Στο κεφάλαιο 23 του Β΄ Σαμουήλ φέρει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: «Ούτοι δε είναι οι λόγοι του Δαβίδ, οι τελευταίοι: Ο Δαβίδ, ο υιός του Ιεσσαί, είπε, και ο ανήρ όστις ανεβιβάσθη εις ύψος, ο κεχρισμένος του Θεού του Ιακώβ και ο γλυκύς ψαλμωδός του Ισραήλ είπε: Πνεύμα Κυρίου ελάλησε δι’ εμού, και ο λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης μου. Ο Θεός του Ισραήλ είπε προς εμέ, ο Βράχος του Ισραήλ ελάλησεν: Ο εξουσιάζων επί ανθρώπους ας ήναι δίκαιος, εξουσιάζων μετά φόβου Θεού. Και θέλει είσθαι ως το φως της πρωΐας, όταν ανατέλλη ο ήλιος πρωΐας ανεφέλου, ως η εκ της γης χλόη από της λάμψεως της εκ της βροχής. Αν και ο οίκος μου δεν είναι τοιούτος ενώπιον του Θεού, διαθήκην όμως αιώνιον έκαμε μετ’ εμού, διατεταγμένην κατά πάντα και ασφαλή. Όθεν τούτο είναι πάσα η σωτηρία μου και πάσα η επιθυμία, αν και δεν έκαμε να βλαστήση» (εδ. 1-5).

Καθώς δείχνει το κείμενο, βρίσκουμε δυο στοιχεία: την τερπνή αναμονή της βασιλείας, αλλά και τη σοβαρή συναίσθηση, ότι ο καιρός αυτής δεν ήρθε ακόμη. Κανένας δεν το ένιωθε περισσότερο από βασιλέα Δαβίδ. Το γεγονός, ότι ο Θεός έβαλε στο στόμα του, ότι θα προηγηθεί ο Μεσσίας – ώστε γνώριζε με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο μέχρι τότε, ότι έγινε πρόδρομος και τύπος του Μεσσία – ειδικά αυτό το γεγονός άφησε να συναισθανθεί καλύτερα τις δικές του αδυναμίες και σφάλματα. Είχε αιτία να γνωρίζει, ότι αυτά τα σφάλματά του θα αποκαλύπτονταν με σκοτεινό τρόπο σε θλίψη, αισχύνη και ατιμία του οίκου του, όντας ανταπόδωση μέσω της ανάμνησης των σφαλμάτων. Βρίσκουμε λοιπόν δυο ρεύματα στην καρδιά του Δαβίδ – η πίστη του λαμπρή και καθαρή με χαρά, η οποία προερχόταν από τον Βασιλέα ο Οποίος κάποτε βεβαίως θα καθόταν στο θρόνο του. Αφ’ ετέρου η ευαισθητοποιημένη συνείδηση, η συντριμμένη και μεταμελημένη καρδιά ενός άνδρα, ο οποίος γνωρίζει τί σημαίνει ηθική ταπείνωση σε σχέση με τον ίδιο και τον οίκο του. Τί θα μπορούσε στον Δαβίδ να είναι πιο όμορφο καθαυτό και πιο κατάλληλο για την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων εκτός από αυτά τα δυο γεγονότα, τα οποία είχαν ισχύ μέσα στην ψυχή του;

Δεν θα έπρεπε τώρα σε μας να συμβαίνει το ίδιο; Δεν είναι κάτι σπουδαίο να προσέξουμε, ότι η συναίσθηση των σφαλμάτων μας καθώς και ό,τι είμαστε δεν πρέπει ποτέ να επηρεάζει ενοχλητικά στη φρεσκάδα της εμπιστοσύνης μας στον Κύριο; Η συνείδηση πρέπει ν’ ασκείται ανεμπόδιστη, το ίδιο όμως και η πίστη. Η χάρις δημιουργεί αμφότερα στην καρδιά του πιστού. Είναι κάτι μεγαλοπρεπές να κοιτάζουμε μπροστά μ’ αυτόν τον τρόπο, με βλέμματα πλήρη της δόξας του Κυρίου Ιησού, και με καρδιά αναπαυόμενη στην χάρη Του. Παράλληλα θα έπρεπε όμως να υπάρχει η αυστηρή αυτοκατάκριση στο φως και η ανάλογη εξομολόγηση. Όπου αυτά συνυπάρχουν, θα υπάρχει η αναγκαία ταπεινότητα, η οποία αρμόζει στον άνθρωπο, ο οποίος στηρίζει τη ζωή του μόνο στην χάρη. Ο Θεός να εμποδίσει σε κάθε χριστιανό την έλλειψη αυτού. Είναι δύσκολο να διατηρήσουμε την ισορροπία της αλήθειας, τουλάχιστον όμως είναι καλό να την επιδιώκουμε. Θα πρέπει να φυλαγόμαστε από την μονόπλευρη στάση. Είναι μια φτωχή μαρτυρία για την αγάπη του Χριστού και τη νίκη του Θεού δι’ Αυτού, να είμαστε δηλαδή συνεχώς καταβεβλημένοι με τη διαρκή συναίσθηση της ντροπής για ό,τι είμαστε, να κατεβάζουμε το κεφάλι. Μια ακόμη χειρότερη κατάσταση επικρατεί, όταν γίνεται κατάχρηση της χάριτός Του για την εξασθένιση και συντριβή της συνείδησης και της ευαισθησίας απέναντι στην αμαρτία – ειδικά απέναντι στις δικές μας αμαρτίες.

Θα πρέπει πάντοτε να έχουμε υπ’ όψιν, ότι το μονοπάτι της πίστης βρίσκεται μακριά από κάθε τέτοιο άκρο. Διότι έχουμε δικαίωμα ν’ απολαύσουμε τη λαμπρότητα όλων, όσα είναι ο Χριστός και όσα Εκείνος έκανε για μας. Συνυπάρχει όμως και η συναίσθηση τί κόστισε σ’ Εκείνον να υποφέρει τόσο πολύ για μας, κι αυτό δεν επιτρέπεται ποτέ να χαθεί ή να ξεχαστεί.

Ο Δαβίδ συναισθανόταν αυτά τα δυο πράγματα, όπως ίσως δεν το βρίσκουμε σε κανέναν άλλο άγιο της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι τότε, καθ’ όσα θυμάμαι. Είναι φανερό, ότι έχοντας αρχίσει με απλούστατη εμπιστοσύνη στον Κύριο, πέρασε από εμπειρίες συνταρακτικών γεγονότων.

Εδώ έχει ενώπιόν του τη βασιλεία. Βλέπει καθαρά την κρίση πάνω στους πονηρούς. «Οι δε παράνομοι, πάντες ούτοι θέλουσιν είσθαι ως άκανθαι εξωσμέναι, διότι με χείρας δεν πιάνονται. Και όστις εγγίση αυτάς, πρέπει να είναι ωπλισμένος με σίδηρον και με ξύλον λόγχης. Και θέλουσι κατακαυθή εν πυρί εν τω αυτώ τόπω» (εδ. 6.7).

Αυτό θα συμβεί μόλις ο Ιησούς εκτελέσει την κρίση.

Μετά ακολουθούν τα ονόματα των ηρώων του, και έπειτα μια πράξη μ’ ένα σπουδαίο δίδαγμα για μας (εδ. 13-17). Δεν αναφέρομαι στους θαρραλέους άνδρες, οι οποίοι εισέβαλλαν στο στρατόπεδο των Φιλισταίων και έφεραν στο Δαβίδ το νερό της Βηθλεέμ, το οποίο επιθυμούσε. Μιλάω για την χάρη, η οποία δεν ήθελε να το αγγίξει, όταν έφθασε σ’ αυτόν. Σημειώνω την πίστη, η οποία έβλεπε σ’ αυτό το πολυπόθητο νερό το αίμα όλων εκείνων των ηρώων, οι οποίοι έφεραν σε κίνδυνο τη ζωή τους. Ω είθε να είχαμε περισσότερη ανιδιοτελή δύναμη πίστεως σαν αυτή!

Δεν χρειάζεται να παραμείνουμε στις μεγάλες πράξεις αυτών των ηρώων, παρά μόνο στη σύντομη παρατήρηση: Ο Θεός τώρα περιμένει από μας μια άλλη δύναμη. Δεν είναι πρωτίστως η αξία της πράξης, την οποία εκτιμά, αλλά η τύχη των παθημάτων, όπως το εξέφρασε ένας ποιητής σε πρόζα «η ανεμπόδιστη δύναμη της αμηχανίας μας». Αυτό θα πρέπει να επιδιώκουμε με επιμονή στο όνομα του Κυρίου – αυτή τη δύναμη, η οποία φαίνεται περισσότερο στο ότι δεν είμαστε τίποτα, για να εξυψώνεται ο Χριστός, αποδεχούμενοι κάθε όνειδος, περιφρόνηση, απώλεια ή διωγμό, οτιδήποτε ο Κύριος μας δίνει να σηκώσουμε, γιατί παραμένουμε ανεπηρέαστοι κοντά σ’ Αυτόν και την αλήθεια Του. Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία έχει ξεφύγει όχι μόνον ο κόσμος και ο άνθρωπος γενικά απ’ Αυτόν, αλλά ακόμη και ο χριστιανισμός. Δεν υπάρχει κάποια μεγαλύτερη ανατροπή σαν αυτή, γιατί βλέπουμε αγαπητούς του Κυρίου να παίρνουν θέση κατά του ονόματός Του μαζί με όσους Τον μισούν.

Θα πρέπει να πονάμε, όταν έστω και στη σκέψη μας κατακρίνουμε τα παιδιά του Θεού. Να διαφωνήσουμε και με λόγο και πράξη να κρίνουμε όσους θεωρούμε ανώτερους των εαυτών μας, αυτό θα πρέπει να μας οδηγήσει στο να εξετάσουμε τις καρδιές μας – για τη δοκιμή της πίστης μας – όχι όμως ν’ αμφισβητήσουμε τον αλάνθαστο Λόγο του Θεού ή τη μαρτυρία, την οποία Εκείνος μας εμπιστεύθηκε να σηκώσουμε και να φέρουμε άφοβοι. Πρέπει όμως να είμαστε βέβαιοι, ότι είναι το θέλημα του Κυρίου. Είναι υπάρχει κάτι, το οποίο χορηγεί τόση σταθερότητα να ενεργούμε καθώς και να υποφέρουμε, τότε αυτό είναι η βεβαιότητα για το θέλημα του Κυρίου. Αυτό θα πρέπει να μάθουμε! Αυτό ένιωσαν και απέδειξαν αυτοί οι δυνατοί άνδρες. Αυτή η βεβαιότητα στήριξε τα χέρια τους με δύναμη. Μόνον η χάρις τούς έδωσε τη νίκη. Δεν ήταν η δύναμή τους, όχι, ήταν η πίστη τους. Δεν υπάρχει άλλη νίκη τόσο πολύτιμη ενώπιον του Θεού.

Αγαπητοί αδελφοί, νομίζω όμως, πως εμείς και όλα τα παιδιά του Θεού έχουμε μια εξ ίσου καλή ευκαιρία, μάλιστα μια καλύτερη. Διότι δεν βλέπετε το μονοπάτι σας προδιαγεγραμμένο σήμερα μέσα στον κόσμο;
Ω είθε η πίστη σας να φέρει τη νίκη!
Συλλογιστείτε όμως, ότι οι μοναδικές πολύτιμες για τον Θεό νίκες είναι εκείνες, οι οποίες προκύπτουν από τη σκιά και την εξουσία του σταυρού του Χριστού – οι οποίες φέρουν στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό τη σφραγίδα του θανάτου Του. Αυτό είναι το μοναδικό σημείο για μας: Μ’ αυτό ας κάνουμε κατακτήσεις στην πίστη. Σύντομα θα βασιλεύσουμε μαζί με τον Χριστό. Ας είμαστε πρόθυμοι να υποφέρουμε τώρα μαζί Του και για μέρος Του. Τί μπορεί να κάνει ο κόσμος, όταν υποφέρουμε; Γι’ αυτούς είναι ένα φανερό σημείο απώλειας – για μας είναι σημείο σωτηρίας.

W. Kelly

Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ για τα Xristianikanea.gr