Blogger Widgets




23 Σεπτεμβρίου 2014

Φύλακες των αδελφών μας

Αβδιού 10-14
Άβδ. 1:10 Διά την αδικίαν την προς τον αδελφόν σου Ιακώβ θέλει σε καλύψει αισχύνη και θέλεις εκκοπή διαπαντός.
Άβδ. 1:11 Εν τη ημέρα καθ' ην ίστασο απέναντι, τη ημέρα καθ' ην οι αλλογενείς έφεραν εις αιχμαλωσίαν το στράτευμα αυτού και οι αλλότριοι εισήλθον εις τας πύλας αυτού και έβαλον κλήρους επί την Ιερουσαλήμ, έσο και συ ως εις αυτών.
Άβδ. 1:12 Δεν έπρεπεν όμως να επιβλέπης εις την ημέραν του αδελφού σου, εις την ημέραν της αποξενώσεως αυτού, ουδέ να επιχαίρης κατά των υιών του Ιούδα εν τη ημέρα του αφανισμού αυτών, ουδέ να μεγαλορρημονής εν τη ημέρα της θλίψεως αυτών.
Άβδ. 1:13 Δεν έπρεπε να εισέλθης εις την πύλην του λαού μου εν τη ημέρα της συμφοράς αυτών, ουδέ να θεωρής και συ την θλίψιν αυτών εν τη ημέρα της συμφοράς αυτών, ουδέ να επιβάλης χείρα επί την περιουσίαν αυτών εν τη ημέρα της συμφοράς αυτών,
Άβδ. 1:14 ουδέ έπρεπε να σταθής επί τας διεξόδους, διά να αποκλείης τους διασωζομένους αυτού ουδέ να παραδώσης τους υπολοίπους αυτού εν τη ημέρα της θλίψεως αυτών
Η ιστορία είναι γεμάτη από πολλά περιστατικά, Όπου οικογένειες, έθνη, σύμμαχοι, αδελφοί, συγγενείς στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. 
Αυτή ήταν η αμαρτία του Εδώμ. 
Πρόδωσε ένα λαό φιλικό, συγγενικό, κι αντί να βοηθήσει την ημέρα της συμφοράς, βοήθησαν για να τους αποτελειώσουν. 
Τυφλώνεται ο άνθρωπος, γιατί το μίσος και η περηφάνια τον τυφλώνουν και δεν μπορεί να ξεχωρίσει το δίκιο από το άδικο.

Τα σημερινά εδάφια, μας δείχνουν τι μορφή πήρε η περηφάνια του λαού του Εδώμ για την οποία ο Θεός τους έκρινε. 
Η περηφάνια μπορεί να εμφανιστεί με πολλούς τρόπους. Είναι χαρακτηριστικό των προφητών καθώς μιλούν εκ μέρους του Θεού  σε κάποιο πρόσωπο ή έθνος και προλέγουν την επικείμενη κρίση του Θεού να το κάνουν ως εξής. 
Πρώτα να λένε την κατηγορία και μετά να αποδεικνύουν γιατί η κατηγορία αυτή ευσταθεί. Αυτό ακριβώς κάνει κι ο προφήτης Αβδιού. Πρώτα παρουσιάζει την κατηγορία, την υπερηφάνεια,  στα εδάφια 1-9 και μετά στα εδάφια 10-14, δείχνει γιατί η κρίση αυτή δεν είναι παράλογη.

Μπορεί λοιπόν κάποιος να παραξενευτεί διαβάζοντας στην Αγία Γραφή του τα εδάφια όλα μαζί και να τα θεωρήσει άσχετα μεταξύ τους, αλλά δεν είναι. Σύμφωνα με τον προφήτη, η υπερηφάνεια του Εδώμ τον οδήγησε να εμπιστευτεί: 
(1ον) τα φυσικά οχυρώματα του τόπου (εδ. 3), 
(2ον) τους πολλούς συμμάχους (εδ. 7) 
 (3ον) την δική τους σοφία (εδ. 8)
 αντί να εμπιστευθούν το Θεό.  
Η κρίση του Θεού όμως, ήταν πως:
 (1ον) από τα οχυρώματά τους θα γκρεμιστούν (εδ. 4)
(2ον) οι σύμμαχοι θα αποδειχθούν προδότες (εδ. 5-7) 
 (3ον) η σοφία τους θα χαθεί (εδ. 8-9).
Αυτή η εν γένει στάση τους, πήρε σάρκα και οστά στο πως φέρθηκαν στους Ισραηλίτες, δηλαδή ένα έθνος αδελφικό, συγγενικό προς αυτούς. 
Πως αποδεικνύεται η υπερηφάνεια του Εδώμ; Η υπερηφάνεια φαίνεται από συγκεκριμένες συμπεριφορές. Εν προκειμένω ο προφήτης λέει πως  Αποδεικνύεται από τον τρόπο με τον οποίο φέρθηκαν στον Ισραήλ.  
Η περηφάνια οδηγεί σε μια αδικαιολόγητη αίσθηση ανωτερότητας, κι όταν νοιώθουμε έτσι υποτιμούμε τους άλλους, τους θεωρούμε κατώτερους και ως εκ τούτου φερόμαστε λάθος. 
Η στάση του Εδώμ ήταν ιδιαιτέρως κακή γιατί αφορούσε όπως είπαμε ένα έθνος αδελφικό. Επρόκειτο για δύο έθνη που προήλθαν από τα δίδυμα παιδιά του Ισαάκ. Η σχέση έπρεπε να είναι πολύ καλύτερη.
Σε κάποιο σημείο ο Θεός είχε πει στον Ισραήλ: Τους Εδωμίτες (Ιδουμαίους, Ο’) μην τους αποστρέφεστε γιατί αυτοί είναι συγγενικός σας λαός (Δευτερονόμιο 23:7α). 
Οι Εδωμίτες όμως, δεν ακολούθησαν την ίδια τακτική. 
Η ψευδαίσθηση της περηφάνιας τους, τους οδήγησε στην ακριβώς ανάποδη συμπεριφορά. Για αυτό και η προφητεία έλεγε:Επειδή εσείς οι Εδωμίτες σκοτώσατε και λεηλατήσατε τ' αδέρφια σας, τους απογόνους του Ιακώβ, θ' ατιμαστείτε και θα καταστραφείτε μια για πάντα (Αβδιού, εδ. 10). 
 Η στάση τους δεν ήταν αυτή της αδελφοσύνης, αλλά του αδελφοσκοτωμού, της διχόνοιας, της εκδίκησης.
Eίναι πολύ δύσκολο να δούμε σε ποια ιστορική στιγμή έκαναν αυτή την πράξη οι Εδωμίτες. Οι μελετητές έχουν ξεχωρίσει 4 πιθανές ιστορικές εκδοχές. Μια περίπτωση είναι τότε που η Ιερουσαλήμ αιχμαλωτίστηκε από τον Σισάκ τον βασιλιά της Αιγύπτου, όταν βασιλιάς ήταν ο Ροβοάμ. Αυτό το διαβάζουμε στο Β΄ Χρονικών 12. 
Μια δεύτερη περίπτωση στο Β’  Χρονικών 25 όταν ο Ιωάς από τον Ισραήλ (το βόρειο βασίλειο) νίκησε τον Αμασία (του Ιούδα) και γκρέμισε το τείχος της Ιερουσαλήμ. 
Μια τρίτη περίπτωση είναι όταν λεηλατήθηκε η Ιερουσαλήμ από τους Φιλισταίους και τους Άραβες, περίπου το 850 π.Χ. όταν βασιλιάς ήταν ο Ιωράμ. Και μια τέταρτη όταν η Ιερουσαλήμ ηττήθηκε από τους Βαβυλώνιους το 587 π.Χ. Αυτές οι δύο τελευταίες περιπτώσεις είναι και οι πιο πιθανές. Οι ερευνητές είναι πραγματικά μοιρασμένοι.
Αυτό που είναι σημαντικό να δούμε όμως, είναι πως φαίνεται μια διαρκώς αυξανόμενη ροπή και τάση προς την αμαρτία και την αδικία από τον Εδώμ. Ξεκίνησε αυτή η αντιπαλότητα ανάμεσα στον Ησαύ και τον Ιακώβ (Γέν. 25:19-34, 27:1-46, 33:1-17). 
Αργότερα η αντιπαλότητα επεκτάθηκε ανάμεσα στα έθνη όταν ο Ισραήλ ήθελε απλά να περάσει για να πάει στη γη που τους υποσχέθηκε ο Θεός (Αριθμοί 20:14-21).
Βλέπετε λίγες από τις μεγάλες αμαρτίες γιγαντώνονται σε μια νύχτα. 
Ο Δαβίδ μοίχευσε με τη Βηθσαβεέ και μετά ουσιαστικά δολοφόνησε τον άντρα της κι όλα άρχισαν όταν αντί να πάει με το στράτευμα έκατσε σπίτι του. Και η αργία είναι «μήτηρ πάσης κακίας». Από την απραξία και την τεμπελιά προέρχονται πολλά δεινά. Άπραγος είδε τη Βηθσαβεέ και μετά προχώρησε παρακάτω. Οι μικρές αμαρτίες χτίζονται η μία πάνω στην άλλη και γίνονται μεγάλες. 
Μια διαμάχη ανάμεσα σε δύο πρόσωπα, μπορεί να οδηγήσει σε μάχη ανάμεσα σε δύο οικογένειες. Και σε δύο πόλεις και σε δύο έθνη.
Αυτή η πρόοδος από την περηφάνια στον αδελφοσκοτωμό υπήρξε στην περίπτωση του Εδώμ. Υπάρχει σταθερή πρόοδος προς το χειρότερο. Ο Αβδιού σε αυτά τα λίγα εδάφια δείχνει την ένταση από το κακό στο χειρότερο.
Προσέξτε το εδάφιο 11: Στεκόσασταν παράμερα και βλέπατε, όταν ο ξένος στρατός παραβίαζε τις πύλες και έμπαινε στην Ιερουσαλήμ. Έριχναν κλήρο για να μοιραστούν τα πλούτη της και τους κατοίκους της και τελικά τους οδήγησαν στην αιχμαλωσία. Κι ήσασταν με τη στάση σας κι εσείς το ίδιο ένοχοι μ' εκείνους (εδ. 11, ΝΜΒ)
Είναι πολύ ενδιαφέρον πως αυτή η στάση του αναφέρεται στην αρχή αυτού του καταλόγου. Αυτή η στάση μας πάει ουσιαστικά πίσω, στην ιστορία του Κάιν και του Άβελ. 
Τα δύο αδέλφια χωρίστηκαν όταν ο Θεός δέχθηκε τη θυσία του Άβελ, αλλά όχι του Κάιν, για τους λόγους που γνωρίζουμε. 
Η μία θυσία ήταν θυσία καρδιάς το καλύτερο που μπορούσε να δώσει. O Άβελ έδωσε τα πρωτότοκα και τα καλύτερα. Η άλλη ήταν για να γίνει απλώς. Ο Κάιν παρέσυρε και σκότωσε τον Άβελ. Στη συνέχεια διαμείφθηκε ο εξής διάλογος: Ο Κύριος ρώτησε τον Κάιν: «Πού είναι ο αδερφός σου ο Άβελ;» Εκείνος απάντησε: «Δεν ξέρω. Μήπως φύλακας του αδερφού μου είμαι εγώ;»  (Γένεση 4:9). Από τότε η φράση έχει ουσιαστικά αποκτήσει παροιμιώδη χαρακτήρα όταν θέλουμε να μιλήσουμε για την αδιαφορία του ενός προς τον άλλον.
Αυτό κάνει κι ο Εδώμ. Η Ιερουσαλήμ απειλείται και λεηλατείται από εχθρούς και οι Εδωμίτες λένε: Φύλακες τους είμαστε; Δεν είναι δική μας δουλειά αυτό. Ας πάνε να τα ξεμπλέξουν μόνοι τους. 
Ο,τι είναι να γίνει, ας γίνει. Αν χάσουν την πόλη, θα το αξίζουν. Τέτοιοι που είναι.
Κι όμως.. . Είμαστε φύλακες των αδελφών μας. Αν πρέπει να τους ενθαρρύνουμε, να το κάνουμε. Αν πρέπει να τους ελέγξουμε, να τους ελέγξουμε. Αν χρειάζεται να τους υπερασπιστούμε, να τους υπερασπιστούμε. Η πρώτη αμαρτία του Εδώμ ήταν η αδιαφορία. Στεκόταν και βλέπανε τους άλλους να καταστρέφουν. Και με τη στάση τους, ήταν το ίδιο ένοχοι με αυτούς που το έκαναν. Θυμάστε τι λέει στον Ιάκωβο; «Σε αυτόν που ξέρει να κάνει το καλό και δεν το κάνει, σ’ αυτόν είναι αμαρτία» (Ιάκωβος 4:17). Δεν μπορείς να βλέπεις τον άλλον να παραπαίει, ακόμη κι εξαιτίας των επιλογών του, επειδή φταίει και να κάθεσαι να κοιτάς και να λες «εγώ στα ‘λεγα». Ουσιαστικά ο Θεός τους λέει: δεν υπάρχει ουδετερότητα. Κι ήσασταν με τη στάση σας κι εσείς το ίδιο ένοχοι μ' εκείνους.
Η πρώτη παράβαση σύντομα οδήγησε στη δεύτερη. Μη χαίρεστε για τη δυστυχία των αδερφών σας, για την καταστροφή των απογόνων του Ιούδα… (εδ. 12, ΝΜΒ). Και στο εδάφιο 13 ξανά: Μη χαίρεστε στη συμφορά τους (εδ. 13, ΝΜΒ). Είναι τόσο εύκολο, τόσο λογικό στην ανθρώπινη φύση, να χαρείς με τον εχθρό σου ή με αυτόν που σε έβλαψε, όταν αυτός υποφέρει. Νοιώθεις πως δικαιώνεσαι. Πως επιτέλους τώρα βλέπει ο Θεός κι αποδίδει το δίκιο. Κι όμως είναι αμαρτία…  Γιατί ακόμη κι αν έχουμε δίκιο, και πράγματι ο Θεός τιμωρεί, δεν είμαστε εμείς καλύτεροι που δεν κάναμε το ίδιο. Ό, τι είμαστε στο Θεό και στο έλεός Του το χρωστάμε.
Αυτό ακριβώς είναι η χαιρεκακία: η απόλαυση της αποτυχίας ή της ήττας κάποιου άλλου. Η χαιρεκακία έχει μακρά ιστορία, όσο και η ιστορία της ανθρώπινης φύσης.      O Λόρδος Μπάιρον την περιέγραψε ως εξής:
Ο κρυφός εχθρός με τ' άγρυπνο το βλέμμα, είν' ο ευαίσθητος, ο κατήγορος, ο κριτής κι ο καταδότης. Ο εχθρός, ο μωρός, ο ζηλόφθονος κι ο κενόσπουδος, ο φθονερός που ο πόνος του άλλου είν' ο αέρας που αναπνέει.
Κάποιοι ψυχολόγοι πιστεύουν ότι η χαιρεκακία τροφοδοτείται κυρίως από το φθόνο. Ο φθόνος παρουσιάζεται και με τη μορφή της χαιρεκακίας. Οι εκ φύσεως ευφυείς, οι εκπληκτικά καλά συγχρονισμένοι, οι αψεγάδιαστα όμορφοι - αυτοί είναι οι άνθρωποι που οι φθονεροί θα προτιμούσαν να δουν ν' αποτυγχάνουν και να την πατάνε. Είναι ακόμη πιο άσχημο, μάλιστα το να απολαμβάνουμε ( κρυφά ) την ήττα των γνωστών, των φίλων, ακόμα και της οικογένειάς μας. Από τον φθόνο για την επιτυχία των φίλων μας ως τη γνήσια ικανοποίηση για την αποτυχία τους, το βήμα προς τον κατήφορο είναι αποφασιστικό. Πρόκειται για ένα σοβαρά θανάσιμο αμάρτημα.

Το επόμενο στάδιο στη στάση του Εδώμ ήταν η ειρωνεία. Γράφει στο 12: …στα βάσανά τους μην τους ειρωνεύεστε (εδ. 12). Το εβραϊκό έχει τη λέξη «κομπασμό». Μην βρίσκετε την ευκαιρία να περηφανεύεστε και να νομίζετε πως εσείς είστε καλύτεροι επειδή αυτοί καταστρέφονται. Μην γίνεστε σαρκαστικοί.  Αν κάποιος μπορεί να δει τον εαυτό του ως ίσο, τότε θα σκέφτεται πως ίσως κι ο ίδιος μπορεί να βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση και τότε δεν θα ειρωνεύεται. Δεν κάνει τον έξυπνο.
Όταν κάποιος έχει αυτή τη στάση και διάθεση απέναντι στους άλλους, αδιαφορεί για το πάθημά τους, είναι χαιρέκακος και είρωνας, αυτά οδηγούν σε πράξεις.  Οι Εδωμίτες δεν αποτέλεσαν εξαίρεση σε αυτό.  Ο προφήτης Αβδιού τους κατηγορεί πως δεν σταμάτησαν σε αυτά, προχώρησαν στα εξής. 
Σας είχα προειδοποιήσει: Μη χαίρεστε για τη δυστυχία των αδερφών σας, για την καταστροφή των απογόνων του Ιούδα· στα βάσανά τους μην τους ειρωνεύεστε. Εσείς τουλάχιστον μην μπαίνετε στην κυριευμένη πόλη του λαού μου. Μη χαίρεστε στη συμφορά τους και μην αρπάζετε τα υπάρχοντά τους τη μέρα της καταστροφής και της απελπισίας τους. Στους δρόμους μην παραμονεύετε για να σκοτώσετε τους φυγάδες και μην παραδίνετε τους επιζώντες στους εχθρούς τη μέρα της απελπισίας τους. Εσείς όμως κάνατε ακριβώς το αντίθετο! (εδ. 12-14).
Ο Θεός λέει τους είχε προειδοποιήσει. Εσείς τουλάχιστον (1on) μην μπαίνετε στην κυριευμένη πόλη του λαού μου. Ή όπως λέει στο Εβραϊκό, «μην μπείτε στην πύλη του λαού μου».  (2ον) Μην αρπάζετε τα υπάρχοντά τους, αυτό ήταν το δεύτερο. Και κυρίως το τρίτο:  (3ον) Στους δρόμους μην παραμονεύετε για να σκοτώσετε τους φυγάδες και μην παραδίνετε τους επιζώντες στους εχθρούς, την μέρα της απελπισίας τους.
Τι κάνανε λοιπόν, αυτοί; Όχι μόνο περηφανεύτηκαν, ειρωνεύτηκαν, χάρηκαν κι αδιαφόρησαν για την συμφορά, αλλά πήγαν κι εκείνοι κι ενώθηκαν με τους εχθρούς. Βρήκαν την ευκαιρία και λεηλάτησαν, σκότωσαν κι όποιον έβρισκαν ζωντανό τον πήγαιναν στους εχθρούς. Εμείς οι άνθρωποι, είμαστε ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο, έτσι δεν είναι;
Μιλάμε για διαρκές μίσος, για διαρκή ανάπτυξη του μίσους, που οδήγησε όχι στη συμπαράσταση αλλά στον αδελφοσκοτωμό. Κι ο Θεός για αυτή τους τη στάση θα τους κρίνει. Γράφει και ο Ιεζεκιήλ το ίδιο μήνυμα του Θεού: Δες, βουνό Σηείρ, εγώ είμαι εναντίον σου· και θα απλώσω το χέρι μου εναντίον σου, και θα σε παραδώσω σε όλεθρο και ερήμωση.  Θα αφανίσω τις πόλεις σου, και εσύ θα είσαι ερήμωση, και θα γνωρίσεις ότι εγώ είμαι ο Κύριος. Επειδή φύλαξες παλιό μίσος, και παρέδωσες τους γιους Ισραήλ σε χέρι ρομφαίας κατά τον καιρό της θλίψης τους, όταν η ανομία τους έφτασε στο έπακρο (Ιεζεκιήλ 35: 3-5).
Ο Αβδιού δεν έχει πια τίποτα να προσθέσει παρά για την κρίση του Θεού  πάνω τους. Βλέπετε ακόμη κι αν ο Θεός τιμωρεί και το ξέρουμε ότι τιμωρεί, η δική μας στάση δεν μπορεί να είναι αυτή της αυτοδικαίωσης, αλλά του πόνου καθώς συμπάσχουμε με τον άλλον, της συμπαράστασης, της παρηγοριάς. Όταν ο Θεός κρίνει, η δική μας στάση δεν μπορεί να είναι «καλά να πάθεις». Είναι ώρα να κλάψουμε με αυτούς που κλαίνε, όχι να τους κατακεραυνώσουμε και να εντείνουμε την αγωνία και το φόβο τους.
Όταν ο άλλος βιώνει τις συνέπειες της αμαρτίας του η δική μας στάση δεν μπορεί να είναι η περιέργεια, ούτε η αδιαφορία, ούτε η χαιρεκακία. Αλλά η προσευχή, η νηστεία, το κλάμα με αυτούς που κλαίνε.
Υπήρξε μια μέρα στην ανθρώπινη ιστορία που δύο βασιλιάδες βρέθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο.  O ένας ήταν Ιδουμαίος, Εδωμίτης δηλαδή, κι ο άλλος Ναζωραίος.
 Ο ένας έλεγε «τι θα κερδίσω εγώ;» ο άλλος έλεγε «πως θα ωφελήσω τους άλλους». Ο ένας επίγειος, ο άλλος ουράνιος. Ο ένας είχε πατέρα τον Ηρώδη, ο άλλος το Θεό.
Ο Εδωμίτης βασιλιάς βρισκόταν στο απόγειο της εξουσίας του. Ήταν ο Ηρώδης Αντύπας, γιος του Ηρώδη του Μεγάλου. Ο πατέρας του, ο Ηρώδης ο Μεγάλος ήταν αυτός που θανάτωσε τα βρέφη στη Βηθλεέμ με σκοπό να μπορέσει έτσι να εξαλείψει το Χριστό. Ο γιος του, ο Ηρώδης Αντύπας δεν ήταν καλύτερος. Αυτός είχε αποκεφαλίσει τον Ιωάννη το Βαπτιστή, και ο Χριστός τον αποκαλούσε «αλεπού» (Λουκάς 13:32). Ο Αντύπας είχε όλα όσα ήθελε. Χρήμα, εξουσία, απολαύσεις. Ήταν ο τύπος του ανθρώπου, που όπως είπαμε όλα τα μετρούσε με βάση το συμφέρον του.
Ο άλλος βασιλιάς ήταν ο Χριστός. Ήταν ο Βασιλιάς των βασιλιάδων,  ο οποίος κατά σάρκα ήταν απόγονος του βασιλιά Δαβίδ και κληρονόμος του θρόνου.
Δεν φερόταν όμως, με τον ανθρώπινο τρόπο των βασιλιάδων.  Ήταν ντυμένος απλά, τον είχαν απορρίψει και σε λίγες ώρες θα πέθαινε με ένα απίστευτα επώδυνο τρόπο. Αν το ήθελε θα μπορούσε να καλέσει λεγεώνες αγγέλων να τον υπερασπιστούν.  Και θα μπορούσε έτσι να εξαφανίσει τον Ηρώδη Αντύπα. Δεν ήθελε όμως να πάρει το θρόνο έτσι. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός του.
Ο Ηρώδης σκεφτόταν με τον εξής τρόπο: «Εγώ τι θα κερδίσω;» Ο Χριστός σκεφτόταν πως ήρθε να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρο αντί πολλών. Ο Θεός δικαίωσε τον Χριστό.
 Πήγε στο σταυρό, πέθανε και τον θάνατό του τον ακολούθησε η ανάσταση. Και σήμερα ζει και ενδυναμώνει αυτούς που Τον ακολουθούν να ζήσουν τη ζωή του. Ο Ηρώδης αργότερα εξορίστηκε στη Λυών στη Γαλλία και εκεί πέθανε μέσα στη μιζέρια. Προσπάθησε να κερδίσει, να σώσει τη ζωή του και την έχασε. Επειδή, τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του; (Μάρκος 8:36).
Έχουμε μια επιλογή σήμερα. Να ακολουθήσουμε το δρόμο του Ηρώδη ή το δρόμο του Χριστού. Και τα δύο δεν γίνονται. Του Ηρώδη Αντύπα ο δρόμος είναι αυτό που κάνουν όλοι. Έρμαιο της σάρκας και της αδυναμίας του ο άνθρωπος χωρίς Θεό, χρυσώνει τα κάγκελα στο κλουβί της αμαρτίας που ζει για να φαίνεται ωραίο και να δικαιολογεί στον εαυτό του τις πράξεις του.
Ο δρόμος του Χριστού είναι ο δρόμος ο δύσκολος. Είναι όμως ο αληθινός. Κι αυτός που οδηγεί στην αιώνια ζωή. 
Αν θέλεις πραγματικό μεγαλείο, μόνιμο μεγαλείο, πρέπει να ακολουθήσεις το Χριστό. Επειδή, όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει· και όποιος χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας τού ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει (Μάρκος 8:35).
Ο Χριστός στέκεται και μας καλεί να Τον ακολουθήσουμε. 
Μετανόησε, εκεί που βρίσκεσαι. Δώσε Του τη ζωή σου. Θα πεθάνεις για την παλιά ζωή και θα ζήσεις σαν αναστηθείς στην καινούργια. Και κάθε μέρα αυτό θα επαναλαμβάνεται στην πράξη. Έλα στο Χριστό. Να σε ελευθερώσει από όλα αυτά τα πάθη, να σου δώσει άφεση αμαρτιών για την παλιά ζωή και σκοπό αιώνιο. Αμήν.
πηγη.gec

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Πήγαινε!

Eπέστρεψε στο Χριστό

Φυλαχτείτε από ένα σοβαρό σύνδρομο....

Που είναι οι άνδρες?

Τρέξε για τη ζωή σου!

Ξύπνα εκκλησία!

Προσευχηθείτε για τη δύναμη του Θεού

Υπάρχει Ένας Άλλος Κόσμος

Zώντας την αγάπη