Θέλω να παρουσιάσω δυο πράγματα, τα οποία έχουν μεγάλη αξία για τη συλλογική ζωή των παιδιών του Θεού.

Ωφελούν «να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης» (Εφεσ. 4:3). Όταν τα διακρίνουμε και τα εφαρμόζουμε, εμποδίζουν την ταραχή της ειρήνης, όπως αυτό συμβαίνει εύκολα μεταξύ των πιστών.

Η πρώτη απ’ αυτές τις δυο αλήθειες είναι η ακόλουθη: το ίδιο φρόνημα δεν ισούται με ίδια επίγνωση. Η Γραφή επιμένει στην προτροπή να έχουμε το ίδιο φρόνημα, ειδικά στην πολύτιμη επιστολή προς Φιλιππησίους. Στο κεφ. 2:2 και 2:20, καθώς και 2:5 κ.τ.λ., μας προτρεπόμαστε να έχουμε το ίδιο φρόνημα με τον Κύριο Ιησού, ένα φρόνημα ταπεινότητας, αυταπάρνησης και αφοσίωσης. Είναι αδιάφορο, πόσο προχωρημένοι είμαστε στην πίστη: σ’ αυτό το είδος φρονήματος μπορούμε να φρονούμε το ίδιο. Διότι το Πνεύμα του Ιησού Χριστού κατοικεί μέσα μας, γίναμε ναός του Αγίου Πνεύματος και η κύρια ασχολία του Πνεύματος είναι να δοξάσει τον Χριστό μέσα μας και μέσω ημών (Ιωαν. 16:14).

Η επίγνωση όμως είναι ασφαλώς εξαρτημένη από την πρόοδο της πίστης μας. Επειδή όλοι έχουμε διαφορετικές πορείες πνευματικής προόδου, δεν μπορεί να υπάρξει εύκολα η ίδια επίγνωση σε όλους, ούτε καν σε ελάχιστα σημεία της αλήθειας. Βιώσαμε ως προς τις λεπτομέρειες εντελώς διαφορετικές πνευματικές γεννήσεις εκ νέου, και μεγαλώσαμε πνευματικά υπό διαφορετικές συνθήκες, όχι με τυποποιημένη ανάπτυξη, όπως συμβαίνει σε στρατιώτες στο στρατόπεδο, αλλά καθένας μορφώθηκε και μορφώνεται κατά την ιδιότητά του από τον Κύριο.

Μόλις φθάσουμε σ’ Αυτόν, θα φθάσουμε πραγματικά και ολοκληρωτικά σε μια επίγνωση (Εφεσ. 4:13). Μέχρι τότε ενεργούν οι πιο διαφορετικές δυνάμεις και χαρίσματα στην εσωτερική πρόοδο επίγνωσης, και ανάλογα με την ικανότητα εκμάθησης και προσαρμογή. Μεγαλώνουμε γρηγορότερα ή αργότερα επίσης ανάλογα με την υπακοή και υποταγή μας, ως προς την επίγνωση και την πρακτική ζωή, η οποία προκύπτει από την υγιή επίγνωση.

Η επίγνωση δεν είναι το ίδιο με το φρόνημα. Ένα αδύναμο, πνευματικά αδίδακτο τέκνο Θεού ίσως έχει προχωρήσει περισσότερο στο πολύτιμο φρόνημα του Κυρίου με ταπεινότητα, αγάπη και αφοσίωση από κάποιον άλλο, ο οποίος ίσως είναι φυσιωμένος λόγω της υψηλής επίγνωσής του (Α΄ Κορ. 8:1). Δεν θα έπρεπε να μας φαίνεται δύσκολο να φρονούμε το ίδιο, ακόμη κι αν είναι δύσκολο να έχουμε ίδιο ρυθμό προόδου στην επίγνωση. Εάν όμως ασκούμαστε στο ίδιο φρόνημα μ’ εκείνο του Κυρίου Ιησού Χριστού, τότε θα μπορούμε να σηκώνουμε και να επαναφέρουμε ο ένας τον άλλο, θα μπορούμε να προτρεπόμαστε «δια της πραότητος και επιεικείας του Χριστού» (Β΄ Κορ. 10:1.2), να μην προκαλούμε πόνο στον άλλο, ούτε να δαγκώνουμε και να τρωγώμαστε (Γαλ. 5:15), αλλά με διαφορετικούς βαθμούς επίγνωσης (όσο δεν πρόκειται για λανθασμένες διδασκαλίες, οι οποίες θίγουν τα θεμέλια, οι οποίες φυσικά πρέπει να διορθωθούν) να συμπαραστεκόμαστε ή τουλάχιστον να περπατούμε μαζί με ειρήνη, συνειδητοποιώντας: μόνον «η αγάπη οικοδομεί» (Α΄ Κορ.κεφ. 13)!

Ξανά: Ας μην συγχέουμε ποτέ το φρόνημα με την επίγνωση! Είναι σπουδαία και αναπόφευκτα τα δυο αυτά στοιχεία (Β΄ Πετρ. 3:18), αλλά ενώ μπορούμε να έχουμε και ν’ απολαμβάνουμε ίδια επίγνωση εδώ στη γη μόνο με ελάχιστους αδελφούς σε πολλά θέματα, το ίδιο φρόνημα δεν είναι τόσο ανέφικτο με άτομα, τα οποία επικαλούνται τον Κύριο από καθαρή καρδιά, εάν δεν λυπούμε το Άγιο Πνεύμα μέσα μας (Εφεσ. 4:30) και δεν Το εμποδίζουμε να μας μεταμορφώσει στην εικόνα του Χριστού (Β΄ Κορ. 3:18), βλέποντας τη δόξα Του, η οποία φάνηκε με τον πιο ένδοξο τρόπο με την ανιδιοτελή ταπεινότητα και τέλεια, οικειοθελή αφοσίωση και εξάρτηση από τον Θεό και Πατέρα Του (Φιλ. 2:5κ.λπ.).

Θέλω να εκφράσω τη δεύτερη αλήθεια ως εξής: Μη ζητάς από τους άλλους να περιπατούν με το φως της δικής σου συνείδησης! – Με άλλα λόγια: έχεις τη συνείδησή σου για κάποιο ζήτημα. Ότι την έχεις έτσι και όχι αλλιώς, είναι χάρις καθώς και υπόθεση της αδύναμης ή προοδευμένης και ώριμης επίγνωσής σου – ο άλλος έχει επίσης τη συνείδησή του γι’ αυτό το ζήτημα. Να ζητάς από εκείνον να ενεργήσει σ’ αυτό το ζήτημα με τον ίδιο τρόπο όπως εσύ, θα σήμαινε ότι παραποιείς τη συνείδησή του! Τί σοβαρά διδάγματα προσφέρουν το Ρωμαίους 14 και 15 καθώς και το Α΄ Κορινθίους 8 και 10! Πόσες αμαρτίες διαπράχθηκαν σ’ αυτό το επίπεδο, πόσο συχνά τραυματίστηκε η αγάπη, πόσο εύκολα προσβλήθηκε η τιμή κάποιου, αντί να θεωρήσει κανείς τον άλλο υψηλότερο του εαυτού του. Είναι πολύ σοβαρό, ότι η Γραφή δεν λέει για κάθε ζήτημα «επιτρέπεται, δεν επιτρέπεται», αλλά ότι σε μερικά θέματα – φυσικά όχι όλα – αφήνει την υπόθεση στην πνευματική νόηση του πιστού να ενεργήσει σωστά, δηλαδή να ενεργήσει βάσει εκείνου, το οποίο διακρίνει κατά την εσωτερική επίγνωσή του, το οποίο ίσως σε κάποιο λεπτό ζήτημα να έχει άλλη εκδοχή για κάποιον άλλο, ίσως να του μοιάζει και με αμαρτία. Είτε κάνεις το ένα είτε το άλλο – κάνε ό,τι κάνεις για τον Κύριο βάσει Ρωμαίους 14:6-8 και οι πιστοί οι οποίοι έχουν άλλες αντιλήψεις και ενεργούν διαφορετικά σ’ αυτό το θέμα, ας τον κάνουν για τον Κύριο. Πόσο λυπηρό είναι να στήνονται ανθρώπινοι νόμοι και να κατακρίνουμε τον αδελφό για κάποιο ζήτημα, το οποίο αφήνει ανοικτό η Γραφή (Ρωμ. 14:12-18), βγάζοντας συμπεράσματα για την κατάσταση της καρδιάς του, γιατί δεν ενήργησε έτσι, όπως εγώ το θεώρησα σωστό. Δυσκολεύομαι να μην αναφέρω πρακτικά παραδείγματα, είναι όμως καλύτερο να μην αναφέρω κάτι, για να μην πονέσω κανέναν. Δυστυχώς πολλά παραδείγματα είναι ολοφάνερα.
Ω αγαπητοί αδελφοί, ας δίνουμε προσοχή ο ένας στον άλλο βάσει της Γραφής και του φρονήματος του Χριστού, και όχι μόνον αυτό, αλλά και να μην θεωρούμε υποδεέστερους τους άλλους, όταν δεν ενεργούν όλοι έτσι όπως θα το θεωρούσαν άλλοι για τον εαυτό τους σε δευτερεύοντα ζητήματα της πρακτικής πορείας. Δεν αναφερόμαστε σε συγκεκριμένα πράγματα στη διδασκαλία του αποστόλου, τα οποία προφανώς είναι αμαρτίες. Ας σηκώνουμε και ας αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Ας σκεπτόμαστε πρώτα και όσο περισσότερο γίνεται θετικά για τον άλλο και να επαινούμε ό,τι πρέπει να επαινεθεί (Φιλ. 4:8κ.λπ.)! Ας μην καταστήσουμε τους εαυτούς μας συνείδηση του αδελφού!

Αγαπητοί, είθε ο Κύριος να δώσει χάρη, ώστε να ενστερνιστούμε αυτές τις δυο απλές αλήθειες.
Αυτό θα συνεισέφερε δραστικά στην πρακτική ειρήνη, συνεπώς στον δοξασμό του Κυρίου. Ο κόσμος επίσης δεν θα είχε τόσες δικαιολογημένες αιτίες να περιφρονεί τους χριστιανούς, αλλά θα ήταν αναγκασμένος να του κάνει εντύπωση το γεγονός όπως στις αρχές του Χριστιανισμού: Πόσο αγαπούν αλλήλους!

Ναι, ας εφαρμώζεται περισσότερο μεταξύ μας ο Ψαλμός 133!
Ο Κύριος να μας δίδει χάρη γι’ αυτό! «Μεγαλητέραν χάριν δίδει ο Θεός!» (Ιακ. 4:6).
Ας την αξιοποιούμε με υπακοή πίστεως!

Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