτούν συνεχώς: «Γιατί δεν μπορούν αυτοί οι ριζοσπαστικοί τύποι να προσαρμοστούν σε κάποια θέση διακονίας και να συγκεντρωθούν στο να πράττουν αγαθές πράξεις για το Θεό τα σαββατοκύριακα; Συμπεριφέρονται λες και πρέπει συνεχώς να μην κάνουμε άλλη δουλειά εκτός απ' το να ασχολούμαστε με το Θεό και ποτέ δεν είναι ικανοποιημένοι.»
Ξέρω κάποιον που άγγιξε το Θεό και ο οποίος διατύπωσε αυτή την απάντηση:
«Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό. Αλλ' εν πράττω, τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπό δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.» (Φιλ. 3/γ':13-14).
Αυτοί που αποστέλλονται στους συντριμμένους ζουν στη διεύθυνση της απελπισίας     
Γιατί ο Θεός να σε έχει να ζεις στη διεύθυνση της απελπισίας; Μερικές φορές ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να σε χρησιμοποιήσει είναι να σε αποστείλει σαν απόστολο εκεί που βρίσκονται οι συντριμμένοι. Πρέπει να περάσεις μια περίοδο προετοιμασίας με συντριβή.
Ο Μωυσής πήγε στην έρημο πριν οδηγήσει τον Ισραήλ μέσα από την έρημο. Ο Ιησούς υπόμεινε πειρασμό στην έρημό Του πριν γίνει Εκείνος η απάντηση στην προσευχή που μας δίδαξε, να μας οδηγεί έξω από τον πειρασμό και να γίνει ο επιούσιος άρτος μας στη μέση της ερήμου μας.
Δεν υπάρχει πιο σύντομος δρόμος για να γίνεις μαθητής Του. Για να προσεγγίσεις του συντριμμένους, πρέπει να ταξιδέψεις μέσα από την κοιλάδα της συντριβής, ώστε το «πνευματικό διαβατήριό» σου να σφραγιστεί και να επικυρωθεί. Γιατί; Οι άνθρωποι στη δουλειά σου και στη γειτονιά σου έχουν ανάγκη να δουν να αντιμετωπίζεις τα ίδια προβλήματα με εκείνα που συναντούν και οι ίδιοι, αλλά να τα προσπερνάς με τη χαρά και τη δύναμη του Κυρίου ενώ Τον δοξολογείς.
Υποψιάζομαι ότι όταν ο Παύλος και ο Σίλας άρχισαν να ψάλλουν στο Θεό και να Τον λατρεύουν τα μεσάνυκτα, Εκείνος άφησε τον ουράνιο θρόνο Του και μπήκε μέσα σ' εκείνο το σκοτεινό μπουντρούμι και να τους απαντήσει με ύμνο κι Αυτός! «Σας αγαπώ κι Εγώ με όλη Μου την καρδιά.»
Η σπουδαιότητα του να ζεις στη διεύθυνση της απελπισίας δεν είναι ότι υποφέρεις για να λάβεις περισσότερα από τον Κύριο. Είναι ότι μαθαίνουμε να Τον λατρεύουμε και να Τον δοξολογούμε ανεξάρτητα από τις περιστάσεις ή την κοινωνική θέση που έχουμε στη ζωή. Η ικανοποίησή μας δεν βασίζεται σ' αυτά που μας συμβαίνουν, ή σ' αυτά που έρχονται στο διάβα μας. Βασίζεται αποκλειστικά στην αγάπη Του για μας. Είναι η ουσία μιας «ζωής νηστείας».
Εφόσον μαθαίνουμε πώς να λατρεύουμε και να ψάλλουμε και να Τον εκζητάμε ακόμα και μέσα στις πιο τρομακτικές νυκτερινές ώρες μας, θα καταφέρουμε περισσότερα από μόνο μια «ξαφνική επίσκεψή» Του. Όταν ο Θεός άκουσε τη λατρεία να υψώνεται από εκείνο το κελί της Φιλιππικής φυλακής, ήρθε τόσο ξαφνικά, που προκλήθηκε σεισμός και ταρακούνησε τις αλυσίδες όχι μόνο του Παύλου και του Σίλα. Η Γραφή λέει ότι όλοι οι φυλακισμένοι ελευθερώθηκαν.
