Φιλιππησίους 2
Είναι πολύ ανανεωτικό να μελετήσουμε τις νίκες της χριστιανικής πίστης πάνω στο «εγὠ» και τον κόσμο. Ο νόμος έλεγε «κάνε» και «μην κάνεις». Ο χριστιανισμός όμως μιλάει μια άλλη γλώσσα: Λαβαίνουμε ζωή ως δωρεά του Θεού, μια ζωή η οποία απορρέει από τον εξυψωμένο και δοξασμένο Χριστό.
Η χριστιανική πίστη όμως δεν μας χαρίζει μόνο θεία ζωή. Μας δίνει επίσης ένα πρόσωπο, με το οποίο μπορεί ν’ ασχολείται αυτή η ζωή, κι έναεπίκεντρο, γύρω από το οποίο μπορεί να περιφέρεται. Κι έτσι ως χριστιανοί νικάμε την ιδιοτελή φύση μέσα μας και τον ιδιοτελή κόσμο γύρω μας.
Κατέχουμε δηλαδή τη θεία ζωή κι ένα θείο επίκεντρο. Αποδεσμευόμαστε του «εγώ» στο βαθμό στον οποίο η ζωή περιφέρεται γύρω απ’ αυτό το επίκεντρο.
Αυτό είναι το μυστικό της εκκένωσης εαυτού. Δεν μπορεί να επιτευχθεί με κανέναν άλλο τρόπο. Ο αμετανόητος, φυσικός άνθρωπος έχει το «εγώ» ως επίκεντρο. Μπορεί κανείς να τον παροτρύνει να είναι ανιδιοτελής. Αλλά αυτό ισούται με την παρότρυνση: εγκατέλειψε την οντότητά σου! Ο παλαιός άνθρωπος ζει για τον εαυτό του. Δεν έχει ανώτερο αντικείμενο. Το «εγώ» είναι το επίκεντρο στα πάντα. Ίσως είναι κοσμιότατος, αγαπητός, θρήσκος ή ανεκτικός – όσο δεν μετανοεί, περιφέρονται στη ζωή του όλα γύρω από το «εγώ» του. Μόνο το Ευαγγέλιο της χάριτος του Θεού ανταποκρίνεται πραγματικά σε όλες τις ανάγκες του ανθρώπου και τον απελευθερώνει από την ιδιοτέλεια.
Στο Φιλιππησίους 2 το Άγιο Πνεύμα παρουσιάζει μια εκλεκτή εικόνα αληθινής εκκένωσης εαυτού με βάση κάποια παραδείγματα. Το πιο όμορφο είναι το θείο, τέλειο παράδειγμα του Κυρίου Ιησού. Ασχολούμαστε όμως αρχικά με το ερώτημα: γιατί έπρεπε να παρουσιαστεί αυτό το θέμα στους πιστούς των Φιλίππων;
Όποιος διαβάσει προσεκτικά αυτή την επιστολή δεν θα το παραβλέψει: Το διαπεραστικό και άγρυπνο βλέμμα του αποστόλου παρατήρησε μια πρώτη ρίζα του πονηρού ανάμεσα στους λυτρωμένους Φιλιππησίους. Εδώ δεν επρόκειτο για τον κίνδυνο της διάθλασης σε αιρέσεις και διχοστασίες όπως στην Κόρινθο. Δεν ήταν θέμα η επιστροφή στο νόμο και σε τύπους όπως στη Γαλατία. Δεν ήταν ο πόθος για φιλοσοφία και τα στοιχεία του κόσμου όπως στους Κολοσσαείς. Ποιο λοιπόν ήταν το ζήτημα; Υπήρχε μια ρίζα ζήλειας και φιλονικείας μεταξύ τους. Πώς εκτυλίχθηκε αυτή η ρίζα φαίνεται ξεκάθαρα από το παράδειγμα της Ευωδίας και της Συντύχης (Φιλιππησίους 4:2).
Είναι μια μεγάλη ευλογία, όταν ένας γιατρός διακρίνει σωστά την αρρώστια του ασθενή, και επίσης προτείνει το κατάλληλο μέσο θεραπείας. Μερικοί διακρίνουν την αιτία της αδιαθεσίας, δεν είναι όμως σίγουροι για την επιλογή φαρμάκου. Άλλοι πάλι γνωρίζουν καλά τα φάρμακα και τις επιδράσεις τους, δεν μπορούν όμως να τα χρησιμοποιήσουν σωστά σε τυχούσες περιπτώσεις. Ο θείος γιατρός όμως γνωρίζει αμφότερα – την ασθένεια και το μέσο θεραπείας. Γνωρίζει ακριβώς, πού υπάρχει το πρόβλημα. Διακρίνει την αιτία και ορίζει μια θεία αγωγή. Δεν θεραπεύει επιφανειακά. Είναι τέλειος ως προς τη διάγνωση. Δεν βγάζει συμπερασματική διάγνωση της αρρώστιας βάσει επιφανειακών συμπτωμάτων. Όχι, το ξεκάθαρο βλέμμα Του φθάνει άμεσα στην ουσία.
Έτσι ακριβώς χρησιμοποιεί ο Κύριος τον απόστολο στην επιστολή προς Φιλιππησίους. Ο Παύλος τούς αγαπούσε και χαιρόταν για την αγάπη τους προς αυτόν. Έβλεπε όμως επίσης, ότι είναι ένα πράγμα ν’ αγαπάει κανείς τον απώντα απόστολο, και εντελώς διαφορετικό να είναι κάποιοι ομόφρονες μεταξύ τους. Αναμφίβολα η Ευωδία και η Συντύχη συνεισέφεραν στην οικονομική στήριξη του αποστόλου. Η κοινή τους πορεία στη διακονία και την καθημερινή ζωή όμως δεν ήταν αρμονική.
Αυτή η περίπτωση δυστυχώς δεν είναι ασυνήθιστη. Πολλοί πιστοί είναι οπωσδήποτε πρόθυμοι να βοηθήσουν από υλική άποψη έναν υπηρέτη του Κυρίου, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση. Μεταξύ τους όμως δεν ζουν ομόφρονα. Πώς γίνεται αυτό; Λείπει η εκκένωση εαυτού! Και μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, ότι αυτή είναι η αληθινή αιτία για την επίπονη εμφάνιση διχοστασίας και διχογνωμίας ανάμεσα στο λαό του Θεού. Είναι έναπράγμα να βαδίζει κανείς μοναχός του στο δρόμο της πίστης για την χαρά του Θεού. Είναι όμως μια διαφορετική πρόκληση να προχωράμε μπροστά σε εγκάρδια κοινωνία με τους αδελφούς της πίστης. Διότι εκεί πρόεκιται να εφαρμώσουμε στην πράξη τη μεγάλη αλήθεια περί της ενότητας του Σώματος, καθώς το γεγονός ότι είμαστε μέλη αλλήλων.
Συνεχίζεται…
C. H. Mackintosh
Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ για τα xristianikanea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου