Το ίδιο πρωινό, τα κύματα της αγάπης και της σωτηρίας ακόμα έρχονταν επάνω μου, όταν ο
Σύντομα έπειτα απ' όλ' αυτά, ο διάκονος Β ήρθε στο γραφείο και μου είπε, “Κύριε Finney, θυμάστε ότι η υπόθεσή μου εκδικάζεται στις δέκα η ώρα σήμερα το πρωί; υποθέτω ότι είστε έτοιμος;” Με είχε προσλάβει να ενεργήσω ως πληρεξούσιός του σε μια δίκη. Του απάντησα,”Διάκονε Β, έχω ένα πληρεξούσιο από τον Κύριο Ιησού Χριστό, να παρουσιάσω την υπόθεσή Του, και δεν μπορώ να παρουσιάσω τη δική σας.” Με κοίταξε με κατάπληξη, και είπε, “Τι εννοείτε;” Του είπα με λίγα λόγια ότι είχα στρατολογηθεί για τον αγώνα του Χριστού, κι ότι έπρεπε να βρει κάποιον άλλο για τη δίκη του, εγώ δεν μπορούσα να το κάνω. Κατέβασε το κεφάλι του και βγήκε έξω, χωρίς να δώσει καμία απάντηση. Λίγα λεπτά αργότερα μέσα απ' το παράθυρο, είδα ότι στεκόταν στο δρόμο, εμφανώς βυθισμένος σε σκέψεις. Αργότερα έμαθα ότι πήγε και τακτοποίησε τη δίκη του, και έπειτα δόθηκε στην προσευχή. Σύντομα ανέβηκε σε πολύ υψηλότερο πνευματικό επίπεδο απ' όσο ήταν ποτέ πριν.
Βγήκα έξω για να μιλήσω με τον οποιονδήποτε και τον καθένα για τις ψυχές τους. Είχα την εντύπωση ότι ο Θεός ήθελε από μένα να κηρύξω το Ευαγγέλιο, κι ότι έπρεπε να ξεκινήσω αμέσως. Με κάποιον τρόπο φαινόταν πως το γνώριζα. Αν με ρωτήσετε πώς, δεν μπορώ να σας πω. Αλλά κάπως το ήξερα, με μια βεβαιότητα που ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία.
Όταν για πρώτη φορά ένιωσα την κατάκριση της αμαρτίας πάνω μου, η σκέψη που με απασχολούσε ήταν ότι, εάν ποτέ πίστευα θα έπρεπε να αφήσω το επάγγελμά μου, το οποίο αγαπούσα πολύ, και να πάω να κηρύξω το Ευαγγέλιο. Αυτό με έκανε να σκοντάψω στην αρχή. Ένιωθα ότι είχα εργαστεί πολύ σκληρά και είχα μελετήσει για πολύ καιρό για να αποφασίσω να γίνω Χριστιανός, ίσως αυτό να σήμαινε ότι έπρεπε να γίνω κήρυκας. Αλλά στο τέλος, αποφάσισα να παραδώσω αυτό το ζήτημα στον Θεό. Κι έπειτα το ξέχασα εντελώς, μέχρι τη στιγμή που προέκυψε ξανά, όταν επέστρεφα από την προσευχή μου στο δάσος.
Αλλά τώρα, αφού είχα λάβει αυτά τα βαπτίσματα του Πνεύματος, ήμουν πολύ πρόθυμος να κηρύξω το Ευαγγέλιο. Στην πραγματικότητα, δεν ήθελα να κάνω τίποτε άλλο. Δεν είχα πλέον οποιαδήποτε επιθυμία να εξασκήσω τη Νομική. Οτιδήποτε προς εκείνη την κατεύθυνση έμοιαζε άδειο, και δεν με έλκυε καθόλου. Δεν είχα καμιά επιθυμία να βγάλω χρήματα. Δεν είχα καμιά πείνα για κοσμικές απολαύσεις οποιουδήποτε είδους. Ολόκληρο το μυαλό μου είχε καταληφθεί από τον Ιησού και τη σωτηρία Του, και τα πράγματα του κόσμου έμοιαζαν να είναι τόσο ασήμαντα. Τίποτε δεν μπορούσε να συγκριθεί με την αξία των ψυχών, και καμιά εργασία δεν μπορούσε να είναι τόσο γλυκιά, και καμιά απασχόληση τόσο ζωτικής σημασίας, όσο η παρουσίαση του Χριστού σ' έναν κόσμο που πέθαινε.
Κι έτσι, βγήκα έξω για να μιλήσω στον οποιονδήποτε θα συναντούσα. Πρώτα πέρασα από το κατάστημα ενός υποδηματοποιού, ο οποίος ήταν άνθρωπος προσευχής. Τον βρήκα να μιλάει με το γιο ενός από τους πρεσβύτερους της εκκλησίας, κι εκείνος ο νεαρός υπερασπιζόταν τον Ουνιβερσαλισμό. Για να δεις τι είναι Ουνιβερσαλισμός (κλίκ εδώ)
Μίλησα με πολλούς ανθρώπους εκείνη την ημέρα, και πιστεύω ότι το Πνεύμα του Θεού άφησε μόνιμες εντυπώσεις σε κάθε έναν από αυτούς. Δεν μπορώ να θυμηθώ κανέναν από αυτούς που μίλησα, ο οποίος δεν άλλαξε την πορεία του προς το χριστό, σύντομα μετά.
Η είδηση του τι ο Θεός έκανε σε μένα, προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στο χωριό εκείνη την ημέρα. Άλλα σκεφτόταν ο ένας κι άλλα ο άλλος. Το βράδυ, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία ανακοίνωση που να γνωρίζω, όλοι κατευθύνθηκαν προς το μέρος όπου συνήθως οργανώνονταν οι συναθροίσεις προσευχής. Η πίστη μου στο χριστό είχε κλονίσει πολλούς. Αργότερα έμαθα ότι λίγο καιρό πριν, κάποια μέλη της εκκλησίας θέλησαν να με συμπεριλάβουν σαν θέμα στις προσευχές τους, αλλά ο κ. Gale τους αποθάρρυνε, λέγοντας ότι δεν πίστευε ότι θα άλλαζα την πορεία μου στο χριστό ποτέ. Είπα ότι είχε διαπιστώσει ότι γνώριζα πολλά για την πίστη, αλλά ήμουν πολύ πωρωμένος. Είπε επίσης, ότι ήταν πολύ αποθαρρυμένος από το γεγονός ότι οδηγούσα την χορωδία και δίδασκα μουσική στους νέους. Είπε ότι επηρεάζονταν από μένα σε τέτοιο βαθμό, "ώστε δεν πίστευε πως θα κατεύθυναν την πορεία τους στο χριστό ποτέ, όσο εγώ παρέμενα στο Adams."
Έμαθα μετά τη μεταστροφή μου, ότι πολλοί από τους χειρότερους ανθρώπους στον τόπο κρύβονταν πίσω από εμένα. Ένας συγκεκριμένα, ο κ. C, του οποίου η γυναίκα ήταν Χριστιανή, επανειλημμένως της είχε πει, “Αν ο Χριστιανισμός είναι αληθινός, γιατί δεν αλλάζετε τον Finney; αν εσείς οι Χριστιανοί μπορέσετε να αλλάξετε την πορεία του Finney προς το χριστό, τότε θα πιστέψω.”
Ένας ηλικιωμένος δικηγόρος με το όνομα Μ, που ζούσε στο Adams, άκουσε τις φήμες εκείνη την ημέρα και είπε πως ήταν όλα μια φάρσα. Είπε ότι απλά ήθελα να δω, τι θα μπορούσα να κάνω τους Χριστιανούς να πιστέψουν.
Μόλις τελείωσα να μιλάω, ο πάστορας Gale σηκώθηκε κι έκανε μια ομολογία. Είπε, ότι πίστευε πως εμπόδισε την εκκλησία και τους είχε αποθαρρύνει όταν εκείνοι θέλησαν να προσευχηθούν για μένα. Είπε επίσης ότι, όταν άκουσε για πρώτη φορά ότι ακολουθώ το χριστό, δεν το πίστεψε. Είπε πως δεν είχε καθόλου πίστη. Μίλησε κατά τρόπο πολύ ταπεινό.
Δεν είχα ποτέ προσευχηθεί δημόσια πριν. Αλλά όταν ο κ. Gale τελείωσε να μιλάει, με κάλεσε για να προσευχηθώ. Έτσι κι έκανα, και διαπίστωσα ότι είχα πολλή δύναμη κι ελευθερία στην προσευχή. Είχαμε μια υπέροχη συνάθροιση εκείνο το βράδυ, κι από τότε και στο εξής διοργανώναμε μια συνάθροιση κάθε βράδυ για πολύ καιρό. Η αναζωπύρωση απλώθηκε προς κάθε κατεύθυνση.
Επειδή ήμουν οδηγός ανάμεσα στους νέους, αμέσως όρισα μια συνάντηση για την τάξη μου, στην οποία όλοι παρευρίσκονταν. Πήγα για να εργαστώ, ώστε να δω την μεταστροφή τους στο Χριστό, και ο Κύριος ευλόγησε κάθε προσπάθεια που κατέβαλα μ' έναν ισχυρό τρόπο. Πίστευαν ο ένας μετά τον άλλον πολύ σύντομα, έως ότου μονάχα ένας είχε απομείνει.
Το έργο απλώθηκε, όχι μόνο μέσα στο χωριό, αλλά κι έξω από το χωριό προς κάθε κατεύθυνση. Η καρδιά μου ήταν τόσο πλήρης που, για περισσότερο από μια εβδομάδα, δεν ένιωθα καθόλου την ανάγκη για ύπνο ή για φαγητό. Φαινόταν ότι κυριολεκτικά είχα 'ψωμί' το οποίο ο κόσμος δεν ήξερε. Δεν ένιωθα την ανάγκη για φαγητό ή για ύπνο. Το μυαλό μου ήταν γεμάτο από την αγάπη του Θεού που ξεχείλιζε. Συνέχισα έτσι για αρκετό καιρό, έως ότου διαπίστωσα ότι έπρεπε να ξεκουραστώ, αλλιώς κινδύνευα να χάσω το μυαλό μου. Από εκείνο το σημείο και μετά, ήμουν πιο προσεκτικός. Έτρωγα τακτικά και κοιμόμουν όσο περισσότερο μπορούσα.
Ο Λόγος του Θεού είχε θαυμαστή δύναμη, και καθημερινά διαπίστωνα με έκπληξη, ότι οι λίγες λέξεις που θα πρόφερα σε κάποιο άτομο, θα διαπερνούσαν την καρδιά του όπως ένα βέλος.
Έπειτα από λίγο καιρό, κατέβηκα στο Henderson όπου ζούσε ο πατέρας μου, για αν τον επισκεφτώ. Δεν είχε πιστέψει στον Χριστό και μονάχα ένας από την οικογένεια, ο μικρότερος αδελφός μου, είχε γίνει Χριστιανός. Ο πατέρας μου με συνάντησε στην αυλόπορτα και είπε, “Πώς είσαι, Charles;” Του απάντησα, “Είμαι καλά, πατέρα, σώμα και ψυχή. Αλλά, πατέρα, είσαι ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Όλα σου τα παιδιά μεγάλωσαν κι έφυγαν και ποτέ δεν άκουσα μια προσευχή στο σπίτι του πατέρα μου.” Κατέβασε το κεφάλι του και ξέσπασε σε δάκρυα, και απάντησε, “Το ξέρω, Charles. Έλα μέσα και προσευχήσου εσύ.”
Μπήκαμε μέσα και προσευχηθήκαμε. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου αγγίχτηκαν βαθιά, και πίστεψαν και οι δύο. Πιθανόν η μητέρα μου να πίστευε κρυφά πριν από αυτό, ακόμα κι αν ήταν έτσι όμως, κανείς από την οικογένεια δεν το γνώριζε.
Παρέμεινα στη γειτονιά για δυο-τρεις μέρες, και μίλησα με τον καθένα που συνάντησα. Την επόμενη Δευτέρα το βράδυ, είχαν τη μηνιαία συνάθροιση προσευχής σ' εκείνη την πόλη. Ωστόσο, η περιοχή εκείνη ήταν ηθικά έρημη και ο Χριστιανισμός βρισκόταν σε μεγάλη πτώση. Ο νεότερος αδελφός μου συμμετείχε σ' εκείνες τις μηνιαίες συναθροίσεις, κι αργότερα μου μίλησε για όλα αυτά.
Ο διάκονος Μ της Κογκρεγκασιοναλιστικής εκκλησίας ήταν ένας ήσυχος, αδύναμος ηλικιωμένος άνδρας. Είχε τη φήμη του καλού Χριστιανού, αλλά σπάνια μιλούσε γιαυτό. Οδήγησε τη συνάθροιση. Διαβάστηκε μια περικοπή, έψαλλαν έναν ύμνο, και ο διάκονος Μ στάθηκε πίσω από την καρέκλα του και οδήγησε την προσευχή. Οι υπόλοιποι άνθρωποι γονάτισαν τριγύρω στην αίθουσα.
Ο αδελφός μου, είπε ότι ο διάκονος Μ ξεκίνησε την προσευχή του ως συνήθως με χαμηλή, αδύναμη φωνή. Αλλά σε λίγο άρχισε να υψώνει τη φωνή του, η οποία έτρεμε από συγκίνηση. Άρχισε να προσεύχεται με όλο και περισσότερη ένταση, έως ότου άρχισε να υψώνεται στα δάχτυλα των ποδιών του κι έπειτα να κατεβαίνει στις φτέρνες του, και ξανά να σηκώνεται στα δάχτυλα και να πέφτει στις φτέρνες, ώστε μπορούσαν να νιώσουν το τράνταγμα στην αίθουσα. Συνέχισε να υψώνει τη φωνή του. Και καθώς το πνεύμα της προσευχής τον οδηγούσε προς τα εμπρός άρχισε να σηκώνει την καρέκλα μαζί με τις φτέρνες του, και να την κατεβάζει στο πάτωμα μαζί. Συνέχισε να το κάνει αυτό, και γινόταν όλο και περισσότερο εμφατικός, έως ότου έμοιαζε πως θα έσπαγε την καρέκλα σε κομμάτια.
Στο μεταξύ οι άνθρωποι που βρίσκονταν στα γόνατα, άρχισαν να βογγούν και να στενάζουν και να κλαίνε και να αγωνιούν στην προσευχή. Ο διάκονος συνέχισε να παλεύει στην προσευχή μέχρις ότου σχεδόν εξαντλήθηκε, και όταν σταμάτησε, ο αδελφός μου είπε ότι κανένας στην αίθουσα δεν μπορούσε να σηκωθεί από τα γόνατα. Το μόνο που μπορούσαν να κάνουν, ήταν κλαίνε και να εξομολογούνται και να λιώνουν ενώπιον του Κυρίου. Από εκείνη τη συνάθροιση, η αναζωπύρωση απλώθηκε προς κάθε κατεύθυνση, παντού σε όλη την πόλη. Κι έτσι απλώθηκε από το Adams στο κέντρο, προς όλες σχεδόν τις πόλεις σ' εκείνη την κομητεία.
Μίλησα για την μεταστροφή του Squire W στο Χριστό, στου οποίου το γραφείο έκανα την πρακτική μου στη Νομική. Είπα ακόμη ότι όταν πίστεψα, ήταν σε ένα άλσος που πήγα να προσευχηθώ. Πολύ σύντομα μετά τη μεταστροφή μου, πολλές άλλες μεταστροφές συνέβησαν κάτω από παρόμοιες συνθήκες. Άνθρωποι ανέβηκαν στο άλσος να προσευχηθούν, και έκαναν την ειρήνη τους με τον Θεό εκεί.
Όταν ο Squire W τους άκουσε να λένε την εμπειρία τους, τον ένα μετά τον άλλον, στις συναθροίσεις μας, σκέφτηκε πως ο ίδιος είχε ένα σαλόνι για να προσευχηθεί εκεί, κι ότι δεν θα ανέβαινε στο δάσος για να έχει να λέει την ίδια ιστορία με όλους τους άλλους. Δεσμεύτηκε αποφασιστικά να το τηρήσει. Και παρόλο που αυτό φαινόταν κάτι ασήμαντο, ωστόσο ήταν μια στιγμή κατά την οποία εκδηλώθηκε η υπερηφάνειά του, κι έτσι δεν θα μπορούσε να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού.
Έχω δει αρκετές περιπτώσεις σαν κι αυτήν, όλα αυτά τα χρόνια – όταν η υπερηφάνεια ενός ανθρώπου εκδηλώνεται σε κάποια ασήμαντη στιγμή. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έπρεπε να παραδώσουν αυτό το πρόβλημα, διαφορετικά δεν θα μπορούσαν ποτέ να εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού. Έχω γνωρίσει ανθρώπους να παραμένουν επί εβδομάδες σε μεγάλη αγωνία, ελεγχόμενοι από το Πνεύμα. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν καμία πρόοδο έως ότου παρέδιδαν το συγκεκριμένο πρόβλημα στον Θεό. Ο κ. W ήταν η πρώτη περίπτωση αυτού του είδους που είχα δει ποτέ.
Μετά τη μεταστροφή του στο Χριστό, είπε ότι το ζήτημα αυτό συχνά εμφανιζόταν όταν ήταν στην προσευχή – και ότι σχεδόν ήξερε ότι ήταν η υπερηφάνεια που τον έκανε να τηρήσει αυτήν την στάση, και που τον κρατούσε έξω από τη Βασιλεία του Θεού. Αλλά ακόμα, δεν ήταν πρόθυμος να το παραδεχτεί πλήρως, ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό. Προσπάθησε με κάθε τρόπο να κάνει τον εαυτό του να πιστέψει, και να κάνει τον Θεό να πιστέψει, ότι δεν ήταν περήφανος. Ένα βράδυ, είπε, προσευχόταν όλη νύχτα στο σαλόνι του ο Θεός να τον ελεήσει. Αλλά το πρωί, ένιωθε περισσότερο δυστυχισμένος από ποτέ. Τελικά εξοργίστηκε που ο Θεός δεν άκουγε τις προσευχές του, και σκέφτηκε να αυτοκτονήσει. Ήταν τόσο έντονος ο πειρασμός να χρησιμοποιήσει το σουγιά του γιαυτό το σκοπό, που πραγματικά τον πέταξε όσο πιο μακριά μπορούσε για ν αποφύγει τον πειρασμό. Είπε ότι ένα βράδυ, καθώς επέστρεφε από μια συνάθροιση, ένιωσε τόσο έλεγχο για την υπερηφάνειά του που έψαξε τριγύρω για μια λασπωμένη λακκούβα να γονατίσει εκεί, ώστε να δείξει ότι δεν ήταν η υπερηφάνεια που τον κρατούσε από το να πάει στο δάσος. Έτσι συνέχισε να παλεύει για πολλές εβδομάδες.
Αλλά ένα απόγευμα καθόμουν στο γραφείο μας, όταν ένας νεαρός όρμησε μέσα και αναφώνησε, “Ο Squire W μεταστράφηκε στον Χριστό!” Συνέχισε: “Ανέβηκα στο δάσος να προσευχηθώ, και άκουσα κάποιον στην κοιλάδα να φωνάζει πολύ δυνατά. Ανέβηκα στην κορυφή του λόφου και είδα τον Squire W να βηματίζει πέρα δώθε και να ψάλλει όσο πιο δυνατά μπορούσε. Κάθε τόσο σταματούσε και χειροκροτούσε με όλη του τη δύναμη και φώναζε, 'Θα χαίρομαι στον Θεό της σωτηρίας μου!' Έπειτα βημάτιζε και έψαλλε ξανά, και πάλι σταματούσε και φώναζε και χειροκροτούσε.” Ενώ ο νεαρός μας έλεγε αυτά, εμφανίστηκε ο Squire W, να κατεβαίνει από το λόφο. Όταν κατέβηκε συνάντησε τον πατέρα Τ, όπως τον λέγαμε, έναν ηλικιωμένο μεθοδιστή αδελφό. Όρμησε κατά πάνω του και του έδωσε μια τεράστια αγκαλιά. Αφού τον άφησε κάτω και του μίλησε για μια στιγμή, ήρθε γρήγορα προς το γραφείο. Όταν μπήκε μέσα φώναξε, “Τα κατάφερα! Τα κατάφερα!” Έπεσε στα γόνατα και άρχισε να δοξάζει τον Θεό. Έπειτα μας είπε τι είχε συμβεί. Είπε ότι μόλις παρέδωσε το πρόβλημα αυτό και πήγε στο δάσος, ένιωσε τόση ανακούφιση. Και όταν γονάτισε για να προσευχηθεί, το Πνεύμα του Θεού ήλθε επάνω του και τον γέμισε με απερίγραπτη χαρά.
Προς την άνοιξη, ο ζήλος των παλαιότερων μελών της εκκλησίας άρχισε να μειώνεται. Είχα τη συνήθεια να σηκώνομαι νωρίς το πρωί και να προσεύχομαι μόνος στο οίκημα των συναθροίσεων, και τελικά κατάφερα να μαζέψω αρκετούς αδελφούς, που με συναντούσαν εκεί σε μια πρωινή συνάθροιση προσευχής. Αυτό γινόταν πολύ νωρίς. Έπεισα τον πάστορά μας να συμμετέχει κι αυτός σ' αυτές τις συναθροίσεις. Αλλά σύντομα άρχισαν να τις παραμελούν, έτσι σηκωνόμουν νωρίς για να γυρίσω τα σπίτια τους και να τους ξυπνήσω. Πολλές φορές, γυρνούσα και ξαναγυρνούσα και καλούσα τους αδελφούς που πίστευα πως ήταν πιο πιθανόν να 'ρθουν και να έχουμε μια πολύτιμη ώρα προσευχής. Αλλά και πάλι, παρευρίσκονταν με όλο και περισσότερη απροθυμία. Ήμουν πολύ αποθαρρυμένος με αυτό. Ένα πρωί είχα γυρίσει ξανά, αλλά όταν επέστρεψα στο οίκημα των συναθροίσεων βρήκα μόνο λίγους απ' αυτούς εκεί. Ο πάστορας Gale στεκόταν στην πόρτα της εκκλησίας και μόλις εμφανίστηκα, μονομιάς όλη η δόξα του Θεού έλαμψε γύρω μου, με πραγματική δύναμη. Μόλις είχε αρχίσει να ξημερώνει. Αλλά μονομιάς ένα απίστευτο φως έλαμψε στην καρδιά μου, που σχεδόν με έκανε να πέσω στο έδαφος. Μέσα σ' αυτό το φως, φαινόταν σαν να μπορούσα να δω, ότι ολόκληρη η φύση δοξολογούσε και λάτρευε τον Θεό εκτός από τον άνθρωπο. Έμοιαζε σαν τη λάμψη του ήλιου προς κάθε κατεύθυνση. Ήταν τόσο έντονη για τα μάτια μου. Θυμάμαι ότι ξέσπασα σε έναν χείμαρρο δακρύων, εξ αιτίας του γεγονότος ότι η ανθρωπότητα δεν δοξολογούσε τον Θεό. Ήταν σαν να βίωσα κάτι από εκείνο το φως που τύφλωσε τον Παύλο, στο δρόμο του προς τη Δαμασκό. Σίγουρα δεν θα άντεχα αν είχε διαρκέσει περισσότερο. Όταν ξέσπασα σ' εκείνο το τόσο δυνατό κλάμα, ο κ. Gale είπε, “Τι συμβαίνει, αδελφέ Finney;” Δεν μπορούσα να του πω. Διαπίστωσα ότι δεν είχε δει κανένα φως, και δεν έβλεπε το λόγο για τον οποίο ήμουν σε τέτοια κατάσταση. Έτσι είπα πολύ λίγα. Απλά απάντησα, ότι είδα τη δόξα του Θεού, και ότι δεν άντεχα να σκέφτομαι τον τρόπο με τον οποίο του φέρονταν οι άνθρωποι. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν μια όραση της δόξας Του, που δύσκολα θα μπορούσα να περιγράψω με λέξεις. Έκλαψα να ανακουφιστώ. Και η όραση έφυγε, αφήνοντας την ηρεμία στο μυαλό μου.
Όταν ήμουν ένας νεαρός Χριστιανός, είχα πολλές εμπειρίες επικοινωνίας με τον Θεό που δεν μπορούν να περιγραφούν με λέξεις. Και πολύ συχνά κατέληγαν με μια εντύπωση σαν αυτή: “Πήγαινε, και κοίταξε να μην το πεις σε κανέναν.” Δεν το καταλάβαινα αυτό, και πολλές φορές προσπάθησα να πω σε άλλους Χριστιανούς γι αυτές τις εμπειρίες με τον Θεό. Αλλά σύντομα διαπίστωσα, ότι δεν είχε αποτέλεσμα το να λέω στους ανθρώπους τι ο Θεός έκανε στη ζωή μου. Δεν μπορούσαν να το καταλάβουν. Με κοιτούσαν κατάπληκτοι και μερικές φορές δύσπιστοι. Σύντομα έμαθα να κρατώ μυστικές εκείνες τις εμπειρίες, και να λέω λίγα γι αυτές. Συνήθιζα να περνώ πολύ χρόνο στην προσευχή, μερικές φορές κυριολεκτικά προσευχόμουν χωρίς διακοπή. Βρήκα επίσης πολύ χρήσιμο, να θέσω κατά μέρος μέρες προσωπικής νηστείας, αρκετά συχνά. Εκείνες τις ημέρες επεδίωκα να είμαι τελείως μόνος με τον Θεό, και γενικώς τριγυρνούσα έξω στο δάσος ή στο οίκημα των συναθροίσεων ή κάπου εντελώς μόνος μου.
Μερικές φορές, έδινα λάθος προσανατολισμό στη νηστεία, και προσπαθούσα να εξετάσω τον εαυτό μου πολύ εξονυχιστικά, όπως μας είχε διδάξει η εκκλησία να κάνουμε. Προσπαθούσα να δω μέσα στην καρδιά μου και να εξετάσω τα συναισθήματά μου – ιδιαίτερα τα κίνητρά μου και τη ψυχολογική μου διάθεση. Όποτε το έκανα αυτό, πάντοτε διαπίστωνα ότι η μέρα περνούσε χωρίς να έχει σημειωθεί καμία πραγματική πρόοδος. Αργότερα μπόρεσα να καταλάβω γιατί. Έστρεφα την προσοχή μου μακριά από τον Κύριο Ιησού Χριστό και κοίταζα τον εαυτό μου όλη την ώρα. Αλλά όποτε νήστευα και άφηνα το Πνεύμα να εργαστεί όπως ήθελε με μένα, και παρέδιδα τον εαυτό μου για να με οδηγήσει Αυτός και να με διδάξει, πάντοτε το έβρισκα πολύ ευεργετικό. Διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να ζήσω δίχως την παρουσία του Θεού, και αν οποιαδήποτε στιγμή ένα σύννεφο με επισκίαζε, δεν μπορούσα να ησυχάσω, δεν μπορούσα να μελετήσω, δεν μπορούσα να κάνω τίποτε, μέχρις ότου ο δρόμος ανάμεσα στη ψυχή μου και στον Θεό καθαριζόταν εντελώς.
Είχα αγαπήσει πολύ το επάγγελμά μου. Αλλά όπως έχω πει, όταν πίστεψα στον Χριστό όλα ήταν σκοτεινά προς εκείνη την κατεύθυνση, και η ενασχόληση με τη Νομική δεν μου έδινε καμία ευχαρίστηση. Είχα πολλές επείγουσες προσκλήσεις να διεξάγω δίκες, αλλά πάντοτε αρνιόμουν. Δεν τολμούσα να υποβάλλω τον εαυτό μου στην έξαψη μιας δίκης. Και το να διευθύνω τις διαμάχες άλλων ανθρώπων μου φαινόταν απεχθές και δυσάρεστο.
Εκείνες τις πρώτες μέρες, ο Κύριος με δίδαξε πολλές σημαντικές αλήθειες σχετικά με το πνεύμα της προσευχής. Όχι πολύ καιρό αφότου είχα πιστέψει, μια γυναίκα που γνώριζα, αρρώστησε βαριά. Δεν ήταν Χριστιανή, αλλά ο άντρας της ήταν. Ήρθε στο γραφείο μας ένα βράδυ και μου είπε, “Η γυναίκα μου δεν θα βγάλει τη νύχτα.” Αυτό διαπέρασε την καρδιά μου σαν βέλος. Ήρθε πάνω μου σαν ένα βάρος που με συνέτριβε, το οποίο δεν μπορούσα να κατανοήσω καθόλου. Και μαζί με αυτό, ήρθε μια έντονη επιθυμία να προσευχηθώ για εκείνη τη γυναίκα. Το βάρος ήταν τόσο μεγάλο, που έφυγα από το γραφείο σχεδόν αμέσως και πήγα στο οίκημα συνάθροισης να προσευχηθώ για εκείνη. Εκεί πάλεψα, αλλά δεν μπόρεσα να πω πολλά. Μπορούσα μονάχα να βογγήσω με βογγητά δυνατά και βαθιά.
Έμεινα εκεί για αρκετή ώρα σ΄ αυτή την ψυχολογική διάθεση, αλλά δεν ένιωσα καμία ανακούφιση. Επέστρεψα το γραφείο, αλλά δεν μπορούσα ακόμα να καθίσω. Μπορούσα μονάχα να περπατώ στο δωμάτιο και να αγωνιώ. Επέστρεψα στο οίκημα συνάθροισης ξανά, και πέρασα την ίδια διαδικασία πάλης. Για αρκετή ώρα προσπάθησα να φέρω την προσευχή μου ενώπιον του Θεού, αλλά για κάποιον λόγο δεν μπορούσα να την εκφράσω με λέξεις. Μπορούσα μονάχα να βογγάω και να κλαίω, χωρίς να μπορώ να εκφράσω εκείνο που ήθελα με λέξεις. Επέστρεψα στο γραφείο ξανά, και πάλι διαπίστωσα ότι ήταν αδύνατο να ησυχάσω, έτσι επέστρεψα στο οίκημα συνάθροισης για τρίτη φορά. Ξαφνικά ο Θεός μου έδωσε την δύναμη να υπερισχύσω. Μπόρεσα να μεταθέσω το βάρος επάνω Του, και αισθάνθηκα τη διαβεβαίωση ότι η γυναίκα δεν θα πέθαινε – μάλιστα δεν θα πέθαινε ποτέ μέσα στις αμαρτίες τις.
Επέστρεψα στο γραφείο. Το μυαλό μου ήταν τελείως ήρεμο. Και σύντομα πήγα στο σπίτι να κοιμηθώ. Νωρίς το επόμενο πρωί, ο σύζυγος της γυναίκας ήρθε στο γραφείο. Ρώτησα πώς ήταν η γυναίκα του. Είπε, χαμογελώντας, “Είναι ζωντανή , και φαίνεται πολύ καλύτερα σήμερα το πρωί.” Του αποκρίθηκα, “ Αδελφέ, δεν θα πεθάνει από αυτή την αρρώστια – να είσαι σίγουρος γιαυτό. Και δεν θα πεθάνει ποτέ μέσα στις αμαρτίες της.” Δεν ξέρω πώς το ήξερα αυτό, αλλά μου έγινε ξεκάθαρο με κάποιον τρόπο. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα ανάρρωνε. Κι έτσι έγινε, και σύντομα έγινε Χριστιανή.
