Κατά Ματθαίον 8:5-13, Κατά Λουκά 7:1-10

Όταν ο Κύριός μας υπηρετούσε στον Ισραήλ έδωσε ιδιαίτερη αναγνώριση σε δυο πρόσωπα εξ αιτίας της πίστης τους, μάλιστα και οι δυο ήταν εθνικοί: η Συροφοίνισσα και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος.

Η θρησκευτική τυπολοατρεία των Ιουδαίων είχε περιορίσει τόσο πολύ την εκδήλωση της πίστης μεταξύ του εκλεκτού λαού, ώστε δεν μπορούσε σχεδόν καθόλου να βρεθεί μεγάλη πίστη ανάμεσά τους.

Ο εκατόνταρχος στράφηκε στον Σωτήρα για έναν απλό δούλο, ο οποίος όμως για κάποιο λόγο είχε την εκτίμησή του. Αντίθετα προς το πλήθος στον Ισραήλ διέκρινε ο Ρωμαίος, ότι ο Θεός ήταν παρών στο πρόσωπο του ταπεινού τέκτωνα, ο οποίος ταξίδευε μέσα στη χώρα. Άμεσα ζήτησε τη βοήθεια Του και έλαβε την απάντηση: «Εγώ ελθών θέλω θεραπεύσει αυτόν» (Ματθ. 8:7). Μετά παρακάλεσε τον Κύριο να μην κάνει τέτοιο κόπο, θεωρώντας πως δεν χρειαζόταν καν. «Κύριε, δεν είμαι άξιος να εισέλθης υπό την στέγην μου, αλλά μόνο ειπέ λόγον, και θέλει ιατρευθή ο δούλος μου» (Ματθ. 8:8). Αυτό ακριβώς ήταν, το οποίο προκάλεσε την αναγνώριση του Κυρίου μας: η εμπιστοσύνη στην ενέργεια του λόγου Του – ακόμη κι όταν ήταν προσωπικά απών.

Έχουμε εδώ μια θεμελιώδη αρχή, η οποία έχει ύψιστη σημασία στη δική μας εποχή. Ο Χριστός δεν είναι εδώ, πήγε στον θρόνο του Πατρός. Αλλά ο Λόγος Του είναι κοντά μας. Στην Αγία Γραφή μπορούμε ν’ ακούμε πάντοτε τη ζωντανή φωνή Του. Ο Λόγος Του εξηγεί την ενέργεια της μοναδικής θυσίας Του (Εβρ. 10:12). Κηρύττει συγχώρηση και δικαίωση προς όλους όσοι πιστεύουν στο όνομά Του (Πραξ. 13:38.39), και διαβεβαιώνει όλους για το πολύτιμο γεγονός, ότι η αιώνια ζωή τους ανήκει ήδη τώρα και ότι ποτέ δεν μπορούν να έρθουν σε κρίση (Ιωαν. 5:24). Επαναπαυόμαστε στο Λόγο Του. Εκείνος είναι το παν για μας εν όψει του ότι ο Ίδιος δεν είναι ορατός για μας. Εάν θα μπορούσε ο Λόγος Του ν’ αρπαχθεί από τα χέρια και τις καρδιές μας, τότε θα μας περιέβαλε αδιαπέραστο σκοτάδι.

Υπάρχουν προφανείς διαφορές μεταξύ των δυο αναφορών περί αυτού του θαύματος, καθώς μας παραδίδονται από το Ματθαίο και το Λουκά. Ιστορικά όμως είναι σωστές και διαφέρουν μόνο στην διαλογή των αναφερθέντων ή μη λεπτομερειών. Το Πνεύμα του Θεού εμπνέοντας τους συγγραφείς έχει έναν σκοπό, ο οποίος αναλογεί στο χαρακτήρα της κάθε αναφοράς.

Ο Ματθαίος λοιπόν έχοντας υπ’ όψιν ειδικά τον Ισραήλ προσθέτει τη σοβαρή προειδοποίηση του Κυρίου προς αυτό το λαό, ότι θα προσέλθουν πολλοί από μακριά και θα ευλογηθούν μαζί με τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, ενώ οι γιοι της βασιλείας θα εκβληθούν. Αυτός ο λόγος χρειαζόταν για όσους ανήκαν στο λαό Ισραήλ, οι οποίοι στήριζαν τις ελπίδες και τα προνόμια τους σε θρησκευτικά δεδομένα, και παραμέλησαν την προσωπική πιστότητα σε σχέση με τον Θεό τους. Ο Λουκάς αντίθετα μη όντας Ιουδαίος και γράφοντας για μη Ιουδαίους, παραλείπει την προειδοποίηση για τον Ισραήλ και αντί αυτού αναφέρει το γεγονός, ότι ο εκατόνταρχος είχε την εύνοια των Ιουδαίων πρεσβυτέρων, έτσι ώστε εκείνοι μεσίτευσαν στον Σωτήρα. Έχοντας δοθεί η προειδοποίηση από το Ματθαίο, για να καταβληθεί η ιουδαϊκή αλαζονεία, η λεπτομέρεια του Λουκά στόχευε να δείξει στους εθνικούς, ότι η Σωτηρία είναι εκ των Ιουδαίων (συγκρ. Ιωαν. 4:22).

Ο δούλος θεραπεύτηκε. Δεν μπορούσε να παραμείνει αναπάντητη μια τέτοια πίστη, όπως την έδειξε ο κύριός του.
Επίσης δεν θα εκλείψει η πλήρης αναγνώριση του Θεού για την πίστη στο Λόγο του απώντος Σωτήρα.

W. W. F.

Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ για τα xristianikanea.gr