«Και εξαίφνης έγεινε σεισμός μέγας, ώστε εσαλεύθησαν τα θεμέλια του δεσμωτηρίου, και παρευθύς ηνοίχθησαν πάσαι αι θύραι, και ελύθησαν πάντων τα δεσμά.» (Πραξ. 16/ις':26)
Δεν ψάλλεις μόνο για τον εαυτό σου. Ψάλλεις για την πόρνη κάτω στο δρόμο. Ψάλλεις για το ναρκομανή που βρίσκεται στο όμορφο διπλανό σπίτι, που δεν ξέρεις πώς να βγει μέσα από την κόλαση που ο ίδιος δημιούργησε στον εαυτό του. Ψάλλεις για το γείτονά σου που δεν γνωρίζει το Θεό και δεν θέλει να ζήσει ούτε μια μέρα ακόμη.
Δεν είναι ενδιαφέρον που αρκετοί φυλακισμένοι που θα ελευθερωθούν στην πόλη σου, ίσως εξαρτιόνται απ' το αν εσύ μπορείς να ψάλλεις μέσα στον πόνο και τη νυκτερινή απελπισία σου; Αυτό μας επιστρέφει στη συγκλονιστική αλήθεια ότι η εκκλησία δεν έχει να κάνει με σένα. Η εκκλησία έχει να κάνει μόνο με Εκείνον!
Ο Παύλος το καταλάβαινε αυτό. Κουβαλούσε μεσ' την καρδιά του ένα βάρος για τον ιουδαϊκό λαό που έκαιγε μέσα από τη ζωή του κι έτσι έγραψε αυτούς τους «ύμνους» γι' αυτό το λαό:
«Αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι, (έχων συμμαρτυρούσαν με εμέ την συνείδησίν μου εν Πνεύματι Αγίω,) ότι έχω λύπην μεγάλην και αδιάλειπτον οδύνην εν τη καρδία μου. Διότι ηυχόμην αυτός εγώ να ήμαι ανάθεμα από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των κατά σάρκα συγγενών μου.» (Ρωμ. 9/θ':1-3)
Ποτέ μη φεύγεις ικανοποιημένος από μια συνάντησή σου με το Θεό
Ο Παύλος ποτέ δεν είχε πρόβλημα με την «εσωτερική εστίαση». Ολόκληρη η ζωή του και η διακονία του απλωνόταν εξωτερικά από την πρώτη συνάντησή του με την παρουσία του Θεού στο δρόμο για τη Δαμασκό που κράτησε τριάντα δευτερόλεπτα. Δεν έφυγε από αυτή τη συνάντηση ικανοποιημένος. Έφυγε από εκεί με μια παντοτινή και αθεράπευτη πείνα για περισσότερα από το Θεό, μαζί με τον άσβεστο πόθο να φέρει κι άλλους μέσα στην παρουσία Του, ακόμα κι αν αυτό του κόστιζε τη ζωή του πάνω εδώ στη γη!
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σκεφτήκαμε «τους κατά σάρκα συμπατριώτες μας»; Αφήσαμε την πρώτη μας συνάντηση με το Θεό και στρέψαμε την προσοχή μας στον εαυτό μας ή στο Θεό και το χαμένο κόσμο που ο Ιησούς ήρθε να σώσει;
Αν άφηνες αυτό το φυλλάδιο που κρατάς και έλεγες στον εαυτό σου: «Είμαι τόσο απελπισμένος και πεινασμένος για Εκείνον που δεν αντέχω», θα σου έλεγα ότι βρίσκεσαι σε καλό σημείο.
Στο φυσικό τομέα, οι περισσότεροι από μας τρώμε περισσότερο απ' αυτό που χρειαζόμαστε, επειδή η πείνα μας είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη μας. Δυστυχώς κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, όταν αφορά τα πνευματικά πράγματα. Τρώμε ελάχιστα από το Θεό και σταματάμε γρήγορα παραμένοντας υποσιτιζόμενοι πνευματικά, επειδή προτιμάμε να κάνουμε συμπόσια με γλυκά, άχρηστα βρώμικα φαγητά. Όταν έχεις έλλειψη πείνας στο φυσικό ή τον πνευματικό τομέα της ζωής σου, πιθανόν κάτι να μην πηγαίνει καλά. Η αρρώστια καταβάλλει το σώμα σου ή η απάθεια τρώει τη ζωή από μέσα σου.
Όταν ξυπνήσει η πείνα σου, η υγεία σου επιστρέφει. Πεινάς για το Θεό; Ελπίζω τελειώνοντας μ' αυτό το φυλλάδιο να νιώσεις άσχημα και μόνιμα πεινασμένος για Εκείνον.
Πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι ένα γαλακτοκομείο μπορεί να συνεχίσει να παράγει γάλα μόνο όταν ο γαλακτοκόμος βεβαιωθεί ότι αγελάδες του (τα θηλυκά του κοπαδιού του) παραμένουν σε εγκυμοσύνη. Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες, μια αγελάδα γαλακτοκομείου παράγει γάλα μόνο όταν είναι σε εγκυμοσύνη ή στον κύκλο του θηλασμού. Με τον ίδιο τρόπο, ο Θεός κρατά την εκκλησία συνεχώς έγκυο με τους σκοπούς Του και τείνει μερικές φορές να απογοητεύει λίγο αυτούς που είναι σοβαροί μ' Εκείνον. Είναι αυτό που εννοούσε ο Παύλος, όταν έλεγε ότι μεταμορφωνόμαστε από δόξα σε δόξα.
"Ημείς δε πάντες βλέπομεν ως εν κατόπτρω την δόξαν του Κυρίου με ανακεκαλυμμένον πρόσωπον, μεταμορφούμεθα εις την αυτήν εικόνα από δόξης εις δόξαν, καθώς από του Πνεύματος του Κυρίου. Δια τούτο έχοντες την διακονίαν ταύτην, καθώς ηλεήθημεν, δεν αποκάμνομεν.»(Β' Κορ. 3/γ':18-4/δ':1)
Μια φορά όταν η γυναίκα μου ήταν έγκυος, έσκυψε να πιάσει κάτι από κάτω κι έπεσε. Έτσι πήγε όλη η εγκυμοσύνη της. Το κέντρο βάρους της είχε μετατοπιστεί πέρα από την ικανότητά της για ισορροπία. Μερικοί άνθρωποι κοιτάζουν την εκκλησία και παρατηρούν ότι κάποιες φορές είναι έξω από το κέντρο βάρους της. Παραπατάμε σαν να μη μπορούμε να κρατήσουμε την ισορροπία μας. Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε πολύ έγκυοι. Η κοιλιά μας είναι τεντωμένη από τις υποσχέσεις του Θεού. Βρισκόμαστε σ' αυτή τη φάση του υπέροχου βασανισμού, που γνωρίζουμε ότι κάτι έρχεται, αλλά δεν γνωρίζουμε πότε και πώς θα φτάσει. Τώρα πρέπει να περιμένουμε κι εντωμεταξύ πιάνουμε πράγματα και μερικές φορές χάνουμε την ισορροπία μας. Ο κόσμος μας κοιτά και λέει: «Τι έχει πάθει η εκκλησία;»
«Λοιπόν, μάλλον πρέπει να γίνεις μέλος της οικογένειας για να καταλάβεις, αλλά είμαστε έγκυοι με τους σκοπούς του Θεού και έχει έρθει σχεδόν ο καιρός να ελευθερωθούμε.»
Κάτι υπέροχο έρχεται στους απογοητευμένους κατοίκους της οδού της Άγιας Πείνας. Ο Θεός του «Περισσότερου από το Αρκετό» έρχεται στο πλήρωμα του χρόνου και κάποιοι ανικανοποίητοι εκζητητές του Θεού θα λάβουν το Θεό μέσα από το σχέδιό Του. Κάτι άγιο και ένδοξο έρχεται να εισβάλλει και να κατακλύσει την εκκλησία σου, την πόλη σου και το σπίτι σου. Μπορείς να δεχτείς την απογοήτευση που είναι απαραίτητη για εκείνους που προσμένουν το Θεό;
Δέξου την εγκυμοσύνη, τράβηξε κοντά σου τους σκοπούς του Θεού και μην προσπαθείς να αποφύγεις τον πόνο που έρχεται μαζί μ' αυτούς. Διατήρησε τον αγώνα και μη ματαιώνεις αυτό που ο Θεός προσπαθεί να κάνει μέσα σου και μέσα από σένα. Ο Θεός προσπαθεί να γεννήσει κάτι άγιο μέσα σου. Κάθε γήινη μητέρα γνωρίζει ότι η απογοήτευση, ακόμα και η απελπισία είναι φυσικά συστατικά της διαδικασίας της υγιούς γέννησης.
Βρες τη θεία ικανοποίηση στη διεύθυνση της απογοήτευσης
Χρειάζεται να μάθουμε πώς να φεύγουμε από μία συνάθροιση λατρείας πιο πεινασμένοι απ' ότι ήρθαμε. Αν θέλεις ν' αγγίξεις το Θεό, πρέπει να μάθεις πώς να ζεις ευχάριστα με τη θεία απελπισία και την άγια πείνα στη διεύθυνση της απογοήτευσης!
Είναι μεγάλη ευλογία για μένα να παρακολουθώ χρισμένες συναθροίσεις λατρείας σχεδόν κάθε μέρα μέσα στη βδομάδα, όλο το χρόνο. Παρ' αυτά συχνά νιώθω κουρασμένος από την εκκλησία και φτάνω στο σημείο, όπου τίποτα άλλο εκτός από τη φανερή παρουσία του Θεού δεν μπορεί να με ικανοποιήσει. Δεν είμαι ο «χαρούμενος κατασκηνωτής» εκείνες τις εποχές που έχω αυτή τη θεία έλλειψη ικανοποίησης. Γίνομαι ένας αποφασισμένος εκζητητής του Θεού με μία μοναδική μανία μέσα στο νου και την καρδιά μου. Ζητώ μια συνάντηση με το Θεό. Μόνος μου στόχος είναι να κερδίσω την καρδιά Του και να βρω ανάπαυση μέσα στην φανερή παρουσία Του. Αρνούμαι ν' αφήσω την ικανοποίηση και τη χαλάρωση να με αποκοιμίσει μέσα σ' ένα πνευματικό κώμα.
Η χαλάρωση είναι η καταστροφή του γάμου. Αν ποτέ μειωθεί το πάθος, τότε ίσως η παρουσία του ή της συντρόφου σου εξαφανιστεί. Πρέπει για να διατηρήσεις τη σχέση ζωντανή, να διατηρήσεις τη φλόγα του πάθους ζωντανή μέσα στο γάμο.
Έχεις ποτέ ακούσει μια απογοητευμένη μητέρα να λέει στο ανυπάκουο παιδί της: «Αρκετά μαζί σου!» Προφανώς η μητέρα αναφέρεται στη συμπεριφορά του παιδιού, όχι στο παιδί. Αν ένας σύζυγος λέει αυτό το πράγμα για το σύντροφό του, τότε το πάθος έχει φύγει από τη σχέση και πρέπει να ανανεωθεί. Αντί να πει ο απογοητευμένος σύντροφος: «Αρκετά μαζί σου», να πει: «Δεν μπορώ να περιμένω να σε δω.»
Ο Δαβίδ γνώριζε το μυστικό της ανανέωσης του πόθου του για το Θεό.
«Ευφράνθην ότε μοι είπον, Ας υπάγωμεν εις τον οίκον του Κυρίου.» (Ψαλμ. 122/ρκβ':1)
Αλλά έπρεπε στ' αλήθεια να δει «τον Κύριο του οίκου»! Αγαπούσε να εκζητά το πρόσωπο του Θεού με μια φλογερή λατρεία και οικειότητα. Έκανε τόσο καλή δουλειά σαν λατρευτής, που εμείς ακόμα αγωνιζόμαστε να φτάσουμε το παράδειγμα αυτής της απεριόριστης αγάπης και λατρείας του.
Αν υπάρχει μόνο ένα ταξίδι του μέλιτος στο γάμο, αυτός δεν θα κρατήσει πολύ. Δεν αναφέρομαι σε ένα πραγματικό ταξίδι σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου σε ένα τουριστικό μέρος. Μιλάω ότι αν θέλεις ένα υγιή γάμο, που να σφύζει από ζωή, τότε πρέπει να κάνεις πολλά ταξίδια ανανέωσης της αγάπης και του πάθους.
Η εκκλησία έχει ανάγκη να ανακαλύψει ξανά τη δύναμη του πάθους της για το Θεό. Όταν ο θείος πόθος γεννιέται μέσα στην εκκλησία, η παρουσία του Θεού μπαίνει πάλι για άλλη μια φορά μέσα από την πόρτα. Ο Ιησούς είπε:
«Πλην έχω τι κατά σου, διότι την αγάπην σου την πρώτην αφήκας. Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες, και μετανόησον, και κάμε τα πρώτα έργα. Ειδεμή, έρχομαι προς σε ταχέως, και θέλω κινήσει την λυχνίαν σου εκ του τόπου αυτής, εάν δεν μετανοήσης.» (Αποκ. 2/β':4-5)
Η διαδικασία της εκζήτησης ξεκινάει με «μετάνοια πάνω σε λυγισμένα γόνατα», όχι με θρησκευτικά πρωτόκολλα και υπερήφανες διακηρύξεις αναζωπύρωσης. Πρώτα μπαίνεις στον «ταχυδρομικό κώδικα» της παρουσίας του Θεού, στη σφαίρα της μετάνοιας και στη συντριμμένη ή ταπεινή καρδιά.
Όπως ο Παύλος μας τόνισε χρησιμοποιώντας την ίδια του τη ζωή σαν παράδειγμα, κανένα γήινο πιστοποιητικό που δηλώνει την πνευματική υπεροχή σου δεν παίζει ρόλο στην παρουσία Του.
«Αν και εγώ έχω πεποίθησιν και εν τη σαρκί. Εάν τις άλλος νομίζη ότι έχει πεποίθησιν εν τη σαρκί, εγώ περισσότερον. Περιτετμημένος την ογδόην ημέραν, εκ γένους Ισραήλ, εκ φυλής Βενιαμίν, Εβραίος εξ Εβραίων, κατά νόμον Φαρισαίος, Κατά ζήλον διώκτης της εκκλησίας, κατά την δικαιοσύνην την δια του νόμου διατελέσας άμεμπτος. Πλην εκείνα τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν δια τον Χριστόν. Μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία, δια το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, δια τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα, δια να κερδήσω τον Χριστόν.» ( Φιλ. 3/γ':4-8)
Βάλε τα στην άκρη αυτά, όταν θέλεις πρόσβαση στην παρουσία Του. Το μόνο «δίπλωμα μάστερ θεολογίας» που μετράει στην παρουσία Του είναι η τέλεια γνώση της φλογερής υπηρεσίας σ' Εκείνον μέσα στην ταπεινή λατρεία και τη δοξολογία.
Εφόσον η μετάνοια σε προετοιμάζει, ο πόθος είναι εκείνος που σε ωθεί να τρέξεις να «πιάσεις» Εκείνον. Διάβασα για εκείνους τους απελπισμένους άνδρες που ριψοκινδύνευσαν για να τραβήξουν νερό από το πηγάδι για να εκπληρώσουν την επιθυμία του βασιλιά τους. (Β' Σαμουήλ 23/κγ':14-17)
Ζούσαν σε μια συνεχή ένταση ετοιμότητας ώστε να μπορούν να είναι προσκολλημένοι στο βασιλιά τους και ζούσαν για να εκπληρώνουν και τη μικρότερη επιθυμία του. Συνέβη να τον ακούσουν να λέει ότι διψούσε για ένα ποτήρι νερό από το πηγάδι που ήταν στον Οίκο του Άρτου (Βηθλεέμ).
Το πρόβλημα ήταν ότι ήταν περιστοιχισμένος από μια στρατιά ανθρώπων που ενδιαφέρονταν μόνο για τον εαυτό τους.
Πριν το μάθει ο βασιλιάς, οι τρεις αυτοί ασυμβίβαστοι άντρες ρίσκαραν τα πάντα για να ξεπεράσουν τα εμπόδια του εαυτού τους και να φέρουν στο βασιλιά δροσερό νερό από το πηγάδι του Οίκου του Άρτου. Ο Δαβίδ ήταν ο βασιλιάς και το πηγάδι ήταν στη Βηθλεέμ. Μήπως όμως αυτό το περιστατικό στη Γραφή σημαίνει πολλά για την εκκλησία σήμερα;
Ο Θεός ακόμα επιθυμεί δροσερό νερό από το πηγάδι της Εκκλησίας, τον Οίκο του Άρτου που ο Ίδιος σήκωσε για τον Εαυτό Του. Είναι ο μόνος οίκος πάνω στη γη που έχει τη δυνατότητα «να ταΐσει και να δροσίσει» το Θεό από το πηγάδι της λατρείας και της δοξολογίας του. Το πρόβλημα είναι ότι το πηγάδι είναι περιστοιχισμένο από «λασπωμένη» σάρκα και μόνο οι ατρόμητοι μπορούν να εισβάλλουν και να φέρουν δροσιά και ανάπαυση στο Βασιλιά. Χρειάζεται ένας αποφασισμένος εκζητητής του Θεού να δώσει αυτό που ο Θεός επιθυμεί και να αγγίξει το Θεό.
Θέλω να προσευχηθώ για άλλη μια φορά για την πείνα σας και το επίπεδο απελπισίας σας.
Πατέρα, κάνε μας τόσο πεινασμένους για την παρουσία Σου που να Σε ζητάμε με απελπισία και ολοκληρωτική εξάρτηση. Κάνε μας να Σε επιθυμήσουμε τόσο βαθιά που να κάνουμε συνεχώς «γκρινιάρικα τηλεφωνήματα» στον ουρανό και να λέμε: «Πατερούλη, Σε θέλω!» Ας γίνει η εκζήτηση της παρουσίας Σου το πιο σημαντική εμμονή και εξάρτηση στη ζωή μας.
Μετάδωσέ μας μια τεράστια πείνα που θα ταράξει τη ζωή μας και θα την αλλάξει και θα μας κάνει απελπισμένους για Σένα. Βάλε φωτιά στη ζωή μας με λαχτάρα και πόθο.
Κύριε, ξεσήκωσε τις εκκλησίες σ' όλο τον κόσμο. Εισόρμησε στις εκκλησίες κάθε είδους. Εισέβαλε μέσα στα μπαρ, στα μαγαζιά, στα χωράφια, στα σχολεία, στα φανάρια στους δρόμους, στους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Βγάζουμε τα όρια από πάνω Σου, Κύριε, διότι η πείνα μας δεν γνωρίζει όρια!                                                                             πηγη.e-jesus

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Πήγαινε!

Eπέστρεψε στο Χριστό

Φυλαχτείτε από ένα σοβαρό σύνδρομο....

Που είναι οι άνδρες?

Τρέξε για τη ζωή σου!

Ξύπνα εκκλησία!

Προσευχηθείτε για τη δύναμη του Θεού

Υπάρχει Ένας Άλλος Κόσμος

Zώντας την αγάπη