Προχώρησα στο Rome, New York, και κήρυξα εκεί τρεις φορές μια Κυριακή. Ήταν ξεκάθαρο πως ο Λόγος ασκούσε ισχυρή επίδραση. Μπορούσα να δω ότι πολλοί άνθρωποι έπεφταν με το πρόσωπο στη γη, από τον βαθύ έλεγχο της αμαρτίας. Το πρωί κήρυξα από τη Γραφή, “...το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν·”
και συνέχισα με κάτι παρόμοιο το απόγευμα και το βράδυ. Περίμενα μέχρι να επιστρέψει ο πάστορας κ. Gillett και του είπα τι είχε συμβεί. Φάνηκε πως δεν συνειδητοποίησε ότι το έργο άρχιζε με τέτοια δύναμη. Αλλά ήθελε να πραγματοποιήσει μια “συνάθροιση για τους ενδιαφερόμενους” οπωσδήποτε. Όπως έχω πει προηγουμένως, οι μέθοδοι που χρησιμοποιούσα για την προώθηση των αναζωπυρώσεων ήταν αρκετά απλές: Πολλή δημόσια και προσωπική προσευχή, κήρυγμα, προσωπική συζήτηση και επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι. Και όταν υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν να γίνουν χριστιανοί, πραγματοποιούσαμε “συναθροίσεις για τους ενδιαφερόμενους”, γι αυτούς. Αυτές ήταν οι μόνες μέθοδοι που είχα χρησιμοποιήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Ο κ. Gillett με ρώτησε αν θα μπορούσα να παρευρεθώ στη συνάθροιση των ενδιαφερόμενων. Του είπα πως μπορούσα, αν την πραγματοποιούσαμε το βράδυ της Δευτέρας. Θα γινόταν στο σπίτι ενός από τους διακόνους του. Όταν φτάσαμε, βρήκαμε το μεγάλο καθιστικό γεμάτο μέχρι έξω. Ο κ. Gillett κοίταξε γύρω με έκπληξη, γιατί πολλά από τα πιο ταλαντούχα και σημαντικά μέλη της εκκλησίας του ήταν εκεί. Προσπαθήσαμε για λίγο να μιλήσουμε μαζί τους, αλλά σύντομα διαπίστωσα ότι η συγκίνηση ήταν τόσο έντονη, ώστε υπήρχε κίνδυνος ενός ξεσπάσματος που θα ήταν σχεδόν ανεξέλεγκτο. Είπα στον κ. Gillett, “Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τη συνάθροιση έτσι. Θα πω λίγα λόγια και μετά θα τους αφήσουμε να φύγουν.”
Τίποτε δεν είχε ειπωθεί ή συμβεί ώστε να δημιουργήσει οποιαδήποτε συναισθηματική φόρτιση στη συνάθροιση. Η συγκίνηση ήταν εντελώς αυθόρμητη. Το Πνεύμα κινούταν με τέτοια δύναμη, που ακόμη και λίγα λόγια μια συζήτησης θα έκανε και τους πιο ρωμαλέους άντρες να σφαδάζουν στις θέσεις τους, όπως εάν ένα ξίφος διαπερνούσε τις καρδιές τους. Δεν νομίζω να είναι δυνατόν, για κάποιον που δεν έχει βρεθεί ποτέ μπροστά σε μια τέτοια σκηνή, να καταλάβει πώς είναι η δύναμη της αλήθειας μερικές φορές, κάτω από την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Ήταν πράγματι μια ρομφαία – μια δίστομος ρομφαία. Ο πόνος που προξενούσε όταν ειπώνονταν λίγα διερευνητικά λόγια, φαινόταν απίστευτος. Ο κ. Gillett ταράχτηκε πολύ. Χλόμιασε και μου είπε, “Τι θα κάνουμε; τι θα κάνουμε;” Ακούμπησα το χέρι μου στον ώμο του και ψιθύρισα, “Ηρέμησε, ηρέμησε αδελφέ Gillett.” Έπειτα τους μίλησα όσο πιο ήρεμα και απλά μπορούσα για τη μόνη θεραπεία τους. Τους έστρεψα στον Χριστό ως το Σωτήρα του κόσμου, και συνέχισα να μιλάω τόση ώρα όση μπορούσαν να αντέξουν, που ήταν μόνο λίγα λεπτά.
Ο κ. Gillett ταράχτηκε τόσο πολύ, ώστε τον πλησίασα, τον έπιασα από το μπράτσο και είπα, “Ας προσευχηθούμε.” Γονατίσαμε στο μέσο του δωματίου. Προσευχήθηκα με χαμηλή, άχρωμη φωνή, μεσιτεύοντας προς τον Σωτήρα ώστε να μπορέσουν να δεχτούν τη σωτηρία που Εκείνος πρόσφερε και να θέσουν την εμπιστοσύνη τους σε Αυτόν. Η συγκίνηση γινόταν εντονότερη κάθε λεπτό που περνούσε και μπορούσα να ακούσω τα αναφιλητά και τους αναστεναγμούς τους. Τελείωσα την προσευχή μου και σηκώθηκα γρήγορα. Όλοι σηκώθηκαν και είπα, “Τώρα παρακαλώ πηγαίνετε στα σπίτια σας χωρίς να μιλήσετε μεταξύ σας. Προσπαθήστε να μείνετε σιωπηλοί και πηγαίνετε στα δωμάτιά σας”.
Εκείνη τη στιγμή ένας νεαρός σχεδόν λιποθύμησε κι έπεσε πάνω σε κάποιους άλλους νεαρούς που στέκονταν κοντά του – και όλοι σχεδόν λιποθύμησαν και έπεσαν κάτω μαζί. Αυτό προκάλεσε μια δυνατή κραυγή, αλλά τους συγκάλυψα και είπα στους νεαρούς, “Παρακαλώ ανοίξτε την πόρτα τελείως ώστε όλοι να μπορούν να βγουν έξω ήσυχα.” Έκαναν όπως τους ζήτησα. Δεν υπήρξε άλλες κραυγές, αλλά βγήκαν έξω με αναφιλητά και αναστεναγμούς. Στην πραγματικότητα, τα αναφιλητά και οι αναστεναγμοί τους μπορούσαν να ακουστούν μέχρι που βγήκαν έξω στο δρόμο. Το επόμενο πρωί, μόλις ξημέρωσε, άνθρωποι άρχισαν να καλούν στου κ. Gillett, για να πάμε να επισκεφτούμε μέλη των οικογενειών τους, που βρίσκονταν κάτω από μεγάλο έλεγχο για τις αμαρτίες τους. Φάγαμε ένα γρήγορο πρωινό και ξεκινήσαμε. Μόλις βγήκαμε στους δρόμους, οι άνθρωποι έτρεχαν έξω και μας εκλιπαρούσαν να πάμε στα σπίτια τους. Και όποτε πηγαίναμε σε κάποιο σπίτι, οι γείτονες έσπευδαν και γέμιζαν το μεγαλύτερο δωμάτιο. Μέναμε και μιλούσαμε για λίγο κι έπειτα πηγαίναμε σε κάποιο άλλο σπίτι – και οι άνθρωποι μας ακολουθούσαν ένα γύρω.
Η κατάσταση των πραγμάτων σ' εκείνη την πόλη ήταν εκπληκτική. Ο έλεγχος της αμαρτίας ήταν τόσο βαθύς και καθολικός, ώστε κάποιες φορές πηγαίναμε σε ένα σπίτι και βρίσκαμε τους ανθρώπους είτε στα γόνατα είτε με το πρόσωπο στο πάτωμα. Επισκεφτήκαμε το ένα σπίτι μετά το άλλο κατ' αυτόν τον τρόπο, μέχρι το μεσημέρι. Αλλά είπα στον κ. Gillett, “Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Πρέπει να οργανώσουμε μια ιδιαίτερη συνάθροιση.” Συμφώνησε, και πήγε στα δημόσια σχολεία, για να ανακοινώσει ότι στη μία η ώρα θα γινόταν μια ιδιαίτερη συνάθροιση. Πήγαμε στο σπίτι, φάγαμε το γεύμα μας και ξεκινήσαμε για τη συνάθροιση. Είδαμε ανθρώπους να σπεύδουν και κάποιοι μάλιστα έτρεχαν για να φτάσουν εκεί. Έρχονταν από κάθε κατεύθυνση. Μέχρι την ώρα που φτάσαμε, η μεγάλη αίθουσα ήταν εντελώς γεμάτη από κόσμο. Άντρες, γυναίκες και παιδιά ήταν συνωστισμένοι. Αυτή η συνάθροιση ήταν παρόμοια μ' εκείνη που είχαμε την προηγούμενη βραδιά. Η συγκίνηση ήταν συντριπτική. Δυνατοί άντρες ταπεινώνονταν τόσο από όσα λέγονταν, που ήταν ανήμποροι να βοηθήσουν τους εαυτούς τους, κι έπρεπε να τους οδηγήσουν στο σπίτι τους οι φίλοι τους. Η συνάθροιση συνεχίστηκε έως ότου είχε σχεδόν νυχτώσει. Κατέληξε σε έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων που στράφηκαν στο Χριστό και η αναζωπύρωση απλώθηκε προς κάθε κατεύθυνση.
Η ατμόσφαιρα στο χωριό – και σε όλα τα περίχωρα – ήταν τέτοια ώστε κανείς δεν μπορούσε να το επισκεφτεί δίχως να νιώθει με δέος ότι ο Θεός βρισκόταν εκεί με έναν ασυνήθιστο και δυναμικό τρόπο. Ένα συμβάν ήταν ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο. Ο σερίφης της κομητείας είχε την έδρα του στο Utica, αλλά υπήρχε μια ακόμα έδρα - ή οποία βρισκόταν στο Rome. Έτσι, ο σερίφης έπρεπε να έρχεται τακτικά για δουλειές. Αργότερα, μου είπε ότι είχε ακούσει τι συνέβαινε εδώ και αυτός μαζί με άλλους είχε γελάσει με όλα αυτά στο ξενοδοχείο όπου διέμενε.
Αλλά μια μέρα, ήταν απαραίτητο γι αυτόν να έρθει στο Rome. Είπε ότι χαιρόταν επειδή ήθελε να δει ο ίδιος αυτά για τα οποία μιλούσαν όλοι. Πλησίασε χωρίς να νιώσει τίποτε το ασυνήθιστο, μέχρι τη στιγμή που διέσχισε το παλιό κανάλι, περίπου ένα μίλι από την πόλη. Είπε πως μόλις διέσχισε το κανάλι, μια παράξενη αίσθηση τον κατέκλυσε, ένα δέος τόσο βαθύ που δεν μπορούσε να το αποτινάξει. Ένιωσε σαν ο Θεός να είχε διεισδύσει σε ολόκληρη την ατμόσφαιρα. Η αίσθηση αυτή αυξανόταν, μέχρι που έφτασε στο χωριό. Σταμάτησε στο ξενοδοχείο και ο ιδιοκτήτης φαινόταν σαν να ένιωθε κι αυτός το ίδιο – σαν να φοβόταν να μιλήσει. Αρκετές φορές κατά τη σύντομη επίσκεψή του, έπρεπε να σηκωθεί από το τραπέζι και να πάει στο παράθυρο, προσπαθώντας να αποσπάσει την προσοχή του ώστε να μην κλάψει. Μπορούσε να δει, ότι όλοι έμοιαζαν να έχουν επηρεαστεί κατά τον ίδιο τρόπο. Ένα τέτοιο δέος, μια τέτοια κατάνυξη – ποτέ ξανά πριν δεν είχε συναντήσει κάτι παρόμοιο. Ολοκλήρωσε βιαστικά τη δουλειά του και επέστρεψε στο Utica. Αλλά ποτέ δεν μίλησε ξανά για την αναζωπύρωση στο Rome, με επιπόλαιο και ελαφρύ τρόπο. Και μερικές εβδομάδες αργότερα, πίστεψε στον Χριστό.
Είναι δύσκολο να περιγράψω μια τόσο βαθιά και διαδεδομένη κατάσταση πνευματικής συγκίνησης, χωρίς αναταραχή ούτε φανατισμό, σαν αυτή που είδαμε στο Rome. Πολλοί από αυτούς που πίστεψαν σ' εκείνη την αναζωπύρωση, είναι διάσπαρτοι σε όλη την Αμερική και θα σας πουν ότι, σ' εκείνες τις συναθροίσεις υπήρχε μεγάλη τάξη και κατάνυξη και λήφθηκε πολλή προσοχή ώστε να περιφρουρηθούν από οτιδήποτε μπορούσε να παρεισδύσει, που δεν ήταν από τον Θεό.
Το έργο του Πνεύματος ήταν τόσο άμεσο, τόσο δυναμικό και τόσο καθοριστικό, ώστε έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε πολλή προσοχή και σοφία κατά τη διάρκεια των συναθροίσεων, ώστε αν αποτρέψουμε ένα ξέσπασμα συγκινησιακό το οποίο θα εξαντλούσε σύντομα τους ανθρώπους και θα προκαλούσε αντίδραση. Αλλά καμία αντίδραση δεν επήλθε. Ξεκίνησε μια πρωινή συνάθροιση προσευχής και πιστεύω, για περισσότερο από ένα χρόνο, υπήρξε μεγάλη συμμετοχή. Τα ήθη των ανθρώπων είχαν αλλάξει τόσο, ώστε ο κ. Gillett συχνά έλεγε ότι δεν έμοιαζε με το μέρος που ήταν παλιά. Οποιαδήποτε αμαρτία είχε απομείνει, δεν τολμούσε να φανερωθεί. Καμιά φανερή ανηθικότητα δεν μπορούσε να γίνει ανεκτή. Έχω δώσει μόνο μια αχνή περίληψη των όσων συνέβησαν στο Rome. Μια ακριβής περιγραφή όλων των κινήσεων που συνέβησαν και που συσσωρεύτηκαν σ' εκείνη την αναζωπύρωση, θα μπορούσε να αποτελέσει έναν τόμο από μόνη της.
Πρέπει να πω λίγα λόγια για το πνεύμα προσευχής στο Rome, εκείνη την περίοδο. Οπουδήποτε εάν πήγαινες, άκουγες τη φωνή της προσευχής. Προχωρούσες κατά μήκος του δρόμου και εάν δύο ή τρεις χριστιανοί συνέβαινε να είναι μαζί, προσεύχονταν. Όπου συναντιόνταν, προσεύχονταν. Οπουδήποτε υπήρχε ένας αμαρτωλός που δεν είχε μετανοήσει, ιδιαίτερα εάν εναντιωνόταν στην αναζωπύρωση, θα έβρισκες δύο ή τρεις αδελφούς ή αδελφές που συμφωνούσαν να τον κάνουν επίκεντρο των προσεχών τους.
Όσο βρισκόμουν στο Rome για περίπου είκοσι μέρες, ένας από τους πρεσβύτερους στο Utica πέθανε και κατέβηκα για να παρευρεθώ στην κηδεία του. Ο κ. Aiken οργάνωσε την κηδεία κι έμαθα από αυτόν ότι το πνεύμα της προσευχής ήταν ήδη παρόν στην εκκλησία του. Μου είπε ότι μια γυναίκα ένιωθε τόσο μεγάλο βάρος για την κατάσταση της εκκλησίας και τους αμετανόητους σ' εκείνη την πόλη, ώστε είχε προσευχηθεί για δυο μερόνυχτα σχεδόν αδιάλειπτα, έως ότου δεν μπορούσε να προσευχηθεί άλλο. Είχε τέτοιες ωδίνες στη ψυχή, ώστε ακόμα κι όταν ήταν εξαντλημένη, δεν μπορούσε να αντέξει το βάρος κάτω από το οποίο βρισκόταν εκτός κι αν κάποιος άλλος αναλάμβανε να προσευχηθεί στη θέση της – και να εκφράσεις τις επιθυμίες της στον Θεό.
Είπα στον κ. Aiken ότι η αναζωπύρωση είχε ήδη ξεκινήσει μέσα στην καρδιά της. Το αναγνώρισε κι εκείνος, φυσικά, και με κάλεσε να έλθω και να αρχίσω να υπηρετώ τους δικούς του αμέσως. Σύντομα το έκανα, και το έργο ξεκίνησε αμέσως. Ο Λόγος είχε άμεσο αντίκτυπο, και το μέρος γέμισε με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Οι συναθροίσεις μας ήταν γεμάτες κόσμο κάθε βράδυ και η αναζωπύρωση συνεχίστηκε με μεγάλη δύναμη, ιδιαίτερα στις δύο Πρεσβυτεριανές εκκλησίες.
Στα μέσα αυτής της αναζωπύρωσης, εμφανίστηκε ένα εντυπωσιακό γεγονός. Το πρεσβυτέριο του Oneida συναντήθηκε στο Utica, όσο η αναζωπύρωση βρισκόταν στο απόγειο. Ένας ηλικιωμένος εργάτης του ευαγγελίου που μου ήταν άγνωστος, ήταν αρκετά ενοχλημένος από τη θέρμη και το πάθος της αναζωπύρωσης. Διαπίστωσε ότι όλοι μιλούσαν γι αυτήν και οι άνθρωποι προσεύχονταν παντού, ακόμη και στα καταστήματα και σε άλλους δημόσιους χώρους. Δεν είχε ξαναδεί αναζωπύρωση ποτέ πριν. Ήταν σκωτσέζος και, πιστεύω, δεν βρισκόταν στη χώρα για πολύ καιρό.
Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του πρεσβυτερίου, έβγαλε έναν επιθετικό λόγο ενάντια στην αναζωπύρωση. Τα όσα είπε συγκλόνισαν και έθλιψαν πολλούς από τους χριστιανούς που βρίσκονταν εκεί. Ένιωσαν να πέφτουν κατά πρόσωπο ενώπιον του Θεού και να κράζουν σ' Αυτόν να αποτρέψει, ώστε όσα ειπώθηκαν να μην προκαλέσουν κανένα κακό.
Το πρεσβυτέριο διακόπηκε για το βράδυ. Κάποια από τα μέλη πήγαν στα σπίτια τους και άλλα παρέμειναν όλη τη νύχτα. Οι χριστιανοί δόθηκαν στην προσευχή. Υπήρξε μεγάλη κραυγή προς τον Θεό εκείνη τη νύχτα, ώστε εκείνος να στρέψει κάθε δαιμονική επιρροή που ήταν αποτέλεσμα εκείνης της ομιλίας. Το επόμενο πρωί, ο ηλικιωμένος πρεσβύτερος, βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του.
Κατά τη διάρκεια αυτών των αναζωπυρώσεων, άνθρωποι από απομακρυσμένες πόλεις, άκουγαν τι έκανε ο Θεός και έρχονταν για να δουν από μόνοι τους. Πολλοί από αυτούς, στράφηκαν προς τον Χριστό.
Ένα άλλο γεγονός συνέβη στην ίδια περιοχή. Υπήρχε ένα εργοστάσιο βάμβακος ακριβώς πάνω από το Whitesboro, που τώρα λέγεται New York Mills. Ανήκε σε έναν μη χριστιανό – αλλά καλό άνθρωπο. Κήρυξα κοντά, στη σχολική αίθουσα του χωριού κάποιο βράδυ, η οποία ήταν μεγάλη και γεμάτη από ακροατές. Μπορούσα να δω ότι ο Λόγος είχε ένα δυναμικό αντίκτυπο στους ανθρώπους, ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους που εργάζονταν στο εργοστάσιο.
Το επόμενο πρωί, επισκέφτηκα το εργοστάσιο για να ρίξω μια ματιά. Καθώς το διέσχισα, παρατήρησα ότι εκείνοι που ήταν απασχολημένοι στους αργαλειούς τους και στις άλλες μηχανές φαίνονταν ταραγμένοι. Περπατώντας μέσα σ' ένα χώρο όπου υπήρχαν πολλές νέες κοπέλες που δούλευαν, είδα δυο από αυτές να με κοιτούν και να μιλούν πολύ σοβαρά μεταξύ τους. Φαίνονταν ταραγμένες, αν και οι δυο τους γελούσαν. Περπάτησα αργά προς το μέρος τους. Μια από αυτές προσπαθούσε να επιδιορθώσει ένα κομμένο νήμα και είδα ότι τα χέρια της έτρεμαν τόσο πολύ, που δεν μπορούσε να το φτιάξει. Το κορίτσι θλιβόταν όλο και περισσότερο και δεν μπορούσε να συνεχίσει. Όταν έφτασα σε απόσταση δυόμισι με τρία μέτρα από αυτήν την κοίταξα διαπεραστικά. Βυθίστηκε κάτω και ξέσπασε σε δάκρυα. Αυτό εξαπλώθηκε όπως η πυρίτιδα και στη στιγμή σχεδόν όλοι στην αίθουσα έκλαιγαν. Απλώθηκε σε όλο το εργοστάσιο. Ο ιδιοκτήτης ήταν εκεί και βλέποντας αυτήν την κατάσταση είπε στον επιστάτη, “Σταματήστε το μύλο, και αφήστε τους ανθρώπους να ανταποκριθούν στον Θεό. Είναι πιο σημαντικό να σωθούν οι ψυχές μας από το να λειτουργήσει αυτό το εργοστάσιο.” Το εργοστάσιο έκλεισε και μετά βίας έχω δει ξανά μια τόσο δυναμική συνάθροιση από εκείνην. Ήταν ένα τεράστιο κτίριο και πολλοί άνθρωποι εργάζονταν εκεί. Η αναζωπύρωση διαπέρασε τον μύλο με απίστευτη δύναμη και σε λίγες μέρες σχεδόν όλοι εκεί είχαν πιστέψει στο Χριστό.
Ο Δρ. Lansing, πάστορας της Πρώτης Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας στο Auburn, ήρθε στο Utica για να δει την αναζωπύρωση εκεί. Με πίεσε να πάω και να υπηρετήσω για κάποιο διάστημα μαζί του και συμφώνησα. Αλλά όταν έφτασα στο Auburn το1826, διαπίστωσα ότι κάποιοι από τους καθηγητές της θεολογικής σχολής κρατούσαν μια εχθρική στάση απέναντι στην αναζωπύρωση.
Γνώριζα ότι ένας μεγάλος αριθμός εργατών του ευαγγελίου ανατολικά του Utica, έγραφαν επιστολές σχετικά με τις αναζωπυρώσεις και κρατούσαν μια εχθρική στάση εναντίον τους. Αλλά μέχρι που ήρθα στο Auburn, δεν γνώριζα πλήρως το μέγεθος της εναντίωσης που επρόκειτο να συναντήσω από εκείνους τους εργάτες – οι οποίοι δεν με γνώριζαν προσωπικά, αλλά είχαν επηρεαστεί από ψευδείς διαδόσεις. Σύντομα αφότου έφτασα στο Auburn, έμαθα ότι ένα μυστικό δίκτυο αναπτυσσόταν με στόχο να ενώσει τους εργάτες και τις εκκλησίες να με αποκλείσουν και να εμποδίσουν τις αναζωπυρώσεις να εξαπλωθούν.
Μου είπαν ότι όλες οι εκκλησίες της Νέας Αγγλίας κυρίως, ήταν κλειστές για μένα. Αναστατώθηκα αρκετά από όλα αυτά. Δεν είπα τίποτα σε κανέναν, αλλά δόθηκα στην προσευχή. Ζήτησα από τον Θεό να με οδηγήσει και να μου δώσει τη χάρη να ξεπεράσω αυτή την κρίση. Μια μέρα, βρισκόμουν στο δωμάτιό μου και ο Κύριος μου έδειξε μια όραση με το τι βρισκόταν μπροστά μου. Ήρθε τόσο κοντά μου ενώ προσευχόμουν, ώστε κυριολεκτικά έτρεμα. Συγκλονίστηκα από την κορυφή έως τα νύχια, κάτω από την πλήρη αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Έμοιαζε περισσότερο σαν να βρισκόμουν στην κορυφή του Σινά με όλες τις αστραπές, από ότι στην παρουσία του σταυρού του Χριστού.
Ποτέ στη ζωή μου δεν στάθηκα με τόσο δέος και ταπείνωση μπροστά στον Θεό. Αλλά αντί να θελήσω να τρέξω μακριά, ένιωσα να φέρομαι όλο και πιο κοντά στην Παρουσία αυτή που με γέμιζε με τόσο δέος και ρίγος. Έπειτα από μια περίοδο μεγάλης συντριβής ενώπιόν Του, ήρθε μια μεγάλη ανάταση. Ο Θεός με διαβεβαίωσε ότι θα ήταν μαζί μου και θα με κρατούσε ψηλά – ότι καμία εναντίωση δεν θα πετύχαινε εναντίον μου. Μου έδειξε ότι δεν υπήρχε τίποτα που έπρεπε να κάνω, αλλά να συνεχίσω να υπηρετώ και να αφήνω Εκείνον να υπερασπίζεται τη διακονία μου.
Η αίσθηση της παρουσίας του Θεού και όλα όσα συνέβησαν μεταξύ του Θεού και εμένα εκείνη την περίοδο, είναι κάτι που δεν μπόρεσα ποτέ να περιγράψω. Με οδήγησαν να εμπιστευτώ τέλεια, να έχω τέλεια ηρεμία και να κρατήσω την καλύτερη στάση απέναντι σε όλους τους αδελφούς που παραπλανήθηκαν και παρατάχθηκαν εναντίον μου. Ένιωσα βέβαιος ότι όλα θα στρέφονταν προς το αγαθόν στο τέλος – ότι η καλύτερη σειρά μαθημάτων που θα μπορούσα να πάρω ήταν να τα αφήσω όλα στον Θεό και να συνεχίσω να προχωρώ μπροστά. Καθώς η κρίση κορυφωνόταν και η εναντίωση αυξανόταν, ποτέ δεν αμφέβαλλα ούτε για μια στιγμή για το πώς θα κατέληγε. Ποτέ δεν ενοχλήθηκα από αυτήν. Ποτέ δεν ξενύχτησα ούτε μια ώρα σκεπτόμενος γι αυτήν – ακόμα κι όταν φαινόταν πως όλες οι εκκλησίες στην περιοχή, εκτός από εκείνες που είχα υπηρετήσει, επρόκειτο να ενωθούν για να με αποκλείσουν από τους άμβωνές τους. Αυτό είχαν ορκιστεί οι ηγέτες αυτής της εναντίωσης να πράξουν. Είχαν τόσο εξαπατηθεί που νόμιζαν πως δεν είχαν άλλη επιλογή από το να ενωθούν και, όπως το εξέφρασαν, να “τον αφανίσουν.” Αλλά ο Θεός με διαβεβαίωσε ότι ποτέ δεν θα με αφάνιζαν. Σύντομα μετά την άφιξή μου στο Auburn, συνέβη ένα ενδιαφέρον γεγονός. Η σύζυγός μου κι εγώ ήμασταν φιλοξενούμενοι του Δρ. Lansing, του πάστορα της εκκλησίας. Η εκκλησία του ήταν αρκετά κοσμική από πολλές απόψεις, και οι μη χριστιανοί τους κατηγορούσαν ότι ηγούνταν στη μόδα και στον υλισμό. Ως συνήθως, το κήρυγμά μου στόχευε στην αναμόρφωση της εκκλησίας – να τους οδηγήσω σε μια κατάσταση αναζωπύρωσης. Μια Κυριακή κήρυξα όσο πιο διεισδυτικά μπορούσα σ' αυτό το θέμα του υλισμού. Ο Λόγος άγγιξε βαθιά τους ανθρώπους.
Προς το τέλος του κηρύγματος, ζήτησα από τον πάστορα να προσευχηθεί. Συμφώνησε απόλυτα με το κήρυγμά μου και προτού προσευχηθεί μίλησε στην εκκλησία, βεβαιώνοντας ό,τι τους είχα πει. Ξαφνικά ένας άντρας σηκώθηκε όρθιος στον εξώστη και είπε, “Κ. Lansing, δεν πιστεύω ότι ένας τέτοιος λόγος από σας μπορεί να ωφελήσει, όσο φοράτε ένα κυματιστό πουκάμισο κι ένα χρυσό δαχτυλίδι και όσο η σύζυγός σας και τα μέλη της οικογένειάς σας κάθονται εκεί, ντυμένοι σαν ηγέτες της μόδας της ημέρας. “ Φαινόταν ότι αυτό θα σκότωνε τον κ. Lansing επί τόπου. Δεν απάντησε καθόλου, αλλά έπεσε πέρα από την πλευρά του άμβωνα κι έκλαψε σα μικρό παιδί. Η εκκλησία ήταν τόσο συγκλονισμένη όσο κι εκείνος. Όλοι σχεδόν έσκυψαν το κεφάλι τους και πολλοί από αυτούς έκλαψαν φανερά. Πέρα από τα αναφιλητά και τους αναστεναγμούς, στην αίθουσα επικρατούσε νεκρική σιγή. Περίμενα λίγα λεπτά αλλά ο κ.Lansing δεν κουνιόταν, έτσι είπα μια σύντομη προσευχή και έλυσα τη συνάθροιση.
Πήγα στο σπίτι με τον αγαπητό, πληγωμένο πάστορα. Έβγαλε το δαχτυλίδι από το δάχτυλό του – ήταν ένα λεπτό χρυσό δαχτυλίδι που μετά βίας θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή – και είπε ότι η πρώτη του σύζυγος, στο κρεβάτι του θανάτου της, το είχε βγάλει από το δάχτυλό της και το έβαλε στο δικό του, ζητώντας να το φορέσει για χάρη της. Έτσι έκανε, χωρίς να σκεφτεί πως θα μπορούσε να αποτελέσει εμπόδιο. Είπε ότι φορούσε κυματιστά πουκάμισα από παιδί, και δεν σήμαιναν τίποτε γι αυτόν. “Αλλά εάν αυτά τα πράγματα αποτελούν εμπόδιο για τους άλλους,” είπε, “δεν θα τα φοράω.” Ήταν ένας καλός άνθρωπος κι ένας έξοχος πάστορας.
Σύντομα έπειτα από αυτό, η εκκλησία αποφάσισε να κάνει μια δημόσια εξομολόγηση για τη χλιαρότητα και τη μη χριστιανική τους στάση. Γράφτηκε μια εξομολόγηση η οποία κάλυπτε τα πάντα. Υποβλήθηκε στην εκκλησία για να εγκριθεί κι έπειτα διαβάστηκε μπροστά σε όλους. Η εκκλησία στάθηκε όρθια, πολλοί από αυτούς κλαίγοντας, ενώ η εξομολόγηση διαβαζόταν. Από εκείνη τη στιγμή η αναζωπύρωση συνεχίστηκε με αυξανόμενη δύναμη.
Tέλος του 11 κεφαλαίου ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΕΙΣ ΣΤΟ NEW YORK STATE
Συνεχίζεται.........
Η σειρά αυτή της ιστορίας της ζωής του CHARLES FINNEY, δόθηκε από τον αδελφό Μανώλη Οικονομάκη για τα Xristianikanea.gr, και μεταφράστηκε στα Ελληνικά από την Κατερίνα Παρασκευά.
Ευχαριστούμε πολύ τα αδέλφια μας γι`αυτό. Ο Κύριος να τους ευλογεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου