Blogger Widgets




2 Δεκεμβρίου 2014

CHARLES FINNEY – ΟΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΕΙΣ (Κεφάλαιο 10)

ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΕΙΣ ΣΤΟ DE KALB & ΣΤΗ ΔΥΣΗ
Από το Gouverneur πήγα στο De Kalb, ένα χωριό ακόμα βορειότερα. Μερικά χρόνια πριν, υπήρξε μια αναζωπύρωση εκεί από τους Μεθοδιστές. Υπήρξε αρκετός ενθουσιασμός και πολλές περιπτώσεις αυτού που οι Μεθοδιστές αποκαλούν “πτώση από τη δύναμη του Θεού.
” Οι Πρεσβυτεριανοί είχαν εναντιωθεί σ΄ αυτό κι έτσι υπήρχε αρκετή εχθρότητα ανάμεσα στους Μεθοδιστές και στους Πρεσβυτεριανούς. Το λάθος το είχαν οι Πρεσβυτεριανοί, απ' όσο μπορούσα να καταλάβω.
Δεν είχα κηρύξει για πολύ ώρα ένα βράδυ όταν, ακριβώς στη λήξη του κηρύγματός μου, είδα έναν άνδρα να πέφτει από το κάθισμά του κοντά στην πόρτα και οι άνθρωποι μαζεύτηκαν γύρω του για να τον φροντίσουν. Φαινόταν σαν να είχε “πέσει από τη δύναμη του Θεού”, και υπέθεσα πως ήταν Μεθοδιστής. Πρέπει να πω, πως ανησύχησα λίγο μήπως ανοίξουν ξανά παλιές πληγές. Αλλά με έκπληξη έμαθα πως ήταν ένα από τα πιο σημαντικά μέλη της Πρεσβυτεριανής εκκλησίας, αυτός που είχε πέσει. Και ήταν αξιοσημείωτο ότι κατά τη διάρκεια αυτής της αναζωπύρωσης, υπήρξαν πολλές παρόμοιες περιπτώσεις ανάμεσα στους Πρεσβυτεριανούς, αλλά καμία ανάμεσα στους Μεθοδιστές. Αυτό, οδήγησε σε ομολογίες και εξηγήσεις ανάμεσα στα μέλη και των δύο εκκλησιών – έως ότου αποκαταστάθηκε η φιλία και η ομόνοια μεταξύ τους.

Ένα απόγευμα, ήρθαν κάποιοι άνθρωποι από το Ogdensburgh και ανάμεσά τους ήταν ο πρεσβύτερος S. Πήγε στη συνάθροιση το πρωί και  προσκλήθηκε από τον πρεσβύτερο Β να πάει στο σπίτι μαζί  του, για το μεσημεριανό γεύμα. Ο πρεσβύτερος Β ήταν πλήρης Πνεύματος Αγίου και στο δρόμο για το σπίτι, νουθετούσε τον πρεσβύτερο S, ο οποίος είχε γίνει πολύ παγωμένος ή χλιαρός στο βάδισμά του με τον Θεό. Ο πρεσβύτερος  S, επηρεάστηκε βαθιά από τα λόγια του.

Όπως κάθισαν για να γευματίσουν, ο πρεσβύτερος S ρώτησε τον πρεσβύτερο Β, “Πώς απέκτησες αυτήν την ευλογία;” Ο πρεσβύτερος Β απάντησε, “Έπαψα να υποκρίνομαι μπροστά στον Θεό. Ολόκληρη η χριστιανική μου ζωή ήταν γεμάτη υποκρισία – ζητούσα από τον Θεό πράγματα που δεν ήθελα πραγματικά. Αντέγραφα τις  προσευχές άλλων ανθρώπων – συχνά χωρίς να τις εννοώ καθόλου – και βασικά έλεγα ψέμματα στον Θεό. Αλλά μόλις αποφάσισα ότι ποτέ δεν θα έλεγα τίποτε στον Θεό εάν δεν το εννοούσα πραγματικά, Εκείνος μου απάντησε και με υπερχείλισε με το Άγιο Πνεύμα Του.”

Εκείνη τη στιγμή ένας άλλος επισκέπτης, ο οποίος δεν είχε αρχίσει ακόμα να τρώει, έσπρωξε την καρέκλα του προς τα πίσω κι έπεσε στα γόνατα και άρχισε να ομολογεί πως είχε πει ψέμματα στον Θεό και πως ήταν υποκριτής στις προσευχές του, καθώς επίσης και στη ζωή του. Το Άγιο Πνεύμα έπεσε επάνω του στη στιγμή και τον γέμισε τόσο όσο μπορούσε να λάβει.

Την επόμενη μέρα, ο πρεσβύτερος S, επέστρεψε στο Ogdensburgh. Αλλά, απ' ό,τι καταλαβαίνω, έκανε πολλές επισκέψεις καθ' οδόν και προσευχήθηκε με πολλές οικογένειες. Κι έτσι η αναζωπύρωση απλώθηκε στο Ogdensburgh.

Αρχές Οκτωβρίου, η σύνοδος της εκκλησίας στην οποία ανήκα, συνήλθε στο Utica. Πήρα τη σύζυγό μου και πήγαμε κάτω στο Utica για να παρευρεθούμε και να επισκεφτούμε την οικογένεια του πατέρα της που ζούσε εκεί κοντά.

Ο κ. Gale, ο θεολογικός μου δάσκαλος, είχε φύγει από το Adams  λίγο μετά από μένα, και είχε εγκατασταθεί σ' ένα αγρόκτημα στα δυτικά του Oneida county. Δεν είχαμε πάει πολύ μακριά επιστρέφοντας από το ταξίδι μας, όταν συναντήσαμε τον κ. Gale στην άμαξά του. Πήδηξε έξω και είπε, “Ο Θεός να σε ευλογεί, αδελφέ Finney! Κατέβαινα στη σύνοδο για να σε δω. Πρέπει να έρθεις στο σπίτι μαζί μου. Δεν πιστεύω πως αναγεννήθηκα ποτέ.” Επέμενε τόσο πολύ, ώστε συμφώνησα, και κατευθυνθήκαμε αμέσως προς τη Δύση.

Όπως δήλωσα προηγουμένως, το πνεύμα της προσευχής που υπερίσχυε σε όλες αυτές τις αναζωπυρώσεις, ήταν ένα πολύ αξιοπρόσεχτο γνώρισμα. Ήταν σύνηθες για τους νέους πιστούς να νιώθουν έντονο το βάρος της προσευχής. Κάποιες φορές ένιωθαν την ανάγκη να προσευχηθούν όλη τη νύχτα, μέχρι που ένιωθαν εντελώς εξαντλημένοι. Η επιρροή του Αγίου Πνεύματος ήταν τόσο μεγάλη μέσα στο νου των χριστιανών, ώστε φαινόταν πως βάσταζαν το βάρος των αθάνατων ψυχών μαζί τους, όπου και αν πήγαιναν. Έγιναν εξαιρετικά σοβαροί και προσεκτικοί σε ό,τι έλεγαν και έκαναν. Αντί να κουβεντιάζουν, όταν συναντιόνταν, τους έγινε συνήθεια να κάθονται στα γόνατα και να προσεύχονται.

Όχι μόνο υπήρχαν πολύ περισσότερες συναθροίσεις προσευχής, αλλά ήταν γεμάτες και συχνά ήταν πολύ σοβαρές και κατανυκτικές. Υπήρχε επίσης πολλή προσωπική προσευχή. Πολλοί χριστιανοί περνούσαν ώρες προσευχόμενοι. Κάποιες φορές δύο ή περισσότεροι στηρίζονταν στην υπόσχεση, “Εάν δύο από σας συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, περί του οποίου ήθελον κάμει αίτησιν, θέλει γείνει εις αυτούς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς.” και εστίαζαν τις προσευχές τους σ' ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Οι απαντήσεις έρχονταν σε τέτοια συχνότητα και ταχύτητα, ώστε κανείς δεν μπορούσε να αμφιβάλλει ότι ο Θεός απαντούσε στις προσευχές κάθε μέρα και κάθε ώρα.

Εάν συνέβαινε οτιδήποτε μπορούσε να απειλήσει το έργο – εάν ρίζα πικρίας, φανατισμός ή αταξία αναφυόταν – τότε οι χριστιανοί δίνονταν στην προσευχή, ώστε ο Θεός να κατευθύνει  και να ελέγξει τα πράγματα και ήταν καταπληκτικό το πόσο γρήγορα μπορούσε να κινήσει τα εμπόδια που βρίσκονταν μπροστά.

Σύμφωνα με την εμπειρία μου, πρέπει να πω ότι, εάν δεν είχα το πνεύμα της προσευχής δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα. Ακόμα και μια μέρα ή μια ώρα – εάν έχανα το πνεύμα της χάριτος και της ικεσίας, έβρισκα τον εαυτό μου ανίκανο να κηρύξω με δύναμη και αποτελεσματικότητα, ή να κερδίσω ψυχές  σε προσωπικές συζητήσεις. Ήταν πάντοτε έτσι για μένα.

Επί αρκετές εβδομάδες προτού αφήσω το De Kalb για να πάω στη σύνοδο, ένιωθα ένα μεγάλο βάρος προσευχής και είχα μια εμπειρία που ήταν αρκετά καινούργια για μένα. Ήταν τόσο μεγάλο  το βάρος για τις αθάνατες ψυχές, ώστε ένιωθα την ανάγκη να προσεύχομαι αδιάλειπτα. Κάποιες από τις εμπειρίες μου με ανησύχησαν. Πραγματικά έπιανα τον εαυτό μου να λέει στο Θεό ότι, Εκείνος είχε δώσει μια υπόσχεση να απαντάει στις προσευχές, και δεν μπορούσα ούτε ήθελα να μου αρνηθεί. Αισθανόμουν τόσο σίγουρος ότι Εκείνος θα με άκουγε, και ότι η πιστότητα στις υποσχέσεις Του καθιστούσε αδύνατο Εκείνος να μην ακούει και να μην απαντά, ώστε έπιανα τον εαυτό μου να Του λέει, “Ελπίζω να μην σκέφτεσαι ότι μπορεί να μου αρνηθείς. Έρχομαι με τις πιστές υποσχέσεις Σου στο χέρι μου και δεν μπορεί να μου αρνηθείς.” Δεν μπορώ να σας πω πόσο παράλογη μου φαινόταν η απιστία και πόσο βέβαιο ήταν στο μυαλό μου ότι ο Θεός θα απαντούσε σ' αυτές τις προσευχές, ώστε έπιανα τον εαυτό μου να προσεύχεται με τόση αγωνία και πίστη. Δεν είχα ιδέα με ποια ακριβώς μορφή θα ερχόταν η απάντηση. Αλλά είχα την εντύπωση ότι η απάντηση ήταν κοντά, ακόμη και στην πόρτα, κι ένιωθα πολύ ενδυναμωμένος στο πνεύμα. Περιζώθηκα τα όπλα για μια δυνατή σύγκρουση με τις δυνάμεις του σκότους και ανέμενα να δω μια πολύ πιο ισχυρή έκχυση του Πνεύματος του Θεού στο νέο τόπο που υπηρετούσα. Έχω μιλήσει για την παράκαμψή μου στη Δύση καθώς επέστρεφα από τη σύνοδο. Ήταν εδώ όπου ξεκίνησαν οι “Δυτικές αναζωπυρώσεις” - οι οποίες προκάλεσαν αρκετή αναστάτωση και αποδοκιμάστηκαν από ορισμένους διακεκριμένους εργάτες του ευαγγελίου στην Ανατολή, οι οποίοι ξεσήκωσαν τις αντιδράσεις για τα  “Νέα Μέτρα”.

Όταν φτάσαμε στη Δύση, ο κ. Gale με προσκάλεσε στη συνάθροιση προσευχής εκείνο το απόγευμα. Μου ζήτησαν να οδηγήσω τη συγκέντρωση αλλά αρνήθηκα, προτιμώντας να τους ακούω να προσεύχονται και να μιλούν, παρά να συμμετέχω ο ίδιος. Τη συνάθροιση άνοιξε ένας από τους πρεσβύτερους. Έκανε μια μακρά προσευχή, ή ίσως θα έπρεπε να πω μια αφήγηση – δεν ξέρω πως να το αποκαλέσω. Είπε στον Κύριο πόσα χρόνια διατηρούν αυτή τη συνάθροιση προσευχής κάθε εβδομάδα και ότι ποτέ δεν έλαβαν καμιά απάντηση. Έκανε διάφορες δηλώσεις που με συγκλόνισαν πολύ. Όταν τελείωσε, κάποιος άλλος πρεσβύτερος συνέχισε το ίδιο θέμα. Σε άλλη μια μακρά προσευχή, επανέλαβε σχεδόν όσα ακούστηκαν πριν, προσθέτοντας οτιδήποτε ο πρώτος είχε ξεχάσει. Έπειτα ο τρίτος πρεσβύτερος έκανε το ίδιο. Στο μεταξύ, θα μπορούσα να πω σαν τον Παύλο, ότι το πνεύμα μου παροξύνθηκε μέσα μου. Είχαν τελειώσει κι ήταν έτοιμοι να κλείσουν τη συνάθροιση, όταν ένας από τους πρεσβύτερους με ρώτησε να θα έλεγα λίγα λόγια. Σηκώθηκα και, χρησιμοποιώντας τις ίδιες τις δηλώσεις και ομολογίες τους, τους έδωσα έναν εξαιρετικά διεισδυτικό λόγο.

Όταν σηκώθηκα δεν είχα ιδέα τι θα έλεγα, αλλά το Πνεύμα του Θεού ήλθε επάνω μου και πήρα τις προσευχές τους και τις δηλώσεις και τις ομολογίες και τις ανέλυσα. Ρώτησα αν κατάλαβαν πως η συνάθροιση προσευχής τους ήταν μια παρωδία. Είχαν μαζευτεί για να εμπαίξουν τον Θεό, υπονοώντας πως όλο το φταίξιμο για ό,τι είχε συμβεί ήταν δικό Του;

Στην αρχή φάνηκαν θυμωμένοι. Κάποιοι απ' αυτούς είπαν αργότερα ότι ήταν έτοιμοι να σηκωθούν και να αποχωρήσουν. Αλλά συνέχισα, πατώντας επάνω στις προσευχές και τις ομολογίες τους , έως ότου ο πρεσβύτερος οδηγός της προσευχής ξέσπασε σε δάκρυα και αναφώνησε, “ Αδελφέ Finney, είναι όλα αλήθεια!” Έπεσε στα γόνατα και έκλαψε δυνατά. Αυτό ήταν το σύνθημα για μια γενική συντριβή. Κάθε άνδρας και γυναίκα κάθισαν στα γόνατα. Πιθανότατα ήταν μόνο δέκα-δώδεκα οι παρόντες, αλλά ήταν τα ηγετικά μέλη της εκκλησίας. Έκλαψαν όλοι και εξομολογήθηκαν και σύντριψαν τις καρδιές τους μπροστά στον Θεό. Αυτό το σκηνικό συνεχίστηκε για μια ώρα και στην πιο ολοκληρωτική συντριβή και εξομολόγηση που, παρόμοιά της σπάνια έχω δει.

Μόλις συνήλθαν κάπως, με ικέτευσαν να μείνω και να τους κηρύξω την Κυριακή. Το θεώρησα σαν τη φωνή του Κυρίου και συμφώνησα να το κάνω. Αυτό συνέβη το βράδυ της Πέμπτης. Την Παρασκευή ένιωθα μεγάλο βάρος στο νου μου. Πήγαινα συχνά στην εκκλησία για προσευχή και  διαπίστωσα ότι είχα μια θαυμαστή προσκόλληση στον Θεό. Τα νέα κυκλοφόρησαν και την Κυριακή η εκκλησία ήταν γεμάτη. Κήρυξα ολόκληρη την ημέρα και ο Θεός κατέβηκε  με μεγάλη δύναμη επάνω στους ανθρώπους. Ήταν ολοφάνερο στον καθένα ότι είχε ξεκινήσει μια κίνηση του Θεού. Κανόνισα να κηρύξω σε διαφορετικά μέρη της πόλης, σε σχολικές αίθουσες και ούτω καθεξής και η αναζωπύρωση αυξανόταν καθημερινά.

Στο μεταξύ, ένιωθα μεγάλο βάρος προσευχής. Επίσης, ανακάλυψα ότι υπήρχε πραγματικό πνεύμα προσευχής, ιδιαίτερα ανάμεσα στις γυναίκες της εκκλησίας. Οι σύζυγοι δύο από τους πρεσβύτερους της εκκλησίας, ένιωθαν μεγάλο βάρος προσευχής.

Προσκλήθηκα στου κ. Η και τον βρήκα χλωμό και ανήσυχο. Μου είπε, “Αδελφέ Finney, νομίζω πως  η σύζυγός μου θα πεθάνει. Νιώθει τόσο βάρος, ώστε δεν μπορεί να ησυχάσει ούτε μέρα ούτε νύχτα, αλλά έχει δοθεί εντελώς στην προσευχή. Βρίσκεται στο δωμάτιό της ολόκληρο το πρωί βογκώντας και παλεύοντας στην προσευχή, και πολύ φοβάμαι ότι αυτό θα καταβάλλει τελείως τις δυνάμεις της.” Όταν εκείνη άκουσε τη φωνή μου, βγήκε έξω και υπήρχε μια ουράνια λάμψη στο πρόσωπό της. Ακτινοβολούσε ελπίδα και χαρά απευθείας από τον ουρανό. Είπε, “Αδελφέ Finney, ο Κύριος ήρθε! Αυτό το έργο θα απλωθεί σε ολόκληρη την περιοχή!” Ο σύζυγός της φάνηκε έκπληκτος και δεν ήξερε τι να πει. Ήταν κάτι καινούριο γι αυτόν, αλλά όχι για μένα. Είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο πριν, και πίστεψα ότι η προσευχή της  είχε πράγματι υπερισχύσει.

Η αναγέννηση συνέχισε να απλώνεται και να ενισχύεται, μέχρις ότου άρχισαν να φαίνονται σαφή σημάδια της κατεύθυνσης προς την οποία το Πνεύμα του Θεού οδηγούσε, από εκείνο το μέρος. Έγινε σαφές, ότι η αναζωπύρωση εξαπλωνόταν προς την κατεύθυνση του  Rome και Utica.

Είχα προσευχηθεί και κηρύξει σχεδόν αδιαλείπτως κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στου κ. Gale. Επιθυμούσα να προσεύχομαι δυνατά όταν ήμουν μόνος, έτσι άπλωσα  μια προβιά βουβαλιού στο πατάρι του αχυρώνα για να καλύψω τον ήχο και ξόδεψα πολύ χρόνο εκεί σε μυστική προσευχή στον Θεό. Ο κ. Gale, μου είχε πει πολλές φορές πως, αν δεν ήμουν προσεκτικός, η υγεία μου θα κατέρρεε. Ωστόσο, το πνεύμα της προσευχής ήταν επάνω μου και δεν μπορούσα να αντισταθώ, αλλά εξέχεα την ψυχή μου στον Θεό συνεχώς. Ήταν Νοέμβριος και ο καιρός γινόταν κρύος. Ο κ. Gale κι εγώ, γυρίσαμε στο σπίτι αργά κάποια μέρα αλλά, αντί να πάω στο σπίτι, σύρθηκα μέχρι τον αχυρώνα για να εκχύσω το φορτίο μου στον Θεό με προσευχή. Προσευχήθηκα μέχρις ότου το βάρος έφυγε από πάνω μου. Ήμουν τόσο εξαντλημένος, που αποκοιμήθηκα σχεδόν αμέσως. Το πρώτο που θυμάμαι ήταν, τον κ. Gale να σκαρφαλώνει στο πατάρι του αχυρώνα και να λέει, “Αδελφέ Finney, πέθανες;” Ξύπνησα, μην έχοντας συνειδητοποιήσει πού βρίσκομαι, στην αρχή. Αλλά ένα πράγμα γνώριζα – ότι το μυαλό μου ήταν ήρεμο και η πίστη μου ασάλευτη. Το έργο θα συνεχιζόταν – ένιωσα σίγουρος γι αυτό.
Τέλος του 10 κεφαλαίου, ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΕΙΣ ΣΤΟ DE KALB ΣΤΗ ΔΥΣΗ
Συνεχίζεται.........
Η σειρά αυτή της ιστορίας της ζωής του CHARLES FINNEY, δόθηκε από τον αδελφό Μανώλη Οικονομάκη για τα Xristianikanea.gr, και μεταφράστηκε στα Ελληνικά από την Κατερίνα Παρασκευά.
Ευχαριστούμε πολύ τα αδέλφια μας γι`αυτό. Ο Κύριος να τους ευλογεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Πήγαινε!

Eπέστρεψε στο Χριστό

Φυλαχτείτε από ένα σοβαρό σύνδρομο....

Που είναι οι άνδρες?

Τρέξε για τη ζωή σου!

Ξύπνα εκκλησία!

Προσευχηθείτε για τη δύναμη του Θεού

Υπάρχει Ένας Άλλος Κόσμος

Zώντας την αγάπη