Αρχικά, δεν κατάλαβα τι ήταν εκείνο που είχα βιώσει. Αλλά λίγο αργότερα, καθώς το συζητούσα με έναν Χριστιανό αδελφό μου είπε, “Ήταν οι ωδίνες της ψυχής σου.” Μου έδειξε συγκεκριμένα εδάφια για να με βοηθήσει να καταλάβω.
Μια άλλη εμπειρία που είχα σύντομα μετά από αυτό, επεξηγεί την ίδια αλήθεια. Υπήρχε μια νέα γυναίκα στην πόλη μας, που δεν πίστευε στο Χριστό. Πολλοί Χριστιανοί ανησυχούσαν γι αυτήν. Ήταν μια χαριτωμένη κοπέλα, και ήξερε πολλά για τον Χριστιανισμό, αλλά παρέμενε στις αμαρτίες της. Ένας από τους πρεσβύτερους της εκκλησίας κι εγώ, συμφωνήσαμε να προσευχόμαστε γι αυτήν καθημερινά – πρωί, μεσημέρι και βράδυ – έως ότου είτε να πιστέψει είτε να μην μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο. Διαπίστωσα ότι ένιωθα μεγάλη αγωνία γι αυτήν, όλο και περισσότερο καθώς συνέχιζα να προσεύχομαι. Σύντομα διαπίστωσα, ωστόσο, ότι ο πρεσβύτερος έχανε το πνεύμα της προσευχής γι αυτήν. Αλλά αυτό δεν με αποθάρρυνε. Συνέχισα να κρατιέμαι από τον Θεό με αυξανόμενη ένταση. Επιπλέον, εκμεταλλεύτηκα κάθε ευκαιρία για να μιλήσω ειλικρινά και λεπτομερειακά μαζί της για τη σωτηρία της. Αφού τα πράγματα συνεχίστηκαν έτσι για κάποιο διάστημα, ένα απόγευμα κλήθηκα να τη δω όταν θα έδυε ο ήλιος. Όταν έφτασα στην πόρτα, άκουσα μια διαπεραστική κραυγή από μια γυναικεία φωνή, και έναν τσακωμό και μια σύγχυση, μέσα στο σπίτι. Στάθηκα και περίμενα. Η κυρία του σπιτιού, ήρθε στην πόρτα κρατώντας τμήμα ενός βιβλίου, το οποίο προφανώς είχε σχιστεί στα δύο. Ήταν χλωμή και πολύ ταραγμένη. Κρατούσε το βιβλίο και είπε, “κ. Finney, πιστεύετε ότι η αδελφή μου έχει ασπαστεί τον Ουνιβερσαλισμό;” Το βιβλίο υπερασπιζόταν τον Ουνιβερσαλισμό. Η αδελφή της, την είχε βρει να το διαβάζει και προσπάθησε να το πάρει μακριά απ' αυτήν. Ήταν εκείνη η πάλη πάνω από το βιβλίο που είχα ακούσει.
Αρνήθηκα να μπω μέσα. Όλο αυτό με χτύπησε με σχεδόν τον ίδιο τρόπο, με εκείνη την ανακοίνωση ότι η άρρωστη γυναίκα κόντευε να πεθάνει. Με βάρυνε με μεγάλη αγωνία. Όταν επέστρεψα στο δωμάτιό μου, ένιωσα ότι θα τρέκλιζα σχεδόν, κάτω από το βάρος που είχα στο μυαλό μου. Αγωνιζόμουν και βογγούσα και αγωνιούσα, αλλά δεν μπορούσα να παρουσιάσω το ζήτημα αυτό ενώπιον του Θεού με λέξεις, παρά μονάχα με βογγητά και δάκρυα.
Ήταν λες κι η ανακάλυψη, ότι εκείνη η γυναίκα αντί να μεταστραφεί στο Χριστό, ασπαζόταν τον Ουνιβερσαλισμό, με τρομοκράτησε σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορούσα να ανοίξω δρόμο με την προσευχή μου και να κρατηθώ απ' τον Θεό γι αυτήν. Φαινόταν πως υπήρχε ένα σκοτάδι που σκέπαζε το θέμα αυτό, σαν να είχε υψωθεί ένα σύννεφο ανάμεσα σε μένα και στον Θεό σχετικά με τη σωτηρία της. Αλλά ακόμα το Πνεύμα αγωνιζόταν μέσα μου με 'στεναγμούς αλάλητους'.
Ωστόσο, αναγκάστηκα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ χωρίς να έχω υπερισχύσει. Αλλά μόλις ξημέρωσε ξύπνησα, και η πρώτη σκέψη που είχα, ήταν να κράξω ξανά στον Θεό για εκείνη τη νέα κοπέλα. Δεν πρόλαβα να καθίσω στα γόνατα και το σκοτάδι χάθηκε και Εκείνος μου είπε, “Ναι! Ναι!” Αν είχε μιλήσει με ευδιάκριτη φωνή, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρη. Με ανακούφισε αμέσως από το βάρος που είχα. Το μυαλό μου γέμισε με την μεγαλύτερη ειρήνη και χαρά, και αισθάνθηκα απόλυτα βέβαιος ότι η σωτηρία της ήταν βέβαιη.
Υπέθεσα λανθασμένα, εντούτοις, όσον αφορά το πότε, κάτι που πραγματικά δεν είχα ακούσει καθόλου από τον Θεό. Περίμενα πως θα πιστέψει αμέσως στο Χριστό, αλλά δεν έγινε έτσι. Παρέμεινε στις αμαρτίες της για αρκετούς μήνες. Ένιωσα απογοητευμένος όταν δεν πίστεψε αμέσως, και αναρωτήθηκα αν πράγματι είχα υπερισχύσει με τον Θεό για εκείνη.
Σύντομα αφού πίστεψα, ένας άντρας τον οποίο γνώριζα και ήταν δικαστής, βρισκόταν σε μεγάλη κατάκριση για τις αμαρτίες του. Είχε εκλεγεί μέλος του κρατικού νομοθετικού σώματος. Προσευχόμουν καθημερινά γι αυτόν, και τον παρακινούσα να δώσει την καρδιά του στον Θεό. Η κατάκριση που ένιωθε, έγινε πολύ έντονη. Αλλά ακόμα χρονοτριβούσε. Το βάρος μου για εκείνον αυξανόταν.
Ένα απόγευμα, αρκετοί από τους πολιτικούς του φίλους είχαν μια μακρά συνάντηση μαζί του. Εκείνο το απόγευμα, προσπάθησα ξανά να φέρω το ζήτημά του ενώπιον του Θεού. Η επείγουσα ανάγκη που ένιωθα για τη μεταστροφή του, σχεδόν με είχε καταλάβει. Στην προσευχή μου είχα έλθει πολύ κοντά στον Θεό. Δεν θυμάμαι ποτέ να είχα πιο στενή κοινωνία με τον Κύριο Ιησού Χριστό, απ' όση είχα εκείνη την περίοδο. Η παρουσία Του ήταν τόσο αληθινή, που λουζόμουν σε δάκρυα χαράς κι ευγνωμοσύνης και αγάπης. Ήταν σ' εκείνη τη ψυχολογική κατάσταση που προσπάθησα να προσευχηθώ για τον φίλο μου. Αλλά τη στιγμή που προσπάθησα, το στόμα μου παρέμεινε κλειστό. Ήταν αδύνατο να προσευχηθώ έστω μια λέξη γι αυτόν. Ο Κύριος φάνηκε να μου λέει, “Όχι, δεν θα ακούσω.” Με κατέλαβε βαθιά οδύνη. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ήταν ένας πειρασμός. Αλλά η πόρτα έκλεισε στο πρόσωπό μου. Δεν ήξερα τι να κάνω.
Το επόμενο πρωί τον είδα, και μόλις του έθεσα το ζήτημα της υποταγής στο Θεό μου είπε, “κ. Finney, δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο γιαυτό μέχρι να επιστρέψω από το νομοθετικό σώμα. Έχω δεσμευτεί να λάβω ορισμένα μέτρα από το νομοθετικό σώμα που είναι ασυμβίβαστα με τον Χριστιανισμό, και έχω υποσχεθεί ότι θα αφήσω αυτό το ζήτημα στην άκρη μέχρις ότου επιστρέψω από το Albany.”
Από εκείνη τη στιγμή το προηγούμενο βράδυ, δεν είχα καθόλου πνεύμα προσευχής γι αυτόν. Μόλις μου είπε τι είχε κάνει, το κατάλαβα. Μπορούσα να δω ότι η κατάκριση που ένιωθε είχε φύγει, και ότι το Πνεύμα του Θεού τον είχε εγκαταλείψει. Από εκείνη τη στιγμή πωρώθηκε περισσότερο από ποτέ.
Όταν ήρθε ο καιρός, πήγε στο νομοθετικό σώμα, και την άνοιξη επέστρεψε ένας σχεδόν παράφρονας Ουνιβερσαλιστής. Και λέω σχεδόν παράφρονας, γιατί αντί να έχει διαμορφώσει τις απόψεις του βασιζόμενος σε αποδείξεις ή επιχειρήματα, μου είπε το εξής, “Έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα, όχι επειδή βρήκα να το διδάσκει η Βίβλος, αλλά επειδή ένα τέτοιο δόγμα είναι τόσο αντίθετο με το σαρκικό νου. Είναι ένα δόγμα που το απορρίπτουν και εναντιώνονται σε αυτό, κι αυτό αποδεικνύει ότι είναι δυσάρεστο στο σαρκικό νου και σε κάθε νου που δεν έχει μεταστραφεί.” Αυτό ήταν συγκλονιστικό για μένα. Αλλά οτιδήποτε άλλο μπορούσα να πάρω απ' αυτόν, ήταν εξίσου εξωφρενικό και παράλογο. Παρέμεινε στις αμαρτίες του, τελικά κατέρρευσε, και πέθανε ένας κατεστραμμένος γέροντας, έχοντας πλήρη πίστη στον Ουνιβερσαλισμό του.
Τέλος 3ου κεφαλαίου , η αναζωπύρωση ξεσπάειΣυνεχίζεται........
Η σειρά αυτή της ιστορίας της ζωής του CHARLES FINNEY, δόθηκε από τον αδελφό Μανώλη Οικονομάκη για τα Xristianikanea.gr, και μεταφράστηκε στα Ελληνικά από την Κατερίνα Παρασκευά.
Ευχαριστούμε πολύ τα αδέλφια μας γι`αυτό. Ο Κύριος να τους ευλογεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου